Husajn: Syn Alego, wnuk proroka Mahometa, męczennik szyickiego islamu, postać boskiego królestwa pięciu w Matce Ksiąg.
Hylic: osoba materialna, osoba z materii ziemskiej (gr. hyle). Najniższy z trzech podziałów człowieczeństwa, zwłaszcza w tekstach walentynańskich. Czasem nazywana też osobą cielesną (sarkic, gr. sarkikos) lub osobą ziemską (choic, grec. choikos).
Himeros: Bóg pożądania, powiązany z Erosem w mitologii greckiej. Wspomniane w O pochodzeniu świata.
Homer: grecki poeta, autor, któremu przypisuje się Iliadę i Odyseję. Nazywany "poetą" i cytowany w Egzegezie o duszy i Kazaniu Naassene.
Houris: Młode kobiety o legendarnej urodzie, które żyją w raju. Wspomniane w Matce Ksiąg.
Habshaba: niedziela, uważana za dzień święty w religii mandejskiej.
Hades: Bóg i królestwo umarłych w myśli greckiej.
Harith: Druzyjskie imię diabła, imię Azazi′ila w Matce Ksiąg.
Harmozel: Jeden z luminarzy myśli gnostyckiej.
Hasan: Syn Alego, wnuk proroka Mahometa, męczennik szyickiego islamu, postać boskiego królestwa pięciu w Matce Ksiąg.
Helena: Helena Trojańska, dla której toczono wojnę trojańską, u Homera. Czasami łączona z Heleną, towarzyszką Szymona Maga i wyrazem pierwszej myśli boskości. Wspomniane w Egzegezie o duszy.
Herakles: Herkules, bohater mitologii greckiej, który dokonał dwunastu potężnych prac. Wspomniane w Księdze Barucha.
Hermafrodyta: postać z mitologii greckiej, która jest androgyniczna, to znaczy mężczyzna-kobieta. Wspomniane w O pochodzeniu świata.
Hermes: bóg posłaniec w mitologii greckiej. Hermes Trismegistos jest boskim ojcem religii hermetycznej. Hermes utożsamiany jest z egipskim bogiem Thotem, bogiem mądrości i boskim pisarzem, a także z planetą Merkury w Dyskursie ósmego i dziewiątego.
Herodot: grecki historyk wojen perskich. Wspomniane w Księdze Barucha.
Hewath: prawdopodobnie "wąż", przydomek Ruhy w źródłach mandejskich.
Hibil: Niebiański Abel, posłaniec światła, w myśli Mandaean.

handel przeciwny: Złożona forma handlu wymiennego, w który może być zaangażowanych kilka krajów, z których każdy wymienia towary za towary lub usługi za usługi.

Hetyci: lud zamieszkujący Anatolię (dzisiejsza Turcja) i części Syrii w drugim tysiącleciu p.n.e. Ich mity często odzwierciedlają tradycje huryckie.

Hokmah: Hebrajskie imię przypominające boginię lub uosobienie Mądrości. Po grecku ma na imię Sophia.

Humbaba: akadyjskie imię Huwawy, boskiego opiekuna.

Huryci: lud zamieszkujący północno-wschodnią Mezopotamię i części Syrii na przełomie trzeciego i drugiego tysiąclecia p.n.e.

Huwawa: Potworny strażnik Lasu Cedrowego, zabity przez Gilgamesza i Enkidu. Jego akadyjskie imię to Humbaba.

Herezja Lucyfera: (XI w.) Wyimaginowana herezja, w której heretycy zostali oskarżeni o czczenie Lucyfera, praktykowanie ofiar z dzieci i orgie. Chociaż bulla papieska potępiła lucyferianizm, herezja nigdy nie istniała.
Hymn of the Pearl, czyli Hymn of the Soul: Urocza gnostycka opowieść znaleziona w niektórych kopiach Dziejów Tomasza, w której Tomasz recytuje hymn w więzieniu. Opowiada historię księcia, który zostaje wysłany na misję do Egiptu, aby odzyskać perłę chronioną przez węża. Ale książę zapomina o misji i zasypia. Dopiero gdy otrzymuje list z ojczyzny, przypomina sobie o swojej misji i odzyskuje perłę. Kiedyś Bardaisan był proponowany jako autor Hymnu o Perle, ale pogląd nie jest dłużej popularny. Był szeroko znany i czytany przez gnostyków, chrześcijan, manichejczyków i muzułmanów.
Hyparxis: (z greckiego "egzystencja") W literaturze setyjskiej część pierwszej hipostatycznej triady od bóstwa wraz z Życiem lub Witalnością i Umysłem, a czasami odpowiednik Bycia. Termin ten jest używany podobnie w literaturze neoplatońskiej.
Hypatia: (350/370-415) grecka filozofka, matematyk i astronom z Aleksandrii, którą uczył jej ojciec, Theon, ostatni matematyk związany z Muzeum Aleksandryjskim. Jej filozofia była neoplatońska i była ascetką, wymachując łachmanami menstruacyjnymi, aby odstraszyć zalotnika. Jej śmierć była znanym przykładem chrześcijańskiej nietolerancji. Została zaatakowana przez tłum koptyjskich chrześcijan, rozebrana do naga i zamordowana, obrzucona muszlami ostryg i podpalona. Hypatia jest uważana za bohaterkę, a nawet świętą przez wielu współczesnych gnostyków.
Hypomnemata: (z greckiego "memoranda") Grecka nazwa pism Walentyniana Herakleona. Jedynymi zachowanymi fragmentami są Komentarz Herakleona do Jana, który cytował i krytykował Orygenes.
hipostaza: (z greckiego "to, co stoi poniżej") Aspekt lub emanacja boskości, która ma swój własny charakter i wpływ na świat i może powodować dalsze hipostazy. W gnostycyzmie eony mogą być postrzegane jako hipostazy. Termin ten jest również używany w ortodoksyjnej teologii chrześcijańskiej w odniesieniu do trzech Osób Trójcy Świętej.
Hypsiphron: (z greckiego "kobieta o wysokim umyśle") Kobieca boska postać nieco podobna do Eleleth lub Sophia.
Hypsiphron: (NHC XI,4; IV wiek lub wcześniej) Krótki i niezwykle fragmentaryczny tekst, prawdopodobnie setyjski, w którym Hypsiphron opowiada o swojej wizji tego, co jest "poza miejscem jej dziewictwa". W wizji rozmawia ze swoim bratem Phainopsem, porównując swój stan dziewictwa ze swoim upadłym stanem.
Hugh z Arcis: czołowy krzyżowiec, który oblegał Montségur.
Hupneus/Hypneus: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, eon umieszczony nad wschodem słońca i powiązany z chrztem.
Husayn/Husein: Syn Alego, wnuk Mahometa, męczennik szyickiego islamu, postać w królestwie pięciu w Matce Ksiąg.
hyle: (z greckiego "materia") W systemach gnostyckich materia, zwykle powołana do życia w wyniku upadku i zorganizowana w kosmos przez demiurga.
hylikowie: Ludzie, których życie jest zdeterminowane głównie troską o materię, hyle, i którzy składają się wyłącznie z materialnych impulsów i cielesnych pragnień. Najniższy z trzech podziałów ludzkości w walentynianizmie.
Hormos: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha wielki anioł Hormos przybył, aby przygotować potomstwo * Seta, które miało przyjść na świat.
horos: (z greckiego "granica") Moc lub istota, która oddziela upadłe królestwo od pleromy, a także oddziela dolną Sophię od wyższej Sophie, aby zapobiec infekowaniu pleromy przez niższe namiętności. Horos może mieć formę krzyża.
Hermogenes : (ok. 180 r. n.e.) syryjski malarz i gnostyk z Antiochii, którego nauczanie zawierało elementy gnostyckie, chrześcijańskie i platońskie. Spotkał się z dużą krytyką ze strony chrześcijan: w 180 biskup Antiochii napisał przeciwko niemu polemiczne dzieło, a Tertulian w Adversus Hermogenem (Przeciw Hermogenesowi) oskarżył go o poślubienie większej liczby kobiet niż namalował.
Hesed: Miłość, czwarta sefira Drzewa Życia, zwana także Gedulah, wielkość. Hesed reprezentuje wylanie Bożej dobroci. Równoważy Gewura, moc.
hezychazm: (z greckiego hesychazein, "być spokojnym") Prawosławna praktyka wewnętrznego bezruchu i modlitwy.
Heurumaious: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, eon znajdujący się nad wschodem słońca i powiązany z chrztem.
Hewath: Prawdopodobnie "wąż", imię postaci Mandejczyka Sophii Ruha.
Hibil: Niebiański Abel w mitologii Mandejczyków. Jeden z trzech synów duchowego Adama i Ewy wraz z Anoszem i Sitilem lub jeden z siedmiu synów Ptahila. Mówi się również, że ochrzcił Adama.
Hibil Ziwa: W micie Mandejczyków duch światła czasami utożsamiany z duchem zbawiciela Manda dHayye. Zejście Hibila Ziwy do światów ciemności, jego małżeństwo z Zahriel, córką Qin, i sprowadzenie Ruhy do wyższego świata, gdzie urodziła Ur, wszystko to zostało opisane w Ginza Rabba.
Himereris: W O pochodzeniu świata, męska strona Erosa, zmieniona na Himeros.
Himeros: grecki bóg pożądania; w O powstawaniu świata, męska strona Erosa, ogień ze światła.
Hipolit z Rzymu: (zm. ok. 235) herezjolog, ojciec kościoła, który mógł być uczniem Ireneusza. Jego Odparcie wszystkich herezji atakuje religię pogańską i herezje chrześcijańskie i zawiera kilka ważnych źródeł, takich jak Kazanie Naasene, które w przeciwnym razie zostałyby utracone. Hipolit został uwikłany w kontrowersje, kiedy został mianowany rywalem biskupem Rzymu, rzucając wyzwanie władzy biskupa Kaliksta.
Historia Albigensis: pełna uprzedzeń historia krucjaty albigensów napisana przez Piotra z les-Vaux-de-Cernay.
Hod: Majestat, splendor, ósma sefira Drzewa Życia w Kabale, równoważąca Netsah. Za źródło proroctw uważa się parę Hod i Netsah.
Hoeller, Stephan: (1931-) gnostycki pisarz i wykładowca urodzony w Budapeszcie, ale przez większość dorosłego życia mieszkający w Hollywood w Kalifornii. Hoeller jest emerytowanym profesorem religii porównawczej w College of Oriental Studies w Los Angeles, biskupem regionalnym Ecclesia Gnostica, członkiem wydziału wykładowego Towarzystwa Badań Filozoficznych, krajowym mówcą Amerykańskiego Towarzystwa Teozoficznego oraz dyrektorem Studiów dla Towarzystwo Gnostyckie z siedzibą w Los Angeles. Jego opublikowane prace to Jung and the Lost Gospels, The Gnostic Jung and the Seven Sermons to the Dead, Freedom: Alchemy for a Voluntary Society oraz Gnosticism: New Light on the Ancient Tradition of Inner Knowing.
Hokhmah: Mądrość, druga sefira Drzewa Życia w Kabale.
Hebrajczyków, List do: (60-100) Już w starożytności wielu miało wątpliwości co do przypisania tego listu Pawłowi: Tertulian przypisał go Barnabusowi, a Marcjon nie włączył tego listu do swojego kanonu. Wiele uwagi przywiązuje się do obecności Chrystusa w kapłaństwie Melchizedeka, które omija żydowskie kapłaństwo. Alegoryczne aspekty listu zostały rozszerzone przez Walentynian Herakleona i Teodota.
Hekate: W mitologii greckiej bogini o magicznych i księżycowych właściwościach, dla której na Eginie odbywały się coroczne święta i składano ofiary. Hekate odgrywa również rolę w chaldejskich wyroczniach.
Heimarmene: (z greckiego "los") Astrologiczny los jako zły, powstrzymujący wpływ. Uważano, że na siłę losu mają wpływ gwiazdy i planety, aw kulturze hellenistyczno-rzymskiej była siłą, której nawet bóstwa nie byłyby w stanie pokonać. W gnostycyzmie pneumatyka mogła uwolnić się od wpływu losu.
Hekhaloth: (po hebrajsku "pałace", "sale") Niebiańskie sale, przez które podróżuje dusza w mistycyzmie Merkawy. Przez każdą salę można było przejść tylko podając hasło archaniołowi, który strzegł komnaty, tak jak gnostyckie wejście duszy wymagało podania haseł archontom strzegącym sfer.
Helen/Helena: Według legendy Szymon Mag wykupił prostytutkę o imieniu Helena lub Helen z burdelu w Tyrze, kiedy rozpoznał w niej obecne wcielenie Ennoi, pierwszą myśl, matkę wszystkich. Jako istota podobna do * Sophii upadła i była więziona w jednym kobiecym ciele po drugim, włączając w to inkarnację Heleny Trojańskiej, dopóki nie została odkupiona przez Szymona. Historia ma pewne podobieństwa do podróży duszy w Exegesis on the Soul, gdzie jest również wspomniana Helena.
Hellenizacja: Wpływ języka i kultury greckiej na kraje podbite przez Aleksandra Wielkiego i jego następców w IV wieku pne, w tym na Azję Mniejszą, Syrię, Palestynę, Egipt, Mezopotamię i Persję. Hellenizacja doprowadziła do powstania sieci miast na Bliskim Wschodzie, których mieszkańcy mówili po grecku, czcili greckich bogów i przyjęli grecką kulturę.
Henosis: (z greckiego "jedność", "jedność", "zjednoczenie") W filozofii neoplatońskiej cel zjednoczenia z monadą, źródłem lub Jednością. Według systemu Walentyniana w Tertuliana Przeciwko Walentynianom, eon emanował z Sermo i Vita, który jest sparowany w syzygii z Ageratosem.
Henryk z Lozanny: (zm. 1148) francuski herezjarcha pierwszej połowy XII wieku, więziony jako heretyk. Odrzucił autorytet Kościoła i Eucharystii, mszy i wszelkich form kultu liturgicznego.
Hefajstos: grecki bóg ognia i kulawego kowala, mąż Afrodyty, jednego z dwunastu olimpijczyków.
Heracleon: (ok. 175) Walentynian z połowy drugiego wieku. Mógł mieszkać w Aleksandrii i Rzymie. Jego Komentarz do Jana, część dzieła znanego jako Hypomnemata, alegorycznie wpisał gnostycką kosmologię i antropologię do Ewangelii Jana. Klemens Aleksandryjski napisał, że Heracleon był najwybitniejszym ze wszystkich Walentynian, ale nie zachowały się żadne znaczące szczegóły z jego życia.
Herakles: grecki bohater i półbóg; w Baruchu Justyna jedna z wielkich postaci odwiedzanych przez anioła Barucha. Herakles zostaje wybrany do walki z dwunastoma złymi aniołami, które są postrzegane jako odpowiednik dwunastu prac Heraklesa. Gdy wydaje się, że wygrał, zostaje uwiedziony przez Omphale (Babel-Afrodyta).
herezjarcha: Założyciel herezji.
herezjolog: Ktoś, kto bada herezje. Powszechnie używany w przypadku polemicznych ojców kościoła polujących na herezję, takich jak Ireneusz, Hipolit, Epifaniusz i Tertulian.
herezja: (z greckiego hairesis, "wybór wierzeń, frakcja wierzących") Formalne zaprzeczenie lub zwątpienie w jakąkolwiek zdefiniowaną doktrynę kościoła. Herezje chrześcijańskie są często definiowane w kategoriach chrystologii lub wiary trynitarnej.
heretyk: ktoś, kto opowiada się za herezją.
Hermafrodyta: postać z mitologii greckiej, która jest zarówno mężczyzną, jak i kobietą; w O pochodzeniu świata, androgyniczny człowiek stworzony przez Sophię.
Hermas: temat Pasterza Hermasa. W Objawieniu Piotra Hermas jest "pierworodnym nieprawości", a Pasterz Hermasa jest uważany za chrześcijańskiego fałszerza.
Hermes: grecki bóg posłaniec, jeden z panteonu dwunastu olimpijczyków, utożsamiany z egipskim Thotem i planetą oraz rzymskim bogiem Merkurym, będący podstawą Hermesa Trismegistusa.
Hermes Trismegistus: podstawowa postać hermetyzmu, legendarny lub półlegendarny odkrywca mądrości, wywodzący się z greckiego boga Hermesa i egipskiego Tota. W Hermetice Hermes jest czasem nauczycielem, a czasem uczniem. Ojciec kościoła Lactantius uważał go za postać historyczną, a jego historyczność entuzjastycznie wierzono podczas hermetycznego odrodzenia renesansu, dopóki Izaak Casaubon nie udowodnił, że jest inaczej. chrześcijanin.Hermetyzm czasami utożsamiał go z przedpotopowym patriarchą Enochem, islam z postacią znaną jako Idris.
Hermetyzm: odrodzenie badań nad hermetyzmem w okresie europejskiego renesansu.
Hermetyzm: ruch z siedzibą w Aleksandrii, który stworzył Corpus Hermeticum i inną literaturę hermetyczną.
hebdomad: (po grecku "grupa siedmiu") Siódma sfera planetarna lub siódme niebo, legowisko archontów. Jeśli chodzi o Głównego archonta lub demiurga ,czasami uważa się, że mieszka w hebdomadzie, a czasami w ogdoad. Hebdomad może również odnosić się do grupy siedmiu istot (na przykład archontów) w tekstach gnostyckich.
Habban: Kupiec w Dziejach Tomasza, który kupuje Tomasza jako niewolnika.
Habsaba / Habshaba: niedziela lub szabat w tygodniu Mandejczyków, także duch zbawiciela Mandejczyków, który uosabia szabat.
Hades: grecki świat podziemny; grecki bóg zmarłych, jeden z dwunastu olimpijczyków. W różnych tekstach z biblioteki Nag Hammadi Hades jest kojarzony z ciemnością i Chaosem. W Sekretnej Księdze Jana ci, którzy jedzą z drzewa życia, są mieszkańcami Hadesu, którym rządzi Belial. W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha niższa lub materialna Sophia panuje nad Hadesem.
Haiasum: (Mandaean) Uthra, często wymieniana w Niania i Ginza Rabba.
Halacha : żydowskie prawo rabiniczne oraz wszelkie praktyki i zakazy z nim związane.
Hamra: Niesfermentowane wino z rodzynkami i daktylami, pite podczas rytuałów Mandejczyków.
Haran Gawaitha: ("Wewnętrzny Harran"; XI wiek lub wcześniej) Mandejski tekst, który obejmuje legendarną historię Mandejczyków aż do nadejścia islamu, a następnie przepowiada koniec świata.
Harmas: Archon stworzony przez Yaldabaotha, opisany jako "zazdrosne oko" w Sekretnej Księdze Jana. W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, drugi z dwunastu archonicznych aniołów zrodzonych przez Sakla i Nebruela.
Harmonius: (II wiek) syn Bardaisana i podobnie jak jego ojciec autor wielu hymnów w języku syryjskim.
Harmoupiael/Harmupiael: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, dziesiąty z dwunastu aniołów stworzonych przez Sakla i Nebruela.
Harmozel: Pierwszy z czterech luminarzy, któremu w Tajemnej Księdze Jana towarzyszą eony łaski, prawdy i formy. Mieszka Adamas w Harmozelu.
Harpokrates: grecka forma egipskiego boga Horusa.
Harpocratians: Według Celsusa w On the Real Logos, grupa chrześcijańska, która wywodzi się z Salome. Jest to prawdopodobnie błędne odczytanie dla Karpokratów.
Hasan: syn Alego i wnuk Mahometa. W Matce Książek Hasan jest jedną z istot w królestwie pięciu.
Hawa / Hawwa: Wigilia Mandejska. Były dwie Ewy: na płaszczyźnie fizycznej (Pagria) i duchowej (Kasia). Hawa to popularne imię wśród kobiet Mandejczyków.
Hazazban: Mandejska uthra, związana z wieńcem z mirtu używanym w mandejskim rytuale. W Ginza Rabba duch o imieniu Iran Hazazban rządzi czyśćcem Mandejczyków.

Holenderska Organizacja Badań Kosmicznych (SRON)

Holenderska Organizacja Badań Kosmicznych (SRON) inicjuje, rozwija i wykorzystuje wybitne instrumenty do badań w kosmosie iz kosmosu. SRON odpowiada za krajowy program badań kosmicznych, który jest realizowany przez dwa laboratoria badań kosmicznych w Utrechcie i Groningen. Działalność obejmuje projektowanie, rozwój i produkcję instrumentów kosmicznych, a także przetwarzanie i interpretację danych. Jego główny wkład w astrofizykę to: Reflection Grating Spectrometer na XMM; Spektrometr siatki transmisyjnej o niskiej energii dla Chandra; Kamery szerokokątne na pokładzie BeppoSAX; Heterodynowy Instrument dla Kosmicznego Teleskopu dalekiej podczerwieni i submilimetrowego ESA; oraz Spektrometr krótkofalowy ISO.

Hubble, Edwin Powell (1889-1953)

Astronom, urodzony w Marshfield, MO, z wykształcenia prawnik, stypendysta Rhodesa na Uniwersytecie Oksfordzkim. Przerzucił się na astronomię na Uniwersytecie w Chicago i został astronomem pracującym w Obserwatorium Mount Wilson, gdzie miał dostęp do najlepszego teleskopu na świecie w tamtym czasie - 100 w teleskopie. Hubble był uważany za naukowca zdystansowanego i, w przeciwieństwie do FREDA HOYLE′A, nie spekulował na temat znaczenia swoich odkryć, ewolucji wszechświata ani jego pochodzenia w "zdarzeniu stworzenia". W rzeczywistości można go było uznać za pozbawionego wyobraźni, ponieważ jego praca charakteryzowała się gromadzeniem informacji, z których wyciągał wnioski, tak jak zrobiłby to Francis Bacon. Być może właśnie z tego powodu cztery odkrycia, których dokonał w latach 1922-1936, nie tylko zmieniły nasz pogląd na wszechświat, ale także przetrwały. W pierwszej części tego okresu zaproponował system klasyfikacji mgławic, zarówno tych, które teraz nazwalibyśmy mgławicami galaktycznymi, jak i pozagalaktycznymi. Rozpoznał zarówno mgławice emisyjne (świecące przez ich wewnętrzną emisję), jak i mgławice refleksyjne (przekierowujące światło powiązanej gwiazdy). Podzielił mgławice pozagalaktyczne na standardowy obecnie system klasyfikacji typów galaktyk Hubble'a - galaktyki eliptyczne, spiralne i nieregularne ułożone w schemacie znanym jako schemat kamertonu Hubble'a. W rzeczywistości, odkrywszy gwiazdy zmienne cefeidy w NGC 6822, M33 i M31, zademonstrował naturę mgławic pozagalaktycznych jako zbiorów gwiazd porównywalnych z naszą własną Drogą Mleczną (które obecnie nazywamy galaktykami) z dużych odległości. To rozstrzygnęło kwestię, która była przedmiotem sporu pomiędzy CURTISEM, Lundmarkiem, SHAPLEY′EM i ÖPIKIEM, by wymienić tylko czterech. Następnie wykazał, że rozmieszczenie galaktyk jest jednorodne i że zajmują one kosmologiczną przestrzeń. Wreszcie, co najważniejsze, współpracując z HUMASONEM, Hubble wykazał w 1929 roku, że galaktyki oddalają się od nas z prędkością proporcjonalną do ich odległości (prawo Hubble'a). Wyjaśnienie to doprowadziło do odkrycia rozszerzającego się Wszechświata. Nachylenie diagramu Hubble'a prędkości galaktyk wykreślonych w funkcji ich odległości jest znane jako stała Hubble'a, a jej odwrotność, czas Hubble'a, jest oszacowaniem wieku wszechświata. Hubble podsumował swoje odkrycia w cieszącej się dużym powodzeniem książce The Realm of the Nebulae. Upamiętnia go nazwa Kosmicznego Teleskopu Hubble′a, który kontynuuje jego badania przy użyciu nowoczesnego sprzętu kosmicznego.

Hydrus

(Mały Wąż Wodny; w skrócie Hyi, gen. Hydri; powierzchnia 243 st. kw.) Południowy konstelacja, która leży między Tucaną a Horologium, a jej kulminacja przypada na północ pod koniec października. Po raz pierwszy został pokazany na globusie niebieskim Petrusa Planciusa z ok. 1598, chociaż zwykle przypisuje się go holenderskim nawigatorom Pieterowi Dirkszoonowi Keyserowi (znanemu również jako Petrus Theodorus) i Frederickowi de Houtmanowi, którzy w latach 1595-1597 sporządzili mapy tej części południowego nieba. Mała, niepozorna konstelacja, która leży między Wielkim a Małym Obłokiem Magellana, najjaśniejszymi gwiazdami w Hydrusie są β Hydri, jasność 2,8mag, która jest najbliższą rzucającą się w oczy gwiazdą południowego bieguna niebieskiego, odległą o około 12°, α Hydri, jasność 2,9mag i γ Hydri, wielkość 3,3. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Do interesujących obiektów należą NGC 1466, gromada kulista o jasności jedenastej magnitudo w Wielkim Obłoku Magellana oraz NGC 1511, mała galaktyka spiralna, również o jasności jedenastej magnitudo.

Hygiea

Dziesiąta asteroida odkryta przez Annibale De Gasparis w 1849 roku i oznaczona jako (10) Hygiea. Jest to czwarta co do wielkości asteroida o średnicy 408 km. Obiega Słońce w średniej odległości 3,14 AU (470 milionów km), w zewnętrznej części głównego pasa planetoid, w okresie 5,55 lat. Nachylenie orbity wynosi 4, ekscentryczność 0,12, a okres rotacji szacuje się na 27,6 godziny. Jest to asteroida typu C, o widmie odbicia bardzo podobnym do chondrytów węglowych i ma albedo 0,07.

Hypatia z Aleksandrii (370-415)

Urodzona w Aleksandrii w Egipcie, córka matematyka i filozofa Theona oraz pierwsza znana kobieta matematyk. Jako przewodnicząca szkoły platońskiej w Aleksandrii, symbolizowała naukę, którą pierwsi chrześcijanie identyfikowali z pogaństwem, i stała się ogniskiem zamieszek, podczas których została brutalnie zamordowana, być może na rozkaz Cyryla, fanatycznego chrześcijańskiego patriarchy Aleksandrii. Napisała komentarze do algebry, arytmetyki, stożków i prac astronomicznych PTOLEMEUSZA, wszystkie zaginęły. Opracowała aparaturę, w tym astrolabium (do pomiaru pozycji gwiazd, planet i Słońca).

Hiperbola

Przekrój stożka uzyskany, gdy prawy okrągły stożek zostanie przecięty przez płaszczyznę, która tworzy kąt z podstawą większy niż kąt utworzony przez bok stożka. Jest to krzywa otwarta, tzn. nie zamyka się na sobie jak elipsa.
Hyperion

Średniej wielkości lodowy satelita Saturna, odkryty przez WC Bonda i niezależnie od niego Williama Lassella w 1848 r. Krąży w odległości 1 481 000 km i jest obiektem nieregularnym o wymiarach 330 na 260 na 220 km. Hyperion był prawdopodobnie kiedyś większym obiektem, który uległ wielu niemal katastrofalnym zderzeniom. Większość szczątków po uderzeniu zostałaby zmieciona przez Tytana, ale niektóre z nich zasypałyby Rheę, nadając jej mocno usianą kraterami powierzchnię. Hyperion ma chaotyczną rotację: toczy się po swojej orbicie zamiast obracać się wokół jednej osi; to dodaje wiarygodności hipotezie kolizji. Jego powierzchnia jest usiana kraterami, ze skarpą o długości ponad 200 km nazwaną Bond-Lassell Dorsum na cześć odkrywców satelity.

Herzberg, Gerhard (1904-1999)

Spektroskop molekularny, urodzony w Hamburgu, Niemcy, zdobywca nagrody Nobla w dziedzinie chemii (1971) "za wkład w wiedzę o strukturze elektronowej i geometrii cząsteczek, zwłaszcza wolnych rodników", w szczególności metylenu, cząsteczki zawierającej węgiel z wodorem po obu stronach, ponieważ zidentyfikowano je w mgławicach i innych obiektach międzygwiazdowych. Pierwsze podanie Herzberga o pracę jako astronom, złożone w niemieckim Obserwatorium w Hamburgu, zostało odrzucone z radą, że "nie ma sensu myśleć o karierze w astronomii, jeśli nie ma się prywatnych środków utrzymania", i zwrócił się do inżynierii, oraz fizyki atomowej i molekularnej. W Getyndze Herzberg pracował pod kierunkiem Maxa Borna i Jamesa Francka, aw Bristolu nad mechaniką kwantową cząsteczek, którą kontynuował w Darmstadt. W 1934 roku został tam zwolniony z pracy, ponieważ jego żona była Żydówką, i wyemigrował do Saskatoon w Kanadzie. Po krótkim pobycie na Uniwersytecie w Chicago i Yerkes Observatory wrócił do Kanady, aby założyć laboratorium do badań podstawowych w spektroskopii, znane obecnie jako Instytut Herzberga. Zidentyfikował wodę w Komecie Kohoutek, aw 1980 roku odkrył trójatomowy wodór.

Hezjod (VIII wiek p.n.e.)

Grecki poeta epicki, który opisał swoją kosmologię w Teogenii, narodzinach bogów, które wywodził z mitologii babilońskiej. W swoim drzewie genealogicznym bogów Chaos (ziejąca przepaść między Ziemią a Niebem) stworzył Erebusa (Otchłań) i Noc, który stworzył Eter i Dzień. W tym samym czasie Ziemia stworzyła Niebiosa, Góry i Morze. Niebiosa i Ziemia stworzyły wtedy Cronosa. To drzewo genealogiczne zostało naśladowane przez jego strukturalny model wszechświata, podzielonego na Niebo, Eter, Chaos, Ziemię, Erebus, Tartar i otoczonego Oceanem. Kosmologia jest całkowicie przednaukowa, ale Hezjod jest najwcześniejszą zachowaną wzmianką o Plejadach.

Hess, Harry Hammond (1906-69)

Geofizyk, urodzony w Nowym Jorku, profesor geologii w Princeton, kierował Projektem Mohole, pierwszą ekspedycją mającą na celu przewiercenie skorupy oceanicznej Ziemi do płaszcza pod spodem, teoretyzował, że rozprzestrzenianie się grzbietów śródoceanicznych było źródłem nowego pochodzenia kontynentalnego pochodzącego z płaszcza materiał. Również geolog księżycowy.

Hess, Victor Franz (1883-1964)

Fizyk urodzony w zamku Waldstein niedaleko Peggau w Steiermark w Austrii, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1936, wspólnie z CARL ANDERSONEM) "za odkrycie promieniowania kosmicznego". W swojej wybitnej karierze w fizyce atomowej, jądrowej i atmosferycznej Hess zajmował stanowiska w Wiedniu, Grazu, New Jersey, Waszyngtonie i Innsbrucku. W latach 1911-13 odkrył "ultrapromieniowanie" (promieniowanie kosmiczne), a później założył stację na górze Hafelekar (wysokość 2300 m) w pobliżu Innsbrucku do obserwacji i badania promieni kosmicznych.

Heweliusz, Johannes [Jan Hewelcke] (1611-87)

Niemiecki astronom i konstruktor instrumentów, urodzony w Gdańsku, obecnie Gdańsk, Polska. Heweliusz był znakomitym budowniczym instrumentów i rytownikiem. Pod wpływem tematu i oprzyrządowania TYCHO BRAHE'a wzniósł w Gdańsku prawdopodobnie najwspanialsze wówczas na świecie obserwatorium Stellaburgum (por. Brahe's Uraniborg), zniszczone przez pożar w 1679 roku. Zbudował kilka dużych teleskopów i kilka ostatnich instrumenty, do których wprowadził skalę noniuszową do odczytywania podziałek i określania pozycji gwiazd. Napisał książkę o instrumentach, Machina Coelestis (1673), a wdowa po nim Elisabeth opublikowała pośmiertnie swój katalog pozycji gwiazd, Prodromus Astronomiae i jego atlas nieba Firmamentum Sobiescianum (1687, 1690). Atlas wprowadził konstelacje Canes Venatici, Lacerta, Leo Minor, Lynx i Vulpecula cum Ansere (lis i gęś, obecnie znane po prostu jako Vulpecula) i nazwał Scutum Sobiescianum (obecnie po prostu Scutum, tarcza) na cześć króla Polski, Jana Sobieskiego. Dwie konstelacje wprowadzone przez Heweliusza nie przetrwały - Mons Maenalus i Cerberus. Selenographia, jego atlas Księżyca, nazwał szare, płaskie obszary marią, ale jego nazwy kraterów zostały zastąpione nazwami RICCIOLI. Odkrył cztery komety i jako jeden z pierwszych obserwował tranzyt Merkurego.

Hewish, Antoniusz (1924 - 2021)

Radioastronom, urodzony w Fowey w Kornwalii, laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1974) za pionierskie badania w dziedzinie astrofizyki radiowej i odkrycie pulsarów. Po pracy nad rozwojem radarów w czasie wojny kształcił się i pracował w Cambridge, gdzie został profesorem radioastronomii i kierował Obserwatorium Radioastronomicznym Mullarda w latach 1982-1988. Najpierw pracował nad scyntylacją lub migotaniem "gwiazd" radiowych, które wykorzystywał do badania właściwości chmur plazmy w jonosferze. Rozszerzono to, aby zidentyfikować scyntylację spowodowaną przez wiatr słoneczny i zbudował radioteleskop, aby wykorzystać tę technikę do uzyskania obserwacji źródeł radiowych o bardzo wysokiej rozdzielczości kątowej. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności wymagania obserwacyjne były dokładnie takie, jakie były potrzebne do wykrycia pulsarów i to właśnie za pomocą tego teleskopu zauważyła je doktorantka Hewish, JOCELYN BELL.

Hey, Jamesie Stanleyu (1909-90)

Angielski pionier radioastronomii, dokonał trzech fundamentalnych odkryć w radioastronomii. Pracując nad radarami podczas drugiej wojny światowej, odkrył zakłócenia radiowe spowodowane burzami słonecznymi (początkowo uważano je za "zagłuszanie" radaru przez wroga). Zaskakujące jest, że znalazł tę emisję nieoczekiwanie, ponieważ kilku naukowców bez powodzenia poszukiwało radiowej emisji słonecznej od czasu odkrycia przez Hertza fal radiowych w 1888 roku (Thomas Edison, Oliver Lodge, J Scheiner i C Nordham). Następnie, próbując wykryć i przewidzieć rakiety V-2, zobaczył odbicia radarowe od śladów meteorów. Wreszcie z Richmond Park (rządowe wojskowe laboratorium badawcze) wykrył Łabędzia A jako interferencję za odbiciami śladu meteorów, pierwszym rozpoznanym dyskretnym źródłem fal radiowych. Został głównym oficerem naukowym w Royal Radar Establishment w Malvern i skonstruował jeden z dwóch pierwszych interferometrów radiowych o zmiennej odległości.

Hidalgo

Asteroida odkryta przez Waltera Baade′a w 1920 roku, oznaczona jako (944) Hidalgo. Była to pierwsza znana asteroida przecinająca Jowisza, której orbita wynosi od 2,01 AU, w pobliżu wewnętrznej krawędzi głównego pasa, do 9,69 AU, tuż poza średnią odległością Saturna, w okresie 14,15 lat. Średnia odległość Hidalgo od Słońca wynosi 5,85 AU (875 milionów km); jego średnica jest niepewna, ale wynosi około 40 km. Jej mocno nachylona (42?) i ekscentryczna (0,66) orbita sugeruje, że może to być duże wymarłe jądro kometarne. Jest to obiekt typu D, wskazujący na ciemną powierzchnię.

High Altitude Observatory

Obserwatorium na dużych wysokościach (HAO) w Boulder w stanie Kolorado, założone w 1940 r., zajmuje się badaniami fizyki słonecznej i słoneczno-ziemskiej, z naciskiem na zmienność słoneczną i jej wpływ na Ziemię. HAO jest oddziałem Narodowego Centrum Badań Atmosfery, sponsorowanym przez National Science Foundation i obsługiwanym przez University Corporation for Atmospheric Research, Boulder, CO. Program HAO obejmuje wizytujących naukowców, zaawansowane kształcenie, warsztaty, rozwój instrumentów naziemnych i kosmicznych , obsługa urządzeń obserwacyjnych, dystrybucja danych do społeczności naukowej i modelowanie numeryczne. HAO prowadzi badania w ścisłej współpracy ze społecznością uniwersytecką, NASA i NOAA oraz wieloma ośrodkami badawczymi na całym świecie.

High Energy Astrophysical Observatory (HEAO)

Seria trzech obserwatoriów orbitalnych NASA. HEAO-1, wystrzelony w sierpniu 1977 roku, pomyślnie zakończył najdokładniejszy przegląd całego nieba źródeł promieniowania rentgenowskiego do tego czasu. Odkrył "Cygnus Superbubble" stworzony przez serię supernowych. HEAO-2 (później znany jako EINSTEIN), wystrzelony w 1978 roku, był pierwszym prawdziwym rentgenowskim satelitą astronomicznym. HEAO-3, wystrzelony we wrześniu 1979 roku, był wyposażony w spektrometr promieniowania gamma i dwa detektory promieniowania kosmicznego. Zaobserwował linie widmowe powstałe w wyniku anihilacji elektron-pozyton z kierunku centrum Galaktyki.

High Energy Transient Experiment (HETE) 2

Wystrzelenie satelity amerykańsko-francuskiego w październiku 2000 r. Jego głównym celem jest przeprowadzenie badania rozbłysków gamma na wielu długościach fal za pomocą instrumentów ultrafioletowych, rentgenowskich i gamma. Będzie w stanie zlokalizować wybuchy z dokładnością do kilku sekund łukowych. Pierwszy HETE zaginął z powodu niepowodzenia wystrzelenia Pegasusa w 1996 roku. 21 września 2001 roku HETE wykrył rzadką poświatę optyczną rozbłysku gamma w konstelacji Lacerta. Źródło było stosunkowo blisko, tylko około 5 miliardów lat temu. z ziemi. Możliwość zobaczenia poświaty w świetle optycznym dostarcza kluczowych informacji na temat tego, co wyzwala te tajemnicze rozbłyski, które według naukowców są wybuchami masywnych gwiazd, łączeniem się gwiazd neutronowych i czarnych dziur, a być może jednym i drugim.

Huggins, Margaret Lindsay Murray (1848-1915)

Astronom, której wczesne zainteresowanie astronomią nauczył ją jej dziadek, doprowadziło do spotkania i małżeństwa z WILLIAMEM HUGGINSEM, spektroskopem. Wspólnie stworzyli jedne z najwcześniejszych widm obiektów astronomicznych, zwłaszcza mgławicy Oriona.

Huggins, Sir William (1824-1910)

Astronom urodzony w Stoke Newington w Londynie, bogaty amator, który zbudował obserwatorium, w którym wynalazł spektroskop gwiazdowy. Opierając się na odkryciach KIRCHHOFFA i Bunsena dotyczących ziemskich i słonecznych linii emisyjnych i absorpcyjnych oraz ich wnioskach, że spektroskopia może ujawnić skład źródła światła, Huggins porównał widma laboratoryjne z widmami gwiazd. Najpierw wizualnie zbadał widma źródeł astronomicznych. W 1875 roku, po wielu eksperymentach udaremnionych przez słabość gwiazd i nieczułość dostępnego materiału fotograficznego, zarejestrował widmo Wegi na suchej płytce żelatynowej. Badał spektroskopową naturę gwiazd, mgławic i komet. Pokazał, że niektóre mgławice, w tym mgławica Oriona, mają czyste widma linii emisyjnych, a zatem muszą być naprawdę gazowe, podczas gdy inne, takie jak mgławica w Andromedzie, mają ciągłe widma charakterystyczne dla gwiazd. Obserwował widmo nowej i odkrył, że komety emitują światło luminescencyjnego gazu węglowego. Zobrazował protuberancje słoneczne w monochromatycznej emisji H?, ustawiając szczelinę spektrografu o wysokiej dyspersji stycznie do dysku Słońca i stopniowo otwierając szczelinę. Wraz z Millerem w 1868 roku dokonał pierwszego pomiaru przesunięcia Dopplera w gwieździe.

Hulse, Russell A (1950-)

Radioastronom i fizyk plazmy, urodzony w Nowym Jorku, laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki wraz z JOSEPHEM H TAYLOREM (1993) "za odkrycie nowego typu pulsara, odkrycie, które otworzyło nowe możliwości badania grawitacji". Korzystając z 300-metrowego radioteleskopu w Arecibo w Puerto Rico, Taylor i jego student naukowy Hulse systematycznie szukali pulsarów, odkrywając jeden znany obecnie jako PSR 1913 + 16 i pulsar Hulse-Taylor. Okazało się, że pulsar krąży wokół innej gwiazdy neutronowej. Każda gwiazda ma masę Słońca, ale jest bardzo mała (dziesięć kilometrów w wymiarze) i znajduje się w niewielkiej odległości od siebie, zaledwie kilka razy większej niż odległość Księżyca od Ziemi. Ponieważ ich wzajemne przyciąganie grawitacyjne jest duże, ich orbita wykazuje odchylenia od praw grawitacji Newtona. W szczególności stwierdzono, że okres obiegu orbity zmniejsza się w tempie około 75 milionowych części sekundy na rok, ponieważ układ pulsarów traci energię emitując fale grawitacyjne. Szybkość jest w pełni zgodna z przewidywaniami ogólnej teorii względności. Był to pierwszy, choć pośredni, dowód na istnienie fal grawitacyjnych.

Hulst, Hendrik van de (1918-2000)

Holenderski astronom, urodzony w Utrechcie, został profesorem w Leiden. W czasie II wojny światowej, z powodu braku sprzętu, holenderscy astronomowie byli ograniczeni do pracy nad zagadnieniami teoretycznymi. JAN OORT (Leiden Observatory) zdał sobie sprawę, że fale radiowe będą w stanie przeniknąć pył przestrzeni międzygwiezdnej i ujawnią strukturę Galaktyki. Zlecił więc studentowi, van de Hulstowi, teoretyczne określenie, jaka emisja radiowa będzie pochodzić z wodoru, najbardziej rozpowszechnionego pierwiastka w przestrzeni międzygwiezdnej, a nawet we wszechświecie. Van de Hulst wykazał, że najsilniejsza emisja wodoru w obszarze widma radiowego powstałaby w wyniku spontanicznej zmiany kierunku wirowania elektronu krążącego wokół obojętnego atomu wodoru. W dowolnym atomie zmiana zachodziłaby raz na miliony lat, ale w kosmosie jest tak wiele neutralnych atomów wodoru, że skumulowany efekt jest bardzo znaczący. Przewidywanie emisji radiowej na długości fali 21 cm zostało potwierdzone przez van der Hulsta, Jana Oorta i C. Alexa Mullera w 1951 r., a odkrycie spełniło oczekiwania Oorta.

Humason, Milton La Salle (1891-1972)

Amerykański astronom urodzony w Dodge Center w stanie Minnesota, który rozpoczął karierę astronomiczną jako poganiacz mułów i woźny w Obserwatorium Mount Wilson, a następnie został nocnym asystentem. Nauczył się fotografii i został asystentem badawczym HUBBLE′a, a następnie samodzielnym astronomem, mierzącym prędkości słabych galaktyk i właściwości znajdujących się w nich supernowych.

Humboldt, Aleksander von (1769-1859)

Przyrodnik, geograf, odkrywca, urodzony w Pałacu Tegel w Berlinie. Jego imieniem nazwano prąd Humboldta u zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Nazwał gegenschein. Rozpoczął międzynarodowy projekt zorganizowany przez GAUSS w celu zbadania ziemskiego magnetyzmu. Jego główna praca, Kosmos, oparta na wykładach na Uniwersytecie Berlińskim, starała się przedstawić wszechstronny fizyczny obraz wszechświata. Opisał w nim wyniki badań magnetyzmu ziemskiego, aw szczególnie wpływowej części zwrócił uwagę na obserwacje Słońca dokonane przez HEINRICHA SCHWABE na temat cyklu plam słonecznych. Humboldtowski opis pracy Schwabego wywołał liczne dalsze badania

Huygens, Christiaan (1629-95)

Urodzony w Hadze w Holandii, w wybitnej holenderskiej rodzinie, uczył się w domu i znalazł się pod wpływem DESCARTESA, który był okazjonalnym gościem w domu Huygensów. Studiował prawo i matematykę w Lejdzie, zajął się naukowymi badaniami przyrody. Skonstruował mikroskopy i teleskopy, aw 1655 roku, używając jednej ze swoich własnych soczewek, Huygens wykrył Tytana, pierwszego księżyca Saturna. Prawdziwy kształt pierścieni Saturna odkrył za pomocą jednego ze swoich teleskopów o ogniskowej 7 m, aw Systema Saturnium (1659) wyjaśnił zmiany widocznego kształtu pierścieni. Jego teleskopy o ogromnej ogniskowej, z soczewkami obiektywowymi wspartymi na masztach, były tak daleko przed resztą pola, że początkowo nie wierzono w jego obserwacje. W 1656 roku Huygens opatentował pierwszy zegar wahadłowy, testując modele na morzu w celu określenia długości geograficznej. Wyprowadził również prawo siły odśrodkowej dla ruchu jednostajnego po okręgu, które w połączeniu z trzecim prawem Keplera doprowadziło WRENA, HALLEYA i innych do prawa grawitacji odwrotnego do kwadratu. Huygens udowodnił eksperymentalnie zasadę zachowania pędu, taki, że pęd przed zderzeniem dwóch ciał jest równy pędowi po zderzeniu. W Trait´e de la Lumiere Huygens opowiadał się za falową teorią światła, stwierdzając, że rozszerzająca się kula światła zachowuje się tak, jakby każdy punkt czoła fali był nowym źródłem promieniowania o tej samej częstotliwości i fazie. W ostatnich latach życia Huygens skomponował swoją książkę Cosmotheoros, wydaną pośmiertnie, najwyraźniej traktując ją jako bardziej naukową wersję rozważań FONTENELLE′a na temat życia pozaziemskiego. Jest to dyskusja, z którą ogólnie współczesny astronom może się identyfikować. Jego imieniem nazwano sondę Huygens, która zostanie wyrzucona ze statku kosmicznego Cassini i spadochronowa na powierzchnię Tytana w 2004 roku.

Hydra

(Wąż Wodny; w skrócie Hya, gen. Hydrae; powierzchnia 1303 stopnie kwadratowe) Konstelacja głównie południowa, która wije się wokół prawie jednej trzeciej nieba między Małym Psem a Wagą. Centrum konstelacji kończy się o północy w połowie marca, choć część konstelacji znajduje się na południku od końca stycznia do początku maja. W mitologii greckiej przedstawia albo wielogłową Hydrę Lernejską, którą Herkules zabił podczas drugiej z jego 12 prac, albo węża wodnego, który uniemożliwia Corvusowi, Krukowi, wypicie z Krateru, kielicha boga Apolla. Najjaśniejsze gwiazdy Hydry zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Ze względu na jej duży zasięg niektórzy wczesni kartografowie nieba podzielili Hydrę na cztery dywizje: Hydra, Hydra et Crater, Hydra et Corvus i Continuatio Hydrae. Hydra jest największym z 88 konstelacji, ale nie jest szczególnie widoczna. Jego najjaśniejsze gwiazdy to α Hydrae (Alphard) o jasności 2,0 magnitudo, γ Hydrae o jasności 3,0 oraz ζ Hydrae i ? Hydrae, obie o jasności 3,1 magnitudo. Istnieje osiem innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Do interesujących gwiazd należy ε Hydrae, układ wielokrotny, składający się z żółtych składników (G5 i F7), jasności 3,8 i 7,8 magnitudo, separacja 3″ , z których pierwsza ma bliskiego (białego, A8) towarzysza, jasność 4,7 magnitudo, separacja 0,2″, okres 15 lat, z których druga ma niewidzialnego towarzysza, okres 9,9 dnia, i piąty składnik, jasność 12,7 magnitudo, separacja 19″ ; i R Hydrae, zmienna typu Mira (zakres 3,5-10,9, okres około 389 dni). Inne interesujące obiekty na Hydrze to M48 (NGC 2548), gromada otwarta kilkudziesięciu gwiazd między dziewiątą a trzynastą wielkością oraz M68 (NGC 4590), gromada kulista NGC3242 ("Duch Jowisza"), niebieskawa mgławica planetarna , oraz M83 (NGC 5236), galaktyka spiralna, wszystkie o ósmej wielkości.

Houzeau de Lehaie, Jean-Charles-Hippolyte-Joseph (1820-88)

Belgijski astronom, został dyrektorem Królewskiego Obserwatorium Belgii. Wraz z Albertem Lancesterem Houzeau napisał Bibliographie Generale de L′astronomie (1887), wymieniając wszystkie publikacje astronomiczne od czasu wynalezienia pisma.

Hoyle, Sir Fred (1915-2001)

Astrofizyk, kontrowersyjny i pisarz science fiction, urodzony w Bingley, West Yorkshire, Anglia, został profesorem astronomii w Cambridge, gdzie założył Instytut Astronomii Teoretycznej (IOTA), później połączony z Obserwatorium Cambridge jako Instytut Astronomii. Motywowany nastrojami antyreligijnymi i chcąc uniknąć kwestii przyczyny początku wszechświata, Hoyle dołączył do HERMANNA BONDIEGO i THOMASA GOLDA w rozwoju kosmologii stanu ustalonego, dostarczając ogólnego relatywistycznego sformułowania teorii. Stał się najbardziej widocznym orędownikiem nowej teorii i to on ukuł termin "Wielki Wybuch" na określenie wybuchu na początku wszechświata, mając na celu szyderstwo z ewolucyjnych teorii kosmologii. Ponieważ przestrzeń się rozszerzała, ale chcąc utrzymać ogólną gęstość wszechświata w stanie ustalonym, konieczne było postawienie hipotezy o zjawisku ciągłego tworzenia materii w przestrzeni. Stwierdzając, że wbrew intencjom zostało to uznane za dowód istnienia stwórcy w działaniu, Hoyle opublikował polemiczną Naturę Wszechświata na temat teorii stanu ustalonego. Teoria stanu stacjonarnego jest ogólnie uważana za obaloną (przez istnienie kosmicznego mikrofalowego tła), chociaż przetrwała w wersji, w której duży wszechświat w stanie ustalonym, w którym występuje ciągła sekwencja losowo występujących Wielkich Wybuchów. Nie ulega jednak wątpliwości, że rozwój teorii stanu ustalonego doprowadził do epokowego odkrycia. Uważano, że Wielki Wybuch stworzył wszystkie pierwiastki chemiczne (teoria alfa-beta-gamma), a jeśli Wielkiego Wybuchu nie było, to pierwiastki musiały powstać gdzie indziej iw innym czasie. To skłoniło Hoyle′a do pracy nad pochodzeniem pierwiastków chemicznych w gwiazdach. Współpracował podczas wizyt w California Institute of Technology oraz Mount Wilson i Palomar Observatories z MARGARET BURBIDGE, Geoffreyem Burbidge i WILLIAMEM FOWLEREM, pracując nad syntezą pierwiastków i stał się autorem przełomowej pracy na ten temat, znanej z inicjały autorów jako B2FH. Hoyle był również, wraz z N Wickramasinghe, współczesnym orędownikiem hipotezy panspermii ARRHENIUSA, według której życie na Ziemi pochodzi z kosmosu, w szczególności w postaci wirusów dostarczanych przez komety. Hoyle opublikował czternaście powieści, sztukę i liczne prace popularyzatorskie.

Hooke, Robert (1635-1703)

Naukowiec urodzony w Freshwater, Isle of Wight w Anglii, wykształcony w Christ Church College w Oksfordzie, gdzie poznał Boyle′a i został przez niego zatrudniony przy konstruowaniu pompy powietrza, został profesorem geometrii w Gresham College w Londynie. Odkrył prawo sprężystości Hooke'a. Pracował nad optyką, prostym ruchem harmonicznym i elastycznością strun. Opublikował monografię zatytułowaną Micrographia, zawierającą piękne zdjęcia obiektów, które Hooke badał pod mikroskopem, który sam wykonał. Ukuł użycie słowa "komórka" (oznaczającego mały pusty pokój) dla struktur w korku i innych żywych organizmach. Hooke wynalazł wahadło stożkowe i jest uznawany za HADLEYa jako pierwszego, który zbudował teleskop zwierciadlany według projektu GREGORY'EGO. Dokonał ważnych obserwacji astronomicznych, w tym faktu, że Jowisz obraca się wokół własnej osi. Ustalił to na podstawie Wielkiej Czerwonej Plamy, którą jako pierwszy zaobserwował. Jego rysunki Marsa zostały później wykorzystane do określenia jego okresu rotacji, ponieważ wyraźnie pokazywały Syrtis Major i były najwcześniejszymi rysunkami ustalającymi fazę Marsa. Napisał książkę o kometach, którą przeczytał NEWTON. W 1672 Hooke próbował wykazać, że Ziemia porusza się po orbicie eliptycznej, aw 1678, że prawo grawitacji odwrotne do kwadratów wyjaśnia ruchy planet, ale wydawało się, że nie jest w stanie podać rygorystycznego dowodu. Przekazał te idee Newtonowi i w zaciekłym sporze, toczącym się do dziś przez jego potomków, zażądał pierwszeństwa w odkryciu prawa odwrotnych kwadratów. W wyniku sporu Newton usunął wszelkie odniesienia do Hooke′a z Principia.

Horyzont

Płaszczyzna prostopadła do linii od obserwatora do zenitu. Horyzont astronomiczny to wielkie koło utworzone przez przecięcie płaszczyzny horyzontu ze sferą niebieską.

Horologium

(zegar; w skrócie Hor, gen. Horologii; powierzchnia 249 st. kw.) Południowy konstelacja, która leży między Erydanem a Retikulum i kończy się o północy na początku listopada. Został wprowadzony przez francuskiego astronoma Nicolasa L. de Lacaille (1713-1762), który sporządził mapę południowego nieba w latach 1751-2. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejszą gwiazdą Horologium jest ? Horologii o jasności 3,9mag. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Do ciekawych obiektów należą R Horologii, gwiazda zmienna typu Mira (zakres 4,7-14,3, okres około 408 dni) oraz NGC 1261, gromada kulista 8 mag.

Horrocks, Jeremiasz (1619-41)

Nauczyciel (?) i astronom, urodzony w Toxteth koło Liverpoolu, wykształcony w Cambridge, żył zaledwie 22 lata. Jego kolega WILLIAM CRABTREE mieszkał niedaleko Manchesteru, a grupa, która się wokół nich utworzyła, stanowiła pierwszych brytyjskich Keplarian, nos Keplari, jak sami siebie nazywali. Kiedy odkrył, że przewidywania Ptolemeusza dotyczące pozycji planet były błędne, Horrocks opracował dynamikę nieba, podobną do dynamiki Keplera, ale nie identyczną z nią, która wykorzystywała koncepcje dynamiki ziemskiej. Horrocks przewidział tranzyt Wenus i wraz z Crabtree obserwował go metodą projekcji teleskopowej. Na podstawie obserwacji Horrocks obliczył paralaksę słoneczną, znajdując znacznie większą odległość od Słońca niż ktokolwiek przed nim. Keplari byli pierwszymi ludźmi, którzy zdali sobie sprawę z wielkości Układu Słonecznego, a ich liczba była niewiarygodna dla niektórych współczesnych. Kiedy w 1662 roku holenderski astronom Helvetius opublikował materiał Horrocksa (Venus in Sole Visa), zmniejszył szacunki Horrocka dotyczące wielkości Układu Słonecznego. Za pomocą swojej teorii mechaniki nieba Horrocks obliczył ruch Księżyca, który FLAMSTEED podziwiał jako " &helip; bez wątpienia najwspanialszy z jego pomników". Według jednego z historyków teoria ruchu Księżyca NEWTONA była "Newtonowską interpretacją wariacji HALLEYa na temat wersji Flamsteeda dotyczącej teorii Księżyca Horrocka autorstwa Crabtree". Najwyraźniej Horrocks stworzył własny teleskop i opracował techniki projekcji, aby oglądać Słońce.

Hiten (Muzy-A)

Pierwsza japońska misja na Księżyc. Wprowadzony na rynek w styczniu 1990 r. Nazwany Hiten na cześć buddyjskiego anioła, który gra muzykę w niebie. Służy do weryfikacji techniki swingby poprzez wykorzystanie księżycowej grawitacji. Zwrócił dane inżynieryjne, wykrył kosmiczny pył i wypuścił 12-kilogramowy orbiter o nazwie Haroromo.

Hoba meteoryt

Największa znana pojedyncza masa meteorytu, ważąca około 60 ton; czasami nazywany jest meteorytem Hoba West. Nadal leży tam, gdzie został odkryty w 1920 roku, na farmie Hoba, niedaleko Grootfontein w Namibii. Nie wytworzył krateru uderzeniowego, ale jest częściowo osadzony w zagłębieniu w ziemi. Meteoryt Hoba jest ataksytem, odmianą meteorytu żelaznego i mierzy około 2,7 m w najdłuższym wymiarze. Jest znacznie zwietrzały, a otaczająca go powierzchnia pokryta jest rdzawym nalotem, którego ilość sugeruje, że w momencie lądowania meteoryt mógł ważyć 75 ton

Hoffman, Jeffrey A (1944-)

Astronom i astronom rentgenowski, urodzony na Brooklynie w Nowym Jorku, z wykształcenia astrofizyk. Badał kosmiczne promieniowanie gamma i astronomię rentgenowską, latając balonowym, niskoenergetycznym teleskopem gammaray jako projekt doktorancki, pracował na Uniwersytecie w Leicester nad ładunkiem rakiety do astronomii rentgenowskiej i był naukowcem w projekcie średnioenergetycznego promieniowania rentgenowskiego eksperyment na satelicie EXOSAT. W MIT pracował nad HEAO-1. Został astronautą w 1979 roku i wykonał pięć lotów, podczas czwartego z nich w 1993 roku na promie Endeavour serwisował i przywracał do pełnej sprawności Kosmiczny Teleskop Hubble′a.

Hoffmeister, Cuno (1892-1968)

Niemiecki astronom, założyciel Obserwatorium Sonnenberg. Odkrył tysiące gwiazd zmiennych poprzez wielokrotne fotografowanie nieba i swoją technikę "klapsów na muchy", porównując rozmiary obrazów gwiazd w celu zidentyfikowania zmian.

Hogg [Sawyer Hogg, Hogg-Priestley, Sawyer-Hogg-Priestley], Helen, z domu Battles (1905-93)

Astronom, urodzony w Lowell, MA, planował karierę jako chemik. Jednak całkowite zaćmienie Słońca w 1925 roku, jak powiedziała, "związało mnie z astronomią na całe życie". Po spotkaniu z ANNIE CANNON z HarvardCollege Observatory pracowała na Harvardzie z HARLOW SHAPLEY nad gromadami gwiazd. Przeniosła się do Victorii w Kolumbii Brytyjskiej i rozpoczęła program obserwacyjny z teleskopem 72 w celu badania gwiazd zmiennych w gromadach kulistych, z opiekunem jej męża astronoma i nocą w towarzystwie jej nowo narodzonej dziewczynki w koszyku na kopułę. Kontynuowała pracę w Obserwatorium Davida Dunlapa w Toronto, gdzie została profesorem na Uniwersytecie w Toronto. Zrobiła ponad 2000 zdjęć podczas swoich badań nad gwiazdami zmiennymi w gromadach kulistych, odkrywając ich setki i łącząc swoje prace i inne w Katalogi gwiazd zmiennych w gromadach kulistych.

Hogg, Arthur Robert (1903-66)

Australijski fizyk atmosferyczny, później astronom, urodzony w Creswick w stanie Wiktoria. Hogg dołączył do Obserwatorium Mount Stromlo i został astronomem po drugiej wojnie światowej, przeprowadzając fotometrię fotoelektryczną zmiennych zaćmieniowych. Najważniejszym systemem, który zaobserwował, był zeta Phoenicis, jeden z 13, dla których można określić masy i promienie "pierwszego rzędu". Określił standardowe jasności i zmierzył zintegrowane jasności i kolory Obłoków Magellana, stwierdzając, że Mały Obłok był znacznie bardziej niebieski w swoich jasnych regionach jądrowych niż na obrzeżach. Pracował nad gromadami galaktycznymi (zmierzył diagramy barw i jasności dla pięciu gromad galaktycznych i opublikował fotograficzny atlas południowych gromad galaktyk). Odegrał wiodącą rolę w tworzeniu i testowaniu nowego teleskopu 74. Kierowany przez BART BOK, badał australijskie pustkowia w poszukiwaniu alternatywnych miejsc astronomicznych, kiedy jakość nieba na Mount Stromlo została zagrożona przez rozwój Canberry, w wyniku czego wybrano Siding Spring Mountain w pobliżu Coonabarabran, stając się miejscem dla Anglo-Australian 150 w teleskop.

Holden, Edwarda Singletona (1846-1914)

Astronom, urodzony w St Louis, MO, zaprojektował i kierował Obserwatorium Licka w Kalifornii.

Holmberg, Erik [Eric] Bertil (1908-2000)

Szwedzki astronom, który badał właściwości fotometryczne galaktyk. Zidentyfikował charakterystyczny rozmiar galaktyki pod względem jej jasności (promień Holmberga) i porównując galaktyki eliptyczne nachylone pod różnymi kątami do linii wzroku, stwierdził, że galaktyki nie różnią się znacząco jasnością, dochodząc do wniosku, że są stosunkowo wolne od pyłu zaciemnienie.

Hill, George William (1838-1914)

Mechanik nieba, pracownik Nautical Almanac Office, wówczas w Cambridge, MA, obliczył orbitę Księżyca i pod kierunkiem SIMONA NEWCOMBA rozwiązał trudny problem orbit Jowisza i Saturna.

Hind, John R. (1823-1895)

Angielski astronom odkrył w 1852 roku małą mgławicę w Byku, która w 1861 roku, jak stwierdził HEINRICH D'ARREST, zniknęła. Do końca roku odzyskali go D'Arrest i OTTO WILHELM STRUVE. Mgławica zmienna Hinda, jak ją zaczęto nazywać, wykazała, że przynajmniej niektóre mgławice były małe, ponieważ nic, co ma rozmiar większy niż rok świetlny, nie może zniknąć w ciągu roku. Mgławica jest mgławicą refleksyjną, która pojawia się i znika, gdy ciemne chmury przechwytują światło jej oświetlającej gwiazdy. Hind odkrył 11 asteroid, Nova Ophiuchus 1848, i został kierownikiem Biura Almanachu Nautycznego.

Hinotori (Astro-A)

Japoński satelita wystrzelony w lutym 1981 roku w celu obserwacji Słońca w szczytowym okresie 11-letniego cyklu. Nosił instrumenty do obrazowania promieni rentgenowskich z rozbłysków słonecznych i wykrywania linii emisji promieniowania rentgenowskiego z silnie zjonizowanego żelaza w rozbłyskach słonecznych. Hinotori oznacza "ognistego ptaka".

Hermes

Asteroida Apollo odkryta przez Karla Reinmutha w 1937 roku, tymczasowo oznaczona jako 1937 UB. Hermes jest jedyną asteroidą, której nadano nazwę bez uprzedniego otrzymania stałego numeru i dokładnego obliczenia jej orbity. 30 października 1937 r. minął Ziemię w odległości 733 000 km, co stanowi rekord zbliżenia, który utrzymywał się przez ponad 50 lat. Parametry jej orbity są jedynie przybliżone: średnia odległość od Słońca 1,64 AU (245 mln km), peryhelium 0,62 AU, aphelium 2,66 AU, okres 2,11 roku, nachylenie 16?, ekscentryczność 0,62. Nigdy więcej jej nie widziano, ale z szacowaną średnicą 900 m i potencjalną odległością największego zbliżenia 0,003 AU (450 000 km) pozostaje blisko szczytu listy potencjalnie niebezpiecznych asteroid.


Herrick, Edward Klaudiusz (1811-62)

Księgarz i bibliotekarz, urodzony w New Haven, Connecticut, samouk dzięki współpracy z pracownikami naukowymi Uniwersytetu Yale i obserwatorem deszczu meteorytów z 9 sierpnia 1837 r., który zidentyfikował jako Perseidy. Pamiętając o Leonidach (po znakomitym pokazie w listopadzie 1833 roku, okazali się pierwszym zidentyfikowanym corocznym deszczem), Herrick znalazł inne sierpniowe zapisy roju meteorytów. W 1839 roku potwierdził, że promienistość deszczu pochodzi od Perseusza. W wyniku swoich badań bibliotecznych zidentyfikował również trzeci roczny deszcz meteorytów około 30 kwietnia (obecnie nazywany Lirydami), a później czwarty roczny deszcz, w grudniu, Andromedidów (lub Bielidów, nazwany tak od ich związku z Kometą Bieli). . W rzeczywistości Herrick został poprzedzony identyfikacją Perseidów jako corocznego deszczu meteorytów przez ADOLPHE QUETELET. Tych dwóch poprzedzili anonimowi angielscy i niemieccy rolnicy, którzy od pokoleń nazywali Perseidy Łzami św. Wawrzyńca (zmarł śmiercią męczeńską 10 sierpnia 258 r.). Czczony lokalnie za swoje odkrycia, Herrick został bibliotekarzem Uniwersytetu Yale, gdzie pisał nekrologi absolwentów i wykładowców, w tym swoje własne, które ukończył na kilka dni przed śmiercią w 1862 roku.

Herrick, Samuel (1911-74)

Profesor astronomii i inżynierii na UCLA, twórca dziedziny astrodynamiki, która zastosowała dyscypliny mechaniki nieba i matematyki do problemów lotów kosmicznych.

Hertzsprung, Ejnar (1873-1967)

Duński astronom, studiował inżynierię chemiczną i pracował jako chemik w Sankt Petersburgu, zanim wrócił do Danii, aby zająć się astronomią, pracował w Getyndze i Poczdamie z KARLEM SCHWARZSCHILDEM, a następnie w Obserwatorium Leiden (Holandia), gdzie został dyrektorem. Hertzsprung określił ruchy własne gwiazd i około miliona pozycji gwiazd podwójnych, a także jasności gwiazd, określając fotograficznie nie tylko ich jasność, ale także ich kolory (wyrażone jako stosunek jasności gwiazdy do dwóch różnych barw kawałki szkła). Kolor gwiazdy jest powiązany z jej temperaturą, a jej jasność w stosunku do innych w gromadzie w tej samej odległości jest powiązana z jej wielkością bezwzględną. W 1911 roku wykreślił te wielkości w tak zwanym diagramie barwa-jasność dla gromady gwiazd Hiady i odkrył rozróżnienie między gwiazdami olbrzymami a gwiazdami "ciągu głównego". Dwa lata później HENRYNORRIS RUSSELL wykreślił równoważny diagram dla gwiazd, których klasy widmowe były znane i które nie znajdowały się w gromadach, ale tak blisko, że ich odległości, a tym samym można było określić ich bezwzględne wielkości. Klasa widmowa gwiazdy jest, podobnie jak kolor, powiązana z jej temperaturą. Diagram klasy widmowej i jasności bezwzględnej pokazał również rozróżnienie między olbrzymami a gwiazdami ciągu głównego, takie jak diagram kolor-jasność. Te dwa diagramy mają tę samą topografię i razem są znane jako diagram Hertzsprunga-Russella. (Dzięki przypadkowi historii pozornie niezależne równoległe badanie "związku między jasnością a typem widmowym w Plejadach" zostało podjęte przez Hansa Rosenberga (1879-1940) z Getyngi, którego przeoczona praca zawierała pierwszą opublikowaną książkę Hertzsprunga-Russella diagram (czerwiec 1910).) Hertzsprung określił również odległość do Małego Obłoku Magellana, wykorzystując statystyczną paralaksę grupy gwiazd cefeid (triangulacja do gwiazd na linii podstawowej podróży Słońca w przestrzeni na przestrzeni kilku lat). Chociaż popełnił błąd, umieszczając gwiazdy dziesięciokrotnie za blisko, być może przez poślizgnięcie się pióra, interesujące jest to, że odległość, największa ze wszystkich znanych wówczas odległości, była tak duża, że nawet dziesięciokrotnie mały nie od razu się wyróżniał.

Hell [Höll], Maksymilian [Miksa] (1720-92)

Urodzony w Schemnitz na Węgrzech, został jezuitą, pracował w Leutschau, Klausenburgu iw Wiedniu, gdzie założył i kierował obserwatorium Marii Teresy z Austrii i Węgier. Nieco ku swojemu zdziwieniu, Hell został zaproszony przez Christiana VII, króla Danii, do obserwowania tranzytu Wenus w 1769 roku z ówczesnej duńskiej wyspy Vardø w obrębie koła podbiegunowego u wybrzeży Laponii, wszystkie koszty zostały opłacone. Lokalizacja miała duże znaczenie dla dokładności ostatecznego celu obserwacji, ponieważ Vard? znajdowało się na skraju rozmieszczenia innych miejsc obserwacyjnych w Manili, Batavii, Kalifornii, Pekinie i Tahiti. J LALANDE zbierał obserwacje, aby połączyć je wszystkie w jedną dokładną wartość odległości Słońca i poprosił o dane piekła, ale piekło zarezerwowało ich publikację do czasu, gdy zobaczy je jego sponsorujący królewski patron. LALANDE wzbudził podejrzenia, a kiedy obserwacje Hella okazały się niespójne z innymi, oskarżył Hella o fałszowanie danych. Krążyły pogłoski, że piekło nawet nie widziało tranzytu i uzupełnił dane podczas pobytu w Kopenhadze. Naukowa reputacja piekła została zniszczona, chociaż przed śmiercią w 1792 roku zbudował obserwatorium w Erlau i pracował nad (wyimaginowanymi) leczniczymi właściwościami magnetyzmu z Franzem Mesmerem (od którego imienia pochodzi słowo mesmeryzm). Ta historia wpisuje się w wydarzenia związane ze stłumieniem Towarzystwa Jezuickiego, w walce o władzę w Europie w XVIII wieku między siłami cywilnymi, królewskimi i religijnymi. W 1835 roku CL Littrow odkrył fragmenty oryginalnego dziennika, który Hell napisał podczas wydarzenia na Vardø, i zauważył, że piekło rzeczywiście zmieniło zapisy dotyczące czasu, zgodnie z tym, że Littrow napisał nowe czasy atramentem innego koloru. Najwyraźniej potwierdzono niską reputację piekła w historii nauki. Jednakże w roku 1883 SIMON NEWCOMB odwiedził Wiedeń, gdzie przechowywano manuskrypty Piekła, i doszedł do innego wniosku. Czasy rzeczywiście zostały zmienione, nie po wydarzeniu, ale w trakcie dokonywania obserwacji, poprawiania rozmazanego atramentu i trudności w pisaniu wadliwym piórem w arktycznym zimnie. Newcomb nie widział też zmian koloru, a jedynie zmianę odcienia podczas suszenia. Newcomb zauważył, że wrażliwość na kolory Littrowa była słaba i że nie był w stanie odróżnić koloru Aldebarana. Newcomb w pełni zrehabilitował piekło w artykule zatytułowanym "O domniemanym fałszerstwie piekła"*hellip; w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Na Księżycu znajduje się krater nazwany na cześć piekła; nie jest szczególnie głęboka.

Hellas Planitia

Oficjalna nazwa Basenu Hellas, największego miejsca uderzenia na Marsie i rzeczywiście największego w Układzie Słonecznym, którego środek znajduje się na 44,3°S, 66,2°W. Wewnętrzna część Hellas Planitia ma około 2100 km średnicy i jest otoczona wysokim na 2 km obrzeżem. W najgłębszym miejscu znajduje się 9 km poniżej średniego poziomu powierzchni Marsa - największej głębokości na planecie. Zewnętrzna część basenu rozciąga się na około 4000 km. Uderzenie, które utworzyło Hellas, było prawdopodobnie ostatnim dużym uderzeniem na Marsie i mogło spowodować wypiętrzenie Tharsis Bulge po przeciwnej stronie planety.

Helmholtz, Hermann Ludwig Ferdinand von (1821-94)

Urodzony w Poczdamie w Niemczech, miał zróżnicowaną karierę jako lekarz wojskowy, profesor anatomii i fizjologii oraz profesor fizyki w Berlinie. W tym samym czasie, ale niezależnie od Lorda Kelvina, studiował (1854) źródło energii Słońca. Zasugerował, że zamiast promieniować zużywając energię chemiczną, która zostałaby zużyta w ciągu życia kilku tysięcy lat, Słońce stopniowo osiada pod wpływem grawitacji, tak że źródłem jego promieniowania jest grawitacyjna energia potencjalna. W Słońcu było wystarczająco dużo energii potencjalnej, aby dostarczać jego promieniowanie przez kilka milionów lat. Nawet to było krótsze niż wiek Ziemi wywnioskowany z dowodów geologicznych, a problem został rozwiązany dopiero po odkryciu słonecznej energii jądrowej. Jednak hipoteza Helmholtza o źródle energii gwiazdowej okazała się mieć zastosowanie w czasie, gdy gwiazdy po raz pierwszy osadzają się z obłoków międzygwiazdowych - energia potencjalna grawitacji obłoku ogrzewa gwiazdę, którą tworzy, i zapala jej reakcje jądrowe. Czas trwania tego procesu osadzania nazywa się skalą czasu Kelvina-Helmholtza.

Henderson, Thomas (1798-1844)

Urodzony w Dundee, po karierze prawnika, mianowany HMAstronomem na Przylądku Dobrej Nadziei, ale wkrótce odszedł z powodu złego stanu zdrowia. Henderson wrócił do Szkocji jako pierwszy szkocki astronom królewski i na podstawie obserwacji przeprowadzonych w Afryce Południowej był pierwszą osobą, która zmierzyła odległość gwiazdy, a mianowicie Alfa Centauri, członka najbliższego Słońcu układu gwiezdnego, przy 4,5 świetle -lata Niezależne pomiary BESSEL gwiazdy 61 Cygni zostały jednak opublikowane trzy miesiące wcześniej.

Henry, Paul (1848-1905) i Henry, Prosper (1849-1903) [znany jako Frères Henry]

Urodzeni w Nancy bracia pracowali razem w Obserwatorium Paryskim, poszukując mniejszych planet. Postanowił wykorzystać fotografię do ułatwienia poszukiwań iw tym celu zbudował w domu teleskopy. Za namową ówczesnego dyrektora obserwatorium (admirała Moucheza) zbudował (1885) refraktor fotograficzny 34 cm; ta praca była podstawą projektu Carte du Ciel, mającego na celu sfotografowanie nieba w całości. Frères Henry wykonali połowę teleskopów używanych w międzynarodowym projekcie kierowanym przez Francję. Projektem interesowała się francuska astronomia przez dziesięciolecia, w czasie gdy astrofizyka rozwijała się w Ameryce, Wielkiej Brytanii i Niemczech. Dwaj bracia i ich wspólna praca są upamiętnieni przez jedną nazwę, Frères Henry, dla bliskiej pary kraterów na Księżycu.

Heracleitus z Efezu (ok. 540 - ok. 475 p.n.e.)

Grecki filozof, urodzony w Efezie, uważał wszechświat za miejsce nieustannych zmian ("stawania się"), posuwając się nawet do sugestii, że Słońce każdego dnia jest stwarzane na nowo. Uważał, że podstawowym elementem jest ogień, ponieważ zawsze się zmienia, a Słońce i Księżyc są misami ognia. Podobnie było z gwiazdami w dużych odległościach. Zaćmienia występowały, gdy dno miski było skierowane w naszą stronę.

Heraklides z Pontu (ok. 388-315 p.n.e.)

Filozof grecki, urodzony w Heraklei, Pontu, Heraklides był uczonym przez PLATONA i ARYSTOTELESA oraz pitagorejczyków w Atenach. Chociaż jego prace pisemne zaginęły, mówi się, że uważał planety za indywidualne światy. Był pierwszym filozofem, który zasugerował, że obrót Ziemi wyjaśnia pozorny obrót gwiazd, rozróżniając nawet słoneczny dzień obrotu od dnia gwiezdnego.

Herbig, George Howard (1920-2013)

Amerykański astrofizyk Herbig kształcił się i pracował w Kalifornii, głównie w Obserwatorium Licka i na Hawajach. Znany jest ze swoich spektroskopowych badań niedawno powstałych gwiazd i ośrodka międzygwiazdowego, z których badał wciąż tajemnicze, rozproszone linie międzygwiazdowe. Odkrył i zbadał wiele gwiazd emisyjnych H?, gwiazd T Tauri i osobliwych gwiazd, z których wszystkie znajdowały się na różnych etapach wczesnej historii gwiazd. On i GUILLERMO HARO niezależnie odkryli tytułowe obiekty Herbiga-Haro, obłoki gazu, które obecnie uważa się za wynik wstrząsów w ośrodku międzygwiazdowym spowodowanych przez wyrzuconą materię z niestabilnych młodych gwiazd. Herbig wykazał, że obfitość litu jest skorelowana z wiekiem młodych gwiazd i badał prędkości rotacji gwiazd z różnych klas widmowych. Na podstawie jego danych wysunięto hipotezę, że powolna rotacja liczniejszych, mniej masywnych gwiazd jest związana z niemal powszechnym istnieniem wokół nich układów planetarnych.

Herkules

(w skrócie Her, gen. Herculis; powierzchnia 1225 st. kw.) Inna konstelacja północna, która leży między Draco i Ophiuchus, a kulminuje o północy w połowie czerwca. Pochodzenie postaci konstelacji jest niepewne, chociaż jej nazwa pochodzi ze starożytnej Grecji, gdzie utożsamiano ją z silnym mężczyzną i bohaterem z mitologii greckiej. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Duża, ale raczej niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Herkulesie to α Herculis (Rasalgethi), układ wielokrotny, składający się z czerwonego (M5) głównego zmiennego, który jest półregularną zmienną, zakres jasności 2,7-4,0 i żółtego ( G5) drugorzędna, jasność 5,4 magnitudo, separacja 4,8″, obie mają znacznie słabszego towarzysza, β Herculis (Kornephoros), jasność 2,8, która również ma niewidocznego towarzysza, oraz ζ Herculis, bliski układ podwójny z żółtym (F9 i G7 ) składniki, wielkości 3,0 i 5,7, separacja 1,55″, okres 34,5 lat. Istnieje 12 innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Inne interesujące gwiazdy to zmienna S Herculis typu Mira (zakres 6,4-13,8, okres około 307 dni) oraz układ podwójny zaćmieniowy DQ Herculis (Nova Herculis 1934), jedna z najjaśniejszych nowych XX wieku, która przed zanikanie do wielkości 14-15. Inne interesujące obiekty to Wielka Gromada w Herkulesie (M13, NGC 6205), najjaśniejsza gromada kulista na północnym niebie, która leży między ? a ? Herculis i przy jasności 5,9 magnitudo jest widoczna gołym okiem jako słaba mglista plama , M92 (NGC 6341), kolejna drobna gromada kulista, o jasności 6,5 magnitudo, oraz NGC 6210, mgławica planetarna o jasności dziewiątej magnitudo. W Herkulesie znajdują się również Hercules X-1, rentgenowski układ podwójny oraz Hercules A, potężne pozagalaktyczne źródło radiowe.

Hektor

Asteroida trojańska odkryta przez Augusta Kopffa w 1907 roku, oznaczona jako (624) Hektor. Należy do największej grupy trojanów, krążących przed Jowiszem wokół punktu Lagrange′a L⁴. Hektor okrąża Słońce w odległości 5,17 AU (774 mln km) w okresie 11,76 lat; nachylenie wynosi 18°, a mimośród 0,02. Jej okres rotacji, określony na podstawie jej krzywej blasku, wynosi 6,92 godziny. Hektor jest największym i najjaśniejszym z trojanów. Różnice w jego krzywej blasku sugerują, że jest wydłużony i mierzy około 300 × 150 km; alternatywnie może mieć kształt hantli lub kontaktowej lub bliskiej planetoidy podwójnej. Podobnie jak większość trojanów, Hektor jest typu D, z czerwonawym widmem odbicia wskazującym na bogatą w węgiel powierzchnię.

Heliocentryczny układ współrzędnych

Współrzędne określające położenie obiektu widzianego ze środka Słońca. Współrzędne heliocentryczne są zwykle odnoszone do płaszczyzny ekliptyki - dlatego położenie planety na jej orbicie w dowolnym momencie jest często określane za pomocą heliocentrycznych współrzędnych ekliptyki.

Helios

Dwa niemiecko-amerykańskie satelity przeznaczone do badania wiatru słonecznego, pyłu międzyplanetarnego i galaktycznego promieniowania kosmicznego w wewnętrznym Układzie Słonecznym. Helios 1, wystrzelony w grudniu 1974 roku, przeleciał w odległości 48 milionów kilometrów od Słońca. Helios 2, wystrzelony w styczniu 1976 roku, zbliżył się do Słońca na odległość 45 milionów km.

Heliosejsmologia

Badanie wewnętrznej struktury i dynamiki Słońca poprzez analizę oscylacji Słońca. Słońce wibruje jak gong z okresami od minut do godzin, ale głównie w zakresie od 3 do 20 minut. Oscylacje te można wykryć jako małe okresowe przesunięcia Dopplera w długościach fal linii widmowych emitowanych przez zlokalizowane obszary powierzchni Słońca, gdy wznoszą się one w kierunku obserwatora i od niego odchodzą. Oscylacje są wytwarzane przez fale dźwiękowe (fale ciśnienia), które rozchodzą się po kuli słonecznej. Prędkość dźwięku zależy od różnych czynników, w tym temperatury i gęstości, które rosną wraz ze wzrostem głębokości pod powierzchnią Słońca. W konsekwencji fala poruszająca się w dół od punktu na powierzchni jest załamywana i ostatecznie zakrzywia się z powrotem, by spotkać się z powierzchnią w innym punkcie. Gwałtowna zmiana gęstości na powierzchni odbija następnie falę z powrotem w dół do wnętrza Słońca, umożliwiając jej wielokrotne odbijanie się wokół Słońca, a tym samym wytwarzanie fal stojących, które powodują wibracje różnych części powierzchni Słońca w górę iw dół w systematyczny sposób. Im głębiej fala wnika, tym mniej punktów styka się z powierzchnią. Analizując miliony różnych trybów oscylacji i oddzielając te, które wnikają na różne głębokości, fizycy zajmujący się Słońcem mogą badać strukturę wnętrza Słońca w taki sam sposób, w jaki geofizycy wykorzystują fale sejsmiczne do badania wnętrza Ziemi. Co więcej, porównując prędkości, z jakimi fale poruszają się w tym samym kierunku, co obrót samego Słońca, iw kierunku przeciwnym do obrotu samego Słońca, można określić, w jaki sposób prędkość obrotu wnętrza Słońca zmienia się wraz z głębokością i szerokością geograficzną. Heliosejsmologia dostarcza informacji o zmianach wraz z głębokością temperatury, gęstości, ciśnienia, składu chemicznego i prędkości obrotowej. Obserwacje przeprowadzone w ramach projektów naziemnych, takich jak Global Oscillation Network Group (GONG) oraz instrumenty znajdujące się na statkach kosmicznych, takich jak SOHO, wykazały na przykład, że granica między strefami radiacyjną i konwekcyjną występuje na 71,3% drogi od centrum do powierzchni i że różnicowa rotacja obserwowana w fotosferze rozciąga się do podstawy strefy konwekcyjnej.

Hel (On)

Drugi najlżejszy pierwiastek, który po wodorze jest drugim najliczniej występującym we wszechświecie. Najobficiej występujący izotop obojętnego atomu helu składa się z jądra złożonego z dwóch protonów i dwóch neutronów, wokół których krążą dwa elektrony. Masa atomowa wynosi 4, a liczba atomowa (tj. ładunek na jądrze) wynosi 2. Jądro takiego atomu helu jest również znane jako cząstka alfa. Jądra helu z tylko jednym neutronem również istnieją, ale są rzadsze. Pod względem liczby atomów prawie 8% i pod względem masy około 25% całej bezpośrednio obserwowanej materii we wszechświecie to hel. Jeśli, jak się ogólnie przyjmuje, cięższe pierwiastki powstały z lżejszych (począwszy od wodoru) w łańcuchu reakcji jądrowych, problemem jest wyjaśnienie obserwowanej obfitości helu. Hel jest wytwarzany z wodoru za pomocą reakcji jądrowych wewnątrz gwiazd, ale proces ten nie jest wystarczający, aby uwzględnić faktycznie zaobserwowaną ilość helu. Jeśli teoria Wielkiego Wybuchu dotycząca powstania wszechświata jest poprawna, to obserwowana ilość helu mogła powstać w ciągu pierwszych kilku minut istnienia wszechświata, podczas gdy temperatura wynosiła około 109 kelwinów. Obserwowana obfitość helu jest jednym z wielu czynników przemawiających za teorią Wielkiego Wybuchu.

Heckmann, Otto Hermann Leopold (1901-83)

Astrometrysta i kosmolog, został dyrektorem Obserwatorium w Hamburgu i Europejskiego Obserwatorium Południowego w Chile. Określając ruchy gwiazd w kierunku kilku gromad gwiazd (w tym gromady Praesepe lub Ula), był w stanie zobaczyć, które gwiazdy poruszają się razem w gromadzie, a które, choć w tym samym kierunku, poruszają się inaczej . Eliminując te ostatnie z rozważań, był w stanie zidentyfikować prawdziwych członków każdego klastra i wyjaśnić ich diagramy H-R. Zorganizował międzynarodowe wysiłki w celu stworzenia trzeciego Astronomische Gesellschaft, aby pokazać ruchy własne 180 000 gwiazd. Jako kosmolog rygorystycznie stosował ogólną teorię względności, aby znaleźć otwarte i płaskie rozwiązania równań pola EINSTEINA dla jednorodnego, izotropowy, prawdopodobnie obracający się wszechświat.

Hartmann, Johannes Franz (1865-1936)

Urodzony w Erfurcie w Niemczech, został profesorem w Poczdamie, gdzie rozwinął astrofizykę. W tym czasie w obserwatorium zainstalowano 80-centymetrowy teleskop refrakcyjny do użytku fotograficznego. Jego działanie było rozczarowujące, a Hartmann opracował metodę testowania optyki nazwaną dziś jego imieniem. Test Hartmanna polega na częściowym zasłonięciu obiektywu migawką Hartmanna i ujawnieniu różnic ogniskowania optycznego w różnych strefach obiektywu. Hartmann przekonfigurował soczewkę teleskopu i był w stanie wykorzystać ją do spektroskopii. Po pobycie w Getyndze jako dyrektor obserwatorium, udał się do La Plata w Argentynie, gdzie rozwinął teorię nowych i odkrył na podstawie krzywej jasności, że mniejsza planeta Eros jest wirującym, niekulistym ciałem.

Harvard-Smithsonian Centrum Astrofizyki

Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA) jest wspólną placówką Smithsonian Institution i Harvard University, która łączy personel i zasoby Smithsonian Astrophysical Observatory i Harvard College Observatory pod jednym dyrektorem w celu prowadzenia badań w niemal każdej gałęzi współczesnej astrofizyka - od laboratoryjnych pomiarów struktury atomów i cząsteczek po obserwacje wielkoskalowej struktury wszechświata. Badania są zorganizowane ogólnie w siedmiu działach: fizyka atomowa i molekularna, astrofizyka wysokich energii, astronomia optyczna i podczerwona, nauki planetarne, radio i geoastronomia, fizyka Słońca i gwiazd oraz astrofizyka teoretyczna. Obiekty obserwacyjne obejmują wielofunkcyjne Obserwatorium Freda Lawrence′a Whipple′a (FLWO) na Mount Hopkins w Arizonie i Obserwatorium Oak Ridge w Massachusetts, a także 1,2-metrowy radioteleskop w siedzibie CfA w Cambridge, MA. Główny instrument na Mount Hopkins, Multiple Mirror Telescope (MMT), jest obsługiwany wspólnie z University of Arizona. W FLWO znajduje się również reflektor o średnicy 10 m do wykrywania promieni gamma; teleskop optyczny/podczerwony o średnicy 1,2 m; teleskop spektroskopowy 1,5 m; interferometr optyczny i na podczerwień działający we współpracy z University of Massachusetts, Obserwatorium Paryskim w Meudon, NASAAmes i Lincoln Laboratory na MIT; oraz 1,3-metrowy teleskop na podczerwień obsługiwany przez konsorcjum do 2-mikronowego przeglądu całego nieba. Główne placówki wsparcia w Cambridge oferują wiele komputerów połączonych siecią lokalną. Utrzymywane są specjalne laboratoria do badań petrologicznych i mineralogicznych meteorytów i próbek księżycowych, do spektroskopii atomów i cząsteczek oraz do opracowywania oprzyrządowania (np. Zaawansowanych detektorów optycznych i rentgenowskich). Do głównych projektów należą rozwój submilimetrowej sieci teleskopów na Hawajach, przekształcenie MMT w teleskop z pojedynczym zwierciadłem o średnicy 6,5 minuty oraz udział w Projekcie Magellan mającym na celu zbudowanie dwóch teleskopów o średnicy 6,5 m w Las Campanas w Chile. Oprzyrządowanie CfA działające w kosmosie obejmuje kamerę o wysokiej rozdzielczości na Obserwatorium Rentgenowskim Chandra, spektrometry koronograficzne w ultrafiolecie na statku kosmicznym Spartan i Solar and Heliospheric Observatory (SOHO), specjalne lustra na Regionie Przejściowym i Eksploratorze Korony (TRACE) oraz detektory na satelicie Submillimeter Wave Astronomy Satellite (SWAS). Trwają prace nad nowym oprzyrządowaniem dla Space Infrared Telescope Facilit (SIRTF). W CfA znajdują się liczne obiekty obsługujące ogólną społeczność astronomiczną: Instytut Teoretycznej Fizyki Atomowej i Molekularnej; Centralne Biuro Telegramów Astronomicznych Międzynarodowej Unii Astronomicznej i Centrum Mniejszych Planet; amerykańska brama SIMBAD, międzynarodowej astronomicznej komputerowej bazy danych; oraz obszerna kolekcja astronomicznych płyt fotograficznych Harvardu. Ponadto ma tu swoją siedzibę Centrum Kontroli Systemu Danych Astrofizycznych (ADS), obsługiwanego w imieniu Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA).

Obserwatorium radiowe Hat Creek

Znajduje się 400 km na północ od Berkeley w Kalifornii. Jest to miejsce, w którym znajduje się BIMA Millimeter Array, 10-antenowy teleskop z syntezą apertury, który działa na długościach fal 3 mm (70-116 GHz) i 1 mm (210-270 GHz). Macierz jest obsługiwana przez konsorcjum BIMA, składające się z Laboratorium Radioastronomicznego Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, Laboratorium Obrazowania Astronomicznego Uniwersytetu Illinois oraz Laboratorium Astronomii Milimetrowej Uniwersytetu Maryland, przy wsparciu ze strony Narodowa Fundacja Naukowa. Teleskopy BIMA mają średnicę 6,1 m. Anteny mogą być umieszczone na różnych stacjach wzdłuż toru w przybliżeniu w kształcie litery T, aby umożliwić separację anten w zakresie od 7 m do 2 km. Zwykle anteny są rozmieszczone w jednej z czterech standardowych konfiguracji, które zapewniają rozdzielczość kątową około 0,4, 2, 6 lub 14″ przy 100 GHz.

Hawking, Stephen W. (1942-2018)

Kosmolog i astrofizyk teoretyczny, urodzony w Oksfordzie w Anglii, gdzie studiował fizykę na University College. Przeniósł się do Cambridge, by zająć się badaniami z ogólnej teorii względności i kosmologii, został profesorem Lucasa (mianowanie to zajmował wcześniej ISAAC NEWTON, z którym porównuje się Hawkinga). Hawking pracował nad opracowaniem poprawnego matematycznego traktowania "osobliwości" w ogólnej teorii względności, czyli centralnych obszarów czarnych dziur, w których zawodzi konwencjonalna matematyka. Łącząc teorię kwantową i ogólną teorię względności, wykazał, że czarne dziury mogą emitować energię, znaną obecnie jako promieniowanie Hawkinga. Zbadał warunki energii uwolnionej w Wielkim Wybuchu podczas tworzenia wszechświata i przewidział, że powstanie wiele miniczarnych dziur, być może o masie 10 ton, ale tylko wielkości protonu. Hawking odkrył, że czarne dziury o mniejszej masie traciłyby energię pod wpływem promieniowania Hawkinga i wyparowałyby w ciągu życia wszechświata. W związku z tym miały wpływ na formowanie się struktury we wczesnej historii wszechświata, ale teraz zniknęły. Inną godną uwagi propozycją Hawkinga jest jego "propozycja bez granic", którą wyjaśnił jako znaczenie ". . . że zarówno czas, jak i przestrzeń mają skończony zasięg, ale nie mają żadnej granicy ani krawędzi. . Nie byłoby osobliwości, a prawa nauki obowiązywałyby wszędzie, nawet na początku wszechświata". Hawking cierpi na chorobę neuronu ruchowego i przykuty do wózka inwalidzkiego mówi przez syntezator głosu. Niemniej jednak podjął żmudną i odnoszącą sukcesy karierę jako popularyzator nauki poprzez wykłady, telewizję i inne wystąpienia publiczne oraz bestsellerową popularną książkę o kosmologii Krótka historia czasu.

Hawkins, Gerald

Urodzony w Wielkiej Brytanii astronom, profesor na Uniwersytecie Bostońskim, twierdził, że "rozszyfrował" Stonehenge. Znalazł wzór wyrównania z 12 głównymi wydarzeniami księżycowymi i słonecznymi, znajdując sposób na przewidywanie zaćmień Księżyca, przesilenia letniego i zimowego, używając 56 otworów Aubrey, Kamienia Pięty i czterech Kamieni Stacji. Jego prace były wspierane przez astronoma FREDA HOYLE'a i ostro krytykowane przez archeologów (np. "Moonshine on Stonehenge" autorstwa RJC Atkinsona). Niezrażony, zwrócił się do podobnego problemu w Peru, możliwego astronomicznego wyrównania i skojarzeń znalezionych w tajemniczych liniach i gigantycznych figurach geometrycznych w Nazca, sporządzonych na mapie przez MARIĘ REICHE.

Hay, William Thompson [Will Hay] (1888-1949)

Brytyjski komik i astronom-amator, odkrył białą plamę na Saturnie w 1933 roku.

Hartmann, Johannes Franz (1865-1936)

Urodzony w Erfurcie w Niemczech, został profesorem w Poczdamie, gdzie rozwinął astrofizykę. W tym czasie w obserwatorium zainstalowano 80-centymetrowy teleskop refrakcyjny do użytku fotograficznego. Jego działanie było rozczarowujące, a Hartmann opracował metodę testowania optyki nazwaną dziś jego imieniem. Test Hartmanna polega na częściowym zasłonięciu obiektywu migawką Hartmanna i ujawnieniu różnic ogniskowania optycznego w różnych strefach obiektywu. Hartmann przekonfigurował soczewkę teleskopu i był w stanie wykorzystać ją do spektroskopii. Po pobycie w Getyndze jako dyrektor obserwatorium, udał się do La Plata w Argentynie, gdzie rozwinął teorię nowych i odkrył na podstawie krzywej jasności, że mniejsza planeta Eros jest wirującym, niekulistym ciałem.

Harvard-Smithsonian Centrum Astrofizyki

Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA) jest wspólną placówką Smithsonian Institution i Harvard University, która łączy personel i zasoby Smithsonian Astrophysical Observatory i Harvard College Observatory pod jednym dyrektorem w celu prowadzenia badań w niemal każdej gałęzi współczesnej astrofizyka - od laboratoryjnych pomiarów struktury atomów i cząsteczek po obserwacje wielkoskalowej struktury wszechświata. Badania są zorganizowane ogólnie w siedmiu działach: fizyka atomowa i molekularna, astrofizyka wysokich energii, astronomia optyczna i podczerwona, nauki planetarne, radio i geoastronomia, fizyka Słońca i gwiazd oraz astrofizyka teoretyczna. Obiekty obserwacyjne obejmują wielofunkcyjne Obserwatorium Freda Lawrence′a Whipple′a (FLWO) na Mount Hopkins w Arizonie i Obserwatorium Oak Ridge w Massachusetts, a także 1,2-metrowy radioteleskop w siedzibie CfA w Cambridge, MA. Główny instrument na Mount Hopkins, Multiple Mirror Telescope (MMT), jest obsługiwany wspólnie z University of Arizona. W FLWO znajduje się również reflektor o średnicy 10 m do wykrywania promieni gamma; teleskop optyczny/podczerwony o średnicy 1,2 m; teleskop spektroskopowy 1,5 m; interferometr optyczny i na podczerwień działający we współpracy z University of Massachusetts, Obserwatorium Paryskim w Meudon, NASAAmes i Lincoln Laboratory na MIT; oraz 1,3-metrowy teleskop na podczerwień obsługiwany przez konsorcjum do 2-mikronowego przeglądu całego nieba. Główne placówki wsparcia w Cambridge oferują wiele komputerów połączonych siecią lokalną. Utrzymywane są specjalne laboratoria do badań petrologicznych i mineralogicznych meteorytów i próbek księżycowych, do spektroskopii atomów i cząsteczek oraz do opracowywania oprzyrządowania (np. Zaawansowanych detektorów optycznych i rentgenowskich). Do głównych projektów należą rozwój submilimetrowej sieci teleskopów na Hawajach, przekształcenie MMT w teleskop z pojedynczym zwierciadłem o średnicy 6,5 minuty oraz udział w Projekcie Magellan mającym na celu zbudowanie dwóch teleskopów o średnicy 6,5 m w Las Campanas w Chile. Oprzyrządowanie CfA działające w kosmosie obejmuje kamerę o wysokiej rozdzielczości na Obserwatorium Rentgenowskim Chandra, spektrometry koronograficzne w ultrafiolecie na statku kosmicznym Spartan i Solar and Heliospheric Observatory (SOHO), specjalne lustra na Regionie Przejściowym i Eksploratorze Korony (TRACE) oraz detektory na satelicie Submillimeter Wave Astronomy Satellite (SWAS). Trwają prace nad nowym oprzyrządowaniem dla Space Infrared Telescope Facilit (SIRTF). W CfA znajdują się liczne obiekty obsługujące ogólną społeczność astronomiczną: Instytut Teoretycznej Fizyki Atomowej i Molekularnej; Centralne Biuro Telegramów Astronomicznych Międzynarodowej Unii Astronomicznej i Centrum Mniejszych Planet; amerykańska brama SIMBAD, międzynarodowej astronomicznej komputerowej bazy danych; oraz obszerna kolekcja astronomicznych płyt fotograficznych Harvardu. Ponadto ma tu swoją siedzibę Centrum Kontroli Systemu Danych Astrofizycznych (ADS), obsługiwanego w imieniu Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA).

Högbom, Jan (XX w.)

Szwedzki astronom, pionier radioastronomii i interferometrii, wynalazł algorytm Högbom CLEAN do dekonwolucji obrazu interferometrycznego z efektów niepełnego próbkowania. Ogólnie rzecz biorąc, surowa mapa wytworzona przez interferometr jest zbyt brudna do analizy naukowej. CLEAN wykorzystuje funkcję próbkowania interferometru radioteleskopu ("brudna wiązka"), aby dopasować najjaśniejsze szczyty obserwowanego rozkładu jasności ("brudna mapa") źródła radiowego. Odejmuje (rozkłada) efekt jasnych źródeł radiowych widzianych przez brudną wiązkę z mapy i szuka na mapie pozostałości mniej jasnych pików. Pozycja każdego źródła jest zapisywana w tabeli "Komponent CLEAN" w pliku mapy CLEAN, a algorytm zatrzymuje się, gdy rozkład jasności szczątkowej składa się głównie z szumu. Mapa radiowa ACLEAN jest następnie rekonstruowana z komponentów CLEAN. Istnieje wiele wariantów podstawowego algorytmu CLEAN Högboma (powiązanych z nazwiskami Clarka, Cornwella, Cottona-Schwaba, Gerchberga-Saxtona, Steera, Steera-Dewdneya-Ito i van Citterta).

Hadley, Jan (1682-1744)

Matematyk i projektant przyrządów, urodzony w Enfield Chase, Hertfordshire (obecnie w Wielkim Londynie), wraz z ROBERTEM HOOKE'm przypisuje się zbudowanie pierwszego gregoriańskiego teleskopu zwierciadlanego, dzięki czemu stał się on dokładnym instrumentem do użytku w astronomii. Wynalazł podwójnie odbijający kwadrant z poziomicą do pomiaru wysokości Słońca lub gwiazdy. Był używany do określania pozycji na morzu i ewoluował w sekstans.

Hadrony

Cząstki subatomowe zbudowane z kwarków, na które działa silne oddziaływanie jądrowe. Hadrony można podzielić na mezony i bariony, mezon składający się z pary kwark-antykwark i barionu złożonego z trzech kwarków. Większość hadronów, z wyjątkiem protonów i neutronów (które są barionami), ma bardzo krótki czas życia.

Hagen, Johann Georg (1847-1930)

Został jezuitą. Dyrektor Georgetown College Observatory w Waszyngtonie i Roman College Observatory. Hagen jest znany ze swoich obserwacji jasnych i ciemnych mgławic oraz ze swoich niesprawdzonych teorii na ich temat.

HALCA (Highly Advanced Laboratory for Communications and Astronomy/Muses-B).

Japońsko-amerykańskie obserwatorium radioastronomiczne, pierwszy satelita interferometryczny o bardzo długiej linii bazowej. Wystrzelony w lutym 1997 r. na wysoce eliptyczną (1000 × 10 000 km) orbitę ziemską. Wyposażony w 8-metrową antenę pracującą na częstotliwościach bliskich 1,6, 4,8 i 22 GHz. Zwrócone obrazy kwazarów i odległych aktywnych galaktyk w wysokiej rozdzielczości. Alternatywną nazwą jest Haruka, japońska wymowa akronimu HALCA. Haruka to po japońsku "daleko".

Hale, George Ellery (1868-1938)

Amerykański astrofizyk, urodzony w Chicago, IL, jako student MIT wynalazł spektroheliograf, który umożliwił fotografowanie protuberancji Słońca w świetle dziennym. Na Uniwersytecie w Chicago wykorzystał soczewkę 40 cali jako podstawę teleskopu Obserwatorium Yerkes, ukończonego w 1897 r. Założył Obserwatorium Mount Wilson, gdzie odkrył pola magnetyczne w plamach słonecznych. Zaplanował i ukończył 60, 100 i 200 w reflektorach, ostatni na górze Palomar, nazwanej jego imieniem po jego śmierci. Był pierwszym astronomem, który został oficjalnie nazwany astrofizykiem i założył Astrophysical Journal.

Hall, Asaf (1829-1907)

Stolarz, informatyk i astronom; urodzony w Goshen, CT. Podczas pobytu w Obserwatorium Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie odkrył dwa satelity Marsa, nazywając je Deimos i Phobos.

Halley, Edmond (1656-1742)

Astronom i naukowiec, urodzony w Hagerston, Shoreditch (niedaleko Londynu), został profesorem w Oksfordzie i drugim Królewskim Astronomem w Królewskim Obserwatorium w Greenwich. Z wyspy św. Heleny skatalogował pozycje około 350 gwiazd półkuli południowej (Catalogus Stellarum Australium), w tym własne odkrycie gromady kulistej Omega Centauri; odkrył także gromadę kulistą M13. Poświęcił planisferę gwiazd południowej półkuli królowi Karolowi II. Planisfera pochlebnie obejmowała obecnie nieużywaną konstelację (w Carina), którą Halley nazwał "Robur Carolinum", dąb, w którym Karol ukrył się po klęsce z Cromwellem po bitwie pod Worcester. Obserwował tranzyt Merkurego i wpadł na pomysł wykorzystania tranzytów Merkurego i Wenus do określenia odległości Słońca. Korzystając z katalogu PTOLEMY, wydedukował, że gwiazdy poruszały się względem siebie i wykrył ten "ruch własny" w trzech. Oprócz własnego wkładu naukowego Halley był przyjacielem NEWTONA. Wspierał NEWTONA w sporze z Leibnizem o to, kto wynalazł rachunek różniczkowy, przekonując go do rozpowszechniania jego pracy w Principia, za którą Halley zapłacił, i pomagając mu uzyskać dostęp do obserwacji Księżyca FLAMSTEEDa, zanim zostały one ukończone ku zadowoleniu Flamsteeda. Dwaj przyjaciele uważali, że to ostatnie było konieczne, aby Newton mógł przetestować swoją teorię grawitacji, ale to Halley dostarczył bardziej udanego i dramatycznego dowodu. Korzystając z teorii orbit komet Newtona, Halley obliczył, że kometa z 1682 roku była okresowa i przewidział (A Synopsis of the Astronomy of Comets), że powróci za 76 lat. Tak się stało (po śmierci Halleya) i teraz nazywa się Kometa Halleya. Halley jest uważany za twórcę geofizyki, zwłaszcza ze względu na swoje prace nad pasatami, pływami i magnetyzmem Ziemi, a dzięki Breslau Table of Mortality położył podwaliny aktuarialne pod ubezpieczenia na życie i renty.

Halo, galaktyczne

Sferyczne lub sferoidalne rozmieszczenie gromad kulistych gwiazd i starych gwiazd, które otacza galaktykę spiralną. Średnica galaktycznego halo jest porównywalna lub większa od całkowitej średnicy dysku, w którym znajdują się ramiona spiralne (około 100 000 lat świetlnych w przypadku Drogi Mlecznej, galaktyki, w której znajduje się Słońce). Członek). Gromady kuliste składają się z gwiazd "populacji II" - starych, ubogich w metale gwiazd, które powstały na wczesnym etapie ewolucji galaktyk z obłoków wodoru i helu, które zawierały bardzo mało cięższych pierwiastków. Halo naszej Galaktyki zawiera również pojedyncze gwiazdy Populacji II, które krążą wokół centrum Galaktyki po orbitach nachylonych pod przypadkowymi kątami do płaszczyzny Galaktyki. Ponieważ gwiazdy te nie uczestniczą w uporządkowanym ruchu gwiazd w dysku galaktycznym (z których wszystkie poruszają się w tym samym kierunku wokół centrum galaktyki, w tej samej płaszczyźnie), ich prędkości względem Słońca są znacznie większe niż prędkości gwiazd w populacji dysku. W związku z tym są one znane jako gwiazdy "o dużej prędkości". Badania ruchów odległych gromad kulistych oraz szybkości, z jaką gwiazdy i obłoki gazu w dysku galaktycznym krążą wokół centrum galaktyki, pokazują, że całkowita masa Galaktyki Drogi Mlecznej wynosi około 1012 mas Słońca, około dziesięć razy więcej niż łączna masa wszystkie gwiazdy, gaz i pył, które można wykryć bezpośrednio, i że większość tej masy jest zawarta w halo. Podobne wyniki uzyskano również dla innych galaktyk spiralnych. Obserwacje te sugerują, że do 90% masy typowej galaktyki spiralnej składa się z ciemnej materii. Chociaż część tej sumy mogą pochodzić z obiektów o ekstremalnie niskiej jasności, takich jak brązowe karły (gwiazdy o masie zbyt małej, aby umożliwić wytwarzanie energii jądrowej w ich jądrach) lub czarne dziury, znaczna ich część może istnieć w postaci egzotycznych cząstki elementarne.

Hamilton, James Archibald (1748-1815)

Irlandzki astronom, urodzony w Athlone, z rekomendacji NEVILA MASKELYNEGO został pierwszym dyrektorem Armagh Observatory, gdzie nadzorował montaż teleskopu równikowego przez EDWARDA TROUGHTONA. Korzyści z jego wysiłków zostały zebrane w nauce nie przez niego samego, ale przez trzeciego dyrektora Armagh Observatory ROMNEY ROBINSON.

Harding, Karol Ludwig (1765-1834)

Niemiecki astronom, został profesorem astronomii w Getyndze, gdzie doradzał HEINRICHOWI SCHWABE′owi w sprawie obserwacji energii słonecznej. Odkrył Juno, trzecią asteroidę, z obserwatorium JH SCHRO¨TER w Liliethal, gdzie był asystentem.

Haro, Guillermo (1913-88)

Meksykański astronom, dyrektor Meksykańskiego Instytutu Astronomii i Obserwatorium Tonantzintla. Niezależnie od George′a Herbiga zidentyfikował małe mgławice linii emisyjnych w mgławicy Oriona, związane z gwiazdami T Tauri, ale różniące się od nich. Uważa się, że obiekty te, obecnie znane jako obiekty Herbiga-Haro, są obszarami uderzeniowymi wzbudzonymi wstrząsami, a ich energia pochodzi z dżetów wypływających z młodych gwiazd.

Harriot, Thomas (ok. 1560-1621)

Nauczyciel, prawdopodobnie urodzony w Oxfordshire, Harriot podróżował z Sir Walterem Raleigh do Wirginii jako kartograf i nawigator, pisząc po powrocie A Briefe and True Report of the New Found Land of Virginia. Był korepetytorem i nauczycielem matematyki Ralegha i wprowadził uproszczoną notację algebry, wymyślając symbole < dla "mniej niż" i > dla "większego niż", a także . do mnożenia. Kiedy umarł, pozostawił po sobie ogromną liczbę rękopisów i objawił się jego naukowy geniusz. Korespondował z JOHANNESEM KEPLEREM na temat optyki i odkrył to, co jest obecnie znane jako prawo załamania światła Snella przed Snellem. Obserwował kometę Halleya w 1607 r. (Kepler odkrył ją sześć dni wcześniej), a drugą kometę w 1618 r. Od 1609 do 1613 r. przeprowadził liczne teleskopowe obserwacje astronomiczne. Obserwował księżyce Jowisza, nieświadomy odkrycia Galileusza. Jego rysunek Księżyca, pierwszy zarejestrowany, poprzedzający Galileusza o kilka miesięcy, był także pierwszym, który zarejestrował plamy słoneczne. Nie były to odosobnione zdarzenia - wykonał 199 obserwacji Słońca w ciągu trzech lat i wydedukował okres obrotu Słońca. W przeciwieństwie do Galileusza, który opublikował swoją książkę o swoich teleskopowych odkryciach w ciągu kilku tygodni od ich dokonania, Harriot nie opublikował żadnego ze swoich odkryć i dlatego nie miał wpływu na rozwój optyki czy astronomii (opublikuj albo idee zginą), chociaż jego wpływ jako nauczyciel o rozwoju matematyki w Anglii był głęboki.

Harrison, John (1693-1776)

Zegarmistrz, urodzony w Foulby, West Yorkshire, Anglia. W 1713 r. rząd brytyjski wyznaczył cenną nagrodę za wynalezienie metody dokładnego określania długości geograficznej. Harrison opracował serię zegarów na podstawie drewnianych modeli, aw 1726 r. Wynalazł wahadło bimetaliczne, które kompensowało rozszerzalność cieplną w wyniku zmian klimatu spodziewanych podczas długich podróży morskich, a także kilka innych urządzeń mechanicznych minimalizujących tarcie. Wykonał trzy chronometry sprężynowo-wahadłowe (H1, H2, H3), które pracowały regularnie nawet podczas kołysania statku. W końcu przewyższył ich dokładność podobny do zegarka chronometr morski (H4), który podczas podróży na Jamajkę (1761-1762) określał długość geograficzną z dokładnością do dwóch mil geograficznych. Został haniebnie potraktowany przez Zarząd Długości Geograficznej, który postawił warunki do zwłoki w przyznaniu mu nagrody, i ostatecznie otrzymał ją na starość dzięki interwencji króla Jerzego III. Odrestaurowane chronometry Harrisona są wystawione w Królewskim Obserwatorium w Greenwich.

Hipoteza Bircha i Swinnertona-Dyera

Hipoteza Bircha i Swinnertona-Dyera to nieudowodnione stwierdzenie, które jest jednym z Millennium Problems Instytutu Matematyki Claya. W ten sam sposób, w jaki funkcja zeta Riemanna zlicza liczby pierwsze, przypuszczenie stwierdza, że powinien istnieć podobny szereg potęgowy, który zlicza wymierne punkty krzywej eliptycznej. Dokładniej, biorąc pod uwagę krzywą eliptyczną, Bryan Birch i Peter Swinnerton-Dyer pokazali, jak zdefiniować szereg potęgowy ze współczynnikami a_n / n^s , których zachowanie przy s = 1, jak przypuszczali, określa, czy istnieje nieskończenie wiele punktów wymiernych, czy liczba skończona. Chociaż do tej pory ogólnie nie zostało to udowodnione, wiadomo, że przypuszczenie to jest prawdziwe w kilku szczególnych przypadkach. Ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia, w jakim stopniu takie funkcje można wykorzystać do określenia właściwości teorii liczb.

Hipoteza Riemanna

Hipoteza Riemanna to przypuszczenie dotyczące okoliczności, w których funkcja zeta Riemanna jest równa zeru. Niemiecki matematyk Bernhard Riemann początkowo ustalił, że istnieją trywialne zera dla ujemnych parzystych liczb całkowitych ?2, ?4, ?6 itd., które nie wnoszą wiele do ogólnego szeregu. Następnie zaproponował hipotezę, że wszystkie pozostałe wartości zerowe obejmują część rzeczywistą równą 1/2 . Oznacza to, że powinny leżeć na linii wyrażonej jako 1/2 + ix, gdzie x jest liczbą rzeczywistą, a i jest to √-1 . Wykres obok pokazuje, że pierwsze nietrywialne zera powstają dla wartości x równych -14,135 i +14,135. Hipoteza Riemanna jest jednym z Millennium Problems Clay Mathematics Institute, a także pojawia się na liście 23 głównych nierozwiązanych problemów matematycznych Davida Hilberta. Chociaż udowodniono, że pierwsze 10 bilionów zer pojawia się wzdłuż linii 1/2 + ix, ogólne przypuszczenie nie zostało jeszcze udowodnione.



Hipoteza Poincarégo

Hipoteza Poincarégo jest jednym z Millennium Problems Clay Institute i jako pierwsza została rozwiązana przez Grigorija Perelmana w 2003 roku. Mówiąc prościej, sugeruje ona, że wszystkie trójwymiarowe zamknięte rozmaitości bez dziur są topologicznie równoważne trójwymiarowej kuli. Przestrzeń nie ma dziur (znanych jako po prostu połączona), jeśli każdą pętlę można skrócić do punktu, więc podstawowa grupa jest trywialna. W dwóch wymiarach jedyną powierzchnią o tej właściwości jest powierzchnia sfery topologicznej. W 1904 roku Henri Poincaré przypuszczał, że jest to również prawdą w trzech wymiarach. Problem polegał na tym, czy może istnieć jakaś skandaliczna i zaskakująca trójwymiarowa rozmaitość, która jest po prostu połączona, ale nie jest kulą. Perelman udowodnił, że twierdzenie Thurstona o geometryzacji wyklucza taką możliwość, choć do tej pory odmówił odebrania milionowej nagrody związanej z tym wynikiem. Odpowiednik hipotezy Poincarégo dla wyższych wymiarów został faktycznie rozwiązany wcześniej. Problem pięciu wymiarów został rozwiązany w latach 60. przez Stephena Smale′a, a później został ulepszony przez Maxa Newmana. Czterowymiarowa sytuacja została omówiona przez Michaela Freedmana w 1982 roku.

Homologia

Homologia to sposób pomiaru dziur w przestrzeniach topologicznych. Polega na spojrzeniu na te zbiory w przestrzeni, które nie mają granic, ale nie są granicą czegoś innego, identyfikując w ten sposób dziury. Grupy homologii przestrzeni można obliczyć, wykonując triangulację zbioru: przekształcając go w wierzchołki, krawędzie, trójkątne ściany, objętości czworościenne i tak dalej, aż do wyższych wymiarów. Można je zorganizować w celu utworzenia struktury grupowej za pomocą operatorów granicznych, które rozkładają ściany na krawędzie itd., oraz określony kierunek. Inne podejście, zwane kohomologią, buduje części o wyższych wymiarach z części o niższych wymiarach. W zależności od problemu, jedno z podejść może okazać się łatwiejsze lub dać wyraźniejsze wyniki. Grupy homologii są znacznie łatwiejsze w obsłudze niż grupy homotopii. Ponieważ jednak istnieją pewne subtelne dziury, których homologia się nie liczy, homotopia może być nadal wymagana.

Homotopia

Mówi się, że dwie powierzchnie lub przedmioty są homotopijne, jeśli jedną można zdeformować w drugą bez jej przecinania lub rozdzierania. Na przykład filiżanka kawy i torus, z których oba mają jedną powierzchnię i jeden otwór, są homotopijne, ponieważ każdy z nich może być w sposób ciągły przekształcany w drugi. Formalnie homotopia między dwiema funkcjami ciągłymi f i g jest ciągłą rodziną przekształceń z jednej funkcji do drugiej, a przestrzenie X i Y są uważane za równoważne homotopii, jeśli istnieją ciągłe odwzorowania f i g , takie, że zastosowanie g wtedy ? jest homotopijne względem tożsamości w Y i zastosowanie f wtedy g jest homotopijne wobec tożsamości w X. W pewnym sensie wtedy f i g można postrzegać jako swoje odwrotności, płynnie łącząc dwie przestrzenie X i Y. Niektóre przypadki, takie jak jak rogata kula odkryta w 1924 roku przez JW Alexandra i pokazana obok, są dość zaskakujące - ten obiekt jest homotopijny ze standardową dwuwymiarową kulą!


Hieroglify

•  Hieroglify to forma pisania przy użyciu obrazów i symboli. W systemie było około 700 symboli, które po raz pierwszy zostały użyte w IV tysiącleciu p.n.e.
•  Słowo "hieroglif" jest greckie i oznacza "świętą rzeźbę". Starożytni Egipcjanie nazywali swoje pismo "boskimi słowami".
•  Hieroglify były często pisane na papierze zwanym papirusem. Został nazwany na cześć rośliny, z której został wykonany, a po raz pierwszy został wyprodukowany około 3100 r. p.n.e.
•  Obrazy symboli hieroglifów były zwykle obrazami z naturalnego świata Egiptu. Na przykład litera "M" była reprezentowana przez płomykówkę, podczas gdy inne znaki zawierały wizerunki piskląt przepiórczych i bochenków chleba.
•  Niektóre hieroglify reprezentują dźwięki, podczas gdy inne oznaczają idee. Jeden symbol pokazywał dźwięk słowa, po którym następował inny symbol, aby wyjaśnić, jakiego rodzaju było to słowo. Dźwięki samogłosek były nie zapisane.
•  Hieroglify można pisać od lewej do prawej, od prawej do lewej lub od góry do dołu. Jeśli symbole zwierząt lub ludzi były skierowane w lewo, odczytywano je od lewej do prawej. Jeśli zwracały się w prawo, czytano je od prawej do lewej.
•  Hieratyczny był uproszczoną formą hieroglifów. Ten skrypt był używany do transakcji biznesowych i dokumentów religijnych. Był zwykle pisany na papirusie lub kawałkach kamienia lub ceramiki, zwanych ostrakami.
•  W pierwszym tysiącleciu p.n.e. skrypt zwany demotycznym zaczął zastępować hieratyczny. Demotic oznacza "popularny skrypt". Następnie w I wieku p.n.e. pojawiła się forma zwana Koptyjskim Skryptem.
•  Pismo koptyjskie zawierało 24 litery alfabetu greckiego i sześć znaków z pisma demotycznego. Dźwięki samogłosek zostały zapisane po raz pierwszy. Znajomość tego pisma okazała się kluczowa w odszyfrowaniu Kamienia z Rosetty.
•  Do VI wieku naszej ery, kiedy ostatnia świątynia egipska została zamknięta po upadku Cesarstwa Rzymskiego, sztuka odczytywania hieroglifów została utracona do 1799 roku.


Hotel Hilberta

Hotel Hilberta to analogia wymyślona przez matematyka Davida Hilberta w celu wizualizacji dziwnej idei policzalnych nieskończoności. Ten wyimaginowany hotel ma niezliczoną ilość pokoi o numerach 1, 2, 3,… i jest w pełni zajęty, gdy spóźnialski przybywa i błaga o pokój. Po namyśle konsjerż używa systemu nagłośnieniowego, aby poprosić każdego gościa o przejście do następnego pokoju w kolejności numerycznej. Zatem mieszkaniec pokoju 1 przenosi się do pokoju 2, pokój 2 przenosi się do pokoju 3 i tak dalej. Dla każdego z licznie nieskończonych gości w pokoju N zawsze jest pokój N + 1, do którego mogą się wprowadzić, więc zanim wszyscy się przeprowadzą, pokój 1 będzie mógł zajmować nowy gość. Hotel Hilberta pokazuje, że wynikiem dodania elementu do policzalnie nieskończonego zbioru jest nadal policzalnie nieskończony zbiór, więc muszą istnieć różne policzalne nieskończoności.


Homer

•  Homer jest starożytnym greckim poetą, o którym mówi się, że napisał dwie największe epopeje starożytnego świata: Iliadę i Odyseję.
•  Homer prawdopodobnie mieszkał w IX wieku p.n.e. w Ionii, na dzisiejszym wybrzeżu Morza Egejskiego w Turcji lub na wyspie Chios.
•  Nikt nie wie na pewno, czy Homer istniał, czy też skomponował wszystkie oba wiersze. Większość ekspertów uważa, że tak.
•  W czasach Homera istniała wielka tradycja bardów. Byli to poeci, którzy recytowali na głos wielkie opowieści o bohaterskich czynach. Znali te wiersze na pamięć, więc nigdy ich nie zapisywali.
•  Iliada i Odyseja to jedyne wiersze z czasów bardów, które zostały spisane i dzięki temu przetrwały. Być może zostały spisane w tym czasie lub później.
•  Po czasach Homera dwa wielkie wiersze były używane podczas świąt religijnych w Grecji.
•  Przez wieki po czasach Homera greckie dzieci uczyły się czytać i poznawały legendy z przeszłości, studiując dwa wielkie wiersze Homera.
•  W II wieku p.n.e. uczeni z Biblioteki Aleksandryjskiej w Egipcie studiowali wiersze. Kilku uczonych doszło do wniosku, że były one tak różne w stylu, że musiały być napisane przez dwóch różnych poetów.
•  Iliada to długi wiersz we wzniosłym języku o wojnach trojańskich, w których Grecy oblegają Troję, aby odzyskać porwaną Helenę.
•  Odyseja opowiada o niesamowitych przygodach bohatera Odyseusza w wielkiej podróży.


Harun al-Raszid

•  Najbardziej znanym ze wszystkich kalifów był Harun al-Rashid (766-809)
•  W czasach Haruna Bagdad stał się najbardziej czarującym miastem na świecie, słynącym z luksusu, a także z poezji, muzyki i nauki.
•  Harun był sławny daleko i szeroko. Wysłał ambasadorów do chińskiego cesarza i słonia do Karola Wielkiego.
•  Żona Haruna, Zubaydah, piła tylko ze srebrnych i złotych kubków wysadzanych klejnotami.
•  Harun był wielkim mecenasem sztuki i dawał hojne prezenty poetom i muzykom. Lubił też oglądać walki psów - i często kazał zabijać ludzi.
•  Historie opowiadają, jak Harun wędrował w świetle księżyca ze swoim przyjacielem Abu Nuwasem, genialnym poetą, a także katem Masrurthe.
•  Harun stał się sławny dzięki temu, że występuje w słynnym zbiorze 200 dziwnych opowieści z Tysiąca i jednej nocy lub Arabskich nocy. Zawiera takie znane postacie jak Aladyn i jego dżin, Ali Baba i Sindbad Żeglarz. Opowieść zaczyna się od króla Shahriyara z Samarkandy, zrozpaczonego niewiernością swojej żony. Przysięga, że każdej nocy poślubi nową dziewczynę i zetnie jej głowę rano. Urocza księżniczka Szeherezada nalega na poślubienie króla, a potem w nocy opowiada mu historię tak zabawną, że pozwala jej przeżyć kolejny dzień, by ją dokończyć. Jedna historia prowadzi do drugiej przez 1001 nocy, kiedy to król całkowicie się w niej zakochał.

---

[ 120 ]

---