AD jest stosunkowo nowym zaburzeniem, które po raz pierwszy znalazło się w książce diagnostycznej dla profesjonalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym, w wersji Diagnostic and Statistical Manual-IV-TR z 1994 roku lub w skrócie DSM IV-TR. Ponieważ jest to nowe zaburzenie, AD zwykle nie znajduje się na szczycie listy zaburzeń, które rozważa większość lekarzy. Może to być pomocne, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby dzieci zostały błędnie zdiagnozowane z AD, jeśli faktycznie mają inne zaburzenie. Jednak jednocześnie powoduje to, że u dzieci, u których naprawdę AD zdiagnozowano inne zaburzenie. Ponieważ objawy AD są niejasne, z łatwością można pomylić inne schorzenia z tym zaburzeniem. Dlatego bardzo ważne jest, aby dziecko, które wydaje się mieć AD, zostało zabadane również pod kątem innych zaburzeń. Najtrudniejszym zaburzeniem do odróżnienia od AD jest wysoko funkcjonujący autyzm. Oprócz innych zaburzeń, lekarz musi rozróżnić, czy Twoje dziecko przechodzi fazę, czy też reaguje na dramatyczną zmianę w życiu, taką jak jako rozwód, trauma lub znęcanie się. Wreszcie, częściej zdarza się, że dzieci z AD mają co najmniej jedno inne zaburzenie. Często to drugie zaburzenie przesłania objawy AD tak bardzo, że AD można całkowicie przeoczyć.
Większość dzieci z AD ma dodatkowe problemy poza AD. Wiele z nich ma drugie zaburzenie lub przynajmniej ma dodatkowe objawy, które są na tyle znaczące, że wymagają oceny i leczenia przez wielu specjalistów. Ponieważ AD ma objawy w zakresie emocji, socjalizacji, myślenia, zachowania i komunikacji, niezbędne jest zespołowe podejście do oceny twojego dziecka. Zazwyczaj jedna kategoria objawów wyróżnia się spośród pozostałych, co skłania rodziców do zwrócenia się o ocenę do specjalisty, ale po zdiagnozowaniu nie szukają dalej. Trudno jest zaakceptować, że Twoje dziecko ma jedno zaburzenie, nie mówiąc już o tym, że problem, który właśnie został zdiagnozowany, jest tak naprawdę tylko jedną oznaką poważniejszego zaburzenia lub tylko jednym z kilku zaburzeń, które ma Twoje dziecko. Trudno też myśleć o kosztach ocen i testów przeprowadzanych przez wielu specjalistów. Jednak nie pokonując emocjonalnych i finansowych przeszkód w dokładnej ocenie swojego dziecka, zaczynasz podróż z tylko częściową mapą drogową. Zarówno rodzice, jak i specjaliści muszą mieć świadomość, że większość zaburzeń psychicznych u dzieci rzadko występuje w izolacji. Bez oceny intelektualnej, psychologicznej, językowej, społecznej i behawioralnej nie tylko można przeoczyć inne objawy, ale także dodatkowe zaburzenia.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest częściej nazywany ADD. Jest to destrukcyjne zaburzenie zachowania, którego objawy obejmują:
• Nieuwaga
• Rozproszenie uwagi
• Zapomnienie
• Problemy z utrzymaniem wysiłku umysłowego
• Powtarzające się błędy
• Częsta utrata rzeczy
• Sen na jawie lub przestrzeń
Objawy ADD mogą pojawić się już w przedszkolu, gdzie dziecko ma problemy z cichą zabawą, dzieleniem się zabawkami, drzemką i słuchaniem. Gdy dziecko z ADD przechodzi do drugiej, trzeciej i czwartej klasy, objawy stają się bardziej widoczne, a ich największy wpływ jest widoczny w klasie i podczas pracy domowej. Niekompletna praca, kłamstwo o odrabianiu prac domowych, napady złości, zwlekanie, niechlujna praca i utrata niezbędnych zadań domowych to prawie codzienność. Chociaż dokładne liczby nie są znane, jest to dość powszechne aby zobaczyć ,że ADD współistnieje z AD. Nie jest również niezwykłe, że te dwa zaburzenia są mylone ze sobą. Nieuwaga, marzenia na jawie i duża rozpraszalność w ADD mogą naśladować brak zainteresowania i empatii dla innych obserwowanych w AD. Dodatkowo, ponieważ większość dzieci z ADD ma oczywiście słabe umiejętności społeczne AD często nie jest uważane za współistniejące zaburzenie. Jeśli u Twojego dziecka zdiagnozowano ADD, ważne jest, aby lekarz również ocenił AD.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, nadpobudliwości i impulsywności jest zwykle określany jako ADHD. Jest to destrukcyjne zaburzenie zachowania charakteryzujące się:
• Nadmierna aktywność fizyczna
• Impulsywność
• Niepokój, wiercenie się
• Inwazyjność
• Nadmierne mówienie
Te dzieci są nadmierne w swoich zachowaniach. Ruszają się dużo, mówią za dużo, przeszkadzają innym, ingerują w gry innych, nie mogą się ustatkować i wydają się być napędzane przez niekończący się silnik. Zwykle mają te objawy oprócz objawów ADD. Objawy te powodują, że dziecko często łamie zasady w domu, szkole i na placu zabaw, przez co nie jest faworyzowane przez dorosłych czy rówieśników. Objawy ADHD często pojawiają się w wieku niemowlęcym, a pierwszym objawem jest najczęściej stały i pozornie niekończący się ruch fizyczny dziecka. Jego niezdolność do zmieniania się w zabawę i rozmowę wygląda bardzo podobnie do braku empatii obserwowanego w AD. Objawy ADHD dość często występują u dzieci z AD, u wielu z nich zdiagnozowano oba zaburzenia. Szacunki są tak szerokie, że są bezużyteczne, a różne badania pokazują od 17 do 85 procent dzieci z AD również cierpiących na ADHD. Ponieważ objawy ADHD są tak oczywiste i trudne do życia, często przyćmiewają objawy AD. AD często pozostaje niewykryta u dzieci z ADHD, ponieważ zarówno rodzice, jak i osoba oceniająca nie biorą jej pod uwagę. Każde dziecko z ADHD, które ma problemy z umiejętnościami społecznymi, również powinno zostać ocenione pod kątem AD.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) charakteryzuje się nawracającymi obsesjami i kompulsjami, które zakłócają codzienne funkcjonowanie. Obsesje to powtarzające się i uporczywe idee, myśli, impulsy lub obrazy, które są uciążliwe i powodują niepokój. Myśli są niechciane i pozostające poza kontrolą dziecka lub nastolatka i wykraczają poza normalne zmartwienia. Kompulsje to powtarzające się zachowania, których jedynym celem jest zapobieganie lękowi lub jego redukcja. Dziecko lub nastolatek czuje się zmuszone do wykonania takiego zachowania, czasami w celu zapobieżenia przerażający rezultat, taki jak mycie rąk w celu zapobiegania chorobom. Niektóre obsesje obejmują wykonywanie sztywnych lub stereotypowych zachowań, które nie mają rzeczywistej funkcji ani związku z zapobieganiem przerażającemu wydarzeniu. Ponieważ zarówno zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, jak i AD obejmują pojedyncze zajęcia i niezwykłe zainteresowania, rozróżnienie tych dwóch zaburzeń może być trudne. Chociaż objawy intensywnego zaabsorbowania myślą lub zainteresowaniem mogą wyglądać identycznie w obu zaburzeniach, istnieją łatwe do zidentyfikowania różnice. Osoby z OCD nie mają zauważalnych trudności społecznych, które są głównym problemem dla osób z AD. Nie mają też problemów z językiem. Wreszcie, powtarzające się pomysły i zachowania, których doświadcza dziecko z chorobą Alzheimera, są przyjemne i celowo realizowane, podczas gdy dziecko z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym odbiera je jako niepożądane i niepokojące oraz stara się nie angażować się w nie.
Zespół lęku uogólnionego u dzieci i nastolatków charakteryzuje się uporczywym i nadmiernym zamartwianiem się, które trwa co najmniej sześć miesięcy. Objawy lęku obejmują:
• Nadmierne zmartwienie
• Trudności w kontrolowaniu zmartwień
• Uczucie niepokoju lub nerwowości
• Łatwo się męczy
• Trudności z koncentracją
• Drażliwość
• Napięcie mięśni
• Zaburzenia snu
Wszystkie dzieci mają od czasu do czasu zmartwienia, ale dzieci z zespołem lęku uogólnionego są nadmiernie zmartwione, a objawy są znacznie niepokojące i powodują upośledzenie funkcjonowania. Najczęstszymi zmartwieniami dzieci są wyniki w szkole lub w sporcie oraz katastrofy, takie jak trzęsienia ziemi. Niespokojne dzieci są zazwyczaj perfekcjonistami i mogą potrzebować nadmiernego pocieszenia. AD i zaburzenia lękowe nie są łatwo mylone ze sobą. Jednak dziecko z AD może mieć zaburzenie lękowe, które jest przeoczane. Chociaż nie wiemy, ile dzieci z AD ma zaburzenia lękowe, badania naukowe pokazują, że mają one więcej zaburzeń lękowych niż dzieci z innymi typami zaburzeń psychicznych , warunki i większy niepokój niż ogólna populacja dzieci. Odkrycia te są prawdziwe już w wieku przedszkolnym i stają się coraz bardziej powszechne w miarę dorastania dzieci z AD.
Zaburzenie opozycyjno-buntownicze (ODD) to powtarzający się wzór buntowniczych, nieposłusznych, buntowniczych, negatywnych i wrogich zachowań wobec dorosłych. Dzieci z ODD mają cztery lub więcej z następujących objawów:
• złośliwy lub mściwy
• traci panowanie nad sobą
• Zły i urażony
• Kłóci się z dorosłymi
• Drażliwy lub łatwo zirytowany
• Aktywnie przeciwstawia się żądaniom lub regułom dorosłych lub odmawia ich spełnienia
• Obwinia innych za swoje błędy lub złe zachowanie
• Celowo denerwuje ludzi
Objawy muszą utrzymywać się przez co najmniej sześć miesięcy i występować częściej niż jest to typowe dla wieku i poziomu rozwoju. Dziecko ODD jest bardzo trudne w wychowaniu; odmawiając spełnienia nawet najbardziej podstawowego żądania. Chce swoją drogę i jest kilka rzeczy, które powstrzymują ją przed osiągnięciem tego. Żyją zgodnie z filozofią "nie jesteś moim szefem!" Ciągłe bitwy powodują cykl negatywnych emocji między rodzicem a dzieckiem i mają tendencję do wywoływania w sobie tego, co najgorsze. Sztywność, nacisk na rutynę i brak empatii obserwowane w AD mogą naśladować ODD lub być na tyle poważne, że u dziecka również zdiagnozowano ODD.
Dzieci zwykle nie zdają sobie sprawy, czym jest depresja i jest mało prawdopodobne, aby dobrze ją zwerbalizowały. Zamiast tego pokazują swoją depresję narzekając na złe samopoczucie, poirytowane nastroje i wycofanie społeczne. Nastolatki są bardziej świadome swojego nastroju i dlatego mogą głośniej mówić o swojej depresji. Objawy depresji obejmują:
• Nastrój przygnębiony lub drażliwy
• Zmniejszone zainteresowanie lub przyjemność z zajęć
• Zmiany masy ciała lub apetytu
• Bezsenność lub nadmierne spanie
• Fizyczne pobudzenie lub spowolnienie
• Zmęczenie lub utrata energii
• Poczucie bezwartościowości lub winy
• Zmniejszona koncentracja
• Myśli o śmierci lub samobójstwie
Zamiast nagłej zmiany nastroju zwykle radosnego na smutny, u dzieci z AD następuje subtelniejszy i powoli pojawiający się początek depresji. Ich smutek wynika z codziennego niedopasowania się, drażnienia i odrzucania przez rówieśników, irytowania kolegów z klasy i denerwowania rodziców. Jak dziecko rośnie od roku , z roku na rok staje się bardziej świadomy swoich różnic w stosunku do innych i swojej niezdolności do dopasowania się, co prowadzi do zwiększonego ryzyka depresji, gdy przechodzi przez dzieciństwo do okresu dojrzewania. Myśli samobójcze nie są rzadkie i należy je traktować poważnie i nie należy traktować jako próby zwrócenia uwagi.
Całościowe zaburzenia rozwojowe (PDD) to grupa zaburzeń, które charakteryzują się ciężkimi zaburzeniami w kilku obszarach rozwoju. AD jest jednym z pięciu typów PDD, z których wszystkie obejmują istotne problemy w:
• Wzajemne interakcje społeczne
• Komunikacja i język
• Stereotypowe zachowania, zainteresowania i czynności
Oprócz AD, inne PDD obejmują zaburzenie autystyczne, zaburzenie Retta, zaburzenie dezintegracyjne u dzieci i PDD nieokreślone inaczej. Jeśli objawy diagnostyczne Twojego dziecka nie są jasne, może zostać zdiagnozowany PDD Not Otherwise Specified, czyli etykieta dla dzieci, które mają wyraźne problemy rozwojowe, ale nie mieszczą się w innych klasyfikacjach PDD. Zaburzenie autystyczne, opisane w rozdziale 1, jest zaburzeniem najtrudniejszym do odróżnienia od AD. Zaburzenie Retta występuje tylko u kobiet i pojawia się po normalnym rozwoju w pierwszych pięciu miesiącach życia. Dochodzi do wymiernego spowolnienia wzrostu głowy i utraty zdolności motorycznych. AD występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet i nie wykazuje opóźnień we wzroście głowy. Zaburzenie dezintegracyjne u dzieci pojawia się po dwóch latach normalnego rozwoju, po którym następuje zauważalna utrata umiejętności językowych, socjalizacji, ruchu, samopomocy lub toalety. Dzieci z chorobą Alzheimera nie wykazują utraty takich umiejętności ani zaburzeń ich zdolności.
Upośledzenie umysłowe (MR) jest diagnozowane u osób z IQ poniżej 70, które mają również znaczne ograniczenia w umiejętnościach samopomocy. Przyczyny MR są liczne i często można je przypisać genetyce; stany prenatalne, takie jak toksyczność, infekcje i urazy; powikłania porodowe; i schorzenia poporodowe Problemy z umiejętnościami samopomocy są zauważane znacznie wcześniej niż deficyty IQ. Umiejętności samopomocy są często nazywane funkcjonowaniem adaptacyjnym lub umiejętnościami adaptacyjnymi. Możesz spotkać się z tymi terminami w ocenie dziecka. Odnoszą się do zdolności Twojego dziecka do wykonywania normalnych codziennych czynności i tego, jak dobrze radzi sobie w porównaniu z innymi w jego wieku. Większość dzieci z AD ma średni lub wyższy od przeciętnego IQ i dlatego nie jest prawdopodobne, że zostaną błędnie zdiagnozowani jako MR. Deficyty umiejętności samopomocy obserwowane w MR są bardziej rozpowszechnione, a ogólne funkcjonowanie jest znacznie poniżej wieku dziecka. Chociaż dzieci z AD mają deficyty w umiejętnościach samopomocy, są dość rozproszone, z niezwykłymi zdolnościami w niektórych obszarach i zaskakująco ograniczonymi umiejętnościami w innych. Podczas gdy większość dzieci z AD nie ma MR, 75-80 procent dzieci z pozostałymi czterema typami PDD również ma rozpoznaną MR.
Upośledzenie umysłowe (MR) jest diagnozowane u osób z IQ poniżej 70, które mają również znaczne ograniczenia w umiejętnościach samopomocy. Przyczyny MR są liczne i często można je przypisać genetyce; stany prenatalne, takie jak toksyczność, infekcje i urazy; powikłania porodowe; i schorzenia poporodowe Problemy z umiejętnościami samopomocy są zauważane znacznie wcześniej niż deficyty IQ. Umiejętności samopomocy są często nazywane funkcjonowaniem adaptacyjnym lub umiejętnościami adaptacyjnymi. Możesz spotkać się z tymi terminami w ocenie dziecka. Odnoszą się do zdolności Twojego dziecka do wykonywania normalnych codziennych czynności i tego, jak dobrze radzi sobie w porównaniu z innymi w jego wieku. Większość dzieci z AD ma średni lub wyższy od przeciętnego IQ i dlatego nie jest prawdopodobne, że zostaną błędnie zdiagnozowani jako MR. Deficyty umiejętności samopomocy obserwowane w MR są bardziej rozpowszechnione, a ogólne funkcjonowanie jest znacznie poniżej wieku dziecka. Chociaż dzieci z AD mają deficyty w
umiejętnościach samopomocy, są dość rozproszone, z niezwykłymi zdolnościami w niektórych obszarach i zaskakująco ograniczonymi umiejętnościami w innych. Podczas gdy większość dzieci z AD nie ma MR, 75-80 procent dzieci z pozostałymi czterema typami PDD również ma rozpoznaną MR.
Zaburzenie osobowości obejmuje długotrwały wzorzec problemów w postrzeganiu, relacjach i myśleniu o innych i sobie. Wszyscy mamy mniej niż pożądane aspekty naszej osobowości, ale kiedy te aspekty stają się nieelastyczne i powodują poważne problemy osobiste, społeczne i funkcjonowania zawodowego są uważane za zaburzenie. Schizoidalne zaburzenie osobowości (Schizoid PD) charakteryzuje się poważnymi problemami w relacjach z innymi. Jego objawy obejmują:
• Brak chęci do bliskich relacji
• Oderwanie się od emocji
• Brak empatii
• Samotny styl życia
• Oderwanie się od innych
• Ograniczona zdolność odczuwania przyjemności z zajęć
Objawy te są bardzo podobne do objawów AD, co utrudnia rozdzielenie tych dwóch zaburzeń. AD ma bardziej widoczne i ograniczone wzorce zainteresowania i bardziej widoczne deficyty podczas interakcji z innymi. Inną różnicą jest to, że podczas gdy osoby z PD schizoidalnego mają niewielkie pragnienie przyjaciół, osoby z AD chcą przyjaciół i cierpią z powodu uczucia samotności. Zazwyczaj u dzieci nie diagnozuje się zaburzeń osobowości, dlatego zdiagnozowanie u Twojego dziecka choroby Schizoidalnej PD jest niezwykłe. Jednak u nastolatków, a częściej u dorosłych z AD, można zdiagnozować schizoidalną PD. Niektórzy badacze uważają, że AD i osobowość schizoidalna mogą być w rzeczywistości jednym z tych samych wyników
Reaktywne zaburzenie przywiązania (RAD) obejmuje poważnie zaburzone więzi społeczne, które zaczynają się przed ukończeniem pięciu lat. Dziecko nie reaguje na ludzi we właściwy sposób, albo jest nadmiernie wycofane (typ zahamowany), albo bezkrytycznie nadmiernie przywiązuje się do wielu ludzi (typ bez zahamowań), z których niektórzy są obcymi. To zaburzenie najczęściej występuje u dzieci, które nie mają możliwości nawiązania więzi z rodzicem lub opiekunem, na przykład dzieci, które mieszkają w wielu rodzinach zastępczych lub są wychowywane przez agresywnych i / lub zaniedbujących rodziców. Nie jest prawdopodobne, aby AD była mylona z niehamowanym typem RAD, ponieważ dzieci z AD nie są niewłaściwie uczuciowe. Jednak AD i zahamowany typ RAD mają wspólny dziwny poziom zainteresowania interakcjami z innymi. Ustalenie, czy deficyty społeczne polegające na słabym kontakcie wzrokowym, braku empatii i ograniczonej zdolności do dzielenia się zainteresowaniami i radością innych są spowodowane AD lub RAD, może stanowić wyzwanie. Historia przywiązań emocjonalnych dziecka może być czynnikiem wyróżniającym, przy czym dzieci z AD na ogół mają więzi z wspierającymi rodzicami. Dziecko z AD ma również problemy z komunikacją i ograniczone wzorce zainteresowań, których nie ma w RAD.
Zaburzenie integracji sensorycznej (SID) to stosunkowo nowo zdefiniowane złożone zaburzenie mózgu. Chociaż nie jest uwzględniony w DSMIV-TR i nie zawiera określonych objawów i kryteriów rozpoznania, jest rozpoznawany przez wielu specjalistów. Dzieci z SID są albo nadmiernie reagujące na stymulację i unikają jej, jak ma to miejsce w przypadku AD, albo są wręcz przeciwnie, z ograniczoną reaktywnością i konsekwentnym poszukiwaniem stymulacji, co można również zaobserwować u dzieci z ADHD. Który rodzaj stymulacji jest denerwujący i który jest preferowany przez te dzieci, różni się w zależności od dziecka. Ich nieprawidłowa reakcja na stymulację może prowadzić do problemów w życiu codziennym z powodu intensywności emocjonalnej i behawioralnej. Wiele dzieci z AD ma intensywne reakcje na stymulację. One mogą być:
• Zbyt wrażliwy na światło
• Sztywny i unikający dotyku
• Zaniepokojony ruchem
• Zdenerwowany hałasem
• Podrażniony przez metki, gumki, szwy i tekstury odzieży
• Wybredna z teksturą jedzenia
Ekstremalne reakcje, które wydają się pojawiać znikąd, są często obserwowane u dzieci z AD. Zwykle te pozornie niesprowokowane reakcje można przypisać pewnej irytującej stymulacji, o której dziecko nie jest w stanie powiedzieć. Dzieci z SID są leczone przez terapeutów zajęciowych, aby pomóc im przezwyciężyć ich skrajną wrażliwość i radzić sobie z nią.
Developmental Coordination Disorder (DCD) to zaburzenie wieku dziecięcego charakteryzujące się słabą koordynacją i niezdarnością. Dzieci z DCD mają wyraźne trudności z dużymi i / lub drobnymi ruchami motorycznymi, które zakłócają ich wyniki w nauce i / lub codzienne czynności życiowe. Około 6 procent dzieci w wieku szkolnym ma pewien stopień zaburzeń koordynacji rozwojowej. Dzieci z DCD mogą potykać się o własne stopy, wpadać na inne dzieci, mieć problemy z trzymaniem przedmiotów i mieć niestabilny chód, podobny do niezdarności obserwowanej u dzieci z AD. Zaburzenia koordynacji rozwojowej mogą pojawiać się w połączeniu z innymi zaburzeniami uczenia się lub występować samodzielnie. Zaburzenia komunikacji i zaburzenia wypowiedzi pisemnej to dwa z zaburzeń uczenia się często związanych z tym stanem. Dzieci z AD są często słabo koordynowane, niektóre na tyle poważne, że można je zdiagnozować z DCD. Rodzice i nauczyciele określają dzieci z DCD jako niezdarne, niezgrabne i słabe w lekkoatletyce. Drobne zdolności motoryczne, takie jak pisanie i zapinanie guzików odzieży, mogą być wyzwaniem dla tych dzieci. Zdolności motoryczne, takie jak bieganie, podskakiwanie, kopanie piłki, jazda na rowerze, jazda na łyżwach i łapanie piłki, mogą być zauważalnie opóźnione. Dzieci są diagnozowane z DCD, jeśli ich umiejętności nie spełniają oczekiwań dla ich wieku. Pisanie może być jednym z najbardziej frustrujących wyzwań. Dzieci z drobnymi problemami motorycznymi piszą bardzo duże, bardzo niechlujne, nie potrafią pisać po linii i mają wiele wymazań aż do rozdarcia papieru. Ich frustracja może skutkować unikaniem szkoły i prac domowych, płaczem i kłótniami o konieczność pisania. Dzieci z DCD mogą cierpieć na związane z tym problemy emocjonalne ze względu na ich fizyczne ograniczenia. Unikają trudnych zadań i czynności z prokrastynacją, odmową lub napadami złości. Ich problemy z zachowaniem mogą przyćmić ich problemy motoryczne, a rozpoznanie DCD można łatwo przeoczyć. Problemy motoryczne mają tendencję do zakłócania poczucia własnej wartości i relacji społecznych bardziej niż zdolności akademickie. Dzieci, które są niezdarne i nieskoordynowane, są łatwo obserwowane na placu zabaw przez swoich rówieśników, którzy odrzucają je, gdy przychodzi pora wybierania kolegów z drużyny do gier. Zawstydzenie, frustracja i złość mogą spowodować, że te dzieci będą angażować się w niewłaściwe zachowania, w tym rozpoczynając kłótnie, chwytając piłkę w celu zwrócenia uwagi, walki fizyczne i izolację społeczną, próbując uniknąć odrzucenia i ośmieszenia przez rówieśników. DCD jest diagnozowane i leczone przez terapeutów zajęciowych, często świadczonych przez publiczne służby edukacji specjalnej.
Zaburzenia komunikacji to zaburzenia mowy i języka. Różne rodzaje zaburzeń komunikacji obejmują zarówno proste substytucje dźwięków, jak i niezdolność do rozumienia lub używania języka. Dziwny język jest częścią AZS, dlatego niezbędna jest ocena przez logopedę. Niektóre dzieci z AD będą mieć zarówno dziwne używanie języka jako część AD, jak i dodatkowe zaburzenia komunikacji. Ekspresyjne zaburzenia językowe objawiają się trudnościami w wytwarzaniu dźwięków mowy, niewłaściwym używaniem dźwięków lub słów, jąkaniem, słabą artykulacją lub problemami z wysokością, głośnością lub jakością głosu. Wiele z nich jest charakterystycznych dla AD. Dzieci, które mają problemy ze zrozumieniem słów i zdań, zdiagnozowano mieszane zaburzenie języka bierno-ekspresyjnego. Zaburzenia komunikacji są oceniane, diagnozowane i leczone przez logopedów, specjalistów z tytułem magistra i uprawnieniami do wykonywania logopedii. Szkoły publiczne zapewniają terapię logopedyczną poprzez specjalne programy edukacyjne. Chociaż dzieci z AZS i / lub zaburzeniami komunikacji mogą kwalifikować się do terapii, większość logopedów zgadza się, że ograniczona ilość terapii logopedycznej zapewnianej przez szkoły publiczne jest zwykle niewystarczająca, a zatem rodzice mogą chcieć skorzystać z dodatkowej terapii logopedycznej u prywatnego patologa mowy. Problemy z nastrojem i poczuciem własnej wartości mogą wynikać z zaburzeń komunikacji, ponieważ dzieci mogą być dokuczane i odrzucane przez rówieśników.
Zaburzenia uczenia się (LD) pojawiają się, gdy osiągnięcia dziecka w nauce z określonego przedmiotu są znacznie poniżej tego, czego można by oczekiwać dla jego wieku, doświadczenia szkolnego i zdolności intelektualnych. Zaburzenia uczenia się mogą występować w czytaniu, matematyce i pisaniu, a czytanie stanowi około 80 procent. LD nie są oczywiste, a bez odpowiedniej oceny można je łatwo przeoczyć. Przegląd kart raportów dziecka i corocznych wyników testów osiągnięć w nauce to dobry pierwszy krok do odkrycia, czy występują zaburzenia uczenia się. Dziecko, które ma jeden lub więcej obszarów akademickich znacznie poniżej innych obszarów, może mieć zaburzenia uczenia się. Zaburzenia uczenia się występują na wszystkich poziomach inteligencji. Dziecko z zaburzeniami uczenia się może być uzdolnione, przeciętne lub nawet poniżej średniej. Ponieważ u dzieci z AD często występują zaburzenia uczenia się, ważne jest, aby poddać je ocenie. Aby ustalić, czy dziecko ma zaburzenia uczenia się, musi przejść standardowe testy osiągnięć akademickich, aby ocenić, jaki poziom wieku i klasy osiągnęło w nauce. Należy również przeprowadzić test IQ, aby ocenić możliwości intelektualne dziecka. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli dziecko ma znaczną różnicę między osiągnięciami w nauce a IQ, diagnozowane jest zaburzenie uczenia się. Dzieci z AD i LD mogą mieć deficyty w określonych funkcjach poznawczych, takich jak między innymi pamięć, przetwarzanie słuchowe, przetwarzanie wzrokowe i uwaga. Zaburzenia czytania, które są również nazywane dysleksją, objawiają się upośledzeniem dokładności czytania, szybkości lub rozumienia. Zaburzenia matematyczne przejawiają się upośledzeniem obliczeń matematycznych lub rozumowania matematycznego. Zaburzenie ekspresji pisemnej objawia się upośledzeniem umiejętności komponowania tekstu pisanego z powodu problemów z interpunkcją, gramatyką, organizacją, ortografią i nadmiernie złym charakterem pisma. Zaburzenia uczenia się leczy się za pomocą edukacji specjalnej i terapii pedagogicznej. Niektóre dzieci z zaburzeniami uczenia się pozostają na cały etat w zwykłej klasie. Inni pozostają w głównym nurcie, ale korzystają z usług pomocniczych przez jedną lub więcej godzin tygodniowo, gdzie są umieszczani z nauczycielem edukacji specjalnej, który pomaga im nauczyć się technik kompensujących ich specyficzne zaburzenia uczenia się. Dzieci z poważniejszymi trudnościami w uczeniu się mogą zostać umieszczone w stacjonarnej klasie specjalnej lub do szkoły prywatnej specjalizującej się w zaburzeniach uczenia się.
Fobia społeczna, zwana również zespołem lęku społecznego, to znaczący strach przed sytuacjami społecznymi, w których osoba może być zawstydzona. Osoby z fobią społeczną nadmiernie martwią się, że inni będą ich osądzać, poniżać i wyśmiewać. Osoby z fobią społeczną mają słabe umiejętności społeczne. Są nadwrażliwi na krytykę i mają niską samoocenę. Czują się niekomfortowo, nawiązując kontakt wzrokowy, inicjując rozmowy i przemawiając do innych. Podczas gdy dorośli potrafią rozpoznać, co powoduje u nich niepokój, dzieci zazwyczaj nie są w stanie tego zrobić. Dzieci z fobią społeczną mogą wycofywać się z interakcji z innymi, unikać zabawy w grupie, pozostawać poza zajęciami grupowymi i wolą wchodzić w interakcje ze znajomymi dorosłymi. Ich chroniczne unikanie interakcji z rówieśnikami pozbawia ich normalnych możliwości uczenia się umiejętności społecznych na podstawie doświadczenia. Tak więc, gdy dzieci z fobią społeczną dorastają, stają się coraz bardziej niespokojne z powodu niepowodzenia w opracowaniu odpowiednich sposobów interakcji z rówieśnikami. Fobii społecznej brakuje ograniczonych wzorców zainteresowań, nacisku na rutynę i dziwnego używania języka, które obserwuje się w AD. Jednak wiele objawów fobii społecznej jest przejawianych przez dzieci z AD, co utrudnia rozróżnienie między tymi dwoma zaburzeniami.
Tourette′s to zaburzenie wielu tików, w tym tików motorycznych i wokalnych, które są obecne przez ponad rok. Tik to nagły, szybki, mimowolny i nawracający stereotypowy ruch lub wokalizacja. Tiki są postrzegane jako nieodparte, ale można je powstrzymać w różnym czasie, zwłaszcza w okresach ciekawych zajęć. Alternatywnie, stres może je zwiększyć. Przykłady prostych tików motorycznych obejmują mruganie oczami, grymasy twarzy, kaszel, wzruszanie ramionami i szarpanie szyi. Złożone tiki motoryczne mogą obejmować gesty twarzy oraz dotykanie lub wąchanie przedmiotu. Proste tiki wokalne mogą obejmować wąchanie, prychanie, szczekanie, chrząknięcie i chrząknięcie. Złożone tiki wokalne obejmują powtarzanie słów lub fraz poza kontekstem, przeklinanie i powtarzanie ostatniego usłyszanego słowa lub frazy. Częstotliwość i rodzaj tików obecnych u Tourette′a zmienia się w czasie. Najczęściej Tourette′s zaczyna się prostym tikiem mrugnięcia okiem. Tiki mogą znikać przez pewien czas, co prowadzi do wniosku, że już ich nie ma. Może powrócić ten sam tik lub mogą go zastąpić nowe rodzaje tików. Tourette najczęściej zaczyna się w dzieciństwie i jest silnie związany z nadpobudliwością, rozproszeniem uwagi i impulsywnością. Może być również zaostrzony przez leki pobudzające ośrodkowy układ nerwowy, które są powszechnie podawane w leczeniu ADD i ADHD. Chociaż mogą istnieć razem, nie wiemy, ile dzieci z AD ma zaburzenie Tourette′a. Wiemy, że w populacji ogólnej występuje u około 4-5 osobników na 10 000. Występuje od 11?2 do 3 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet. Może rozpocząć się już w wieku dwóch lat, ale częściej zaczyna się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Po pojawieniu się tików zwykle trwają przez całe życie. Najczęściej jest to zaburzenie genetyczne, a tylko 10 procent osób dotkniętych chorobą ma typ niegenetyczny. Depresja, lęk, niska samoocena i zakłopotanie są również doświadczane przez dzieci z Tourette′a. Funkcjonowanie szkoły może być również zaburzone przez obsesje i kompulsje, które często współistnieją z Tourette′em. Chociaż leki neuroleptyczne są jedyną formą leczenia tików, większość lekarzy unika przepisywania tego głównego leku uspokajającego, woląc raczej pozwolić, aby tiki występowały naturalnie.
Enureza to zaburzenie związane z moczeniem łóżka lub ubrania. Podobnie jak w przypadku wielu zaburzeń rozwojowych, często stwierdza się współistnienie moczenia nocnego z AD. Moczenie pierwotne występuje u dzieci, które nigdy nie były suche dłużej niż sześć miesięcy. Wtórne moczenie nocne występuje u dzieci, które osiągnęły suchość od co najmniej sześciu miesięcy, a następnie zaczynają się moczyć. Moczenie nocne jest powszechnie znane jako moczenie nocne, podczas gdy moczenie dzienne występuje w godzinach czuwania. Enkopreza obejmuje wypróżnienia poza toaletą u dzieci w wieku czterech lat lub starszych. Jest to znacznie mniej powszechne u wszystkich dzieci, w tym dzieci z AD. Dzieci i młodzież, co zrozumiałe, nie lubią przyznawać się do problemów z toaletą, dlatego nie znamy liczby dzieci i nastolatków z moczeniem i nietrzymaniem moczu. Badania szacują, że w wieku pięciu lat moczenie nocne dotyka 5-10 procent wszystkich dzieci, z których większość stanowią chłopcy. Częstość znacznie spada wraz z wiekiem. W wieku dziesięciu lat dotyka 3 procent chłopców i 2 procent dziewcząt. Około 1 procent nastolatków nadal doświadcza moczenia się. Enkopreza występuje tylko u 1 procenta pięciolatków i podobnie jak w przypadku moczenia nocnego występuje częściej u chłopców. Enureza ma bardzo silne więzi rodzinne, z 75 procent osób dotkniętych chorobą mających biologicznego krewnego pierwszego stopnia, który również cierpiał na tę chorobę. Dzieci w końcu wyrastają z moczenia i nietrzymania moczu, nawet bez leczenia. Jednak lata frustracji między rodzicem a dzieckiem mogą mieć bardzo negatywny wpływ na relacje i poczucie własnej wartości dziecka. Moczenie moczu lub nietrzymanie moczu wiąże się z większą częstością współistniejących objawów behawioralnych. Wiele dzieci moczących się w łóżku unika nocowania i nocowania na obozach ze względu na strach przed odkryciem przez rówieśników moczenia nocnego, co zwykle powoduje druzgocące wyśmiewanie i upokorzenie, które jest trudne do przezwyciężenia, nawet gdy problem już nie istnieje. Emocjonalne konsekwencje moczenia i nietrzymania moczu sprawiają, że leczenie jest konieczne. Jednak nie należy rozpoczynać psychoterapii przed uzyskaniem zgody lekarza urologa dziecięcego i / lub gastroenterologa, który może upewnić się, że nie ma fizycznych przyczyn zamoczenia lub zabrudzenia. Jeśli wykluczy się przyczyny fizyczne, należy wziąć pod uwagę przyczyny emocjonalne. Lęk, zmiany w rodzinie i uraz emocjonalny są często obserwowane u dzieci z wtórnym moczeniem i nietrzymaniem stolca.
Chociaż zaburzenie to nie jest wymienione w DSM-IV-TR, zyskuje coraz większe uznanie. Uważa się, że 1-10% dzieci z zaburzeniami uczenia się ma NVLD, który dotyka dziewczynki równie często jak chłopców. Uważa się, że jest to zaburzenie neurofizjologiczne wywodzące się z prawej półkuli mózgu, części mózgu przetwarzającej informacje niewerbalne. Niektóre dzieci z NVLD mają skany mózgu, które pokazują łagodne nieprawidłowości prawej półkuli mózgowej. Wielu z nich miało w przeszłości urazy głowy, radioterapię głowy, leczenie wodogłowia lub usunięcie tkanki mózgowej z prawej półkuli. Jednak wiele dzieci z NVLD nie ma takiej historii i stwierdzono, że mają normalne skany mózgu. W przeciwieństwie do innych zaburzeń uczenia się, które można zmierzyć za pomocą standardowych testów, NVLD opiera się na grupie objawów, które razem tworzą zaburzenie. Skupienie objawów jest zróżnicowane i wpływa na zdolności motoryczne, wzrokowo-przestrzenne i społeczne - te same umiejętności, na które wpływa AD. NVLD powoduje upośledzenie zarówno akademickie, jak i społeczne. Te dzieci zwykle mają dobre słownictwo, pamięć i umiejętności werbalne. Czytają dobrze, ale ponieważ nadmiernie koncentrują się na szczegółach, nie rozumieją szerszego obrazu. Informacje są rozumiane na konkretnym poziomie i pomijają abstrakcyjne pojęcia. Dziecko z NVLD zwykle wydaje się niezręczne i ma słabą koordynację zarówno w zakresie małej, jak i dużej motoryki. Może mieć trudności z nauką jazdy na rowerze lub kopania piłki nożnej. Drobne zdolności motoryczne, takie jak cięcie nożyczkami lub wiązanie sznurówek, są opóźnione. Na arenie społecznej dzieci z NVLD tęsknią za niuansami interakcji, ponieważ nie potrafią rozpoznać niewerbalnego zachowania języka ciała, wyrazu twarzy i tonu głosu. Nie dostosowują się łatwo do zmian, mogą bać się nowych sytuacji i brak im zdrowego rozsądku. Nie są w stanie patrzeć, uczyć się i generalizować z jednej sytuacji do drugiej. Nie dostrzegają subtelnych wskazówek w otoczeniu, na przykład, gdy coś zaszło wystarczająco daleko; idea przestrzeni osobistej; wyraz twarzy innych; lub gdy inna osoba rejestruje przyjemność lub niezadowolenie. Wszystkie te objawy powodują trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu przyjaźni, co z kolei może powodować niepokój, depresję i niską samoocenę. Wszystkie te objawy są objawami choroby Alzheimera i toczy się obecnie dyskusja, czy są to w rzeczywistości dwa różne zaburzenia lub jedno zaburzenie o dwóch różnych nazwach.
Semantyczne zaburzenie pragmatyczne nie jest formalnie rozpoznanym zaburzeniem w DSM-IV-TR, a niektórzy badacze kwestionują jego istnienie. Jednak logopedzi używają go do opisania osób, które mają trudności z używaniem języka. Semantyka odnosi się do znaczenia słów, podczas gdy pragmatyka odnosi się do sposobu użycia słów w kontekście. Osoby, które są oznaczone jako osoby z tym zaburzeniem, mają prawie normalne słownictwo, odpowiednio używają gramatyki i mają normalną wymowę. Ich problemy językowe polegają na tym, że mają trudności z:
• Inicjowanie rozmowy
• Podtrzymywanie rozmowy
• Przechodzenie od tematu do tematu w rozmowie
• Używanie słów wyrwanych z kontekstu
Ponieważ przy braku zaburzeń behawioralnych, emocjonalnych lub poznawczych rzadko spotyka się tego typu problemy językowe, jeśli Twoje dziecko zostało zidentyfikowane jako cierpiące na semantyczne zaburzenie pragmatyczne lub jakiekolwiek upośledzenie mowy lub języka, ważne jest, aby zostało ocenione przez psychologa dziecięcego w celu ustalenia, czy ma ona również zaburzenia psychiczne lub rozwojowe. Kiedy problemy językowe zakłócają podstawowe umiejętności konwersacyjne, automatycznie pojawiają się trudności w relacjach społecznych, co czasami utrudnia określenie, czy problemy językowe spowodowały problemy społeczne, czy też problemy językowe są tylko objawem poważniejszego zaburzenia.
Bycie uzdolnionym z pewnością nie jest zaburzeniem, ani nawet formalną klasyfikacją. Szkoły często używają terminu "uzdolniony" w odniesieniu do uczniów o wyższej inteligencji. Wiele dzieci z AD jest także utalentowanych. Mają wyższą inteligencję, szczególnie inteligencję werbalną i doskonałe zdolności pamięci długiej. Dziesiątki lat temu dzieci przyjęte do programu "Utalentowana i utalentowana edukacja", powszechnie zwanego GATE, były nie tylko lepsze intelektualnie, ale także kreatywne, miały doskonałe umiejętności społeczne i były wolne od problemów z zachowaniem. Naprawdę wydawało się, że otrzymali dar ogólnego lepszego funkcjonowania. Z biegiem lat, w miarę jak coraz bardziej inteligentne dzieci wykazywały współistniejące zaburzenia psychiczne, definicja utalentowanych zawężała się. Obecnie, jeśli Twoje dziecko ma IQ równe 130 lub wyższe na ustandaryzowanym IQ, prawdopodobnie kwalifikuje się jako uzdolnione bez względu na to, ile ma zaburzeń i problemów społecznych i behawioralnych. Te inteligentne i zaburzone psychicznie dzieci zrodziły stosunkowo nowy, dwukrotnie wyjątkowy termin. Dzieci, które są bardzo inteligentne i mają ADHD lub AD są najbardziej powszechnymi uczniami dwukrotnie wyjątkowymi. Te dzieci są inteligentne jak bicz, ale stanowią wyzwanie behawioralne, emocjonalne i społeczne dla nauczycieli i rówieśników, a zatem są bodźcem do zupełnie nowego pola badań.