Idealny: przywódcy katarów, którzy muszą przestrzegać surowych ascetycznych zasad.
Izyda: egipska bogini płodności, królewskiej ciągłości i magicznej mocy oraz żona Ozyrysa. Wspomniane w kazaniu Naassene.
Iblis: "Diabeł" po arabsku. Wspomniane w Matce Ksiąg.
Imam: przywódca religijny w islamie, zwłaszcza w islamie szyickim. Wspomniane w Matce Ksiąg.
Inkwizycja: założona przez papieża Grzegorza IX w 1233 roku podczas krucjaty albigensów w celu unicestwienia pozostałych heretyków katarów w Langwedocji. Nie mylić z Inkwizycją założoną w Hiszpanii przez Ferdynanda i Izabelę w 1478 roku. Zobacz ALBI.
import : Kupowanie produktów z innego kraju.
Inanna: sumeryjskie imię najważniejszej bogini Mezopotamii, zwykle przedstawianej jako patronka zarówno wojen, jak i seksualności. Jej akadyjskie imię to Isztar.
Isztar: akadyjskie imię bogini Inanny.
inflacja bazowa: CPI minus koszty żywności i energii.
indeks cen producentów (PPI): indeks mierzący zmiany cen na poziomie hurtowym.
inflacja: Ogólny wzrost cen towarów i usług w czasie.
interesariusze: wszyscy ludzie, którzy mogą zyskać lub stracić na polityce i działaniach firmy i których problemami firma musi się zająć.
Iskra: W parafrazie Sema, boska istota zwana nieugaszoną, która jest okiem niebios i głosem światła.
Iolaos / Yolaos: Ojciec Zostrianos, pseudonimowego i tytułowego autora tekstu Nag Hammadi Zostrianos.
Ipouspoboba: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który stworzył żyły.
Ireneusz: (ok. 120 - ok. 202) Prawdopodobnie ze Smyrny w Azji Mniejszej, Ireneusz został wychowany jako chrześcijanin i został biskupem Lyonu w 177. Jego kariera prowadziła go między Rzymem a Lyonem, ale niewiele jest znanych szczegółów, chociaż był podobno był uczniem Polikarpa. Ireneusz jest naszym najważniejszym źródłem informacji o gnostykach z II wieku, a późniejsi herezjolodzy często odtwarzają i reinterpretują jego dzieła. Jego głównym dziełem było Odparcie i obalenie tak zwanej wiedzy, znanej również jako Adversus Haereses lub Przeciw herezjom. Był jednakowo wrogo nastawiony do gnostyków i każdej grupy chrześcijańskiej innej niż chrześcijaństwo katolickie.
Isarn, Peter/Pierre: (zm. 1226) katarski biskup Carcassonne w 1223 r., który zaczął organizować swoją diecezję, gdy podniosła się ona z krucjaty albigensów, ale został schwytany przez inkwizycję i spalony na stosie w Caunes w Langwedocji w 1226 r.
Isauel/Isaouel: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, towarzyszący eon związany z chrztem.
Izydor: (ok. 150) nauczyciel gnostycki, syn Bazylidesa. Niewiele o nim wiadomo, ale napisał Interpretacje Proroka Parchor, Ethica i On the Attached Soul, których fragmenty zostały zachowane przez herezjologów.
Izyda: Bogini matka tronu w Egipcie, żona Ozyrysa i matka Horusa, przedmiot tajemnic Izydy i Ozyrysa. Wspomina się o niej w Kazaniu Naasene, a mowa kobiecego głosu w Gromie ma wiele podobieństw z aretologiami Izydy, pierwszoosobowymi dyskursami Izydy z okresu hellenistycznego.
Ison: W Zostrianos, pomocnik strażnika nieśmiertelnej duszy.
Izlat: Żeński duch Mandejczyków, czasami nazywany "Matką".
Innocenty III: (1160-1216) Pierwotnie Lotario dei Conti Segni, został wybrany na papieża w 1198 r. Podczas jego pontyfikatu zdobyty został przez czwartą krucjatę Konstantynopola rozpoczęto krucjatę albigensów, a on zwołał IV Sobór Laterański w 1215 r., aby podjąć działania przeciwko katarom.
Inkwizycja: Urząd kościelny ustanowiony w celu identyfikacji i zwalczania herezji. Została założona przez bullę papieską Ad abolendam w 1184 r. w odpowiedzi na rozwój ruchu katarów w południowej Francji, ale nie nabrała rozmachu, dopóki papież Grzegorz IX nie stworzył w latach trzydziestych XII wieku organizacji zawodowej, złożonej głównie z dominikanów posiadających rozległe uprawnienia do aresztowania i ukarania. W Langwedocji Inkwizycja zwykle wymagała wyznania ortodoksyjnej wiary od każdego dorosłego członka społeczności, a każdy, kto odmówił podporządkowania się lub w inny sposób był podejrzany o bycie heretykiem, był poddawany przesłuchaniu, które w wielu przypadkach wiązało się z torturami. Tych, których uznano za zatwardziałych heretyków, palono żywcem.
Inkwizytor: Urzędnik Inkwizycji.
Intelektualna percepcja zrozumienia: inna nazwa koncepcji naszej wielkiej potęgi.
interdykt: Tymczasowa kara wyłączająca wiernych z udziału w rzeczach duchowych. Można go zastosować do jednostek, obszarów lokalnych, takich jak parafie, lub całych populacji.
Interpretacja wiedzy: (NHC XI,1) Dość fragmentaryczne kazanie lub homilia Walentyniana, które mają wiele wspólnego z Ewangelią Prawdy, Ewangelią Filipa, Traktatem Trójdzielnym i innymi pismami Walentyniana. Traktuje wiarę jako wstęp do gnozy, cytuje przypowieści takie jak o miłosiernym Samarytaninie i przypowieści o nasionach, interpretuje rolę Zbawiciela i traktuje kościół jako szeroką całość, w której jest miejsce zarówno dla zwykłych chrześcijan, jak i duchowych obdarzeni gnostykami. Wspomina się o wielu postaciach kobiecych, być może jako o typach Sophii.
Interpretacje Proroka Parchora: (II wiek) Zaginione dzieło Izydora, cytowane przez Klemensa z Aleksandrii.
Iambe: pokojówka z Eleusis, która zabawia Demeter w homeryckim hymnie do Demeter.
Iamblichus : (250-325) filozof neoplatoński i uczeń Porfiriusza, który pogodził neoplatonizm z praktykami magicznymi iw ten sposób zyskał większą popularność filozofii. Propagował teurgię jako metodę wstępowania duszy. Jego praca O tajemnicach wywierała wpływ na kręgi okultystyczne od XIX wieku.
Ibikan: W Sekretnej Księdze Jana, archont odpowiedzialny za tworzenie zębów trzonowych.
Iblis: arabski, "diabeł", używany w *Matce Ksiąg.
ICHTHYS/IKHTHUS: (z greckiego "ryba") Akrostych określający imię i tytuły Jezusa: I(esous) KH(ristos) TH(eou) U(ios) S(oter), "Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel ". Akrostych pojawia się w kolofonach (końcowych notatkach skrybów) Tajemnej Księgi Jana i Nauk Silvanusa.
ikonoklazm: przekonanie, że niektóre obrazy są niereligijne, i późniejsza praktyka niszczenia obrażających obrazów.
Iesous: "Jezus" po grecku.
Imae: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który ożywiał lewą pierś.
immanencja: (łac. immanere, "pozostać wewnątrz") Pogląd, że Bóg istnieje lub działa w świecie lub umyśle, zwykle przeciwstawiany transcendencji.
incipit: (łac. "zaczyna się") Kilka pierwszych wierszy tekstu, które często wprowadzają tekst lub stanowią ramę dla jego treści. i określenie samego Ducha Dziewicy. Nieprzekupność mówi głównemu archontowi Samaelowi, że jest "Bogiem ślepców" i wpływa na stworzenie ludzkości, kiedy archonci są zachwyceni jej wizerunkiem, który pojawia się na powierzchni wody. W Sekretnej Księdze Jana, jeden z pięciu eonów Ojca.
Instytut Badań Kosmicznych
Instytut Badań Kosmicznych (IKI) z siedzibą w Moskwie jest jedną z wiodących organizacji w Rosji zajmujących się badaniami kosmicznymi. Główne dziedziny badań to astrofizyka, fizyka plazmy kosmicznej i eksploracja Układu Słonecznego. W swojej historii, od założenia w 1965 roku, IKI przeprowadziło wiele eksperymentów i misji, w tym badania Księżyca, Wenus, Marsa, Komety Halleya (misja VEGA) i Fobosa (misja PHOBOS-2); aw ostatniej dekadzie obserwatoria kosmiczne MIR-KVANT i GRANAT (astrofizyka) oraz program INTERBALL (badania plazmy kosmicznej). Główne źródła finansowania to Rosyjska Akademia Nauk i Rosyjska Agencja Kosmiczna.
Instytut SETI
Instytut SETI, założony w 1984 roku, jest prywatnym ośrodkiem non-profit zajmującym się badaniami i edukacją związaną z naukowymi poszukiwaniami życia pozaziemskiego. Instytut SETI obejmuje obecnie ponad 30 projektów badawczych. Najbardziej widocznym z nich jest Projekt Phoenix, najczulsze na świecie poszukiwanie inteligencji pozaziemskiej ("SETI"). Rozpoczęty w 1995 roku na radioteleskopie Parkes 210 ft w Australii, Phoenix przeniósł się do 140 ft teleskopu w National Radio Astronomy Observatory w Green Bank, Wirginia Zachodnia w 1996. Od jesieni 1998 do lata 2003, obserwacje będą miały miejsce w 1000-metrowy radioteleskop Arecibo w Puerto Rico. Project Phoenix to ukierunkowane wyszukiwanie, które skanuje miliardy kanałów częstotliwości w poszukiwaniu wąskopasmowych fal ciągłych i sygnałów pulsacyjnych z pobliskich gwiazd podobnych do Słońca. Zarządza nieco ponad połową całkowitej działalności Instytutu i jest finansowany ze środków prywatnych. Obecnie Instytut opracowuje i prototypuje nowe projekty systemów dla SETI nowej generacji. Pozostała część projektów badawczych w Instytucie SETI przypada na Centrum Studiów nad Życiem we Wszechświecie Instytutu. Projekty te badają pochodzenie i ewolucję życia na Ziemi oraz możliwości życia w innych miejscach. Większość tych prac jest obecnie finansowana z rządowych grantów badawczych zdobytych w drodze konkursu.
Instytut Badań Astrofizyki Uniwersytetu Johna Mooresa w Liverpoolu
Astrofizyka na Uniwersytecie Johna Mooresa w Liverpoolu kontynuuje tradycję astronomicznych przedsięwzięć na Merseyside, która sięga prawie 400 lat wstecz. Jednostka Badań Astrofizyki (ARI) znajduje się teraz w nowym, specjalnie wybudowanym budynku na brzegu rzeki Mersey. Jego nadrzędnym celem jest podejmowanie badań na światowym poziomie, połączonych z innowacyjnym nauczaniem i szerszymi projektami edukacyjnymi. Jest wspierany przez Uniwersytet, Radę ds. Badań Naukowych i fundusze europejskie i jest siedzibą projektu Liverpool Telescope (LT). LT to największy na świecie teleskop automatyczny, który w 2000 roku będzie w pełni operacyjny jako krajowy ośrodek badawczy Wielkiej Brytanii na Wyspach Kanaryjskich. Został zaprojektowany i skonstruowany przez należącą do uniwersytetu firmę Telescope Technologies Ltd, która znajduje się obok ARI, i którzy obecnie budują kilka innych dużych teleskopów. ARI prowadzi unikalny wspólny program studiów w dziedzinie astrofizyki z Uniwersytetem w Liverpoolu; pionierski kurs nauczania na odległość (ze studentami z całego świata) oraz szkolny program nauk ścisłych, technologii i informatyki skupiający się na dostępie do Liverpool Telescope.
Instytut Astrofizyki Herzberga
Herzberg Institute of Astrophysics (HIA) jest instytutem należącym do NATIONAL RESEARCH COUNCIL w Kanadzie, odpowiedzialnym za dostarczanie obiektów astronomicznych oraz opracowywanie powiązanego oprzyrządowania i oprogramowania dla kanadyjskich naukowców. Instytut powstał w 1975 roku i obecnie obsługuje teleskopy optyczne 1,8 m i 1,2 m w DOMINION ASTROPHYSICAL OBSERVATORY niedaleko Victorii, BC, a także 26-metrowy radioteleskop, siedmioantenowy teleskop syntezujący i dwa teleskopy przeznaczone do monitorowania słonecznego strumienia radiowego w DOMINION RADIO ASTROPHYSICAL OBSERVATORY niedaleko Penticton, BC. HIA wspiera również międzynarodowe partnerstwa NRC w zakresie 3,6-metrowego optycznego teleskopu na podczerwień KANADA - FRANCJA - HAWAJE i 15-metrowego submilimetrowego TELESKOPU JAMES CLERK MAXWELL na Mauna Kea na Hawajach oraz bliźniaczych 8-metrowych optycznych teleskopów na podczerwień Gemini na Mauna Kea i na Cerro Pachon w Chile. Instytut zatrudnia około 100 pracowników.
Ivory, Sir James (1765-1842)
Matematyk, urodzony w Dundee w Szkocji. Po karierze biznesowej został profesorem matematyki w Royal Military College w Great Marlow (który przekształcił się w Sandhurst). Przeszedł na wcześniejszą emeryturę z powodu złego stanu zdrowia i poświęcił się badaniom matematycznym, zwłaszcza w odniesieniu do problemów astronomicznych, takich jak przyciąganie grawitacyjne elipsoid, kształt samograwitujących wirujących ciał płynnych, orbity komet i załamanie atmosferyczne.
Isztar Terra
Jeden z trzech dużych wyżynnych regionów Wenus (pozostałe dwa to Aphrodite Terra i Lada Terra), położony na półkuli północnej planety i wyśrodkowany na 70,4°N, 27,5°E. W największym wymiarze mierzy 5609 km. Swoją nazwę zawdzięcza babilońskiej bogini miłości. Zachodni kraniec Ishtar Terra jest zdominowany przez wulkaniczny płaskowyż Lakshmi Planum o kształcie gruszki, o długości 2343 km. Płaskowyż zawiera dwie duże kaldery, Colette Patera i Sacajawea Patera, i jest ograniczony od północnego zachodu i południowego zachodu przez pasma górskie, odpowiednio nazwane Akna Montes i Danu Montes, a od północy i północnego wschodu przez Frejya Montes. Na wschód od Lakshmi leży Maxwell Montes, najwyższe pasmo górskie na planecie. Wschodni kraniec Isztar składa się z Fortuna Tessera, mniej wzniesionego obszaru pokrytego kompleksem przecinających się dolin i grzbietów. Fortuna i inne tessery na północ i zachód od Lakshmi są wynikiem bocznej kompresji, będącej częścią złożonych deformacji, które miały miejsce na Wenus przed erupcjami lawy w okolicznych regionach nizinnych.
Izotop
Dowolna z dwóch lub więcej form tego samego pierwiastka chemicznego, którego jądra atomowe zawierają tę samą liczbę protonów (a zatem mają tę samą liczbę atomową), ale różną liczbę neutronów (a zatem mają różne liczby masowe). Na przykład tlen ma trzy stabilne izotopy, tlen-16, tlen-17 i tlen-18, oznaczone symbolicznie odpowiednio przez 168 O, 178 O i 188 O (indeks dolny oznacza liczbę atomową, a indeks górny liczbę masową). Każde jądro zawiera 8 protonów oraz 8, 9 lub 10 neutronów w przypadku tlenu-16, tlenu-17 i tlenu-18. Tlen 16 zawiera około 99,76% naturalnie występującego tlenu.
Istituto di Radioastronomia w Bolonii
Istituto di Radioastronomia w Bolonii jest głównym instytutem badań radioastronomicznych we Włoszech. Prowadzi badania wszechświata za pomocą fal radiowych i obsługuje włoskie radioteleskopy. Instytut, założony w 1970 roku z wcześniej istniejącego laboratorium uniwersyteckiego, jest obsługiwany i finansowany przez Consiglio Nazionale delle Ricerche (CNR). Siedziba główna znajduje się w Bolonii, na obszarze badawczym CNR, natomiast dwie stacje obserwacyjne znajdują się w Medicina (Bolonia) i Noto (Syracusa, Sycylia). Kadra liczy około 55 osób, w tym astronomów, elektroników-fizyków, programistów, personel techniczny i administracyjny. Ponadto 10 profesorów i badaczy z Uniwersytetu Bolońskiego i Obserwatorium Bolońskiego, a także wielu doktorantów, stypendystów podoktoranckich i licencjackich studentów są związani z instytutem. Instytut obsługuje trzy radioteleskopy. Radioteleskop "Croce del Nord" w Medicinie jest największym instrumentem tranzytowym na świecie, z ramionami w kształcie litery T o długości odpowiednio 564 mi 640 m. Od momentu wybudowania, czyli na początku lat 60. XX wieku, opracował dwa ważne katalogi źródeł radiowych (znane jako B2 i B3), zawierające dane o ponad 30 000 obiektów. Dwie identyczne anteny jednodyskowe, każda o średnicy 32 m, zlokalizowane w Medicinie i Noto, zbudowane w latach 80. XX wieku, zostały zaprojektowane do współpracy z innymi zagranicznymi teleskopami z techniką interferometrii bardzo długiej linii bazowej (VLBI). Są członkami europejskich sieci zarówno astronomicznych, jak i geodynamicznych oraz uczestniczą w obserwacjach radioteleskopami należącymi do sieci amerykańskiej (VLBA), do innych krajów świata iw kosmosie (HALCA). Instytut jest członkiem JOINT INSTITUTE FOR VLBI IN EUROPE (JIVE). Na Sardynii budowany jest nowy, duży radioteleskop z pojedynczą anteną o średnicy 64 m, który ma zwiększyć możliwości obserwacji radiowych i śledzić sondy międzyplanetarne. Działalność naukowa instytutu to badania fizyki radiogalaktyk i kwazarów, gwiazd, ośrodka międzygwiazdowego oraz kosmologii. Instytut uzyskał wysoki poziom wiedzy specjalistycznej w dziedzinie technologii związanej z oprzyrządowaniem wymaganym dla dużych radioteleskopów.
IRIS (ESRO-2B)
Satelita Europejskiej Organizacji Badań Kosmicznych, wystrzelony w maju 1968 r. Przeprowadził badania słonecznego i kosmicznego promieniowania rentgenowskiego oraz emisji cząstek słonecznych.
Iris (Infrared Imaging Surveyor/Astro-F)
Japoński satelita na podczerwień ma zostać wystrzelony w 2003 roku. Przeznaczony do wykonywania przeglądu nieba i obserwacji poszczególnych źródeł. Będzie wyposażony w 70-centymetrowy teleskop Ritchey-Chretien oraz hybrydowy system chłodzenia z ciekłym helem i chłodzeniem mechanicznym.
Interball
Badanie słoneczne i naziemne z udziałem dwóch rosyjskich statków kosmicznych PROGNOZ i dwóch małych podsatelitów wyprodukowanych w Czechosłowacji. Zaprojektowany do badania procesów plazmowych w magnetosferze Ziemi za pomocą dwóch par statków kosmicznych, jednego nad zorzą polarną i jednego w ogonie magnetosferycznym. Sonda ogonowa i jej podsatelita S2-X zostały wystrzelone w sierpniu 1995 r. Sonda Auroral i S2-A zostały wystrzelone w sierpniu 1996 r.
Ingerencja
Wzór światła i ciemności uzyskany, gdy dwie wiązki światła łączą się lub interferują ze sobą. Jeśli dwie fale o tej samej długości fali i amplitudzie mają tę samą fazę (tj. ich grzbiety i doliny są w jednym kroku), wówczas grzbiety będą się wzajemnie wzmacniać, tworząc jasne światło brzegowe. Jeśli są one dokładnie przesunięte w fazie, grzbiety jednej fali i doliny drugiej znoszą się wzajemnie, tworząc w ten sposób ciemne prążki. Te wzory są również nazywane prążkami interferencyjnymi. Takie wzorce mogą powstawać z dowolnym rodzajem promieniowania elektromagnetycznego (lub z innymi rodzajami fal, na przykład falami wodnymi), a interpretacja tych wzorców interferencyjnych stanowi podstawę techniki interferometrii. Interferometr wykorzystuje zjawisko interferencji czoła fal elektromagnetycznych docierających do dwóch oddzielnych detektorów w celu uzyskania dokładniejszych pomiarów położenia lub lepszej zdolności rozdzielczej, niż można by uzyskać za pomocą jednego teleskopu lub detektora. Na przykład typowy interferometr radiowy składa się z dwóch teleskopów oddalonych od siebie o znaną odległość. Oba teleskopy służą do badania tego samego źródła. Ze względu na separację dwóch odbiorników istnieje niewielkie opóźnienie między nadejściem danej fali radiowej do pierwszego i drugiego radioteleskopu (tj. i będą kolidować ze sobą, jeśli zostaną połączone). Połączony sygnał jest analizowany i, na przykład, gdy źródło porusza się po niebie, analiza zmieniającego się wzoru interferencji pozwoli określić dokładną pozycję źródła. Dla danej długości fali promieniowania, im większa odległość teleskopów, tym wyższa osiągana zdolność rozdzielcza. Najdokładniejszych pomiarów pozycji w radioastronomii dokonano za pomocą interferometrii długobazowej, łącząc sygnały z dwóch radioteleskopów oddalonych o tysiące kilometrów. Najdłuższa dotychczas osiągnięta linia bazowa znajduje się między Kalifornią a Australią, około 10 600 km, dzięki czemu przy długości fali 13 cm uzyskano zdolność rozdzielczą równą 0,001 sekundy łuku.
Interferometr
Urządzenie, które wykorzystuje efekty interferencji między dwoma lub większą liczbą fal świetlnych lub innych rodzajów w celu uzyskania wyższej rozdzielczości kątowej niż ta, którą można uzyskać za pomocą pojedynczego teleskopu lub innego urządzenia. Podstawowa zasada interferencji jest następująca. Jeśli dwie fale świetlne o tej samej długości fali są połączone w fazie (tj. grzbiety jednej fali są zgodne z grzbietami fali drugiej), sumują się, tworząc falę o większej amplitudzie (proces ten nazywa się interferencją konstruktywną). I odwrotnie, jeśli dwie fale są przesunięte w fazie o 180° (grzbiety jednej zbiegają się z "dolinami" drugiej), znoszą się, tworząc w ten sposób falę o zerowej amplitudzie (destrukcyjna interferencja). Jeśli dwie wiązki światła, pochodzące z jednego źródła, podążają ścieżkami o różnych długościach, a następnie są ponownie łączone, będą się wzajemnie zakłócać, tworząc jasne prążki tam, gdzie docierają w fazie, i ciemne prążki tam, gdzie docierają poza fazą. Podobnie wiązki światła pochodzące z różnych części tego samego źródła lub z oddzielnych źródeł będą interferować po połączeniu. Powstały w ten sposób wzór prążków lub wzór interferencyjny można analizować, aby uzyskać informacje o różnych długościach dróg, którymi podążały wiązki, a tym samym dostarczyć informacji o rozmiarze kątowym źródła, odległości kątowej między różnymi częściami tego samego źródła, odstęp kątowy między dwoma oddzielnymi źródłami punktowymi lub położenie źródła na niebie. Interferometr został wynaleziony przez Alberta A. Michelsona (1852-1931) w 1881 r. W celu pomiaru różnic w długości drogi dla wiązek światła i od tego czasu ma wiele zastosowań. Kolejna wersja, gwiezdny interferometr Michelsona, składała się z dwóch oddzielnych otworów lub szczelin umieszczonych przed dużym teleskopem. Zasadniczo, gdy światło z pojedynczej gwiazdy lub gwiazdy podwójnej przechodziło przez dwie szczeliny i łączyło się ponownie w ognisku teleskopu, analiza powstałego wzoru interferencji pozwoliła określić średnicę kątową dużej gwiazdy lub kątową separację między składnikami binarnego, który ma być mierzony. Zdolność rozdzielcza interferometru tego rodzaju zależy od odległości między otworami lub szczelinami; im większa separacja, tym lepsza rozdzielczość (R = λ/2D, gdzie R = rozdzielczość kątowa w radianach, λ = długość fali i D = separacja szczelin). Późniejsze wersje rozszerzyły separację między aperturami za pomocą zwierciadeł umieszczonych na belce umieszczonej w poprzek i wystającej poza aperturę samego teleskopu. Interferometr radiowy łączy sygnały odbierane przez dwie (lub więcej) oddzielne anteny radiowe. Ponieważ źródło (lub źródła) jest przenoszone po niebie przez obrót Ziemi, postępujące grzbiety fal mają różne odległości do przebycia, zanim dotrą do każdej z dwóch czasz i poruszają się względem siebie w fazie i poza nią, tworząc w ten sposób wzór interferencji, który można następnie analizować. Im większa separacja naczyń (linia podstawowa), tym lepsza rozdzielczość. Wysoką rozdzielczość uzyskuje się tylko wzdłuż kierunku równoległego do linii bazowej. Jeśli jednak wykorzysta się obrót Ziemi (do zmiany orientacji linii podstawowej względem nieba) i można zmieniać odstępy między czaszami, to seria obserwacji może dać obraz równoważny temu, który byłby uzyskany przez pojedynczej czaszy o aperturze równej maksymalnej odległości między czaszami. Technika ta nazywana jest syntezą aperturową. Ponieważ fale świetlne są o wiele rzędów wielkości (zwykle milion razy) krótsze niż fale radiowe, tolerancje niezbędne do używania oddzielnych teleskopów optycznych jako interferometrów lub systemów syntezy apertury są o rzędy wielkości mniejsze niż tolerancje, które muszą osiągnąć radioastronomowie. W rezultacie, chociaż prążki optyczne wytwarzane przez dwa oddzielne teleskopy zostały po raz pierwszy zaobserwowane przez francuskiego astronoma Antoine Labeyrie w 1975 r., dopiero w ostatnich latach astronomowie zajmujący się optyką zaczęli używać z dobrym skutkiem oddzielnych teleskopów jako interferometrów i systemów syntezy apertury. System COAST (Cambridge Optical Aperture Synthesis Telescope) osiągnął rozdzielczość optyczną około 0,01 sekundy kątowej w 1995 roku. ) oczekuje się, że każdy z nich będzie w stanie osiągnąć rozdzielczość milisekundy łuku, gdy zaczną działać w trybach interferometru i syntezy apertury.
Institut de Radio Astronomie Millimétrique
Institut de Radio Astronomie Millimétrique (IRAM) to międzynarodowy instytut naukowy zajmujący się wszystkimi aspektami radioastronomii w zakresie fal milimetrowych. W tym zakresie widmowym tysiące molekularnych linii emisyjnych umożliwiają badanie fizyki i chemii w ośrodku międzygwiazdowym, a najzimniejsze części Wszechświata można obserwować poprzez ciągłą emisję pyłu. Siedziba IRAM znajduje się w Grenoble we Francji. Instytut prowadzi dwa unikalne obserwatoria, które są dostępne dla społeczności astronomicznej. Jednym z nich jest interferometr radiowy, składający się obecnie z pięciu (wkrótce sześciu) anten o średnicy 15 m na płaskowyżu Bure we francuskich Alpach, z możliwością obrazowania przy rozdzielczości kątowej poniżej jednej sekundy kątowej. Drugi to teleskop o średnicy 30 m, położony na wysokości 2900 m n.p.m. nad PicoVeleta w południowej Hiszpanii, z bazą wsparcia w Granadzie. IRAM został założony w 1979 roku przez niemiecki Max-Planck-Gesellschaft i francuskie Centre National de la Recherche Scientifique. Hiszpański Instituto Geográfico Nacional, początkowo członek stowarzyszony, został pełnoprawnym członkiem w 1990 roku. Obecnie w IRAM pracuje około 130 osób, w większości inżynierów i techników. Cele IRAM obejmują rozwój i produkcję oprzyrządowania do astronomii fal milimetrowych, takiego jak odbiorniki o wyjątkowo niskim poziomie szumów, detektory nadprzewodzące (SIS) i szybkie spektrometry cyfrowe. Obejmują one również rozwój oprogramowania do redukcji danych. Oprócz wspierania społeczności użytkowników, astronomowie IRAM prowadzą pionierskie badania w kilku dziedzinach, od Układu Słonecznego po odległości kosmologiczne. Wśród naukowych osiągnięć obserwatoriów IRAM znajduje się wykrycie gazu molekularnego w obiektach o dużym przesunięciu ku czerwieni, mapowanie emisji CO i pyłu w pobliskich galaktykach, badanie dysków okołopodwójnych i dysków protoplanetarnych wokół gwiazd poprzedzających ciąg główny, a także obserwacje linia molekularna i emisja kontinuum komet i innych obiektów Układu Słonecznego
Institut National des Sciences de l′Univers
Institut National des Sciences de l′Univers (INSU) został utworzony w 1985 r. pod wspólnym zwierzchnictwem francuskiego Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i CNRS. INSU odpowiada za główne obiekty i programy w dziedzinie astronomii i nauk o Ziemi, w tym Obserwatoria Nauk o Wszechświecie. INSU dysponuje dużym zapleczem badawczym, zarówno do zbierania danych (satelitą, statkiem ceanograficznym, samolotem do badań atmosferycznych czy wielostanowiskowymi kampaniami terenowymi), jak i do komputerowego przetwarzania i interpretacji zebranych danych za pomocą baz danych, modeli i symulacji numerycznych. Posiada również działy administracyjne i techniczne, których celem jest pomoc we wdrażaniu polityk. Misją działu technicznego jest projektowanie projektów niezbędnego sprzętu i instrumentów oraz obsługa francuskich obiektów. Sciences of the Universe są również reprezentowane jako wydział w CNRS, a zarówno działem CNRS, jak i INSU kieruje ten sam dyrektor. Dział odpowiada za laboratoria i personel związany z CNRS oraz, przy pomocy Komitetu Narodowego, za analizę ogólnych trendów naukowychInstytut Nauk Kosmicznych i Astronautycznych Instytut Nauk Kosmicznych i Astronautycznych (ISAS) znajduje się w Sagamiharze w Japonii. ISAS to centralny instytut badań kosmicznych należący do Ministerstwa Edukacji i działający jako międzyuczelniana organizacja badawcza. Powstał w kwietniu 1981 r. w wyniku reorganizacji Instytutu Nauk Kosmicznych i Lotniczych Uniwersytetu Tokijskiego. ISAS składa się z około 300 pracowników, w tym profesorów, profesorów nadzwyczajnych, pracowników naukowych, techników i pracowników administracyjnych. Główne obiekty to: Kagoshima Space Center (wystrzelenie rakiety), Noshiro Testing Center (statyczny test odpalania silników rakietowych), Sanriku Balloon Center (wystrzelenie balonu naukowego) i Usuda Deep Space Center (komunikacja w kosmosie). ISAS jest jedną z wiodących agencji na świecie w niektórych dziedzinach nauki o kosmosie, m.in. astronomia rentgenowska, fizyka plazmy kosmicznej, fizyka Słońca i radioastronomia. Najnowszą wersją jej satelity jest rakieta M-V, która wystrzeliwuje w kosmos prawie jednego satelitę rocznie.
Instituto Argentino de Radioastronomía
Instituto Argentino de Radioastronomía (IAR) to centrum badań astrofizycznych i obserwatorium radioastronomiczne zlokalizowane 40 km od Buenos Aires w Argentynie. Został zbudowany w latach 1962-65 i oficjalnie zainaugurowany 26 marca 1966 r. Podstawowymi instrumentami instytutu są dwa 30-metrowe jednotalerzowe radioteleskopy, które zapewniają pokrycie nieba południowego od deklinacji od -90° do -10°. Maksymalny czas śledzenia na danym źródle wynosi około czterech godzin. Teleskopy współpracują z odbiornikami pracującymi na częstotliwościach 1420 MHz, 1670 MHz i 3,3 GHz. Neutralną linię wodoru (21 cm) można obserwować za pomocą chłodzonego helem odbiornika HEMT i 1008-kanałowego autokorelatora na zapleczu. HPBW teleskopów wynosi ?15 i ?30 minut kątowych odpowiednio przy 3,3 GHz i 1,4 GHz. Urządzenia obserwacyjne IAR były wykorzystywane do badania rozszerzonej emisji linii H I na niebie południowym, a w ostatnich latach do badania zmienności pozagalaktycznych źródeł radiowych w krótkich skalach czasowych. Za pomocą tych teleskopów odkryto również wiele nowych pozostałości po supernowych i radiowych odpowiedników źródeł promieniowania gamma. Oprócz instrumentów astronomicznych IAR posiada laboratorium elektroniczne, dział mechaniki oraz dobrze zaopatrzoną bibliotekę. Istnieje otwarta polityka przyznawania czasu teleskopu na podstawie propozycji recenzentów.
Instituto de Astrofisica de Canarias
Instituto de Astrofisica de Canarias (IAC) i jego Obserwatoria - OBSERVATORIO DEL TEIDE na Teneryfie i OBSERVATORIO DEL ROQUE DE LOS MUCHACHOS na La Palmie - to hiszpańskie centrum badawcze otwarte od 1979 r. Współpraca w astrofizyce. Obserwatoria IAC tworzą w rzeczywistości Europejskie Obserwatorium Północne (ENO), w którym zainstalowano instrumenty z ponad trzydziestu instytucji naukowych należących do Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Niemiec, Holandii, Irlandii, Włoch, Norwegii, Hiszpanii, Szwecji i Zjednoczone Królestwo. Obserwatoria zostały zainaugurowane w 1985 roku przez hiszpańską rodzinę królewską w obecności sześciu innych europejskich głów państw. Chociaż powstał w 1982 r. jako konsorcjum publiczne we współpracy z państwem hiszpańskim, autonomicznym rządem kanaryjskim, uniwersytetem La Laguna i Wyższą Radą ds. Badań Naukowych (CSIC), IAC odziedziczył Observatorio del Teide, które powstało w 1959. Działalność IAC obejmuje badania astrofizyczne, rozwój oprzyrządowania naziemnego i kosmicznego, szkolenie naukowców, szkolnictwo wyższe i popularyzację. Jej centralną siedzibą jest instytut naukowo-techniczny, którego zasoby obejmują bibliotekę, centrum komputerowe, pracownie i laboratoria. W COIE pracuje ponad 300 osób, w tym personel naukowy, techniczny i administracyjny. Program badawczy IAC obejmuje projekty obejmujące wszechświat i kosmologię, gwiazdy, Słońce, materię międzygwiazdową, układy planetarne, optykę atmosferyczną, wysoką rozdzielczość przestrzenną, projektowanie i budowę teleskopów oraz kosmiczne oprzyrządowanie optyczne i podczerwone. Wśród tych projektów należy wyróżnić 10-metrowy teleskop (Gran Telescopio de Canarias, GTC), który zacznie działać w Observatorio del Roque de los Muchachos pod koniec 2003 roku.
Integral (International Gamma Ray Astrophysics Laboratory)
Misja astronomiczna Europejskiej Agencji Kosmicznej dotycząca promieniowania gamma, której start zaplanowano na 2001 r. Instrumenty obejmują kamerę do obrazowania promieniowania gamma, spektrometr promieniowania gamma, monitor rentgenowski i kamerę optyczną. Wskażą one lokalizację źródeł promieniowania gamma z dokładnością do kilku minut kątowych i zmierzą energię ich promieniowania z niespotykaną dotąd dokładnością.
Ingalls, Albert (1888-1958)
Amerykański astronom-amator i twórca teleskopów dla amatorów
Iapetus
Lodowy satelita Saturna średniej wielkości, odkryty przez Giovanniego Cassini w 1671 roku. Ma 1440 km średnicy i krąży w odległości 3 561 000 km. Japetus jest wyjątkowy w Układzie Słonecznym ze względu na swój arlekinowy wygląd: wiodąca półkula - zwrócona w kierunku ruchu orbitalnego - jest ciemna, z albedo około 0,05, podczas gdy tylna półkula jest jasna, z albedo 0,5. Jego wielkość zmienia się zatem w trakcie jego orbity, jak zauważył sam Cassini i prawidłowo odgadł przyczynę. Zasugerowano, że pył z ciemnego zewnętrznego satelity Saturna, Phoebe, wyrzucony w wyniku zderzenia, wiruje do wewnątrz i jest porywany przez Japetusa, który, podobnie jak większość satelitów Saturna, przechwycił rotację, tak że pył gromadziłby się na tym samym ( prowadząca) półkula. Możliwe, że lód powierzchniowy Japetusa zawiera metan, a gdy zostanie podgrzany uderzeniem cząstek pyłu, tworzą się ciemne, smoliste substancje organiczne.
Ibn Rushd, Abu&prrime;l Waleed Muhammad Ibn Ahmad Ibn Muhammad [znany jako Averroes] (1128-98)
Islamski filozof, prawnik, lekarz i astronom, urodzony w Kordobie w Hiszpanii, został lekarzem kalifa Maroka. Kontrowersyjne poglądy filozoficzne Ibn Rushda - był on największym islamskim orędownikiem ARYSTOTELESA - doprowadziły do spalenia jego książek i wygnania przez kalifa. Napisał liczne książki (87 przetrwało) dotyczące filozofii, logiki, medycyny, prawoznawstwa i astronomii, które zostały przetłumaczone (jego nazwisko zostało przeniesione na zachodnią wersję Averroes, The Commentator) i wywarły duży wpływ na europejską myśl średniowieczną. W dziedzinie astronomii napisał Traktat o ruchu sfery Kitab fi-Harakat al-Falak oraz streszczenie i komentarz do Almagestu PTOLEMEUSZA. Jego arystotelizm był wsteczny w tym sensie, że przyznając, że rozwój systemu ptolemejskiego, taki jak ruch planet w ruchu epicyklicznym, dał liczbowo dokładniejsze wyniki, niemniej jednak utrzymywał, że tylko koncentryczne kule są wystarczająco doskonałe, aby stworzyć wszechświat.
Ibn Rushd, Abu′l Waleed Muhammad Ibn Ahmad Ibn Muhammad [znany jako Averroes] (1128-98)
Islamski filozof, prawnik, lekarz i astronom, urodzony w Kordobie w Hiszpanii, został lekarzem kalifa Maroka. Kontrowersyjne poglądy filozoficzne Ibn Rushda - był on największym islamskim orędownikiem ARYSTOTELESA - doprowadziły do spalenia jego książek i wygnania przez kalifa. Napisał liczne książki (87 przetrwało) dotyczące filozofii, logiki, medycyny, prawoznawstwa i astronomii, które zostały przetłumaczone (jego nazwisko zostało przeniesione na zachodnią wersję Averroes, The Commentator) i wywarły duży wpływ na europejską myśl średniowieczną. W dziedzinie astronomii napisał Traktat o ruchu sfery Kitab fi-Harakat al-Falak oraz streszczenie i komentarz do Almagestu PTOLEMEUSZA. Jego arystotelizm był wsteczny w tym sensie, że przyznając, że rozwój systemu ptolemejskiego, taki jak ruch planet w ruchu epicyklicznym, dał liczbowo dokładniejsze wyniki, niemniej jednak utrzymywał, że tylko koncentryczne kule są wystarczająco doskonałe, aby stworzyć wszechświat.
Ibn Sina, Abu Ali [znany jako Avicenna] (980-1037)
Islamski filozof i naukowiec, urodzony w Kharmaithen, niedaleko Buchary (obecnie Uzbekistan). Życie Awicenny było naznaczone wahaniami losu, od lekarza i ulubionego uczonego księcia Samanidów do perypatetycznego lekarza wiejskiego po upadku reżimu Samanidów. Został lekarzem nadwornym w Hamadan (Iran), gdzie przez pewien czas był więziony jako więzień polityczny. Życie zakończył na spokojnej, kontemplacyjnej emeryturze w Isfaham, gdzie ukończył swoje dwa najważniejsze dzieła, The Canon of Medicine (najbardziej wpływowa pojedyncza książka w historii medycyny, identyfikująca sposób rozprzestrzeniania się epidemii, w tym gruźlicy) oraz The Book of Healing (encyklopedia obejmująca całość nauk). Avicenna obserwował Wenus jako plamkę na powierzchni Słońca, wnioskując, że Wenus musi znajdować się bliżej Ziemi niż Słońce. Był jednym z kilku islamskich autorytetów, które stwierdziły, bez konkretnych podstaw, że prędkość światła jest skończona.
Ibrahim, ibn Sinan ibn Thabit ibn Qurra (908-46)
Geometrysta i astronom, urodzony w Bagdadzie (obecnie Irak), wnuk THABIT IBN QURRA, pracował na przekrojach stożkowych, badał ruchy Słońca, szczególnie ujawniane przez geometrię cieni, i podsumował swoją pracę w książce, która analizuje dane w kategoriach PTOLEMEUSZA i jego własnej teorii ruchu Słońca.
Ikar
Asteroida Apollo odkryta przez Waltera Baade′a w 1949 roku, oznaczona jako (1566) Ikar. W 1968 roku, kiedy minęła zaledwie 0,04 AU od Ziemi, została zaobserwowana przez radar i stwierdzono, że ma około 1 km średnicy i obraca się w 2,27 godziny. Ikar jest jedną z nielicznych planetoid znajdujących się w odległości peryhelium (0,19 AU) na orbicie Merkurego; aphelium wynosi 1,97 AU, a jego średnia odległość od Słońca to 1,08 AU (161 milionów km). Nachylenie wynosi 23?, a mimośród 0,83. Ikar jest klasyfikowany jako potencjalnie niebezpieczna asteroida.
Ida
Asteroida odkryta przez Johanna Palisę w 1884 roku, oznaczona jako (243) Ida. W sierpniu 1993 roku stała się drugą asteroidą sfotografowaną w zbliżeniu ze statku kosmicznego, kiedy sonda Galileo przeleciała w odległości 2400 km od Jowisza. Stwierdzono, że Ida jest silnie pokrytym kraterami obiektem o wymiarach 56 × 24 × 21 km, posiadającym małego towarzysza: jako pierwszy potwierdził istnienie satelity asteroidy. Satelita o nazwie Dactyl ma wymiary 1,6 × 1,3 × 1,0 km. Z ruchu orbitalnego Dactyla wynika, że gęstość Idy wynosi od 2,0 do 3,1 g cm-3, co odpowiada składowi podobnemu do zwykłych chondrytów, co sugeruje widmo odbicia typu S. Obiega Słońce w głównym pasie asteroid w średniej odległości 2,86 AU (428 milionów km) w okresie 4,84 lat; nachylenie orbity wynosi 1?, mimośrodowość 0,04, a okres obrotu 4,6 godz.
Instytut Radioastronomiczny, Ukraina
Znajduje się niedaleko Charkowa. Instytut ukierunkowuje swoje wysiłki badawcze na: rozwój teorii i zasad projektowania radioteleskopów; naziemne obserwacje radioastronomiczne na falach decymetrowych i milimetrowych; badania Ziemi i innych planet, środowiska ziemskiego i przestrzeni międzyplanetarnej metodami radioastronomii.
Interferometr radiowy
Urządzenie, które wykorzystuje efekty interferencji między falami radiowymi w celu uzyskania rozdzielczości kątowych wyższych niż te osiągalne za pomocą pojedynczych radioteleskopów. Najprostsza forma interferometru radiowego składa się z dwóch anten lub talerzy skierowanych w tym samym kierunku, ale oddalonych od siebie o odległość ("linia podstawowa"), która jest duża w porównaniu z długością fali obserwowanego promieniowania. W zależności od kąta między kierunkiem źródła a kierunkiem linii bazowej, czoła fal docierające do dwóch anten z danego źródła radiowego mogą być w fazie (grzebień fali docierający jednocześnie do każdej anteny) lub poza fazą. Jeśli sygnały odbierane przez dwie anteny zostaną połączone, będą się one wzajemnie zakłócać. W szczególności, jeśli są dokładnie w fazie, dwie fale sumują się, tworząc sygnał o większej amplitudzie (interferencja konstruktywna), natomiast jeśli są przesunięte w fazie o 180° ("koryto" dociera do jednej czaszy, gdy " crest" dotrze do drugiego), anulują się, aby wytworzyć sygnał o zerowej amplitudzie (destrukcyjna interferencja). Konstruktywna interferencja występuje wtedy, gdy kąt (?) między kierunkiem źródła a normalną do linii podstawowej jest taki, że dodatkowa odległość (d) pokonywana przez czoło fali między dotarciem do jednej czaszy a drugą jest równa całkowitej liczbie długości fal . Warunkiem konstruktywnej interferencji jest sin &thea; = n&lamba;/D, gdzie n jest liczbą całkowitą, D jest odległością między naczyniami, a λ jest długością fali promieniowania. Gdy źródło punktowe porusza się po niebie, a jego kierunek względem linii bazowej zmienia się, sygnały będą się przesuwać względem siebie w fazie, tworząc w ten sposób wzór interferencji. Dwa sąsiednie źródła punktowe będą generować nakładające się wzory interferencyjne. Analiza obrazu interferencyjnego wytwarzanego przez system umożliwia określenie położenia źródła punktowego i rozróżnienie sąsiednich źródeł punktowych. Ponieważ można uznać, że rozszerzone źródło składa się z zestawu źródeł punktowych, interferometr może być użyty do szczegółowego rozdzielenia rozszerzonego źródła. Jednak rozdzielczość ta jest osiągana tylko wzdłuż kierunku równoległego do linii bazowej. Zdolność rozdzielcza dwuelementowego interferometru radiowego tego rodzaju wyraża się jako ?/2D (w radianach) lub 1,03×105?/D (w sekundach łukowych). Na przykład interferometr składający się z dwóch czasz oddalonych od siebie o 1000 m i działający na długości fali 21 cm (0,21 m) miałby rozdzielczość 0,21 × 1,03 × 105/103 ? 20 sekund kątowych. W bardziej wyrafinowanych interferometrach odstępy między czaszami można zmieniać i można uwzględnić więcej niż dwie czasze. Interferometria z bardzo długą linią bazową (VLBI) wykorzystuje anteny radiowe oddzielone bardzo dużymi odległościami. Linie bazowe w takich systemach mogą mieć tysiące kilometrów długości iw zasadzie mogą być prawie tak duże, jak średnica Ziemi. Sygnały odebrane przez dwie (lub więcej) anteny są przechowywane wraz z dokładnymi informacjami o czasie i łączone w późniejszym terminie w celu wytworzenia wzorów interferencji i uzyskania rozdzielczości, która może zbliżyć się do 0,001 sekundy łuku przy długości fali centymetrowej i 100 sekundy łuku przy długości fali milimetra. VLBI wykorzystujący instrumenty kosmiczne jeszcze bardziej poprawi rozdzielczość.
Instytut Astronomii, Fizyki i Geofizyki im. Nielsa Bohra
NBIfAFG znajduje się pod adresem Blegdamsvej 17, DK-2100 Kopenhaga, Dania. NBIfAFG ma cztery wydziały fizyki, w tym OBSERWATORIUM ASTRONOMICZNE UNIWERSYTETU KOPENHASKIEGO (CUAO).
Instytut Nauki Weizmanna
W Instytucie Nauki Weizmanna w Izraelu astrofizyka jest uprawiana przez niewielką grupę teoretyczną na wydziale fizyki. Główne zainteresowania to astrofizyka wysokich energii (obecnie głównie wybuchy gamma, gwiazdy zwarte i promienie kosmiczne) oraz dynamika galaktyk (alternatywy dla ciemnej materii).
Instytut Astronomii Uniwersytetu Hawajskiego
University of Hawaii Institute for Astronomy został założony w 1967 roku w celu zarządzania Obserwatorium Haleakala na Maui, a później Obserwatorium Mauna Kea oraz prowadzenia własnego programu badań podstawowych. Pracownicy Instytutu szeroko wykorzystują również statki kosmiczne do badań astronomicznych i eksploracji planet. Główne biura Instytutu znajdują się w dolinie Manoa, tuż przy głównym kampusie uniwersytetu na Oahu. Instytut badawczy w ramach University of Hawaii (UH), IfA zatrudnia łącznie około 200 pracowników, w tym około 50 pracowników wydziału. Instytut jest jednym z wiodących ośrodków badań astronomicznych na świecie. Jego szeroko zakrojony program badawczy obejmuje badania Słońca, planet i gwiazd, a także materii międzygwiazdowej, galaktyk i kosmologii. Większość astronomów IfA używa gigantycznych teleskopów na szczycie Mauna Kea i Haleakala. Używają również obserwatoriów kosmicznych, takich jak Kosmiczny Teleskop Hubble'a i Obserwatorium Rentgenowskie Chandra, do prowadzenia obserwacji, których nie można wykonać z ziemi. Oprócz prowadzenia badań niektórzy astronomowie projektują i konstruują nowe instrumenty do pomiaru i analizy promieniowania zbieranego przez teleskopy. Inni naukowcy z IfA opracowują teorie wyjaśniające obserwacje poczynione przez ich kolegów. W ciągu ostatnich 30 lat stan Hawaje stał się najbardziej poszukiwanym miejscem na świecie do budowy dużych teleskopów naziemnych. Centralnymi punktami tej konstrukcji są Mauna Kea (4200 m) na Hawajach i Haleakala (3000 m) na Maui. Niezwykła przejrzystość, suchość i bezruch powietrza nad tymi odizolowanymi miejscami na dużych wysokościach doprowadziły do uruchomienia przez Uniwersytet Hawajski Obserwatorium Słonecznego Mees na Haleakala w 1963 r. oraz teleskopu UH2.2m na Mauna Kea w 1970 r. Haleakala jest niżej niż Mauna Kea, ale w porównaniu z innymi miejscami astronomicznymi poza Hawajami, Haleakala jest doskonałą lokalizacją do obserwacji optycznych i w podczerwieni obiektów na orbicie okołoziemskiej, obserwacji Słońca, pomiarów laserowych i eksperymentów z laserowymi gwiazdami prowadzącymi oraz całego zakresu nocnych obserwacji astronomicznych obserwacje. Obserwatorium słoneczne Mees należące do IfA na Haleakala ma kluczowe znaczenie dla programu astronomii słonecznej Instytutu. Znajduje się w naturalnie dobrym miejscu do badań bardzo słabego promieniowania emitowanego przez koronę słoneczną i chromosferę. Na poziomie morza te zewnętrzne warstwy atmosferyczne Słońca są zwykle przesłonięte przez światło rozproszone przez małe cząstki unoszące się w powietrzu, takie jak kurz lub pyłki. Mees to doskonałe wykorzystanie Haleakala, co oznacza "Dom Słońca". Lunar Ranging Experiment (LURE Observatory) obsługiwany przez IfA dla NASA mierzy ruchy basenu Pacyfiku i wnętrza Ziemi poprzez odbijanie wiązek laserowych od reflektorów na satelitach. Był również używany do odbijania wiązek laserowych od reflektorów pozostawionych na Księżycu przez astronautów Apollo. Personel Instytutu Astronomii otrzyma część czasu obserwacyjnego na 2-metrowym teleskopie "Magnum" Uniwersytetu Tokijskiego oraz na 3,7-metrowym teleskopie Advanced Electro-Optical Systems (AEOS) Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, z których oba znajdują się w Obserwatorium Haleakala . Firma Rocketdyne Technical Services jest zatrudniona przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych do prowadzenia pomiarów satelitarnych, obserwacji i innych działań rozwojowych w Maui Space Surveillance Site na terenie dzierżawionym od UHat the Haleakala Observatory. Studenci z Hawajów będą mogli korzystać z 2-metrowego teleskopu Faulkesa ze studentami w Wielkiej Brytanii, kiedy zostanie on zainstalowany w Obserwatorium Haleakala w 2001 roku. Na szczycie Mauna Kea na Hawajach znajduje się największe na świecie obserwatorium astronomiczne, z teleskopami obsługiwanymi przez astronomów z jedenastu Państwa. Łączna zdolność zbierania światła przez teleskopy na Mauna Kea jest piętnaście razy większa niż teleskopu Palomar w Kalifornii - przez wiele dziesięcioleci największego na świecie - i pięćdziesiąt razy większa niż Kosmiczny Teleskop Hubble'a. Oprócz opracowania własnego programu badawczego, IfA dostarczyła impulsu naukowego do rozwoju Mauna Kea w czołową na świecie lokalizację naziemnych obserwatoriów astronomicznych. Na Mauna Kea znajduje się więcej dużych teleskopów niż na jakimkolwiek innym pojedynczym szczycie górskim, a Mauna Kea jest powszechnie uznawana za miejsce oferujące lepsze warunki obserwacyjne dla pomiarów optycznych, w podczerwieni i mm/submilimetrowych niż jakiekolwiek inne rozwinięte miejsce. Sukces 2,2-metrowego teleskopu doprowadził do propozycji budowy kilku innych teleskopów na Mauna Kea przez organizacje krajowe i międzynarodowe. Pod koniec lat 70. pojawiły się trzy nowe teleskopy klasy 4 m - NASA INFRARED TELESCOPE FACILITY (IRTF), UNITEDKINGDOMINFRAREDTELESCOPE (UKIRT) i CANADA-FRANCE-HAWAII TELESCOPE (CFHT). Dwa z tych teleskopów są specjalnie zaprojektowane do zbierania promieniowania podczerwonego; suchość atmosfery nad Mauna Kea jest szczególnie korzystna przy tych długościach fal. Cechy, które sprawiają, że Mauna Kea jest wybitnym miejscem dla astronomii optycznej i podczerwonej, sprawiają, że jest to również doskonałe miejsce do pomiaru krótkofalowych fal radiowych. W 1987 roku tuż pod szczytem ukończono dwa obserwatoria fal submilimetrowych. California Institute of Technology i amerykańska Narodowa Fundacja Nauki dostarczyły ekspertyzy i fundusze dla CALTEC SUMMILLIMETER OBSERVATORY (CSO). JAMES CLER K MAXWELL TELESCOPE (JCMT) należy do konsorcjum złożonego z Wielkiej Brytanii, Kanady i Holandii. Niedawno Smithsonian Institution we współpracy z astronomami z Tajwanu zbudował sieć składającą się z ośmiu 6-metrowych anten submilimetrowych zaprojektowanych do współpracy jako pojedynczy teleskop. W latach 90. na Mauna Kea zbudowano nową serię gigantycznych teleskopów optycznych/podczerwonych. Bliźniacze teleskopy OBSERWATORIUM WM KECK to największe teleskopy optyczne/podczerwone na świecie. Każde z luster o średnicy 10 m składa się z 36 sześciokątów, których położenie jest kontrolowane przez komputer. Japonia i międzynarodowe konsorcjum kierowane przez Stany Zjednoczone zbudowały odpowiednio Teleskopy Północne Subaru i Gemini. Oba te teleskopy zawierają cienkie meniskowe 8-metrowe zwierciadła główne i są przeznaczone zarówno do astronomii optycznej, jak i podczerwonej. Na niższej wysokości, na południowym zboczu Mauna Kea, znajduje się hawajska antena Very Long BaselineArray, która jest częścią szerokiego na 5000 mil systemu dziesięciu 25-metrowych czasz radiowych, które współpracują ze sobą jako największy na świecie dedykowany pełnoetatowy instrument astronomiczny . W ramach umowy między tymi organizacjami a Uniwersytetem Hawajskim astronomowie z UH mają prawo do 10-15% czasu obserwacji na każdym teleskopie innym niż UH na Mauna Kea, oprócz pełnego wykorzystania UH 2,2 m i 0,6 m teleskopy.
Instytut Astrofizyczny w Poczdamie
Zbudowany na prawie 300-letniej tradycji Instytut Astrofizyczny w Poczdamie (AIP) jest w sensie historycznym spadkobiercą jednego z najstarszych obserwatoriów astronomicznych w Niemczech. Jest to pierwszy instytut na świecie, który włączył do swojej nazwy termin "astrofizyczny" i jest związany z wybitnymi naukowcami, takimi jak Karl Schwarzschild i Albert Einstein. AIP stanowi jeden z czterech ośrodków badań astrofizycznych w Niemczech i jest największym instytutem astronomicznym w nowych krajach związkowych Niemiec. Niezwykle ważna jest współpraca z Uniwersytetem w Poczdamie. Organami odpowiedzialnymi za AIP są Ministerstwo Nauki, Badań Naukowych i Kultury kraju związkowego Brandenburgia oraz Federalne Ministerstwo Edukacji, Nauki, Badań i Technologii. AIP jest instytutem "Wissenschaftsgemeinschaft Gottfried Wilhelm Leibniz". AIP koncentruje swoje wysiłki na dwóch głównych kierunkach badań: kosmiczne pola magnetyczne, aktywność słoneczna i gwiazdowa (Bereich I); oraz pozagalaktycznej astrofizyki i kosmologii (Bereich II). W ramach niemieckiego konsorcjum AIP jest częścią międzynarodowego "LARGE LORNETKI TELESCOPE" (LBT), który ma zostać zbudowany w Arizonie do 2004 roku i przyczynia się do działania niemieckich teleskopów słonecznych na Teneryfie. Główną siedzibą instytutu jest Sternwarte Babelsberg. Obserwatorium Słoneczne Wieża Einsteina w Telegrafenbergu w Poczdamie oraz Obserwatorium Radioastronomii Słonecznej w Tremsdorf koło Poczdamu są oddziałami instytutu.
Instytut Astronomiczny w Atenach
Instytut Astronomiczny w Atenach jest najstarszym instytutem badawczym współczesnej Grecji (jest skierowany w stronę Partenonu). Instytut Astronomiczny (AI) Narodowego Obserwatorium w Atenach (NOA) rozpoczął swoje projekty obserwacyjne w 1847 r. Nowoczesne centrum komputerowe i badawcze mieści się w Stacji Astronomicznej Penteli, gdzie realizowane są główne projekty i międzynarodowa współpraca skupiająca się na astronomii pozagalaktycznej. Obecnie 1,2-metrowy teleskop w Kryoneri (Peloponez) jest obiektem obserwacyjnym AI. Najwybitniejszym ostatnim projektem AI jest Aristarchos, nowy 2,3-metrowy teleskop Ritchey-Chr´etien zbudowany przez firmę Zeiss, który ma zostać zainstalowany w Roanii (2340 m n.p.m.).
Indukcja matematyczna
Niektóre wyniki matematyczne obejmują stwierdzenia, które zależą od liczby naturalnej, więc stwierdzenie, które należy udowodnić, wygląda mniej więcej tak: dla każdego n = 1, 2, 3, . . . , P(n) jest prawdziwe. Indukcja zapewnia sposób radzenia sobie z tym nieskończonym zestawem stwierdzeń przy użyciu jednej idei teoretycznej. Zamiast ustalać wynik dla każdej wartości n osobno, indukcja matematyczna wykorzystuje następującą sekwencję kroków:
1. Wykaż, że wynik jest prawdziwy, jeśli n = 1, tj. udowodnij P(1).
2. Załóżmy, że wynik jest prawdziwy dla n = k, gdzie k ? 1.
3. Udowodnij, że jeśli P(k) jest prawdziwe, to P(k + 1) jest prawdziwe.
4. To ustala P(n) dla wszystkich n.
Krok 4 wynika z pierwszych trzech przez tak zwany argument ładowania początkowego. P(1) jest prawdziwe w kroku 1. Ponieważ P(1) jest prawdziwe, to P(2) jest prawdziwe w kroku 3. Ponieważ P(2) jest prawdziwe, krok 3 dowodzi teraz, że P(3) jest również prawdziwe, i tak dalej. Jednak filozoficzne problemy z koncepcjami nieskończoności prowadzą niektórych do odrzucenia argumentów indukcyjnych.
Iloczyn krzyżowy
Wektor lub iloczyn krzyżowy, zapisany jako a × b, to metoda mnożenia dwóch wektorów w przestrzeni trójwymiarowej, dająca wektor prostopadły do obu początkowych wektorów. W fizyce można go wykorzystać do obliczenia momentu siły. Wielkość lub moduł iloczynu wektorowego dwóch wektorów jest iloczynem ich długości pomnożonym przez sinus kąta między nimi. Jest to również równe polu równoległoboku, którego sąsiednie boki są określone przez dwa wektory. Kierunek wynikowego wektora jest określony przez konwencję zwaną regułą prawej ręki, pokazaną obok. Jeśli pierwszy palec prawej ręki reprezentuje wektor a, a drugi palec reprezentuje wektor b, kierunek iloczynu wektora jest wskazywany przez kciuk. Używając reguły prawej ręki do określenia kierunku zarówno a × b, jak i b × a, znajdujemy punkty kciuka w przeciwnych kierunkach. Tak więc kolejność, w jakiej wektory są zapisywane, ma znaczenie: w przeciwieństwie do normalnego mnożenia liczb, iloczyn wektorowy jest właściwością nieprzemienną.
Iloczyn skalarny
Iloczyn skalarny lub skalarny to operacja, która łączy dwa wektory w celu utworzenia skalara, liczby bez określonego kierunku. Zapisana jako a ˇ b, jest to iloczyn ich długości pomnożony przez cosinus kąta między nimi. Jeśli wektory są reprezentowane w postaci składowej, to iloczyn skalarny jest sumą iloczynów każdej pary składowych. Iloczyn skalarny (1, 2) i (1, 3) wynosi zatem (1 × 1) + (2 × 3) = 7. Jeśli dwa wektory są prostopadłe, to cosinus kąta między nimi wynosi zero. Stąd iloczyn skalarny dwóch prostopadłych wektorów również wynosi zero. Jeśli którykolwiek wektor jest wektorem jednostkowym o wielkości lub module 1, to iloczyn skalarny jest po prostu składową drugiego wektora w kierunku wektora jednostkowego: iloczyn skalarny (2, 3) i (0, 1) to 3. Ta koncepcja jest ważna w fizyce, gdzie właściwości, takie jak strumień magnetyczny, są określone przez iloczyny skalarne wektorów reprezentujących pole magnetyczne i rozpatrywany obszar.
Interpolacja
Interpolacja to sztuka szacowania wyniku funkcji w określonym punkcie na podstawie wartości tej funkcji w innych znanych punktach. Jest to ważne w aplikacjach, w których dane są wykorzystywane do budowania relacji funkcjonalnej między wielkościami. Wyobraź sobie, że znamy wartość funkcji f(x) w n + 1 punktach x0, x1, …, xn, z uporządkowanym xi od najmniejszego do największego. Jaką wartość powinniśmy przypisać funkcji w punkcie ogólnym x między x0 a xn? Ten problem pojawia się codziennie podczas prognozowania pogody na podstawie danych z dyskretnego zestawu miejsc w całym kraju. Jednym ze sposobów jest próba dopasowania wielomianu do punktów danych. Istnieje n + 1 punktów, a wielomian n-tego rzędu ma n + 1 współczynników do przypisania, więc istnieje dokładnie odpowiednia liczba pasująca do znanych wartości. XVIII-wieczny francuski matematyk Joseph-Louis Lagrange znalazł jednoznaczny wzór na tę formę interpolacji, z towarzyszącym błędem podobnym do błędu okrojonego szeregu Taylora.
Iteracja
Iteracja to proces matematyczny, w którym powtarza się reguła, czynność lub instrukcja. To powtórzenie może wygenerować sekwencję. Metody iteracyjne są często wykorzystywane w analizie numerycznej, badaniu metod tłumaczenia problemów matematycznych na język rozumiany przez komputery. Tematy układów dynamicznych i chaosu opisują ewolucję stanów systemu, gdy iteracyjnie stosuje się proste zasady. We wszystkich tych zastosowaniach ważne jest zrozumienie, w jakim stopniu różne wartości początkowe mogą wpływać na wynik końcowy. Nie zawsze jest to łatwe zadanie. Na przykład weź dodatnią liczbę całkowitą x. Jeśli jest nieparzysta, pomnóż ją przez 3 i dodaj 1. Jeśli jest parzysta, podziel ją przez 2. Teraz zastosuj regułę ponownie i przestań ją stosować tylko wtedy, gdy ciąg osiągnie 1. Każda początkowa wartość x, która została przetestowana, zostaje zatrzymana w skończonej ilości czasu. W 1937 roku niemiecki matematyk Lothar Collatz przypuszczał, że jest to prawdą dla każdej możliwej wartości x, ale to jeszcze nie zostało udowodnione.
Integracja pionowa
Fuzja lub przejęcie klienta lub dostawcy.
Integracja pozioma
Fuzja lub przejęcie firmy na tym samym poziomie w łańcuchu dostaw.
Imperium Rzymskie
• Przez 200 lat po tym, jak August został cesarzem w 27 r. p.n.e., cesarze rzymscy rządzili imperium tak dużym i bezpiecznym, że obywatele mogli mówić o Pax Romana (pokoju rzymskim).
• Rzymianie budowali proste drogi, aby szybko przemieszczać swoje wojska. W sumie rządzili pokojowo, a także zbudowali setki miast na sposób rzymski.
• Po śmierci Augusta, w 14 r. n.e. , jego następcą został jego pasierb Tyberiusz. Potem nastąpiła sukcesja potomków Augusta, w tym Gajusza, Klaudiusza i Nerona.
• Gaius (37-41 r. n.e.) był znany jako Kaligula ("małe buciki") ze względu na żołnierskie buty, które nosił jako dziecko.
• Wkrótce po tym, jak Kaligula został cesarzem, choroba doprowadziła go do szaleństwa. Spędził szaleńczo, kazał biczować i zabijać ludzi, ożenił się i zamordował swoją siostrę oraz wybrał swojego konia na senatora. Ostatecznie został zamordowany przez żołnierzy.
• Klaudiusz (41-54 r. n.e.) zastąpił Kaligulę. Ludzie myśleli, że jest głupi, ponieważ jąkał się i był kaleką. Ale okazał się najmądrzejszym i najbardziej ludzkim ze wszystkich cesarzy.
• Klaudiusz został prawdopodobnie otruty przez swoją czwartą żonę Agrypinę, która pragnęła władzy dla swojego syna Nerona.
• Władza cesarzy rzymskich osiągnęła szczyt pod rządami "Antoninów" - Nerwy, Trajana, Hadriana, Antonina i Marka Aureliusz. Rządzili 96-180 r. n.e.
• Cesarstwo rozrosło się tylko trochę po Auguście. Wielka Brytania została podbita w 43 r . n.e., a Trajan zajął Dację (obecnie Węgry i Rumunia).
Imperium Mauryjskie
• W 321 p.n.e., Czandragupta Maurya (ok. 325-297 p.n.e.) stworzył pierwsze wielkie imperium indyjskie. Jej stolicą była Pataliputra nad Gangesem.
• Imperium Mauryjskie w szczytowym momencie obejmowało większość współczesnego Pakistanu, Bangladeszu i Indii - z wyjątkiem bardzo południowego krańca.
• Najsłynniejszym cesarzem Maurjów był wnuk Chandragupty, Asoka (ok. 265-238 r. p.n.e.).
• Po tym, jak był świadkiem straszliwej bitwy, Asoka był tak przerażony cierpieniem, że postanowił nigdy nie iść na wojnę. Poświęcił się poprawie losu swojego ludu.
• Asoka został buddystą, a jego rząd promował Dharmę, czyli "Prawo Uniwersalne".
• Prawo Powszechne głosiło tolerancję religijną, niestosowanie przemocy i szacunek dla godności każdego człowieka.
• Ludzie Asoki kopali studnie i budowali zbiorniki wodne w całych Indiach, aby pomóc biednym. Zapewnili także wygodne domy wypoczynkowe i posadzili zacienione figowce dla podróżnych po nowych drogach.
• Asoka powiedział "wszyscy mężczyźni są moimi dziećmi" i wysłał urzędników, aby zajęli się lokalnymi problemami.
• Ogromna tajna policja i 700-tysięczna armia pomogły Asoce kierować jego imperium.
• Insygnia lwa Sarnath Asoki są teraz narodowym emblematem Indii