Dowiedzenie się, że Twoje dziecko ma AD prawdopodobnie jest połączeniem zmartwienia i ulgi. Z pewnością denerwuje cię informacja, że Twoje dziecko ma jakąś wadę, ale jednocześnie wielu rodziców odczuwa ulgę, kiedy w końcu mogą nazwać problemy, które obserwowali u swojego dziecka od lat. Ważne jest, abyś pozwolił sobie na smutek i rozczarowanie oraz na opłakiwanie utraconych snów. To normalne, że odczuwamy te emocje i jest to zdrowe, aby je przyznać i porozmawiać o nich. Kiedy pozwolisz, by żałoba się wydarzyła, jesteś emocjonalnie wolny, aby poświęcić swoją energię na naukę wszystkiego, co możesz o AD, a wraz z wiedzą i zrozumieniem przychodzi współczucie, którego potrzebuje twoje dziecko. Im lepiej rozumiesz zaburzenie, tym lepszą pracę wykonasz, wiedząc, które zachowania tolerować, które zdyscyplinować, które naciskać, a z których po prostu zrezygnować. Będziesz w stanie lepiej pomagać nauczycielom swojego dziecka, jak najlepiej je uczyć i lepiej wyjaśniać przyjaciołom, krewnym i trenerom, dlaczego Twoje
dziecko zachowuje się tak, jak się zachowuje.
owoduje, że dziecko z AD czuje, że zawsze robi coś złego. To oczywiście prowadzi do obniżenia poczucia własnej wartości. Choroba na AD jest silnie związana z depresją w wieku młodzieńczym i dorosłym.
Ponieważ AD jest nowo rozpoznaną chorobą, ujawnienie przez Ciebie choroby Alzheimera może być pierwszym, kiedy dorośli w życiu Twojego dziecka o tym usłyszą. Niewielu nauczycieli miało dużo przeszkolenia i doświadczenia. Im bardziej dorośli w życiu Twojego dziecka rozumieją AD, tym lepszą pracę wykonają, wspierając Twoje dziecko. Bez wiedzy na ten temat, każdy dorosły może nieświadomie źle ocenić Twoje dziecko jako niechętne do współpracy i lekceważące. Dorośli w życiu Twojego dziecka mogą nagle poczuć się zdenerwowani, wierząc, że nie mają wystarczających umiejętności, aby pomóc Twojemu dziecku. Możesz zmniejszyć ich obawy, mówiąc im, że jedna z najważniejszych umiejętności, które mogą zapewnić, nie wymaga faktycznego treningu, a jedynie bezwarunkowe pozytywne uznanie. Osoba dorosła, która jest miła, cierpliwa, komplementarna i opiekuńcza, zrobi wiele, nie tylko sprawiając, że Twoje dziecko poczuje się wartościowe, ale także ukaże innym, jak traktować je z życzliwością. Osoba dorosła, która okazuje
rozdrażnienie i zniecierpliwienie i wygłasza krytyczne uwagi do dziecka lub na jego temat, prawdopodobnie spowoduje, że inni zrobią to samo. Przekaż dziadkom, ciotkom i wujkom swojego dziecka, sąsiadom, opiekunom, trenerom, nauczycielom i rodzeństwu informacje na temat AD.
Jesteś w dobrym towarzystwie, jeśli zmagasz się z próbami przekonania innych, aby zaakceptowali Twoje dziecko takim, jakim jest, i nakłonienia go do próby przystosowania się do świata. Myślenie o konieczności pracy nad licznymi objawami, jakie wykazuje Twoje dziecko, jest wyczerpujące. Przekonanie się, że niektóre z nich są po prostu nieważne, może być łatwe, a świat powinien nauczyć się tolerancji wobec tych, którzy są różni. Możesz pomyśleć, co z tego, że nie może się dogadać na placu zabaw? Jeśli nie może grać w grupie, zawsze może grać sam. Jeśli przyjmiesz takie podejście, możesz oczekiwać, że resztę życia spędzi sam, nie mając przyjaciół. Każde zachowanie samo w sobie może być łatwe do zaakceptowania, ale należy pamiętać o ogólnym obrazie. Wyobraź sobie, jak będzie wyglądało jego życie, jeśli nie dostosuje się do świata, w którym żyje. Ignorowanie jego deficytów będzie miało konsekwencje na całe życie. Jeśli nie zapewnisz mu narzędzi do radzenia sobie w życiu, walczysz z nim na całe życie. Jeśli nie zostanie zmuszony do nauki umiejętności i przystosowania się, będzie zmuszony żyć ograniczonym i sztywnym życiem bez wyborów.
Szkoła jest prawdopodobnie największym wyzwaniem dla Twojego dziecka, źródłem stresu i przyczyną problemów z zachowaniem. Klasa może być przytłaczająca. W trakcie prób uczenia się, jego umysł może być wypełniony stresem związanym ze stymulacją wzrokową i słuchową, obsesją na punkcie jego szczególnego zainteresowania, wstydem z powodu dokuczania, jakiego doznał podczas przerwy, sfrustrowany, że nie może zadać każdego pytania, którego chce, nietolerancyjny o tym, co postrzega jako ignorancję rówieśników w interesującym go temacie, zdenerwowany zmianą planu zajęć, znudzony lekcją i zbyt upokorzony, by przyznać, że nie rozumie, co mówi nauczyciel. Wyobraź sobie, że to wszystko jest twoim normalnym życiem, które trwa dzień po dniu. Teraz dodaj pracę domową, współpracuj z rodzicami, dogaduj się z rodzeństwem i spróbuj zaprzyjaźnić się. Nagromadzenie stresu spowodowane próbami radzenia sobie z różnymi wydarzeniami, zadaniami i wyzwaniami dnia jest często przyczyną czegoś, co wydaje się być niesprowokowanym wybuchem. To dziwne, że dzieci z AD nie mają więcej problemów z zachowaniem. Zrozumienie jego zaburzenia i trudności, jakie przedstawia w każdej chwili dnia, ułatwia okazywanie współczucia, gdy ma problemy z zachowaniem.
AD niekoniecznie oznacza, że Twoje dziecko będzie miało poważne problemy z zachowaniem. Prawdopodobieństwo poważnych problemów z zachowaniem wzrasta dramatycznie, jeśli Twoje dziecko ma współistniejące zaburzenie zachowania, takie jak ADD, ADHD lub ODD. AD samo w sobie nie jest zaburzeniem zachowania i przy dobrych technikach radzenia sobie z objawami, Twoje dziecko może doświadczać jedynie łagodnych do umiarkowanych problemów z zachowaniem. Problemy behawioralne, które wykazują dzieci i nastolatki z AD, często wynikają z ich niezdolności do radzenia sobie z objawami choroby. Niestety, dzieci i nastolatki z AD nie radzą sobie dobrze z identyfikowaniem lub werbalizowaniem tego, co je denerwuje, a rodzicom może być dość trudno to rozgryźć. Techniki opisane w tym rozdziale pomogą Ci odkryć przyczyny i nauczyć się technik radzenia sobie z tymi problemami :
• Niezgodność
• Napady złości
• Wybuchy złości
• Agresja
• Prokrastynacja
• Krzyki
• Wrzask
• Odmowa
Uważa się, że modyfikacja zachowania jest równie ważna jak terapia umiejętności społecznych w pomaganiu dzieciom i nastolatkom z AD. Ten rodzaj terapii, chociaż ma na celu pomoc dziecku, może być przeprowadzony tylko przy aktywnym zaangażowaniu. Stajesz się modyfikatorem zachowania w domu, zasadniczo pełniąc rolę terapeuty behawioralnego. Chociaż modyfikacja zachowania jest stosunkowo łatwa do nauczenia, wyzwaniem jest znalezienie motywacji do jej konsekwentnego stosowania. Badania jasno pokazują, że gdy umiejętności są używane w przewidywalny i niezawodny sposób, widać znaczną poprawę, zarówno w zachowaniu dziecka, jak iw relacji rodzic-dziecko. Kiedy rodzice są niekonsekwentni lub zaprzestają stosowania technik, zachowanie ich dziecka pogarsza się do poziomu sprzed modyfikacji zachowania. Frustracja wielu rodziców polega na tym, że muszą modyfikować zachowanie siedem dni w tygodniu, 365 dni w roku, rok po roku. Jeśli się rozluźnią, zachowanie ich dziecka pogarsza się. Istnieje wiele technik modyfikacji zachowania, których nauczysz się w tym:
Pozytywne wzmocnienie
Kara pozytywna
Kara negatywna
Negatywne wzmocnienie
Kształtowanie
Łączenie wstecz
Wygaśnięcie
Stosowana analiza behawioralna
Funkcjonalna analiza behawioralna
Czas na podłodze
Opierając się na przekonaniu, że zachowanie pojawia się z jakiegoś powodu, modyfikacja zachowania ma na celu przyjrzenie się temu, co powoduje zachowania i co je zachęca lub zniechęca. Poprzednicy to wydarzenia, które mają miejsce tuż przed zachowaniem. Przodkowie mogą zwiększać lub zmniejszać prawdopodobieństwo wystąpienia jakiegoś zachowania. Jeśli Twoje dziecko spakuje plecak, gdy mu o tym przypominasz, poprzednik przypomnienia jest skuteczny. Jeśli twój syn wpada w złość, kiedy każesz mu wyłączyć komputer, poprzednik nakazania mu wyłączenia nie jest skuteczny. Zachowania to działania, które następują bezpośrednio po poprzednikach. Pakowanie plecaka, wyłączanie komputera i wpadanie w złość to zachowania. Konsekwencje są tym, co dzieje się natychmiast po zachowaniu. W języku modyfikującym zachowanie "konsekwencja" nie oznacza kary ani czegoś negatywnego. Konsekwencje są po prostu rezultatem zachowania i mogą być dobre, złe lub neutralne. Konsekwencje mogą obejmować pozwolenie córce na oglądanie telewizji po spakowaniu plecaka lub poddanie się napadowi złości syna i pozostawienie mu więcej czasu przy komputerze. Jeśli konsekwencje są korzystne, zachowanie prawdopodobnie się powtórzy. Jeśli jest niekorzystny, jest mniej prawdopodobne, że się powtórzy
Niewątpliwie najczęściej stosowaną techniką modyfikacji zachowania, pozytywne wzmocnienie, jest to dawanie czegoś przyjemnego w oczekiwaniu, że poprawi to zachowanie. Prawdopodobnie jesteś już ekspertem od pozytywnego wzmacniania; za każdym razem, gdy wychwalasz swoje dziecko, stosujesz pozytywne wzmocnienie w nadziei, że powtórzy pożądane zachowanie. To, co dajesz w postaci pozytywnego wzmocnienia, nazywa się wzmocnieniem. Istnieje nieskończona liczba możliwych wzmocnień. Aby wzmacniacz skutecznie zwiększał pożądane zachowanie, musi być czymś, co lubi Twoje dziecko. Jeśli dasz mu fasolkę lima, kiedy odrabia pracę domową, prawdopodobnie nie odrobi jutro dużo pracy domowej. Jeśli jednak przytulisz go, poklepiesz, uśmiechniesz się, spędzisz czas przed telewizorem, grą komputerową lub wideo, poczęstujesz go jedzeniem lub wskażesz nagrodę, będzie bardziej prawdopodobne, że następnego dnia odrobi pracę domową. Pozytywne wzmocnienie może również nasilać niepożądane zachowania. Jeśli dajesz dziecku ciasteczko za każdym razem, gdy wpada w złość, zwiększasz szansę, że wpadnie w złość, aby zarobić ciasteczko. Rozumiejąc, że pozytywne oznacza dawanie, a wzmacnianie oznacza zwiększanie, możesz użyć pozytywnego wzmocnienia, aby dać rzeczy, aby zwiększyć pożądane zachowania i uniknąć dawania rzeczy, które zwiększają niepożądane zachowanie.
Pozytywne wzmacnianie jest bardzo skuteczną techniką behawioralną, mającą na celu zwiększenie odpowiedniego zachowania. Pochwała jest najłatwiejszym i najczęściej używanym wzmocnieniem pozytywnym. Będąc zbyt wrażliwymi na krytykę, dzieci z AD są głodne pochwał i reagują na nie. Jednak w przeciwieństwie do większości dzieci, które są szczęśliwe, gdy słyszą, że ich zachowanie jest dobre, dzieci z chorobą Alzheimera wolą chwalenie swoich intelektualnych wyborów. Zamiast mówić dziecku: "Wykonujesz dobrą robotę przy odrabianiu pracy domowej", możesz odwołać się do jego pragnienia podziwu dla jego inteligencji, zwracając uwagę na jego mądre wybory: "To była mądra decyzja, aby zacząć pracę domową, więc masz dziś wieczorem mnóstwo czasu na pracę nad swoją kolekcją rocka ". Szukaj okazji, by pochwalić swoje dziecko. Ma tak wiele okazji, aby inni mogli wskazać swoje złe uczynki - potrzebuje, żebyś wskazała mu, co robi dobrze. Pozytywne wzmocnienie można również wykorzystać w postaci wykresu zachowań, w którym Twoje dziecko zdobywa punkt za każde zadanie, które ma wykonać. Może wymienić swoje punkty na smakołyki, przywileje lub przedmioty. Nie martw się, jeśli chce wydać większość swoich punktów na angażowanie się lub kupowanie przedmiotów, które go interesują.
Trzy inne metody zmiany zachowania dziecka to kara pozytywna, kara negatywna i wzmocnienie negatywne.
Kara pozytywna to dawanie czegoś w celu zmniejszenia niepożądanego zachowania. Lanie to forma pozytywnej kary. Chociaż lanie jest w rzeczywistości bardzo negatywnym doświadczeniem, w języku modyfikacji zachowania pozytywne zawsze oznacza dawanie. Kara oznacza, że ma na celu osłabienie zachowania. Krzyczenie na swoje dziecko, gdy przyłapiesz go na zabawie zapałkami, zmniejsza szansę, że znowu będzie się nimi bawić.
Kara negatywna występuje, gdy zabierasz coś, aby złagodzić zachowanie. Odebranie dziecku komputera, aby przestało kłamać na temat pracy domowej, jest przykładem negatywnej kary. Negatyw w języku modyfikacji zachowania oznacza usunięcie czegoś. Tu znowu kara oznacza zmniejszenie niechcianego zachowania. Odebranie kluczyków od samochodu, gdy synowi nie zaliczy trzech lekcji, jest karą negatywną. Masz nadzieję, że w ten sposób zmniejszysz jego oceny z ostatnich klas.
Negatywne wzmocnienie wzmacnia zachowanie, ponieważ zabierasz coś nieprzyjemnego. Wszyscy zostaliśmy przeszkoleni poprzez negatywne wzmocnienie, aby zapiąć pasy, aby zatrzymać brzęczenie naszego samochodu, dopóki tego nie zrobimy. Podnosisz głos i pouczasz córkę, żeby nie sprzątała swojego pokoju. Wstaje z gry wideo i zaczyna sprzątać swój pokój, więc przerywasz wykład. Dowiaduje się, że aby w przyszłości nie wrzeszczeć, musi posprzątać swój pokój.
Wszystko, co robisz, co zwiększa zachowanie twojego dziecka, nazywa się wzmocnieniem, a wszystko, co robisz, co zmniejsza zachowanie, nazywa się karą. Jeśli przedstawiasz coś po zachowaniu, nazywa się to pozytywnym, a jeśli coś usuwasz, nazywa się to negatywnym. Cała podstawa modyfikacji zachowania opiera się na tych czterech formach interwencji, dlatego powinieneś pracować nad ich pełnym zrozumieniem. Ta tabela może ułatwić określenie metod i celów każdej z tych technik.
Zrób listę wszystkich zachowań, które chcesz, aby zachowywało się Twoje dziecko. Przy każdym z nich zapisz, czy chcesz, aby zachowanie się zwiększyło, czy zmniejszyło. Napisz, jakiej techniki modyfikacji zachowania użyjesz do każdego zachowania. W przypadku zachowań, które chcesz wzmocnić, będziesz chciał użyć wzmocnienia pozytywnego lub negatywnego. W przypadku zachowań, które chcesz zmniejszyć, będziesz chciał zastosować karę pozytywną lub karę negatywną. Ponieważ wiemy, że dzieci i nastolatki lepiej reagują na pozytywne wzmocnienie, powinieneś starać się używać tego narzędzia tak często, jak to możliwe. Zachowania, które chcesz zmniejszyć, można postrzegać w przeciwnym kierunku. Na przykład chcesz, aby twój nastoletni syn przestał łamać godzinę policyjną i stosujesz negatywną karę w postaci odebrania mu przywilejów samochodowych na tydzień. Wiedząc, że kara może działać mniej skutecznie niż pozytywne wzmocnienie, możesz zmienić zachowanie na "Wracaj do domu przed godziną policyjną", aby zwiększyć to zachowanie. Korzystając z pozytywnego wzmocnienia, możesz nagrodzić swoje dziecko zbiornikiem paliwa, późniejszą godziną policyjną lub wydaniem pieniędzy, zwiększając w ten sposób jego motywację do powrotu do domu przed godziną policyjną. Jeśli to nie doprowadzi do wyznaczenia godziny policyjnej, może to być kara negatywna za usunięcie samochodu.
Kształtowanie polega na wykorzystaniu pozytywnego wzmocnienia, aby nauczyć pożądanego zachowania. Pożądane zachowanie jest podzielone na małe kroki, a Twoje dziecko uczy się jednego kroku na raz. Chwalisz go i / lub nagradzasz za jego próby i małe sukcesy w zachowaniu. Kształtowanie wykorzystuje tylko pozytywne wzmocnienie. Nie stosuje się żadnego negatywnego wzmocnienia ani kary. Zachowaj małe oczekiwania, aż do osiągnięcia pierwszego kroku. Chwal zarówno wysiłek, jak i sukces. Po opanowaniu kroku pierwszego krok drugi jest nauczany i wzmacniany, aż do konsekwentnego osiągania sukcesu. Dodaje się trzeci krok, następnie czwarty itd., Aż do osiągnięcia całego zachowania. Gdy Twoje dziecko może wykonać całe zachowanie, jest ono podpowiadane na każdym kroku, gdy wykonuje to zachowanie. Ponieważ wykazuje konsekwentne sukcesy w zachowaniu, Twoje podpowiedzi pojawiają się rzadziej w procesie zwanym zanikaniem. W końcu Twoje dziecko będzie mogło wykonać całe zachowanie, mając jedynie podpowiedź, aby je rozpocząć. Jeśli zachowanie musi mieć miejsce w więcej niż jednym miejscu, kiedy dziecko opanuje umiejętność w jednym miejscu, zostanie poproszone o wykonanie zachowania w drugim miejscu, w procesie zwanym uogólnieniem.
Wiele z tego, co robisz, aby pomóc dziecku w nauce umiejętności i poprawie jego zachowania, polega na kształtowaniu. Zrób listę zadań, obowiązków i zachowań, których oczekujesz od swojego dziecka. Zaznacz te, z którymi się boryka, podziel je na drobne kroki i napisz procedurę krok po kroku. Te pisemne kroki mają na celu pomóc Ci w kształtowaniu zachowania dziecka, a nie jemu zobaczyć. Zmniejsz swoje oczekiwania i wyznacz cele, aby Twoje dziecko osiągnęło tylko jeden krok z każdego z trudnych zachowań. Ciesz się, kiedy próbuje i kiedy mu się to udaje, i dziel się z nim swoim szczęściem. Kontynuuj bardzo entuzjastyczny program kształtowania, który postępuje powoli i dodaje niewielki wzrost oczekiwań dopiero po pewnym sukcesie na poprzednim etapie. Możesz użyć kształtowania do dowolnego zachowania. Możesz odczuwać frustrację, że Twoje dziecko nie uczy się tej umiejętności wystarczająco szybko. Najczęściej zdarza się to w przypadku trudniejszych zachowań, takich jak samodzielne odrabianie pracy domowej. Uważaj, aby nie dodawać kroków zbyt szybko. O ile Twoje dziecko nie zacznie automatycznie wykonywać kolejnego kroku, pozwól mu doświadczyć kilku tygodni sukcesu, zanim dodasz kolejny krok.
Łańcuch wsteczny jest bardzo podobny do kształtowania. Obejmuje tę samą metodę nauczania zachowania, z tym że zachowanie jest nauczane w odwrotnej kolejności. Zamiast uczyć zadania od początku, wykonujesz całe zadanie z wyjątkiem ostatniego kroku, który pozostawiasz dla niego. Pozytywne wzmocnienie służy do prób i sukcesu. Po opanowaniu ostatniego kroku zadania dodajesz przedostatni krok i tak dalej. Podejście wsteczne może być skuteczniejsze w sytuacjach, które wydają się przytłaczające dla Twojego dziecka. Może postrzegać niezasłane łóżko jako niemożliwe zadanie i może zrobić wszystko, aby uniknąć konieczności ścielenia go. Jeśli zamiast tego zobaczy całe łóżko zaścielone i wystarczy położyć swoje pluszowe zwierzęta na wierzchu, zadanie wydaje się znacznie mniej zniechęcające. Gdy już konsekwentnie będzie mógł położyć pluszowe zwierzęta na łóżku, możesz dodać krok polegający na naciągnięciu narzutu na poduszkę, aż opanuje to z łatwością i bez konfliktów. Następnie dodaje się rozciągnięcie narzuty na łóżko i tak dalej, aż w końcu będzie mógł pościelić całe łóżko.
Wygaszenie ma na celu zmniejszenie niepożądanych zachowań. Polega na celowym i wytrwałym ignorowaniu niechcianych zachowań. Twoje mocne strony w ignorowaniu muszą być silniejsze i przetrwać siłę negatywnego zachowania twojego dziecka. Czasami wyginięcie jest łatwe do zrobienia, na przykład gdy ignorujesz dziecko, które przeszkadza ci, gdy mówisz. Mówisz dalej i nie patrzysz na niego, nie dotykasz go ani w żaden sposób go nie poznajesz. Jest nadzieja, że jeśli nie dostanie od ciebie absolutnie nic, zorientuje się, że uparcie jest bezużyteczne i lepiej znajdź inny sposób, aby zwrócić twoją uwagę. Wymieranie podczas napadów złości jest trudniejsze. Wiele dzieci z chorobą Alzheimera ma o wiele większą wytrzymałość w napadach złości niż ich rodzice po wymarciu. Jeśli wymieranie ma być skuteczne, musisz pozostać niewzruszony w ignorowaniu. Oznacza to brak słów, dotykanie, gesty i kontakt wzrokowy. Jeśli twoje dziecko nie jest w niebezpieczeństwie, ignorujesz go, dopóki nie powstrzyma napadu złości i nie zacznie angażować się w odpowiednie zachowanie. W chwili, gdy użyje miłych słów, przeprosi lub zacznie spełniać Twoją pierwotną prośbę, dajesz mu pozytywne wzmocnienie. Chodzi o to, aby nauczył się, że nie dostaje absolutnie nic za niewłaściwe zachowanie, ale zwraca uwagę na właściwe zachowanie
Wygaszanie może posłużyć do ograniczenia i ostatecznie wyeliminowania niepożądanych zachowań. Niektóre zachowania reagują na wyginięcie, a inne nie. Aby zdecydować, czy wyginięcie może zadziałać, musisz ustalić, czy twoja uwaga jest częścią tego, czego chce twoje dziecko. Płacz, jęczenie, szarpanie, przerywanie, napady złości, wrzeszczenie, rzucanie, bicie i wstrzymywanie oddechu to zachowania, które zazwyczaj przynajmniej częściowo są motywowane pragnieniem uwagi rodziców. Jednak inne zachowania są wystarczająco satysfakcjonujące dla dziecka, że nie wymagają one Twojej uwagi. Skakanie na meble, podkradanie się do smakołyków i denerwowanie rodzeństwa to zachowania, które są zazwyczaj przyjemne same w sobie i nasilają się wraz z wyginięciem. Zachowania, do których zdecydujesz się wykorzystać wygaszanie, muszą być bezpieczne dla twojego dziecka i innych. Dopóki nie może naprawdę zrobić sobie krzywdy swoim zachowaniem, możesz użyć wyginięcia. Upewnij się, że jesteś w sytuacji, w której możesz użyć wyginięcia i nie będziesz musiał ulegać zachowaniu dziecka, ponieważ przeszkadza innym lub zawstydza Ciebie.
Analiza funkcjonalna zachowania (FAB) lub analiza zachowań stosowanych (ABA) to proces mający na celu ustalenie, dlaczego występuje określone zachowanie. Zamiast po prostu tworzyć plan powstrzymania danego zachowania, FAB opiera się na przekonaniu, że zachowania pojawiają się z określonych powodów, a najszybszym sposobem na powstrzymanie niepożądanego zachowania jest ustalenie, dlaczego tak się dzieje. Możesz rozpocząć FAB, wybierając najpierw zachowanie do zmniejszenia. Rób notatki, które dokładnie opisują niepożądane zachowanie w konkretnych terminach, tak aby osoba postronna mogła je łatwo rozpoznać. Niepożądane zachowanie jest określane jako zachowanie docelowe. Po jasnym zdefiniowaniu docelowego zachowania spędź co najmniej tydzień na robieniu notatek, które obejmują:
• Lokalizacja - gdzie zachodzi docelowe zachowanie
• Intensywność - jak poważne jest zachowanie celu
• Częstotliwość - jak często występuje zachowanie docelowe
• Czas trwania - jak długo trwa zachowanie celu
• Poprzedniki - jakie zdarzenia mają miejsce tuż przed rozpoczęciem zachowania docelowego
• Konsekwencje - jakie zdarzenia mają miejsce w wyniku zachowania celu
• Kurs - w jaki sposób prezentowane jest zachowanie celu; jeśli jakieś zmiany nastąpią przed zatrzymaniem
Analiza opisana powyżej zwykle ujawnia wzorzec zachowań. Na podstawie notatek powinieneś być w stanie stwierdzić, dlaczego zachodzi niewłaściwe zachowanie. Następnym krokiem jest znalezienie alternatywnego akceptowalnego zachowania. Następnie możesz zaprojektować plan, który pozwoli Twojemu dziecku powstrzymać niewłaściwe zachowanie i rozpocząć w jego miejsce pożądane zachowanie. Plan ten obejmuje:
• Zapobieganie poprzednikom - powstrzymanie przyczyny
• Zmiana konsekwencji, upewniając się, że konsekwencja nie jest satysfakcjonująca
• Modyfikacja środowiska, zmiana środowiska, aby zapobiec zachowaniu
• Nauczanie odpowiedniego zachowania - demonstrowanie / odgrywanie ról
• Zachęcanie do odpowiednich przypomnień o zachowaniu, aby odpowiednio zachowywać się
• Nagradzanie odpowiednich zachowań, pochwały, nagrody i przywileje za właściwe zachowanie
Po wdrożeniu planu przechowywane są zapisy w celu monitorowania zachowania celu, aby sprawdzić, czy plan działa w celu zmniejszenia niepożądanego zachowania. Spodziewaj się, że Twój plan będzie wymagał kilku modyfikacji, ponieważ będziesz go używać przez kilka tygodni. Dzięki procesowi prób i błędów oraz szczegółowemu prowadzeniu dokumentacji powinno być stosunkowo łatwo stwierdzić, co działa, a co należy zmienić
Powiedzmy, że Twoje dziecko denerwuje się w samochodzie, gdy jedziesz gdzieś z nim i jego bratem. Obaj chłopcy walczą, ale wygląda na to, że twój syn z AD jest tym, który zaczyna to. Musisz dowiedzieć się, od czego się zaczyna i co możesz zrobić, aby to zmienić.
Może wyglądać mniej więcej tak:
Zachowanie: krzyczeć, krzyczeć, bić brata
Lokalizacja: w samochodzie, kiedy jest z nim jego brat
Intensywność: 6 w skali 1-10
Częstotliwość: Za każdym razem, gdy brat jedzie samochodem, zwykle 5 dni w tygodniu, w dni szkolne
Czas trwania: trwa całą podróż do domu, około 20 minut
Przodkowie: Jego brat głośno śpiewa i nuci
Konsekwencje: krzyczę na niego, żeby zostawił brata w spokoju i akceptuję, że jego brat ma prawo śpiewać i nucić, nawet jeśli tego nie lubi
Przebieg: Narasta co kilka minut i nie uspokaja się, dopóki nie wrócimy do domu i nie pójdzie do swojego pokoju
Zapobieganie poprzednikom: Bratowi radzi się, aby nie śpiewał ani nie nucił, gdy inni są w samochodzie
Zmiana konsekwencji: zachęcam jego brata do wprowadzenia nowej zasady, aby nie śpiewać ani nucić, gdy inni są w samochodzie
Modyfikowanie otoczenia: mam na siedzeniach zarówno chłopięce odtwarzacze CD, jak i zestawy słuchawkowe
Nauczanie odpowiedniego zachowania: uczę go, jak odwracać uwagę od tego, co go denerwuje, uczę umiejętności relaksacyjnych, jak używać słów z bratem
Zachęcanie do odpowiedniego zachowania: Przypominam mu, jakie ma wybory, aby uzyskać właściwe zachowanie. Mogę to zrobić, gdy tylko wsiądziemy do samochodu.
Nagradzanie odpowiedniego zachowania: może dostać przekąskę, gdy wrócimy do domu, jeśli nie wrzeszczy, nie wrzeszczy ani nie bije. Może zdobyć dodatkowe punkty, jeśli użyje swoich umiejętności radzenia sobie ze słowami, relaksu lub rozproszenia uwagi.
Modyfikacja zachowania może stanowić wiele wyzwań dla Twojego dziecka lub nastolatka z AD. Być może będziesz musiał celowo szukać zachowań godnych pochwały. Znalezienie przedmiotów i czynności do wykorzystania w celu wzmocnienia pozytywnego może być trudne, ponieważ Twoje dziecko może mieć niewiele rzeczy, na które jest podekscytowany. Z drugiej strony jego szczególne zainteresowanie może być tak satysfakcjonujące, że chce tylko przeczytać jego książkę w pociągach lub zarobić jeszcze jedną monetę do swojej kolekcji groszowej. Pewne zachowania unikalne dla dziecka i nastolatka z AD są wysoce odporne na wyginięcie. Używanie wygaszania do ignorowania nieustannej rozmowy i powtarzających się pytań dziecka może być daremne, ponieważ osoby z AD uważają, że mówienie jest tak satysfakcjonujące, że nie potrzebują cię do udziału i nie zauważą, jeśli nie słuchasz. Innym wyzwaniem związanym z wymieraniem jest to, że kiedy zaczniesz stosować tę technikę, Twoje dziecko najprawdopodobniej zwiększy swoje nieodpowiednie zachowanie jeszcze bardziej niż wcześniej. Twoje początkowe wrażenie, że wyginięcie nie działa, jest przedwczesne. Wybuch wymierania to spodziewany wzrost obserwowany natychmiast po wprowadzeniu wyginięcia. Jeśli potrafisz stać twardo na ziemi i nadal używać tej techniki, Twoje dziecko zmniejszy jego nieodpowiednie zachowanie.
Bez względu na wiek czy zaburzenie, modyfikacja zachowania z jakiegokolwiek powodu wymaga konsekwencji. Jeśli zrezygnujesz z modyfikacji zachowania, Twoje dziecko zwykle przestaje zachowywać się odpowiednio. Spójność jest ważna dla wszystkich dzieci, ale jeszcze ważniejsza dla dzieci i nastolatków z AD. Te dzieci lubią, gdy rzeczy są wysoce przewidywalne, więc dokładnie wiedzą, co się stanie i kiedy to nastąpi. Rutyna pomaga dziecku odczuwać mniejszy niepokój, co z kolei przełoży się na lepsze zachowanie, ponieważ nie będzie miało wybuchów lub buntu w reakcji na nieprzewidywalność. Wszystko to działa na Twoją korzyść, ponieważ Twoje dziecko będzie funkcjonować najlepiej, jak będzie miało wysoce ustrukturyzowane, przewidywalne i spójne życie w domu. Modyfikacja zachowania pomaga w tworzeniu jasno zdefiniowanych reguł, konsekwencji i harmonogramów. Jeśli zapomnisz dać swojemu dziecku jego wzmocnienie, prawdopodobnie przypomni Ci o tym, dopóki mu go nie dasz. To prawda, że trudno być konsekwentnym. Nie ma wątpliwości, że wszystkie rzeczy, które rodzice muszą zrobić, aby wychować dziecko z AD, są wyczerpujące. Staraj się nie dać się przytłoczyć tak bardzo, że jesteś zbyt zmęczony, by być konsekwentnym.
Dzieci z AD często stają się rozdrażnione, gdy mówi się im, co mają robić, i wolą mieć poczucie kontroli nad swoimi zadaniami. Ty i Twoje dziecko możecie tworzyć karty zadań, na których każda karta ma zdjęcie i / lub krótki opis zadania po jednej stronie i listę krok po kroku po drugiej stronie. Daj młodszemu dziecku jedną kartę i powiedz mu, że kiedy skończy swoje zadanie, ma przynieść kartę z powrotem do Ciebie. Pochwal go, kiedy zwróci kartę i daj mu następną. Starsze dzieci mogą przyklejać karty do nisko zawieszonej tablicy ogłoszeń w kolejności, w jakiej mają być wypełnione. Starsze dzieci mogą korzystać z małej skrzynki na dokumenty, w której karty są ponumerowane i ułożone w kolejności. Karty eliminują mówienie mu, co ma robić, narzekając i przypominając. Karty działają lepiej niż lista, ponieważ Twoje dziecko musi myśleć tylko o jednym zachowaniu na karcie. Obraz daje wizualną wskazówkę, która dla wielu dzieci z AD jest łatwiejsza niż słuchanie lub czytanie. Dla tych, którzy czytają, lista na odwrocie mówi im, co mają robić krok po kroku.
Dzieci z AD są szczególnie wrażliwe na krytykę. Szybko je wyrzucą, unikną zakłopotania za wszelką cenę. Nie przyznają się, że się mylą. Nie powiedzą, że nie znają odpowiedzi lub że czegoś nie rozumieją. Niechętnie proszą o pomoc, mówią, że nie zwracali uwagi lub zapomnieli, co mają robić. Nawet najmilsi rodzice mogą nieumyślnie wywołać wybuch, gdy korygują złe zachowanie. Oto kilka wskazówek dla rodziców:
• Unikaj używania krytycznych słów
• Rzeczowo opisz niewłaściwe zachowanie
• Oferuj lepszy wybór zachowania
• Delikatnie nauczaj, jak złe zachowanie ma wpływ na innych
• Unikaj zwracania uwagi na złe zachowanie w obecności innych
• Stwórz tajny sygnał, którego możesz użyć, aby skłonić dziecko do oceny własnego zachowania
• Zapytaj dziecko, czy potrzebna jest pomoc, szeptem cicho, aby inni nie słyszeli.
• Stwórz tajny sygnał, którego dziecko może użyć, aby dać ci znać, że potrzebuje twojej pomocy
• Nie proś dziecka o przyznanie się do winy
• Wszystkie dyskusje na temat niewłaściwego zachowania dziecka powinny pozostać prywatne.
Kiedy dzieci z AD są zdenerwowane, stają się bardziej sztywne w swoim myśleniu i "utkną" w myśli. Może być trudno przerwać ich wzorce myślowe i skłonić ich do spojrzenia na inny punkt widzenia. Chociaż rozsądne wydaje się rozsądne wyjaśnienie i spokojne wyjaśnienie sytuacji oraz przekonanie dziecka, aby znalazło alternatywną myśl i zachowanie, jego umysł utknie na myśli i niczym igła wbitą w zapis nie może zmienić biegu. Jeśli uparcie próbujesz zmienić jego myśli i zachowanie, często możesz przyspieszyć załamanie. Większość ludzi nie myśli jasno, kiedy są zdenerwowani, ale osoby z AD mają z tym dużo większy problem niż większość. To tak, jakby mieli dwa umysły, a kiedy umysł emocjonalny jest na pełnym biegu, umysł racjonalny wyłącza się. Bardziej pomocnym podejściem jest zatrzymanie się i zmiana tematu, przekierowanie dziecka na inną przyjemną czynność, poproszenie go o wykonanie określonego zadania, które lubi, lub po prostu zaprzestanie rozmowy lub wyjście z pokoju. Możesz wrócić do tematu później kiedy Twoje dziecko jest spokojne i słyszy, co masz do powiedzenia.
Dzieci i nastolatki z AD z pewnością mają wybuchy, dlatego najlepiej jest starać się im zapobiegać, przygotować się na to, kiedy się pojawią i jak najszybciej je deeskalować. Dzieci i nastolatki z AD należy nauczyć, jak rozpoznawać, czy się denerwują i jak oceniać ich nasilenie. Rysunek termometru ze słowami i / lub twarzami może pomóc dziecku nauczyć się rozpoznawać i wyrażać swoje zdenerwowanie w skali od irytacji po oburzenie. Metody uspokajania można zapisać lub narysować obok każdego etapu zdenerwowania, aby opisać, jak się uspokoić, takie jak trzy głębokie wdechy w przypadku drobnej podrażnienia, ściskanie i rozluźnianie rąk w przypadku złości oraz udawanie się w bezpieczne miejsce w przypadku wściekłości. Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc dziecku, gdy jest zdenerwowany:
• Zachowaj spokój niezależnie od tego, jak wymknie się spod kontroli
• Poproś go, aby użył swoich metod uspokajania
• Zwracaj uwagę na drobne oznaki niepokoju emocjonalnego i podpowiadaj sposoby aby go rozwiązać
• Spróbuj zmienić kierunek zbliżającego się wybuchu, odwracając uwagę na przyjemne zadanie
• Chwal jego próby ochłonięcia
• Chwal go, kiedy odzyskuje kontrolę
• Pozwól mu wybrać kogoś, do kogo może zadzwonić lub do kogo pójść, kiedy poczuje taką potrzebę
• Zapewnij bezpieczne miejsce, do którego może się udać, gdy czuje, że ma wybuchnąć
• Unikaj walk o władzę
• Zrozum, że coś spowodowało napad złości, nawet jeśli nie wiesz co
• Zaakceptuj, że nie możesz powstrzymać napadu złości
• Uświadom sobie, że nie może się w tej chwili kontrolować
• Zachowaj rozmowę na później, kiedy będzie spokojna
• Zachowaj ciszę - nie może słuchać w środku napadu złości, a to tylko ją eskaluje
• Bądź kojącą obecnością
• Zapobiegaj sytuacjom, które powodują napady złości
• Skoncentruj się teraz; zapomnij o pięćdziesięciu dziewięciu innych przypadkach, kiedy wpadł w furię
• Pozwól mu mieć czas i przestrzeń, aby przeżyć kryzys i odzyskać panowanie nad sobą
• Nie stawiaj żadnych innych wymagań niż względy bezpieczeństwa podczas wybuchu
Poważnym wybuchom można zapobiec, tworząc miejsce, w którym dziecko może dać sobie przerwę. Ten rodzaj przerwy różni się od czasu używanego do niewłaściwego zachowania. To miejsce na rekolekcje, a nie na karę. Możesz pomóc mu stworzyć własną bezpieczną przystań w domu lub na podwórku. Pozwól mu umieścić rzeczy w bezpiecznym miejscu, które według niego pomogą mu uspokoić. Może chcieć siedzieć w woreczku fasoli, poduszkach do leżenia, ulubionego pluszaka do przytulenia lub małej piłeczki do ściśnięcia. Chociaż limit czasu jest powszechnym terminem, Ty i Twoje dziecko możecie chcieć stworzyć bardziej pozytywne imię. Będzie bardziej wykorzystywał swoją przerwę, jeśli pomoże wybrać tajny sygnał dla ciebie i dla niego, aby powiadomić się nawzajem, kiedy potrzebna jest przerwa. Lokalizacja musi być bezpieczna i zapobiegać wyrządzaniu szkód sobie, innym i mieniu. Przerwa powinna trwać tak długo, jak długo dziecko potrzebuje się uspokoić. Spodziewaj się, że początkowo może "nadużywać" tego przywileju, robiąc więcej przerw, niż jest to naprawdę konieczne. Nie martw się o to, ponieważ daje mu to po prostu więcej praktyki w rozpoznawaniu sygnałów stresu, odpowiednim reagowaniu poprzez odsunięcie się i udanie się w bezpieczne miejsce, aby się uspokoić. Liczba przerw zmniejszy się, gdy nowość minie, a on dowie się, że nie jest w stanie uniknąć współpracy przy prośbach, obowiązkach i zadaniach, robiąc sobie przerwę.
Każdy rodzic ma pewne zachowania, których nie będzie tolerował, a także takie, którymi się nie przejmuje. Niektórzy rodzice nie będą tolerować rozmawiania, podczas gdy inni nie mogą zaakceptować bałaganu w pokoju. Ponieważ dzieci z AD angażują się w tak wiele niewłaściwych zachowań, niemożliwe jest ustalenie konsekwencji dla nich wszystkich. Nawet gdybyś próbował, nie byłbyś w stanie wskazać dziecku każdego z jego złych zachowań. Czasami Twoje dziecko będzie jednocześnie angażować się w tak wiele niewłaściwych działań, że nie będziesz wiedział, które z nich powiedzieć mu, aby przestało. Zamiast tego musisz określić, które zachowania i zadania uważasz za najważniejsze. Musisz wybrać swoje bitwy. Łatwiej jest najpierw zrobić listę zachowań i zadań, z których możesz zrezygnować. Czysty pokój powinien znajdować się na szczycie listy zachowań, z których należy zrezygnować. Na szczycie listy zachowań, które powinny robić wszystkie dzieci, jest mycie zębów, kąpiel, chodzenie do szkoły i odrabianie lekcji. Zachowania, za które wszystkie dzieci powinny zostać ukarane, obejmują przemoc fizyczną, niszczenie mienia, przeklinanie i groźby przemocy.
Próba wywołania konsekwencji dla wszystkich problematycznych zachowań, w które angażuje się Twoje dziecko z chorobą Alzheimera, jest zniechęcającą perspektywą. Nawet gdybyś mógł napisać regułę dla każdego wykroczenia, nierealistyczne byłoby myśleć, że miałbyś czas, cierpliwość i wytrzymałość, aby się rozwinąć konsekwencje dla każdego. Na szczęście nie musisz tego robić, używając przewidywalnych konsekwencji. Przewidywalne konsekwencje to automatyczne skutki zachowań, które pojawiają się bez konieczności wykonywania jakichkolwiek czynności. Jeśli twój syn odmówi noszenia kurtki do szkoły, będzie mu zimno. Jeśli w gniewie rzuca zabawkę i ją łamie, nie ma już przyjemności z tej zabawki. Są to sytuacje, w których kara po prostu się pojawia. Rodzice nie muszą być karą w sytuacjach, które mają przewidywalne konsekwencje. Zamiast tego mogą być empatycznymi rodzicami, którzy spokojnie mówią: "Tak właśnie się dzieje, kochanie, kiedy nie bierzesz parasola - dostajesz deszcz". Natura wymierzyła karę i możesz zachować dyscyplinę w sytuacjach, gdy nie ma przewidywalnych konsekwencji.
To uczucie występuje częściej u rodziców dzieci z AD. Bez względu na to, czego spróbujesz, nic nie wydaje się mieć trwałej różnicy. Jest ku temu dobry powód. Nic, co zrobisz jako rodzic, nie wyleczy choroby. Zachowania, które wykazuje twoje dziecko z AD, będą mu towarzyszyć przez całe dzieciństwo i dorastanie. Możesz pomóc mu radzić sobie z objawami, ale ich nie wyeliminujesz. Będziesz dużo mniej sfrustrowany, jeśli zrozumiesz, że techniki rodzicielskie są zaprojektowane tak, aby radzić sobie z objawami AD poprzez zmniejszanie ich częstotliwości, intensywności i nasilenia, a nie ich leczenie. Dzieci AD nie są zwykłymi dziećmi i nie reagują łatwo na zwykłe metody rodzicielskie. Jeśli życie nie jest łatwiejsze do opanowania po tym, jak nauczyłeś się technik modyfikacji zachowania i konsekwentnie stosowałeś je w swoim domu, nadszedł czas, aby szukać pomocy. Psycholog dziecięcy może współpracować z tobą, aby nauczyć cię, gdzie należy wprowadzić zmiany. Gdy życie w domu ustabilizuje się, okresowe wizyty u psychologa mogą pomóc zsynchronizować rodzicielstwo ze zmianami i rozwojem dziecka.