Gdybyśmy musieli wybrać jedną z cech AD, która jest najbardziej problematyczna, prawdopodobnie byłyby to problemy z myśleniem. Braki w myśleniu mają niewiele wspólnego z myśleniem w kategoriach bycia sprytnym lub zdolności do uczenia się. Zamiast tego są związane ze sposobem, w jaki dzieci z AD myślą o ludziach, interakcjach społecznych i związkach. Osoby z AD nie mają problemów z myśleniem o tym, jak działają rzeczy, ale mają duże trudności ze zrozumieniem, jak ludzie pracują. Problemy z myśleniem obserwowane w AD obejmują:
• Nieświadomość uczuć innych
• Niezdolność do odczytania intencji innych ludzi
• Niezdolność do zobaczenia perspektywy innej osoby
• Niezdolność do powiedzenia, co myślą inni
• Dosłowne interpretowanie słów innych osób
• Oglądanie rzeczy w czerni i bieli
• Myślenie oparte na regułach
• Myślenie perfekcjonistyczne
• Katastrofalne myślenie
• Sztywne myślenie
• Myślenie wytrwałe
• Brak uogólnień
Teoria umysłu to zdolność do atrybucji. Atrybucje to myśli, które tworzymy o innych, aby wyjaśnić, co dzieje się w naszych interakcjach z nimi i ich obserwacjach. Nikt tak naprawdę nie uczy nas atrybucji; po prostu robimy to automatycznie. W większości przypadków możemy dobrze odgadnąć czyjeś intencje Na podstawie tych wniosków określamy, jak na nie zareagować. Jednak dzieci z AD nie wiedzą, jak dokonywać atrybucji. Dzieje się tak, ponieważ brakuje im Teorii Umysłu (ToM). Pojęcie teorii umysłu zostało również określone jako ślepota umysłu, mentalizacja i czytanie w myślach. Każdy z tych terminów definiuje zdolność wnioskowania o tym, co myślą, czują, wierzą i pragną inni, a także jakie są ich intencje i motywacje. Korzystając z ToM, możemy zrozumieć, co ludzie mówią i robią, i przewidzieć, co zrobią dalej. Krótko mówiąc, możemy stać w butach kogoś innego. Korzystanie z ToM daje nam zrozumienie innych, co pozwala nam kierować naszym zachowaniem i interakcjami z nimi. Dzieci i nastolatki z AD mają niedobór ToM. Nie rozumieją, że inni mają myśli i uczucia inne niż ich własne. Nie mogą stanąć na miejscu kogoś innego
Problemy z ToM mogą mieć znaczący negatywny wpływ na interakcje społeczne i relacje dzieci i nastolatków z AD. Praktycznie każde spotkanie towarzyskie wymaga użycia ToM. Ponieważ brakuje mu tej zdolności, Twoje dziecko może codziennie popełniać niezliczone błędy społeczne, gdy mówi i robi, co chce, bez zwracania uwagi na wpływ na innych. Bez ToM dziecko z AD nie jest w stanie określić, jak czuje się ktoś inny. Jego niezdolność do odczytywania emocjonalnego wyrazu oczu i twarzy skutkuje niewrażliwością na innych. Będzie postrzegany jako niegrzeczny, nieczuły i lekceważący, chociaż nie jest to jego zamiarem. Nie potrafi rozszyfrować intencji i dlatego często błędnie interpretuje przyczyny ludzkich działań. Nie będąc w stanie odróżnić działań przypadkowych od zamierzonych, dziecko z AD może wydawać się niemal paranoikiem, ponieważ zwykle zakłada, że inni są przeciwko niemu. Nie będąc w stanie wziąć pod uwagę czyichś uczuć, dziecko z Aspergerem jest gotowe do obrażania. Kiedy pojawiają się konflikty, dziecko z AD nie widzi strony drugiej osoby i będzie stanowczo podkreślać, że ma rację. Nie naprawi relacji przeprosinami, ponieważ zdaje sobie sprawę, że jego rówieśnik jest zdenerwowany. Te powtarzające się błędy społeczne powodują odrzucenie przez rówieśników. Na szczęście istnieją sposoby, aby pomóc dziecku nauczyć się ToM, których nauczysz się później
Nie ma formalnych testów służących do pomiaru lub diagnozy ToM. Istnieje jednak kilka technik, które mogą dać osobie oceniającej Twoje dziecko wyobrażenie o poziomie ZK, jakie rozwinęło Twoje dziecko. Jedną z takich technik jest zadanie Smarties. W zadaniu Smarties dziecko widzi pojemnik z cukierkami Smarties lub inny typ bardzo rozpoznawalnego pojemnika na cukierki. Dziecko jest pytane, co jest w pojemniku, a oczekiwaną odpowiedzią są "Inteligentne cukierki". Egzaminator otwiera pojemnik i zamiast Smarties wychodzą monety. Następnie mówi się dziecku, że jego matce zostanie pokazany pojemnik Smarties, a dziecko jest pytane, co według niego powie matka. Dzieci, które mają ToM mówią, że ich matka zgadnie, że pojemnik zawiera Smarties. Dzieci bez ToM powiedzą, że ich matka powie, że pojemnik zawiera monety. Dzieci z chorobą Alzheimera nie rozumieją, że ich matka nie wie, że egzaminator zrobił figla i zamiast cukierka włożył monety do pojemnika. Nie rozumieją różnicy między tym, co wiedzą, a tym, co wie druga osoba.
W wieku od sześciu do dwunastu lat ToM można ocenić za pomocą testu Strange Stories. Test rozpoczyna się od prostych historii o typowych sytuacjach społecznych. Na przykład, aby sprawdzić, czy dziecko rozumie, że jego słowa mogą ranić ludzi, czyta się mu opowieść o chłopcu, który nienawidzi prezentu, który dostał od rodziców na urodziny, a jednocześnie mówi, że go kocha. Większość dzieci w wieku siedmiu lat rozumie, że ten typ białego kłamstwa jest zwykle akceptowany, aby uniknąć zranienia czyichś uczuć. Dziecko z AD w tym samym wieku nie może zrozumieć, dlaczego chłopiec miałby kłamać. W tym teście historie stają się bardziej złożone i sprawdzają bardziej zaawansowane umiejętności ToM, takie jak rozumienie żartów, udawanie, nieporozumienia, przekonywanie, figury retoryczne, ironia, zapominanie, blefowanie i sprzeczne emocje. Historie z życia codziennego i Test ToM to dwa inne narzędzia, których oceniający i terapeuci mogą używać do mierzenia i monitorowania postępów w zakresie umiejętności TU Twojego dziecka. Testy te mogą być bardzo przydatne, pomagając terapeucie dziecka ustalić konkretne cele leczenia. Okresowe ponowne wykonywanie testów może pomóc w mierzeniu postępów.
Praktycznie każda interakcja, jaką mamy z ludźmi, wymaga korzystania z ToM. Łączymy się i odnosimy się do innych, którzy zauważają nasze uczucia i komentują je, potwierdzają je i zapewniają nam wsparcie. Ci, którzy ignorują, pomniejszają lub krytykują nasze uczucia, zwykle nie są zapraszani do pozostania w naszym życiu. Dzieci i nastolatki, którym brakuje ToM, mają wielkie trudności z nawiązaniem choćby jednego przyjaciela ze względu na ich niezdolność do zrozumienia uczuć innych. Wybieramy też przyjaciół, z którymi możemy rozmawiać i dzielić się pomysłami. Ludzie, którzy lekceważą to, co mówimy, zmieniają temat i monopolizują rozmowę, są szybko oceniani jako pozbawieni cech pożądanych do dalszej rozmowy, nie mówiąc już o przyjaźni. Dziecko z AD nie rozpoznaje, kiedy zraniło czyjeś uczucia i dlatego nie robi nic, aby to naprawić. Nie uczy się też na błędach społecznych. Brakuje mu świadomości, że zrobił coś złego. Nawet jeśli powiedziano mu, co powiedział lub zrobił, było to bolesne, nie może zrozumieć, dlaczego druga osoba czułaby się zdenerwowana. Bez umiejętności myślenia o tym, co czują i myślą inni, dziecko lub nastolatek z AD mają niewielkie szanse na włączenie się w rozmowy, zabawę i zajęcia z rówieśnikami. ToM pozwala każdemu z nas wyciągać wnioski na temat innych, abyśmy mogli wyjaśnić sobie ich zachowanie i przewidzieć, co zrobią dalej.
ToM rozwija się automatycznie dla większości dzieci bez formalnych instrukcji. Niemowlęta w wieku zaledwie dziewięciu miesięcy mogą uczestniczyć w początkowych etapach ToM. Angażując się we wspólną uwagę, starają się wskazywać innym przedmioty, którymi mogą się cieszyć. Dziecko wskazuje przedmioty i obserwuje swoich rodziców, aby zobaczyć, czy się uśmiechają, pokazując jej, że też im się to podoba. Brak wskazania obiektów i wspólnego doświadczenia przyjemności jest jednym z pierwszych wskaźników AD i sugeruje brak ToM. Przez półtora roku ToM obejmuje zabawę w udawanie, w której dziecko może używać przedmiotów w wyimaginowany sposób, zamiast wyłącznie do zamierzonego celu. Może użyć kartonu do swojego pociągu lub kija do swojej magicznej różdżki. Niepowodzenie dziecka z chorobą Alzheimera w rozwijaniu wyobrażonej zabawy jest kolejnym wskaźnikiem, który się ujawnia. Jednak często dopiero z perspektywy czasu rodzice przypominają sobie, że ich dziecko z chorobą Alzheimera wydawało się być bardzo przywiązane do zabawy zabawkami dokładnie tak, jak były przeznaczone, i rzadko angażuje się w udawanie. Pod koniec drugiego roku małe dzieci zaczynają zadawać pytania o to, co inni mówią, robią i myślą. Chociaż nie mogą jeszcze odgadnąć, co prawdopodobnie myśli druga osoba, rozumieją, że inni mają myśli i uczucia, które mogą różnić się od ich. Z drugiej strony dziecko z chorobą Alzheimera nie czyni tych obserwacji na temat innych ani nie kwestionuje tego, co robią lub dlaczego to robią. W wieku trzech lat małe dzieci rozumieją, że zobaczenie czegoś prowadzi do poznania tego. Rozumieją, że jeśli ktoś nie zauważył, że coś się wydarzyło, nie będzie wiedział, że to się wydarzyło. Natomiast małe dzieci z AD zakładają, że wszyscy wiedzą to, co wiedzą, nawet jeśli nie było drugiej osoby, aby to zaobserwować. W wieku czterech lat dzieci zaczynają rozwijać umiejętność odgadywania, co myśli inna osoba. Mogą odgadnąć, dlaczego inna osoba angażuje się w określone zachowanie i mogą odgadnąć, jak ktoś się czuje. Na tym poziomie mają ToM. Dzieci z AD nawet nie myślą o tym, co myślą, czują lub robią inni. W miarę jak dzieci dorastają, rozwijają coraz bardziej złożone umiejętności w ToM. Dziecko z AD jest jednak poważnie opóźnione i utknęło na etapie rozważania tylko tego, co myśli.
Specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym uważają, że do pewnego stopnia dzieci i młodzież z AD można nauczyć TU. Poprzez trening w zakresie emocji, umiejętności społecznych i "czytania w myślach" dzieci z chorobą Alzheimera mogą zdobyć pewną zdolność rozumienia tego, co myślą i czują inni, i wykorzystać to do kierowania swoimi słowami i zachowaniem. Podczas gdy ToM przychodzi w sposób naturalny innym dzieciom, dziecko z chorobą Alzheimera musi zostać pouczone, czym jest ToM i dlaczego tak ważne jest, aby z niego korzystać. Dziecko z AD faktycznie musi przejść przez listę kontrolną pytań:
1. Co myśli ta druga osoba?
2. Dlaczego robi to, co robi?
3. Jak on się teraz czuje?
4. Co on zamierza zrobić i powiedzieć dalej?
5. Jak mam odpowiedzieć?
Przetwarzanie tego wszystkiego wymaga czasu dla dziecka z AD. Kiedy dzieci z AD przechodzą szkolenie z ToM, okazuje się, że popełniają mniej błędów społecznych. Jednak sposób, w jaki używają umiejętności ToM, jest powolny i robotyczny. To tak, jakby uczyły się kroków do tańca, ale nie mają rytmu
Celem nauczania ToM jest zwiększenie zdolności dziecka do rozumienia, co myślą i czują inni ludzie. Rozwijanie tych umiejętności poprawi zdolność Twojego dziecka do okazywania empatii innym. Gry mogą być dla Twojego dziecka zabawnym sposobem na poznanie TU w sposób, którego nie traktuje jako doświadczenia edukacyjnego. Istnieje wiele różnych gier, które polegają na odgadywaniu, o czym myśli ktoś inny. Poniższe gry, chociaż nie zostały zaprojektowane w celu rozwijania TU, mogą dać dziecku bezpośrednie doświadczenie, koncentrując się na tym, co myśli druga osoba:
• Hasło: Gracze na zmianę podają jednowyrazowe wskazówki, podczas gdy drugi gracz próbuje odgadnąć hasło.
• Ja Szpieg: Gracze na zmianę w tajemnicy wybierają obiekt w pokoju, a drugi gracz próbuje odgadnąć obiekt.
• 20 pytań: Gracze na zmianę w tajemnicy myślą o przedmiocie, a drugi gracz ma dwadzieścia pytań, aby odgadnąć przedmiot.
• Wolałbyś…? Gracze czytają kartę opisującą scenariusz, a każdy gracz potajemnie zapisuje, co by zrobił w danej sytuacji. Gracze zdobywają punkty, jeśli poprawnie odgadną, co zrobiłaby druga osoba.
Dzieci z AD interpretują rzeczy bardzo dosłownie. Nie rozumieją sarkazmu, figur retorycznych, a nawet żartobliwego drażnienia. To tak, jakby słyszeli tylko słowa, które ludzie wypowiadają, i są głuchy na ton, ślepi na wyraz twarzy i nieświadomi intencji. Ich reakcja na to, co mówią inni, może brzmieć lekceważąco lub inteligentnie. Jeśli powiesz swojej córce: "Nie mogę już tego znieść!" Może odpowiedzieć: "Cóż, więc usiądź". Ona nie odpowiada. Ona naprawdę myśli, że dosłownie nie czujesz, że możesz fizycznie wstać. Jeśli twój syn zapyta, kiedy dostanie telewizor w swoim pokoju, i powiesz mu: "O tak, to się stanie!" przewracając oczami i sarkastycznym tonem głosu, zapyta, kiedy dokładnie dostanie swój telewizor. Słyszy twoje słowa, ale brakuje mu tonu głosu i wyrazu twarzy. Dzieci z AD mają podobną do robota interpretację słów, w których emocje nie są rejestrowane.
Świadomość, że Twoje dziecko nie "czyta między wierszami" pomoże ci być bardziej empatycznym i cierpliwym oraz mniej reaktywnym, gdy wydaje się, że z ciebie kpi. Kiedy twoje dziecko było dość małe, prawdopodobnie byłeś bardzo cierpliwy w wyjaśnianiu jej rzeczy, powtarzaniu jej czegoś w kółko, dopóki tego nie zrozumiała. Dzieci z AD wymagają tego samego rodzaju cierpliwości i powtarzania przez lata, wykraczając poza to, czego można by się normalnie spodziewać. Nie z własnej winy po prostu bardzo wolno rozumieją znaczenie tego, co mówią inni, chyba że jest to bardzo oczywiste i nie pozostawia miejsca na zniekształcenia. Możesz uratować swojemu dziecku zmieszanie i zakłopotanie, tłumacząc dla niego. Zamiast pozwolić jej zapytać kogoś, gdzie są robaki, które dostają ranny ptaszek, możesz zinterpretować to za nią w pytaniu, tak jakbyś to Ty potrzebował pomocy, na przykład pytając: "Czy masz na myśli, że powinniśmy wstać wcześnie, aby dostać nasze prace domowe wykonane przed wyjściem na plażę? " Możesz również wyrazić interpretację w formie umowy, na przykład: "Zgadza się - powinniśmy wstać wcześnie, abyśmy mieli resztę dnia na zabawę".
Myślenie czarno-białe odnosi się do widzenia sytuacji w biegunowych przeciwieństwach. Wszystko jest w jedną stronę lub odwrotnie. Myślenie czarno-białe uniemożliwia dziecku z AD widzenie odcieni szarości. Ponieważ sytuacje są zwykle złożone i można je postrzegać na wiele sposobów, czarno-białe wzorce myślowe dziecka z AD mogą być niesamowicie frustrujące dla innych. To normalne, że reagujesz logicznie i rozumując, gdy twoje zdanie jest utrwalone. Niestety dzieci i nastolatki z AD nie reagują na logikę. Prawdopodobnie będziesz mieć niezliczone przypadki, w których po prostu się poddałeś, włączając w to po prostu brak uzasadnienia z dzieckiem. Dzieci z AD nie mogą patrzeć na sytuacje z innej perspektywy niż ich własna. Nie biorą pod uwagę alternatywnych punktów widzenia. Kiedy podaje się sugestie, aby spróbować spojrzeć na sprawy z perspektywy drugiej osoby, jest ona zagubiona. Ponieważ widzą tylko swój punkt widzenia, są absolutnie pewni, że ich pogląd jest poprawny. Jeśli ktoś się z nim nie zgadza, dziecko z AD jest bardzo sfrustrowane. Będzie na to nalegał aby inni zaakceptowali jego punkt widzenia i nie interesuje go w ogóle co ma do powiedzenia druga osoba.
Logika, rozumowanie i wyjaśnianie niestety powoduje, że dziecko z AD staje się wściekłe i bardziej upiera się przy swoim punkcie widzenia. Lepiej pozwolić mu mieć swój punkt widzenia. Kiedy zauważysz, że czujesz się sfrustrowany, że po prostu nie chce słuchać rozsądku, musisz rozpoznać, że utknął w czarno-białym myśleniu i zakończyć rozmowę. W późniejszym czasie, kiedy jest spokojny, możesz poruszyć temat i wspólnie sporządzić listę wszystkich możliwych sposobów spojrzenia na sytuację lub wszystkich możliwych rozwiązań. Zapisz wszystkie możliwe pomysły, niezależnie od tego, jak dobre są i nie rób negatywnych komentarzy - w przeciwnym razie Twoje dziecko stanie się oporne. Napisz zalety i wady każdego z nich, a następnie omów, który pomysł wygląda najlepiej. Dzięki tej technice uczysz swoje dziecko, jak patrzeć na sytuacje z innej perspektywy. Może nadal sztywno trzymać się swojego pierwotnego pomysłu, ale przynajmniej uczysz go, jak rozważać inne opcje. Możesz również zachęcić go do zastanowienia się, co zrobiłby ktoś inny, gdyby znalazł się w jego sytuacji. Może też zareagować na sugestię, że poprosi innych, co by zrobili.
Dzieci z AD wysoko cenią zasady. Uważają, że zasady powinny być przestrzegane przez cały czas i przez wszystkich. Grając w gry, nalegają, aby inni przestrzegali zasad i wpadają w furię, gdy inne dzieci łamią lub zmieniają zasady. Nie może odpuścić i po prostu wrócić do gry. Kiedy jego rówieśnicy łamią reguły w mniejszych szkołach, jest pierwszy i często jedyny, który zaczyna bić. W przeciwieństwie do jego rówieśników, którzy już w przedszkolu nauczyli się, że jeśli zbyt dużo gadasz, szybko stajesz się nielubiany, dzieci z AD stają się policją w klasie i na placu zabaw. Chociaż dziecko z AD oczekuje, że inni osiągną doskonałość w przestrzeganiu zasad, sam nie jest w stanie osiągnąć tego wysokiego poziomu. Dzieci i nastolatki z AD zwykle nie są celowymi łamaczami reguł. Jednak ich niezdolność do tolerowania i radzenia sobie z frustracją powoduje częste łamanie zasad w postaci napadów złości, wybuchów i buntu. Dobra wiadomość dotycząca myślenia opartego na zasadach jest taka, że dziecko z AD rzadziej angażuje się w rażące łamanie zasad, takich jak kradzież i kłamstwo, gdy jest młode. Kiedy osiągnie wiek dojrzewania, rzadziej będzie palił, pije, wagarował i popełnił przestępstwa.
Spodziewaj się, że Twoje dziecko z AD będzie miało trudności z myśleniem opartym na zasadach znacznie dłużej niż jego rówieśnicy. Podczas gdy jego koledzy nauczyli się tolerować małe łamanie zasad w celu podtrzymania gry lub utrzymania przyjaźni, dziecko z AD bardzo powoli to rozumie. Stosuje koncepcję reguł sztywno, bez miejsca na zmiany. Może wydawać się dziwne, że postawienie sobie celu, aby spróbować pomóc mu zaakceptować, że czasami łamanie reguł jest w porządku, ale w rzeczywistości zdarzają się drobne naruszenia. Z pewnością nie powinieneś zachęcać go do łamania zasad, ale będzie lepiej dogadywał się z innymi, jeśli nauczy się tolerować to, gdy łamią zasady. Spodziewaj się, że będzie miał trudności ze zrozumieniem, które zasady są "w porządku" do złamania, a które są ważne do poinformowania osoby dorosłej o złamaniu. Zachęć go, aby poprosił o wskazówki w tej sprawie. Jeśli zauważysz, że nadal ma trudności z określeniem różnicy między dopuszczalnymi i niedopuszczalnymi naruszeniami zasad, możesz utworzyć dla niego listę z jedną kolumną złamanych zasad, aby poinformować dorosłego, a drugą ze złamanymi zasadami, które może zignorować
Dzieci z chorobą Aspergera prawdopodobnie będą uczciwe aż do okrucieństwa. Nie rozumieją, że wypowiadanie wszystkiego, co przyjdzie im do głowy, jest społecznie niewłaściwe. Nawet jeśli powiedziano mu, żeby nie mówił rzeczy, które mogłyby zranić czyjeś uczucia, dziecko z AD nie może zrozumieć, co jest złego w mówieniu prawdy. Nie potrafią stanąć na cudzych butach i zrozumieć, jakie to uczucie, gdy ktoś im powie, że są grubi lub że ich włosy wyglądają dziwnie. Kiedy dziecko z AD jest poprawione i powiedziano mu, żeby tego nie mówił, jest oszołomione i odpowiada: "Ale to prawda". Może to brzmieć jak opis typowego trzy- lub czteroletniego dziecka, które przechodzi przez etap mówienia głośno tego, co widzi, bez względu na wpływ, jaki ma to na innych. Jednak dzięki coachingowi większość dzieci szybko uczy się zachowywać obserwacje. błędów ludzi do siebie lub przynajmniej cicho powiedzieć to rodzicom. Dziecko z AD nie rozumie jednak, jak coś, co jest prawdziwe, może kogoś zranić.
Zrozumienie, że twoje dziecko nie mówi krzywdzących rzeczy, aby być złośliwym, może ułatwić ci poświęcenie czasu potrzebnego na nauczenie go, że prawdy nie zawsze należy mówić głośno. Spodziewaj się, że będziesz musiał wielokrotnie uczyć go tej lekcji przez kilka lat. Ponieważ nie rozumie, jak czuje się obrażona osoba, będzie mu bardzo trudno pojąć, czego nie powinien mówić. Kiedy w końcu zrozumie, że mówienie ludziom, że są brzydcy, jest bolesne, nie będzie w stanie tego uogólnić, aby wiedzieć, że nie powinien mówić ludziom, że ich zęby lub włosy są brzydkie. Ponieważ dzieci z chorobą Alzheimera myślą bardzo dosłownie i nie stosują tego, czego się nauczyły, w innych sytuacjach, można oczekiwać, że będą przez wiele lat kontynuować myślenie zgodne z prawdą. Jeśli zauważysz, że twoje dziecko nie reaguje na twoje werbalne nauki, pomocne może być sporządzenie listy komentarzy, których nie można powiedzieć innym. Gdy słyszysz, że przekazuje innym nieodpowiednie komentarze, możesz dodać je do listy, którą przeglądasz z nim co tydzień.
Perfekcjonizm to nietolerancja na mniej niż doskonałe wyniki. Wiele dzieci z AD dąży do doskonałości i jest bardzo sfrustrowanych, gdy jej nie udaje się osiągnąć. Jest to najczęściej widoczne podczas zajęć lekcyjnych i prac domowych, w których dziecko z chorobą Alzheimera może w kółko wymazywać papier, czasami aż do rozdarcia, w swoim dążeniu do perfekcyjnego napisania słowa. Jego niezdolność do zrobienia tego "we właściwy sposób" uniemożliwia mu kontynuowanie pracy i wykonywanie swojej pracy. Perfekcjonizm pojawia się również w dziecięcej zabawie AD. Jest o wiele bardziej zainteresowany organizowaniem swojej kolekcji specjalnych zainteresowań lub opowiadaniem swojemu towarzyszowi zabaw o wszystkich zasadach, które stworzył, i pozostawia niewiele czasu na zabawę. Nie może zmienić biegów i zacząć grać, mimo że jego towarzysz może grozić, że znajdzie kogoś innego do zabawy. Większość bardzo małych dzieci doświadcza kilku epizodów frustracji, gdy nie mogą perfekcyjnie wykonać zadania. Dzięki coachingu rodziców szybko uczą się akceptować, że błędy są częścią życia. Dziecko z AD ma jednak powtarzające się przypadki niezdolności do radzenia sobie z niedoskonałością w sobie i innych. Płacz, wrzask, rzucanie przedmiotami i całkowite rzucenie pracy to typowe skutki perfekcjonizmu
Prawdopodobnie już używasz dobrych technik, aby zachęcić swoje dziecko do nauczenia się akceptowania tego, że błędy są w porządku i że wszyscy je popełniają. Kiedy widzisz, jak popełnia błąd, mówiąc mu łagodnym głosem: "W porządku", "Po prostu kontynuuj" lub "Nie martw się o to", może pomóc mu zasiać myśli, które w końcu zacznie mieć jego własny. Bardzo ważne jest, abyś nauczył się odczytywać poziom frustracji swojego dziecka, aby wybrać najlepszą technikę. Bardzo łagodna frustracja związana z perfekcjonizmem Twojego dziecka wymaga bardzo łagodnej techniki z Twojej strony. Gdy będzie coraz bardziej zdenerwowana, twoje techniki będą rosły intensywność, jak na poniższej liście:
• Ustaw na początku ton, że błędy są w porządku i nie przejmuj się nimi.
• Przerwij jej perfekcjonistyczny schemat myślowy, pytając, czy chciałaby iść dalej.
• Zachęcaj ją, aby oceniła swój błąd, pytając, jak musi wyglądać, zanim będzie szczęśliwa.
• Zachęć ją, aby zrobiła sobie pięciominutową przerwę i zrobiła coś fajnego.
• Stwórz krótkie odwrócenie uwagi, na którą jesteś pewien, że zareaguje (np. Wpuść psa, żeby go pogłaskał, daj jej ulubioną ucztę do jedzenia).
• Zapytaj, co możesz zrobić, aby jej pomóc.
• Zapytaj, czy chciałaby, abyś jej ją odebrał, aby mogła przestać o tym myśleć i zamiast tego wykonać swoją inną pracę.
• Daj jej empatyczne ostrzeżenie, że jeśli nie może się zatrzymać i ruszyć dalej, zabierzesz jej to, żeby przestała być tak zdenerwowana i pozwolisz jej wrócić do tego później.
• Zabierz jej pracę i każ jej zrobić sobie przerwę.
Myślenie katastroficzne odnosi się do postrzegania przykrych sytuacji jako okropnych. To, co dla zewnętrznego obserwatora wydaje się trywialnym problemem, jest postrzegane jako przerażający, nie do przezwyciężenia problem dla dziecka z AD. Ponieważ widzą rzeczy tylko w odcieniach czerni i bieli, nie mogą ocenić powagi problemu. Rzeczy są albo dobre, albo naprawdę źle - bez niczego pomiędzy. Kiedy coś pójdzie nie tak, dziecko z chorobą Aspergera często postrzega to jako niszczące. Dzieci z chorobą Alzheimera angażują się w wiele katastroficznego myślenia. Nie tylko reagują na naprawdę denerwujące sytuacje z intensywnym cierpieniem, ale reagują tak samo na drobne podrażnienia, których większość dzieci nawet by nie zauważyła. Katastrofują, jak złe rzeczy są i wierzą, że to zawsze będzie straszne. Z tego wzorca myślowego pochodzą intensywne emocje gniewu, frustracji i smutku. Spodziewamy się, że małe dzieci będą intensywnie reagować, gdy coś je zdenerwuje, ponieważ nie mogą jeszcze spojrzeć na wydarzenie z szerszej perspektywy. Nie mogą też myśleć o najbliższej przyszłości i rozumieją, że prawdopodobnie istnieje szybkie rozwiązanie problemu. Dzieci z AD mają ten sam typ myślenia. Wydarzenia są wyolbrzymione i utknęły w tym katastrofalnym myśleniu
Katastrofalne myślenie będzie łatwe do rozpoznania w swoim dziecku. Kiedy jesteś oszołomiony, jak zdenerwowany jest banalnym wydarzeniem, możesz być pewien, że ma katastrofalne myśli. Podobnie jak w przypadku wielu błędów myślenia AD, logika i rozumowanie nie wydają się pomagać mu się uspokoić. Mówienie mu: "Nie jest tak źle" działa tylko po to, by go zmusić bardziej zdecydowany pokazać ci, jakie to naprawdę straszne. Niezależnie od tego, jak drobna wydaje Ci się sytuacja, zdaj sobie sprawę, że dla Twojego dziecka to wielka sprawa. Zamiast przekonywać go, że nie jest "tak źle", zachęć go do wyrażenia swoich myśli i uczuć: "Widzę, że jesteś zdenerwowany, że Sean spojrzał na twoją zabawkę. Co chciałeś, żeby się stało? " Następnie okaż empatię i zapytaj go, co można teraz zrobić: "Wiem, że to rozczarowujące, gdy zrujnujesz swoje zaskoczenie. Co możemy teraz zrobić?" Nie zdziw się, jeśli powie Ci, że "nic!" Można to zrobić. Nie spodoba mu się twoja sugestia, ale przynajmniej zasiewasz dla niego ziarno, by nauczył się, jak się uspokoić i spojrzeć na to z perspektywy. Wtedy będziesz musiał dać mu trochę czasu na zdenerwowanie i odzyskanie sił w swoim czasie.
Sztywne myślenie pojawia się, gdy ludzie utknęli w jednym punkcie widzenia i nie mogą myśleć o rzeczach w inny sposób. To jest sztywne myślenie charakterystyczne dla dzieci i nastolatków z AD. Pojawia się we wszystkich dziedzinach życia. W zabawie nie mogą być elastyczni i współpracować ze swoimi rówieśnikami, ponieważ myślą o tym, jak powinno być i nie mają miejsca na alternatywy. W szkole i odrabianiu prac domowych są sztywni w podejściu do pracy i nie są otwarci na sugestie rodziców i nauczycieli; w związku z tym mają problemy z wykonywaniem zadań. W konfliktach z innymi są zamknięci na rozważenie swojego wkładu w nieporozumienie; dlatego nie mogą naprawiać relacji. Nietrudno zobaczyć, jak sztywne myślenie przeszkadza w życiu codziennym i związkach. Dziecko z AD widzi świat tylko po swojemu i wierzy, że wszyscy inni są w błędzie. Nieuwzględnienie alternatywnych punktów widzenia i różnych sposobów rozwiązania problemu lub podejścia do zadania powoduje, że dziecko z AD popełnia w kółko te same błędy. Nie może korzystać z doświadczenia, ponieważ nie jest otwarty na pomysły inne niż jego własne.
Pierwszą częścią pomocy dziecku w sztywnym myśleniu jest praca nad własnym poziomem frustracji. Zrozumienie, że jej wzorce myślowe nie są celowym uporem, ale prawdziwą niezdolnością do rozważenia różnych perspektyw, może pomóc ci w cierpliwości, której potrzebujesz. Wyobraź sobie, że jesteś po jednej stronie solidnych drzwi, a ona po drugiej i nalegasz, żeby skomentowała twoją nową fryzurę. Mówi ci, że nie widzi tego z powodu drzwi. Ciągle nalegasz, żeby skomentowała twoją fryzurę. Dopóki drzwi się nie otworzą, nigdy nie będzie mogła zobaczyć twojej fryzury. Na co dzień dzieci i nastolatki z AD nie widzą tego, co znajduje się po drugiej stronie drzwi. Co więcej, nie wiedzą nawet, że są drzwi, które mogliby otworzyć, aby zobaczyć, co jest po drugiej stronie. Przez lata będziesz musiał popracować nad skłonieniem dziecka do rozważenia różnych pomysłów. Zawsze uwzględniaj punkt widzenia dziecka: "Rozumiem, dlaczego tak myślisz", zanim zaproponujesz alternatywę: "Oto inny sposób, aby o tym pomyśleć . " Nie upieraj się, że masz rację, a on się myli. Zamiast tego użyj języka w stylu: "Co byś powiedział. . . ? " Pomyśl o tym w kategoriach starego zwrotu "Możesz doprowadzić konia do wodopoju, ale nie możesz zmusić go do picia".
Myślenie wytrwałe ma miejsce, gdy ktoś wpada na pomysł i po prostu nie może go wyrzucić. Dziecko z AD prawie codziennie ma wytrwałe myśli. Niektórzy rodzice używali terminów obsesyjne lub kompulsywne, aby opisać perseweratywne myślenie ich dziecka. Jednak w prawdziwym zaburzeniu obsesyjno-kompulsywnym myśli perseweracyjne są niepożądane i niepokojące. W AD są zwykle przyjemni i skupieni na szczególnym zainteresowaniu dziecka. Powtarzające się myśli o jego szczególnym zainteresowaniu sprawiają, że ciągle o tym mówi. Dzieci z chorobą Alzheimera demonstrują również perseweratywne myślenie w szkole, zadając niekończące się pytania na określony temat. Dziecko z AD może być podekscytowane, gdy usłyszy lekcję o angielskich pielgrzymach, którzy przypłynęli do Ameryki. Jeśli zainteresuje się angielskimi statkami, zada pytania dotyczące statków, z których każdy będzie bardziej szczegółowy i wykraczający poza temat angielskich odkrywców. Temat statków grzęźnie mu w głowie i nie może przestać o tym myśleć. Jego nauczyciele i koledzy z klasy są zirytowani i trzeba mu nakazać, aby przestał prosić o pytania dotyczące statków. Kiedy wróci do domu, będzie mówił o statkach i zadawał pytanie za pytaniem. Kiedy zmieniasz temat, przenosi go z powrotem na statki.
Nie ma prawdziwej odpowiedzi, jak wyznaczyć granicę, aby powstrzymać dziecko przed wytrwałością w temacie i dać mu swobodę myślenia i być dociekliwym. Z pewnością chcesz zachęcić swoje dziecko do nauki, zadawania pytań i ekscytacji różnymi tematami. Jednak prawdopodobnie nie chcesz rozmawiać o silnikach samolotów przez trzy godziny, podobnie jak reszta świata. Istnieje również wiele przypadków, w których myślenie wytrwałe może mu przeszkadzać i rozpraszać, a on będzie potrzebował, abyś pomógł przerwać schemat myślowy. W klasie jego nauczyciel może przerwać wytrwałe pytania, mówiąc mu: "Jeszcze jedno pytanie, a potem wrócimy do lekcji". Rodzice, krewni i inni dorośli mogą używać tej samej techniki. Jeśli Twoje dziecko nie chce zadać jeszcze jednego pytania, można mu przypomnieć: "Nie mówimy już o zegarach; teraz mówimy o tym, jaki film zobaczymy dziś wieczorem ". Albo można mu powiedzieć, kiedy można powrócić do tematu zegarów: "Nie mówimy już o zegarach, ale dziś wieczorem przed snem możemy znowu o nich porozmawiać".
Uogólnienie to termin używany w odniesieniu do uczenia się w jednym ustawieniu, które jest automatycznie przenoszone na inne ustawienia. Jeśli twoje dziecko nauczy się, że musi podnosić rękę w szkole, prawdopodobnie podniesie rękę w szkółce niedzielnej, nawet jeśli nie zostało to specjalnie nauczone. Uogólnił uczenie się od jednej sytuacji do podobnej sytuacji. Większość dzieci łatwo uogólnia naukę. Jeśli nauczysz ich, że kradzież cukierków ze sklepu jest czymś złym, automatycznie zorientują się, że kradzież ciasteczek jest również złem. Dzieci z AD są jednak bardzo słabe w generalizowaniu i nie uczą się na podstawie doświadczenia. Zdyscyplinowanie za uderzanie rówieśnika na placu zabaw nie skutkuje nauczeniem się, że nie powinien on także uderzać rówieśnika w autobusie. Brak uogólnień jest jedną z trudności w leczeniu dzieci z AD. To, czego uczą się w terapii, często nie daje uogólnień. Chociaż mogą stać się bardzo sprawni w wykorzystywaniu swoich umiejętności komunikacyjnych w terapii rodzinnej, po powrocie do domu to tak, jakby nigdy nie słyszeli o umiejętnościach komunikacyjnych. Niektórzy rodzice donoszą, że ich dzieci z chorobą Alzheimera powiedziały im: "Te umiejętności są przydatne tylko wtedy, gdy jesteśmy na terapii, a nie w domu!"
Na szczęście z Twoją pomocą Twoje dziecko nauczy się generalizować. Rodzice są kluczem do uczenia dzieci, jak stosować swoje umiejętności w innych sytuacjach. Aktywny udział w nauce tych samych umiejętności co Twoje dziecko i ćwiczenie ich razem z nim doprowadzi do sukcesu. Może pójść do najbardziej prestiżowej szkoły i poddać się terapii u najbardziej znanego psychologa, ale jeśli nie wykorzystujesz tych umiejętności w życiu codziennym, nie oczekuj od niego. Niektórzy terapeuci dadzą Ci zeszyt ćwiczeń lub ulotki, które pomogą Ci uczynić nowe umiejętności częścią codziennego życia Twojej rodziny. Dobrym pomysłem jest również zaplanowanie prywatnych okresowych sesji z terapeutą Twojego dziecka, aby dowiedzieć się, czego się uczy i jak możesz wzmocnić lekcje w domu. Kiedy omawiasz ze swoim dzieckiem jakąś zasadę, zachowanie lub problem, zapytaj: "Gdzie musimy zastosować tę zasadę?" Dołącz do swojego dziecka, gdy recytuje listę miejsc. Listy pisane lub obrazkowe mogą być pomocnymi przypomnieniami o konkretnych problemach, z którymi Twoje dziecko ma problem. Możesz w przyjemny sposób zastanowić się nad poprzednią sytuacją problemową i przypomnieć mu, że obecna sytuacja jest taka sama, jak poprzednia.