Choroba Aspergera, która w tym czasie będzie określana jako AD , jest uważana za wszechobecne zaburzenie rozwojowe. Oznacza to, że powoduje poważne problemy w wielu obszarach rozwoju dziecka, w tym w socjalizacji, komunikacji, zachowaniu, myśleniu i aktywności. Dzieci, nastolatki i dorośli z AD mają poważne problemy z:
1. Uspołecznianie się z innymi
2. Myśleniem
3. Emocjami
4. Intensywnym zajęciem się jednym lub dwoma tematami
5. Powtarzalnymi procedurami, zachowaniami i ruchami
6. Zabawą
7. Mową i językiem
8. Zdolnościami motorycznymi
9. Wrażliwość na wrażenia dźwiękowe, światło lub dotyk
Osoby z AD różnią się od osób z innymi wszechobecnymi zaburzeniami rozwojowymi tym, że nie mają znaczących opóźnień w umiejętnościach językowych, poznawczych lub samopomocy. Objawy AD są widoczne w każdym miejscu, w tym w domu, w klasie, na placu zabaw, w zajęciach pozaszkolnych i pozaszkolnych. Dotyczy to praktycznie każdej dziedziny życia dziecka z AD. Objawy AD mogą zacząć się rozwijać już w wieku dwóch lat; Najczęściej jednak rozpoznaje się je po rozpoczęciu przez dziecko szkoły, gdzie zaczyna ujawniać się jego nietypowy sposób mówienia i brak odpowiedniej zabawy z rówieśnikami. Połączenie objawów powoduje, że dziecko jest identyfikowane przez innych jako "dziwne" i jest szybko odrzucane przez rówieśników.
Objawy AD
Społeczne
• Często woli być samemu
• Nieświadomy tego, jak jego zachowanie i / lub komentarze wpływają na innych
• Wydaje się niezainteresowany działaniami związanymi z konkurencją
• Wydaje się, że nie ma na niego wpływu presja rówieśników, mody, trendy ani popkultura
• Niezdolność do interakcji z rówieśnikami
• Brak chęci do interakcji z rówieśnikami
• Słabe zrozumienie sygnałów społecznych i mowy ciała
• Ograniczona mimika twarzy
• Społecznie nieodpowiednie reakcje
• Wydaje się niezainteresowany tym, co inni mają do powiedzenia podczas rozmowy
• Nie zadaje innym pytań ani ich opinii
• Ogranicza kontakt wzrokowy
• Ograniczone użycie ekspresyjnych gestów dłoni lub ciała
• Nie patrzy innym w oczy
Myślenie schematami
• Imponująca pamięć długoterminowa dla faktów
• Wydaje się, że ma obsesję na punkcie konkretnego tematu
• Oczekuje, że inni zrozumieją, co on myśli, nie mówiąc im o tym
• Nie prosi o wyjaśnienia, gdy jest zdezorientowany
• Nie mogę sobie wyobrazić, co myślą inni
• Nie potrafi zinterpretować intencji innych
Emocje
• Nie rozumie, jak czują się inni ludzie; brakuje empatii
• Ekstremalne reakcje na drobne niepokoje
• Nie udało się zmodyfikować ekspresji emocjonalnej, aby dopasować ją do sytuacji
• Uczucia są "wszystko albo nic"
• Nie umie odczytać emocji na twarzach ludzi
Intensywne zaabsorbowanie jednym lub dwoma tematami
• Fanatyk w swoim zainteresowaniu
• Wydaje się mieć obsesję na punkcie zainteresowania
• Nieustannie mówi o swoim zainteresowaniu
• Małe zainteresowanie innymi tematami
• Posiada zaawansowaną wiedzę o swoich zainteresowaniach
• Prezentuje wiedzę w sposób niemal encyklopedyczny
Powtarzające się procedury, zachowania i ruchy
• Trzyma się sztywnej rutyny
• Trudność w byciu elastycznym
• Narzuca innym rutynę
• Potrzebuje nadmiernej pewności, gdy zachodzą zmiany
• Zdenerwowany zmianami w rutynie
• Powtarzające się bezsensowne ruchy ciała
Zabawa
• Wydaje się, że nie rozumie, jak bawić się z innymi dziećmi
• Nie zna niewypowiedzianych zasad gry
• Często woli grać sam niż z rówieśnikami
• Używa towarzyszy zabaw jako obiektów
• Intensywna reakcja, jeśli gra nie idzie po jego myśli
• Kontrolowanie towarzyszy zabaw
• Trudność w dzieleniu się zabawkami
• Brak pomysłowej zabawy
Mowa i język
• Dosłownie interpretuje rzeczy
• Nie rozumie figur retorycznych, metafor
• Ma niezwykły ton głosu
• Mówi w zbyt precyzyjny sposób
• Używa zaawansowanego słownictwa
• Dziwny rytm
• Specyficzne cechy głosu
Zdolności motoryczne
• Słaba koordynacja
• Słaba gra piłką
• Dziwny chód podczas chodzenia lub biegania
• Słabe pisanie
Wrażliwość sensoryczna
• Zbyt duża reakcja na dźwięki
• Zbyt reaktywne na światło
• Zbyt reaktywny na tkaniny
• Odporne na tekstury żywności
Dzieci chore na AD mają różne objawy, które uniemożliwiają im nawiązywanie i utrzymywanie przyjaźni. Za każdym razem, gdy rozmawiamy, bawimy się lub wchodzimy w interakcję z inną osobą, istnieje niewypowiedziane zrozumienie, że oboje intuicyjnie rozumiemy zasady interakcji. Wiemy, że powinniśmy patrzeć sobie w oczy, słuchać i reagować na to, co druga osoba ma do zrobienia. Mów, trzymaj się rozmowy, zmieniaj się i dziel się emocjami drugiej osoby. Dziecko chore na AD nie wie jednak, jakie są zasady i nawet jeśli jest wielokrotnie uczone, nie jest zainteresowane ich przestrzeganiem i nie rozumie ich celu. Dziecko z AD nie:
• Nawiąże normalnego kontaktu wzrokowego
• Okazuje dużego zainteresowania innymi ludźmi
• Okazuje empatii innym ludziom
• Dzieli się interesami i osiągnięciami innych
• Zrozumie języka ciała
• Rozmawia na temat
• Odpowiada na to, co mówią inni
• Przeczyta wskazówki społecznej
Dziecko z AD nie jest na tej samej stronie społecznościowej co inne. Jest wysoce skupiony na sobie i mało interesuje się innymi. Wydaje się ślepy na myśl, że inni mają myśli, uczucia i zainteresowania, którymi również chcą się podzielić.
Wiele trudności, jakie mają dzieci i nastolatki z AD wynika z ich problemów z myśleniem. Pomimo, że zdecydowana większość osób z AD ma średnią lub ponadprzeciętną inteligencję, wszyscy mają poważne problemy z myśleniem. Są znakomici w myśleniu o rzeczach, ale wyjątkowo słabi w myśleniu o ludziach. Nie potrafią zrozumieć, co dzieje się w umysłach innych. Brakuje im empatii i nie są w stanie zrozumieć, jak czują się inni ludzie i jak mogliby zareagować na ich słowa i zachowanie. Problemy z myśleniem obserwowane w AD obejmują:
• Nieświadomy uczuć innych
• Niezdolność do odczytania intencji innych ludzi
• Oglądanie rzeczy w czerni i bieli
• Niezdolność do zobaczenia perspektywy innej osoby
• Sztywne przestrzeganie zasad
• Niezdolność do powiedzenia, co myślą inni
• Myślenie perfekcjonistyczne
• Dosłowne interpretowanie słów innych osób
• Katastrofalne myślenie
• Sztywne myślenie
• Myślenie wytrwałe
• Brak uogólnień
Dziecko z AD ma kilka trudności z emocjami. Ma trudności ze zrozumieniem emocji i kontrolowaniem sposobu, w jaki wyraża swoje uczucia, i nie rozumie, jak czują się inni ludzie. Trudność z emocjami obejmuje:
• Trudności w odczytywaniu wyrazów twarzy
• Ograniczone użycie mimiki
• Brak empatii
• Ślepy na uczucia innych
Wydaje się, że dziecko z AD porusza się przez życie, jakby była jedyną osobą, która ma uczucia. Ważne są dla niej emocje w dowolnym momencie, niezależnie od tego, co się wokół niej dzieje. Nie chodzi o to, że jest celowo obojętna, bezduszna lub bezduszna; po prostu nie może chodzić w emocjonalnych butach innej osoby. Jeśli rówieśnik mówi o śmierci swojego zwierzaka w weekend, dziecko z AD przerywa, aby porozmawiać o swojej wizycie na pokazie samolotów. Dziecko z AD nie może zrozumieć, dlaczego powinna pozwolić drugiemu chłopcu mówić o swoim żalu i zrezygnować z rozmowy o pokazie samolotów. Przerywa, okaże wyraźne oznaki niecierpliwości i wielokrotnie zapyta, czy to już jej kolej. Ten rodzaj egocentryzmu, brak empatii i egoizm szybko powoduje odrzucenie jej jako przyjaciela
Chociaż większość dzieci ma ulubioną zabawkę, obszar zainteresowań lub przedmiot, który lubią zbierać, są one również bardzo zaciekawione, zainteresowane i podekscytowane szeroką gamą rzeczy. Dziecko z AD nie jest. Zwykle ma jedną dziedzinę, która go interesuje, a reszta świata nie wzbudza w nim ciekawości. Kiedy dziecko z chorobą Alzheimera nabiera sympatii do określonego podmiotu lub przedmiotu, staje się zajęte - niektórzy rodzice powiedzieliby nawet, że mają obsesję. Dinozaury, pociągi i samoloty to wspólne obszary zainteresowań. Wiele dzieci fascynuje się dinozaurami, poznaje ich imiona i zbiera figurki z zabawek. Jednak dziecko z AD przesadza i koncentruje się wyłącznie na zdobyciu obszernej, niemal specjalistycznej wiedzy i słownictwa. Tym, co oddziela dziecko z AD od innych dzieci, które zbierają dinozaury, jest jego wyłączne skupienie się na dinozaurach. Każda rozmowa skupia się na jego wiedzy o dinozaurach, niezależnie od tego, czy inni chcą o tym usłyszeć. Mówi dosłownie bez przerwy, nigdy nie przerywając na sekundę i nigdy nie dając drugiej osobie szansy na przyłączenie się, zmianę tematu, a nawet powiedzenie, że musi odejść.
Dzieci z AD zazwyczaj preferują rutynę i mogą stać się bardzo drażliwe, jeśli coś nie pójdzie zgodnie z oczekiwaniami. Lęk zmniejsza się, gdy mają poczucie kontroli, które przychodzi wraz z wiedzą, co się wydarzy. Drobne zmiany, które dla innych wydają się bez znaczenia, mogą powodować intensywne reakcje u dzieci z AD, które mają niewielką zdolność przystosowania się do nieoczekiwanych zmian i wyzdrowienia po zdenerwowaniu, które czują, jeśli coś nie potoczyło się zgodnie z planem. Napady złości, odmowa współpracy i agresja mogą wystąpić u niektórych dzieci z AD, które nie radzą sobie ze zmianami. Dzieci z AD mogą również mieć określone zachowania, które "muszą" robić. Często te zachowania nie mają sensu dla innych i nie służą żadnemu celowi. Dziecko z AD może być zmuszone do przejścia korytarzem z określonej strony lub dotknięcia krzesła palcem wskazującym. Próby powstrzymania go przed zachowaniem mogą skutkować złością, łzami lub napadami złości. Ruchy mogą być bezsensowne i dziwne. Mogą powtarzać dziwne gesty lub angażować się w kołysanie swoim ciałem. Te zachowania na ogół nie są uważane za problematyczne, chyba że są szkodliwe lub powodują znaczne zakłócenia w zachowaniu lub dokuczanie przez rówieśników.
Zabawa przychodzi dzieciom naturalnie. Podczas pierwszej zabawy z innymi dziećmi w ich wieku niemowlęta i małe dzieci bawią się obok siebie. Kiedy przechodzą z okresu niemowlęcia do przedszkola, zaczynają wspólnie bawić się, mając ten sam temat i cel. Mimo że często dzieci chcą być tym, które kierują zabawą, w jakiś sposób wymyślają, jak bawić się z rówieśnikami i dogadać się poprzez zawieranie kompromisów. Dzieci z AD nie rozumieją tego. Chociaż są zainteresowani zabawą z rówieśnikami, są bardziej zainteresowani wykorzystywaniem swojego towarzysza do własnych celów, niż doświadczeniem wzajemnie satysfakcjonującej gry. Problemy z zabawą dziecka z AD obejmują:
• Ograniczoną zabawę kooperacyjną
• Wąski zakres zainteresowań zabawą
• Bardzo powtarzalne zachowania podczas zabawy
• Ograniczona zabawa z wyobraźnią
• Dominacja w grze
To coś więcej niż bycie apodyktycznym, dziecko z AD wykorzystuje swojego towarzysza zabaw prawie jak kolejną zabawkę, coś, co może kierować i manewrować według własnego uznania. Nie interesuje ją fakt, że jest z rówieśnikiem i gra "razem". Jeśli jej rówieśnik nie gra dokładnie tak, jak tego chce, zabawa jest zrujnowana.
Osoby z AD mogą zacząć mówić później, niż zwykle się spodziewano, ale w końcu dogonią swoich rówieśników. Jeśli mowa jest opóźniona, nie pozostają żadne poważne problemy; jednak dziecko z AD mówi w niezwykły sposób. Potrafi dobrze wyrażać swoje myśli, ale wydaje się dziwne na wiele sposobów, w tym:
• Wielokrotne przesłuchanie
• Wykładanie innym w monologu zamiast rozmowy
• Korzystanie z zaawansowanego słownictwa
• Zbyt precyzyjny sposób wypowiadania słów
• Sposób mówienia podobny do dorosłych
• Dziwny ton głosu
• Dominujące rozmowy na ulubiony temat
• Niekończące się rozmowy
• Brak prośby o wyjaśnienie, gdy jest zdezorientowany
• Głosowi brakuje emocji
Po spotkaniu dziecka z AD szybko słyszy się dziwny ton głosu, który może brzmieć mechanicznie i mechanicznie, jakby za słowami nie było żadnych uczuć. Jego sposób mówienia może nie być oczywisty dla innych jako objaw zaburzenia. Częściej inni po prostu uważają dziecko z AD za słaby wybór do rozmowy.
Zdolności motoryczne reprezentują zdolność osoby do poruszania ciałem na duże sposoby, na przykład biegania, skakania lub rzucania piłką, oraz poruszania ciałem na drobne sposoby, takie jak pisanie, zapinanie guzików i używanie agrafki. Duże ruchy ciała nazywane są umiejętnościami "motoryki dużej", podczas gdy mniejsze ruchy rękami nazywane są "drobnymi motorami". Oba rodzaje ruchów mogą być trudne dla dzieci z AD. Zazwyczaj dzieci z chorobą Alzheimera powoli rozwijają swoje zdolności motoryczne i pozostają w tyle za rówieśnikami. Typowe problemy motoryczne w AD obejmują:
• Niezdarność
• Słaba gra piłką
• Trudności w naśladowaniu ruchów ciała
• Słaba koordynacja ręka-oko
• Problemy z balansowaniem na jednej nodze
Chociaż z pewnością można przejść przez życie, nie potrafiąc dobrze balansować na jednej nodze, zabawa fizyczna jest jednym z głównych sposobów interakcji dzieci ze sobą. Ci, którzy nie mogą złapać lub rzucić piłki, nie są wybierani do gier z piłką. Niezdarne dzieci, które przypadkowo przewracają elementy gry lub wieże z klocków, są źródłem irytacji rówieśników. Koledzy z klasy łatwo się denerwują, gdy dziecko z AD upuszcza piłkę, uderza lub nie trafia w obręcz. Powtarzające się publiczne niepowodzenia w zabawie fizycznej przyczyniają się do dokuczania i odrzucenia społecznego.
Chociaż nie wszystkie dzieci z AD są nadmiernie reagujące na stymulację, wiele z nich wykazuje ekstremalną wrażliwość. Mogą być nadmiernie wrażliwe na dźwięk, dotyk i światło. Hałasy, których inni ledwo zauważają, mogą być bardzo irytujące dla dziecka z AD i nie są w stanie go odfiltrować lub przyzwyczaić się do niego. Nagłe głośne dźwięki są szczególnie uciążliwe, podobnie jak dźwięki w tle, których większość innych nie jest świadoma. Jasne światła i świetlówki mogą być uciążliwe. Wiele dzieci z chorobą Aspergera jest szczególnie wybrednych w kwestii noszonych ubrań. Niektórzy potrafią powiedzieć rodzicom, że szew na czubku skarpetki jest dla nich uciążliwy, a rodzic może rozpocząć poszukiwanie bezszwowych skarpet. Inni jednak nie są w stanie zidentyfikować przyczyny irytacji i wyrazić jej w postaci wybuchu gniewu lub napadu złości, który wydaje się pochodzić znikąd. Dzieci z chorobą Alzheimera mogą być również wrażliwe na teksturę różnych pokarmów i odmawiać spożywania całych kategorii żywności. Niektóre dzieci będą miały jedną lub dwie bardzo specyficzne wrażliwości, podczas gdy inne będą miały tak wiele, że ich rodzic jest prawie niemożliwy do kontrolowania środowiska, aby spróbować zapobiec bodźcowi, który go uraził.
Dzieci i nastolatki z AD są przeciętne lub bystre intelektualnie, ale są postrzegane przez innych jako dziwne społecznie. Są skupieni na sobie i wykazują niewielką świadomość lub zainteresowanie innymi, z wyjątkiem posiadania publiczności, z którą mogą porozmawiać o swoich bardzo specyficznych i wąskich zainteresowaniach. Dziecko z AD rozmawia i prowadzi raczej wykłady niż rozmawia z innymi. Nie lubi słuchać, a gdy inni skończą mówić, nie reaguje na to, co powiedzieli, ale wznawia swój monolog od miejsca, w którym przerwał. Dzieci z chorobą Aspergera mają problemy z kontaktem wzrokowym, mową ciała oraz przyjmowaniem i przyjmowaniem rozmów i relacji. Często bardzo zainteresowani jednym lub dwoma tematami, skupiają większość swojej energii i rozmowy na tym temacie. Nie rozumieją, jak zachowywać się wobec innych; pomijają wskazówki niewerbalne, ponieważ nie rozumieją mimiki, gestów i mowy ciała. Nie zastanawiają się, czego inni mogą potrzebować, i zamiast tego skupiają się na własnych myślach, uczuciach i pragnieniach. Dominują w rozmowach i są sfrustrowani, gdy inni przerywają lub próbują zmienić temat. Nie mogą zmieniać biegu w rozmowach lub czynnościach bez zdenerwowania.
Małe dzieci z AD mogą wydawać się normalne w domu. Jednak po wejściu do przedszkola objawy choroby Alzheimera pojawiają się, gdy nie udaje im się zainicjować zabawy z rówieśnikami i wydają się być zadowolone z przebywania "we własnym świecie". Lepiej współdziałają z nauczycielami niż z rówieśnikami. W przedszkolu często obserwuje się dziwne zachowania, takie jak bycie głupawym, głośnym, agresywnym lub społecznie wycofanym. Nadpobudliwość, nieuwaga i wybuchy emocjonalne nie są zaskakujące i mogą utrudniać odróżnienie AD od zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Przejście z jednej czynności do drugiej często powoduje trudności. Można również zauważyć powtarzające się ruchy motoryczne. Możesz zaobserwować jej doskonałe zdolności zapamiętywania, a dziecko potrafi recytować dialogi z ulubionych kreskówek i filmów. Często widać entuzjazm do zbierania niektórych zabawek lub przedmiotów. Nawet w tak młodym wieku kolekcja skupia się bardziej na porządkowaniu, liczeniu lub przenoszeniu obiektów niż na zabawie z nimi. Ogólnie obserwuje się przyspieszony rozwój języka, a małe dzieci z AD często robią wrażenie na dorosłych jako niezwykle werbalne, bystre i dorosłe w sposobie mówienia. Jednak jednocześnie mają kłopoty z utrzymaniem głośności głosu odpowiedniej do sytuacji i prowadzeniem rozmowy, w której może brać udział druga osoba, a podczas rozmowy nie używają gestów.
Wczesne oznaki problemów z umiejętnościami społecznymi, które mogą występować w okresie przedszkolnym, stają się bardzo widoczne w szkole podstawowej. Dziecko z chorobą Aspergera będzie zazwyczaj albo wycofywane z interakcji społecznych, woląc pozostać samemu, albo wręcz przeciwnie: jest nachalne, głośne, nieustępliwe i irytujące dla swoich rówieśników. Niemożność zrozumienia zachowań społecznych przez dzieci z chorobą Aspergera może skutkować agresją, gdy błędnie interpretują zachowanie innych dzieci jako celowo "chcące je dopaść" i biorą odwet uderzeniem lub innymi wybuchami przemocy. Niestety ich nietypowy sposób interakcji jest oczywisty, a ich rówieśnicy szybko uczą się ich unikać. W szkole średniej dziecko z AD jest świadome, że nie pasuje, ale nie rozumie dlaczego. Ich typowo zaawansowany intelekt, umiejętności czytania i słownictwa mogą utrudnić nauczycielowi zrozumienie, w jaki sposób tak mądre dziecko może przejawiać takie niedojrzałe zachowanie. Nauczyciele mogą mieć problemy ze skłonieniem dziecka z AD do zaangażowania się w czynności inne niż jego zainteresowania. Wybuchy mówienia, odmowa posłuszeństwa i napady złości występują u niektórych dzieci z AD, które mają szczególne trudności z przechodzeniem między zajęciami w klasie. Jednak nie wszystkie dzieci z AD mają problemy z zachowaniem, a ich problemy mogą ograniczać się do sfery społecznej
Arena społeczna nadal stanowi największą trudność dla nastolatków z AD. W wieku młodzieńczym przyjaźnie nabierają pierwszorzędnego znaczenia, a osoby, które nie pasują, są często wyśmiewane i odrzucane, co czyni ich podatnymi na depresję. Gimnazjum wywiera ogromną presję rówieśników, aby być "cool" i być takim, jak wszyscy inni. Jest to trudne dla wielu dzieci, ale w szczególności dla dzieci z AD, którym brakuje umiejętności, aby się dopasować. Podczas gdy inni w ich wieku zawierają przyjaźnie, które obejmują zaufanie, tajemnice i wspólne zainteresowania, nastolatek z AD nie ma przyjaciół i zaczyna zidentyfikować, że jego różnice są odpowiedzialne za powód, dla którego jest samotny. Życie towarzyskie może się poprawić w szkole średniej, ponieważ presja na bycie takim jak wszyscy inni jest mniejsza. W tym wieku nastolatki kształtują swoją indywidualną tożsamość i postrzegają różnice w mniej negatywnym świetle niż w gimnazjum. Szkoła średnia zwykle oferuje więcej możliwości znalezienia grupy, do której można należeć. Nazwanie go "komputerowym frajerem" lub "molem książkowym" nie jest już postrzegane jako takie negatywne, a dziecko z AD prawdopodobnie znajdzie inne osoby o podobnych zainteresowaniach, z którymi można się spotkać.
Formalnie zwane zaburzeniem autystycznym, autyzm, podobnie jak AD, jest wszechobecnym zaburzeniem rozwojowym. Objawy autyzmu obejmują wyraźnie nieprawidłowe interakcje społeczne i komunikację oraz ograniczony zakres czynności i zainteresowań. Są to te same objawy, co AD, więc czym różnią się te dwa zaburzenia? Objawy autyzmu pojawiają się znacznie wcześniej niż objawy AD i pozwalają na postawienie diagnozy zwykle w wieku od dwóch do dwóch i pół roku życia. Z kolei objawy AD są mniej wyraźne, zauważalne najwcześniej w wieku przedszkolnym. Jednak częściej diagnozuje się AD u dzieci dopiero w szkole średniej. Szacuje się, że 10 procent osób z AD otrzymuje diagnozę w wieku czterech lat, 50 procent w wieku od pięciu do dziesięciu lat, 20 procent w wieku od dziesięciu do dwunastu lat, a pozostałe 20 procent po rozpoczęciu okresu dojrzewania. Wielu badaczy i specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym jest zdania, że AD i autyzm to dwa odrębne zaburzenia. Obecnie bardziej rozpowszechniony pogląd jest taki, że AD jest prawdopodobnie wysoko funkcjonującą formą autyzmu. Istnieje tendencja do postrzegania obu zaburzeń jako ciągłości od bardzo słabo funkcjonujących do bardzo dobrze funkcjonujących. To kontinuum jest określane jako zaburzenia ze spektrum autyzmu lub ASD. Osoby z dolnego końca spektrum mają zdiagnozowane zaburzenie autystyczne z powodu ich bardzo poważnych objawów; funkcjonują dość słabo w większości dziedzin życia, a wielu z nich nie udaje się samodzielnie funkcjonować jako osoba dorosła. Uważa się, że osoby z wyższego zakresu spektrum mają AD z łagodnymi objawami; funkcjonują stosunkowo dobrze z ostatecznym skutkiem niezależności w wieku dorosłym. Różnica między zaburzeniem autystycznym a AD jest dość wyraźna i łatwa do zauważenia nawet dla nieprofesjonalistów. Trudność polega na rozróżnieniu między autyzmem o bardzo wysokim stopniu funkcjonowania (HFA) a AD.
Wysoce funkcjonujący autyzm (HFA) nie jest formalną diagnozą, ale terminem używanym przez wielu lekarzy, nauczycieli i badaczy. Ta grupa funkcjonuje na bardzo wysokim poziomie, podobnie jak dzieci z AZS, ale mają też pewne objawy zgodne z autyzmem. Nie jest jasne, gdzie wyznaczyć granicę między HFA i AD, i nie ma żadnych kryteriów, które pozwalałyby je rozróżnić. Niektórzy specjaliści uważają, że są jednym i tym samym, dlatego określenie HFA powinno zostać wyeliminowane. Inni jednak postrzegają AD jako po prostu bardzo wysoki poziom autyzmu. Język używany do oznaczania tych zaburzeń może być niesamowicie zagmatwany. Możesz usłyszeć, że Twoje dziecko ma autyzm, wysoko funkcjonującą formę autyzmu ze spektrum autyzmu zwaną Aspergera. Po czym poznać, który to jest i czy to naprawdę ma znaczenie? Różnica między autyzmem a AD ma duże znaczenie. Rokowanie, umieszczenie w szkole i dostępne usługi są bardzo różne dla autyzmu niż AD. Materiały, które czytasz, techniki, których używasz podczas rodzicielstwa i grupy wsparcia, w które będziesz się angażować, również znacznie się różnią. Jednak rozróżnienie między HFA i AD może być mniej ważne. Pod warunkiem, że Twoje dziecko otrzymuje odpowiednie usługi, aby zaradzić jego objawom, dokładna etykieta ma mniejsze znaczenie. Ważne jest, aby osoby pracujące z dzieckiem postępowały zgodnie z filozofią "leczyć dziecko, a nie diagnozę".
Trudno jest wiedzieć, ile dzieci, nastolatków i dorosłych ma AD. Uznany w USA dopiero od 1994 roku, był ograniczony czasowo aby naukowcy policzyli rzeczywistą chorobowość. Być może czytałeś o dramatycznym wzroście autyzmu i zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD). Badacze wskazują na dwie przyczyny tego wzrostu. Zanim AD zyskało oficjalne uznanie w 1994 roku, badania liczyły tylko autyzm, stwierdzając 4 przypadki na 10 000. Kiedy zidentyfikowano AD, zgrupowano je razem z autyzmem i oba zaburzenia zaczęto podawać razem jako liczbę osób z ASD, a nie jako oddzielne wyniki dotyczące autyzmu i AD. Dodano również trzecią diagnozę, Wszechstronne zaburzenie rozwojowe, nieokreślone inaczej (PDD-NOS). Dzieci z PDD-NOS mają objawy autyzmu lub zespołu Aspergera, ale nie są one wystarczające, aby faktycznie uzyskać jakąkolwiek diagnozę. Niemniej jednak są one zwykle uwzględniane w badaniach i przyczyniają się do wzrostu liczby dzieci zgłaszanych z ASD. Drugą podejrzaną przyczyną dramatycznego wzrostu liczby diagnozowanych dzieci było nasilenie się objawów, które pozwoliły zidentyfikować dziecko z autyzmem. Odkąd autyzm został po raz pierwszy włączony do Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM) w 1980 roku, nastąpiły istotne zmiany w sposobie postawienia diagnozy, pozwalając większej liczbie dzieci na spełnienie kryteriów diagnozy niż w poprzednich latach. Wielu badaczy argumentuje, że zmiany kryteriów diagnostycznych są odpowiedzialne za wzrost liczby przypadków autyzmu i ASD, obalając pogląd, że autyzm i ASD w rzeczywistości się nasilają. Te zmiany w sposobie diagnozowania i liczenia niestety uniemożliwiają ustalenie, ile osób naprawdę ma AD. Wiemy, że AD występuje częściej niż autyzm, a szacunki AD występują u 20-25 na 10 000. Częstość występowania autyzmu przez wiele lat wynosiła 3-4 na 10 000. Jednak od czasu rozpoznania AD, rozszerzenia się autyzmu i stworzenia terminu zaburzenia ze spektrum autyzmu, liczby te dramatycznie wzrosły. W 2006 roku Centrum Kontroli Chorób (CDC) zgłosiło od 2 do 6 na 1000 osób z ASD. Liczby te przekładają się na szacunki 1 na 500 na niskim końcu i 1 na 166 na wysokim końcu. Nie oznacza to, że 1 na 166 dzieci ma autyzm, o czym mogłeś przeczytać w wielu wiadomościach. Ważne jest, aby zrozumieć, że liczba 1 na 166 to najwyższa szacowana liczba i obejmuje autyzm, AZS i PDD-NOS. Niezrozumienie tych szacunków i zmian w diagnozie daje fałszywe wrażenie, że autyzm przybiera rozmiary epidemii. Chociaż wydaje się, że szacunki dotyczące autyzmu mogą być zawyżone, częstość występowania AD jest prawdopodobnie w rzeczywistości niedodiagnozowana. Ponieważ jest to nowe zaburzenie, wielu lekarzy może nie mieć pełnego doświadczenia w zakresie jego oceny. Niejasna lista objawów może sprawić, że będzie nierozpoznawalna jako zaburzenie, a nakładanie się na wiele innych zaburzeń może łatwo spowodować, że zostanie zdiagnozowana jako coś innego. Dopóki nie dowiemy się więcej na temat AD, prawdopodobnie pozostanie ona niedodiagnozowana.
Nierzadko zdarza się, że ludzie, którzy nie rozumieją zaburzeń psychicznych, mówią, że nie są one prawdziwe. Prawdopodobnie powiedziano ci wszystko, od "to tylko chłopiec", przez "gdyby był moim dzieckiem, nigdy by się nie zachowywał", po "ona jest po prostu zepsuta". Może to być bardzo frustrujące i obraźliwe i sprawić, że kwestionujesz swoje postrzeganie dziecka - a może nawet diagnozę lekarza. Niektórzy twierdzą, że AD nie jest "zaburzeniem", ale po prostu skrajną formą normalnych cech, które istnieją w każdym z nas. Osoby z AD mogą po prostu znajdować się na bardziej introwertycznym i społecznie niezdolnym krańcu spektrum. Inna teoria głosi, że AD jest skrajną wersją męskiego mózgu. Mężczyźni są bardziej systematyczni, a kobiety bardziej empatyczni, tak jak w przypadku AD. Inni nazywają AD zaburzeniem neuroróżnorodnym, co oznacza, że osoby, które ją mają, różnią się neurologicznie od przeciętnej osoby, którą nazywają neurotypową. Fakt, że liczne badania wykorzystujące techniki obrazowania mózgu wykazały zauważalne różnice w mózgach osób z AD w porównaniu z osobami bez zaburzeń, zdecydowanie przemawia za tym, że AD jest "prawdziwym" zaburzeniem.
Istnieją mocne dowody na to, że przyczyna AD i ASD leży w mózgu. Badania naukowe wielokrotnie wykazały różnice między mózgami osób z AD w porównaniu z mózgami osób bez. Chociaż naukowcy nie zlokalizowali jeszcze jednego miejsca w mózgu, które ich zdaniem może być odpowiedzialne, wiele badań sugeruje, że płat czołowy, czyli obszar wokół czoła. Kilka badań wykazało również różnice między mózgami dzieci z AD i tych z autyzmem. Niektóre badania wykazały uszkodzenia w prawym płacie skroniowym - w okolicy skroni - u osób z AZS oraz w lewym płacie skroniowym u osób z autyzmem. Inne badania wykazały dokładnie odwrotny wzorzec, co utrudnia wyciągnięcie wniosków na temat wyników. Ponieważ AD badano w USA dopiero od 1994 roku, nie było wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie rozległych badań. Dalsze badania są wyraźnie potrzebne i są w toku. Chociaż badania te są obiecujące, ważne jest, aby zrozumieć, że ich odkrycia nie oznaczają, że techniki skanowania mózgu mogą zdiagnozować AD. Zachowaj ostrożność, jeśli ktoś sugeruje badanie mózgu w celu zdiagnozowania jakichkolwiek zaburzeń psychicznych.
Istnieje silne podejrzenie, że zaburzenie Aspergera może mieć podłoże genetyczne; jednak naukowcy nie znaleźli jeszcze genu. Badania pokazują, że AD zwykle występuje w rodzinach. Jeśli Twoje dziecko ma AD, w rodzinie może być jeszcze ktoś z AD lub ASD. Badania bliźniąt sugerują silne wsparcie dla genetycznego wkładu w autyzm, z większą liczbą autyzmu obserwowanych u identycznych bliźniaków w porównaniu z bliźniętami braterskimi. Ten wzorzec jest widoczny zarówno w autyzmie, jak i ASD. Kiedy jeden identyczny bliźniak ma ASD, istnieje ponad 90 procent szans, że drugi bliźniak będzie miał istotne cechy autyzmu, jeśli nie pełne zaburzenie. Naukowcy badają również męski chromosom, chromosom Y. Około 80 procent osób z ASD to mężczyźni, co prowadzi naukowców do przekonania, że problemy z chromosomem Y mogą być potencjalną przyczyną. Niewielu dorosłych z autyzmem zawiera związek małżeński i rodzi dzieci, pozostawiając niewiele okazji do studiowania genetyki rodzica z dzieckiem. Jednak osoby z AD zwykle żenią się i rodzą dzieci. W ten sposób przyszłe badania będą miały okazję zbadać, czy między rodzicem a dzieckiem istnieje wzorzec AD.
Podejrzewano i badano różne przyczyny AD, ale żadne nie zostały udowodnione. Podobnie jak w przypadku diagnozy, AD połączono z autyzmem w poszukiwaniu przyczyny. Niedawno atakowano szczepionki, a rodzice nalegali, aby ich dziecko było w porządku, dopóki nie zostało zaszczepione i prawie natychmiast potem zaczęło wykazywać oznaki autyzmu. Badania w USA i różnych innych krajach dotyczyły tej teorii i nie znalazły podstaw do jej poparcia. Chociaż badania jednoznacznie ustaliły, że najbardziej podejrzany środek, tiomersal, nie jest przyczyną autyzmu, Federalna Agencja Leków (FDA) w USA mimo to zmniejszyła ilość tego konserwantu na bazie rtęci w szczepionkach. Wciąż trwają badania nad innymi czynnikami szczepionkowymi. Badane są również związki chemiczne występujące w środowisku jako przyczyna różnych zaburzeń wieku dziecięcego, w tym ASD. Jak dotąd nie ma dowodów na to, że chemikalia powodują AD, ASD lub jakiekolwiek zaburzenia wieku dziecięcego. Badane są również czynniki matczyne, takie jak stosowanie leków na receptę i schorzenia w czasie ciąży. Jako potencjalne przyczyny bada się także różne leki stosowane we wczesnym dzieciństwie. Pomimo wszystkich dotychczas przeprowadzonych badań, nadal nie mamy konkretnej odpowiedzi na pytanie, co powoduje AD.
Nie ma lekarstwa na AD. Żadna terapia ani leki nie poprawią AD. Nikt nie wyrasta z AD ani jej nie pokonuje. Jeśli u Twojego dziecka zostanie zdiagnozowana AD, będzie ją chorować na całe życie. Jednak pomimo tego liczne interwencje i terapie mogą teraz radykalnie poprawić funkcjonowanie Twojego dziecka, a na dłuższą metę zapewnić mu narzędzia i umiejętności, które pomogą mu osiągnąć względnie pomyślne wyniki w dorosłości. Myśląc o "lekarstwie" na AD, niektórzy argumentują przeciwko takiej potrzebie. Bardziej akceptujący pogląd na różnice w szerokim zakresie ludzkich zachowań sprzyja przyjęciu AD, zamiast próbować się jej pozbyć. Mimo że osoby z AD mają podobne cechy, są tak różne, jak wszyscy inni i mają tyle samo do zaoferowania światu, jak każda inna osoba. Niektórzy nawet argumentowaliby przeciwko zaburzeniu i objawom ords, woląc opisywać AD w kategoriach stylu osobowości, cech i cech. Uważa się, że jeśli spróbujemy wyleczyć AD, stracimy korzyści, jakie osoby z AD mają do zaoferowania społeczeństwu.
Celem leczenia AD jest opanowanie objawów u dziecka i poprawieie jego funkcjonowania. Rodzice szukający lekarstwa lub "zmiany" swojego dziecka będą rozczarowani jakąkolwiek formą leczenia, jakie otrzymają. Ci, którzy rozumieją, że AD jest chorobą trwającą całe życie i że leczenie ma najlepsze efekty w perspektywie długoterminowej, będą o wiele bardziej zadowoleni. Poprawa stanu Twojego dziecka następuje na przestrzeni lat, a nie tygodni czy miesięcy. Twoje dziecko prawdopodobnie będzie wymagało różnorodnych zabiegów w dzieciństwie i okresie dojrzewania. Terapie, które okazały się skuteczne w pomaganiu dzieciom, nastolatkom i rodzinom w radzeniu sobie z objawami AD i radzeniu sobie z nimi, obejmują:
• Modyfikacja zachowania
• Terapia zajęciowa
• Edukacja specjalna
• Terapia umiejętności społecznych
• Terapia mowy
Leczenie AD należy rozpocząć wcześnie, gdy tylko zostanie postawiona diagnoza. Musi być intensywny, co oznacza wiele godzin tygodniowo i we wszystkich środowiskach, w tym w domu i szkole. Trenowanie się, jak wychowywać dziecko z AD ma kluczowe znaczenie dla wyniku twojego dziecka. Wsparcie rodziców jest również ważne, ponieważ wychowywanie dziecka z AD jest bardzo stresujące. Musisz być aktywny w leczeniu swojego dziecka, uczyć się umiejętności i narzędzi, których uczy się Twoje dziecko, abyś mógł je wzmocnić poza miejscem leczenia. Leczenie musi być zindywidualizowane, aby sprostać specyficznym potrzebom Twojego dziecka. Uogólnienie umiejętności wyuczonych podczas leczenia jest jednym z głównych celów, stąd potrzeba aktywnego zaangażowania rodziców. Rodzice powinni postrzegać siebie jako współterapeutów, ucząc się wszystkiego, co mogą od zespołu terapeutycznego, aby mogli być terapeutami w domu. Zastosowana analiza behawioralna to umiejętność, której rodzice muszą się nauczyć, aby uczyć i wzmacniać odpowiednie zachowania. Dzieci z chorobą Alzheimera powinny mieć w szkole programy zajmujące się ich objawami i powinny być włączane do głównego nurtu w jak największym stopniu.
Nie ma leków na AD. Nie ma leku, który złagodzi główne objawy upośledzenia umiejętności społecznych, języka lub ograniczonych zainteresowań. Na objawy te należy zastosować terapię. Dostępne są leki na kilka współistniejących chorób. Niektórzy rodzice wybierają leki dla swojego dziecka z AD, jeśli mają również ADD lub ADHD, depresję, lęk lub zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Istnieje wiele leków na te zaburzenia; jednak wiele z nich nie jest zatwierdzonych przez FDA dla dzieci. Bardzo ważne jest, abyś zapoznał się z lekiem przed podaniem go dziecku. Firmy farmaceutyczne publikują na swoich stronach internetowych informacje o odpowiednim stosowaniu leku, dawkowaniu, wieku, na który jest on zatwierdzony, i skutkach ubocznych. Czasami przy określonym objawie stosuje się leki, nawet jeśli dziecko nie ma współistniejącej choroby. Związane z tym problemy behawioralne, takie jak agresja, nastrój, nieuwaga i impulsywność, wykazywane przez niektóre dzieci z AD, mogą być na tyle poważne, że rodzice decydują się na zażywanie leków. Pamiętaj, że leki to nie magiczna pigułka. Może zmniejszyć niektóre problematyczne zachowania, ale ważne jest, aby zrozumieć, że leki to jedno narzędzie i jeśli są stosowane, należy je stosować w połączeniu z terapią.