Podstawowe deficyty u dzieci z zaburzeniami językowymi dotyczą mowy i komunikacji. Umiejętności społeczne zwykle rozwijają się pomimo tego. Jednak u niektórych małych dzieci na interakcje społeczne i nabywanie umiejętności społecznych poważnie wpływają trudności językowe i komunikacyjne. Ponownie, istnieje potrzeba dokładnej kontroli zachowań społecznych i komunikacyjnych dziecka oraz uważnego monitorowania postępów i reakcji na interwencję ze strony wielozawodowego zespoł. Niektóre dzieci ze złożonymi trudnościami językowymi i komunikacyjnymi mogą otrzymać diagnozę „zaburzenia semantyczno-pragmatycznego”. Zaburzenie semantyczno-pragmatyczne zostało użyte przez Rapina i Allena do opisania grupy problemów językowych i komunikacyjnych u małych dzieci, do których zaliczały się trudności językowe receptywne, echolalia, trudności z koncepcjami językowymi, nieumiejętność posługiwania się gestami oraz ubóstwo zabawy symbolicznej. Jednak znacznie węższy zestaw kryteriów diagnostycznych autyzmu funkcjonujący w tamtym czasie wykluczałby diagnozę autyzmu. Biorąc pod uwagę obecną szerokość spektrum autyzmu, jeśli złożone zaburzenie językowe wiąże się z trudnościami w zrozumieniu funkcji komunikacji oraz trudnościami semantycznymi i pragmatycznymi, a także jeśli brakuje empatii społecznej i ograniczonej wyobraźni, to kryteria autystycznego zostanie spełnione zaburzenie widma. W 1992 roku Lister-Brooke i Bowler zbadali tę kwestię i doszli do wniosku, że zaburzenia semantyczno-pragmatyczne nie istnieją poza spektrum autystycznym.