Słońce: Statek dnia, kosmiczny pojazd mający pomóc w transporcie światła z powrotem do królestwa światła, według myśli manichejskiej.
Suwa: Jeden z bożków-bogów w Koranie, imię Azazi′ila w Matce Ksiąg.
Syzygos: partner lub towarzysz, szczególnie w niebiańskiej syzygii lub zjednoczeniu pary eonów w pleromie.
Szymon Mag: Samarytański nauczyciel religijny z I wieku n.e., uznawany przez herezjologów za twórcę gnostycyzmu. Wydaje się, że Szymon Magus określił siebie mianem wielkiej mocy boga i związał się z kobietą o imieniu Helena, którą nazwał pierwszą myślą. W Dziejach Apostolskich i Dziejach Piotra jest przedstawiany jako zwykły magik.
Szymon z Cyreny: W ewangeliach Nowego Testamentu Szymon z Cyreny niósł krzyż Jezusa na miejsce ukrzyżowania. W Drugim Traktacie Wielkiego Seta mówi się, że Szymon również niósł krzyż, a "inny" (Szymon lub ciało, które przyjął Jezus) został ukrzyżowany zamiast Jezusa. Według Ireneusza z Lyonu Bazylides nauczał, że Szymon z Cyreny został omyłkowo ukrzyżowany zamiast Jezusa. Według Koranu, sura 4, Jezus tylko wyglądał na ukrzyżowanego, a zamiast tego mógł zostać ukrzyżowany inny (być może Judasz Iskariota).
Sin : Księżyc, zła moc w myśli Mandaean.
Siniawis: Podziemia, w myśli Mandaean.
Sitil: Niebiański Seth, posłaniec światła, w myśli Mandaean.
Sześć: liczba niezupełności, używana jako numeryczny symbol materii w Komentarzu Herakleona do Jana.
Sodoma: miasto nad Morzem Martwym. W Księdze Rodzaju Sodoma zostaje ukarana za niegodziwość zniszczeniem przez ogień i siarkę. W parafrazie Sema Sodoma jest chwalona za swoich gnostyckich mieszkańców.
Soldas: Demon w parafrazie Sema, o którym mowa wraz z innym demonem. Można go utożsamić z Jezusem, w przeciwnym razie z Janem Chrzcicielem. W tekście Soldas może zostać ukrzyżowany przez siłę natury.
Salomon: Syn Dawida i król Izraela, o legendarnej mądrości. Tekst zatytułowany Księga Salomona jest wspomniany w O pochodzeniu świata. Chociaż tożsamość tego tekstu pozostaje nieznana, Salomonowi przypisuje się kilka znanych tekstów, w tym (oprócz tekstów biblijnych Kaznodziei i Pieśni nad pieśniami) Testament Salomona, który omawia, jak Salomon zbudował świątynię przy pomocy demonów.
Sophaia: Moc przywoływana w parafrazie Sema.
Sophia: Uosobiona mądrość Boża, która utraciła chwałę i została przywrócona w mitach gnostyckich. W tekstach walentynańskich mówi się o niej, że przejawia się w wyższej mądrości (Sophia) i niższej mądrości.
Stela: Starożytny zabytek w formie tablicy, często z inskrypcją, dobrze znany w świecie Bliskiego Wschodu. W tekstach gnostyckich uważa się czasami, że stele są zachowanymi od starożytności źródłami objawień. Wspomniane w Trzech stelach Seta, Rozmowie o ósmej i dziewiątej oraz prawdopodobnie w Objawieniu Adama.
Shamish: Słońce, zła moc utożsamiana z Adonai, żydowskim bogiem, w myśli Mandejczyków.
Sem: syn Noego i legendarny ojciec Semitów. Wspomniane w Objawieniu Adama (jako Sem) i parafrazie Sema (jak się wydaje).
Szyici: "Partia" Alego, szyitów, w islamie. Szyici oczekują, że przywództwo we wspólnocie islamskiej będzie pochodzić od potomków proroka Mahometa, legitymowanych przez Allaha.
Shkina: Niebiański dom, wieczne królestwo, eon uthr i lekkich istot, w myśli Mandaean. Shkina pochodzi od słowa shekhinah, po hebrajsku oznaczającego "mieszkanie, obecność, chwałę".
Sesengenbarpharanges: Słowo lub nazwa mocy znana z tekstów magicznych. Wspomniany w Ceremonii chrztu w Ewangelii Egipcjan, gdzie Sesengenbarpharanges jest opisany jako oczyszczający. Słowo lub nazwa prawdopodobnie pochodzi z języka aramejskiego (Sesengen, syn [bar-] Pharangesa); John G. Gager, Curse Tablets and Binding Spells, 269, sugeruje powiązanie z narkotykiem z drzewa figowego w "wąwozie Baaras" (greckie pharangos [dopełniacz]).
Set: Syn Adama i Ewy po śmierci Abla i wygnaniu Kaina. W Księdze Rodzaju, w Septuagincie, Set nazwany jest "innym nasieniem". Gnostycy setyjscy opisują siebie jako nasienie lub potomstwo Seta. Jako istota niebiańska Set jest również opisywany jako syn Geradamasa w boskiej pleromie.
Siedem: Hebdomad. Siedem to starożytna liczba kompletności, powszechnie używana do wskazania, co jest pełne i kompletne. Siedem oznacza liczbę dni w tygodniu, liczbę sfer planetarnych (Słońce, Księżyc, Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn) w starożytnej astronomii, a więc liczbę królów stacjonujących nad sferami nieba w Tajemnej Księdze Jana. Siódmy, czyli hebdomad, odnosi się do sfery planetarnej, nad którą stacjonuje demiurg.
Siedemdziesiąt dwa: Lub siedemdziesiąt, tradycyjna liczba narodów i języków na całym świecie. Tytuł Septuaginty, greckiego tłumaczenia Biblii hebrajskiej, oznacza "siedemdziesiąt" i oznacza liczbę tłumaczy. Ponieważ siedemdziesiąt to siedem razy dziesięć, zobacz SIEDEM, aby zapoznać się z symboliką siedemdziesięciu. Ponieważ siedemdziesiąt dwa to sześć razy dwanaście.
Sabaoth: Syn Yaldabaotha i wybitna potęga tego świata w tekstach gnostyckich. Nazwa pochodzi od hebrajskiego i oznacza "zastępy" lub "armie", np. "władca zastępów".
Szabat: Szabat, siódmy dzień tygodnia i dzień odpoczynku w kalendarzu żydowskim. W różnych tekstach tak się określa. Rdzeń jest również używany do tworzenia nazw mocy tego świata w tekstach gnostyckich, na przykład Sabbataios i Sambathas.
Sakla: Lub Saklas, demiurg lub twórca tego świata, szczególnie w tekstach setskich. W tekstach manichejskich Sakla jest demonicznym twórcą świata materialnego, wraz z Nebroelem, w imieniu księcia ciemności. Imię Sakla oznacza po aramejsku "głupiec". Zwany także Samaelem, Yaldabaothem, Nebro.
Salman: Wyznawca Alego i duchowy regent Boga, Najwyższego Króla w Matce Ksiąg. Salman wykazuje podobieństwa do mądrości i niebiańskiego człowieka w tekstach gnostyckich. Jak w tekstach walentynańskich, gdzie istnieje rozróżnienie pomiędzy wyższą mądrością (Sophia) i niższą mądrością (Achamot) i jak w wielu tekstach gnostyckich, gdzie istnieje rozróżnienie między człowiekiem niebiańskim i ziemskim, Matka Księgi rozróżnia wielkiego Salmana i mniejszego Salmana. Salman jest opisywany jako istota światła i słowa Bożego.
Samael: Demiurg lub twórca tego świata, zwłaszcza w tekstach Sethi. Imię to w języku aramejskim oznacza "ślepy bóg". Zwany także Sakla, Yaldabaoth.
Samsara: Cykl wcielenia i reinkarnacji w buddyzmie i innych religiach, o którym mowa w Wielkiej Pieśni do Mani.
Sangha: buddyjska wspólnota religijna, o której mowa w Wielkiej Pieśni do Mani.
Saphaia: Moc przywoływana w parafrazie Sema.
Saphaina: Moc przywoływana w parafrazie Sema.
Szatan: Szatan, w myślach katarów. W tekstach katarów Szatan jest także bogiem demiurgem i stwórcą.
Środek: Królestwo Achamota, niższej mądrości i matki demiurga, pomiędzy duchowym królestwem boskości na górze a królestwem stworzenia na dole, zgodnie z tekstami Walentyniana. Środek stanowi zatem obszar pomiędzy pleromą a tym światem i jako taki nazywany jest miejscem śmierci w Ewangelii Filipa.
Światło: chwalebny wyraz boskości, ogólnie rzecz biorąc, w tekstach gnostyckich. W parafrazie Sema światło jest pierwotną mocą lub korzeniem powyżej, być może jak słońce. Koncepcja ta ma odpowiedniki w myśli platońskiej i neoplatońskiej.
Śmiejący się Jezus: Jezus jest opisany śmiejąc się ze świata w Ewangelii Judasza, Ewangelii Filipa, Okrągłym Tańcu na Krzyżu, Drugim Traktacie Wielkiego Seta i gdzie indziej, ponieważ chociaż świat uważa go za bezbronną istotę ludzką jest boski i nie może cierpieć ani umrzeć.
Stwierdzenia "ja jestem": aretalologiczne samookreślenia, stwierdzenia, w których bogowie lub boginie ujawniają swoje boskie cechy. Używane w Ewangelii Jana, Gromie i wielu innych tekstach gnostyckich.
Strażnik świetności: Jeden z pięciu synów żywego ducha, wysłanych na pomoc pierwotnemu człowiekowi, według myśli manichejskiej. Wspomniane w Kefalajach.
Światowa Organizacja Handlu (WTO): Organizacja międzynarodowa który zastąpiła Układ Ogólny w Sprawie Taryf Celnych i Handlu i miał obowiązek mediacji w sporach handlowych między narodami.

sojusz strategiczny: Długoterminowe partnerstwo między dwiema lub więcej firmami ustanowione w celu pomocy każdej firmie w budowaniu przewagi konkurencyjnej na rynku.

Sin: Akadyjskie imię mezopotamskiego boga księżyca. Jego sumeryjskie imię to Nanna.

Sophia: Grecka nazwa przypominająca boginię lub personifikację Mądrości w tekstach biblijnych.

Sukkot: święto religijne, znane również jako Kuczki lub Święto Namiotów.

Szamasz: Akadyjskie imię mezopotamskiego bóstwa słońca, boga sprawiedliwości. Jego sumeryjskie imię to Utu.

Shapsh: bogini słońca w Ugarit.

Szawuot: święto religijne, znane również jako Święto Tygodni lub Zesłanie Ducha Świętego.

Szechina: W tradycji żydowskiej "zamieszkanie" lub "obecność" Boga w świecie.

Szeol: Hebrajska nazwa podziemnego świata.

szofar: róg barani, używany jako trąba rytualna.

Shu: Egipski bóg przestronnej przestrzeni. Jest bratem i partnerem bogini Tefnut.

Semicki: etykieta nadawana dużej rodzinie języków używanych w starożytnej Azji Południowo-Zachodniej, niezwiązanych z językami europejskimi. Termin ten wywodzi się od imienia syna Noego, Sema, o którym mówiono, że jest przodkiem ludów lewantyńskich i mezopotamskich.

Septuaginta: greckie tłumaczenie Pism Hebrajskich, które powstało w III i II wieku p.n.e. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "siedemdziesiąt" i odzwierciedla starożytną tradycję, zgodnie z którą ponad siedemdziesięciu żydowskich uczonych otrzymało zlecenie przetłumaczenia Tory na język grecki.

serafini: Ogniste skrzydlate węże z boskiego królestwa.

Szabat: Dzień szabatu.

stagflacja: sytuacja, w której gospodarka zwalnia, ale ceny i tak rosną.

stopa bezrobocia : Liczba cywilów w wieku co najmniej 16 lat, którzy są bezrobotni i próbowali znaleźć pracę w ciągu ostatnich czterech tygodni.

socjalizm: system ekonomiczny oparty na założeniu, że niektóre, jeśli nie większość, podstawowe przedsiębiorstwa powinny być własnością rządu, aby zyski mogły być bardziej równomiernie rozdzielane między ludzi.

środowisko biznesowe: otaczające czynniki, które pomagają lub utrudniają rozwój przedsiębiorstw

strata: Kiedy wydatki firmy są większe niż jej przychody.

Świadectwo Prawdy: (NHC IX, 3; koniec drugiego lub początek trzeciego wieku) Prawie połowa traktatu zaginęła lub jest zbyt fragmentaryczna, aby można było go rozszyfrować. Tekst dotyczy walki z ciałem i namiętnościami oraz wyrzeczenia i zawiera interpretacje fragmentów Biblii hebrajskiej i Ewangelii. Birger Pearson azasugerował, że Juliusz Kasjanus może być autorem Świadectwa Prawdy. Kilka grup gnostyckich jest krytykowanych w jednym fragmentarycznym fragmencie, w tym Walentynianie, Bazylidianie i Simonianie.
Świątynia: Według 1 i 2 Księgi Królewskiej oraz 1 i 2 Kronik, Świątynia w Jerozolimie została ukończona za panowania króla Salomona około 950 r. p.n.e. i zniszczona przez Babilończyków pod rządami Nabuchodonozora w 587 r. p.n.e. Druga Świątynia została zbudowana i ukończona w 515 r. p.n.e. przez powracających wygnańców z Babilonu. Zbudowano trzecią Świątynię przez Heroda Wielkiego w I wieku p.n.e. i prace nad nią kontynuowano, ale została zniszczona przez Rzymian w 70 r. n.e. Świątynia była używana alegorycznie w tradycji walentyńskiej, z Miejscem Najświętszym, najświętszą częścią wewnętrznej Świątyni , który był ukryty za zasłoną, postrzeganą jako odpowiednik gnozy.
Syntagma: Zaginiona herezjologiczna praca ojca kościoła Hipolita.
Syria: kraj ograniczony przez Palestynę od południa, rzekę Eufrat od wschodu i Morze Śródziemne od zachodu. Bliskość Syrii do Galilei i Judei oraz ich wspólny język (syryjski jest formą języka aramejskiego) sprawiły, że stała się otwarta na bardzo wczesne wpływy chrześcijańskie. Chrześcijaństwo tomasińskie miało swoją siedzibę w Syrii, podobnie jak Bardaisan. Wczesna literatura chrześcijaństwa syryjskiego obejmuje Diatessaron z Tacjana, Peszittę (która jest tłumaczeniem Biblii na język syryjski), Doktrynę Addaja, Księgę kroków i hymny Efraima.
Syryjski: forma języka aramejskiego używana w Syrii.
syzygy: (greckie syzygos, "połączone razem") W kosmologii Walentyniana para męskich i żeńskich eonów, takich jak Logos i Zoe lub Anthropos i Ecclesia, z których każdy reprezentuje jakąś boską lub archetypową cechę. Syzygia może emanować przez kolejne eony. Upadek Sophii jest czasami postrzegany jako wynik oddzielenia jej od jej syzygii.
St. Félix de Caraman: wioska na południe od Tuluzy, w której w 1167 r. odbyła się pierwsza duża rada katarów.
Stabilny i niestabilny: (II wiek) Zaginione dzieło Bardaisana.
stela: Kamienna płyta lub tablica z inskrypcją wzniesiona jako nagrobek lub pomnik.
Stetheus: W Zostrianos, strażnik chwały.
stichometria: (gr. stichos, "linijka [poezji]") Metoda obliczania objętości starożytnych tekstów poprzez zliczanie liczby wierszy w tekście. Starożytne stichometrie często zachowują tytuły i długości zaginionych dzieł.
Stobaeus, Johannes: (ok. 500) Macedończyk, który opracował antologię edukacyjną dla swojego syna Septimusa, zawierającą fragmenty Hermetica.
Strempsouchos: Towarzyszący eon, który strzeże dusz wybranych w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha; także obserwatorem eonów w tekście bez tytułu.
Strophaia/Strophaias: W parafrazie Sema, jednej z boskich istot, które chronią ludzkość przed złymi siłami Natury.
Suf: (z hebr. yam suf) W mitach Mandejczyków morze trzcin lub Morze Czerwone, również interpretowane jako "morze końca".
Sulpicius Severus : (ok. 363 - ok. 420-425) arystokrata z Akwitanii, który został mnichem. Napisał kronikę, w której opisał życie Pryscyliana, straconego jako heretyk.
Sumpthar: W Zostrianos, eon osądzający.
Syllogizmy: Długa praca Apellesa badająca sprzeczności i nieprawdę, które jego zdaniem były typami Biblii hebrajskiej lub Starego Testamentu, który dla niego był dziełem okrutnego niższego boga.
Sylwester II: (ok. 946-1003) Urodzony jako Gerbert d′Aurillac, w 999 r. Sylwester II został pierwszym francuskim papieżem. Wprowadził arabską naukę, astronomię i matematykę na Zachód, co doprowadziło do oskarżeń o czary. Podejrzewano go również o sympatie manichejskie iw 991 r. zobowiązano go do podpisania antymanichejskiego wyznania wiary. Symeon Nowy Teolog: (949-1022) urodzony w Galacji i został opatem klasztoru św. Mamasa w Konstantynopolu. Uważał, że theosis lub deifikacja była centralnym elementem życia chrześcijańskiego i że ludzie powinni doświadczać Boga bezpośrednio poprzez hezychazm.
Syncrasis: ("mieszanka") Zgodnie z systemem walentyniańskim w Tertulianie Przeciwko walentynianom, eon emanował z Sermo i Vita, który jest sparowany w syzygii z Acinetosem.
synkretyzm: mieszanie się dwóch lub więcej wpływów kulturowych. Gnostycyzm jest synkretyczny, ponieważ łączy myśl pogańską, w tym platonizm, z tradycjami żydowskimi lub chrześcijańskimi.
Syneza: ("Inteligencja") W Walentyniańskim systemie w Tertuliana Przeciw Walentynianom, eon emanujący z Anthropos i Ecclesia, który jest sparowany w syzygii z Ainosem.
synod: Formalne spotkanie przedstawicieli różnych jednostek Kościoła.
Synogchouta/Sunogchouta: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który ożywiał lewe żebra.
Smoun: Nazwa uniwersalna w Allogenes.
Sodoma i Gomora: dwa miasta zniszczone przez Boga w Księdze Rodzaju 19:24-25 za grzeszność ich mieszkańców. Incydent jest kilkakrotnie wspominany w tekstach gnostyckich. Na przykład w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Zbawiciela Set zstępuje w czasach Sodomy i Gomory, a oba miasta mają pozytywne konotacje jako ojczyzna nasienia Seta (tj. setyjskich gnostyków). Set mógł przenieść swój lud z Gomory do Sodomy. W parafrazie Sema Sodoma zostanie niesprawiedliwie zniszczona przez Naturę, ale jej mieszkańcy, Sodomici, są odbiorcami uniwersalnej nauki i będą mieli czyste sumienie. Według Ireneusza niektórzy gnostycy (znani późniejszym pisarzom jako Kainici) identyfikowali Sodomitów jako swoich poprzedników.
Soldas: W parafrazie Sema demon, "ciemny płomień", który reprezentuje fizyczne ciało Jezusa i zostanie ukrzyżowany przez Rebouela.
Solmis/Solmises: Eon w Allogenes; w Zostrianos, luminarz eonu Protofanes; także jeden z czterech luminarzy eonu Kalyptos. Jego małżonką jest Olmis.
Salomon: W tradycji gnostyckiej biblijny król Salomon nie jest postacią pozytywną i jest kojarzony z demonami, co jest cechą wspólną tekstów gnostyckich z innymi pozabiblijnymi legendami o Salomonie. O pochodzeniu świata odsyła czytelnika do Księgi Salomona, która zawiera listę demonów. W Objawieniu Adama Salomon wykorzystuje armię demonów do poszukiwania dziewicy, która jest przez niego zapłodniona i rodzi dziecko, które karmi na skraju pustyni; ta historia jest jednym z trzynastu podanych przykładów fałszywej historii o przyjściu na świat iluminatora. W Drugim Traktacie Wielkiego Seta Salomon jest nazywany pośmiewiskiem, ponieważ myślał, że jest Chrystusem. W Świadectwie Prawdy mówi się, że Salomon zbudował Jerozolimę z pomocą demonów, które uwięził w fundamentach miasta.
Song of the Cathar Wars: długi wiersz Wilhelma z Tudeli upamiętniający krucjaty albigensów.
Syn Boży: Pojęcie Jezusa jako Syna Bożego w wierze chrześcijańskiej miało swoje odpowiedniki w innych religiach i filozofiach. W Hermetice Syn Boży jest postrzegany w terminach platońskich jako boskie Słowo, Logos, które wyszło z Nous.
Syn Człowieczy: Najpopularniejszy tytuł Jezusa w Ewangeliach kanonicznych, podobnie używany w Ewangelii Tomasza i Ewangelii Filipa. Syn Człowieczy to czasami nazwa eonu w systemach gnostyckich Walentyniana. W Sekretnej Księdze Jana Set, jako syn Adama, pierwszego człowieka, jest "synem podobnym do syna człowieczego".
Sophia: (z greckiego "mądrość") Kluczowa postać w micie gnostyckim, przedstawiająca uwięzienie duszy w świecie materii i jej wyzwolenie w świecie ducha. Opowieść o upadku Sophii ma wiele odmian w tekstach gnostyckich, ale najczęstsze elementy są następujące: Sophia jest najniższym z eonów i doświadczyła upadku, który powołuje do istnienia materialny wszechświat i demiurga. Następnie zostaje przywrócona, przynajmniej częściowo, do swojej poprzedniej pozycji przez eon, który może być znany jako Zbawiciel. Ten sam proces zachodzi następnie w przypadku ludzi, z których każdy może zostać wyzwolony z materialnego świata. W kosmologii Bazylidesa Sophia jest jedną z pięciu emanacji Ojca. Według systemu Walentyniana w Tertuliana Przeciwko Walentynianom Sophia była eonem pochodzącym od Anthroposa i Ecclesia, który jest sparowany w syzygii z Theletusem. Gnostycka Sophia rozwinęła się z uosobionej Mądrości hellenistycznej żydowskiej literatury mądrościowej, takiej jak Księga Mądrości, Kaznodziei i Przysłów. W Księdze Przysłów 8:22-31 Mądrość głosi, że została stworzona przed początkiem świata.
Sorma: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył genitalia.
Sostrapal: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył wątrobę.
soteriologia: teologiczne studium zbawienia. Dla chrześcijan zbawienie pochodzi z wiary w Chrystusa; dla gnostyków zbawienie pochodzi z samej gnozy.
samogłoski: W języku greckim siedem samogłosek to A, E, E, I, O, U, O (Alpha, Epsilon, Eta, Iota, Omicron, Upsilon i Omega). Często kojarzone są z siedmioma planetami w schemacie klasycznym. Sekwencje powtarzanych samogłosek, przeznaczone do intonowania, można znaleźć w tekstach gnostyckich, a gnostycy prawdopodobnie używali ich do osiągania odmiennych stanów świadomości.
świat światła: Boskie królestwo Mandejczyków, nieco równoważne pleromie.
Sinetos: Pomocnik siedmiu dziewic światła w Księgach Jeu.
Sirmione: włoski zamek, który dawał schronienie katarom aż do upadku w 1276 roku. W 1278 roku wszystkich dwustu doskonałych z Sirmione zostało spalonych żywcem przez Inkwizycję w amfiteatrze w Weronie.
Sitil: w micie Mandejczyków jeden z trzech synów Adama i Ewy. Sitil jest synem duchowego Adama Kasyi, a także fizycznego, ludzkiego Adama, Adama Pagrii. Sitil zaoferował śmierć zamiast Adama, więc po śmierci dusza każdego człowieka jest ważona na szalach Abatura z duszą Sitila. Rządzi także czyśćcem Mandejczyków. Sitil jest odpowiednikiem Seta i odgrywa równie godną podziwu rolę w mandeizmie.
sitz-in-leben: (niem. "osadzenie w życiu") Hipotetyczna sytuacja społeczna stanowiąca tło dla określonej części pism religijnych, szczególnie w Nowym Testamencie.
sześć Liczba związana z materią w Komentarzu Herakleona do Jana.
Sesengenpharanges: Towarzyszący eon w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha.
Set: Trzeci syn Adama i Ewy, dany w miejsce Abla po tym, jak został zamordowany przez Kaina (Rdz 4:25). Dla niektórych gnostyckich sekt znanych jako Setianie, którzy wzięli od niego swoją nazwę, był postacią zbawiciela i wzorem gnostyków.
Setianie: Klasyczna sekta gnostycka. Herezjolodzy nazywali ich Setami, a także używali nazw takich jak Barbelognostycy lub po prostu Gnostycy, ale nazywali siebie dziećmi Seta lub nasieniem Seta lub nieprzekupną lub niewzruszoną rasą. Pochodzenie setyjskie nie są powiązane z żadnym historycznym założycielem, ale nawiązują do mitologii opartej na postaci Seta. Teksty setyjskie obejmują takie dzieła, jak Ewangelia Judasza, Tajemna Księga Jana, Święta Księga Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Marsanes i Zostrianos. Kosmogonia setiańska i kosmologia przedstawia trójcę Ojca, czyli Niewidzialnego Ducha; Matka lub Barbelo; i Dziecko, czyli Autogenes, samozrodzony. Wytwarzają one czterech luminarzy, Harmozel, Oroiael, Daveithai i Eleleth. Sophia wywodzi się od świetlistej Eleleth, a poprzez jej upadek demiurg i jego archonci tworzą świat materialny oraz ludzkie ciało i duszę, chociaż ludzki duch jest przekazywany z pleromy lub eonów.
siedem: Liczba klasycznych planet, dni tygodnia i sfer planetarnych.
Siedem kazań do zmarłych: niejasny i poetycki tekst napisany w 1917 roku przez CG Junga i przypisywany Bazylidesowi. Wśród gnostyckich tematów w tekście są pleroma, Abraxas i psyche.
Siódmy Kosmos Proroka Hieraliasza: zaginione dzieło wspomniane w O powstawaniu świata. Mówi się, że zawiera listę światów i ich właściwości.
Silvanus: rzekomy autor Nauk Sylwana, prawdopodobnie współpracownik apostoła Pawła wspomnianego w 2 Koryntian 1:19; 1 Tesaloniczan 1:1,2; i 2 Tesaloniczan 1:1. Simat: (Mandaickie, "Skarb") Ulubione imię Mandejczyków. Imię lub epitet nadano również Ruha, statkowi, jednej z żon Ptahila i tronowi.
Simon de Montfort : (1165-1218) glówny krzyżowiec krucjaty albigensów przeciwko katarom. Odważny i okrutny w bitwie, ostatecznie został panem Langwedocji. Został zabity przez duży kamień wyrzucony przez katapultę.
Szymon Mag: Uważa się, że Szymon jest prawdziwą postacią historyczną, która żyła w pierwszym wieku naszej ery. Pochodził z Samarii, być może z Gitty, i według tradycji był magiem i pierwszym gnostykiem: przez ojców kościoła traktowany był jako najwyższy archheretyk. Według Dziejów Apostolskich 8, Szymon, będąc wcześniej magikiem, został nawrócony na chrześcijaństwo przez Filipa Ewangelistę (który może, ale nie musi być utożsamiany z apostołem Filipem). Szymon zaoferował pieniądze, aby uzyskać władzę nakładania rąk, którą posiadali Piotr i Jan, stąd nazwa symonia. Szymon był znany jako "Wielka Moc" według Dziejów Apostolskich, termin, który wielokrotnie pojawia się w związku z nim. Ważna historia opowiedziana przez Justina Męczennika, innego Samarytanina, mówi o tym, jak Szymon wykupił niewolniczą prostytutkę o imieniu Helena lub Helen z burdelu w Tyrze po tym, jak rozpoznał w niej obecne wcielenie Ennoi, "pierwszą myśl, matkę wszystkich". Jako istota podobna do Sophii upadła i została uwięziona w jednym kobiecym ciele po drugim, włączając inkarnację jako Helena z Troi, aż została odkupiona przez Szymona. Ta historia jest oczywiście wersją upadku i odkupienia duszy, jak w Egzegezie o duszy. Późniejsze legendy o Szymonie w literaturze pseudo-klementyńskiej dodają fikcyjne szczegóły, takie jak imię jego ojca i matki oraz jego terminowanie u Jana Chrzciciela. Inne późne i wrogie tradycje mówią, że Szymon zmarł w wyniku własnej magii. Według Hipolita kazał się pochować, aby zademonstrować swoje zmartwychwstanie, ale zamiast tego udusił się w swoim grobie. Według Dziejów Piotrowych i Męczeństwa Piotra próbował latać, ale rozbił się o ziemię i zmarł po złamaniu wielu kości. Inskrypcja Semo Sancus została błędnie zinterpretowana przez ojców kościoła jako pomnik Szymona Maga.
Szymon z Cyreny: W ewangeliach kanonicznych Szymon niósł krzyż Jezusa, gdy Jezus nie był w stanie tego zrobić. Bazylides nauczał, że Szymon został ukrzyżowany zamiast Jezusa, co jest również sugerowane w * Trzech Stelach Seta, gdzie Szymon pomaga Jezusowi nieść krzyż, a następnie "inny", prawdopodobnie Szymon, zostaje ukrzyżowany w jego miejsce. Tradycja ta była kontynuowana w islamie, a Koran 4:157 stwierdza, że Jezus w rzeczywistości nie został ukrzyżowany, a jedynie jego podobieństwo.
Szymon Bogomil: Bogomil Biskup Druguntii, który dał consolamentum Nicetasowi. Szymon został rzekomo złapany in flagrante delecto, unieważniając swój własny status Doskonałego, a także całego zainicjowanego przez niego Doskonałego.
Simonianie: gnostyccy wyznawcy Szymona Maga, którzy istnieli w drugim i trzecim wieku, a być może nawet w pierwszym. Autorem Apophasis Megale był prawdopodobnie nieznany Simonianin. Ireneusz napisał, że Szymonowie mieli posągi Szymona i Heleny przypominające Zeusa i Atenę.
symonia: Praktyka płacenia za stanowiska i przywileje kościelne, nazwana imieniem Szymona Maga, który według Dziejów Apostolskich ofiarował Piotrowi i Janowi pieniądze, jeśli dadzą mu możliwość nałożenia rąk i udzielenia Ducha Świętego.
Septuaginta: (po grecku "siedemdziesiąt") Greckie tłumaczenie Biblii hebrajskiej, sporządzone w Aleksandrii między III a I wiekiem pne. Nazwa tradycyjnie wywodzi się z legendy, według której siedemdziesięciu dwóch uczonych pracowało w Aleksandrii przez siedemdziesiąt dwa dni, aby przetłumaczyć Biblię hebrajską na prośbę Ptolemeusza II. Septuaginta zawiera apokryfy.
serafin: klasa aniołów, którymi w Tajemnej Księdze Jana rządzi Yaldabaoth i są bardziej podobni do archontów niż do niebiańskich stworzeń zasiadających przed tronem Boga w Księdze Izajasza (Iz. 6:1-3), którzy stali się najwyższa kategoria aniołów w chrześcijańskiej hierarchii anielskiej.
Serapion: (ok. 200) biskup Antiochii, który w liście publicznym skomentował apokryficzną Ewangelię Piotra, uznając wiele z niej za autentyczną, ale wskazując na element doketyczny w opisie ukrzyżowania i zmartwychwstania.
Serapis: zhellenizowany egipski bóg łączący Ozyrysa i byka Apisa, przedmiot nowej religii misteryjnej w IV wieku pne.
Sermo: (łac. "mowa") Zgodnie z systemem walentyniańskim opisanym w "Przeciwko walentynianom" Tertuliana, jeden z ogdoadów, pochodzi od Nousa i Alethei, która jest połączona w syzygy z Vitą.
Secret Doctrine, The: Obszerna, sześciotomowa praca, zwykle drukowana w dwóch tomach, autorstwa H. P. Bławatskiej, opublikowana po raz pierwszy w 1888 r., której celem jest ujawnić ezoteryczną esencję wielkich religii, w tym chrześcijaństwa, judaizmu, islamu, hinduizmu, buddyzmu i zaratusztrianizmu. Odwołuje się często do dostępnej wówczas literatury gnostyckiej, w tym herezjologów, Księgi Jeu i Pistis Sophia. Bławatska utrzymywała, że gnostycy byli posiadaczami prawdziwej wiedzy ezoterycznej w tradycji chrześcijańskiej. Tajna Ewangelia Marka: Część listu Klemensa Aleksandryjskiego, zapisana na wyklejce siedemnastowiecznej księgi, rzekomo odkrytej przez Mortona Smitha w 1958 roku w klasztorze Mar Saba niedaleko Jerozolimy. List odnosi się do dłuższej wersji Ewangelii Marka, z której korzystali Karpokraci. Tajemna Ewangelia Marka zawiera odpowiednik historii Łazarza i krótki fragment, który wypełnia pozorną lukę w narracji znanej Ewangelii Marka. Autentyczność listu i ewangelii została poważnie zakwestionowana przez Stephena Carlsona w książce The Gospel Hoax: Morton Smith′s Invention of Secret Mark (Baylor University Press, 2005) i może to być genialne fałszerstwo Mortona Smitha.
Sekretne powiedzenia Ye Su: współczesna ewangelia apokryficzna autorstwa Jaya G. Williamsa, profesora religioznawstwa w Hamilton College, który twierdził, że pan Wang i pan Chang dali mu rękopis, który, choć była to chińska ewangelia, został napisany w języku greckim Koine. Jego umowa z Wangiem i Changiem nie pozwoliła mu opublikować oryginalnego tekstu greckiego. The Secret Sayings of Ye Su opiera się na modelu Ewangelii Tomasza i jest próbą stworzenia ewangelii taoistycznych powiedzeń chrześcijańskich. Wiele powiedzeń odzwierciedla współczesne problemy.
Sekretna Wieczerza: (ok. 1190) tekst bogomilski używany również przez katarów, opisujący bunt Lucyfera/Szatana i stworzenie przez niego świata . Chrystus jest posłany przez Boga, aby wpływać na ludzkość.
Secundus: Walentynianin ze szkoły wschodniej, który podobno żył w tym samym czasie co Ptolemeusz, w połowie II wieku. Nauczał, że trzydzieści eonów miało "owoce", z których wywodzi się upadła moc.
Sederkeas: W Parafrazie Sema, boska istota opisana jako "nieśmiertelna pamiątka".
Sefer-ha-Bahir: Tekst kabalistyczny, prawdopodobnie pochodzenia średniowiecznego, ale przypisywany rabinowi Nehunia ben ha-Kahana z I wieku. Zawiera omówienie imion * Boga, szczegóły dziesięciu sefirot, astrologię i alfabetyczne midrasze.
sefirah: (l.mn. sefirot, sefirot) Jeden z dziesięciu węzłów Drzewa Życia w Kabale, z których każdy jest emanacją Boga.
Seldao: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, moc związana z chrztem, która wraz z Elainos "stacjonuje na wysokości"; w Zostrianos, eon, część czwartego eonu Protofanesa.
Selmechel/Seimechel: W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Aerosiel i Selmechel zostają wysłani z czterystoma żelami, aby strzec nieprzekupnej rasy, tj. setyjskich gnostyków.
Selmen/Semen: W Zostrianos, eon umysłu Protophane
Nasienie: Odkrywca luminarza eonu Barbelo w Zostrianos i Allogenes.
Semesilam: Słowo mocy używane w koptyjskich i greckich tekstach magicznych, prawdopodobnie oznaczające "wieczne słońce".
Semo Sancus: rzymski bóg przysięgi. Inskrypcja Semo Sancus ("Semoni Sanco Deo Fidio Sacrum") na wyspie na Tybrze Rzym został błędnie odczytany przez Justyna Męczennika (Pierwsza Apologia 26, 56) jako odnoszący się do Szymona Maga ("Simoni deo sancto"), błąd kontynuowany przez innych ojców kościoła, w tym Ireneusza, Tertuliana i Euzebiusza.
Senaon: W Trzech Stelach Seta, Autogenes lub samozrodzony, połączony z najwyższym Przedegzystującym.
Senaphim: W Tajemnej Księdze Jana, anioł, który stworzył brzuch.
Sensengenbarpharanges: Słowo mocy używane w *koptyjskich i greckich *tekstach magicznych. Jego znaczenie jest nieznane, ale prawdopodobnie może być powiązane z nazwą leku pochodzącego z drzewa figowego.
Sekretna Księga Jakuba: (NHC I,2; II w.) Gnostycki tekst dialogowy, prawdopodobnie Walentynian, od Jakuba (prawdopodobnie Jakuba Sprawiedliwego) do odbiorcy, którego nazwisko jest nieznane z powodu uszkodzenia rękopisu. Jezus, określany głównie jako Zbawiciel, ukazuje się dwunastu uczniom, którzy siedzą razem i spisują jego nauki, 555 dni po ukrzyżowaniu. Dialog, który następuje, toczy się głównie między Jezusem a Piotrem, a także między Jezusem a Jakubem. Tematy przemówień Jezusa obejmują sen lub czuwanie, pijaństwo lub trzeźwość, niedobór lub sytość, znaczenie cierpienia, królestwo niebieskie i samopoznanie. Zawiera serię błogosławieństw i biadań, a także dwie skądinąd nieznane przypowieści przypisywane Jezusowi, przypowieść o kłosach zboża i przypowieść o pędzie palmy. Niektóre z nich należą do tradycji wcześniejszych niż Tajemna Księga Jakuba. Część dialogowa kończy się dramatycznym wstąpieniem Jezusa i rozproszeniem uczniów, a księgę zamyka ostatnia rada Jakuba dla adresata listu.
Sekretna Księga Jana: (NHC II,1; III,1; IV,1; BG 8502,2) Klasyczny tekst setyjskiego gnostycyzmu, który przetrwał w czterech wersjach, dwóch "krótkich" i dwóch "długich", oraz w streszczenie autorstwa Ireneusza. Prawdopodobnie powstał jako żydowski tekst gnostycki, który został później zrewidowany, aby zawierał chrześcijańskie cechy gnostyckie, w tym jego sekwencję ramową jako objawienie zmartwychwstałego Chrystusa dane Janowi, synowi Zebedeusza. Po setyjskiej kosmologii, w której kładzie się nacisk na Barbelo i czterech luminarzy, upadek Sophii skutkuje narodzinami Yaldabaotha, który z kolei wraz ze swoimi archontami tworzy Adama. Podano długie listy archontów, autorytetów i mocy, wraz z ich wpływem na części ciała. Ale demiurg zostaje oszukany przez luminarzy, aby tchnął boskiego ducha w Adama. Ewa jest przedstawiona jako wyższa, duchowa część Adama. Spożywają owoc z drzewa poznania (gnosis) i zostają wypędzeni z ogrodu. Ewa zostaje zgwałcona przez Yaldabaoth, a Kain i Abel, znani również jako Eloim i Youe/Yave, są produktem brutalnego związku. Kain i Abel mają rządzić materią i ciałami. Przyszłe zbawienie ludzkości leży w gestii gnostyków, dzieci Seta, trzeciego syna Adama i Ewy. Tajemna Księga Jana kończy się hymnem ku czci Zbawiciela, a Jan odchodzi, aby opowiedzieć pozostałym uczniom o swoim objawieniu.
schizma: (z gr. skizma, "czynsz", "rozszczep") Podział lub rozłam w dowolnej organizacji. "Wielka Schizma" była rozłamem między Rzymianami a Kościołem katolickim i prawosławnym w 1054 r.
skryptorium: pomieszczenie, w którym przepisywano rękopisy.
Sdum: Mandejski demoniczny władca podziemi.
Sabalo: W Sekretnej Księdze Jana, anioł ożywiający łono.
Sabaoth: (po hebrajsku "zastępy", "armie") W Biblii Bóg jest czasami nazywany "Panem Zastępów" lub "Panem Zastępów", a Sabaoth został przywłaszczony przez gnostyków na imię archonta. W Sekretnej Księdze Jana Sabaoth jest archontem o twarzy węża, kojarzonym z Czwartkiem i połączonym z Królestwem. W O pochodzeniu świata jest synem Yaldabaotha, który wychwala Pistis Sophię i jest przez nią uwielbiony i uniesiony do siódmego nieba. W O pochodzeniu świata jego żeńskie imię to "Bóstwo".
Sabbataios (również Sabbede lub Sabbateon): W Sekretnej Księdze Jana, archont o twarzy płonącego ognia, który jest kojarzony z niedzielą i jest połączony ze Zrozumieniem.
Szabat: (hebr. szabat, "odpoczynek") Dzień odpoczynku w judaizmie. Ponieważ stan spoczynku był równoznaczny z gnozą, w gnostycyzmie sabat mógł być albo postrzegany jako synonim gnozy, albo po prostu być artefaktem religii demiurgicznej. Tak więc w Ewangelii Tomasza 27: "Jeśli nie będziecie zachowywać szabatu jako szabatu, nie ujrzycie Ojca".
Sabenai: Istota związana z intronizacją odbiorcy w rytuale chrztu Setiańskich Pięciu Pieczęci w Trzech Formach Pierwszej Myśli.
Sabianie: Koran (2:59) wspomina o nieznanym skądinąd ludzie zwanym Sabianami, których należy uważać za "Ludzi Księgi" i tym samym zasługują na tolerancję ze strony muzułmanów. Mandejczycy identyfikowali się jako Sabianie i dlatego byli tolerowani w islamie, pomimo okresowych prześladowań. Inne grupy etniczne/religijne również roszczą sobie prawo do tytułu Sabian, w tym Sabianie z Harranu.
Sablo: W Objawieniu Adama, jeden z trzech aniołów, wraz z Abrasaxem i Gamalielem, którzy zstąpią i uratują ludzi przed ogniem i gniewem, prawdopodobnie z Sodomy i Gomory.
Sacconi, Raynier: (ok. 1250) włoski inkwizytor, który wcześniej był katarem. W swoich relacjach o włoskich katarach stwierdził, że kościół katarów we Włoszech miał trzy dywizje: Albanenses, Concorrenses i Baolenses. Ocenił, że w połowie XIII wieku we Włoszech żyło około czterech tysięcy katarów.
Sael: Anioł Edenu w Baruchu Justyna.
Sakla/Saklas: (aramejski, "głupiec") Imię demiurga w wielu tekstach gnostyckich. W Sekretnej Księdze Jana pierwszy archont, czyli demiurg, ma trzy imiona: Yaldabaoth, Saklas i Samael. W Ewangelii Judasza Saklas jest przywódcą aniołów wspomagających demiurga Nebro, który stwarza ludzkość i jest Bogiem, któremu chrześcijanie składają ofiary. Sakla jest również połączona z Nebruelem w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha. Wersja tej historii trafiła do manichejskiego mitu, w którym Sakla jest demonem demurgicznym, który wraz z Nebroelem stworzył populację świata poprzez masturbację i aborcję.
Salamex: Odkrywca luminarza eonu Barbelo w Zostrianos i Allogenes.
Salman: wyznawca Alego, siostrzeniec Mahometa, który w Matce Ksiąg został przemieniony w boską postać nieco przypominającą Sophię.
Salome: (hebr. shalom, "pokój") Naśladowczyni Jezusa, o której mowa we fragmentarycznych wzmiankach w kanonicznej i apokryficznej literaturze chrześcijańskiej. W Ewangelii Marka 15:40 Salome jest jedną z kobiet obecnych przy ukrzyżowaniu. Tradycja chrześcijańska zharmonizowała równoległe opisy ukrzyżowania u Mateusza i Jana i uznała, że Salome była młodszą siostrą Marii, a więc ciotką Jezusa, a także żoną Zebedeusza i matką Jakuba i Jana. W Ewangelii Tomasza 61, Salome prowadzi tajemniczy dialog z Jezusem, który wspiął się na jej kanapę i jadł z jej stołu. W zaginionej Ewangelii Egipcjan (nie w tekście Nag Hammadi o tym tytule) Salome prowadzi kolejny dialog z Jezusem dotyczący wpływu śmierci i (prawdopodobnie alegorycznej) roli kobiety. Według Celsusa gnostycy harpokraci wywodzą się z Salome. zbawienie: Proces lub stan zbawienia od grzechu lub upadku. W schematach gnostyckich zbawienie pochodzi z samej gnozy; w chrześcijaństwie wynika z wiary w Jezusa Zbawiciela.
Samael: ("Bóg ślepców") Utożsamiany z Sakla i Yaldabaothem w Naturze Władców, zajmuje miejsce żydowskiego boga w opowieści o ogrodzie Eden.
Samaelo: Archon czwartego eonu w Księgach Jeu.
Samandar′il: W micie Mandejczyków uthra i duch kwiatów.
Samaria: region między starożytną Judeą a Galileą, w którym mieszkali Samarytanie, odrębna grupa od VI wieku p.n.e., wygnania Izraelitów do Babilonu. Samarytanie praktykowali własną formę heterodoksyjnego judaizmu, skupiającą się raczej na świątyni na Górze Garizim niż na Jerozolimie. Mówiono, że Samaria była domem Szymona Maga, Menandra, Dositheosa i herezjologa Justyna Męczennika. Tradycje podane przez herezjologów sugerują, że Samaria mogła być jednym z regionów, w których po raz pierwszy pojawił się gnostycyzm lub protognostycyzm. W Ewangelii Tomasza 60 Jezus widzi Samarytanina prowadzącego baranka do Judei, co prowadzi do medytacji nad sensem jedzenia i bycia żywym lub martwym.
Samblo: Istota związana z obrzędem chrztu Pięciu Pieczęci Sethian w Trzech Formach Pierwszej Myśli.
Samman, Mohammed Ali: egipski rolnik, który odkrył kodeksy Nag Hammadi w grudniu 1945 roku. Samman szukał naturalnego nawozu wokół klifów w pobliżu swojej wioski, kiedy przypadkowo odkrył gliniany słoik zawierający kodeksy. Następnie został zamieszany w krwawą waśń po zabójstwie swojego ojca, a on i jego bracia zabili mordercę swojego ojca. Następnie Samman zostawił kodeksy koptyjskiemu księdzu Al-Qummusowi Basiliyusowi Abd el Masihowi. Następnie trafiły do Kairu i trafiły w ręce handlarzy antykami, a ostatecznie uczonych.
samsara: buddyjski termin określający cykl narodzin i ponownych narodzin, używany w tekstach manichejskich inspirowanych buddyzmem.
Saphaia: postać przywołana w parafrazie Sema, który wraz z Saphainą i Sophaią znajduje się "w obłoku tych, którzy zostali oddzieleni od niespokojnego ognia".
Saphasatoel: Jeden z siedmiu aniołów, którzy rządzą wszystkimi innymi aniołami ożywiającymi ciało w Tajemnej Księdze Jana.
Safona: w Zostrianos, anioł, który prowadzi chmury; także słynny grecki poeta z VII wieku pne.
Sasabek/Sasabed: W koncepcji naszej wielkiej mocy ukrzyżowanie Jezusa skutkuje przekazaniem go Sasabekowi i Berotthowi w zaświatach.
Szatan: (po hebrajsku "przeciwnik") upadły anioł w wierzeniach żydowskich i chrześcijańskich oraz dżinn w tradycji islamskiej. Szatan nie odgrywa ważnej roli w starożytnym gnostycyzmie, ale pojawia się w niektórych tradycjach. W Baruchu Justyna Szatan jest aniołem Edenu. W Tajemnej Księdze Jakuba Jezus wspomina Szatana jako postać, która może kusić, uciskać i prześladować; a w Księdze Allogenesa Szatan kusi Jezusa-Allogenesa i jest opisywany jako władca świata, co jest odniesieniem do jego demiurgicznej roli. W doktrynie katarów i bogomilów znany jest jako Satanas, a także pełni rolę demiurga, odpowiadając za stworzenie świata materialnego.
Sator Areto Tenet Opera Rotas: "Siewca Areto trzyma koła dzięki pracy". Magiczna formuła zapisana jako kwadrat i używana przez chrześcijan .
Satornilos: (ok. 120 n.e.) Wczesny proto-gnostycki nauczyciel z Antiochii (a może Daphne) w Syrii. Według Ireneusza Satornilos był uczniem Menandra, który był uczniem Szymona Maga. Satornilos nauczał, że jeden nieznany Ojciec stworzył aniołów, archaniołów, moce i panowania oraz że siedmiu niższych aniołów, z których jeden był żydowskim bogiem, stworzyło świat i ludzkość. Ci aniołowie próbowali stworzyć istoty ludzkie na wzór Najwyższego światła, ale nie mógł ich ożywić, dopóki z wysokości nie została dana iskra życia. Ta iskra najwyższego życia powróci do swego źródła po śmierci. Wpływ żydowskiego boga i jego pism był postrzegany jako zły, a nauki Satornilosa miały na celu przeciwdziałanie szkodom wyrządzanym przez pisma. Ludzkość można podzielić na dobrych i złych; tylko dobrzy ludzie mają iskrę życia. Satornilos i jego wyznawcy byli ascetami, sprzeciwiającymi się ciału i powstrzymującymi się od seksu, unikającymi posiadania dzieci i jedzenia mięsa.
Saturninus: łacińska wersja imienia proto-gnostyckiego Satornilosa.
Sauel: W Objawieniu Adama, skądinąd nieznana postać związana z Salomonem, prawdopodobnie miała być Saulem.
Sauri′iil: Mandejski anioł śmierci, który przybywa, by uwolnić nisimtę i odłączyć ruha od ciała.
Stary Testament: Pierwsza i największa z dwóch części chrześcijańskiej Biblii. Termin wywodzi się z chrześcijańskiego poglądu, że przymierze Boga z Żydami zostało zastąpione nowym przymierzem, które Bóg zawarł z chrześcijanami przez Chrystusa. Obecnie preferuje się dokładniejszy i mniej krzywdzący termin Biblia hebrajska.
symbolika liczb: oprócz gematrii używającej alfabetu greckiego (na przykład imię Abraxas, które sumuje się do 365 w gematrii), gnostycy używali szerokiej gamy symboliki liczbowej. Hebdomad siedmiu sfer planetarnych ogdoad i setiańska triada Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Barbelo i Autogenes wszystkie nadawały się do symboliki numerycznej. Ale Markus Mag wniósł największy wkład w numerologię gnostycką, tworząc symbolikę opartą na numerycznej interpretacji alfabetu i dzieląc łącznie trzydzieści eonów na ogdoad (osiem), duodecad (dwanaście) i dekad (dziesięć), które mogły być użyte do interpretacji tych liczb, gdy występowały w przypowieściach i innych pismach świętych.
Światło i ciemność: zaginione dzieło Bardaisana.
Słuchacz: Osoba świecka, która była zainteresowana naukami i rytuałami katarów i miała kontakt z katarami, ale jeszcze nie przystąpiła do przymierza i nie została wyznawcą.
Śmiejący się Jezus: W tekstach gnostyckich, takich jak Ewangelia Judasza, Ewangelia Filipa i Drugi Dyskurs Wielkiego Seta, Jezus jest czasami opisywany jako śmiejący się, odpowiedź nigdy nie przypisywana Jezusowi w Nowym Testamencie. Szczególnie śmieje się z wyobrażenia, że jest ukrzyżowany, co wiąże się z doketycznym rozumieniem Jezusa jako istoty duchowej bez prawdziwego fizycznego ciała. W Ewangelii Judasza Jezus nieustannie śmieje się z ignorancji uczniów.
Sutry Jezusa: taoistyczne chrześcijańskie zwoje odkryte w 1907 roku w Chinach, opublikowane w latach trzydziestych XX wieku, a następnie zapomniane, dopóki niedawne badania nie wznowiły zainteresowania nimi. Teksty datowane są na okres od VIII wieku i dominuje w nich filozofia taoistyczna. Jezus z tych tekstów uległ całkowitej orientalizacji, ale zarysy jego życia i aspekty jego nauczania wywodzą się ostatecznie z chrześcijańskich Ewangelii.
Szpitalnicy: członkowie chrześcijańskiego zakonu wojskowego, uznanego przez papieża Paschalisa II w 1113 r., założonego w celu pomocy w wyprawach krzyżowych; ich pełna nazwa brzmiała Rycerze Zakonu Szpitala św. Jana Jerozolimskiego.
Święty Przedwieczny: Termin w Kabale określający boskość, w szczególności manifestację En Sof poprzez Keter, Koronę, pierwszą sefirę Drzewa życia.
Święta Księga: zaginione dzieło wspomniane w O powstawaniu świata. Opisuje trzy feniksy w raju, które są równoważne duch, dusza i ciało.
Święta Księga Wielkiego Niewidzialnego Ducha: (NHC III,2; IV,2) dzieło Seta dotyczące stworzenia świata i rozwoju ludzkości. Wielki Niewidzialny Duch rodzi Ojca, Matkę i Dziecko, z których każde generuje ogdoad. Dalsze wydarzenia tworzą cztery wieczne królestwa i czterech luminarzy, z których każdy ma opiekunów. Świat fizyczny jest tworzony przez Sophię of Matter i zaludniony przez demony Sakla i Nebruel. Zbawiciel Set trzykrotnie zstępuje na świat: podczas potopu, podczas zniszczenia Sodomy i Gomory oraz jako Jezus na sądzie ostatecznym. Święta Księga zawiera modlitwy i śpiewy samogłoskowe i twierdzi, że została napisana przez samego Seta i zachowana na górze Charaxio. Wersja NHC III została skopiowana przez skrybę imieniem Gongessos.
szata: symbol ciała, które jest tymczasowym ubraniem duszy lub ducha, także dla ulotnych stanów emocjonalnych duszy. Szata może również wskazywać na stan świadomości, który może zostać utracony lub usunięty, jak w przypadku szaty chwały w Hymnie o perle, którą bohater odzyskuje pod koniec wyprawy.
Szmaragdowa Tablica: znana również jako Smaragdine Table, Tabula Smaragdina lub The Secret of Hermes, krótki hermetyczny tekst przypisywany Hermesowi Trismegistusowi, który zawiera słynne zdanie "Jak na górze, tak i na dole". Nie jest częścią Corpus Hermeticum i prawdopodobnie pochodzi z późnej starożytności. Jego zwięzłe proklamacje były bardzo wpływowe w europejskiej alchemii.
Sobory w Arles: Pierwszy Sobór w Arles (314) na południu Francji formalnie potępił herezję donatyzmu. Zaczęło się od apelu donatystów do Konstantyna Wielkiego przeciwko decyzji soboru rzymskiego z 313 r. za papieża Miltiadesa. W rezultacie Donatus został ekskomunikowany i uchwalono kilka praw określających praktykę i doktrynę chrześcijańską. Kolejne sobory również zajmowały się herezją. Drugi sobór w Arles został zwołany w 353 roku w związku z arianizmem. Sobór w Arles z 1234 r. przeciwstawił się albigeńskiej herezji katarów. Sobór z 1263 roku potępił doktryny Joachima z Fiore, XII-wiecznego mnicha i mistyka.
Sobór w Kartaginie: zwołany w 417 r. w celu potępienia pelagianizmu.
Sobór w Konstantynopolu (pierwszy): zwołany w 381 r. w celu ogłoszenia apolinaryzmu jako heretyckiego.
Sobór w Efezie: zwołany w 431 r. w celu potępienia nestorianizmu jako heretyckiego.
Szkoła katechetyczna w Aleksandrii: Kolegium teologii chrześcijańskiej, o którym mówi się, że zostało założone przez Pantaenusa w 190 r. n.e. Wśród uczestników na przestrzeni wieków byli Klemens z Aleksandrii, który był kierownikiem szkoły pod koniec II wieku, Orygenes, Grzegorz Thaumaturgus , Atenagoras, Heraklas, Dionizy Wielki i Didymus Ślepy. Intelektualny ferment Aleksandrii doprowadził do awanturniczych eksperymentów w łączeniu teologii chrześcijańskiej z platonizmem i adaptacji myśli gnostyckiej do ortodoksyjnego chrześcijaństwa.
Sukcesja apostolska: Doktryna, zgodnie z którą nieprzerwana linia przekazu od jednego biskupa do drugiego może sięgać wstecz do pierwszych dwunastu uczniów. Sukcesja apostolska jest przekazywana przez nałożenie rąk podczas święceń biskupich. Kościoły, które roszczą sobie prawa do sukcesji apostolskiej, obejmują rzymskokatolicki, prawosławny i anglikański. Niektóre współczesne kościoły gnostyckie, w tym Ecclesia Gnostica Catholica i Apostolski Kościół Janitów, domagają się sukcesji apostolskiej za pośrednictwem biskupów kościołów schizmatyckich, które odłączyły się od Kościoła rzymskokatolickiego, zachowując jednocześnie ważną sukcesję apostolską. W ten sposób biskupi wielu kościołów gnostyckich mogą domagać się sukcesji apostolskiej i przekazywać ją nowo konsekrowanemu duchowieństwu.

Syrtis Major

Wyraźna ciemna, trójkątna cecha albedo (ciemna w przeciwieństwie do otoczenia) na marsjańskim równiku, wyśrodkowana mniej więcej na 10°N, 70°E. Swoją nazwę bierze od historycznej nazwy większego z dwóch ruchomych piasków u wybrzeży Afryki Północnej. Syrtis Major jest widoczny na teleskopowych widokach planety i faktycznie był pierwszym zarejestrowanym elementem Marsa, jaki kiedykolwiek zarejestrowano na szkicu wykonanym przez Christiaana Huygensa w 1659 r. Nadal był rejestrowany przez obserwatorów Marsa i pojawia się na różnych mapach wykonane w XIX wieku, w tym te narysowane przez Nathaniela Greena i Eugène Antoniadi. Kiedy statek kosmiczny sporządził mapę planety w latach 70. XX wieku, stwierdzono, że bardzo niewiele klasycznych cech albedo odpowiada cechom topograficznym. Syrtis Major jest jednym z wyjątków, pokrywając się z płaskowyżem wulkanicznym, którego środek znajduje się na 9,5°N, 70,4°E. Płaskowyż, który nosi oficjalną nazwę Syrtis Major Planum (zmieniony w 1982 z Syrtis Major Planitia), jest płaskim obszarem z lekkimi kraterami, który łagodnie opada w kierunku Isidis Planitia na wschodzie. Niskoprofilowy wulkan tarczowy na płaskowyżu jest prawdopodobnie odpowiedzialny za ciemny materiał pokrywający ten region; wiatry przesuwają ten materiał, powodując zmiany w wyglądzie Syrtis Major widzianego z Ziemi i tworząc pola wydmowe. Na południowym zachodzie leży wyraźny krater o średnicy 456 km, odpowiednio nazwany Huygens, podczas gdy na północnym zachodzie leży inny duży krater, Antoniadi o średnicy 381 km.

Syzygy

Przybliżone ustawienie trzech ciał niebieskich. Przykładami są Ziemia, Słońce i Księżyc podczas nowiu i pełni Księżyca lub Ziemia, Słońce i planeta, gdy planeta jest w opozycji lub koniunkcji.

Synchroniczny obrót

Obrót wokół własnej osi obiektu niebieskiego w tym samym czasie, jaki jest potrzebny do okrążenia innego obiektu, zwany także obrotem przechwyconym. Innymi słowy, okresy rotacji i obrotu orbitującego ciała są identyczne. Synchroniczny obrót wynika z sił pływowych między dwoma ciałami. Większość głównych satelitów w Układzie Słonecznym, w tym Księżyc, obraca się synchronicznie i zawsze ma tę samą twarz zwróconą w stronę swojej planety macierzystej. W przypadku Księżyca libracja oznacza, że z biegiem czasu z Ziemi widać więcej niż 50% powierzchni Księżyca. Satelita Plutona, Charon, jest wyjątkowy, ponieważ ma zarówno synchroniczny obrót, jak i synchroniczną orbitę: jego okres obrotu oraz okresy obrotu zarówno planety, jak i satelity są identyczne. Z jednego ciała drugie jest nieruchome na niebie. Synchroniczna rotacja może również wystąpić w gwiazdach podwójnych o orbitach zbliżonych do kołowych.

Super-Kamiokande

Super-Kamiokande (SK) znalazł dowody na masy neutrin w 1998 roku. Detektor SK znajduje się 1000 m pod ziemią w kopalni Kamioka w Japonii. Detektor składa się z około 50 000 ton ultra czystej wody, która wypełnia cylindryczny zbiornik ze stali nierdzewnej o wysokości 40 m i średnicy 40 m. Promieniowanie Czerenkowa wytwarzane w wyniku interakcji neutrin w wodzie jest obserwowane za pomocą 11 146 fotopowielaczy zamontowanych na wewnętrznej powierzchni zbiornika. Detektor jest używany we współpracy z około 120 fizykami z 20 współpracujących instytutów w Japonii i USA. Oddziaływania promieniowania kosmicznego w atmosferze wytwarzają neutrina mionowe i neutrina elektronowe. SK stwierdził, że prawie połowa neutrin mionowych zmienia się w neutrina taonowe, gdy pokonują duże odległości, takie jak średnica Ziemi. Zjawisko to, zwane oscylacjami neutrin, jest realizowane tylko wtedy, gdy neutrina mają masy, a każdy stan smakowy neutrin jest mieszaniną różnych stanów masowych. Kolejnym celem SK jest precyzyjny pomiar neutrin słonecznych. Obserwowany strumień neutrin słonecznych jest o połowę mniejszy niż oczekiwany ze standardowego modelu słonecznego. Deficyt może być spowodowany oscylacjami neutrin, a pomiar przy SK ujawniłby właściwości neutrin elektronowych. Jednym z głównych celów SK jest poszukiwanie rozpadów protonów. Jeśli zostanie znaleziona, zostanie udowodniona Teoria Wielkiej Unifikacji, która łączy oddziaływania silne, elektromagnetyczne i słabe. Gromadzenie danych SK rozpoczęło się w 1996 roku. Poprzednik SK, Kamiokande, obserwował wybuch neutrina z supernowej w Wielkim Obłoku Magellana w 1987 roku. Była to pierwsza obserwacja neutrin w historii astronomii i zapoczątkowała świt nowej ery w astronomii neutrinowej .

Supersymetria

Zestaw reguł, który próbuje połączyć cząstki materii (fermiony, takie jak kwarki i leptony) i cząstki przenoszące siły (bozony cechowania) w jeden szkielet lub "rodzinę". Supersymetria (skrót: SUSY) wymaga, aby każdy typ cząstki miał supersymetrycznego partnera. Na przykład foton (który jest bozonem) ma fermionowy odpowiednik (photino), elektronowi (fermionowi) towarzyszy selekcjon (bozon), kwarkowi kwark i tak dalej. Teoria przewiduje zatem istnienie bogactwa dotychczas nieznanych (i jeszcze nieodkrytych) cząstek. Kiedy idee supersymetrii stosuje się do grawitacji, wynikająca z tego teoria - supergrawitacja - przewiduje istnienie jednego lub więcej typów grawitin (fermionów) współpracujących z grawitonem (hipotetyczna cząstka przenosząca siłę grawitacji). Zobacz też: elektron, siły fundamentalne, bozony cechowania, leptony, zasada wykluczania Pauliego, foton, kwark, teoria strun/teoria superstrun.

Surveyor

Seria siedmiu zautomatyzowanych lądowników księżycowych NASA, wystrzelonych w latach 1966-68. Zaprojektowany do wysyłania obrazów i innych danych na temat potencjalnych miejsc lądowania APOLLO w pobliżu równika księżycowego. Surveyor 1 był pierwszym statkiem kosmicznym, który wykonał kontrolowane miękkie lądowanie na innej planecie. Geodeci 5-7 przeprowadzili analizy gleby in situ. Surveyor 6 wykonał pierwszy start z powierzchni Księżyca. Geodeci 2 i 4 ponieśli porażkę. Części Surveyora 3 zostały zwrócone na Ziemię przez astronautów Apollo 12.

Swasey, Ambroży (1846-1937)

Amerykański inżynier mechanik i konstruktor instrumentów, wyprodukował silnik dzielący używany do wyznaczania okręgów południkowych w Obserwatorium Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, zamontował 36 w teleskopie refrakcyjnym w Lick Observatory w Kalifornii. Współpracował z WORCESTER R WARNER w Cleveland, Ohio jako koledzy astronomowie-amatorzy, wspólnie zbudowali i podarowali prywatne obserwatorium Case Western Reserve University, a tym samym założyli Obserwatorium Warner & Swasey.

Szwedzka Korporacja Kosmiczna (SSC)

Znajduje się w Solna, niedaleko Sztokholmu. SSC jest państwową spółką komercyjną, której działalność obejmuje inżynierię systemów kosmicznych, operacje kosmiczne i komercyjną eksploatację przestrzeni kosmicznej. SSC oferuje również wsparcie i wiedzę techniczną Narodowej Szwedzkiej Radzie Kosmicznej. Ma dwa zakłady w Kirunie w Arktyce - ośrodek operacji satelitarnych Esrange i strzelnicę rakiet sondujących oraz Satellitenbild, spółkę zależną zajmującą się przetwarzaniem danych teledetekcji. Korporacja dostarcza instrumenty naukowe i nadzoruje wystrzeliwanie balonów stratosferycznych i rakiet sondujących z ładunkami astronomicznymi i mikrograwitacyjnymi. Buduje również małe satelity i ponosi ogólną odpowiedzialność za satelity naukowe Viking i Freja.

Słońce

Najbliższa Ziemi gwiazda i centralne ciało Układu Słonecznego. Ciąg główny, żółty karzeł typu widmowego G2 V, masa 1,989 × 10³⁰ kg, średnica 1392 000 km, jasność 3,83 × 10²⁶ W i bezwzględna jasność wizualna +4,82, Słońce jest jedyną gwiazdą, której powierzchnię i warstwy zewnętrzne można badać z bliska. Z Ziemi, oddalonej zaledwie o 149 600 000 km, tarcza Słońca leży naprzeciw kąta około 30′, a jego pozorna wielkość wizualna wynosi -26,78. Słońce składa się głównie z wodoru (około 70% masy) i helu (około 28%), z niewielkim udziałem (około 2%) pierwiastków cięższych. W jej centralnym jądrze, które ma średnicę około 200 000 km, maksymalna gęstość wynosi około 148 000 kg m^-3 (tak, że prawie 30% masy Słońca mieści się w zaledwie 3% jego objętości). Tutaj temperatura wynosi około 15 000 000 K, a jądra wodoru łączą się ze sobą, tworząc jądra helu w reakcji łańcuchowej proton-proton (p-p). Energia uwolniona przez 4,4 × 10⁹ kg masy traconej w tej reakcji na sekundę jest wypromieniowywana przez strefę radiacyjną na odległość około 200 000 km od powierzchni, gdzie przy temperaturze spadającej do około 1 000 000 K następuje konwekcja. Strefa konwekcji rozciąga się tuż pod powierzchnią, czyli fotosferą, która jest nieprzezroczystą warstwą o grubości kilkuset kilometrów, która stanowi granicę między wnętrzem Słońca a atmosferą słoneczną. Fotosfera ma cętkowany wygląd zwany granulacją, która reprezentuje wierzchołki prądów konwekcyjnych od dołu. W obrębie ziarnistości pojawiają się ciemne plamy zwane plamami słonecznymi, otoczone jaśniejszymi plamkami, które są widoczne z dużej odległości od jaśniejszego centralnego obszaru tarczy słonecznej. Plamy słoneczne i faculae wyznaczają położenie intensywnych, zlokalizowanych pól magnetycznych, a ich liczba i średnia szerokość geograficzna zmieniają się średnio w okresie około 11 lat - w tak zwanym cyklu plam słonecznych. Obserwacja przejścia plam słonecznych przez tarczę Słońca ujawnia zróżnicowaną rotację, okres synodyczny wydłużający się wraz z heliograficzną szerokością geograficzną od 26,87 dnia na równiku do 29,65 dnia przy ±40°, poza którym plamy słoneczne są rzadko spotykane. Średni okres synodyczny wynosi 27,2753 dni (okres gwiazdowy 25,38 dni), co odpowiada rzeczywistemu okresowi około ±15°. Pomiary spektroskopowe pokazują, że okres rotacji rośnie wraz ze wzrostem szerokości geograficznej powyżej 40° i maleje wraz z wysokością nad fotosferą, z wyjątkiem równika, gdzie okresy są w przybliżeniu takie same. Przyczyna tej rotacji różnicowej nie jest znana. Temperatura fotosfery spada od około 6000 K u podstawy do około 4000 K w tzw. minimum temperaturowym, gdzie łączy się ona z chromosferą. Chromosfera to warstwa gazów o grubości kilku tysięcy kilometrów, w której temperatura wzrasta (w wyniku procesów takich jak rozpraszanie mechaniczne) do około 50 000 K, ponieważ gęstość maleje wykładniczo wraz z wysokością. Jest to królestwo włókien podobnych do chmur lub wypukłości, które mają większą gęstość i niższą temperaturę niż ich otoczenie, oraz krótkotrwałych wybuchów zwanych rozbłyskami. Plamy słoneczne, większość włókien/wypukłości i rozbłysków tworzą obszary aktywne, które są najbardziej oczywistymi przejawami aktywności słonecznej i charakteryzują się zwiększoną emisją w zakresie rentgenowskim, ekstremalnym ultrafiolecie i falach radiowych. Powyżej chromosfery znajduje się obszar przejściowy o grubości zaledwie kilkuset kilometrów, w którym temperatura ponownie wzrasta do około 500 000 K. Poza nim znajduje się korona, która osiąga maksymalną temperaturę około 2 000 000 K na wysokości około 75 000 K. km i rozciąga się na wiele milionów kilometrów w ośrodek międzyplanetarny, gdzie wiatr słoneczny przenosi strumień cząstek atomowych w głąb Układu Słonecznego. Uważa się, że Słońce posiada słabe ogólne pole magnetyczne, ale okazało się, że trudno jest je oddzielić od pozostałych pól magnetycznych plam słonecznych. Intensywne, zlokalizowane pola magnetyczne determinują konfigurację plam słonecznych, włókna obszaru aktywnego i inne powiązane zjawiska, występowanie krótkotrwałych zdarzeń, takich jak rozbłyski, a nawet strukturę korony słonecznej. Wiek Słońca wynosi około 4,6 × 10⁹ lat i oczekuje się, że utrzyma swoją obecną wydajność energetyczną przez co najmniej podobny okres, po czym rozszerzy się, aby stać się czerwonym olbrzymem, a następnie wyrzuci swoje zewnętrzne warstwy, pozostawiając białego karła otoczonego przez mgławica planetarna.

Suess, Hans Eduard (1909-1993)

Geochemik, urodzony w Austrii, profesor geochemii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, był pionierem datowania radiowęglowego, pracując nad pochodzeniem pierwiastków i ewolucją Układu Słonecznego.

Suidas (X wiek)

Grecki encyklopedysta. W trakcie lektury Leksykonu Suidasa EDMOND HALLEY błędnie powiązał nazewnictwo cyklu Saros obejmującego 223 miesiące synodyczne przez greckiego leksykografa Suidasa z X wieku z cyklem zaćmień z tego samego okresu. Cykl zaćmienia Słońca jest teraz znany pod nazwą, której Suidas użył dla określenia innego zjawiska. Błąd Halleya wyjaśnia historyczne zamieszanie związane z faktem, że cykl zaćmień Słońca Saros został odkryty przez Babilończyków (tak nie było).

Suisei

Japońska misja badania komety Halleya. Wystrzelony w sierpniu 1985 roku Suisei zbliżył się na odległość 151 000 km od komety 8 marca 1986 roku, aby obserwować jej interakcje z wiatrem słonecznym. Suisei oznacza "kometę".

Satelita do astronomii fal submilimetrowych (SWAS)

Misja NASA Small Explorer, wystrzelona w grudniu 1998 r. Zawiera 60-centymetrowy teleskop do badania emisji submilimetrowych z obłoków molekularnych i obszarów gwiazdotwórczych. Znaleziono silne linie emisji wody w widmach wszystkich celów chmur molekularnych.

Subbotin, Michaił Fiodorowicz (1893-1966)

Astronom matematyczny urodzony w Ostrolence w guberni łomżyńskiej w Rosji (obecnie Polska), pracował w dziedzinie astronomii i mechaniki nieba w Leningradzie (Sankt Petersburg), prawie umierając z głodu podczas oblężenia w 1942 roku. Opracował metody obliczania orbit na podstawie trzech obserwacji opartych na rozwiązywanie równań Eulera-Lamberta.

Struwe, Gustaw (1858-1920)

Urodzony w Pułkowej, pomagał ojcu w Obserwatorium Pułkowskim, w 1894 został dyrektorem Obserwatorium w Charkowie. Wyznaczał prędkości gwiazd i ruch Słońca przez nie.

Struwe, Karol (1854-1920)

Urodzony w Pułkowej, pomagał ojcu w Obserwatorium Pułkowskim, w 1904 został dyrektorem Obserwatorium Berlińskiego, przenosząc je do Babelbergu.

Struwe, Otto (1897-1963)

Urodzony w Charkowie na Ukrainie. W pełnej przygód i zróżnicowanej karierze studiował na Uniwersytecie w Charkowie, wstąpił do białoruskiej armii podczas rewolucji i uciekł do Turcji w czasie ich klęski. Wyemigrował do USA, został dyrektorem Obserwatorium Yerkes w pobliżu Chicago i założył Obserwatorium McDonalda w Teksasie. Został dyrektorem Obserwatorium Leuschnera, a następnie Narodowe Obserwatorium Radioastronomiczne. Był gwiezdnym spektroskopem, z osiągnięciami w bliskich układach podwójnych, ośrodku międzygwiazdowym i rotacji gwiazd.

Struwe, Otto Wilhelm (1819-1905)

Urodzony w Dorpacie w Estonii, asystował i zastąpił swojego ojca jako dyrektor Obserwatorium Pulkova, kontynuując swoją pracę z gwiazdami podwójnymi i odkrywając 500.

Struwe, Wilhelm (1793-1864)

Urodzony w Altonie w Niemczech, został profesorem astronomii w Dorpacie (obecnie Tartu) w Estonii i dyrektorem Obserwatorium Dorpat. Korzystając z refraktora FRAUNHOFERA, rozpoczął pracę nad gwiazdami podwójnymi. Został dyrektorem Obserwatorium Pulkova (Pulkovo) niedaleko Sankt Petersburga w Rosji, które zostało zbudowane według jego specyfikacji przez cara Mikołaja I i stało się prawdopodobnie najbardziej produktywnym obserwatorium tamtych czasów na świecie. Opublikował katalog (Mensurae Micrometricae, 1837) zawierający ponad 3000 gwiazd podwójnych i dokonał jednego z pierwszych pomiarów odległości gwiazdowej, paralaksy Wegi (1837), gwiazdy, którą wybrał do badań w tym celu, ponieważ miała duży ruch własny i była jasna, co wskazywało, że może być w pobliżu. Pomiarom nie wierzono, tym bardziej, że dopiero trzy lata później opublikował niezgodną wartość, dwukrotnie większą. Dopiero gdy Bessel zmierzył paralaksę 61 Cygni w 1838 roku i wykazał, że pomiary zawierały oczekiwane wzorce, astronomowie zaakceptowali, że pomiar paralaktyczny został wiarygodnie osiągnięty.

Strutt, John William [Lord Rayleigh] (1842-1919)

Urodzony w Langford Grove (koło Maldon), Essex, Anglia, laureat Nagrody Nobla (1904) za odkrycie argonu. Zajmował się wieloma dziedzinami fizyki, w tym elektromagnetyzmem i dźwiękiem; teoria Rayleigha dotycząca rozpraszania światła była pierwszym poprawnym wyjaśnieniem, dlaczego niebo jest niebieskie

Strömgren, Bengt (1908-87)

Duński astronom, syn byłego dyrektora Obserwatorium Uniwersyteckiego w Kopenhadze, zastąpił swojego ojca, ale był także dyrektorem Yerkes i McDonald Observatories. Strömgren obliczył, co się dzieje, gdy gorąca gwiazda emituje promieniowanie ultrafioletowe do otaczających ją obłoków gazowych, jonizując wodór w regionie znanym obecnie jako sfera Strömgrena lub region H II. Stworzył system fotometryczny Strömgrena, mierzący jasność gwiazd w określonych pasmach widmowych, będący ilościowym odpowiednikiem systemu klasyfikacji spektroskopowej Morgana-Keenana. Za jej pomocą określał rozmiary, jasność itp. gwiazd.

Streete, Thomas (1622-89)

Urodzony w Cork w Irlandii, został urzędnikiem rządu angielskiego, napisał Astronomia Carolina w 1661 r., Co było ważne w rozpowszechnianiu astronomii keplerowskiej w Anglii.

Stokes, George Gabriel (1819-1903)

Urodzony w Skreen w hrabstwie Sligo w Irlandii, został profesorem Lucasa w Cambridge, najbardziej znanym ze swojej pracy nad hydrodynamiką i prawem lepkości Stokesa. W 1854 roku wyjaśnił, że linie Fraunhofera w widmie słonecznym są spowodowane przez atomy w zewnętrznych warstwach Słońca pochłaniające określone długości fal, ale kiedy KIRCHHOFF później opublikował to samo wyjaśnienie, Stokes ustąpił pierwszeństwa swojemu pełniejszemu opisowi.

Stephan′s Quintet (NGC 7317, 7318A, 7318B, 7319, 7320)

Grupa pięciu galaktyk w konstelacji Pegaza, pozycja RA 22 ^h 24^m, dec. +33° 42′. Cztery wydają się oddziaływać grawitacyjnie i wykazują podobne przesunięcia ku czerwieni. Piąta, NGC 7320, ma znacznie mniejsze przesunięcie ku czerwieni, a zatem jest obiektem pierwszego planu niezwiązanym z innymi. Grupa została odkryta przez Edouarda Stephana w 1876 roku.

Stebbins, Joel (1878-1966)

Amerykański fotometr, został dyrektorem University of Illinois Observatory i University of Wisconsin′s Washburn Observatory. Był pionierem w stosowaniu detektorów fotoelektrycznych w celu zastąpienia fotometrii fotograficznej. Wraz z ALBERTEM WHITFORDEM badał zaćmieniowe gwiazdy podwójne, zaczerwienienie światła gwiazd przez pył międzygwiezdny, kolory galaktyk, pulsujące gwiazdy zmienne i widmo Słońca.

Stardust

Czwarta misja programu NASA Discovery, rozpoczęta w lutym 1999 r. Pierwsza misja USA do komety i pierwsza misja przywiezienia materiału spoza układu Ziemia-Księżyc. Spotka kometę Wild-2 2 stycznia 2004 r. Głównym celem jest przechwycenie cząstek pyłu z komety w aerożelu i zwrócenie ich na Ziemię. Kapsuła powrotna z próbką ma zostać zrzucona na spadochronie na poligon testowo-szkoleniowy armii amerykańskiej w Utah w pobliżu Salt Lake City w dniu 15 stycznia 2006 r.

Śripati (1019-66)

Urodzony (prawdopodobnie) w Rohinikhanda w stanie Maharasztra w Indiach, pisał o astronomii i matematyce związanej z astronomią. Napisał Dhikotidakarana o zaćmieniach, Dhruvamanasa o obliczaniu ruchu planet i Siddhantasekhara o matematyce i ogólnie astronomii.

SS433

Złożony układ podwójny w POZOSTAŁOŚCI SUPERNOWEJ ("W50") w gwiazdozbiorze Orła, który okazał się mieć ogromne znaczenie astrofizyczne od czasu odkrycia go przez satelitę rentgenowskiego ARIEL 5 w 1976 r. Niezwykła nazwa pochodzi od włączenia go do katalog gwiazd linii emisyjnych opublikowany przez B. Stephensona i NSanduleaka w 1977 r. Ponieważ jest to układ gwiazd zmiennych, jest również oznaczony jako "V1343 Aquilae". Poza obserwacjami rentgenowskimi, SS433 badano również w zakresie optycznym, radiowym i gamma. Połączone wyniki wskazują, że jest to system o dużej złożoności i przez wiele lat wzbudzały duże zainteresowanie zarówno wśród astrofizyków obserwacyjnych, jak i teoretycznych. Szczególną uwagę na obiekt zwróciły najpierw zaobserwowane osobliwości w jego widmie optycznym. Oprócz kontinuum tła istnieją również silne linie emisyjne spowodowane przez wodór i hel - samo w sobie nie jest niczym niezwykłym. O wiele bardziej zastanawiające jest to, że te linie emisyjne wydają się mieć podwójną naturę: obecne są normalne, szerokie, "stacjonarne" linie, ale są też węższe linie, które znacznie różnią się długością fali w okresie 164 dni. Te zmiany długości fali wskazują na przemian przesunięcia ku czerwieni i błękitowi Dopplera. Stacjonarne linie emisyjne również wykazują skromniejsze wahania, z okresem 13,1 dnia. Zaproponowano kilka sprzecznych interpretacji, których przez wiele lat nie można było pogodzić. Osiągnięto jednak pewną miarę porozumienia i obecnie ogólnie przyjmuje się, że najbardziej prawdopodobna struktura tego niezwykłego obiektu jest zasadniczo następująca. Układ podwójny, którego okres orbitalny wynosi 13,1 dnia, obejmuje gorącą, masywną gwiazdę (szacowaną na 10 do 20 mas Słońca) oraz GWIAZDĘ NEUTRONOWĄ (prawdopodobnie pozostałość po supernowej W50) o masie od 1,5 do 3 mas Słońca. Wiatr gwiazdowy z masywnej gwiazdy przenosi materię przez PUNKT LAGRANGIANA, zasilając DYSK AKRECYJNY otaczający gwiazdę neutronową. Nie cała ta materia dociera do powierzchni gwiazdy neutronowej, jednak część jest wyrzucana z niezwykle dużą prędkością (rzędu 80 000 kilometrów na sekundę) przez dwa przeciwstawne wąskostrumieniowe strumienie, które precesują w okresie 164 dni, wymiatając dwa stożkowe objętości przestrzeni o kącie około 40?. Masywna gwiazda i prawdopodobnie dysk akrecyjny tworzą kontinuum tła. Wiatr gwiazdowy wytwarza szeroką składową stacjonarnych linii emisyjnych, a transfer masy z masywnej gwiazdy na dysk akrecyjny tworzy wąskie linie emisyjne. Zmieniający się wygląd dysku akrecyjnego w okresie 164 dni wyjaśnia zmiany w całkowitym świetle z systemu, a jego okresowe częściowe zaćmienia odpowiadają za mniejszą zmienność wynoszącą 13,1 dnia. Ruch precesyjny dżetów wyjaśnia poruszające się linie emisyjne dzięki obserwowanym efektom Dopplera. Pewne niewielkie zmiany w widmie emisyjnym również dały początek sugestii, że w dysku akrecyjnym może znajdować się "gorący punkt". Bez wątpienia obserwacje i dyskusje na temat SS433 będą trwały długo, mając na celu uzyskanie dalszego wglądu w strukturę tego enigmatycznego obiektu, który słusznie został opisany jako "wyjątkowy w astronomii".

Spitzer, Lyman, Jr (1914/97)

Amerykański astrofizyk, został profesorem na wydziale Princeton, gdzie założył Princeton Plasma Physics Laboratory (PPPL). Badał powstawanie linii widmowych, ruchy gwiazd, powstawanie gwiazd i fizykę ośrodka międzygwiazdowego. Pokazał, że w ośrodku międzygwiazdowym muszą istnieć co najmniej dwie fazy materii: wysokotemperaturowe chmury wokół gorących gwiazd i chłodniejszych obszarów międzychmurowych. Kierował projektem budowy i obsługi ultrafioletowego satelity astronomicznego Copernicus

Sporadyczny Meteor

Meteor, który nie należy do możliwego do zidentyfikowania roju meteorów. Meteoroidy, które wytwarzają sporadyczne meteory, są częścią zodiakalnej chmury pyłu, która przenika wewnętrzny układ słoneczny i jest wymiatana przez Ziemię, gdy porusza się po swojej orbicie. Średnio około pięciu sporadycznych meteorów jest widocznych z dowolnego miejsca w każdą pogodną noc. Rzeczywista liczba zmienia się w zależności od pory nocy i pory roku. Sporadyczne meteory widziane przez obserwatora wieczorem mogą być wytwarzane tylko przez nadlatujące meteoroidy poruszające się wystarczająco szybko, aby "dogonić" arthę, której rotacja odciąga obserwatora od kierunku, z którego nadlatują meteoroidy. Ale po północy, kiedy obrót Ziemi przenosi obserwatora w obłok pyłu, sporadyczne tempo wzrasta. Zmienność sezonowa ma związek z wysokością wierzchołka Ziemi - punktu na sferze niebieskiej, w kierunku którego zdaje się zmierzać Ziemia w danym momencie. Im wyżej znajduje się wierzchołek nieba, tym większa jest sporadyczna stawka godzinowa. Dla obserwatorów z półkuli północnej wierzchołek osiąga największą wysokość podczas równonocy jesiennej, a ówczesne sporadyczne tło (sporadyczna stawka godzinowa w określonej porze roku) wynosi wtedy 8-10 na godzinę. Wierzchołek znajduje się najbliżej horyzontu podczas równonocy wiosennej, kiedy tempo wynosi zaledwie 2-3 na godzinę.

Spica

Gwiazda α Virginis, niebiesko-biały olbrzym, typ widmowy B1V, o pozornej jasności 0,98mag. W odległości 260 lat świetlnych, paralaksy 0,012″, jej jasność bezwzględna wynosi -3,5. Nazwa oznacza "Kłos" lub "Kłos pszenicy", który przedstawiana jest w starożytnych postaciach konstelacji, trzymająca Dziewicę Maryję. Spica to obracający się elipsoidalny układ podwójny, składający się z dwóch dużych, bliskich elementów, które są wydłużone względem siebie dzięki silnemu przyciąganiu grawitacyjnemu między nimi. Jego wielkość zmienia się bardzo regularnie między 0,95 a 1,05 przez okres 4,0146 dni, w wyniku zmiany łącznej powierzchni prezentowanych nam gwiazd składowych. Podstawowym składnikiem jest również regularna zmienna pulsująca z okresem 0,17 dnia

Spectrum-X Gamma

Znacznie opóźniona międzynarodowa misja rentgenowska. Pierwotnie planowany do wystrzelenia w 1993 r., Mało prawdopodobny lot przed 2000 r. Zawiera radziecko-duński teleskop rentgenowski (SODART) do obrazowania, a także spektroskopy do badań w ekstremalnym ultrafiolecie i promieniach gamma. Posiada również dwa amerykańskie instrumenty i Joint European Telescope for X-ray Astronomy (JET-X) do badania słabych źródeł promieniowania rentgenowskiego.

Spencer Jones, Sir Harold (1890-1960)

Astronom urodzony w Londynie w Anglii. Był głównym asystentem Franka Dysona w Greenwich i pracował w Królewskim Obserwatorium na Przylądku Dobrej Nadziei. Podążając śladami DAVIDA GILLA, powtórzył fotograficzny przegląd południowego nieba Gilla (Cape Photographic Catalogue, CPC). Następnie zorganizował międzynarodowy projekt mający na celu określenie odległości Ziemia-Słońce poprzez wielokrotne pomiary asteroidy Eros podczas jej bliskiego zbliżenia się do Ziemi w latach 1930-1931 (jeśli można określić odległość do dowolnego obiektu w Układzie Słonecznym, to odległości między resztę można znaleźć za pomocą praw Keplera). Pod jego kierownictwem Królewskie Obserwatorium na Przylądku sfotografowało Erosa ponad 1200 razy; zredukował to i taką samą ilość danych z innych obserwatoriów - ale okazało się, że Gill był bliżej celu. Spencer Jones wrócił do Greenwich i został Królewskim Astronomem w 1933 roku. Prawdopodobnie jego najbardziej znaczącym odkryciem były nieprawidłowości w ruchu obrotowym Ziemi, co udowodnił, pokazując, że wszystkie planety wydają się być razem, przesuwając się do przodu i pozostając w tyle za obliczonymi pozycjami w określonych razy mierzonych obrotem Ziemi. Zastąpił pojęcie "czasu uniwersalnego", opartego na obrocie Ziemi, "czasem efemerydalnym", systemem pomiaru czasu początkowo opartym na ruchu planet na ich orbitach, a następnie zastąpionym przez częstotliwość oscylacji w kwarcu, a następnie atomy cezu. Doświadczywszy przejrzystości nieba w Afryce Południowej, był przygnębiony obserwacjami warunków w Londynie i rozpoczął przenoszenie Królewskiego Obserwatorium na wieś Sussex.

Spartan (Shuttle Pointed Autonomous Research Tool for Astronomy)

Mały satelita NASA rozmieszczony i odzyskany przez prom kosmiczny. Pierwszy lot odbył się w czerwcu 1985 r. Ostatni (piąty) lot odbył się w listopadzie 1998 r. Na pokładzie spektrometru koronalnego w ultrafiolecie i koronografu w świetle białym do badania korony słonecznej i przyspieszenia wiatru słonecznego.

Specjalne Obserwatorium Astrofizyczne, Rosja

Specjalne Obserwatorium Astrofizyczne (SAO) Rosyjskiej Akademii Nauk zostało zorganizowane w 1966 roku jako instytucja zarządzająca obsługą 6-metrowego lustrzanego reflektora optycznego BTA (Bolszoj Azymutalny Teleskop) i 600-metrowego radioteleskopu RATAN-600. Obserwatorium znajduje się w pobliżu doliny rzeki Zelenchuk (Kaukaz Północny). Stanowisko 6-metrowego teleskopu znajduje się na wysokości 2100 m n.p.m. Oprócz teleskopu BTA na miejscu znajduje się kilka mniejszych instrumentów o średnicy od 0,6 do 1,0 m. Obserwacje radiowe prowadzi RATAN-600, który znajduje się na południowych obrzeżach wsi Zelenchukskaya, około 20 km na północ od BTA. Centrum administracyjne, biblioteka, laboratoria naukowe i domy mieszkalne znajdują się w osadzie Nizhnij Arkhys, która znajduje się mniej więcej w połowie drogi między głównymi instrumentami SAO. Oba teleskopy zbudowano w 1975 roku, ale regularne obserwacje rozpoczęto dwa lata później. Czas obserwacji na teleskopach jest planowany przez międzynarodowe komitety alokacyjne. Dziś SAO jest głównym rosyjskim ośrodkiem naziemnych obserwacji astronomicznych. Około jedna trzecia programów naukowych w teleskopach jest realizowana we współpracy z europejskimi stronomerami. BTA był największym teleskopem na świecie do początku lat 90. Pierwsze użycie montażu alt-azymut dla gigantycznego teleskopu stało się przykładem dla dalszych dużych projektów instrumentów. Radioteleskop RATAN-600 został zaprojektowany jako antena o zmiennej powierzchni, umożliwiająca zastosowanie metody syntezy apertury. Działalność obserwatorium jest wspierana przez Rosyjską Akademię Nauk oraz Ministerstwo Nauki i Technologii. Personel Obserwatorium liczy 480 osób. Wśród 114 naukowców SAO jest dwóch członków Akademii Rosyjskiej, 14 ScD i 60 PhD. Działalność badawcza obejmuje przestrzenny rozkład galaktyk, aktywnych jąder galaktycznych i kwazarów, atmosfery gwiazdowe i pola magnetyczne, badania gwiazd podwójnych i wielokrotnych, obiekty relatywistyczne, strukturę ośrodków międzygwiazdowych i radioastronomię słoneczną.

Spektroheliograf/spektrohelioskop

Przyrząd umożliwiający badanie Słońca w świetle o określonej długości fali (poprzez obrazowanie Słońca fotograficzne lub elektroniczne w przypadku spektroheliografu lub bezpośrednie widzenie w przypadku spektrohelioskopu). Zasadniczo instrument składa się ze spektrografu lub spektroskopu, który służy do izolowania jednej określonej linii widmowej (np. jednej z linii wodoru lub wapnia), połączonej z mechanicznymi lub optycznymi środkami skanowania tarczy Słońca. W przypadku spektrohelioskopu, pod warunkiem, że dysk słoneczny lub obszar zainteresowania można całkowicie przeskanować co najmniej dziesięć razy na sekundę, trwałość widzenia pozwala obserwatorowi zobaczyć nieruchomy obraz monochromatyczny (jednosekundowy). Instrument umożliwia badanie takich cech, jak wypukłości i włókna. Ilość widocznych szczegółów zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się szerokości szczeliny. Izolując różne części określonej linii widmowej (linia widmowa ma skończoną szerokość), obserwator może obserwować różne głębokości w atmosferze słonecznej.

Spektroskop/spektrograf

Urządzenie umożliwiające bezpośrednie oglądanie widma źródła światła (spektroskop) lub rejestrację za pomocą środków fotograficznych lub elektronicznych (spektrograf). Podstawowy spektrograf składa się z następujących głównych elementów: wąskiej szczeliny, przez którą światło wpada do instrumentu, kolimatora, elementu rozpraszającego, układu obrazującego i detektora. Światło ze źródła (np. gwiazdy) pada na szczelinę, która znajduje się w płaszczyźnie ogniskowej teleskopu. Światło wychodzące ze szczeliny jest kierowane do równoległej wiązki przez kolimator, który podobnie jak element obrazujący może składać się z soczewek lub luster. Wiązka światła napotyka następnie element rozpraszający, który rozdziela światło na składowe długości fal lub kolory. Elementem rozpraszającym może być pryzmat (lub seria pryzmatów) lub siatka dyfrakcyjna (siatka o drobnych liniach, która przepuszcza lub, częściej, odbija światło i rozdziela je na składowe długości fal). System wykorzystujący odbijającą optykę i siatkę odbijającą umożliwia badanie długości fal, które nie mogą przechodzić przez szkło. Na koniec system obrazowania skupia widmo (pasmo długości fali przed wyjściem) na detektorze, którym może być emulsja fotograficzna, kineskop lub CCD. W spektroskopie służącym do obserwacji wizualnych za elementem rozpraszającym umieszcza się mały teleskop z okularem. Skupione widmo składa się zasadniczo z bardzo dużej liczby nakładających się monochromatycznych obrazów (każdy odpowiadający innej długości fali światła) szczeliny wejściowej. Aby uzyskać ostro skupione widmo, szczelina powinna być jak najwęższa. Jednak im węższa szczelina, tym słabsze widmo i dłuższy czas ekspozycji potrzebny do zarejestrowania widma. Ponieważ widmo źródła punktowego, takiego jak gwiazda, składałoby się z cienkiego paska światła, zbyt wąskiego, aby można go było efektywnie analizować, dodatkowy element optyczny, zwany poszerzaczem, jest zwykle umieszczany między szczeliną a kolimatorem. To poszerza widmo pod kątem prostym do jego długości. Alternatywnie, obserwator może osiągnąć ten sam efekt, przesuwając teleskop podczas ekspozycji, tak aby śledzić obraz gwiazdy nieco w górę iw dół szczeliny. Dwa kluczowe czynniki charakteryzujące wydajność spektrografu to dyspersja i rozdzielczość widmowa. Dyspersja jest miarą rozłożenia składowych długości fal, przy czym dyspersja liniowa to zmiana długości fali na danej fizycznej długości widma. Dyspersja jest normalna podawana w nanometrach na milimetr (nm mm^-1), dyspersja 1 nm mm^-1 odpowiadająca zmianie długości fali o 1 nanometr na 1 milimetr długości zobrazowanego widma. Rozdzielczość widmowa (R) jest miarą zdolności instrumentu do ujawniania drobnych szczegółów widma i jest zdefiniowana jako R = λ/Δλ, gdzie &ambda; oznacza długość fali będącej przedmiotem zainteresowania, a Δ&ambda;najmniejszy przedział długości fali, który można rozróżnić w spektrum. Na przykład, w przypadku badania światła o długości fali około 500 nm, rozdzielczość widmowa 500 odpowiadałaby możliwości rozróżnienia dwóch wyidealizowanych linii widmowych, które były rozdzielone długością fali o 1 nm. Dyspersje spektrografów astronomicznych mieszczą się w zakresie od około 100 nm mm^-1 do około 0,01 nm mm^-1, a ich rozdzielczości od około 10 do około 100 000.

Space Telescope Science Institute (STScI)

Znajduje się na kampusie Johns Hopkins University Homewood, Baltimore, Maryland. Instytut jest odpowiedzialny przed GODDARD SPACE FLIGHT CENTRE NASA za działania naukowe Kosmicznego Teleskopu Hubble′a (HST). Została założona przez NASA na zalecenie Narodowej Akademii Nauk i jest obsługiwana przez ASSOCIATION OF UNIVERSITIES FOR RESEARCH IN ASTRONOMI (AURA) na zlecenie NASA. Główną rolą STScI jest maksymalizacja produktywności naukowej HST i służenie społeczności astronomicznej w jego działaniu. Instytut pozyskuje i opiniuje propozycje obserwacji oraz wybiera obserwacje do przeprowadzenia. Planuje obserwacje i pomaga zaproszonym obserwatorom w ich pracy. Generuje również zintegrowaną oś czasu naukowo-inżynieryjną wspierającą wszystkie działania statków kosmicznych oraz zapewnia urządzenia i oprogramowanie do kalibracji, analizy i archiwizacji danych HST. STScI monitoruje również HST i jego instrumenty naukowe pod kątem takich parametrów, jak wydajność instrumentu, dokładność wskazywania i ostrość teleskopu. Jako część systemu planowania i tworzenia harmonogramów, STScI Guide Star Selection System zapewnia gwiazdy odniesienia i inne jasne obiekty, dzięki czemu precyzyjne czujniki naprowadzające HST mogą precyzyjnie skierować teleskop. Instytut odegrał również kluczową rolę we wczesnych badaniach koncepcyjnych misji dla Teleskopu Kosmicznego Nowej Generacji (NGST) i został wybrany przez NASA do zarządzania operacjami naukowymi i misyjnymi tego następcy HST. W STScI pracują astronomowie, informatycy, technicy i pracownicy administracyjni z AURA, Europejskiej Agencji Kosmicznej (która jest partnerem NASA w projekcie Space Telescope Project) oraz Computer Sciences Corporation. Z łącznej liczby około 500 pracowników około 100 to astronomowie i naukowcy.

Space Interferometry Mission (SIM)

Proponowana misja astrometryczna NASA i pierwsza, w której wykorzystano interferometrię optyczną. Start planowany jest na czerwiec 2005. Sonda będzie oddalać się od Ziemi z prędkością około 0,1 AU rocznie, osiągając maksymalną odległość komunikacyjną około 95 milionów km po pięciu latach. Na tej orbicie będzie otrzymywać ciągłe oświetlenie słoneczne. Będzie wyposażony w interferometr naukowy i dwa interferometry prowadzące z linią bazową 10 m. Służy do określania pozycji i odległości gwiazd z bardzo dużą dokładnością oraz do wykrywania gwiazd i planet karłów brunatnych. Będzie także pionierem techniki blokowania (zerowania) światła jasnych gwiazd. Możliwa rozdzielczość kątowa 10 milisekund kątowych - cztery razy lepsza niż Kosmiczny Teleskop Hubble′a.

Sonda kosmiczna

Statek kosmiczny bez załogi przeznaczony do badania ośrodka międzyplanetarnego lub warunków panujących na innym ciele niebieskim lub w jego pobliżu. Sonda kosmiczna porusza się po orbicie wokół Słońca lub po trajektorii prowadzącej z okolic Ziemi do otoczenia celu (np. planety, komety lub asteroidy). Aby dotrzeć w przestrzeń międzyplanetarną, sonda kosmiczna musi przekroczyć prędkość ucieczki Ziemi. Aby wejść na zamkniętą orbitę wokół swojej planety docelowej, sonda kosmiczna musi zmniejszyć swoją prędkość względem tej planety, zwykle poprzez odpalenie silników rakietowych na pokładzie (jeśli nie zostaną podjęte żadne działania tego rodzaju, statek przeleci obok celu z prędkością trajektorii hiperbolicznej i oddalać się w przestrzeń międzyplanetarną). Pierwszą sondą kosmiczną, która opuściła okolice Ziemi i weszła na niezależną orbitę wokół Słońca, była Luna 1, radziecka sonda, która minęła Księżyc w odległości 6000 km 4 stycznia 1959 r. i kontynuowała lot w przestrzeń międzyplanetarną.

Spörer, Gustav FW (1822-95)

Niemiecki astronom, badał plamy słoneczne. Odkrył postępujący dryf plam słonecznych w średniej szerokości geograficznej w kierunku równika słonecznego w ciągu cyklu słonecznego (prawo Sp¨orera) oraz niedobór plam słonecznych między 1645 a 1715 r. (minimum MAUNDERA).

Somerville, Mary [z domu Fairfax] (1780-1872)

Fizyk i matematyk, urodzona w Jedburgh, Roxburghshire, Szkocja, samouk, kształciła się pod okiem nauczyciela brata. Wraz z przedwczesną śmiercią męża została wdową o niezależnych środkach i zajęła się matematyką, studiując astronomię i dynamikę. Przeprowadzała eksperymenty nad magnetyzmem i widmem słonecznym. Napisała spopularyzowaną interpretację Mecanique Celeste Laplace′a i Principia Newtona zatytułowaną The Mechanism of the Heavens oraz relację z The Connection of the Physical Sciences. Jej dyskusja na temat hipotetycznej planety powodującej perturbacje orbity Urana zainspirowała JOHNA ADAMSA do obliczenia pozycji Neptuna. Mary Somerville i Caroline Herschel były pierwszymi kobietami, które napisały artykuły czytane w Royal Society. Jej imieniem nazwano Somerville College na Uniwersytecie Oksfordzkim.

Sosigenes z Aleksandrii (ok. 50 lub 90 p.n.e. -?)

Peripatetic, grecki filozof, urodzony w Aleksandrii, astronom i matematyk, który doradzał Juliuszowi Cezarowi w sprawie reformy kalendarza. Zalecił rok 365,25 dni i dodał dodatkowe dni do roku 46 pne, aby przywrócić kalendarz do rejestru pór roku. Jego opis układu planetarnego Eudoksosa jest najbardziej kompletnym zachowanym opisem.

Solar-B

Japońsko-amerykańsko-brytyjska misja badania korony słonecznej, której start zaplanowano na 2004 r. Oczekuje się, że będzie zawierał 50-centymetrowy teleskop optyczny, obrazowy teleskop rentgenowski i spektrometr do obrazowania w skrajnym ultrafiolecie.

Solar Probe

Proponowana misja NASA polegająca na przelocie przez koronę słoneczną. Planowana data wystrzelenia 2007. Umieszczona na ekscentrycznej orbicie zbliżyłaby się na odległość 3 promieni słonecznych od powierzchni, aby wykonać pomiary korony in situ, lecąc od bieguna do bieguna. Drugi przelot może nastąpić w 2015 roku.

Solar Maximum Mission (SMM)

Satelita NASA przeznaczony do badania rozbłysków słonecznych podczas szczytu cyklu słonecznego. Wystrzelony w lutym 1980. Posiadał siedem instrumentów do rejestrowania rozbłysków w zakresie widzialnym, rentgenowskim, ultrafioletowym i gamma. Zmierzyłem również stałą słoneczną. Odkrył promieniowanie rentgenowskie pochodzące z podstaw struktur pętlowych w rozbłyskach. Awaria po dziewięciu miesiącach, ale została naprawiona przez astronautów wahadłowca w 1984 roku. Ponownie wszedł w atmosferę w 1989 roku.

Snel [Snell lub Snellius lub Snel van Royen], Willebrord (1580-1626)

Urodzony w Lejdzie w Holandii, początkowo studiował prawo, ale ostatecznie został następcą swojego ojca jako profesor matematyki na Uniwersytecie w Lejdzie. Założył naukę o geodezji w 1617 roku, kiedy opublikował Eratostenesa Batavusa, który opracował metodę triangulacji do geodezji. W 1621 roku odkrył to, co stało się znane jako sinusoidalne prawo załamania światła Snella; został po raz pierwszy opublikowany przez HUYGENSA w jego książce Dioptrica. Publikował na temat astronomii, w tym komet; pozostał wierny teorii Ptolemeusza.

Société Française d′Astronomie et d′Astrophysique

Francuskie Towarzystwo Astronomii i Astrofizyki (SF2A) (wcześniej SFSA dla Sociéeté Française des Specialistes d′Astronomie), oficjalnie założone 18 listopada 1978 roku, zrzesza około 500 francuskich astronomów i astrofizyków. Jego podstawowym celem jest wywołanie większej spójności wśród profesjonalistów zajmujących się astronomią i obrona interesów ich działalności badawczej. Od listopada 1980 r. regularnie ukazuje się czasopismo w języku francuskim: Le Journal des Astronomes Français. Jest wysyłany do ponad 800 naukowców. Wysyłany jest również e-mailem zwykły list, w którym podawane są wszelkiego rodzaju informacje dotyczące francuskich astronomów. Towarzystwo co roku organizuje spotkanie w innym francuskim mieście. W 1999 roku spotkanie zorganizowano w Tuluzie wraz z walnym zgromadzeniem EUROPEJSKIEGO TOWARZYSTWA ASTRONOMICZNEGO (JENAM′99). W 2000 roku w Marsylii odbyło się spotkanie SF2A. Co roku podczas spotkania przyznawana jest nagroda naukowa młodemu naukowcowi, który w znaczący sposób przyczynił się do postępu badań w astronomii. Nagroda jest sponsorowana przez stowarzyszenie Compaq-France. W 1999 roku otrzymał go Francis Bernardeau za pracę nad tworzeniem struktur w pierwotnym wszechświecie. Towarzystwo organizuje również co roku szkołę o innym specjalistycznym przedmiocie w mieście Goutelas. Obrady tych szkół Goutelas są regularnie publikowane.

Stała słoneczna

Ilość promienistej energii słonecznej docierającej w ciągu sekundy prostopadle do powierzchni jednego metra kwadratowego w odległości 1 jednostki astronomicznej od Słońca. Jest to odpowiednik średniego strumienia promieniowania słonecznego w górnej części ziemskiej atmosfery. Zmierzona wartość stałej słonecznej wynosi 1368 Wˇm^?2. Ponieważ Ziemia krąży wokół Słońca po orbicie eliptycznej, jej odległość od Słońca waha się od 1,0167 AU do 0,9833 AU. W rezultacie w ciągu roku strumień promieniowania słonecznego w górnej części atmosfery zmienia się o około ą 3%. Dokładne pomiary stałej słonecznej wykazały, że jasność Słońca zmienia się w skalach czasowych dni i tygodni nawet o 0,2%, głównie w wyniku zmian liczby ciemnych plam lub jasnych plam na jego powierzchni. Długoterminowe pomiary sugerują, że istnieje ogólna zmiana jasności Słońca, która wydaje się podążać za cyklem słonecznym, Słońce jest o około 0,08% jaśniejsze przy maksimum słonecznym (kiedy na jego powierzchni jest więcej aktywnych obszarów) niż przy minimum.

Smart-1

Pierwsza misja demonstracyjna Europejskiej Agencji Kosmicznej zaproponowana w ramach planu naukowego "Horyzont 2000". Ma na celu zademonstrowanie innowacyjnych i kluczowych technologii dla naukowych misji kosmicznych, takich jak napęd elektryczny wykorzystujący energię słoneczną. Wystrzelenie planowane jest na koniec 2001 roku. Możliwe cele to Księżyc, asteroidy bliskie Ziemi i komety

Smith, Harlan James (1924-91)

Astronom, urodzony w Wheeling, WV, został dyrektorem McDonald Observatory na University of Texas w Austin. Odkrył (wraz z Dorrit Hoffleit), że kwazary są zmienne, co umożliwiło wyznaczenie granic ich wielkości i zbadanie mechanizmów ich emisji. Zidentyfikowali karłowate gwiazdy zmienne cefeidy. Studiował emisje radiowe z Jowisza i innych planet oraz wpływ wiatru słonecznego na nie. Był jednym z pierwszych astronomów, którzy zaplanowali obserwacje naziemne w połączeniu z misjami kosmicznymi, budując teleskop 107 w Obserwatorium McDonalda, aby wspierać planetarne misje kosmiczne. Był zwolennikiem eksploracji kosmosu zarówno przez orbitujące teleskopy astronomiczne, jak i przez ludzi na Księżycu, wykorzystując księżycowe bazy do astronomii.

Smith, Sir Francis Graham (1923-)

Brytyjski radioastronom, który pracował nad radarami podczas II wojny światowej, dołączył do grupy Martina Ryle'a w Cambridge i razem odkryli najsilniejsze źródło radiowe Cassiopeia A w 1948 roku. W ramach swojej pracy doktorskiej w 1951 roku udoskonalił pozycje Cas A i Cygnus A. David Dewhirst w Cambridge zwrócił uwagę, że w miejscu Cas A była mgławica, która okazała się pozostałością po supernowej, a WALTER BAADE i RUDOLPH MINKOWSKI użyli teleskopu 200, aby zidentyfikować Cyg A jako galaktykę. Pokazał, że fluktuacje jasności źródeł radiowych wynikają z lokalnych efektów w jonosferze i użył interferometru Long Michelsona w Cambridge do pomiaru gęstości elektronowej. Został profesorem w Jodrell Bank, gdzie pracował nad pulsarami, odkrywając wysoką polaryzację ich emisji radiowej i pracował nad ich identyfikacją optyczną i zmianami okresu. Kierował Królewskim Obserwatorium w Greenwich i zbudował brytyjskie teleskopy na wyspie La Palma na Wyspach Kanaryjskich. Otrzymał honorowy tytuł Królewskiego Astronoma.

Smyth, Charles Piazzi [również Charles Piazzi-Smyth] (1819-1900)

Astronom, syn astronoma-amatora, admirała Williama Henry'ego Smytha, nazwany na cześć włoskiego astronoma GIUSEPPE PIAZZI. Został dyrektorem ówczesnego Instytutu Astronomicznego na Calton Hill w Edynburgu, który przekształcił się w Królewskie Obserwatorium w Edynburgu, w nowym budynku na Blackford Hill w tym samym mieście. Dokonał oszacowania ilości promieniowania cieplnego otrzymywanego z Księżyca i zbadał światło zodiakalne. Nie odznaczył się jednak w roli reżysera, będąc odpowiedzialnym za zaniedbanie instrumentów i oddanie do użytku teleskopu, który nigdy nie zadziałał. Co więcej, miał obsesję na punkcie piramidologii, opartej na błędnym przekonaniu, że pomiary Wielkiej Piramidy mają znaczenie mistyczne i matematyczne. Opublikował bardzo udane popularne książki na ten temat, ale Towarzystwo Królewskie odmówiło opublikowania jego zrzędliwych artykułów i stał się jedyną osobą, która kiedykolwiek zrezygnowała ze stypendium, najwyraźniej grożąc nierozsądną groźbą zrobienia tego bez kalkulacji, że jego oferta zostanie przyjęta . Po negatywnym oficjalnym raporcie o stanie obserwatorium Calton Hill zrezygnował z funkcji dyrektora i resztę życia poświęcił fotografowaniu chmur w Lake District. Ale chociaż jest to zasadniczo smutna opowieść, Piazzi Smyth wniósł jeden wybitny wkład w astronomię Wielkiej Brytanii i świata. W 1856 roku udał się w podróż poślubną ze swoją żoną Jessicą na Teneryfę na Wyspach Kanaryjskich i obozował na wysokim wulkanie El Teide, badając sugestię Isaaca Newtona, że obserwatoria optyczne powinny być lepiej zlokalizowane na wysokości. Odkrył, że rzeczywiście może zobaczyć słabsze gwiazdy niż za pomocą tego samego teleskopu w Edynburgu i rozdzielić bliższe gwiazdy podwójne. Obserwatorium Mount Hamilton było pierwszym obserwatorium górskim utworzonym na podstawie wyprawy badawczej Piazziego Smytha, a Observatorio del Teide i Observatorio del Roque de los Muchachos na siostrzanej Wyspie Kanaryjskiej La Palma są tego bezpośrednią konsekwencją.

Syriusz

Syriusz jest najjaśniejszą gwiazdą na nocnym niebie i leży w konstelacji CANIS MAJOR. W rzeczywistości Syriusz jest UKŁADEM BINARNYM składającym się z gwiazdy ciągu głównego (Syriusz A) i towarzysza BIAŁEGO KARŁA (Syriusz B). Inne popularne nazwy tego systemu gwiezdnego to Canicula, Aschere i Psia Gwiazda. Canis Major, co można przetłumaczyć jako większy pies, jest jednym z psów myśliwskich Oriona, drugim jest CANIS MINOR. Układ podwójny gwiazd Syriusza reprezentuje nos większego psa i można go łatwo znaleźć, podążając za linią utworzoną przez trzy gwiazdy tworzące pas ORIONA. Kilka wieków temu uważano, że Syriusz jest pojedynczą gwiazdą. W 1862 roku, prawie 20 lat po tym, jak po raz pierwszy podejrzewano o istnienie gwiazdy towarzyszącej Syriuszowi A, ALVAN CLARK odkrył Syriusza B podczas testowania nowego obiektywu, który wykonał dla Obserwatorium Dearborn. Położenie tego układu podwójnego na niebie to rektascensja 06h 45m 09s i deklinacja ?16? 42′ 57″. Odległość do tych dwóch gwiazd wynosi 8,6 lat świetlnych, czyli nieco ponad 80 bilionów kilometrów. Syriusz A i Syriusz B stanowią VISUAL BINAR, co oznacza, że każdą z dwóch gwiazd można indywidualnie rozdzielić za pomocą teleskopu. Syriusz A, który ma typ widmowy A1 V, jest znacznie większy niż nasze Słońce. Syriusz B, typ widmowy DA, jest mniej więcej cztery razy większy od Ziemi. Chociaż stosunek rozmiarów tych dwóch gwiazd jest z grubsza podobny do tego samego stosunku w układzie Ziemia-Słońce, stosunki mas obu par są zupełnie różne. Nie byłoby nierozsądne przybliżenie układu Ziemia-Słońce, gdy Ziemia porusza się po prawie kołowej ścieżce wokół nieruchomego Słońca. Syriusza A i Syriusza B należy jednak traktować jako dwie gwiazdy, z których każda krąży wokół wspólnego środka masy. Należy zauważyć, że Ziemia i Słońce również krążą wokół własnego wspólnego środka masy, ale ten znajduje się bardzo blisko środka Słońca, podczas gdy środek masy układu Syriusza jest stosunkowo dobrze oddalony od każdej z gwiazd. Pozorna jasność Syriusza A wynosi -1,5, co sprawia, że wydaje się być najjaśniejszą gwiazdą na nocnym niebie; jego bezwzględna wielkość wynosi 1,4. Jasności pozorne i bezwzględne dla Syriusza B wynoszą odpowiednio 8,3 i 11,2. Zauważ, że różnica między jasnością absolutną i pozorną dla każdej gwiazdy jest taka sama. Wynika to bezpośrednio z faktu, że znajdują się one w tej samej odległości. Dzisiejszy stan ewolucyjny układu podwójnego Syriusza jest zupełnie inny niż w przeszłości. Syriusz B, który jest teraz białym karłem, był najprawdopodobniej CZERWONYM GIANTEM. Kiedy stary Syriusz B eksplodował, jego rdzeń pozostał w tyle, by stać się Syriuszem B, którego znamy dzisiaj. Szacunki dla wcześniejszego układu podwójnego Syriusza wskazują, że masa Syriusza B jest bliska czterem masom Słońca, odległość między dwiema gwiazdami wynosi siedem jednostek astronomicznych, a okres obiegu wokół środka masy wynosi siedem lat. Syriusz A niedawno dostarczył pierwszego proponowanego wykrycia wiatru gwiazdowego z widmowej gwiazdy typu A. Obecnie nie jest znany mechanizm zdolny do inicjowania wiatru gwiazdowego w gwiazdach typu A. Jeśli jednak taki mechanizm istnieje, uważa się, że ciśnienie promieniowania byłoby w stanie napędzać taki wiatr. Bliskie sąsiedztwo Syriusza A wraz z towarzyszącym mu białym karłem zapewnia wyjątkowe środowisko do poszukiwania takich wiatrów i ich pochodzenia. Intrygująca zagadka otacza Syriusza A od prawie dwóch tysięcy lat. W szczególności obserwacje przeprowadzone przez PTOLEMY i innych sugerują, że Syriusz A był znacznie bardziej czerwony w ich czasach. Zbadano kilka teorii sugerujących mechanizmy zdolne do wytwarzania obserwowanych różnic kolorów w okresie 2000 lat. Jednym z bardziej realnych wyjaśnień jest to, że Syriusz A wydawał się bardziej czerwony z powodu interferencji spowodowanej ziemską atmosferą, biorąc pod uwagę pozycję, z której Ptolemeusz najprawdopodobniej prowadził swoje obserwacje. Ponieważ Syriusz B ma masę bardzo zbliżoną do masy naszego Słońca, zamkniętą w kuli, której promień jest mniejszy niż pięciokrotność promienia Ziemi, przyciąganie grawitacyjne na powierzchni Syriusza B jest niezwykle silne (ponad dwa miliony razy większe niż na powierzchni Ziemi). W rzeczywistości jest tak wysoko, że powoduje przesunięcie ku czerwieni w świetle emitowanym przez Syriusza B. Syriusz B jest również intrygujący, ponieważ jest jednym z najmasywniejszych białych karłów odkrytych do tej pory. Chociaż jest bardzo blisko, jeśli chodzi o odległości astronomiczne, obserwacje są dość utrudnione ze względu na jego powiązanie z Syriuszem A. Nowsze, dokładniejsze pomiary podstawowych właściwości Syriusza B mogą pomóc nam zrozumieć nie tylko układ podwójny Syriusza, ale także nasz wszechświat jako całość.

Sitterly, Charlotte Emma Moore (1898-1990)

Astrofizyk i fizyk atomowy, pracował z HENRYM NORRISRUSSELLEM w Princeton nad gwiazdami podwójnymi i ich masami. Pracowała w Mount Wilson z Charlesem E St Johnem i HAROLDEM BABCOCKIEM, analizując linie atomowe w widmie plam słonecznych. W National Bureau of Standards i Naval Research Laboratory analizowała dane laboratoryjne dotyczące widma słonecznego i dane atomowe, za pomocą których charakteryzowane są linie widmowe; pod koniec swojego długiego życia nadal pracowała nad rozszerzeniem tabel do ultrafioletu w celu wykorzystania danych z instrumentów kosmicznych.

Slipher, Vesto Melvin (1875-1969)

Astronom, urodzony w Mulberry, IN, został dyrektorem Obserwatorium Lowella. Użył spektroskopii do określenia okresów rotacji kilku planet i zidentyfikował składniki ich atmosfer. Zarejestrował pierwsze prędkości radialne galaktyk. Czas naświetlania tych wczesnych fotografii wynosił nawet tydzień. Dane zostały rozszerzone przez EDWIN HUBBLE, aby odkryć ekspansję wszechświata. Dzięki danym Slipher zmierzył obroty galaktyk spiralnych. Nadzorował poszukiwania dziewiątej planety, Plutona.

Sloan Digital Sky Survey

Sloan Digital Sky Survey wykorzystuje specjalny 2,5-metrowy teleskop znajdujący się w Nowym Meksyku do stworzenia pięciokolorowej cyfrowej mapy nieba o powierzchni 10 000 stopni kwadratowych, która ma zostać ukończona do około 2005 r. Obrazy zostaną wykorzystane do autonomicznego wybrania miliona obiektów do spektroskopii , za pomocą wieloobiektowego spektrografu zamontowanego na tym samym teleskopie, uzyskując przesunięcia ku czerwieni, a tym samym odległości, dla każdej galaktyki. Ujawni się również ogromna liczba wcześniej nierozpoznanych obiektów quasi-gwiezdnych i osobliwych gwiazd. Chociaż pierwotnie motywowany problemami dotyczącymi wielkoskalowej struktury Wszechświata, Survey będzie stanowił stały publiczny bank danych, mający zastosowanie do wielu różnych problemów astronomii, od pobliskich asteroid do najbardziej odległych kwazarów. Badanie jest prowadzone przez międzynarodowe konsorcjum dziesięciu uniwersytetów i laboratoriów badawczych.

Small Astronomy Satellite (SAS)

Seria trzech pionierskich satelitów naukowych NASA, wystrzelonych w latach 1970-75. SAS-1, znany również jako UHURU (Freedom), był pierwszym dedykowanym satelitą do astronomii rentgenowskiej. SAS-2 był pierwszym satelitą, który wykrył promieniowanie gamma i odkrył tajemnicze źródło Geminga. SAS-3 przeprowadzał również eksperymenty rentgenowskie.

Syderyt

Przestarzałe określenie meteorytu żelaznego.

Syderolit

Przestarzałe określenie meteorytu kamienno-żelaznego.

Siderostat/heliostat/celostat

Płaskie zwierciadło poruszające się wokół osi w celu odbijania światła od określonego obiektu niebieskiego wzdłuż ustalonego kierunku. W praktyce koelostat zwykle składa się z dwóch zwierciadeł płaskich. Jedno lustro obraca się wokół osi równoległej do osi Ziemi z połową prędkości obrotowej Ziemi, aby przeciwdziałać pozornemu obrotowi sfery niebieskiej i zapewnić, że promienie z określonego obiektu są odbijane wzdłuż stałego kierunku. Drugie zwierciadło jest ustawione tak, aby odbijało wiązkę światła z pierwszego zwierciadła do nieruchomego teleskopu. Siderostat wykorzystuje lustro napędzane z taką samą prędkością kątową jak obrót Ziemi, ale ma tę wadę, że chociaż gwiazda znajdująca się w środku pola widzenia pozostaje nieruchoma, reszta pola widzenia obraca się wokół tego centralnego punktu. Tam, gdzie lustro lub lustra są napędzane, aby podążać za pozornym ruchem Słońca, urządzenie nazywa się heliostatem. Systemy tego typu stosowane są w wielu specjalistycznych teleskopach słonecznych. Na przykład teleskop słoneczny McMath w Kitt Peak w Arizonie wykorzystuje heliostat o średnicy 2 m, zamontowany na szczycie 30-metrowej wieży, aby odbijać światło w schłodzonym, nachylonym tunelu o długości około 150 m, do systemu teleskopów zwierciadlanych, który tworzy w laboratorium utrwalony obraz Słońca o średnicy około 76 cm.

Sigüenza y Gongora, Carlos de (1645-1700)

Hiszpański astronom kolonialny, urodzony w Mexico City, został profesorem astrologii na uniwersytecie, ale wydaje się, że zdecydowanie sprzeciwiał się astrologii iw 1681 roku pisał o kometach, aby uspokoić obawy wywołane przez ten z lat 1680-1681. Mianowany dekretem króla Hiszpanii Karola II na królewskiego kosmografa, sporządził mapy Nowej Hiszpanii, Meksyku i Zatoki Pensacola oraz określił długość geograficzną miasta Meksyk. Wydał almanachy i obserwował zaćmienie Słońca w 1691 roku.

Shapley, Harlow (1885-1972)

Urodzony w Nashville, MO, studiował u FREDERICKA SEARESA i w Princeton u HENRY'EGO NORRISA RUSSELLA, gdzie przejął analizę obserwacji Russella krzywych blasku 90 gwiazd podwójnych zaćmieniowych (dziesięciokrotnie więcej znanych do tej pory). W tej pracy ustalił, że gwiazdy zmienne cefeidy, których linie widmowe naśladują spektroskopowe gwiazdy podwójne, są w rzeczywistości gwiazdami pulsującymi. Dołączył do personelu Obserwatorium Mount Wilson w Kalifornii, przechodząc do badania gromad kulistych gwiazd. W niektórych odkrył gwiazdy zmienne cefeidy i skalibrował zależność okresu od jasności HENRIETTY LEAVITTA, określając ich odległości. Asymetryczny rozkład gromad kulistych na niebie oznacza, że Słońce znajduje się poza centrum rozkładu, około 50 000 lat świetlnych stąd, w kierunku konstelacji Strzelca. Shapley zidentyfikował to z centrum naszej Galaktyki. Chociaż Shapley nie docenił absorpcji międzygwiezdnej, a tym samym przecenił rozmiar Galaktyki, ustaliło to rozmiar naszego układu gwiezdnego. Shapley wziął udział w wielkiej debacie z HEBER CURTIS iz powodzeniem wykazał, że nasza Galaktyka jest systemem gwiezdnym porównywalnym z innymi galaktykami. Shapley został dyrektorem Harvard College Observatory, ustanawiając nowoczesne stacje zewnętrzne na stacji Oak Ridge (później Agassiz) na zachód od Cambridge w stanie Massachusetts oraz przenosząc południową stację Arequipa w Peru do stacji Boyden w Afryce Południowej, z których każda wyposażona była w 60 w teleskopie. Użył gwiazd zmiennych cefeid do zbadania obłoków Magellana, zbadania przestrzennego rozmieszczenia galaktyk zewnętrznych. Odkrył galaktyki karłowate w Sculptor i Fornax.

Shen Kua (1031-95)

Urodzony w Ch'ien-t'ang w prowincji Chekiang (obecnie Zhejiang) w Chinach, zwrócił się ku nauce po mniej niż w pełni udanej karierze generała. Opisał swoje prace z zakresu matematyki, astronomii, kartografii, optyki i medycyny. Opracował idee dotyczące ruchu planet, które obejmowały techniki przewidywania ruchu wstecznego i wykorzystał te techniki do poprawy przewidywań dotyczących Księżyca. To skłoniło go do zaproponowania nowego kalendarza, którego realizacja wymagała dalszych obserwacji nieba, stymulując rozwój astronomii w Chinach. Po raz pierwszy wspomniał o kompasie magnetycznym w swojej pracy Meng ch′i pi t′an (Eseje o puli snów). Opracował także kulę niebieską, zegar słoneczny z brązu i ulepszoną klepsydrę (zegar wodny).

Shepherd Moon

Pomniejszy satelita, którego wpływ grawitacyjny na cząsteczki wąskiego pierścienia planetarnego ogranicza zasięg promieniowy pierścienia. Wszystkie układy pierścieni planet olbrzymów są kształtowane przez perturbacje grawitacyjne cząstek tworzących pierścienie. Samotny księżyc pasterski może nadać szerokiemu pierścieniowi ostro zarysowaną zewnętrzną krawędź, podczas gdy pary księżyców pasterskich mogą "wcisnąć" cząstki wąskich pierścieni na dobrze zdefiniowane orbity. W późnych latach 70. Scott Tremaine i Peter Goldreich postawili hipotezę, że pary pasterzy odpowiadają za wąskie pierścienie Urana. W ich modelu jeden satelita krąży tuż za pierścieniem, a drugi wewnątrz niego. Zewnętrzny pasterz porusza się wolniej niż cząsteczki pierścienia. Kiedy cząsteczka na zewnątrz pierścienia go mija, pierścień ciągnie go z powrotem, powodując utratę energii i spadek na nieco niższą orbitę. Natomiast wewnętrzny pasterz porusza się szybciej niż cząsteczki pierścienia, więc kiedy go wyprzedza cząsteczka po wewnętrznej stronie pierścienia, jej przyciąganie grawitacyjne dodaje cząstce energii, podnosząc ją na nieco wyższą orbitę. Efektem netto jest przeciwdziałanie naturalnej tendencji cząstek pierścienia do rozprzestrzeniania się, dzięki czemu utrzymuje się wąski pierścień. Teoria zyskała poparcie wraz z odkryciem takich par księżyców pasterskich, najpierw w układzie Saturna w 1981 r., a następnie w układzie Urana w 1986 r. Mniejsze satelity Prometeusz i Pandora krążą po obu stronach pierścienia F Saturna. Zbity, spleciony wygląd pierścienia F został przypisany nieco różnym ekscentrycznościom dwóch pasterzy. Inny pomniejszy satelita, Atlas, krąży tuż przy zewnętrznej krawędzi jasnego pierścienia A i wydaje się działać jak pasterz, zapobiegając rozprzestrzenianiu się cząstek pierścienia na zewnątrz. Stwierdzono, że inna para pasterzy, Ofelia i Cordelia, krąży po obu stronach pierścienia ε wokół Urana. Nie jest jasne, w jaki sposób inne wąskie kręgi mogą istnieć bez efektu ukierunkowania pasterzy. Równie dobrze może być tak, że w rzeczywistości są one prowadzone przez jeszcze nieodkryte małe satelity. Z drugiej strony jakiś inny mechanizm może odgrywać rolę w ograniczaniu zawartych w nich cząstek.

Shinsei

Pierwszy japoński satelita naukowy wystrzelony we wrześniu 1971 r. Zwrócił dane dotyczące jonosfery, wiatru słonecznego i promieni kosmicznych. Shinsei oznacza "nową gwiazdę".

Szkłowski, Iosif Samuilovich (1916-85)

Radziecki astrofizyk, wykształcony i pracował, zwłaszcza w radioastronomii, na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym iw Instytucie Astronomicznym Szternberga. Zbadał koronę słoneczną, wykazując, że jej temperatura jest rzędu miliona stopni Kelvina, oraz przeprowadził teoretyczne i radiowe badania supernowych i pozostałości po supernowych. W 1953 roku zaproponował, że promieniowanie kontinuum z mgławicy Krab jest promieniowaniem synchrotronowym ze względu na jego szeroki rozkład widmowy i przewidział, że emisja radiowa będzie spolaryzowana przez pola magnetyczne powodujące promieniowanie synchrotronowe. Zostało to zademonstrowane przez Dombrovsky'ego w 1954 roku. Na podstawie bardzo ogólnego teoretycznego modelu ekspansji pozostałości supernowej do ośrodka międzygwiazdowego przewidział spadek emisji ze źródła radiowego Cassiopeia A o 1% rocznie, co zostało potwierdzone przez Högboma i Shakeshafta w 1961 roku. Książkę Szkłowskiego o inteligentnym życiu we wszechświecie przetłumaczył i rozszerzył CARL SAGAN.

Shoemaker, Eugene ['Gene'] Merle (1928-97) i Shoemaker, Carolyn [z domu Spellman]

Astrogeolog Gene Shoemaker urodził się w Los Angeles w Kalifornii i został głównym naukowcem w USGS Center of Astrogeology (Flagstaff) oraz profesorem geologii w CalTech. Pracował z żoną Carolyn nad kraterami, zarówno na Księżycu, jak i na Ziemi, przez wulkany oraz przez uderzenia meteorytów i komet. Odkrył, z Edwardem Chao, koezyt, rodzaj krzemionki powstałej w wyniku gwałtownego uderzenia i sygnatura, że ziemski krater jest meteorytem. Razem z Eleanor Helin, Carolyn i on szukali potencjalnych asteroid mogących mieć wpływ na Ziemię. W wyniku tych poszukiwań (przez które znaleźli 13% wszystkich znanych planetoid) odkryli także 32 komety, które teraz noszą nazwę Shoemaker, w tym kometę Shoemaker-Levy-9, która uderzyła w Jowisza w 1996 roku. Gene zmarł w samochodzie katastrofa w Australii podczas wizyty w kraterach meteorytów.

Severin [Soerensen, Longomontanus], chrześcijanin (1562-1647)

Duński astronom, urodzony w Longberg (od którego pochodzi jego łacińska nazwa) w Jutlandii, studiował astronomię pod kierunkiem TYCHO BRAHE, został profesorem matematyki i astronomii w Kopenhadze. Jego praca, Astronomia Danica, była w rzeczywistości spuścizną Tycho Brahe i zdecydowanie podtrzymywała geocentryczną teorię planet w wersji tychońskiej (Księżyc i Słońce krążące wokół nieruchomej Ziemi, a pozostałe planety krążące wokół Słońca). Jedynym jego ustępstwem na rzecz KOPERNIKA było wprowadzenie koncepcji obrotu Ziemi wokół własnej osi.

Sekstany

(The Sextant; skrót. Sex, gen. Sextantis; powierzchnia 314 st. kw.). Równikowa konstelacja, która leży między Lwem a Hydrą i kończy się o północy pod koniec lutego. Została wprowadzona jako Sextans Uraniae (Sekstans Uranii) dla upamiętnienia sekstantu astronomicznego (który jest większy niż późniejszy sekstans morski) przez astronoma Jana Heweliusza (1611-1687) z Gdańska (Gdańsk), który umieścił go w swoim atlasie Firmamentum Sobiescianum sive Uranographia z 1687 r. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejsza gwiazda w Sextans ma wielkość 4,5mag. Do interesujących obiektów należy NGC 3115 (Galaktyka Wrzeciona), galaktyka soczewkowata o jasności 9 mag.

Seyfert, Carl K. (1911-60)

Amerykański astronom badał właściwości galaktyk i zidentyfikował klasę ze skondensowanymi jądrami i szerokimi liniami emisyjnymi o wysokim wzbudzeniu. Są one obecnie znane jako galaktyki Seyferta, z centralnym jądrem mającym być masywną czarną dziurą.

Shakerley, Jeremy (1626 - ok. 1655)

Urodzony w Halifax, Yorkshire, samouk. Zabrany do domu Towneleyów i zachęcony do poszukiwań naukowych, odkrył pracę HORROCKS i był pierwszym matematykiem, który dostrzegł jej znaczenie. Wyemigrował do Indii, prawdopodobnie wraz z Kompanią Wschodnioindyjską, i obserwował tranzyt Merkurego w 1651 r., Drugi taki tranzyt, jaki kiedykolwiek zaobserwowano. Zmarł młodo w Indiach.

Selene (eksplorator selenologiczny i inżynieryjny)

Japoński projekt eksploracji Księżyca prowadzony wspólnie przez NASDA i Institute of Space and Astronautical Science (ISAS). Wystrzelenie planowane jest na 2003 rok. Składa się z księżycowego satelity krążącego wokół bieguna i satelity przekaźnikowego. Po roku moduł napędowy orbitera polarnego wyląduje miękko na Księżycu. Głównymi celami są pozyskanie danych niezbędnych do wyjaśnienia pochodzenia i ewolucji Księżyca oraz opracowanie technologii niezbędnych do eksploracji Księżyca, takich jak technologia miękkiego lądowania.

Seleukos z Seleucji (ok. 190 p.n.e. -?)

Filozof grecki, urodzony w Seleucji nad rzeką Tygrys w Babilonie. Podążał za Arystarchem, utrzymując, że Ziemia obraca się wokół własnej osi i krąży wokół Słońca. Skorelował pływy Oceanu Indyjskiego z pozycją Księżyca, teoretyzując związek przyczynowy między Księżycem a morzem przez ziemską atmosferę.

Separacja

Odległość kątowa między dwoma obiektami, mierzona w jednostkach łuku na sferze niebieskiej. Jest to najczęściej stosowane w pomiarach gwiazd podwójnych i wielokrotnych, a wraz z kątem położenia określa obserwowaną formę układu. Służy również do określania obserwowanej odległości satelity od jego pierwotnej planety.

Secchi, Angelo (1818-78)

Urodzony w Reggio Emilia, został jezuitą i został wygnany wraz z resztą zakonu przez Republikę Rzymską Mazziniego. Po okresie spędzonym w Obserwatorium Georgetown wrócił do Włoch w 1849 roku jako dyrektor Obserwatorium Kolegium Rzymskiego, budując nową kopułę obserwatorium na szczycie głównych filarów nieukończonego kościoła św. Ignacego. Secchi używał swoich teleskopów do badań Słońca i gwiazd, będąc jednym z pierwszych astronomów, który skoncentrował się na właściwościach fizycznych, a nie na pozycjach. Sklasyfikował widma ponad 4000 gwiazd na pięć klas w oparciu o wygląd widm (praca ta rozwinęła się i została zastąpiona przez bardziej szczegółowy system harwardzki EDWARDA PICKERINGA) i badał planety. Odkrył, że Jowisz jest gazowy. Narysował ciemne linie łączące obszary Marsa i użył słowa canali, kierunku obranego przez SCHIAPARELLI.

Sekunda łuku

Jedna sekunda pomiaru kąta. Znana również jako "sekunda łuku" (skrót "sekunda łuku") i oznaczona symbolem ″, sekunda łuku to jedna sześćdziesiąta minuty łuku (arcmin), co z kolei jest jedną sześćdziesiątą stopnia. Jeden stopień to 3600 (60×60) sekund łuku, a jeden radian to 206 265 sekund łuku.

Seares, Frederick Hanley (1873-1964)

Urodzony w Michigan, dołączył do pierwotnego personelu Obserwatorium Mount Wilson. Wykorzystał astrofotografię wybranych obszarów JACOBUSA KAPTEYN w ramach ogólnoświatowych wysiłków mających na celu określenie struktury Galaktyki, standaryzując system jasności gwiazd. Rozszerzył ją poza osiemnastą wielkość, fotografując gwiazdy o różnej jasności przez druciane ekrany i porównując dyfrakcyjne obrazy jasnych gwiazd z obrazami zerowego rzędu słabych. Wykorzystał zbiór danych uzyskanych w ramach tej pracy do zbadania jasności Drogi Mlecznej oraz rozmieszczenia i właściwości jej pyłu międzygwiezdnego.

Schopf, James William (1941-)

Paleontolog, urodzony w Urbana, IL, został profesorem paleobiologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Był głównym badaczem próbek księżycowych NASA i odkrył skamieniałe organizmy w australijskich skałach sprzed 3,5 miliarda lat, jednym z najwcześniejszych przejawów życia na Ziemi.

Schröter efekt

Zjawisko, w którym obserwowane i przewidywane fazy Wenus nie pokrywają się. Dotyczy to w szczególności przewidywanych i obserwowanych czasów dychotomii (półfazy), w których terminator - granica między oświetloną i nieoświetloną częścią dysku Wenus - powinien być linią prostą. Na elongacji wschodniej, kiedy planeta jest widoczna na wieczornym niebie, dychotomia pojawia się zwykle dzień lub dwa wcześniej niż teoretycznie powinna, podczas gdy na elongacji zachodniej, kiedy Wenus jest widoczna przed wschodem słońca, dychotomia pojawia się zwykle dzień lub dwa później. Efekt ten został nazwany na cześć Johanna Schrötera, który jako pierwszy opisał go w 1793 roku. Nie ma zadowalającego wyjaśnienia efektu Schrötera. Może to być czysto subiektywne lub może mieć przyczynę fizyczną, być może rozproszenie zmierzchu w cieńszej górnej atmosferze Wenus.

Schröter, Johann Hieronymous (1745-1816)

Magistrat Lilienthal niedaleko Bremy w Niemczech, wytrwały twórca map Marsa, chociaż wierzył, że wszystkie marsjańskie oznaczenia to burze piaskowe. Efekt Schröera na Wenus to dzień lub dwa przerwy między czasem dychotomii geometrycznej Wenus a momentem, w którym Wenus faktycznie pojawia się jako półkole (efekt atmosfery Wenus). Jego asystent KL HARDING odkrył Junonę, a FW BESSEL rozpoczął karierę w swoim obserwatorium, które wraz z jego dokumentacją, majątkiem i pozycją zaginęło podczas napoleońskiej wojny.

Schramm, David N. (1945-97)

Kosmolog, urodzony w St Louis, MO, studiował u WILLIAMA FOWLERA, został profesorem na Uniwersytecie w Chicago. Był założycielem przedmiotu "astro-fizyki cząstek elementarnych", badającego właściwości fizyki cząstek Wielkiego Wybuchu na początku wszechświata. Kiedy tylko dwie rodziny cząstek były znane, Schramm przewidział na podstawie rozważań kosmologicznych, że będzie jeszcze tylko jedna rodzina, co zostało potwierdzone w 1989 roku przez eksperymenty w akceleratorach cząstek w Stanford i Genewie. Zajmował się fizyką jądrową, dzięki której w Wielkim Wybuchu powstały lekkie pierwiastki (wodór, deuter, hel, lit, beryl i bor). Schramm był dużym mężczyzną i mistrzem w zapaśnictwie. Zginął pilotując własny samolot.

Schuster, Sir Arthur (1851-1934)

Fizyk, urodzony we Frankfurcie w Niemczech, został profesorem w Manchesterze. W swojej pracy nad magnetyzmem ziemskim opracował magnetometr Schustera-Smitha do pomiaru siły magnetycznej Ziemi.

Schwabe, Samuel Heinrich (1789-1875)

Urodzony w Dessau, z wykształcenia farmaceuta. Kiedy sprzedał rodzinną aptekę, stał się niezależny finansowo i mógł zająć się astronomią, wznosząc na dachu swojego domu obserwatorium astronomiczne, z którego prowadził obserwacje Księżyca, Słońca i planet. Schwabe rozpoczął poszukiwania planety Vulcan wewnątrz orbity Merkurego, mając nadzieję, że znajdzie ją wśród plam słonecznych, które zaobserwował i wymienił. Po 17 latach zaczął podejrzewać regularne zmiany liczby plam słonecznych, z okresem około 10 lat. Jego niedoceniany artykuł "Obserwacje Słońca w 1843 roku" został przeoczony, dopóki ALEXANDER VON HUMBOLDT nie zwrócił na niego uwagi w Kosmosie, swojej encyklopedii nauk przyrodniczych. Cykl 11-letni został potwierdzony przez Juliusa Schmidta, RUDOLFA WOLFA, EDWARDA SABINE′a i J von Lamonta, zarówno w cyklu plam słonecznych, jak iw polu magnetycznym Ziemi.

Schwarzschild, Karl (1873-1916)

Fizyk matematyk, urodzony we Frankfurcie nad Menem w Niemczech, początkowo zajmował się mechaniką nieba, w tym teorią ciał wirujących POINCAR&&pime;E, deformacją pływową księżyców i pochodzeniem Układu Słonecznego według LAPLACE′a. Został profesorem w Getyndze i Poczdamie. Pisał o teorii względności i teorii kwantowej. Wcześnie zaproponował, że przestrzeń jest nieeuklidesowa, podając dolną granicę promienia krzywizny przestrzeni na 2500 lat świetlnych, aw swoich dojrzałych artykułach podał pierwsze dokładne rozwiązanie ogólnych równań grawitacyjnych Einsteina dotyczących geometrii przestrzeni w pobliżu punktu masa. Doprowadziło to do pierwszego relatywistycznego badania czarnych dziur. Rozmiar "horyzontu zdarzeń", w obrębie którego światło nie może wydostać się z czarnej dziury, nazywa się promieniem Schwarzchilda. Jego matematyczne sformułowanie opisu geometrii przestrzeni nosi nazwę metryki Schwarzchilda. Służył w armii podczas I wojny światowej, podczas pobytu w Rosji zachorował na chorobę, na którą zmarł po powrocie do domu.

Schwarzschild, Martin (1912-97)

Astrofizyk, urodzony w Poczdamie w Niemczech, syn KARLA SCHWARZSCHILDA, wyjechał z Niemiec, został profesorem na Uniwersytecie Princeton. Współpracując z Johnem von Neumannem, Schwarzschild wykorzystał moce nowo opracowanych elektronicznych komputerów cyfrowych do pracy nad teorią budowy i ewolucji gwiazd. Odkrył zjawiska zachodzące w czerwonych olbrzymach, w tym sposób, w jaki ewoluują one poza ciąg główny na diagramie Hertzsprunga-Russella, w jaki sposób wytwarzają energię w powłokach wodorowych, błyski helu i wiek gromad gwiazd. Podsumował swoją pracę w wpływowym podręczniku "Struktura i ewolucja gwiazd". W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Schwarzschild był pionierem wykorzystania teleskopów kosmicznych do precyzyjnego obrazowania Słońca, planet i układów gwiezdnych. Stratoscope I, 12-calowy teleskop wyniesiony balonem na wysokość 80 000 stóp, był pierwszym instrumentem, który uzyskał ostre zdjęcia Słońca znad większości ziemskiej atmosfery. Stratoscope II, z 36-calowym teleskopem, dostarczył obrazów w podczerwieni i widm zewnętrznych planet, czerwonych olbrzymów i jąder galaktyk.

Scyntylacja

Gwałtowne fluktuacje promieniowania gwiazd spowodowane jego przejściem przez atmosferę. Bardziej znanym terminem określającym wpływ na światło widzialne jest "migotanie". Efekt jest najbardziej widoczny dla punktowego źródła światła, takiego jak gwiazda. Rozszerzone źródło (obejmujące skończony obszar) nie wykazuje tak zauważalnego efektu (stąd planeta ma tendencję do mniej wyraźnego migotania niż gwiazda). Scyntylacja jest spowodowana turbulencjami w warstwach atmosfery (które mogą mieć różne temperatury, współczynniki załamania światła, prędkości itp.). Widziane z kosmosu gwiazdy nie wydają się migotać. Na częstotliwościach radiowych możliwe jest wykrycie scyntylacji spowodowanej przejściem promieniowania przez wiatr słoneczny. Analogiczne do migotania gwiazd, zniekształceń radiowych emisje w jonosferze występują przy długościach fal dłuższych niż około 20 cm (1,5 GHz).

Scorpiusa

(Skorpion; w skrócie Sco., gen. Scorpii; powierzchnia 497 st. kw.). Południowa konstelacja zodiaku, która leży między Ophiuchusem a Arą i kończy się o północy na początku czerwca. Jego początki sięgają czasów sumeryjskich, kiedy nazywano go Girtab, "żądło", ale dziś jest kojarzony ze skorpionem, który w mitologii greckiej zabił Oriona myśliwego - a te dwie konstelacje leżą po przeciwnych stronach nieba. Scorpius był pierwotnie większą konstelacją, którą starożytni Grecy podzielili na dwie części, a zachodnia część, Chelae (Pazury Skorpiona), została przemianowana przez Rzymian w I wieku pne na Wagę. Najjaśniejsze gwiazdy Scorpiusa zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . (Astrologowie używają alternatywnej formy nazwy konstelacji, Scorpio). Widoczna konstelacja i jedna z nielicznych, która nawet w niewielkim stopniu przypomina obiekt, od którego została nazwana, Scorpius jest łatwo rozpoznawalny przez ? Scorpii (Antares), zmienna nieregularna czerwonego olbrzyma (zakres 0,9-1,2), która wyznacza serce skorpiona, oraz łuk gwiazd od drugiej do czwartej wielkości, ε, μ¹ /μ², ζ , η, θ, ι¹, κ, λ i υ Scorpii, oznaczający jego ogon i żądło. α Scorpii jest również bliskim układem podwójnym, ma niebieskawo-białego (B2.5) towarzysza, jasność 5,4 magnitudo, separacja 2,9″, który wydaje się bladozielony w przeciwieństwie do swojej czerwonej (M1) gwiazdy podstawowej. Inne jasne gwiazdy to λ Scorpii (Shaula) 1,6mag, θ Scorpii (Girtab lub Sargas) 1,9mag, δ Scorpii (Dschubba) 2,3mag, ε Scorpii, również 2,3mag i κ Scorpii, 2,4mag. Istnieje 14 innych gwiazd o wielkości 4,0 lub jaśniejszych, w tym β Scorpii (Acrab lub Graffias), podwójna optyczna składająca się z dwóch niebieskawobiałych (B0,5 i B2), jasności 2,6 i 4,9, separacja 13,7″ , z których pierwsza ma dwóch towarzyszy, wielkości 5,9 i 4,2, separacja 0,5″ i 0,001″ (okres orbitalny 6,83 dni), a ten ostatni towarzysz wielkości 7,6, separacja 0,1″. Inną interesującą gwiazdą wielokrotną jest ? Scorpii, która ma dwie niebieskawo-białe (B2 i B8) składowe, jasności 4,1 i 6,8, separacja 41″, z których każda ma bliskiego towarzysza, jasności 6,2 i 7,5, separacja 1,3″ i 2,3&Primel, przy czym pierwotna ma również dwa znacznie słabsze składniki, jeden w odległości 0,06″ a drugi z okresem orbitalnym 5,55 dnia. Do interesujących gwiazd zmiennych w Scorpiusie należą RR Scorpii, gwiazda typu Mira (zakres 5,0-12,4, okres około 281 dni) oraz U Scorpii (zakres 8,7-19,3), powracająca nowa, która zwykle ma około osiemnastej wielkości, ale rozbłyskuje do dziewiątej magnitudo w latach 1863, 1906, 1936 i 1979. Inne interesujące obiekty obejmują widoczne gołym okiem gromady otwarte NGC 6231, które zawierają ponad 100 gwiazd (w tym wiele bardzo jasnych nadolbrzymów typu O i B) w większości o jasności od 10 do 13 magnitudo, ale z kilkunastoma jaśniejszymi niż siódma magnitudo, w tym ζ¹ Scorpii (jasność 4,7 magnitudo), M7 (NGC 6475), która ma ponad 80 gwiazd, głównie między siódmą a dziesiątą magnitudo, oraz M6 (NGC 6405, gromada motyli), która również zawiera ponad 80 gwiazd, głównie między 7 a 11 magnitudo. Istnieją również dwie jasne gromady kuliste: M4 (NGC 6121), która jest szóstą gwiazdą i znajduje się około 1,3° na zachód od α Scorpii, oraz M80 (NGC 6093), czyli siódmej wielkości. Innym interesującym obiektem jest NGC 6302 (Mgławica Bug), wydłużona mgławica planetarna o jasności 10 magnitudo. W Scorpiusie znajduje się również Scorpius X-1, rentgenowski układ podwójny i najjaśniejsze źródło promieniowania rentgenowskiego na niebie.

Scorpius X-1

Najjaśniejsze kosmiczne źródło promieniowania rentgenowskiego w gwiazdozbiorze Skorpiona i pierwsze odkryte kosmiczne źródło promieniowania rentgenowskiego. Scorpius X-1, wykryty po raz pierwszy w 1962 roku przez instrumenty wyniesione na wysokość 225 km przez rakietę Aerobee, jest poza sporadycznymi źródłami przejściowymi najjaśniejszym kosmicznym źródłem promieniowania rentgenowskiego na niebie. Jest to rentgenowski układ podwójny o małej masie z okresem orbitalnym 0,787 dnia i jasnością około 2 × 10³⁷ watów (około 5000 razy większą niż jasność optyczna Słońca), który znajduje się w odległości około 2300 światła -lata Uważa się, że układ podwójny składa się z gwiazdy o małej masie i gwiazdy neutronowej, a promieniowanie rentgenowskie jest emitowane z powierzchni gwiazdy neutronowej i jej dysku akrecyjnego.

Schmidt, Bernhard Voldemar (1879-1935)

Projektant optyczny, urodzony na wyspie Naissar u wybrzeży Tallina w Estonii. Pomimo wypadku w wieku 15 lat, w wyniku którego stracił prawą rękę i przedramię, z powodzeniem wykonał świetną optykę dla astronomów-amatorów. Otworzył warsztat optyczny w Mittweida w Niemczech, a jego reputacja rozeszła się. Pracował w obserwatorium w Bergedorf (koło Hamburga) jako optyk i prowadził obserwacje Jowisza, Saturna, Księżyca i zaćmień. Podczas wyprawy na zaćmienie w 1929 roku Schmidt omawiał z WALTEREM BAADE aparat do szerokokątnych fotografii nieba i wynalazł teleskop Schmidta lub aparat Schmidta. Aparat posiada zwierciadło sferyczne oraz asferyczną płytkę korekcyjną o połowie średnicy zwierciadła. Jego optyka jest prawie identyczna, gdy patrzy się na niego z szerokiego kąta, a zdjęcia, które robi, są dzięki temu niemal jednolitej jakości. Płaszczyzna ogniskowa jest zakrzywiona, ale mimo to w największych teleskopach Schmidta (np. na Mount Palomar i w Coonabarabran), które mają płytki korekcyjne o średnicy 48, można naświetlić 14 w kliszach fotograficznych. Teleskopy te były używane do przeglądu całego nieba w poszukiwaniu gwiazd, galaktyk i różnego rodzaju mgławic.

Schmidt, Maarten (1929-2022)

Astronom, urodzony w Groningen w Holandii, pracował nad dynamiką galaktyczną i rozkładem masy Galaktyki wraz z JAN OORT w Leiden i udał się do CalTech, gdzie został dyrektorem Obserwatorium Hale. W 1963 roku zaobserwował 3C273, źródło radiowe, które Cyril Hazard zidentyfikował z niebieską gwiazdą, używając krawędzi Księżyca jako urządzenia skanującego, gdy Księżyc przesłonił źródło. Na zdjęciu z teleskopu 200 odkrył, że z "gwiazdy" wystaje dżet. Otrzymał widmo, które podobnie jak 3C48 badane przez ALLANA SANDAGE′a, pokazało linie emisyjne w nietypowych pozycjach. Przełomem Schmidta było rozpoznanie, że obiekt wykazywał zwykłe linie wodorowe, ale z przesunięciem ku czerwieni znacznie większym niż obserwowane w gwiazdach. Sugerowana odległość oznaczała, że moc wyjściowa obiektu była bardzo duża i związana z mechanizmem odrzutowym. Było to pierwsze zakończone odkrycie kwazara. Schmidt zaczął badać rozmieszczenie kwazarów, odkrywając, że było ich znacznie więcej, gdy Wszechświat był młody.

Scaliger, Józef (1540-1609)

Francuski matematyk, który w 1582 r. założył system dnia juliańskiego, ciągłego liczenia czasu, który rozpoczyna się w południe GMT 1 stycznia 4713 r. p.n.e. System ma tę zaletę, że jest w stanie odłożyć na bok kwestie lat przestępnych, różnej długości miesięcy, "utraconych" dni przy zmianach kalendarzy itp. Etykieta "Julian" upamiętnia ojca Scaligera, Juliusa

Schall von Bell, Johann Adam (1592-1666)

Astronom, urodzony w Kolonii w Niemczech, został jezuitą i studiował astronomię w Rzymie. Był jednym z wielu misjonarzy jezuickich wysłanych do Chin i pierwszym Europejczykiem, który wszedł do biurokracji dworskiej w Pekinie, stając się szefem Cesarskiej Rady Astronomicznej i doradcą młodego cesarza Shun-chiha (panującego w latach 1644-1644). 61). Stworzył dużą, sześcioczęściową mapę kosmologiczną, której towarzyszyły zdjęcia przyrządów astronomicznych, przetłumaczył książki astronomiczne i zreformował chiński kalendarz. Był fałszywie zamieszany w śmierć cesarza i uniknął egzekucji tylko dzięki przypadkowemu trzęsieniu ziemi.

Scheiner, Christoph (1575-1650)

Astronom, urodzony w Wald, niedaleko Mindelheim w Szwabii (południowo-zachodnie Niemcy), został jezuitą i profesorem matematyki na uniwersytecie w Ingolstadt. Wykonał instrumenty, w tym zegary słoneczne i pantograf. Dowiedziawszy się o odkryciach GALILEA, zdobył własne teleskopy, którymi obserwował Słońce, aw 1611 roku samodzielnie odkrył dla siebie plamy słoneczne. Jego publikacja na ten temat rozpoczęła się od arystotelesowskiej koncepcji doskonałości Słońca, więc zaproponował, że plamy słoneczne reprezentują tranzyty satelitów Słońca. Wszedł w konflikt z Galileuszem, który argumentował, że plamy słoneczne są na powierzchni Słońca, ponieważ zmieniają swój kształt, powstają i giną na dysku słonecznym. Scheiner początkowo uparcie sprzeciwiał się dowodom. W Rzymie opublikował Rosa Ursina (1630), pracę o plamach słonecznych, która była lekturą obowiązkową przez stulecie. Ponieważ jego teorie były wielokrotnie odrzucane przez Galileusza, Scheiner zaatakował go w książce, chociaż do tego czasu faktycznie zaakceptował wiele opinii Galileusza. Wkrótce po pojawieniu się Rosy Ursina aktywność plam słonecznych drastycznie spadła (minimum MAUNDERA, 1645-1710), a pracy Schienera nie można było zweryfikować ani zastąpić. Scheiner udał się na emeryturę do Wiednia i Nysy, budując kolegium jezuickie i pisząc masowe obalenie teorii Kopernika (Traktat wprowadzający na korzyść ruchomego słońca i stabilnej ziemi przeciwko Galileo Galilei), który pośmiertnie opublikowany, nie miał żadnego wpływu.

Schiaparelli, Giovanni Virginio (1835-1910)

Astronom, urodzony w Savigliano we Włoszech, studiował w Berlinie i Pułkowej w Rosji i został dyrektorem Obserwatorium Brera w Mediolanie. Napisał autorytatywne opisy wczesnej astronomii wielu kultur. Obserwował komety, wnioskując z ich ogonów, że istnieje siła odpychająca od Słońca (wiatr słoneczny i ciśnienie promieniowania). Wyjaśnił, że regularne deszcze meteorytów są wynikiem rozpadu komet i udowodnił to w przypadku Perseidów, obliczając wpływ orbitalny na deszcz Perseidów. Na podstawie swoich obserwacji sporządził mapę Marsa, nazywając marsjańskie "morza" i "kontynenty" oraz łącząc elementy z cechami liniowymi, które nazwał "kanałami" lub po włosku canali. Sugestia, że te cechy, błędnie przetłumaczone jako "kanały", były sztucznymi systemami dystrybucji wody, zachęciła PERCIVALA LOWELLA do sensacyjnych poszukiwań życia na Marsie.

Schickard [Schickhardt], Wilhelm (1592-1635)

Urodzony w Herrenberg, Württemberg, Niemcy, został profesorem astronomii w Tybindze. Korespondował z KEPLEREM, był jednym z pierwszych, którzy nauczali odkryć Keplera, a na podstawie swojego doświadczenia w tworzeniu map i innych urządzeń zaproponował Keplerowi zbudowanie komputera analogowego do obliczania pozycji planet. Wynalazł pierwszą maszynę liczącą, "ręczne planetarium" (jak planetarium) oraz maszynę do gramatyki hebrajskiej. Zmarł na zarazę.

Schlesinger, Frank (1871-1943)

Astronom, urodzony w Nowym Jorku, został dyrektorem Obserwatorium Allegheny na Uniwersytecie w Pittsburghu oraz Obserwatorium Uniwersytetu Yale. Opracował metodę fotograficznej obserwacji gwiezdnych paralaks i opracował katalog 4000 odległości między gwiazdami. Zebrał dane, aby stworzyć pierwsze i drugie wydanie wpływowego i praktycznego Katalogu jasnych gwiazd.

Sandage, Allan Rex (1926-2010)

Astronom, urodzony w Iowa City, IA. Pracował z WALTEREM BAADE i EDWINEM HUBBLE, został profesorem w obserwatoriach Mount Wilson i Palomar. Jego badania koncentrowały się na największych problemach kosmologii. Określił wiek gwiazd w gromadach kulistych (najstarsze znane obiekty poza pierwiastkami chemicznymi). W 1960 roku wraz z JESSE GREENSTEINEM zidentyfikował źródło radiowe 3C48 jako niebieską gwiazdę o niezwykłym, niezidentyfikowanym widmie. Po przełomowym rozpoznaniu przez MAARTENA SCHMIDT natury 3C273, odkrycie to przez Sandage'a zostało uznane za pierwszy kwazar. Odkrywając o wiele więcej kwazarów, Sandage pracował nad ich właściwościami. Zdając sobie sprawę, że kluczową kwestią w kosmologii była (i być może nadal jest) skala wieku i odległości wszechświata, zainwestował swoją karierę w kalibrację "świec wzorcowych" (cefeid, supernowych…), używanych do określania odległości odległych galaktyk, ostatnio za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble'a, dla którego przygotował wpływowy atlas przygotowawczy galaktyk. To doprowadziło do coraz dokładniejszej wartości stałej Hubble′a i parametru opóźnienia wszechświata.

Saros

Cykl zaćmień trwający 18 lat i 11,3 dnia, po którym dość dokładnie powtarza się wzór zaćmień, który wystąpił na początku cyklu. Cykl był znany już w czasach starożytnej Grecji i był używany do przewidywania zaćmień. Powtarzalność nie jest jednak idealna, ponieważ zmiany we wzorze narastają z czasem. Cykl jest prawie dokładnie równy czasowi potrzebnemu węzłom orbity Księżyca na okrążenie Ziemi. Po jednym cyklu Słońce, Księżyc i węzły powracają prawie do tych samych względnych pozycji i to ich ustawienie decyduje o występowaniu zaćmień. Ponieważ względne pozycje ciał zmieniają się nieznacznie po każdym saros, cykl zaćmienia kończy się po pewnej liczbie saroz - około 71 w przypadku zaćmień Słońca i 48 w przypadku zaćmień Księżyca. Każde saros zawiera około 43 zaćmień Słońca i 28 zaćmień Księżyca.

Sarpi, Paolo (1552-1623)

Urodzony w Wenecji i został mnichem w zakonie serwitów, doszedł do wpływowych politycznie stanowisk w Wenecji. Wszedł w konflikt z papieżem w Rzymie w obronie intelektualnych dociekań i wolności religijnej. Sarpi był przyjacielem GALILEO, omawiał z nim jego pracę i to on opowiedział Galileuszowi o sprawozdaniach z Holandii w sprawie teleskopów i pośredniczył w ofercie Galileusza dotyczącej teleskopu dla rządu weneckiego w 1609 roku.

Satelita (naturalny)
W najogólniejszym sensie dowolny obiekt niebieski na orbicie wokół podobnego, większego obiektu. Tak więc na przykład Obłoki Magellana są galaktykami satelitarnymi naszej Drogi Mlecznej. Bez zastrzeżeń, termin ten jest używany na oznaczenie ciała na orbicie wokół planety; alternatywnym terminem jest księżyc. Termin naturalny satelita odróżnia te ciała od sztucznych satelitów - statków kosmicznych umieszczonych na orbicie wokół Ziemi lub innego ciała niebieskiego. W Układzie Słonecznym wszystkie główne planety, z wyjątkiem Merkurego i Wenus, posiadają jednego lub więcej satelitów, a wiele z nich to samodzielne ciała planetarne. Największy satelita Jowisza, Ganimedes, jest większy niż Merkury, a siedem satelitów Układu Słonecznego jest większych niż Pluton. Największy satelita Saturna, Tytan, jest jedynym, który posiada znaczną atmosferę, z ciśnieniem powierzchniowym półtora raza większym od ziemskiego; wiadomo, że inne duże satelity mają rozrzedzoną atmosferę. Wiele z nich wykazuje oznaki obecnej lub przeszłej aktywności geologicznej, a Jowisz Io jest najbardziej aktywnym ciałem ze wszystkich planet i satelitów w Układzie Słonecznym. Planety olbrzymy posiadają lwią część kompletu satelitów głównych planet: 60 z 64 znanych na pewno do 1999 roku. Saturn i Uran mają najwięcej, każdy z 18 potwierdzonymi (podejrzewa się inne mniejsze satelity Saturna i Urana, a tam są prawie na pewno pomniejszymi satelitami innych gigantycznych planet oczekujących na odkrycie). Kilka asteroid, w tym (45) Eugenia i (243) Ida, ma małe satelity, które zostały bezpośrednio sfotografowane optycznie, podczas gdy wiele innych, w tym (4179) Toutatis, zostało wykazane za pomocą technik takich jak obrazowanie radarowe, że składa się z dwóch obiekty w bliskim kontakcie. Stwierdzono, że jądro komety Hale-Bopp ma na orbicie małego satelitę. Satelity planetarne można podzielić na regularne lub nieregularne, w zależności od ich orbity. Regularne satelity to satelity na bezpośrednich orbitach, w kierunku osiowego obrotu planety, które mają małą ekscentryczność i nachylenie orbity. Nieregularne satelity są zwykle mniejsze i poruszają się po orbitach wstecznych lub o dużym nachyleniu lub wykazują dowolną kombinację tych właściwości. To, czy satelity są regularne, czy nieregularne, odzwierciedla również ich pochodzenie. Uważa się, że duże regularne satelity, takie jak satelity Galileusza Jowisza, skondensowały się z tej samej części mgławicy słonecznej, co ich planeta macierzysta, z dysku protosatelitarnego. Małe i średnie regularne satelity Saturna są najprawdopodobniej kolizyjnymi fragmentami większych ciał. Zakłada się, że system satelitarny Urana powstał w wyniku przypuszczalnego uderzenia biorąc pod uwagę jej ekstremalne nachylenie osiowe. Podobnie uważa się, że ziemskie Księżyce narosły z szczątków gigantycznego uderzenia. Nieregularne satelity, takie jak Tryton Neptuna i najbardziej oddalone satelity pozostałych trzech gigantycznych planet, zostały pozyskane przez przechwytywanie grawitacyjne. Tryton jest prawdopodobnie przechwyconym obiektem z Pasa Kuipera; inne to prawdopodobnie przechwycone asteroidy lub wymarłe jądra komet. Zewnętrzne satelity Jowisza dzielą się na dwie grupy, z których każda reprezentuje inny mechanizm przechwytywania.

Sabine, Sir Edward (1788-1883)

Fizyk, astronom, żołnierz i odkrywca, urodzony w Dublinie. Był astronomem podczas dwóch wypraw w rejony Arktyki. Przeprowadzał eksperymenty z zegarami wahadłowymi do pomiaru siły grawitacji na Spitzbergenie iw Afryce, w celu określenia kształtu Ziemi oraz badał magnetyzm ziemski. Zainspirowany pracą HEINRICHA SCHWABE na 11-letnim cyklu plam słonecznych, jak donosi ALEXANDER VON HUMBOLDT, skorelował pomiary syku i swoje zestawienia danych magnetycznych i znalazł podobną okresowość w burzach magnetycznych, dowód wpływu Słońca na pole magnetyczne Ziemi.

Sadler, Donald H. (1908-87)

Matematyk, został kierownikiem Biura Almanachu Nautycznego w Królewskim Obserwatorium w Greenwich. Jego doświadczenie obejmowało analizę numeryczną, tworzenie tabel i drukowanie, i zastosował te umiejętności do produkcji Almanachu Nautycznego i był dumny z dokładności obliczeń i reprodukcji.

Sagan Carl Edward (1934/96)

Planetolog, urodzony na Brooklynie w stanie Nowy Jork, został profesorem na Uniwersytecie Cornell i dyrektorem jego Laboratorium Badań Planetarnych. Kierował programami badań teoretycznych, laboratoryjnych i kosmicznych cząsteczek organicznych w atmosferach i na powierzchniach planet, satelitów i komet w Układzie Słonecznym oraz w ośrodku międzygwiazdowym. Był to sposób na zrozumienie pochodzenia życia na Ziemi i możliwości obecnego lub przeszłego istnienia życia w innych częściach Układu Słonecznego. Był bardzo wpływowy w NASA, odgrywając kluczową rolę w programie Apollo na Księżyc oraz wyprawach Mariner, Viking, Voyager i Galileo na planety. Pomógł zidentyfikować uciekający efekt cieplarniany na Wenus, który powoduje jej wysoką temperaturę, burze piaskowe, które powodują sezonowe zmiany na Marsie, oraz złożone cząsteczki organiczne, które powodują czerwonawą mgiełkę Tytana i są budulcem białek i kwasów nukleinowych. Zainspirował nieustające poszukiwania pozaziemskiej inteligencji, a jego powieść na ten temat, Kontakt, stała się odnoszącym sukcesy filmem. Był bardzo udanym popularyzatorem astronomii, z książką i serialem telewizyjnym Kosmos.

Sagitta

(strzałka; skrót Sge, gen. Sagittae; powierzchnia 80 st. kw.). Północna konstelacja, która leży między Liskiem a Orłem i kończy się o północy w połowie lipca. Jego pochodzenie sięga co najmniej starożytnej Grecji, gdzie zostało zidentyfikowane (przez różne autorytety) ze strzałami należącymi do Erosa, Apolla i Herkulesa w mitologii greckiej. Najjaśniejsze gwiazdy Sagitty zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Mała, ale charakterystyczna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Sagitcie to γ Saggitae o jasności 3,5mag i &elta; Sagittae o jasności 3,7mag. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. ζ Sagittae to potrójny system z niebiesko-białymi (A1) i niebieskawymi składnikami, wielkości 5,6 i 9,0, separacja 8,3″, z których pierwszy ma bardzo bliskiego (separacja 0,2″) niebiesko-białego (A3) towarzysza, wielkość 6.0, która obraca się wokół niego w ciągu 22,8 lat. Do interesujących gwiazd zmiennych należą U Sagittae (zakres 6,45-9,3, okres 3,38 dnia), układ podwójny zaćmieniowy i WZ Sagittae (zakres 0,0-15,5), powracająca nowa, która zwykle ma około czternastej wielkości, ale rozbłysła do siódmej do ósmej magnitudo w 1913, 1946 i 1978. Droga Mleczna przechodzi przez Sagittę, a konstelacja zawiera wiele gromad gwiazd i mgławic planetarnych, z których najjaśniejszą jest M71 (NGC 6838), gromada kulista 8mag.

Strzelec

(Łucznik; skrót Sgr, gen. Sagittarii; powierzchnia 867 st. kw.). Południowa konstelacja zodiaku, która leży między Wężownikiem a Koziorożcem i kończy się o północy na początku lipca. Jego pochodzenie sięga czasów sumeryjskich, kiedy to utożsamiano go z Nergalem, bogiem wojny, ale dziś jest kojarzony z Crotusem, synem greckiego boga Pana i wynalazcy łucznictwa, a na wczesnych mapach niebiańskich jest przedstawiany jako centaur z łukiem i strzałami wycelowanymi w serce skorpiona (sąsiedni konstelacja Skorpiona). Najjaśniejsze gwiazdy Strzelca zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Duża, rzucająca się w oczy konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Strzelcu to ? (Kaus Austr.alis), wielkość 1,8, σ Sagittarii (Nunki), wielkość 2,1, ζ Sagittarii (Ascella), bardzo bliski układ podwójny z białymi (A2) składnikami, wielkości 3,3 i 3,5 (łączna wielkość 2,6), separacja 0,2-0,6″, okres 21,1 lat i δ Sagittarii (Kaus Media), wielkość 2,7. Istnieje 12 innych gwiazd o wielkości 4,0 lub jaśniejszych. Inne interesujące gwiazdy to β Sagittarii (Arkab), szeroki, widoczny gołym okiem podwójny układ optyczny z niebieskawo-białymi (B9) i bladożółtymi (F2) składnikami, o jasnościach 4,0 i 4,3, z których pierwsza ma białego (A5) towarzysza, magnitudo 7,2, separacja 28,5′ i RY Sagittarii, zmienna R Corona Borealis (zakres 5,8-14,0). Osiem jaśniejszych gwiazd tworzy asteryzm znany jako "Czajnik": δ, ε, ζ i φ reprezentują korpus, σ i τ rączkę, γ końcówkę dziobka i λ górną część wypukłej pokrywy. Droga Mleczna przechodzi przez zachodnią połowę konstelacji, która leży w kierunku centrum Galaktyki. Najjaśniejszy jest na północ od γ Sagittarii, gdzie znany jest jako Wielki Gwiezdny Obłok Strzelca. Wśród wielu blasków gwiazd i mgławic znajdują się gromady otwarte M25 (IC 4725), która zawiera ponad 30 gwiazd słabszych niż 6mag (w tym cefeidę zmienną U Sagittarii, zakres 6,28-7,15, okres 6,75 dnia), M21 (NGC 6531) , która zawiera około 70 gwiazd słabszych niż 7mag, oraz M23 (NGC 6494), która ma około 150 gwiazd słabszych niż 9mag, gromada kulista piątej wielkości M22 (NGC 6656), która jest trzecią co do jasności na niebie, oraz mgławice emisyjne szóstej wielkości M8 (NGC 6523, Mgławica Laguna), M17 (NGC 6618, Mgławica Omega) i M20 (NGC 6514, Mgławica Trójlistna Koniczyna). M24, jasna część Drogi Mlecznej, czasami nazywana Małym Obłokiem Gwiazd Strzelca, zawiera gromadę otwartą NGC 6603, która składa się z kilkudziesięciu gwiazd słabszych niż 14 magnitudo. W Strzelcu znajduje się również Galaktyka Karłowata Strzelca, sferoidalna galaktyka karłowata w Grupie Lokalnej i najbliższy znany satelita Drogi Mlecznej, leżący około 80 000 lat świetlnych od jej centrum, oraz silne źródło radiowe Sagittarius A, którego część (Strzelec A?) znajduje się prawdopodobnie w centrum naszej Galaktyki.

Strzelec A

Najjaśniejsze źródło radiowe w gwiazdozbiorze Strzelca. Znajdujący się w centrum Drogi Mlecznej, w odległości około 25 000 lat świetlnych, Sagittarius A (w skrócie Sgr A) składa się z dwóch głównych składników, Sgr A East i Sgr A West. Sgr A East, która jest źródłem promieniowania synchrotronowego, wydaje się być bańką zjonizowanego gazu, prawdopodobnie pozostałością po supernowej. Wewnątrz Sgr A West, który jest chmurą gorącego gazu, znajduje się intensywne, bardzo zwarte, zmienne źródło radiowe o nazwie Sagittarius A* (wymawiane jako "gwiazda A"), która ma średnicę kątową mniejszą niż 0,002 sekundy kątowej. W odległości od centrum Galaktyki ten rozmiar kątowy odpowiada średnicy liniowej mniejszej niż 15 jednostek astronomicznych (mniejszej niż średnica orbity planety Saturn). Wydaje się, że Sgr A* nie porusza się po orbicie i jest całkowicie nieruchoma. Dlatego uważa się, że wyznacza dokładne centrum Galaktyki. Leży w środku trójramiennej mini-spirali gorącego, zjonizowanego gazu o średnicy około 10 lat świetlnych. Prędkości orbitalne obłoków gazu w pobliżu centrum galaktyki sugerują, że około 6 milionów mas Słońca musi leżeć w promieniu roku świetlnego od centrum galaktyki. Ponieważ obserwacje w podczerwieni sugerują, że gwiazdy mają tylko około 3 miliony mas Słońca, wielu astronomów twierdzi, że pozostałe 3 miliony mas Słońca są zawarte w centralnej czarnej dziurze i że podstawowym źródłem energii dla Sgr A* jest dysk gorącego gazu wirujące wokół tej czarnej dziury. Następnie pojawia się Sgr A* mieć podobny charakter do aktywnego jądra galaktyki, choć na mniejszą i mniej energetyczną skalę. W 2001 roku Obserwatorium Rentgenowskie Chandra wykryło nagły rozbłysk rentgenowski podczas obserwacji Sgr A*. W ciągu kilku minut źródło dramatycznie pojaśniało, ostatecznie osiągając poziom 45 razy jaśniejszy niż przed rozbłyskiem. Po około trzech godzinach intensywność promieniowania rentgenowskiego gwałtownie spadła do poziomu sprzed rozbłysku. Gwałtowny wzrost i spadek promieniowania rentgenowskiego z tego wybuchu jest przekonującym dowodem na to, że emisja promieniowania rentgenowskiego pochodzi z materii wpadającej do supermasywnej czarnej dziury. Biorąc pod uwagę niezwykle dokładną pozycję, jest wysoce nieprawdopodobne, aby rozbłysk był spowodowany niepowiązanym źródłem zanieczyszczeń, takim jak rentgenowski układ podwójny.

Saha, Meghnad (1893-1956)

Fizyk urodzony w Seoratali, niedaleko Dakki w Indiach, został profesorem fizyki w Kalkucie, gdzie założył Instytut Fizyki Jądrowej w Kalkucie, obecnie Instytut Saha. Saha (i Bose) przetłumaczyli kilka prac Einsteina z niemieckiego na angielski, co doprowadziło do ich większego rozpowszechnienia, i pracował nad termiczną jonizacją zachodzące w atmosferze gwiazd. Pokazał, że pierwiastki w gwiazdach ulegają jonizacji w zależności od ich temperatury, co opisuje równanie Saha. Prace te zasadniczo stanowiły podstawę interpretacji widm gwiazdowych i doprowadziły do określenia przez HENRY′EGO RUSSELLA obfitości pierwiastków.

Sakigake

Pierwsza japońska misja w kosmosie. Wystrzelony w styczniu 1985 roku, 11 marca 1986 roku zbliżył się na odległość 7 milionów km od Komety Halleya, aby zbadać fale radiowe i plazmowe. Sakigake oznacza "pionier".

Salpeter, Edwin Ernest (1924-2008)

Astrofizyk jądrowy, urodzony w Austrii, wyemigrował do Australii i kształcił się w Sydney oraz na Uniwersytecie w Birmingham. został profesorem na Cornell University. Pracował z HANSEM BETHE nad fizyką atomową iw 1951 roku wyjaśnił reakcję "potrójnej alfa", zwaną także procesem Salpetera, która w czerwonych olbrzymach wytwarza węgiel-12 z trzech jąder helu. To skłoniło go do zbadania ewolucji gwiazd, a na podstawie tej teorii i obserwacji gwiazd o różnych jasnościach powrócił do początkowej funkcji masy, tj. tempa powstawania gwiazd o różnej masie w Galaktyce, znanej obecnie jako funkcja Salpetera . Ta ważna koncepcja identyfikuje cel, który mają wyjaśnić teorie powstawania gwiazd.

Sampex (eksplorator małych, anomalnych i magnetosferycznych cząstek)

Pierwsza z misji NASA Small Explorer, wystrzelona 3 lipca 1992 r. Zaprojektowana do badania promieni kosmicznych, cząstek energii słonecznej i elektronów magnetosferycznych.

Strumień Meteorów

Ciągła wstęga meteoroidów na zamkniętej orbicie wokół Słońca. (Rzadko używa się bardziej poprawnego terminu strumień meteoroidów.) Strumień meteorytów składa się z cząstek pyłu wyrzucanych przez kometę w jej przejściach przez peryhelium, które stopniowo rozprzestrzeniają się wokół orbity komety. Kiedy Ziemia przechodzi przez strumień meteorytów, pojawia się deszcz meteorów, kiedy można zobaczyć do około 100 meteorów na godzinę. Większość szczątków młodych komet pozostaje skupiona razem na małym łuku orbity w tak zwanym roju meteorów. Kiedy Ziemia przechodzi przez rój, rezultatem jest burza meteorów, z wieloma tysiącami meteorów na godzinę. Gdy strumień meteorów starzeje się, a meteoroidy rozprzestrzeniają się po orbicie, strumień przyjmuje kształt eliptycznego toroidu. W strumieniu mogą znajdować się włókna zawierające większą koncentrację meteoroidów wyrzuconych przez macierzystą kometę na jej ostatnich orbitach wokół Słońca. Na ewolucję pojedynczych włókien i strumienia jako całości mogą wpływać perturbacje planetarne, zarówno meteoroidów, jak i macierzystej komety, a struktura strumienia meteorytów może stawać się coraz bardziej złożona. W końcu, pod wpływem powtarzających się perturbacji, strumień meteorytów rozproszy się do punktu, w którym stężenie meteoroidów spadnie do poziomu pyłu międzyplanetarnego.

Średni czas słoneczny

System czasu używany w większości celów cywilnych i wielu astronomicznych, oparty na ruchu hipotetycznego obiektu zwanego przeciętnym Słońcem, którego rektascensja wzrasta z dnia na dzień w jednakowym tempie. Lokalny czas średni jest definiowany jako lokalny kąt godzinowy średniego Słońca plus 12 godzin. Jako standard odniesienia przyjęto średni czas Greenwich; termin Universal Time (UT) jest synonimem czasu Greenwich (GMT).

Strumień Magellana

Strumień Magellana (MS), który zatacza na niebie łuk o długości ponad 90°, jest cienkim pasmem obojętnego wodoru (HI). Jest zasadniczo ciągły, chociaż istnieje co najmniej sześć oddzielnych obszarów w strumieniu, w których gęstość cząstek jest wyraźnie zwiększona. Jeden koniec MS wydaje się być połączony z DUŻYMI i MAŁYMI CHMURAMAMI MAGELLANOWYMI, podczas gdy drugi koniec odchodzi od nich. Chociaż MS znajduje się bardzo blisko naszej Galaktyki, przynajmniej jeśli chodzi o odległości pozagalaktyczne, proces, w wyniku którego powstał, jest nadal szeroko dyskutowany. Chociaż wydaje się najbardziej prawdopodobne, że MS jest wynikiem oddziaływań grawitacyjnych, istnieje kilka realnych mechanizmów, które teoretycznie mogłyby wytworzyć taką cechę. Jedną z głównych trudności w ustaleniu pochodzenia MS jest to, że nie jest znana dokładna odległość. Innym jest to, że chociaż niektóre teorie są w stanie wyjaśnić pewne aspekty SM, nie ma teorii, która mogłaby całkowicie odtworzyć wszystkie obserwowane cechy. Dwa proponowane mechanizmy, z których każdy został szczegółowo zbadany, to odpędzanie pod ciśnieniem tłoka i odpędzanie pływowe. Zaobserwowano właściwości MS i jego otoczenia, które wspierają model ciśnienia tłokowego. Po pierwsze, krawędzie Wielkiego i Małego Obłoku Magellana po przeciwnej stronie strumienia są dobrze zaznaczone, tak jakby wchodziły w interakcję z ośrodkiem gazowym, przez który przechodzą. Również koniec MS najbardziej oddalony od Obłoków Magellana ma składową PRĘDKOŚCI PROMIENIOWEJ o 200 kilometrów na sekundę różną od składowej chmur, podczas gdy koniec najwyraźniej połączony z chmurami nie wykazuje tej rozbieżności. Składowa prędkości promieniowej dla MS w większości pokazuje płynną i ciągłą wariancję między dwoma końcami, tak jak powinna, gdyby była wynikiem odpędzania ciśnienia tłoka. Wreszcie zaproponowano, że obserwowane zbrylone obszary w strumieniu reprezentują obszary gazu, które straciły różne ilości PĘDU KĄTOWEGO w procesie odpędzania. Z drugiej strony przeprowadzono symulacje komputerowe w celu zbadania modelu odpędzania pływów, który jest uderzająco podobny do obserwacji. Ten symulowany strumień wykazuje zgodność pozycyjną z obserwowanym strumieniem, a także odpowiednie wartości dla profilu całkowitej masy i prędkości radialnej. Jednak jedną z trudności związanych z tym modelem jest to, że teoretycznie powinien powstać również drugi strumień, który prowadzi do Obłoków Magellana, ale nie jest obserwowany. Chociaż w pobliżu Obłoków Magellana wykryto dodatkowe obszary neutralnego wodoru, nie jest jasne, czy którykolwiek z nich powinien być interpretowany jako wiodące ramię. Inną trudnością jest to, że zarówno gwiazdy, jak i gaz powinny podlegać wpływom sił pływowych, podczas gdy w MS nie wykryto żadnego oczywistego składnika gwiezdnego.

Siatka dyfrakcyjna

Płyta, na której wycięto dużą liczbę równoległych rowków lub szczelin i która rozprasza światło na składowe długości fal, tworząc w ten sposób widmo. Kiedy skolimowana wiązka światła pada na siatkę, światło jest uginane przez każdy z rowków lub szczelin, aw pewnych określonych kierunkach fale o różnych długościach fali opuszczające różne części siatki interferują ze sobą, tworząc widmo. Siatka dyfrakcyjna przepuszczająca światło nazywana jest siatką transmisyjną, a siatka działająca poprzez odbijanie światła od powierzchni rowków nazywana jest siatką refleksyjną. Większość spektrografów astronomicznych wykorzystuje siatki refleksyjne. Zdolność rozdzielcza siatki (jej zdolność do ujawniania drobnych szczegółów w widmie) zależy od całkowitej liczby rowków, które zawiera. Siatki używane do optycznych celów astronomicznych mają zwykle od 100 do 1000 rowków na milimetr i zawierają łącznie od 1000 do 50 000 rowków. Prosta siatka rozprasza przychodzące światło na dużą liczbę widm, przy czym część światła przechodzącego do jednego widma jest stosunkowo niewielka. Aby przezwyciężyć ten problem, odbijające powierzchnie rowków są zorientowane pod określonym kątem (o kratce mówi się, że jest "płonąca"), tak aby skoncentrować większość światła (do około 90%) w jednym z tych widm .

Skarpa Lobate

Długi, falisty obiekt przypominający klif składający się z szeregu połączonych płatów. Występują głównie na Merkurym, gdzie są interpretowane jako uskoki ciągu spowodowane siłami ściskającymi. Wahają się od 20 do 500 km długości i od kilkuset metrów do 2 km wysokości. Ich rozmieszczenie na całej planecie jest traktowane jako dowód globalnego kurczenia się na początku historii Merkurego, kiedy płaszcz i jądro ostygły i skurczyły się, a skorupa "pomarszczyła się". Jednym z najdłuższych jest Discovery Rupes, który przecina kratery; inne znajdują się w Basenie Caloris. Globalne kurczenie się musiało zatem nastąpić po epoce dużych kraterów, która zakończyła się około 3,9 miliarda lat temu.

Światło

Promieniowanie elektromagnetyczne o długościach fal, na które reaguje ludzkie oko, tj. od nieco poniżej 400 nanometrów (4 × 10-7 m, 0,4 mikrona lub 4000 angstremów) do nieco ponad 700 nm. Różne długości fal w tym zakresie odpowiadają różnym kolorom postrzeganym przez oko. W kolejności malejącej długości fali są czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, indygo i fioletowy. Długości fal krótsze niż widzialne są określane jako ultrafiolet, długości fal dłuższe niż czerwone to podczerwień. Światło można również uważać za cząstki lub fotony, przy czym promieniowanie o większej długości fali odpowiada fotonom o niższej energii. Podobnie jak inne rodzaje promieniowania elektromagnetycznego, światło porusza się w próżni z prędkością około 300 000 km s^-1.

Stała Hubble′a

Stała proporcjonalności, oznaczana przez H, która odnosi prędkość, z jaką oddalają się galaktyki, do ich odległości. Zgodnie z prawem Hubble′a prędkość recesji (V ) jest wprost proporcjonalna do odległości (D), zależność, którą można wyrazić następująco: V = H₀D, gdzie H₀ jest wartością stałej Hubble'a w obecnej epoce historii Wszechświata. Stała Hubble′a lub parametr Hubble′a jest miarą tempa rozszerzania się Wszechświata i w efekcie jest miarą ułamkowego wzrostu skali Wszechświata w jednostce czasu. Jej wartość wyrażana jest zwykle w jednostkach prędkości, wyrażonych w kilometrach na sekundę, podzielonych przez odległość, wyrażonych w megaparsekach (tj. km s^-1 Mpc^-1), ale może być również wyrażona w jednostkach s^-1. Nadal istnieje znaczna niepewność co do dokładnej wartości H0, chociaż panuje powszechna zgoda co do tego, że leży ona pomiędzy 50 km s^-1 Mpc^-1 a 100 km s^-1 Mpc^-1. Niepewność wynika przede wszystkim z trudności w uzyskaniu wiarygodnych pomiarów odległości galaktyk. Wiele ostatnich programów badawczych wykorzystujących pozorne jasności cefeid lub supernowych typu Ia jako wskaźników odległości dało wartości w zakresie 57-80 km s-1 Mpc-1, przy koncentracji wartości w przedziale 60-70 km s^-1-1 MPc^-1. Na przykład wartość 65 km s^-1 Mpc^-1 oznaczałaby w zasadzie, że galaktyka w odległości 1 megaparseka powinna oddalać się z prędkością 65 km s-1, galaktyka w odległości 1000 megaparseków przy 65 000 km s^-1 i tak dalej. Czas Hubble′a to czas potrzebny do podwojenia rozmiarów wszechświata (tj. do oddalenia się każdej galaktyki do dwukrotności obecnej odległości) ze stałym tempem ekspansji równym obecnemu tempu. Równoważnie, jest to czas, w którym wszechświat rozszerzyłby się do swoich obecnych rozmiarów (tj. aby każda galaktyka cofnęła się do swojej obecnej odległości) ze stałym tempem ekspansji. Czas Hubble′a jest równy odwrotności stałej Hubble′a (tj. 1/H₀). Niepewność co do wartości stałej Hubble′a znajduje odzwierciedlenie w podobnej niepewności co do wartości czasu Hubble′a, a więc i szacunków wieku Wszechświata. Jeśli H0 mieści się w przedziale 50-100 km s_-1 Mpc_-1, wartości czasu Hubble'a wynoszą odpowiednio od 20 do 10 miliardów lat. Jeśli np. H₀ = 65 km s^-1 Mpc^-1, to wartość czasu Hubble′a wynosi 15 miliardów lat. Czas Hubble′a jest powiązany z wiekiem wszechświata poprzez model jego ekspansji. W modelu standardowym wiek wszechświata wynosi dwie trzecie czasu Hubble′a.

Sieć międzyplanetarna

Sieć międzyplanetarna to zbiór statków kosmicznych oddalonych od siebie o duże odległości, wyposażonych w detektory rozbłysków promieniowania ?. Ustalając czas nadejścia wybuchu na każdą parę statków kosmicznych, uzyskuje się pierścień możliwych kierunków nadejścia wybuchu. W przypadku trzech statków kosmicznych uzyskuje się dwa możliwe kierunki przybycia, odpowiadające dwóm przecięciu dwóch pierścieni. Dzięki czterem niewspółpłaszczyznowym statkom kosmicznym można określić unikalny kierunek przybycia. Dokładność określenia zależy między innymi od odległości między statkami kosmicznymi. Separacje rzędu jednostki astronomicznej lub więcej mogą dawać dokładność w zakresie dziesiątek sekund kątowych. W wielu przypadkach poszczególne detektory nie mają możliwości określenia kierunku. Jeśli jednak jeden lub więcej detektorów w sieci może określić nawet zgrubny kierunek przybycia, często możliwe jest uzyskanie unikalnej lokalizacji z siecią trzech statków kosmicznych poprzez wyeliminowanie jednego z możliwych skrzyżowań. Sieci międzyplanetarne działają od 1977 roku. Obecna (trzecia) sieć rozpoczęła działalność w 1991 roku i obecnie składa się z misji Ulysses, Mars Odyssey, Wind i HETE. Ogólnie rzecz biorąc, detektory na międzyplanetarnych statkach kosmicznych są małe, a częstotliwość wykrywania rozbłysków wynosi około jednego na tydzień. Jednak dobra dokładność lokalizacji pozwala na udane poszukiwania odpowiedników rozbłysku promieniowania γ.

Skorupa

Cienka warstwa zewnętrzna zróżnicowanego ciała planetarnego. Skorupy składają się ze skał i/lub lodu - skały dominują w wewnętrznym Układzie Słonecznym, lód na zewnątrz - i mają inny skład niż leżący pod spodem płaszcz. Skorupa pierwotna to warstwa powierzchniowa utworzona, gdy planeta po raz pierwszy się różnicuje. Zachowuje zapis kraterów z wczesnego bombardowania w historii Układu Słonecznego. Skorupa pierwotna znajduje się na przykład na wyżynach Merkurego i Księżyca oraz na wielu satelitach zewnętrznego Układu Słonecznego. Skorupa wtórna powstaje, gdy topnieje płaszcz, a wulkanizm prowadzi do pierwszej fazy wynurzania; równiny zalewowe marii księżycowej są skorupą wtórną, podobnie jak cała powierzchnia Wenus. Skorupa trzeciorzędowa jest wytwarzana na światach aktywnych geologicznie poprzez recykling pierwotnego i wtórnego materiału skorupy. Na Ziemi i Io ciągły wulkanizm tworzy trzeciorzędową skorupę; na Ziemi tektonika nieustannie przetwarza skorupę, która jest również modyfikowana przez procesy takie jak sedymentacja i erozja. Uważa się, że skorupa gwiazd neutronowych składa się głównie z żelaza.

Spalanie

Proces, w którym substancja łączy się z tlenem z wytworzeniem ciepła. Spalanie jest znanym przykładem tego procesu. Energia potrzebna do napędzania rakiet chemicznych pochodzi ze spalania paliwa z utleniaczem w bardzo wysokich temperaturach. Powszechnym utleniaczem jest ciekły tlen (często oznaczany jako LOX). Inne obejmują nadtlenek wodoru i tetratlenek azotu.

Sfera niebieska

Wyimaginowana kula o bardzo dużym promieniu, wyśrodkowana na Ziemi, w której gwiazdy są uważane za unieruchomione do celów pomiaru położenia. Ze względu na obrót Ziemi wokół własnej osi, sfera niebieska wydaje się obracać wokół Ziemi raz dziennie i wygodnie jest wyobrazić sobie, że to Ziemia jest nieruchoma, a kula się obraca. Uważa się zatem, że kula obraca się wokół osi łączącej północny i południowy biegun niebieski w kierunku ze wschodu na zachód (tj. zgodnie z ruchem wskazówek zegara) z szybkością 15? na godzinę (czasu gwiezdnego). Płaszczyzna równika ziemskiego, rozciągnięta na zewnątrz do sfery, wyznacza równik niebieski. W dowolnym momencie obserwator w określonym punkcie na powierzchni Ziemi widzi tylko połowę kuli. Jeśli znajduje się na jednym z biegunów, jedna półkula jest stale pod horyzontem, natomiast na przeciwległym krańcu, jeśli znajduje się na równiku, to każda część kuli jest widoczna w pewnym momencie. W starożytności aż do XVII wieku powszechnie akceptowano fakt, że gwiazdy rzeczywiście były przyczepione do takiej kuli, która obracała się wokół Ziemi. Chociaż wiemy, że gwiazdy leżą w bardzo różnych odległościach i że sfera niebieska nie istnieje w rzeczywistości, nadal wygodnie jest zachować koncepcję astronomii pozycyjnej.

Spektrum emisji

Widmo składające się z wielu jasnych linii emisyjnych, z których każda odpowiada emisji światła o określonej długości fali. Atom lub jon wyemituje foton o określonej energii (a zatem o określonej długości fali), gdy jeden z jego składowych elektronów spontanicznie spadnie z jednego z wyższych ("wzbudzonych") dozwolonych poziomów energii do niższego poziomu energii (tj. "przejście w dół"). Różne dozwolone przejścia odpowiadają szeregowi linii o różnych długościach fal, przy czym długość każdej linii jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości przerwy energetycznej między odpowiednimi poziomami energii. Oprócz przechodzenia elektronów (jak atomy i jony) cząsteczki mogą również emitować promieniowanie o charakterystycznych długościach fal poprzez przejścia w dół w swoich stanach wibracyjnych i obrotowych. Aby emitować promieniowanie poprzez przejścia w dół, atomy, jony i cząsteczki muszą najpierw zostać wzbudzone do wyższych poziomów energetycznych. Może to nastąpić poprzez wzbudzenie radiacyjne (pochłanianie nadchodzących fotonów) lub energetyczne zderzenia między atomami, jonami lub cząsteczkami. Emisja wystąpi również, gdy jon przechwyci elektron (proces ten jest zwykle nazywany "rekombinacją"). Zwykle elektron zostanie przechwycony na wzbudzonym poziomie atomu lub jonu, a następnie spadnie na niższe poziomy w serii etapów, z których każdy odpowiada emisji światła o określonej długości fali. Kiedy elektron zostaje przechwycony, różnica między energią, którą posiadał przed wychwyceniem, a energią, jaką posiada po związaniu z atomem lub jonem, jest wypromieniowywana. W zależności od zakresu energii wolnych elektronów, które są dostępne do wychwycenia, serie linii w widmie emisyjnym mogą kończyć się kontinuum emisji (emisja w ciągłym zakresie długości fal krótszych niż pojedyncza linia o najkrótszej długości fali) . Widmo emisyjne jest charakterystyczne dla gazu o wysokiej temperaturze i małej gęstości. Typowe źródła widm emisyjnych obejmują świetlówki paskowe, chromosfery i korony gwiazd, jasne mgławice, aktywne jądra galaktyczne i kwazary.

Siła elektrosłaba

Zjednoczona siła, która obejmuje siłę elektromagnetyczną i słabą siłę jądrową. Unifikację tych dwóch sił opisuje teoria opracowana w latach 60. XX wieku przez Sheldona Glashowa, Stevena Weinberga i Abdusa Salama, zgodnie z którą przy wystarczająco wysokich energiach siła elektromagnetyczna i słabe oddziaływanie jądrowe zachowują się dokładnie w ten sam sposób. Siła elektromagnetyczna jest przenoszona między cząstkami rzeczywistymi przez fotony wirtualne (fotony, które powstają zgodnie z zasadą nieoznaczoności Heisenberga). Według Glashowa, Weinberga i Salama, słabe oddziaływanie jądrowe, które powoduje rozpad promieniotwórczy, jest przenoszone (lub "pośredniczone") przez bardzo masywne cząstki wirtualne, bozony W⁺, W^? i Z⁰. Zasięg siły jest określony przez masy jej cząstek przenoszących siłę (im większa masa, tym krótszy zasięg). Ponieważ siła elektromagnetyczna jest przenoszona przez fotony, które przenoszą energię, ale mają zerową masę spoczynkową, jest to siła o dużym zasięgu (wirtualny foton o zerowej energii może przebyć nieskończoną odległość). Ponieważ cząstki W i Z mają masy w zakresie od 88 do 100 razy większe od protonu, ich zasięg jest bardzo mały (poniżej 10^-17 m). Teoria elektrosłabego przewiduje, że przy energiach przekraczających około 100 GeV bozony W i Z są wytwarzane tak często, jak fotony, a te dwie siły (elektromagnetyczna i słaba) zachowują się jak zunifikowana siła. Odkrycie cząstek W i Z w wysokoenergetycznych eksperymentach przeprowadzonych w 1983 roku przy użyciu dużego synchrotronu protonowego w CERN (europejskie laboratorium fizyki cząstek elementarnych w pobliżu Genewy) dostarczyło silnego potwierdzenia teorii elektrosłabej.

System Tychoński

System światowy zaproponowany w 1583 r. przez duńskiego astronoma Tycho Brahe (1546-1601). Nie mogąc zaakceptować doktryny Kopernika, że Ziemia porusza się wokół Słońca, przedstawił pogląd, obalony później przez Keplera (1571-1630), że planety krążą wokół Słońca, ale Słońce i Księżyc poruszają się wokół Ziemi. Teoria wyjaśniła obserwowane zmiany faz Wenus, dla których system ptolemejski nie miał wyjaśnienia.

Skale temperatury

W powszechnym użyciu są trzy różne skale do opisywania temperatury: skala Celsjusza, skala Kelvina i skala Fahrenheita. W skali Celsjusza, opracowanej w 1742 roku przez szwedzkiego astronoma Andersa Celsjusza (1701-1744), temperatury wyraża się w stopniach Celsjusza (°C), gdzie jeden stopień Celsjusza to jedna setna różnicy temperatur między stopniami zamarzania temperatura i temperatura wrzenia wody (przy standardowym ciśnieniu atmosferycznym na poziomie morza). Ponieważ opiera się na podzieleniu tego zakresu temperatur na 100 części, jest również znany jako skala Celsjusza. Temperaturom poniżej 0°C podawane są wartości ujemne. W kelwinach lub bezwzględnej skali temperatury, która została nazwana na cześć brytyjskiego fizyka Lorda Kelvina (William Thomson 1824-1907), jednostką temperatury jest kelwin (K), przy czym jeden kelwin jest równy jednemu stopniowi Celsjusza. Zero skali Kelvina to zero absolutne, czyli temperatura, przy której ruch atomów w klasyczny sposób ustałby całkowicie, a zatem jest to najniższa możliwa temperatura. Zero bezwzględne, 0 K, odpowiada temperatura -273,15 °C. Ponieważ kelwin ma wielkość równą stopniowi Celsjusza, temperatura wyrażona w kelwinach jest równa temperaturze w stopniach Celsjusza plus 273,15. Na przykład temperatura zamarzania wody (0 ?C) jest równa (0 + 273,16) = 273,15 K, a temperatura wrzenia wody (100 °C) jest równa 373,15 K. Aby zamienić °C na K, dodaj 273,15; aby zamienić K na °C, odejmij 273,16. Ponieważ skala Kelvina jest bezpośrednio związana z fizycznym znaczeniem temperatury, jest to najbardziej odpowiednia skala do wykorzystania w kontekście naukowym. Kelwin jest jednostką temperatury w układzie SI (jednostka temperatury w międzynarodowym układzie jednostek) i jest definiowany dokładniej jako 1/273,16 temperatury termodynamicznej punktu potrójnego wody. Choć przestarzała, skala Fahrenheita, opracowana przez niemieckiego wytwórcę instrumentów Gabriela Fahrenheita (1686-1736), jest nadal używana w niektórych kontekstach. W skali Fahrenheita jednostką temperatury jest stopień Fahrenheita (°F), który stanowi 1/180 różnicy temperatur między punktami zamarzania i wrzenia wody. Temperatura zamarzania wody wynosi 32°F, a temperatura wrzenia wody 212 °F. Ponieważ 180 stopni Fahrenheita odpowiada 100 stopniom Celsjusza, jeden stopień Fahrenheita odpowiada 100/180 (=5/9) jednego stopnia Celsjusza. Aby przeliczyć temperaturę w °C na temperaturę w °F, pomnóż przez 9/5 i dodaj 32. Na przykład 100°C = (100× 9/5) + 32 = 180 + 32 = 212 °F. I odwrotnie, aby zamienić °F na °C, odejmij 32, a następnie pomnóż przez 5/9 (na przykład 212°F = (212 ? 32) × (5/9) = 180 × (5/9) = 100° C.

Sonda grawitacyjna B

Eksperyment z żyroskopem względności opracowywany przez NASA i Uniwersytet Stanforda w celu przetestowania dwóch niezweryfikowanych przewidywań ogólnej teorii względności Einsteina. Ma zostać wystrzelony na orbitę polarną w maju 2002 roku. Będzie bardzo dokładnie monitorował drobne zmiany kierunku wirowania czterech żyroskopów na satelicie. Wolne od zakłóceń żyroskopy będą mierzyć, jak bardzo przestrzeń i czas są zakrzywione przez obecność Ziemi i jak rotacja Ziemi zaciąga czasoprzestrzeń.

System ptolemejski

Geocentryczny pogląd na wszechświat przedstawiony przez Ptolemeusza (Klaudiusz Ptolemaus, ok. 100-170 ne, bibliotekarz w Aleksandrii) w II wieku naszej ery. Zgodnie z tym poglądem Ziemia leżała w centrum wszechświata, a wokół niej, w kolejności odległości, poruszał się Księżyc, planety Merkury i Wenus, Słońce oraz planety Mars, Jowisz i Saturn. Za najbardziej zewnętrzną planetą leżała sfera gwiazd. Wyobrażano sobie, że Słońce i Księżyc poruszają się wokół Ziemi po torach kołowych, podczas gdy w celu wyjaśnienia ich obserwowanych ruchów uznano, że każda planeta porusza się po okręgu lub epicyklu, którego środek porusza się po większym okręgu, deferent, który sam był wyśrodkowany na Ziemi. System wymagał dodatkowych skomplikowanych urządzeń, aby w pełni uwzględnić ruchy planet i nigdy nie był w pełni zadowalający (chociaż osiągnięto zaskakująco udane przewidywania pozycji planet). W tamtym czasie uważano, że okrąg jest idealną formą geometryczną i że na niebie możliwy jest tylko doskonały ruch. Dopiero w pracach Keplera (1571-1630) doceniono fakt, że planety poruszają się wokół Słońca po orbitach eliptycznych.

Siła niegrawitacyjna

Siła, która nie jest pochodzenia grawitacyjnego, działająca na ciało niebieskie w celu zmiany jego orbity. Termin ten jest używany w odniesieniu do komet, w których odgazowanie lotnej materii przez otwory wentylacyjne prowadzące na powierzchnię jądra może spowodować powstanie dżetów. Silne dżety mogą zachowywać się jak rakiety i zmieniać orbity komet, podobnie jak zaburzenia grawitacyjne, na które są również podatne. Uważa się, że takie siły niegrawitacyjne zmieniły orbitę komety 109P / Swift - Tuttle, która została obliczona na podstawie jej obserwacji w 1862 r. Na okres 120 lat, ale powróciła dopiero w 1992 r. Efekt Poyntinga - Robertsona może również traktować jako siłę niegrawitacyjną.

Sieć BiSON

Teleskopy Birmingham Solar Oscillation Network (BiSON) znajdują się we wschodniej i zachodniej Australii, Afryce Południowej, Chile, Kalifornii i na Teneryfie. Pozwalają one na ciągłe monitorowanie oscylacji radialnych Słońca za pomocą bardzo wąskich linii absorpcyjnych potasu w atmosferze słonecznej. Komórki absorpcyjne oparów potasu są używane na ścieżce optycznej teleskopów do dokładnego pomiaru długości fali cech słonecznych, dzięki czemu można wykryć ruch Dopplera powierzchni Słońca z dokładnością do 1 cm s^-1. Prędkości te są analizowane w celu wykrycia oscylacji S

System binarny

Jak sama nazwa wskazuje, układ podwójny zwykle składa się z dwóch gwiazd, które są blisko siebie i dlatego są połączone wspólnym polem grawitacyjnym. Jednak wiele układów podwójnych ma trzy lub więcej elementów i często są one nazywane gwiazdami wielokrotnymi. W wielu takich przypadkach występują dwa główne komponenty, a dodatkowe człony systemu są znacznie mniejsze i często znajdują się w znacznej odległości od głównej pary. Uważa się, że większość gwiazd podwójnych to układy podwójne, ale konieczna jest wieloletnia obserwacja, aby potwierdzić ich charakter. System, którego ruch orbitalny można obserwować teleskopowo, nazywa się wizualnym układem podwójnym. Każda z gwiazd wchodzących w skład układu podwójnego porusza się po orbicie wokół wspólnego środka masy. Ich orbity mają podobny kształt, ale różnią się rozmiarem, przy czym mniej masywny składnik jest większy. Jednak dla celów obserwacyjnych wygodnie jest badać pozorny ruch słabszej gwiazdy wokół jaśniejszej; nazywa się to "orbitą względną". Ma podobny kształt do rzeczywistych orbit obu gwiazd, ale jest od nich większy, a jego główna oś jest równa sumie głównych osi składowych orbit. Okresy orbitalne wizualnych układów podwójnych są bardzo długie (zwykle od 20 do 700 lat), więc określenie ich względnych orbit jest powolnym procesem wymagającym uważnej obserwacji separacji i kąta położenia pary, powtarzanego przez wiele dziesięcioleci. Znanych jest kilka układów podwójnych o bardzo krótkim okresie, na przykład gwiazdy BD 8° 4352 (1,7 roku) i δ Equulei (5,7 roku), a niektóre o wyjątkowo długim okresie mają jednak dobrze określone elementy orbitalne, na przykład ε Sculptoris (okres 1192 lat) i 38 Geminorum (3190 lat). Bliskich par podwójnych, których separacja może wynosić zaledwie jedną średnicę gwiazdy głównej, nie można zaobserwować metodami wizualnymi, ale ich naturę można wykryć innymi sposobami. Spektroskopowe układy podwójne ujawniają swoją naturę poprzez okresowe fluktuacje przesunięcia Dopplera linii w swoich widmach; na ich podstawie można określić zmienną prędkość radialną układu i wywnioskować w pewnym okresie czasu względne masy i orbitę. Pierwszym zidentyfikowanym spektroskopowym układem podwójnym był jaśniejszy składnik isual binarnego Mizara, który na podstawie badań podwojenia linii w jego widmie został wykazany przez Annę Maury (1866-1952) z Harvardu jako układ podwójny o okresie 20,5 dnia College Observatory w 1889 r. Zaćmieniowe układy podwójne to bliskie układy podwójne, dla których Ziemia leży w płaszczyźnie orbity układu lub w jej pobliżu. Ogólna jasność systemu zmienia się w bardzo regularny sposób, ze względu na okresowe zaćmienia elementów. Kształt krzywej blasku powtarza się bardzo dokładnie, ale jej dokładny kształt jest specyficzny dla konkretnego układu gwiezdnego; można z niego wywnioskować względny rozmiar, masę i prawidłowość oraz oddzielenie składników. Dobrze znanym przykładem jest Algol, którego okres wynosi 2,87 dnia. Astrometryczne układy podwójne są bardzo bliskimi układami podwójnymi, zwykle składającymi się z dość jasnej gwiazdy ze znacznie słabszym towarzyszem. O istnieniu tej ostatniej świadczy jedynie niewielka "fala" w ruchu własnym jasnej gwiazdy, wyznaczona na podstawie długoterminowych pomiarów astrometrycznych. Pierwszym odkrytym i najbardziej znanym przykładem jest Syriusz (pozorna jasność ?1,44 magnitudo), którego towarzysz o jasności ósmej magnitudo został odkryty przez Alvana Grahama Clarka (1832-1897) w 1862 r. Jego okres wynosi 50,09 lat.

Soczewka Barlowa

Dodatkowa soczewka zwiększająca efektywną ogniskową i powiększenie lunety. Jest to ujemna soczewka rozpraszająca (wklęsła po obu stronach lub, częściej, płaskowklęsła - płaska z jednej strony i wklęsła z drugiej), która jest umieszczona w zbiegającym się stożku światła w niewielkiej odległości przed płaszczyzną ogniskową obiektyw lub zwierciadło główne. Zmniejszając kąt, pod jakim zbiegają się promienie świetlne, zwiększa efektywną ogniskową teleskopu, dzięki czemu dany okular może osiągnąć większe powiększenie. Współczynnik wzmocnienia (stosunek efektywnej ogniskowej obiektywu z założoną soczewką Barlowa do ogniskowej samego obiektywu) soczewki Barlowa o ogniskowej fb umieszczonej w odległości d wewnątrz płaszczyzny ogniskowej obiektywu, jest fb/(fb ?d). Na przykład, jeśli soczewka Barlowa o ogniskowej 100 mm zostanie umieszczona 50 mm wewnątrz ogniska obiektywu, efektywna ogniskowa zostanie zwiększona o współczynnik 100/(100 - 50) = 100/50 = 2.

Siły podstawowe

Siły, które rządzą różnymi interakcjami między cząstkami. Cztery podstawowe siły lub interakcje to: grawitacja, siła elektromagnetyczna, silna siła jądrowa i słaba siła jądrowa. Siła grawitacji działa między wszystkimi cząstkami i jest zawsze przyciągająca; łączy materię. Grawitacja to siła, która spaja Układ Słoneczny, galaktyki i gromady galaktyk. Siła elektromagnetyczna kontroluje zachowanie cząstek naładowanych elektrycznie (cząstki o jednakowym ładunku odpychają się, podczas gdy przyciągają się ładunki przeciwne). Siła elektromagnetyczna jest siłą wiążącą atomy; oddziaływanie elektromagnetyczne między dodatnio naładowanym jądrem a otaczającą chmurą ujemnie naładowanych elektronów utrzymuje atom w całości. Siła elektromagnetyczna kontroluje również pochłanianie i emisję promieniowania elektromagnetycznego. Silne oddziaływanie jądrowe wiąże ze sobą nukleony (protony i neutrony) w jądrze atomowym i zapobiega rozdzielaniu się protonów o tym samym ładunku. Cząstki, na które działają silne oddziaływania jądrowe (w tym protony i neutrony), są wspólnie nazywane hadronami. Uważa się, że silne oddziaływanie jądrowe między poszczególnymi hadronami jest pozostałością po silniejszej sile barwnej, która działa między kwarkami wewnątrz hadronów. Słabe oddziaływanie jądrowe powoduje radioaktywny rozpad niektórych jąder atomowych. W szczególności reguluje proces zwany rozpadem beta, w którym neutron rozpada się na proton, elektron i antyneutrino. Oddziaływania jądrowe silne i słabe są oddziaływaniami krótkiego zasięgu, które działają tylko w jądrach atomów, przy czym zasięg oddziaływania silnego wynosi około 10?15 m, a oddziaływania słabego około 10?17 m. Oddziaływania elektromagnetyczne i grawitacyjne to siły dalekiego zasięgu, których siła jest odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości (podwojenie odległości powoduje zmniejszenie siły do jednej czwartej poprzedniej wartości). Zatem w zasadzie przyciąganie grawitacyjne między dwiema masami lub siła elektromagnetyczna między dwiema naładowanymi cząstkami nie spada do zera, dopóki odległość między nimi nie stanie się nieskończona. Chociaż pod względem interakcji między poszczególnymi cząstkami grawitacja jest znacznie słabsza niż siła elektromagnetyczna, ponieważ materia w dużej skali jest zwykle elektrycznie obojętna, grawitacja kontroluje ogólną dynamikę planet, gwiazd i galaktyk. We współczesnym wszechświecie, na codziennych poziomach energii, cztery siły różnią się od siebie i mają różne siły (w kolejności malejącej siły: silne jądrowe, elektromagnetyczne, słabe jądrowe, grawitacja). Przy bardzo wysokich energiach (energie cząstek przekraczające około 1011 eV) oddziaływania słabe i elektromagnetyczne łączą się w jedną siłę "elektrosłabą". Zgodnie z teoriami wielkiej unifikacji (GUT) siły silne i elektrosłabe stracą swoją odrębną tożsamość i będą zachowywać się jak pojedyncza zunifikowana siła przy energiach cząstek przekraczających około 1024 eV (około 1012 razy wyższych niż można osiągnąć w obecnych akceleratorach cząstek) ). Chociaż nie powstała jeszcze kompletna teoria ("teoria wszystkiego") obejmująca wszystkie cztery siły, powszechnie uważa się, że przy jeszcze wyższych energiach grawitacja połączy się z pozostałymi w jedno "supermoc". Jeśli ta hipoteza jest słuszna, wszechświat był zdominowany przez supersiłę w pierwszej mikroskopijnej chwili Wielkiego Wybuchu. Następnie, gdy wszechświat rozszerzał się i ochładzał (a energie cząstek spadały), zjednoczona siła rozpadła się na cztery oddzielne siły. Zgodnie z nowoczesnymi teoriami kwantowymi, różne podstawowe siły są przenoszone między rzeczywistymi cząstkami za pomocą cząstek "wirtualnych" (cząstek, którym pozwala na tymczasowe istnienie zasada nieoznaczoności Heisenberga). Cząstki przenoszące siły lub "bozony cechowania" dla każdej z sił są następujące: siła elektromagnetyczna, fotony; słabe oddziaływanie jądrowe, pośrednie bozony wektorowe; silne oddziaływanie jądrowe między hadronami, pionami (oddziaływanie silne lub "siła koloru" między kwarkami, gluonami). Istnienie hipotetycznej cząstki przenos zącej siłę grawitacji (grawitonu) pozostaje nieudowodnione. Zgodnie z teorią Kaluzy-Kleina, nazwaną na cześć fizyków Theodore′a Kaluzy i Oscara Kleina, wszechświat miał więcej niż cztery wymiary (obecne wersje tego rodzaju teorii wymagają co najmniej dziesięciu wymiarów), z których tylko cztery rozszerzyły się, tworząc przestrzeń ( który ma trzy wymiary - długość, szerokość, wysokość) i czas, pozostałe pozostają tak ciasno "zwinięte" w sobie, że nie są bezpośrednio dostrzegalne. Teorie tego rodzaju sugerują, że fundamentalne siły są przejawami tych ukrytych wymiarów.

Światło zodiakalne

Słaba poświata w kształcie stożka na nocnym niebie rozciągająca się wzdłuż ekliptyki, znana również jako przeciwświatło lub gegenschein. Biorąc pod uwagę ciemne niebo i brak światła księżyca, jest on widoczny przez cały czas z tropików. Z szerokości geograficznych zempera najlepiej widać je na około półtorej godziny przed wschodem słońca jesienią lub w tym samym czasie po zachodzie słońca wiosną, ponieważ w tym czasie ekliptyka tworzy największy kąt z horyzontem. Światło zodiakalne jest spowodowane przez światło słoneczne rozproszone przez cząstki pyłu międzyplanetarnego w płaszczyźnie ekliptyki.

Stowarzyszenie Uniwersytetów Badań Astronomicznych

The Association of Universities for Research in Astronomy, Inc. (AURA) to konsorcjum instytucji edukacyjnych i innych instytucji non-profit, które zarządzają światowej klasy obserwatoriami astronomicznymi. Jej członkami jest 29 amerykańskich instytucji i pięć międzynarodowych filii. Dla National Science Foundation AURA zarządza National Optical Astronomy Observatories (NOAO) i THE GEMINI OBSERVATORY. W przypadku NASA zarządzają oni INSTYTUTEM NAUKI SPACE TELESCOPE SCIENCE (Baltimore, MD). NOAO obsługuje naziemne obserwatoria astronomiczne w porze nocnej w KITT PEAK NATIONAL OBSERVATORY (Arizona) i CERRO TOLOLO INTER-AMERICAN OBSERVATORY (Chile); oraz do badań nad energią słoneczną w NATIONAL SOLAR OBSERVATORY (Nowy Meksyk) oraz w Kitt Peak. Gemini to międzynarodowy projekt obejmujący Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Kanadę, Chile, Australię, Brazylię i Argentynę, mający na celu dostarczenie dwóch 8-metrowych teleskopów (Hawaje i Chile). STScI realizuje misję naukową Kosmicznego Teleskopu Hubble′a - najpotężniejszego obserwatorium optycznego/ultrafioletowego w kosmosie.

Sztuczny satelita

Stworzony przez człowieka obiekt umieszczony na orbicie wokół Ziemi lub innego ciała niebieskiego. Pierwszym sztucznym satelitą Ziemi był Sputnik 1, wystrzelony przez ówczesny Związek Radziecki 4 października 1957 r. Sferyczny kształt i masa 84 kg wszedł na orbitę o wysokości perygeum 229 km, a apogeum 947 km i okres 96 min. Sztuczne satelity są wykorzystywane do wielu różnych zadań, w tym obserwacji astronomicznych, badania magnetosfery Ziemi i środowiska kosmicznego, monitorowania atmosfery, pogody, oceanów i powierzchni Ziemi, geodezji (badanie kształtu i pola grawitacyjnego Ziemi) , łączności i rozpoznania wojskowego. Wszystkie satelity poruszają się po eliptycznych (lub kołowych) orbitach wokół swojego macierzystego ciała. Kształt i orientacja (tj. elementy orbity) orbity satelity ulegają zmianom pod wpływem różnych sił zakłócających. Na przykład, delikatne, najbardziej zewnętrzne warstwy ziemskiej atmosfery wywierają niewielki, ale skończony opór tarcia na ruch satelity, co powoduje zmniejszenie wysokości jego perygeum (czyli zbliżanie się do orbity kołowej) i ostatecznie prowadzi do jego spirali do wewnątrz i spalanie w gęstszych warstwach atmosfery. Siły oporu tego rodzaju spowodowały, że Sputnik 1 ponownie wszedł w atmosferę i spłonął 92 dni po wystrzeleniu. Perturbacje grawitacyjne wywierane na przykład przez wybrzuszenie równikowe Ziemi lub Księżyc i Słońce powodują precesję (powolny obrót wokół Ziemi) płaszczyzn orbit satelitów. Jeśli nachylenie orbity (nachylenie płaszczyzny orbity względem równika Ziemi) zostanie starannie wybrane, orbita może podlegać precesji z szybkością, która zapewni, że jej orientacja względem kierunku Słońca pozostanie taka sama, podczas gdy Ziemia obraca się wokół słońce. Orbita tego rodzaju nazywana jest synchroniczną ze Słońcem. Jeśli satelita zostanie umieszczony na orbicie kołowej na wysokości nieco mniejszej niż 36 000 km nad równikiem Ziemi, jego okres orbitalny będzie dokładnie równy okresowi obrotu Ziemi. Ponieważ satelita pozostaje wówczas stale nad tym samym punktem na równiku (i pozostaje nieruchomy na niebie, patrząc z powierzchni Ziemi), mówi się, że jest geostacjonarny. Orbita geostacjonarna jest szeroko wykorzystywana przez satelity komunikacyjne i meteorologiczne.

Sfera Armilarna

Urządzenie starożytnego pochodzenia, które służyło do mierzenia lub opisywania pozycji na niebie. Zasadniczo jest to model sfery niebieskiej składający się z zestawu pierścieni, z których każdy reprezentuje wielkie koło, takie jak równik niebieski lub ekliptyka, obracającego się w ramach ustalonych kręgów reprezentujących na przykład horyzont obserwatora i południk. Używany do obserwacji, zawierał obrotowy pierścień, na którym mocowano otwarte przyrządy celownicze, a położenie interesującego obiektu odczytywano z podziałek na różnych pierścieniach. Sfery armilarne były używane do pomiarów pozycji w czasach starożytnych i średniowiecznych przez obserwatorów, takich jak Hipparch, Ptolemeusz i Tycho Brahe, i były szeroko stosowane od średniowiecza do nauczania astronomii.

Synteza przysłony

Technika, znana również jako synteza ruchu obrotowego Ziemi, która umożliwia łączenie sygnałów wyjściowych z dwóch lub więcej radioteleskopów w celu uzyskania takiej samej rozdzielczości jak pojedyncza antena radiowa o aperturze równoważnej maksymalnej separacji anten. Pojedyncza obserwacja za pomocą konwencjonalnego interferometru radiowego daje wysoką rozdzielczość tylko w kierunku równoległym do linii łączącej dwie anteny lub czasze. Jeśli dwa radioteleskopy (A i B) zostaną ustawione na przeciwległych końcach toru i będą obserwować określone źródło radiowe przez 12 godzin, to w tym czasie obrót Ziemi zmieni orientację linii bazowej względem źródło. W szczególności, gdyby radioteleskopy znajdowały się na biegunie północnym, obrót Ziemi spowodowałby, że A zakreślił półkole wokół B, co skutecznie zakreśliło półpierścieniowy pasek "misy" wyśrodkowanej na B. Dane otrzymane przez naczynia są przechowywane, a drugą połowę pierścienia można skonstruować matematycznie. Naczynie A jest następnie przesuwane nieco bliżej B, aby umożliwić wypełnienie kolejnego "pierścienia", a proces powtarza się, aż całe "naczynie" zostanie zsyntetyzowane. Masa zgromadzonych danych jest następnie przetwarzana na obraz źródła równoważny z tym, jaki uzyskano by za pomocą pojedynczej czaszy o aperturze równej maksymalnemu odstępowi dwóch czasz. W praktyce rozdzielczość osiągnięta wzdłuż jednej średnicy "anteny" (powiedzmy północ-południe) będzie taka sama jak pod kątem prostym do tego kierunku (wschód-zachód) tylko wtedy, gdy deklinacja źródła wynosi 90?; rozdzielczość wzdłuż kierunku północ-południe maleje dla źródeł bliżej równika niebieskiego. Zestaw syntezy składający się tylko z dwóch talerzy wymagałby bardzo dużo czasu, aby uzyskać efekt jednego dużego talerza. Proces ten można przyspieszyć, stosując więcej niż dwie czasze, z których część może być nieruchoma, a część ruchoma, aw niektórych przypadkach czasze tworzące szyk można ustawić wzdłuż więcej niż jednego toru. Największym kompletnym systemem syntezy ruchu obrotowego Ziemi jest Very Large Array (VLA), znajdujący się na pustyni Nowego Meksyku w pobliżu Socorro. VLA, która składa się z 27 anten, każda o średnicy 25 m, rozmieszczonych wzdłuż toru w kształcie litery Y, może symulować pojedynczą antenę o średnicy 36 km. Zwykle sygnały wyjściowe z różnych czasz są połączone ze sobą kablami, ale sieć interferometrów wieloelementowych połączonych radiowo (MERLIN) w Wielkiej Brytanii wykorzystuje łącza radiowe do łączenia czasz oddalonych od siebie nawet o 230 km. Ponieważ łączy wiele bardzo oddalonych od siebie pojedynczych potraw, nie może symulować i osiągnąć czułości kompletnego naczynia. Niemniej jednak może wykrywać szczegóły o wielkości zaledwie 0,01 sekundy łuku przy najkrótszej roboczej długości fali.

Szereg Fouriera

Szeregi Fouriera to funkcje wyrażone jako nieskończona suma sinusów i cosinusów. Ponieważ funkcje sinus i cosinus składają się z powtarzających się wzorów, sam szereg Fouriera jest również funkcją powtarzającą się lub okresową. Dla wartości x między 0 a 2? możemy przybliżyć funkcję f(x) jako:



gdzie



Jeśli pierwotna funkcja sama w sobie nie jest okresowa, to szereg Fouriera zapewnia reprezentację funkcji w określonym przedziale wartości, ale nie poza nim. Zamiast tego powtarza funkcję.

Szybkość zmian

Szybkość zmian funkcji możemy zmierzyć za pomocą wykresów. Jeśli wykres funkcji jest stromy, wartość wyjściowa zmienia się szybko. Jeśli jest płytki, to wyjście zmienia się wolniej. Ma to fizyczną analogię z prawdziwymi wzgórzami i dolinami, gdzie duże nachylenia oznaczają, że wysokość zmienia się szybko w funkcji odległości poziomej. Linia prosta ma stałe nachylenie lub nachylenie, na co wskazuje wielkość m w równaniu linii y = mx + c. W przypadku bardziej ogólnego wykresu moglibyśmy pomyśleć o gradiencie w punkcie na wykresie jako nachyleniu linii stycznej, która ociera się o wykres w tym punkcie. Można to przybliżyć, rysując linie łączące sam punkt z pobliskimi punktami na wykresie i sprawdzając, czy zmierzają one do granicy. Kiedy takie nachylenie istnieje, nazywa się je pochodną funkcji w punkcie i zmienia się wraz ze zmianą punktu, w którym obliczamy nachylenie.

Sześciany, kwarty i kwintyki

Sześciany to wielomiany, których najwyższą potęgą jest 3, więc są to wielomiany trzeciego stopnia. Kwartyki i kwintyki to wielomiany czwartego i piątego stopnia, obejmujące zmienną podniesioną odpowiednio do potęgi 4 i 5. Tak jak równania kwadratowe tworzą krzywe paraboliczne z pojedynczym punktem zwrotnym, tak wielomiany wyższego stopnia generalnie definiują krzywą z maksymalnie jednym punktem zwrotnym mniej niż ich stopień. Krzywe sześcienne mogą mieć dwa punkty zwrotne, quartics mogą mieć trzy i tak dalej. Znalezienie uogólnionego rozwiązania dla tych równań wyższego stopnia w kategoriach funkcji elementarnych jest znacznie trudniejsze niż w przypadku kwadratów. Rozwiązanie sześciennych odkryto we Włoszech w XVI wieku i okazało się, że te równania mają jedno, dwa lub trzy rozwiązania liczbowe. Diabelsko sprytny argument sprawił, że ogólny quartic również został rozwiązany. Kwintyka wymykała się wszelkim próbom ich rozwiązania aż do lat dwudziestych XIX wieku, kiedy to udowodniono, że nie ma ogólnego rozwiązania dla wielomianów stopnia większego niż 4.

Stacja optyczna Sił Powietrznych Maui

Znajduje się na wyspie Maui na Hawajach. Instrumenty obejmują czujniki widzialne i podczerwone oraz 3,67-metrowy teleskop Advanced Electro-Optical System (AEOS), który jest wyposażony w optykę adaptacyjną. Jest to największy i najbardziej zaawansowany system teleskopowy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Teleskop służy do śledzenia i obrazowania satelitów krążących wokół Ziemi i obiektów astronomicznych, takich jak asteroidy. Teleskop AEOS został udostępniony cywilnej społeczności astronomicznej 1 września 1999 r. w ramach programu pilotażowego uzgodnionego przez Biuro Badań Naukowych Sił Powietrznych i Wydział Nauk Astronomicznych Narodowej Fundacji Nauki. Umowa udostępni 100 nocy obserwacyjnych w okresie 2 lat, aby określić poziom zainteresowania obiektem AEOS ze strony amerykańskiej społeczności astronomicznej.

Sekcje stożkowe

Sekcje stożkowe, takie jak linie i płaszczyzny, mają fundamentalne znaczenie dla greckiej geometrii. Powstają z przeciągnięcia plastrów przez trójwymiarowy stożek, tworząc zestaw geometrycznie pięknych krzywych. Jeśli oś stożka jest pionowa z wierzchołkiem w O, to:

•  Okrąg tworzy przecięcie stożka z dowolną poziomą płaszczyzną nie przechodzącą przez O.
•  Parabolę tworzy przecięcie stożka z płaszczyzną równoległą do stożka, która nie przechodzi przez O.
•  Elipsę tworzy przecięcie stożka z niepoziomą płaszczyzną nie przechodzącą przez O, jeśli kąt płaszczyzny jest większy niż kąt stożka.
•  Para hiperboli jest tworzona jak w poprzednim przypadku, jeśli kąt płaszczyzny jest mniejszy niż kąt stożka.

Szczególny przypadek płaszczyzn przechodzących przez O skutkuje pojedynczym punktem lub jedną lub dwiema liniami prostymi.

Sinus, cosinus i tangens

Trójkąty prostokątne pozwalają nam kojarzyć funkcje z kątami poprzez stosunki długości boków. Są to tak zwane funkcje trygonometryczne, a tak zdefiniowane podstawowe funkcje to funkcje sinus, cosinus i tangens. Aby zdefiniować te funkcje, wybierz jeden z kątów, θ, który nie jest 90°. Powstaje przez przecięcie przeciwprostokątnej o długości H i drugiego boku, zwanego bokiem sąsiednim, o długości A. Pozostały bok przeciwny do kąta ma długość O. Funkcje sinus, cosinus i tangens są wtedy określone przez stosunki:
sinθ = O/H, cosθ = A/H, tanθ = O/A Ponieważ dowolne dwa trójkąty prostokątne o kącie θ są przeskalowanymi wersjami siebie nawzajem, funkcje zwracają tę samą odpowiedź niezależnie od rozmiaru trójkąta. Co więcej, ponieważ O/A = O/H \ A/H widzimy, że tan? = siθ / cosθ.

Środek trójkąta

Środek trójkąta można zdefiniować na wiele różnych sposobów. Na przykład może to być punkt równoodległy od wszystkich trzech wierzchołków, środek największego okręgu, który można narysować wewnątrz trójkąta lub środek okręgu, który dotyka każdego z jego trzech rogów. To wszystko są naturalne definicje, chociaż mogą nie pokrywać się w tych samych pozycjach. Jednym z najbardziej użytecznych centrów trójkątów jest centroid. Jeśli narysujesz linię z każdego rogu trójkąta do punktu środkowego przeciwnej strony, to środek ciężkości jest miejscem, w którym spotykają się trzy linie. To, że te trzy linie spotykają się w jednym miejscu, nie jest do końca oczywiste. Centroid wyznacza punkt, który byłby środkiem masy, gdyby trójkąt został wycięty z materiału o jednolitej gęstości. Jeśli zawiesisz taki trójkąt z dowolnego innego punktu, znajdzie on pozycję równowagi, z centroidem poniżej punktu obrotu, na linii pionowej przechodzącej przez oś.

Szeregi potęgowe

Szereg potęgowy to suma terminów z uporządkowanej listy, gdzie te terminy obejmują rosnące dodatnie potęgi zmiennej x. Postęp geometryczny

1 + x + x² + x³ + x⁴ + …

to przypadek szczególny, w którym współczynniki każdego wyrazu są równe 1. Szeregi potęgowe są znacznie bardziej ogólne, niż mogłoby się wydawać, a wiele funkcji można zapisać jako szeregi potęgowe. Jeżeli wszystkie współczynniki poza danym wyrazem wynoszą zero, to szereg potęgowy jest skończony i tworzy wielomian.Czy szeregi potęgowe mogą być zbieżne? Korzystając z teorii postępów geometrycznych , możemy stwierdzić, że jeśli x wynosi od -1 do 1, to suma częściowa dla powyższego szeregu jest zbieżna do 1/(1-x) . Oczywiście nie wszystkie szeregi potęgowe są zgodne z takimi regułami, ale porównania z prostymi ciągami geometrycznymi można często wykorzystać do określenia, czy są zgodne.


Szeregi i przybliżenia

Niektóre z podstawowych liczb matematyki powstają jako sumy nieskończone, a więc te szeregi mogą być używane do znajdowania przybliżeń liczb, takich jak π, e i niektórych logarytmów naturalnych. Dobrym punktem wyjścia jest szereg harmoniczny 1 + 1/2 + 1/3 + 1/4 + 1/5 + … . Zmieniając co drugi znak plus na minus, suma zbiega się w wartości logarytmu naturalnego równego 2. A zastępując mianownik każdego ułamka jego kwadratem, suma zbiega się w liczbie π²/6 . W rzeczywistości każda suma potęg parzystych zbiega się w znanej stałej pomnożonej przez potęgę ?2π². Sumy nieparzystych potęg również zbiegają się, ale są to liczby bez znanego wyrażenia w formie zamkniętej. Wreszcie, jeśli zastąpimy każdy mianownik jego silnią, suma zbiega się na e. Silnia, reprezentowana przez symbol !, jest iloczynem liczby pomnożonej przez wszystkie liczby dodatnie poniżej. Więc 3! = 3 × 2 × 1 = 6 i 5! = 5 × 4 × 3 × 2 × 1 = 120.


Szeregi harmoniczne

Szereg harmoniczny jest sumą nieskończonej sekwencji stale malejących ułamków. Ważna dla teorii muzyki jest zdefiniowana jako:



i jego pierwsze warunki 1 + 1/2 + 1/3 + 1/4 + 1/5 + …

Jednym z zaskakujących aspektów szeregu harmonicznego jest to, że rośnie on bez ograniczeń, mimo że kolejne różnice między jego terminami kurczą się do zera. Jednym ze sposobów zauważenia tego rozbieżnego zachowania jest zebranie terminów w mniejszych grupach. To pokazuje, że zawsze można utworzyć grupę kolejno mniejszych członów, które razem sumują się w liczbę większą niż połowa. Na przykład (1/3 + 1/4) jest większa niż połowa, podobnie jak (1/5+1/6+1/7+1/8) .


Szacowanie π

Wiele metod szacowania irracjonalnej stałej π opiera się na podejściu sekwencji. Już w III wieku p.n.e. grecki matematyk Archimedes z Syrakuz użył sekwencji przybliżenia w celu znalezienia π do dwóch miejsc po przecinku. Rozważmy okrąg o promieniu 1, a więc o obwodzie dokładnie 2π. Naszkicuj w nim szereg regularnych wieloboków o n-bokach, zaczynając od kwadratu. Każdy n-kąt można traktować jako grupę trójkątów o kącie wierzchołkowym θ = 360°/n . Podzielenie każdego z nich na pół tworzy trójkąty prostokątne o długości przeciwprostokątnej 1, promieniu i jednym kącie θ/2. Korzystając z funkcji trygonometrycznych możemy obliczyć pozostałe boki trójkąta, a tym samym obwód wielokąta. Oczywiście Archimedes nie miał dostępu do wartości funkcji trygonometrycznych, więc musiał starannie wybrać n. Nowoczesne podejścia wykorzystują przybliżenia szeregów. Isaac Newton poświęcił dużo czasu i wysiłku na π do 15 miejsc po przecinku.


Szacowanie e

Stała Eulera, liczba niewymierna e, wywodzi się z badania ciągów i może być za ich pomocą szacowana. Wczesne spotkanie ze stałą dotyczy problemu procentu składanego przez Jacoba Bernoulliego pod koniec siedemnastego wieku. W przypadku odsetek składanych zarówno zainwestowana kwota, jak i odsetki narosłe w określonym czasie są wykorzystywane do określenia odsetek zapłaconych w następnym kroku. Jeśli stopa procentowa wynosi 100 procent rocznie, przy płatnościach półrocznych, to w przypadku inwestycji w wysokości 1 USD odsetki w wysokości 0,50 USD zostaną wypłacone po sześciu miesiącach, co daje nową sumę 1,50 USD. Po kolejnych sześciu miesiącach zostanie zapłacone kolejne 0,75 USD, co w sumie daje 2,25 USD. Mówiąc bardziej ogólnie, za rok podzielony na n równych okresów, nasz całkowity zwrot wyraża się wzorem:

(1 + 1/n)ⁿ

Bernoulli zauważył, że wraz ze wzrostem n wyrażenie to zbiega się do wartości, którą teraz nazywamy stałą Eulera: około 2,71828182846.


Świątynie Abu Simbel

•  Świątynie Abu Simbel leżą na zachodnim brzegu Nilu, około 850 km od Kairu. Zostały wyrzeźbione w klifie na rozkaz faraona Ramzesa II, który słynął z ogromnych projektów budowlanych.
•  Większa świątynia została poświęcona Ramzesowi II. Na zewnątrz stoją cztery kolosalne posągi króla. Mniejsza świątynia, dla jego ulubionej żony Nefertari, jest poświęcona Hathor. Z przodu znajdują się posągi rodziny królewskiej.
•  Abu Simbel został pozostawiony sam sobie przez cywilizacje, które podbiły Egipt i pozostawiony w spokoju aż do początku XIX wieku.
•  Świątynie zostały ponownie odkryte przez Jean-Louise Burckhardt w 1813 roku. Fasada głównej świątyni była do połowy zasypana pustynnym piaskiem i nie był w stanie jej oczyścić.
•  Świątynie były popularną atrakcją w XIX wieku, nawet gdy były pokryte piaskiem. Zamożni Europejczycy, zwłaszcza z Wielkiej Brytanii, przybywali na to miejsce.
•  Angielski odkrywca William Bankes i jego włoski sługa Giovanni Finati odwiedzili to miejsce w październiku 1815 roku. Udało im się wejść do świątyni Nefertari, ale piasek pokrył wszystko oprócz jednego z czterech wielkich posągów na zewnątrz głównej świątyni.
•  Kolejna nieudana próba wejścia do wielkiej świątyni, która nastąpiła w 1816 r., kierowana przez francuskiego konsula Bernardino Drovettiego.
•  Człowiekiem, który ostatecznie dostał się do świątyni, był Włoch Giovanni Belzoni. W 1803 został zatrudniony przez brytyjskiego konsula generalnego Henry′ego Salta do poszukiwania skarbów w starożytnym Egipcie dla British Museum.
•  1 sierpnia 1817 Belzoni zdołał oczyścić 9 m piasku, który blokował wejście do głównej świątyni. Stał się pierwszą osobą, która weszła do świątyni od setek lat.
•  Belzoni był prawdopodobnie rozczarowany, gdy zobaczył, że świątynia jest praktycznie pusta, ale ściany zostały wyrzeźbione z bajecznymi płaskorzeźbami, które ilustrują kampanie wojskowe Ramzesa II.


Stolarka

•  Starożytni Egipcjanie byli niezwykle zręcznymi stolarzami. Mogli wyrabiać stoły, krzesła i pudła z połączeniami podobnymi do stosowanych obecnie.
•  Bardzo mało drewna było trudne dostępne w Egipcie. Poza kilkoma akacjami, tamaryszkiem i wierzbą większość drewna sprowadzano z Libanu.
•  Do rzeźbienia i strugania używano toporka. Posiadał drewnianą rękojeść i ostrze zamocowane u góry. Wczesne formy wierteł były obracane za pomocą narzędzia, takiego jak łuk łucznika.
•  Stolarstwo było wymagającym rzemiosłem. Poniższy fragment skryby pokazuje, jak żmudna może być taka praca: "Każdy cieśla, który podnosi toporek, jest bardziej zmęczony niż chłop. Jego pracy nie ma końca. Musi pracować więcej, niż potrafią jego ramiona."
•  Grobowiec Rekhmire w Tebach zawiera serię zdjęć stolarzy. Te szkice ujawniają szeroką gamę narzędzi, których używali do uprawiania swojego zawodu.
•  Stolarz pracował siekierą na surowym drewnie. Kłody były dzielone, a następnie posiekane na mniejsze kawałki. Następnie do cięcia drewna użyto piły.
•  Stolarze używali imadła do trzymania kawałków drewna podczas piłowania. Kawałek drewna był przywiązany do słupa wbitego w ziemię, prawdopodobnie z obciążeniem przymocowanym do jednego końca, aby utrzymać naprężenie liny.
•  Kości zostały zmielone, aby uzyskać naturalny klej. Stosowano również wczesną formę tynku. Gesso powstało przez zmieszanie wybielacza z klejem. Był twardszy od gipsu, lepiej przylegał do drewna i stanowił doskonałą bazę do malowania.
•  Kamienie były używane do szorowania drewna, aby upewnić się, że nie ma ostrych krawędzi, praktyka ta była kontynuowana na statkach (holystones) aż do XIX wieku.


Sztuka

•  Pierwsze dzieła sztuki egipskiej zostały wydrapane na ścianach jaskini około 5000 r. p.n.e. Pokazują rodzaj zwierząt, na które polowano dla pożywienia. Uważa się, że Egipcjanie wierzyli, że malowanie tych stworzeń da artyście moc do ich schwytania.
•  W epoce faraonów artystom zlecano malowanie po ich śmierci obrazów ważnych Egipcjan, aby ich pamięć mogła żyć dalej. Wielu szlachciców, urzędników i ich rodziny zostało namalowanych po ich śmierci.
•  Artyści byli zwykle mężczyznami i uczyli się swojego rzemiosła w młodości. Na początku szkolenia otrzymali takie zadania, jak mieszanie kolorów, pobieranie wody i robienie pędzli, zanim przeszli do szkicowania na skałach, kamieniach i skrawkach papirusu.
•  Kolory, których używali artyści, były niesamowicie żywe i przetrwały wyjątkowo dobrze przez tysiące lat. Różne minerały były używane do tworzenia różnych kolorów - węgiel dla czerni, ochra dla czerwieni i żółci oraz azuryt i malachit dla zieleni i błękitu.
•  Nad dużymi malowidłami ściennymi pracowały zespoły mistrzów. Zostały one zaplanowane na planszy oznaczonej siatkami. Następnie ścianę oznaczono siatką w większej skali, a obraz skopiowano na ścianę w powiększonym rozmiarze.
•  W sztuce egipskiej postacie zwykle nie są przedstawiane jako twarze. Głowa osoby jest zwykle zwrócona w prawo lub w lewo. Oko jest zawsze pokazywane w pełnym widoku z przodu.
•  Ze względu na ten styl obrazy postaci nie były zbyt realistyczne, ponieważ jeden portret zawierał różne punkty widzenia.
•  Obrazy zwykle przyjmowały skalę hierarchiczną. Gdyby pojawił się król, byłby znacznie większy niż jego słudzy, którzy byli uszeregowani według ich znaczenia.
•  Niektóre z najlepiej zachowanych obrazów to malowidła ścienne w pokojach prowadzących do grobowców. Obrazy i towarzyszące im hieroglify opisują historie o podróży faraona w zaświaty.
•  Starożytni Egipcjanie rozróżniali rysowników i malarzy. Rysowników nazywano sesh kedut - "pisarzy szkiców".


Skrybowie

•  Termin skryba jest tłumaczeniem egipskiego słowa sesz, oznaczającego urzędników państwowych i administratorów królestwa egipskiego. Skrybowie byli urzędnikami państwowymi.
•  Pisarze skrybowie pisali listy dyplomatyczne, naliczali i pobierali podatki, sporządzali notatki na rozprawach sądowych, organizowali projekty budowlane, przepisywali teksty religijne.
•  Stanowiska skrybów były bardzo pożądane, a zawód stał się dziedziczny. Pewien pisarz, Horemheb, stał się tak potężny, że został faraonem.
•  Skryba był często przedstawiany ze skrzyżowanymi nogami i papirusem na kolanach.
•  W Deir el-Medina znaleziono dowody na istnienie szkoły dla skrybów. Szkolenie rozpoczęło się od przepisywania przez uczniów fragmentów z Księgi Kemyta. Następnie przeszli do kopiowania dzieł literackich.
•  Zestaw skryby składał się z prostokątnej bazaltowej palety z dwoma otworami, w które można było włożyć kępki atramentu. Znalazło się też miejsce na trzcinowe pisaki, dzbanek na wodę i nóż do przycinania arkuszy papirusu. Wniesiono kamień, aby wygładzić powierzchnię papieru.
•  Thoth był bogiem skrybów. Przedstawiany był jako mężczyzna z głową ptaka ibisa, nosił pióro i zwoje. Skrybowie modlili się do niego o sukces w swojej pracy.
•  Zawód skryby był uprzywilejowany. Fragment tekstu z radą dla ucznia brzmi: "Bądź skrybą! Oszczędza cię od pracy i chroni przed wszelkimi pracami. Oszczędza ci używania motyki … skryba, on kieruje wszystkimi pracami na tej ziemi!"
•  Jednym z najsłynniejszych egipskich skrybów był człowiek zwany Ahmas (1680-1620 r. p.n.e.). Jednym z jego najbardziej znanych pism był tekst "Dokładne rozliczenie, wejście do poznania wszystkich istniejących rzeczy i wszelkich niejasnych tajemnic".
•  Pisarz Imhotep żył 4500 lat temu. Był arcykapłanem, a także zaprojektował pierwszą na świecie piramidę w Sakkarze. Po jego śmierci starożytni Egipcjanie zaczęli widzieć w nim boga.


Starożytne opowieści

•  Historie egipskie były przekazywane ustnie przez pokolenia. Niektóre zostały spisane na papirusie i ostrace - "skrawkach ceramiki".
•  Historie opowiadano dla rozrywki, ale wiele z nich zawierało również ważne, często moralne przekazy.
•  Najwcześniejsze napisane opowiadanie pochodzi z Państwa Środka i zostało skomponowane w języku środkowoegipskim, klasycznym języku tamtego okresu.
•  Odkryto starożytne autobiografie, w tym historię życia oficjalnego Weni, który służył od panowania króla Teti do króla Merenre. Weni mocno w nim wyolbrzymia swoją pozycję w sądzie.
•  Jedną z najstarszych opowieści była opowieść dworzanina Sinuhe, zachowana w sześciu papirusach i dwóch tuzinach ostraków. Opowiada o jego ucieczce z Egiptu po śmierci króla Amenemhata. Po wielu latach Sinuhe pisze list, prosząc o przebaczenie od króla Senusreta I, który pozwala Sinuhe wrócić i zostać przywróconym na dwór królewski.
•  Historia Sinuhe była popularna na wszystkich poziomach społeczeństwa. Nadzorca budowniczych grobowców w Dolinie Królów poprosił o umieszczenie kopii księgi w jego grobowcu, aby mógł zabrać ją w zaświaty.
•  Mityczna opowieść The Book of the Cow of Heaven opisuje, jak bóg słońca Ra wysłał Hathor, aby stłumiła bunt ludzkości. Zasmakowała w zabijaniu i odmówiła powrotu, więc Ra stworzył piwo, które wyglądało jak ludzka krew. Hathor wypiła i upiła się.
•  W historii Setne Khamwas, syn Ramzesa II spotyka ducha dawno zmarłego maga w swoim grobowcu w Sakkarze.
•  W Opowieści o Pechowym Księciu Siedmiu Hathorów przewiduje, że mały książę umrze, ponieważ zostanie zaatakowany przez krokodyla, węża lub psa. Piękna księżniczka ratuje go przed wężem. Niestety brakuje końca papirusu, więc nie wiemy, jak kończy się ta historia.
•  Popularne były historie z podróży, które zawierały magię. Tale of the Shipwrecked Sailor zaczyna się od marynarza, który po burzy utknął na magicznej wyspie. Gigantyczny wąż ratuje go, zanim wyspa tajemniczo zatonie pod falami.


Sport

•  Ważne było, aby młodzi mężczyźni byli w dobrej kondycji fizycznej, ponieważ zawsze było możliwe, że będą musieli iść do wojska. Królowie, książęta i mężowie stanu zwykle wspierali zawody sportowe.
•  Wczesne wersje wielu nowoczesnych dyscyplin sportowych były rozgrywane według ścisłych zasad. Inskrypcje ujawniają, że uprawiano różne sporty, od zapasów i podnoszenia ciężarów po wiele gier z piłką.
•  Starożytni Egipcjanie wymyślili wiele aspektów sportu, które są nadal w użyciu. Obejmowały one sędziów neutralnych, stroje dla graczy i wręczanie medali zwycięzcom.
•  Sport piłki ręcznej, przedstawiony na grobowcach w Sakkarze, uprawiały cztery kobiety. Każdy musiał jednocześnie rzucać piłką do drugiegoj. Gracze mogą stać na nogach lub na plecach kolegi z drużyny podczas wymiany piłek.
•  Grobowce w Sakkarze przedstawiają sceny bokserskie. Dwaj wojownicy stoją pięść w pięść, ubrani tylko w przepaski na biodra. Faraonowie i książęta płacili za oglądanie.
•  Gry w piłkę były popularne wśród egipskich chłopców. Piłki wykonane ze skórzanych skór wypełnionych ciasno związanymi trzcinami papirusowymi były używane w wielu rozgrywkach hokejowych.
•  Pływanie było najpopularniejszym sportem wyczynowym. Nil był często używany do ćwiczeń, ale baseny budowano również w pałacach na użytek szlachty.
•  Biegi długodystansowe były najważniejszym sportem w starożytnym Egipcie. Miało to znaczenie religijne, gdy koronowany był nowy faraon.
•  W ramach koronacji król przebiegał długi dystans wokół świątyni przed widzami, aby pokazać swoją siłę fizyczną i zdolność do rządzenia siłą i mózgiem.
•  Łucznictwo było popularnym sportem, a jego praktyka była również ważnym treningiem do walki. Amenhotep II chwalił się, że przebił środek grubego mosiężnego celu czterema strzałami. Zaoferował nagrodę każdemu, kto mógł zrobić to samo.


Sny

•  Starożytni Egipcjanie wierzyli, że sny mają wielką moc i nazywali je "objawieniami prawdy". Były postrzegane jako sposób komunikowania woli bogów i przewidywania przyszłości.
•  Znaleziono księgi pochodzące z czasów Starego Państwa. Wymieniają sny, takie jak łamanie kamieni, utrata zębów, zmiana twarzy w lamparta, picie ciepłego piwa i tonięcie w Nilu.
•  Biblioteka skryby Kenherchopeszefa zawierała papirus Dream Book. Zawiera interpretacje ponad 100 snów. Większość zajmuje się zyskami i stratami śniącego lub fizycznymi wydarzeniami.
•  Interpretacja snu często opierała się na połączeniach werbalnych. Egipskie słowa oznaczające "osioł" i "wspaniały" były takie same, więc sen o osiołku oznaczał szczęście.
•  Totmesowi IV powiedziano we śnie, że jeśli oczyści piasek ze stóp Sfinksa w Gizie, zostanie królem Egiptu.
•  Uważano, że sny objawienia są bardzo ważne. To były sny, które mogą pokazać śniącemu lokalizację aby znaleźć skarb lub lekarstwo na wyleczenie chorego pacjenta. Lekarze czasami prosili pacjentów o szukanie lekarstwa w tego rodzaju snach.
•  "Nauki dla Merikare", napisane przez króla Kheti między 2070 a 2100 r. p.n.e., przyjęły odwrotne podejście. Poinformował, że sny w rzeczywistości oznaczają przeciwieństwo tego, czym wydają się być. Wierzono również, że sny pozwalają żywym zobaczyć poczynania zmarłego. Ludzie bali się także narażenia na działanie złośliwych duchów podczas snu.
•  Od późnego okresu ludzie zaczęli spać w kompleksach świątynnych, mając nadzieję, że intencje bogów mogą zostać im przekazane poprzez boskie sny.
•  Od Okresu Późnego mianowano specjalnych kapłanów, którzy mieli tłumaczyć te sny. Kapłani ci byli znani z greckiego terminu "onirokryci".


Sakkara

•  Sakkara była częścią królewskiego cmentarza w Memfis i była jednym z najważniejszych miejsc w starożytnym Egipcie.
•  Była używana jako cmentarzysko od I dynastii do okresu chrześcijańskiego. Dziś jest pełna grobowców i galerii.
•  Piramida schodkowa Dżesera, zbudowana około 2650 r. p.n.e., była pierwszą na świecie monumentalną kamienną budowlą. Miał podziemną komorę grobową wyłożoną granitem i zamkniętą komorę, w której znajdował się posąg króla.
•  Sakkara stała się miejscem spoczynku wielu pokoleń faraonów. W mniejszych piramidach chowano królów z V i VI dynastii. Szlachta przebywała w grobowcach zwanych mastabami.
•  Teksty Piramid były serią pięknych, wyszukanych zaklęć wyrytych w ścianach niektórych piramid w Sakkarze. Zawierają wiele odniesień do kultu boga słońca Ra.
•  W okresie Nowego Państwa do Memfisu przeniosło się wielu ważnych urzędników. Kiedy umarli, zostali pochowani w Sakkarze.
•  W okresie późnym na północnym krańcu Sakkary grzebano ogromną liczbę świętych zwierząt. Należały do nich pawiany, ibisy i jastrzębie.
•  Większość grobowców w Sakkarze została zbudowana z bardzo małych kamiennych bloków, które często były demontowane i używane gdzie indziej. Chrześcijański klasztor Apa Jeremias jest zbudowany prawie w całości z bloków grobowych w Sakkarze.
•  W okresie grecko-rzymskim Sakkara stała się centrum pielgrzymkowym, ale pozostała miejscem pochówku egipskich przywódców aż do nadejścia chrześcijaństwa.


Świątynie

•  Świątynia to budynek lub budynki, które uważano za dom boga. Po piramidach były prawdopodobnie najbardziej imponującymi budowlami w starożytnym Egipcie.
•  Najważniejszą częścią każdej świątyni była kapliczka, w której przechowywano posąg boga.
•  Każda świątynia była poświęcona konkretnemu bogu lub rodzinie bogów. Każdego dnia kapłani i kapłanki podawali posągowi jedzenie i ubrania, grając do niego słodką muzykę.
•  Niewiele świątyń sprzed Nowego Królestwa przetrwało, ponieważ zostały zbudowane z trzciny lub cegły mułowej. Późniejsze świątynie były kolosalnymi kamiennymi budowlami.
•  Świątynie egipskie nie były miejscami kultu dla ludności. Zwykle odwiedzali je tylko kapłani i królowie, z wyjątkiem czasami świąt religijnych.
•  Duże świątynie były fundowane przez państwo egipskie. Niektóre stały się małymi miasteczkami, ze wsiami dla księży i robotników, a także szkołami, bibliotekami i innymi obiektami.
•  Świątynie służyły również jako ogromne banki zboża. Podatki zbierano w formie tej uprawy, a następnie rozdzielano je robotnikom jako płace. Inne budynki służyły jako rzeźnie zwierząt, produkujące żywność dla personelu świątyni.
•  Od późnego Państwa Środka do świątyń dodawano masywne ceremonialne bramy zwane pylonami, aby wyglądały bardziej imponująco.
• Te pylony często były otoczone dwoma pomnikami w kształcie igieł, zwanymi obeliskami. Były one poświęcone bogu słońca.
•  Egipcjanie obchodzili wiele dorocznych festiwali, aby uczcić swoich bogów i boginie. W świątyniach pozwolono ludziom świętować.


Słudzy i niewolnictwo

•  Większość niewolników w starożytnym Egipcie była jeńcami wojennymi lub cudzoziemcami. W rzadkich przypadkach biedni Egipcjanie byli zmuszani do sprzedawania swoich dzieci w niewolę.
•  Niewolnik miał pewne prawa. Mogli poślubić wolną osobę i posiadać majątek. Mogli nawet poślubić członka rodziny, u której byli zatrudnieni.
•  Niewolnik mógł być zatrudniony do wykonywania wielu zadań, od pracy fizycznej po administrację rządową. Wiele tysięcy było zatrudnionych w świątyniach.
•  Zagraniczne niewolnice zatrudniano w egipskich domach przy pracach domowych lub szyciu ubrań. Często byli zatrudniani przez panią domu.
•  Egipscy niewolnicy mogli kupować lub wypracować sobie drogę do wolności. Mogli zajmować ważne stanowiska w rządzie, a kilku z nich zostało wysokimi urzędnikami na dworze faraona.
•  Niewolnicy byli często rozdawani jako prezenty lub mogli być pozostawieni w testamencie członkom rodziny, którzy następnie musieli opiekować się niewolnikami i ich rodzinami.
•  Czasami niewolnicy byli uwalniani przez swoich właścicieli. Ta praktyka została nazwana wyzwoleniem. Nierzadko zdarzało się, że niektórzy niewolnicy zostali wówczas adoptowani przez rodzinę ich byłego właściciela.
•  Własność niewolników nie ograniczała się do elity. Niektórzy robotnicy w Deir El-Medina posiadali osobistych niewolników, jeden robotnik posiadał 12.
•  Filmy przedstawiające nieszczęsnych niewolników trudzących się przy piramidach są niedokładne. Większą część budynku piramidy wykonali chłopi w okresie powodzi.


Sąsiedzi Egiptu

•  Niektórzy z sąsiadów Egiptu byli stałym zagrożeniem, podczas gdy inni stali się partnerami handlowymi lub sojusznikami politycznymi.
•  Nubia leżała na południe od Egiptu, między Asuanem a Chartumem. Oferowała Egiptowi szlak handlowy do Afryki i bogactwo dzięki kopalniom złota. Aktywność Egipcjan w Nubii sięga 3500 r.p.n.e.
•  Plemiona koczownicze Libii okresowo najeżdżały zachodnią Deltę i pustynne oazy.
•  W II Okresie Przejściowym Egipt został najechany przez lud Hyksosów ze Wschodu. Uczynili Avaris we wschodniej Delcie swoją stolicą i rządzili, dopóki nie zostali wypędzeni przez królów egipskich z Teb.
•  Nowi królowie tebscy natknęli się na niełatwe stosunki z Hetytami, którzy żyli na terenie dzisiejszej Turcji. Ramzes II ujarzmił ich w Qadesz, a później podpisał z nimi traktat pokojowy.
•  The Sea People to sześć grup migrantów szukających ziemi, w której mogliby się osiedlić. W 1177 pne zaatakowali Egipt drogą lądową i morską, ale zostali zmiażdżeni przez wojska Ramzesa III.
•  Asyryjczycy pojawili się jako nowe zagrożenie w pierwszym tysiącleciu p.n.e. Bazując w północno-wschodniej Mezopotamii (dzisiejszy Irak), zaatakowali Egipt w VII wieku pne, plądrując świątynie w Tebach.
•  Pierwsze powiązania między Grecją a Egiptem powstały około 1985 r. p.n.e. Pod rządami Aleksandra Wielkiego Egipt stał się częścią Imperium Greckiego w 332 r. p.n.e.
•  Egipt został włączony do Cesarstwa Rzymskiego w 30r. p.n.e. po klęsce Kleopatry VII. Cesarz rzymski Oktawian został koronowany na faraona.


Strategic Business Unit lub SBU

Wiele linii produktów, które zaspokajają wiele różnych segmentów rynku.

Strategiczny plan marketingowy

Plan, który koncentruje się wyłącznie na celach sprzedażowych i marketingowych, celach, które wyznaczyłeś po dokładnej analizie klientów, konkurencji i branży.

Strategie

Trzecia część planu marketingowego, po analizie sytuacji i celach. Strategie to droga, którą musisz obrać, aby osiągnąć swoje cele. Istnieje pięć strategii i tylko pięć strategii, które mogą zbudować każdy biznes.

Stres

Stan fizyczny lub emocjonalny wynikający z nieoczekiwanej zmiany; szkodliwa reakcja fizyczna i emocjonalna, która pojawia się, gdy wymagania nie odpowiadają zasobom.

Sprzedaż sugestywna

Sugerowanie bieżącym klientom dodatkowych przedmiotów. Oferowanie akcesoriów, gwarancji lub umów serwisowych przy sprzedaży podstawowego produktu lub usługi.

Strategiczny biznesplan

Plan na przyszłość Twojej organizacji, który obejmuje wszystkie aspekty: operacje, finanse, zasoby ludzkie i marketing.

Sklep specjalistyczny

Placówka handlu detalicznego, która specjalizuje się w jednej kategorii produktów (czasami określana w sposób uwłaczający przez rywali jako "zabójca kategorii"). Przykłady obejmują Gap dla podstawowych ubrań dla młodszych dorosłych, Foot Locker dla butów sportowych, zszywki dla artykułów biurowych i Home Depot dla artykułów do naprawy domu.

Silvers

Ci ludzie w USA urodzeni przed 1930 (czasami nazywani Pokoleniem GI), ta grupa demograficzna cierpiała przez Wielki Kryzys i walczyła w II wojnie światowej.

Spektrum praktyki

Proces wyznaczania usług w oparciu o ich poziom złożoności, od usług towarowych (np. strzyżenie, mechanik samochodowy) po usługi eksperckie (np. konsultant branżowy).

Scal lub przejmij

Jedna z 5 strategii. Fuzja lub przejęcie innej firmy może obejmować wszystkie pozostałe cztery strategie.

Średnia większość

Nie pierwsza, która kupiła produkt. Trzeba ich przekonać, że nowy produkt nie jest po prostu nowy, ale lepszy od tego, z którego obecnie korzystają.

Segment rynku

Grupa klientów o podobnym zestawie potrzeb i pragnień.

Szeregi zbieżne

Suma uporządkowanej listy liczb jest zbieżna, jeśli dąży do określonej wartości lub limitu. Intuicyjnie możemy sobie wyobrazić, że szereg ustali się, jeśli różnica między kolejnymi sumami cząstkowymi, szeregiem zsumowanym do określonej liczby wyrazów, będzie coraz mniejsza. Na przykład, jeśli sekwencja sum częściowych to (1, S₁, S₂, S₃, …), gdzie

S_n = 1 + 1/2 + 1/3 + … + 1/n

to różnica między S_n i S_n+1 1/n+1 wynosi . Gdy n staje się bardzo duże, 1/n+1 staje się bardzo małe. Ale czy to naprawdę wystarczy, aby powiedzieć, że ten szereg, znany jako szereg harmoniczny, faktycznie osiada do granicy? Okazuje się, że S_nw tym przypadku się nie uspokaja, a szereg jest rozbieżny. Tak więc, chociaż kolejne różnice mogą być małe, jak w przypadku zbieżnej sekwencji Cauchy′ego, to samo w sobie nie wystarcza, aby zagwarantować, że szereg jest zbieżny.


Snofru

•  Urodzony w 27 wieku pne faraon Snofru rządził Egiptem przez 24 lata. Był pierwszym faraonem IV dynastii Starego Państwa, epoki budowania piramid, która nigdy nie miała sobie równych.
•  Sneferu był synem Huni i ojcem Chufu. Literatura sugeruje, że był dobrym władcą.
•  Snofru był pierwszym faraonem, który zapisał swoje imię w owalnym symbolu zwanym kartuszem.
•  Snofru był faraonem wojownikiem i zyskał przydomek "Smiter of the Barbarians". Rzeźba zwana Kamieniem z Palermo pokazuje, że walczył z Nubijczykami i Libijczykami.
•  Inna rzeźba przedstawia zwycięstwo pod Magharą na Półwyspie Synaj i przedstawia króla zabijającego wroga.
•  Za panowania Snofru zbudowano trzy piramidy. Pomógł ukończyć piramidę w Meidum założoną przez jego ojca i zbudował Wygiętą Piramidę i Czerwoną Piramidę w Dashur. Uważa się, że Snofru został pochowany w Czerwonej Piramidzie.
•  Trzy piramidy zbudowane przez Snofru były pierwszymi próbami zbudowania prawdziwych piramid.
•  Snofru umieścił główną oś swoich piramid ze wschodu na zachód, a nie z północy na południe, jak w przeszłości. Była to próba wyrównania osi w kierunku przejścia słońca wschód-zachód, aby odzwierciedlić kult Ra.
•  Posągi syna Snofru, księcia Rahotepa i jego żony Nofret leżą w piramidzie Meidum. Są oszałamiająco dobrze zachowane.


Środkowe Państwo

•  Konflikt i podział w I Okresie Przejściowym zakończył Teban zwany Nebhepetra Mentuhotep. Zjednoczył kraj przez podbój, zwiastując początek Środkowego Państwa.
•  Środkowe Państwo (1975 -1640 r. p.n.e.) było punktem kulminacyjnym dla sztuki i literatury. Biżuteria i obrazy z tego okresu są wyjątkowej jakości, powstało wiele wierszy i ksiąg mądrości.
•  Mentuhotep poprosił o zbudowanie w całym Egipcie świątyń dla lokalnych bogów i bogiń. Zbudował także wielką pamiątkową świątynię w Deir el-Bahri.
•  Mentuhotep został zastąpiony przez kilku synów, ale kiedy ostatni z nich zmarł, jego wezyr Amenemhet został założycielem XII dynastii.
•  Najpopularniejszym królem XII dynastii był Senusret I (1965-1920 r. p.n.e.), który przyczynił się do ponownego uczynienia Egiptu wielką potęgą. Pod jego panowaniem Egipt podbił część Nubii i pokonał Libijczyków.
•  Za panowania Senusreta III (1818-1859 r. p.n.e.) w Nubii powstało kilka twierdz. Zbudowano również kanał, który umożliwiał łodziom pływanie wokół pierwszego wodospadu Nilu, który w przeciwnym razie był niemożliwym serią kaskad.
•  Podczas XII dynastii w Dahszur zbudowano dwie piramidy, a inne w Fajum. Świątynia grobowa Amenemheta III była jednym z najbardziej imponujących zabytków starożytnego świata. W tym okresie powstała również nowa rezydencja królewska w el-Lisht.
•  Niewiele z wielkich budowli Środkowego Państwa zachowało się w dobrym stanie. Piramidy zostały poważnie zniszczone przez pogodę, a wiele budynków zostało zburzonych w okresie Nowego Państwa.
•  Środkowe Państwo zakończyło się, gdy sukcesja słabych władców została osłabiona, aż w końcu region Delty został podbity przez cudzoziemców. Nubia została utracona i stała się niepodległym państwem.


Systemy liczbowe

System liczbowy to sposób zapisywania liczb. W naszym codziennym systemie dziesiętnym reprezentujemy na przykład liczby w postaci 434,15. Cyfry w liczbie oznaczają jednostki, dziesiątki, setki, dziesiąte, setne, tysięczne itd. I nazywane są współczynnikami. Czyli 434,15 = (4 × 100) + (3 × 10) + (4 × 1) + (1/10) + (5/100). To jest po prostu skrótowy opis sumy potęg dziesięciu, a każdą liczbę rzeczywistą (patrz strona 22) można zapisać w ten sposób. Ale nie ma nic specjalnego w tym systemie "base 10". Tę samą liczbę można zapisać w dowolnej dodatniej podstawie liczby całkowitej n, używając współczynników z zakresu od 0 do n - 1. Na przykład w systemie dwójkowym lub binarnym liczba 8 5/16 może być zapisana jako 1000,0101. Współczynniki po lewej stronie przecinka dziesiętnego pokazują jednostki, dwójki, czwórki i ósemki - potęgi 2. Te po prawej stronie pokazują połówki, ćwiartki, ósemki i szesnastki. Większość komputerów korzysta z systemu binarnego, ponieważ dwa współczynniki (0 i 1) są łatwiejsze w obsłudze elektronicznie.


Stare Królestwo

•  Stare Państwo istniało w latach 2686-2181 r. p.n.e. i jest uważane za jeden z bardziej stabilnych czasów w historii starożytnego Egiptu. Okres ten obejmował linię królów od III do VI dynastii.
•  W tym okresie Egipt świetnie wykorzystywał ogromne bogactwa mineralne leżące pod jego pustyniami i pozyskiwał bogactwo, handlując z innymi narodami. Bogactwo służyło wysławianiu władców narodu.
•  Niewiele pisemnych zapisów Starego Państwa przetrwało. To, co pozostawili władcy tego okresu, to program budowlany bezprecedensowy w swoim zakresie i wyobraźni.
•  W Starym Królestwie zbudowano szereg świątyń z cegły mułowej. Świątynie te zdobiły posągi bogów, obok posągów królów Egiptu, których uważano za żywych bogów.
•  Ta epoka egipskiej historii była okresem budowy wielkich piramid. Pod rozkazami króla Dżesera w III dynastii zbudowano ogromną piramidę schodkową, podczas gdy w czasie IV dynastii w Meidum, Dashur i Gizie pojawiły się piramidy o prostych ścianach.
•  Pod koniec IV dynastii na tron objęła nowa linia królów. Nazywali siebie "Sa Ra" ("Synowie Ra") i budowali kamienne świątynie dla boga słońca, Ra. Okres ten był szczytem kultu tego boga.
•  Piramidy były nadal budowane podczas V dynastii, ale nie były tak duże jak poprzednie konstrukcje. W Sakkarze zostały one wyryte tekstami piramid, aby pomóc zmarłemu królowi dotrzeć do nieba.
•  Urzędnicy Starego Królestwa zbudowali także wspaniałe grobowce i posągi, aby upamiętnić swoją śmierć. Zostały one ozdobione malowidłami przedstawiającymi ich życie i kariery. Pod koniec Starego Państwa rywalizowali z faraonami pod względem wielkości.
•  VI dynastia zakończyła się śmiercią królowej Nitiqret i zakończył się okres wielkiej stabilności. Zjednoczone królestwo Egiptu rozpadło się na kilka małych państw, gdy lokalni gubernatorzy uniezależnili się od faraona.


Spektrografy akustooptyczne

Spektrograf akustooptyczny (AOS) odegrał interesującą niszową rolę w obserwacjach radioastronomicznych. Wykorzystując interakcję między wiązką lasera i ultradźwiękową wibracją generowaną przez przychodzący sygnał radiowy, AOS umożliwia czułe, szerokopasmowe obserwacje zjawisk radiowych, które różnią się zarówno częstotliwością, jak i czasem. Było to szczególnie prawdziwe w przypadku obserwacji słonecznych emisji radiowych i obserwacji szerokopasmowych linii widmowych przy falach milimetrowych. Rozszerzenia tej techniki zostały zastosowane w układach anten radiowych jako alternatywna technika przetwarzania sygnałów w stosunku do szybkiej elektroniki cyfrowej. Jednak z natury analogowy charakter instrumentu, wraz z ogromnymi postępami w technologii cyfrowej, stopniowo ograniczały te obszary zastosowań, w których AOS ma wyraźną przewagę nad podejściami czysto cyfrowymi. Niemniej jednak prostota, zwartość i zdolność przetwarzania tysiąca lub więcej kanałów rozdzielczości w paśmie radiowym co najmniej gigaherca sprawiają, że AOS jest użytecznym instrumentem w MILIMETRACH i ASTRONOMII PODCZERWIENI zarówno do obserwacji naziemnych, jak i kosmicznych. Podstawowym elementem AOS jest ultradźwiękowa linia opóźniająca, w której przetwornik piezoelektryczny połączony z akustycznym medium transmisyjnym przekształca przyłożony sygnał elektryczny w wędrującą ultradźwiękową falę akustyczną w postaci progresywnych czół i dolin o zwiększonej i zmniejszonej gęstości materiału. W typowym ośrodku krystalicznym, w którym prędkość akustyczna jest rzędu 3 mm μs^-1, całkiem możliwe jest uzyskanie (na 30 mm długości ośrodka) próbki sygnału wejściowego o wielkości 10 μs. Poprzez wypolerowane powierzchnie do ośrodka można to zbadać za pomocą zastosowanej wiązki laserowej, która została rozszerzona i skolimowana. Zmiany gęstości są w efekcie optyczną siatką fazową i powodują rozpraszanie światła. Jest to interakcja akustooptyczna, w której światło jest rozpraszane pod kątem od zastosowanego światła. Sinus tego kąta jest wprost proporcjonalny do częstotliwości zastosowanego sygnału radiowy. W granicach małych kątów i małego światła rozproszonego, energia przy różnych częstotliwościach w ramach przyłożonego sygnału radiowego wytworzy proporcjonalną ilość energii optycznej pod kątami proporcjonalnymi do częstotliwości. Alens służy do skupiania rozproszonego światła na integrującym, jednowymiarowym układzie fotodiod półprzewodnikowych w celu odczytu do komputera lub wyświetlacza lub do nagrywania na ruchomym fragmencie filmu. Oznacza to, że jednowymiarowy rozkład natężenia światła jest optyczną reprezentacją widma mocy zastosowanego sygnału radiowego. Granica rozdzielczości dwóch blisko rozmieszczonych cech widmowych jest zatem odwrotnością długości interakcji, która w tym przykładzie systemu 10 μs byłaby rzędu 100 kHz. Technika ta została po raz pierwszy opisana przez Lamberta w 1962 roku i po raz pierwszy zastosowana w RADIOASTRONOMII w 1966 roku w CSIRO w Australii przez Cole′a przy użyciu wodnego nośnika akustooptycznego, o szerokości pasma 1 MHz i poprzez nagrywanie przez szczelinę na ciągle poruszającej się kliszy. Został zgłoszony na konferencji URSI w Monachium w 1966 roku. Ulepszony instrument wykorzystujący podłoże ze stopionej krzemionki, dający komórki o rozdzielczości 800 w paśmie 100 MHz, został opisany w 1973 roku, który wytwarzał widma radiowe aktywności rozbłysków słonecznych i doprowadził do zbudowania różnych instrumentów do spektroskopii emisyjnej czasowo-rozdzielczej Słońca i Jowisza. Były to obserwatoria w Związku Radzieckim, Finlandii, Chinach, Japonii i Australii. Stopniowe ulepszenia AOS obejmowały lepsze dopasowanie impedancji akustycznej między przetwornikiem a medium w celu zwiększenia ułamkowej szerokości pasma interakcji oraz zastosowanie stałych krystalicznych nośników akustooptycznych, takich jak niobian litu, tantalan litu i molibdenian ołowiu w celu poprawy wydajności i widma zakres, w którym spektrograf będzie pracował. Jednak dopiero opracowanie jednowymiarowego układu fotodiod półprzewodnikowych i mikrokomputera dostarczyły ulepszeń potrzebnych do dokładnych obserwacji astronomicznych linii widmowych. Dzięki integracji światła na fotodiodach i zastosowaniu kalibracji stało się możliwe wykorzystanie komputera do integracji i odejmij tło, aby zaobserwować słabe linie widmowe. Chociaż zostało to po raz pierwszy zademonstrowane przez dodanie układu fotodiod do istniejącego instrumentu słonecznego, pierwsze poważne zastosowania linii widmowej AOS przeprowadzono za pomocą radioteleskopu Parkesa w 1977 roku. Wyraźne zalety prostoty AOSin, zakresu widmowego i liczby kanałów były widoczne i spowodowało, że kilka obserwatoriów w Japonii, Francji, Niemczech i Australii skonstruowało AOS. Wraz ze wzrostem szerokości pasma i przepustowości kanałów przetworników i dostępnych układów fotodiod, przyrządy coraz bardziej skupiały się na wyzwaniach związanych z obserwacjami linii widmowych w milimetrach. Jednak inne, wyjątkowe wyniki uzyskano dzięki AOS. Zdolność do uzyskiwania widm o wysokiej rozdzielczości czasowej i częstotliwościowej w szerokich pasmach bardzo wyraźnie ujawniła strukturę międzyplanetarnych zjawisk SCINTILLATION, które wcześniej interpretowano jedynie na podstawie obserwacji prowadzonych na szeroko rozstawionych, dyskretnych częstotliwościach. Podobnie, wiele szczegółów zostało ujawnionych w czasie rzeczywistym i bardzo szerokim ułamkowym paśmie obserwacji SYGNAŁÓW PULSAR. Takie obserwacje ujawniły w bardzo graficzny sposób złożone zjawiska sygnałów pulsarów, w tym dyspersję międzygwiazdową, rotację Faradaya i scyntylację. Rozszerzenie tej techniki na przetwarzanie danych z RADIO INTERFEROMETRU staje się możliwe dzięki wielu technikom, które obejmowałyby budowę szeregu wiązek akustycznych przemieszczonych w sposób analogiczny do anten radiowych wzdłuż jednowymiarowego układu antenowego. W tym przypadku optyka może wyświetlać dwuwymiarowy obraz widma, jak poprzednio, ale ortogonalnie, dane radiowego obrazu przestrzennego. Jednakże, chociaż zasadniczo wykazano, z natury analogowy charakter tej techniki nie był w stanie osiągnąć ekstremalnie wysokich zakresów dynamicznych wymaganych obecnie w obrazowaniu radioastronomicznym i które można osiągnąć za pomocą technik przetwarzania cyfrowego. Użyteczność AOS staje się zatem oczywista, gdy obserwacje przechodzą do zakresów widmowych poniżej milimetra i podczerwieni, gdzie szczegóły widmowe wymagają bardzo szerokiego pokrycia widmowego w połączeniu z dużą liczbą kanałów rozdzielczości. Obwody cyfrowe nie działają obecnie z taką prędkością i żadnym rozwiązaniem cyfrowym staje się nieporęczny i zużywa znaczną energię. Oba te towary są rzadkością na statku kosmicznym potrzebnym do wzniesienia instrumentu obserwacyjnego nad absorbującą atmosferę ziemską. Dlatego AOS nadal tworzy przydatną niszową technikę obserwacji radioastronomicznej. Zapewnia dostęp do zakresu częstotliwości, rozdzielczości i numeru kanału, które nie są łatwo możliwe przy użyciu innych technik. Jednak nieubłagany postęp technik cyfrowych stopniowo ograniczał obszar swojej wyjątkowej przewagi do bardziej egzotycznych dziedzin przestrzeni, milimetra i podczerwieni.


Starożytna Kreta

•  Cywilizacja minojska Krety - wyspa na południe od Grecji - była pierwszą cywilizacją w Europie.
•  Cywilizacja minojska rozpoczęła się około 3000 roku p.n.e., osiągnęła swój szczyt od 2200 do 1450 p.n.e., a następnie w tajemniczy sposób zniknęła - być może po wybuchu wulkanu na pobliskim Santorini.
•  Nazwa Minoan pochodzi z greckiej legendy o królu Minosie. Minos był synem Europy, księżniczki uwiedzionej przez boga Zeusa w postaci byka.
•  Opowieści greckie opowiadają o tym, jak Minos zbudował labirynt (labirynt), w którym trzymał Minotaura, potwora z ludzkim ciałem i głową byka.
•  Chwytanie byka za rogi i przeskakiwanie nad nim (byk - skakanie) było ważnym minojskim rytuałem religijnym.
•  Eksperci uważają teraz, że Minos był tytułem, więc każdy król kreteński nazywał się Minos.
•  Minojczycy byli świetnymi marynarzami i handlowali na całym wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego.
•  W centrum każdego miasta minojskiego znajdował się pałac, taki jak te znajdujące się w Knossos, Zakro, Phaestos i Mallia.
•  Największy pałac minojski znajduje się w Knossos, zajmuje powierzchnię 20 000 metrów kwadratowych i mieści ponad 30 000 osób.
•  Ściany pałacu zdobią freski (obrazy), które wiele mówią o minojczykach.


Semici

•  Naród żydowski i Arabowie są narodami semickimi.
•  W 2500 rpne Semici byli ludami rolniczymi, takimi jak Akadyjczycy, Kananejczycy i Amoryci, którzy żyli na terenach dzisiejszego Izraela, Jordanii i Syrii.
•  W 2371 r. p.n.e. Akadyjczyk imieniem Sargon przejął tron sumeryjskiego miasta Kisz. Wkrótce podbił cały Sumer i Akad i stworzył wielkie imperium.
•  Imperium akadyjskie upadło około roku 2230 p.n.e., pod wpływem ataków plemion Gutian z gór.
•  Od 3000 do 1500 p.n.e. kananejskie Byblos było jednym z największych na świecie portów handlowych, słynącym z fioletowego sukna.
•  2000 pne Amoryci podbili Sumer, Akad i Kanaan. W 1792 p.n.e. władcą Babilonu był Amoryt Hammurabi.
•  Pierwsi Hebrajczycy byli plemieniem semickim z południowej Mezopotamii. Ich imię oznaczało "lud z drugiej strony" Eufratu.
•  Według Biblii pierwszym Hebrajczykiem był Abraham, pasterz, który żył w sumeryjskim mieście Ur 4000 lat temu. Poprowadził swoją rodzinę najpierw do Syrii, potem do Kanaanu (obecnie Palestyna), gdzie osiadł.
•  Wnuk Abrahama, Jakub, również nazywano Izraelem, a Hebrajczyków nazywano potem Izraelitami.
•  Około 1000 p.n.e. Izraelici prosperowali pod rządami trzech królów - Saula, Dawida i Salomona.


Śmierć Egipcjan

•  Egipcjanie postrzegali śmierć jako krok na drodze do pełniejszego życia w tamtym świecie.
•  Uważano, że każdy ma trzy dusze: ka,ba i akh. Aby było dobrze, ciało musi przetrwać nienaruszone, więc Egipcjanie starali się zachować ciało.
•  Stopniowo Egipcjanie opracowali techniki balsamowania, aby zachować ciała królów i bogatych ludzi, których było na to stać.
•  Organy wycięto i przechowywano w "słojach kanopskich", a ciało osuszono natronem (sól).
•  Wysuszone ciało wypełniono trocinami, żywicą i natronem, a następnie owinięto bandażami. Zabalsamowane ciało to "mumia".
•  Na głowę mumii nakładano maskę portra.it, a następnie wkładano ją do trumny.
•  Trumny antropoidalne (w kształcie człowieka) były używane od około 2000 r. p.n.e. Często mumię umieszczano w gnieździe składającym się z dwóch lub trzech trumien, z których każda była rzeźbiona i malowana, a być może ozdobiona złotem i klejnotami.
•  Drewniana trumna została złożona w kamiennej trumnie lub sarkofagu w komorze grobowej.
•  Początkowo modlitwy odmawiane za zmarłego władcę były wyryte na ścianach piramid jako "Teksty Piramidy". Później umieszczano je na trumnach jako "Teksty trumienne". Od 1500 roku p.n.e. zapisywano je na papirusie w Księdze Umarłych.
•  Aby pomóc mu przezwyciężyć różne testy i dostać się do następnego świata, zmarły potrzebował amuletów i Księgi Umarłych, zawierającej magiczne zaklęcia i mapę.


Sztuka grecka

•  W czasach świetności starożytnej Grecji tysiące rzeźbiarzy, architektów, malarzy, dramaturgów i poetów tworzyło fantastyczne bogactwo pięknych dzieł sztuki.
•  Grecy wykonali pełne wdzięku posągi i fryzy do dekoracji świątyń i domów. Zostały wyrzeźbione w większości z marmuru i wapienia, a następnie pomalowane, chociaż w ocalałych posągach farba przetarła się.
•  Najsłynniejszymi rzeźbiarzami byli Fidiasz (0,490-42060), Praksyteles (C330BC), Lysippus (ok. 380-306 p.n.e.) i Myron (ok. 500-440 p.n.e). Ogromny posąg boga Zeusa ze złota i kości słoniowej Fidiasza był sławny w całym starożytnym świecie.
•  Greccy architekci, tacy jak Ictinus i Callicrates, stworzyli przepiękne świątynie z marmuru i wapienia, ozdobione wdzięcznymi kolumnami i eleganckimi trójkątnymi fryzami. Najbardziej znanym jest Partenon w Atenach.
•  Grecy mieli trzy style kolumn: prosty dorycki, smukły joński, zwieńczony zwojami oraz ozdobny koryncki, zwieńczony rzeźbionymi liśćmi akantu.
•  Styl stworzony przez greckie świątynie nazywa się teraz klasycznym i od tego czasu ma wpływ na architektów.
•  Grecy wierzyli, że każda sztuka została zainspirowana przez jedną z dziewięciu bogiń zwanych Muzami.
•  Starożytni greccy pisarze to poeci Homer, Safona i Pindar. Stworzyli oni style pisarskie, w tym poezję epicką.
Tragedia to wielki dramat skazany na nieszczęśliwe zakończenie dla bohatera. Tragedię stworzyli greccy dramaturdzy, tacy jak Ajschylos, Eurypides i Sofokles, którzy napisali tragedię Król Edyp.


Słynne katastrofy

•  Wiele starożytnych cywilizacji miało legendy o wielkich powodziach.
•  Na Bliskim Wschodzie Sumer o imieniu Ziusudra, babiloński Gilgamesz i żydowski Noe zbudowali arkę (łódź), aby pokonać powódź, która zatopiła wszystkich innych.
•  W Indiach Manu, pierwszy człowiek i pierwszy król, został ostrzeżony przez ryby i przeżył wielką powódź, budując łódź.
•  W obu Amerykach Aztekowie wierzyli, że cztery poprzednie światy zostały zniszczone przez jaguary, huragany, grzmoty i błyskawice oraz ogromną 52-letnią powódź.
•  Ogromna erupcja wulkanu Thera na wyspie Morza Egejskiego (Santorini) w 1500 roku p.n.e. skutecznie zniszczyła cywilizację minojską na Krecie i mogła zapoczątkować legendy o zaginionej cywilizacji Atlantydy, zatopionej przez falę przypływu.
•  Podczas gdy Żydzi byli tam niewolnikami, Egipt został zrujnowany przez powódź krwi przepowiedzianą przez Żyda Mojżesza - teraz uważaną za powódź Nil, poplamioną czerwonymi algami.
•  W 464 p.n.e. 10 000 zginęło w wyniku trzęsienia ziemi, które wstrząsnęło greckim miastem Sparta.
•  W 436 p.n.e. głód zmusił tysiące Rzymian do wskoczenia do Tybru, aby uniknąć bólu głodu.
•  W 64 r. n.e. Rzym cesarza Nerona został zniszczony przez wielki pożar. Rozzłoszczeni ludzie mówili, że Nero to zaczął.
•  W 79 r. n.e. rzymskie miasto Pompeje zostało zasypane popiołem z pobliskiego wulkanu Wezuwiusz - i zachowane do dziś.


Sui, Tang i Song

•  W AD581 Yang Chien przejął tron na północy Chin, założenie dynastii Sui.
•  YangChien podbił południe i zjednoczył Chiny po raz pierwszy od upadku Han w 220 r. n.e.
•  Pod rządami drugiego cesarza Sui Yanga Diego, Kanał Grande w Chinach został przebudowany na ogromną skalę, łącząc główne rzeki Chin. Inne kanały rozszerzyły sieć
•  YangDi został zdradzony przez jedną ze swoich 3000 kochanek i uduszony w 618 roku. Li Yuan, ambitny pastor Sui, przejął tron i założył dynastię Tang.
•  W ramach rozwoju Tangtrade Chiny ponownie stały się bogate, a sztuka i nauka rozkwitły.
•  Do 751 r. n.e. Chiny były największym imperium na świecie, a stolica Chang′an była największym miastem świata, liczącym ponad milion mieszkańców.
•  Chińczycy zaczęli pić herbatę i siadać na krzesłach.
•  Poeci tacy jak Li Po (701-762) pisali o jego miłości do dzikich gór i ulotnej naturze szczęścia. Rozpoczęła się chińska tradycja wielkiego malarstwa pejzażowego, a pierwsza drukowana książka, Sutra Diamentowa, powstała w 868 roku.
•  Do roku 80 n.e. dynastia Tang zaczęła się rozpadać, Chang′an podupadł, a Chiny pogrążyły się w chaosie.
•  Porządek został przywrócony w 960 r. n.e., kiedy rodzina Song zaczęła rządzić z miasta Kaifeng. Pieśń trwała do I276 r., kiedy to mongolski Kubilaj-chan podbił Chiny.


Święte Cesarstwo Rzymskie

•  Święte Cesarstwo Rzymskie było w większości niemieckim imperium, które trwało od 800 do 1806 roku.
•  Zaczęło się, gdy papież Leon III próbował uzyskać ochronę Karola Wielkiego, króla Franków, ożywiając ideę Cesarstwa Rzymskiego.
•  Mówi się, że papież Leon III zaskoczył Karola Wielkiego w kościele św. Piotra w Rzymie w Boże Narodzenie 800 i włożył koronę na jego głowę.
•  Cesarstwo Franków Karola Wielkiego, obejmujące Francję, Niemcy i Włochy, stało się Świętym Cesarstwem Rzymskim.
•  Kiedy Karol Wielki zmarł w 814 r., nowo narodzone Święte Cesarstwo Rzymskie rozpadło się.
•  150 lat później, w 962 roku, niemiecki król Otto I przejął kontrolę nad Włochami oraz Niemcami i nalegał, aby papież koronował go na cesarza Świętego Rzymu.
•  Przez wieki imperium było nieustannie nękane konfliktami zarówno z potężnymi Niemcami, jak i z papieżem.
•  W 1076 papież Grzegorz VII i cesarz Henryk IV walczyli o kontrolę. Poddani Henryka stanęli po stronie papieża, więc Henryk musiał ustąpić. Grzegorz zmusił Henryka do stania boso w śniegu przez trzy dni przed swoim zamkiem w Toskanii, aby błagać o ułaskawienie.
•  Papieski Watykan i inne włoskie miasta uzyskały prawie całkowitą niezależność od cesarza


Społeczeństwo Wikingów

•  Wikingowie jedli wołowinę, ser, jajka i mleko ze swoich gospodarstw, mięso z jeleni, łosi i fok złowionych przez myśliwych oraz ryby, takie jak dorsz, śledź i łosoś.
•  Wikingowie mieszkali w parterowych drewnianych domach ze skośnymi dachami ze słomy i bez okien. Pośrodku znajdowało się palenisko na ciepło i gotowanie. Pan domu siadał na krześle zwanym wysokim siedzeniem; reszta siedziała na ławkach.
•  Wikingowie nosili spodnie i koszulę z długimi rękawami. Kobiety nosiły długie wełniane lub lniane sukienki.
•  Wikingowie mogli mieć dwie lub trzy żony, ale małżeństwa aranżowali rodzice.
•  Kobieta-wiking, niezwykle jak na owe czasy, mogła posiadać własną własność i rozwieść się z mężem.
•  Skaldowie (poeci) wyruszyli do bitwy, aby opowiedzieć o nich wierszem.
•  Wikingowie byli świetnymi gawędziarzami. O swoich przygodach opowiadali w długich opowieściach zwanych sagami.
•  Na początku sagi były tylko wypowiadane. Od 1100-1300 zostały napisane. Najbardziej znana jest saga Njala.
•  Wikingowie byli bardzo religijni i mieli kilku bogów. Wierzyli, że jeśli zginą w walce, pójdą do Valhalli, specjalnej sali w Asgardzie, domu bogów.

---

[ 148 ]

---