Imitacja

Inteligentnym i konstruktywnym mechanizmem kompensacyjnym stosowanym przez część dzieci jest obserwowanie i przyswajanie osobowości tych, którzy odnoszą sukcesy społeczne. . Takie dzieci początkowo pozostają na peryferiach zabawy towarzyskiej, obserwując i obserwując, co robić. Oni mogą następnie odtwarzać czynności, które zaobserwowali we własnej samotnej zabawie, używając lalek, figurek lub wyimaginowanych przyjaciół w domu. Robią próby, ćwiczą scenariusz i swoją rolę, aby osiągnąć płynność i pewność siebie przed próbą włączenia się w prawdziwe sytuacje społeczne. Niektóre dzieci potrafią być niezwykle przenikliwe w swoich zdolnościach obserwacyjnych, kopiowaniu gestów, tonie głosu i manierach. Rozwijają umiejętność bycia naturalnym aktorem. Na przykład w swojej autobiografii Liane Holliday Willey opisuje swoją technikę:

Mogę uczestniczyć w świecie jako obserwator. Byłem zapalonym obserwatorem. Byłem zachwycony niuansami ludzkich działań. W rzeczywistości często uważałem, że chciałem zostać drugą osobą. Nie dlatego, że świadomie postanowiłem to zrobić, raczej przyszło to jako coś, co po prostu zrobiłem. Jakbym nie miał w tej sprawie wyboru. Moja mama mówi mi, że byłam bardzo dobra w uchwyceniu istoty i osobowości ludzi.

Byłam niesamowita w mojej zdolności do kopiowania akcentów, modulacji głosu, mimiki, ruchów rąk, chodów i drobnych gestów. To było tak, jakbym stał się osobą, którą naśladowałem.

Stanie się ekspertem naśladownictwa może mieć inne zalety. Dziecko może stać się popularne za naśladowanie głosu i osoby nauczyciela lub postaci z telewizji. Nastolatek z zespołem Aspergera może zastosować wiedzę zdobytą na zajęciach dramy w codziennych sytuacjach, ustalając, kto odniesie sukces w tej sytuacji i przybierając postać tej osoby. Dziecko lub dorosły może zapamiętać słowa i postawy ciała kogoś w podobnej sytuacji w prawdziwym życiu lub w programie telewizyjnym lub filmie. Następnie odtwarza scenę za pomocą „pożyczonych” dialogów i mowy ciała. Istnieje pozory sukcesu społecznego, ale po bliższym przyjrzeniu się pozorna kompetencja społeczna nie jest spontaniczna ani oryginalna, ale sztuczna i wymyślona. Jednak praktyka i sukces mogą poprawić zdolności aktorskie osoby, tak że aktorstwo stanie się możliwą opcją kariery. Dorosły z zespołem Aspergera, emerytowany aktor, napisał do mnie i wyjaśnił: „Jako aktor uważam, że scenariusze w teatrze są o wiele bardziej realne niż w życiu codziennym. Odgrywanie ról przychodzi mi naturalnie”. Zdolność do odgrywania roli w życiu codziennym wyjaśnia Donna Williams:

Nie mogłam rozmawiać z nią normalnym głosem. Zacząłem kłaść silny amerykański akcent, tworząc dla siebie historię i tożsamość. Jak zawsze przekonałam siebie, że jestem tą nową postacią i konsekwentnie utrzymywałam to przez sześć miesięcy.

Istnieje kilka możliwych wad. Pierwszy to obserwowanie i naśladowanie popularnych, ale osławionych modeli, na przykład szkolnych „złych facetów”. Grupa ta może zaakceptować nastolatka z zespołem Aspergera, który nosi „mundur” grupy, mówi w ich języku, zna ich gesty i kodeks moralny; ale to z kolei może zrazić nastolatka do bardziej odpowiednich modeli. Grupa prawdopodobnie rozpozna, że ​​osoba z zespołem Aspergera jest fałszywa, zdesperowana, by zostać zaakceptowaną, która prawdopodobnie nie jest świadoma, że ​​jest potajemnie wyśmiewana i „wrabiana”. Inną wadą jest to, że niektórzy psychologowie i psychiatrzy mogą uznać, że dana osoba ma objawy wielorakiego zaburzenia osobowości, i nie zdawać sobie sprawy, że jest to konstruktywna adaptacja do zespołu Aspergera. Niektóre dzieci z zespołem Aspergera nie lubią tego, kim są i chciałyby być kimś innym niż one, kimś, kto byłby społecznie zdolny i miałby przyjaciół. Chłopiec z zespołem Aspergera może zauważyć, jak popularna jest jego siostra wśród rówieśników. Może też rozpoznać, że dziewczęta i kobiety, zwłaszcza jego matka, są z natury intuicyjne społecznie; więc aby zdobyć umiejętności społeczne, zaczyna naśladować dziewczyny. Może to obejmować ubieranie się jak dziewczyna. Istnieje kilka opublikowanych opisów przypadków, a w moim doświadczeniu klinicznym widziałem kilku mężczyzn i kobiety z zespołem Aspergera, którzy mają problemy z tożsamością płciową (Gallucci, Hackerman i Schmidt 2005; Kraemer i wsp. 2005). Może to również obejmować dziewczęta z zespołem Aspergera, które odczuwają odrazę do siebie i chcą zostać kimś innym. Czasami takie dziewczyny chcą być mężczyznami, zwłaszcza gdy nie potrafią utożsamiać się z zainteresowaniami i ambicjami innych dziewczyn, a aktywność akcyjna chłopców wydaje się ciekawsza. Jednak zmiana płci nie doprowadzi automatycznie do zmiany akceptacji społecznej i samoakceptacji. Kiedy dorośli z zespołem Aspergera stosują imitację i działanie w celu osiągnięcia powierzchownych kompetencji społecznych, mogą mieć znaczne trudności w przekonaniu ludzi, że mają prawdziwy problem ze zrozumieniem społecznym i empatią; oni stali się zbyt wiarygodni w swojej roli, aby można było w to uwierzyć.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *