Autor: admin

W dalszej części zostaną opisane programy terapii poznawczo-behawioralnej służące radzeniu sobie z gniewem, ale na tym etapie ważne jest, aby czytelnik wiedział, co robić, a czego nie, gdy osoba z zespołem Aspergera czuje się wyjątkowo zła i szybko traci kontrolę, tj. traci panowanie nad sobą i wchodzi w stan wściekłości. Wszyscy czasami czujemy złość, a znam dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera, którzy bardzo rzadko czują złość. Jednak kiedy uczucia złości są niezwykle intensywne i prowadzą do wybuchowej wściekłości, istnieje termin diagnostyczny, który może dotyczyć niektórych osób z zespołem Aspergera. zespół. Przerywane zaburzenie wybuchowe (IED) jest zawarte w podręczniku diagnostycznym DSM-IV i jest zdefiniowane w następujący sposób:

Osoba ma kilka dyskretnych epizodów braku oporu wobec impulsów, które skutkują poważnym napadem lub zniszczeniem mienia, stopień agresji jest rażąco nieproporcjonalny do jakichkolwiek przyspieszających psychospołecznych stresorów i nie jest uwzględniany przez inne zaburzenia psychiczne, takie jak zaburzenia osobowości, psychotyczne zaburzenia zachowania lub ADHD, alkohol lub narkotyki.

Tak więc, jeśli osoba z zespołem Aspergera ma problemy z radzeniem sobie z gniewem, który jest okresowy i skrajny, może istnieć odpowiednia kategoria diagnostyczna, która powinna umożliwić tej osobie dostęp do odpowiedniego leczenia. Kiedy zajmujesz się osobą z zespołem Aspergera, która czuje się zła, ważne jest, aby wiedzieć, że niektóre działania mogą powodować wzrost uczucia złości; obejmują one podnoszenie głosu, konfrontację, sarkazm, bycie emocjonalnym i stosowanie fizycznej powściągliwości. Podniesienie głosu i konfrontacja (podkreślenie kar) zaognią sytuację i spowodują, że osoba z zespołem Aspergera stanie się bardziej wzburzona i mniej elastyczna w myśleniu, co hamuje zdolność do rozważenia odpowiedniej możliwości zmniejszenia uczucia złości. Sarkazm sprawi, że osoba z zespołem Aspergera będzie bardziej zdezorientowana; a druga osoba staje się emocjonalna, zła, a czasem nawet czuła, może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego i „dodać oliwy do ognia”. Kiedy rozmawiałam z dzieckiem z zespołem Aspergera o strategiach zachęcania go, by nie wpadał we wściekłość, zapytałam, czy przytulenie matki pomogłoby mu poczuć się lepiej. Odpowiedział z naciskiem: „Nie! To mnie denerwuje”. To była bardzo przydatna informacja. Dotyk, a zwłaszcza próby ograniczenia fizycznego, mogą zwiększyć uczucie złości i poziom energii. Czasami pytanie osoby „O co chodzi?” może również zaognić sytuację, ponieważ podczas doświadczania poważnego stresu emocjonalnego zdolność osoby do wyrażania przyczyny gniewu może zostać znacznie zmniejszona i powodować dalszą frustrację. Zalecam, aby gdy dziecko lub dorosły z zespołem Aspergera jest wściekły, osoba zarządzająca sytuacją używa cichego i stanowczego głosu, być może nie pytając o przyczynę wzburzenia, ale skupiając się na rozproszeniu lub bardziej konstruktywnych sposobach uwolnienia emocjonalnego energia. Może to obejmować sugerowanie dostępu do szczególnego zainteresowania, które może być absorbujące umysł i niezwykle przyjemne, tak że gniewne uczucia są wykluczone z myśli osoby; samotność, aby powoli się uspokoić; lub energiczna aktywność fizyczna, taka jak długi bieg, aby „spalić” destrukcyjną energię.

Nie wiemy, jak powszechne są problemy z zarządzaniem gniewem u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera, ale wiemy, że gdy pojawiają się problemy z wyrażaniem gniewu, osoba z zespołem Aspergera i członkowie rodziny bardzo chcą zmniejszyć częstotliwość, intensywność i konsekwencje gniewu. Szybkość i intensywność gniewu, często w odpowiedzi na stosunkowo błahe wydarzenie, może być ekstremalna. Używając metafory regulacji głośności dla emocjonalnej intensywności ekspresji, z gradacją od jednego do dziesięciu, typowe dziecko będzie stopniowo zwiększać wyrażanie gniewu na wszystkich poziomach głośności. Dziecko lub osoba dorosła z zespołem Aspergera może mieć tylko dwa ustawienia, od jednego do dwóch oraz od dziewięciu do dziesięciu. Zdarzenia, które mogą wywołać reakcję od trzech do ośmiu u typowego dziecka, mogą wywołać dziewięć lub dziesięć poziomów ekspresji u osoby z zespołem Aspergera. Tak więc u niektórych osób z zespołem Aspergera wydaje się, że istnieje wadliwa regulacja emocji lub mechanizm kontroli wyrażania gniewu. Kiedy czuje się zła, osoba z zespołem Aspergera nie wydaje się być potrafić zatrzymać się i pomyśleć o alternatywnych strategiach rozwiązania sytuacji, biorąc pod uwagę jego zdolności intelektualne i wiek. Często pojawia się natychmiastowa reakcja fizyczna bez starannego przemyślenia. Kiedy gniew jest intensywny, osoba z zespołem Aspergera może być w „ślepej wściekłości” i nie być w stanie dostrzec sygnałów wskazujących, że należałoby przestać. Uczucia gniewu mogą być również odpowiedzią w sytuacjach, w których oczekiwalibyśmy innych emocji. Zauważyłem, że smutek może być wyrażany jako gniew. Prowadząc program terapii poznawczo-behawioralnej dotyczący zarządzania emocjami dla grupy nastolatków z zespołem Aspergera, zapytałem członków grupy, jak każdy z nich wyraża uczucie smutku. Niektóre odpowiedzi były typowe dla ich rówieśników, na przykład „być sam”, „idź na spacer” i „czasami płacz”. Jednak kilku członków grupy powiedziało „spróbuj rozbić szkło”, „graj ​​w brutalne gry komputerowe” i „uderz mi w poduszkę”. Obserwacja tych zachowań u typowego nastolatka wskazywałaby na uczucia złości, a nie smutku. Mylące połączenie gniewu i depresji pojawiło się, gdy Luke powiedział: „Kiedy jestem zły, mówię, że chcę się zabić”. Jeden z nastolatków z zespołem Aspergera w grupie poinformował mnie, że kiedy czuje się smutny, „złości się na ktoś, kto próbuje mnie pocieszyć”. Słowa i gesty wyrażające uczucia nie są dla niego emocjonalną regeneracją i mogą skutkować gniewną i agresywną reakcją. Pewna nastolatka z grupy powiedziała: „Płacz nie działa na mnie, więc zamiast tego wpadam w złość i rzucam patykami”. Również dla niej łzy nie są emocjonalną ulgą. Jednak fizyczne i destrukcyjne działanie naprawia smutne uczucie. Niestety, inni zinterpretowaliby takie zachowanie jako oznaki złości i agresji. Kiedy typowe dzieci i dorośli mają „negatywne” emocje lub myśli, takie jak uczucie smutku, niepokoju, zmieszania lub zakłopotania, mają rozległy zasób wyrażania emocji, który może być subtelny, precyzyjny i łatwo zrozumiały dla innych. Osoby z zespołem Aspergera mają ograniczony zasób wyrażania emocji, któremu brakuje subtelności i precyzji i który może łatwo zostać błędnie zinterpretowany przez innych. Istnieją inne powody, dla których zarządzanie gniewem może stać się problemem dla osoby z zespołem Aspergera. W przypadku bardzo małych dzieci, a nawet niektórych dorosłych z zespołem Aspergera, agresja może pełnić funkcję osiągania samotności. Dziecko w wieku przedszkolnym denerwuje się, że przeszkadzają mu inne dzieci lub musi się z nimi bawić i szybko przekonuje się, że obraźliwy język oraz agresywne gesty i działania mogą trzymać inne dzieci na dystans. Takie zachowanie może trwać przez całe życie. Doug, dorosły z zespołem Aspergera, który jest zaniepokojony swoim temperamentem, powiedział: „Gniew jest narzędziem odpychania ludzi”, a Grant powiedział: „Ludzie zostawiają mnie w spokoju, jeśli wyglądam imponująco”. wpadnie w złość i użyje aktów agresji, aby osiągnąć opętanie, dominację i kontrolę. Stopniowo akty agresji i gróźb zastępują negocjacje, kompromis i współpraca oraz świadomość, że czasem można uzyskać to, czego się chce, będąc miłym. Strategie te mogą nie być oczywiste dla dzieci z zespołem Aspergera, które mają tendencję do polegania na niedojrzałych, ale czasami skutecznych strategiach konfrontacji i szantażu emocjonalnego. Zauważyłem, że u niektórych dzieci z zespołem Aspergera może rozwinąć się zaburzenie zachowania polegające na stosowaniu gróźb i aktów przemocy w celu kontrolowania swoich okoliczności i doświadczeń. Na przykład mogą grozić, że skrzywdzą matkę, jeśli będzie nalegać na ich pójście do szkoły; lub mogą użyć przemocy, aby skłonić ją do zakupu czegoś związanego z ich szczególnym zainteresowaniem. Ciekawe, że takie konfrontacyjne, opozycyjne i agresywne zachowanie zwykle nie jest wzorowane na członku rodziny.

Rzeczywiście, rodzice, którzy są narażeni na groźby i akty przemocy, są często bardzo potulnymi ludźmi, którym może brakować asertywności w sytuacjach konfliktowych. Uczucie gniewu w odpowiedzi na to, co ktoś robi, może prowadzić do aktów agresji, jako skuteczny sposób na zatrzymanie ludzi. Na przykład, jeśli dziecko z zespołem Aspergera jest dokuczane lub zastraszane, może mieć stosunkowo ograniczony zakres możliwości zakończenia tego doświadczenia. Pierwsza opcja to powiedzenie osobie, aby przestała, ale jeśli to nie działa i nie ma ignorowania tej osoby ani nie zgłaszania sytuacji osobie dorosłej, jedyną opcją pozostającą dziecku z zespołem Aspergera jest podjęcie czynu wybuchowej agresji, aby zakończyć nieznośne dokuczanie i dręczenie. Używam wyrażenia „trzy uderzenia i odpadniesz”. Dziecko z zespołem Aspergera może kilka razy poprosić osobę, która ją drażni lub dręczy, aby przestała. Jeśli to nie zadziała, jedyną znaną dziecku alternatywą, która powstrzyma drugą osobę, jest użycie przemocy. Chociaż dziecko może być świadome konsekwencji takiego niedopuszczalnego zachowania, nie może dalej znosić dręczenia i może nie wiedzieć, co jeszcze zrobić. W części 1 odniesiono się do czterech psychologicznych reakcji dziecka na rozpoznanie odmienności od innych dzieci oraz posiadanie profilu zdolności i zachowania wskazującego na zespół Aspergera. Jedną z reakcji jest stanie się aroganckim, z wysokimi standardami oczekiwań wobec siebie i innych oraz tendencją do odczuwania wielkiej złości, gdy jest zdezorientowany lub sfrustrowany. Inne osoby są postrzegane jako głupie lub celowo próbujące zdezorientować lub zirytować dziecko. Uczucia gniewu szybko stają się myślami o zemście, zniszczeniu, karze i fizycznym odwecie. Poprzednia część tej części dotyczyła wysokiej częstości występowania depresji u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera. W typowej depresji występuje brak energii, niska samoocena i obwinianie się. Uczucia są zinternalizowane. Czasami jednak depresja jest raczej eksternalizowana (obwinianie innych), niż internalizowana i związana z okresami intensywnej energii emocjonalnej. Klinicyści będą używać terminu „zewnętrzna, pobudzona depresja”. Kiedy otrzymuję skierowanie na dziecko lub osobę dorosłą z zespołem Aspergera, która ma problemy z zarządzaniem gniewem, częścią procesu oceny jest aby ustalić, czy oznaki gniewu są rzeczywiście oznakami klinicznej depresji i powinny być traktowane jako takie. Mogą istnieć neurologiczne przyczyny problemów z zarządzaniem emocjami w ogóle, aw szczególności z zarządzaniem gniewem. Wiemy, że część mózgu zwana ciałem migdałowatym może być strukturalnie i funkcjonalnie nieprawidłowa u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera. Ciało migdałowate pełni wiele funkcji, w tym percepcję i regulację emocji, zwłaszcza strachu i gniewu. Metaforą pomagającą zrozumieć funkcję ciała migdałowatego jest metafora pojazdu poruszającego się po autostradzie. Płaty czołowe mózgu to kierowca, który podejmuje decyzje wykonawcze, co robić, dokąd jechać itp. Ciało migdałowate działa jak deska rozdzielcza samochodu, dostarczając kierowcy sygnałów ostrzegawczych dotyczących temperatury silnika, ilości oleju i paliwa oraz prędkość pojazdu. W przypadku osób z zespołem Aspergera „deska rozdzielcza” nie funkcjonuje konsekwentnie. Informacje o rosnącym „ciepieniu” emocjonalnym i funkcjonowaniu silnika (poziom emocji i stresu) nie są dostępne dla kierowcy jako ostrzeżenie o zbliżającej się awarii. To może wyjaśniać, dlaczego dziecko lub dorosły wydaje się nie być świadomy narastającego stresu emocjonalnego, a jego myśli i zachowanie nie wskazują na pogorszenie nastroju. W końcu stopień emocji lub stresu jest przytłaczający, ale może być już za późno na poznawczą lub rozważną kontrolę emocji. Nie było wczesnych sygnałów ostrzegawczych o załamaniu emocjonalnym w obserwowalnym zachowaniu, które mogłyby być wykorzystane przez inną osobę do naprawy nastroju, ani sygnałów ostrzegawczych w świadomych myślach osoby z zespołem Aspergera, które umożliwiłyby jej opanowanie. Chociaż dysfunkcja ciała migdałowatego jest wiarygodnym wyjaśnieniem trudności w komunikacji i regulacji emocji, jest to spekulacja i ważne jest, aby stwierdzić, że upośledzenie funkcji ciała migdałowatego nie powinno być wykorzystywane jako wymówka do unikania odpowiednich obowiązków i konsekwencji. Nie chcę, aby dzieci mówiły, że nie mogą powstrzymać się od złości, zepsucia czegoś lub zranienia kogoś, i że to jego wadliwe ciało migdałowate było winne. Inne przyczyny problemów z radzeniem z gniewem to trudności w wyrażaniu uczuć słowami (aleksytymia) oraz używanie aktów fizycznych do wyrażania nastroju i uwalniania energii emocjonalnej. Czasami gniew jest celowo skierowany na osobę jako środek poprawiający nastrój. Dziewczyna z zespołem Aspergera słynęła w szkole z grzecznego i uległego zachowania, ale po powrocie do domu notowała coś przeciwnego. Powstrzymała stres w klasie i na placu zabaw, ale po powrocie do domu znęcała się werbalnie i fizycznie w stosunku do swojej młodszej siostry. powód był oczywisty i odpowiedział: „Ponieważ dzięki temu czuję się lepiej.” Psychologicznym określeniem takiego zachowania jest wzmocnienie negatywne. Zranienie siostry zakończyło jej cierpienie i było potężnym wzmocnieniem agresywnego zachowania. Czasami akty agresji są uderzeniami wyprzedzającymi. Dziecko z zespołem Aspergera ma wcześniejsze doświadczenie, aby sugerować lub mieć powody, by sądzić, że określone dziecko będzie dla niego celowo złośliwe. Bez prowokacji ze strony drugiego dziecka chłopiec lub dziewczynka z zespołem Aspergera przewiduje konflikt i czyni pierwszy uderzenie: „Chciał być dla mnie złośliwy, więc najpierw go zraniłem.” Niestety uczucie złości i wynikająca z tego agresja jeszcze bardziej oddalają dziecko z zespołem Aspergera od konstruktywnych interakcji z rówieśnikami. Ponieważ rówieśnicy nie uważają dziecka z zespołem Aspergera za swojego przyjaciela, mogą zrezygnować z jakiejkolwiek odpowiedzialności za uspokojenie dziecka, gdy jest zły.

Nasze psychologiczne i biologiczne modele zaburzeń nastroju sugerują ciągłość między długotrwałym lękiem a depresją. Kiedy osoba jest niespokojna, myśli „A co, jeśli wydarzy się X?”. Ale w przypadku depresji osoba zakłada, że ​​najgorszy wynik jest nieunikniony. Interesujące jest to, że zarówno zaburzenia lękowe, jak i depresyjne reagują pozytywnie na te same leki i CBT. Istnieje szereg cech charakterystycznych depresji: wyczerpanie fizyczne i psychiczne; uczucie smutku lub pustki; i małe zainteresowanie wcześniejszymi przyjemnymi doświadczeniami. Może wystąpić wycofanie społeczne, zmiana apetytu z przyrostem lub utratą masy ciała oraz zmiana wzorca snu przy niewielkim lub nadmiernym śnie. Osoba mówi o poczuciu bezwartościowości i winy, nie jest w stanie się skoncentrować i może mieć myśli o śmierci. Osoby z zespołem Aspergera wydają się być podatne na depresję, a mniej więcej co trzecie dziecko i dorośli cierpią na depresję kliniczną. Przyczyn depresji u osób z zespołem Aspergera jest wiele i obejmują one długoterminowe konsekwencje dla samooceny poczucia nieakceptowanego i niezrozumianego, psychiczne wyczerpanie DEPRESJĄ Nasze psychologiczne i biologiczne modele zaburzeń nastroju wskazują na kontinuum między długotrwałym lękiem a depresja. Kiedy jest niespokojna, osoba myśli „A co, jeśli zdarzy się X?” Ale w przypadku depresji osoba zakłada, że ​​najgorszy wynik jest nieunikniony. Interesujące jest to, że zarówno zaburzenia lękowe, jak i depresyjne reagują pozytywnie na te same leki i CBT. Istnieje szereg cech charakterystycznych depresji: wyczerpanie fizyczne i psychiczne; od prób odniesienia sukcesu społecznego, poczucia samotności, bycia dręczonym, dokuczania, zastraszania i wyśmiewania przez rówieśników oraz pesymistycznego stylu poznawczego, skupiającego się na tym, co może pójść nie tak. Słuchałem nastolatków z zespołem Aspergera, którzy mają kliniczną depresję i często słyszałem komentarz: „Czuję, że nie pasuję”. Depresja może prowadzić do poważnego wycofania się z kontaktów społecznych i myśli, że bez sukcesu społecznego nie ma w życiu. Osoby z zespołem Aspergera są często perfekcjonistami, są wyjątkowo dobre w dostrzeganiu błędów i mają wyraźny lęk przed porażką. Może występować względny brak optymizmu, skłonność do oczekiwania na niepowodzenie i brak możliwości kontrolowania wydarzeń. Ponieważ nastolatek z zespołem Aspergera osiąga większą dojrzałość intelektualną, może to wiązać się z większym wglądem w bycie innym i samooceną bycia nieodwracalnie wadliwym i społecznie głupim. Niektóre cechy zespołu Aspergera mogą wydłużyć czas trwania i zwiększyć nasilenie depresji. Osoba z zespołem Aspergera może nie ujawniać swoich wewnętrznych uczuć, preferując wycofanie się w samotność, unikając rozmowy (zwłaszcza, gdy rozmowa dotyczy uczuć i doświadczeń) oraz próbując rozwiązać depresję poprzez subiektywne myślenie. Typowi ludzie są lepsi i bardziej pewni siebie w ujawnianiu uczuć i wiedzą, że inna osoba może przedstawić bardziej obiektywną opinię i działać jako środek wzmacniający emocje. Rodzina i przyjaciele typowej osoby mogą chwilowo zatrzymać i do pewnego stopnia złagodzić nastrój słowami i gestami otuchy i uczucia. Mogą być w stanie odwrócić uwagę osoby, która jest w depresji, inicjując przyjemne doświadczenia lub używając humoru. Te emocjonalne strategie ratunkowe są czasami mniej skuteczne w przypadku osób z zespołem Aspergera, które starają się samodzielnie rozwiązywać problemy osobiste i praktyczne, i dla których uczucie i współczucie mogą nie być tak skuteczne, jak naprawa emocji. Objawy depresji mogą być takie same, jakich można oczekiwać od typowych dzieci i dorosłych, ale klinicyści specjalizujący się w zespole Aspergera zauważyli inną cechę, która może wskazywać na depresję. Szczególne zainteresowanie osoby z zespołem Aspergera często wiąże się z przyjemnością i zdobywaniem wiedzy o świecie fizycznym, a nie społecznym. Jednakże, gdy osoba popada w depresję, zainteresowanie może stać się chorobliwe, a osoba zajęta aspektami śmierci. Czasami powód zmiany zainteresowania makabrą może być tajemniczy, ale jest to próba komunikowania przez dziecko zamieszania, smutku i niepewności co do tego, co robić. W swojej książce o autyzmie i zespole Aspergera Pat Howlin opisała Joshuę, którego ojciec był operatorem wiadomości podczas wojny. Jego ojciec zaginął na kilka dni i rodzina była bardzo zmartwiona. Joshua zaczął zadawać matce nieustanne pytania o broń używaną przez każdą ze stron i ile osób zostało zabitych. W tym czasie niepokoju o rodzinę Joshua nie wyrażał zmartwień ani nie szukał pocieszenia u członków rodziny. Po powrocie ojca chciał wiedzieć, ile trupów sfotografował. Kiedy Joshua został zapytany o jego widoczny brak troski lub współczucia, powiedział, że zdaje sobie sprawę, że jego matka i siostra były zdenerwowane, ale nie był w stanie ich uspokoić, ponieważ nie wiedział, co się stało z jego ojcem, i nie chciał powiedzieć kłamać – nie wiedział co powiedzieć. Jego chorobliwe zainteresowanie i pytania były w rzeczywistości „wołaniem o pomoc”, a jego próbą skomunikowania się i zrozumienia własnych uczuć. Rodzice i lekarze mogą potrzebować wyjrzeć poza przedmiot zainteresowania i rozpoznać zaburzenie nastroju (lęk lub depresję), które jest wyrażane w niekonwencjonalny sposób, ale w sposób, którego można oczekiwać od kogoś, kto ma trudności ze zrozumieniem i wyrażaniem emocji. Doświadczenie kliniczne potwierdza, że ​​niektórzy nastolatki i dorośli z zespołem Aspergera, którzy mają depresję kliniczną, mogą rozważyć samobójstwo jako sposób na zakończenie emocjonalnego bólu i rozpaczy. Osoba starannie planuje sposób samobójstwa na kilka dni lub tygodni. Jednak dzieci i niektórzy nastolatki z zespołem Aspergera mogą doświadczyć czegoś, co nazywam „atakiem samobójczym”, podjętą pod wpływem chwili decyzji o dramatycznym końcu życia. Liliana, dorosła osoba z zespołem Aspergera, skonceptualizowała ją intensywna depresja jako „migrena duszy”. U typowych ludzi rozpoznajemy napad paniki, który może wystąpić bardzo szybko i być nieprzewidziany; osoba ma nagłe i przytłaczające uczucie niepokoju. W ataku depresji osoba z zespołem Aspergera ma nagłe i przytłaczające uczucie depresji i może wystąpić impulsywna i dramatyczna próba samobójstwa. Dziecko może nagle przebiec przed jadącym pojazdem lub wejść na most, aby skoczyć z wysokości i zakończyć swoje życie. Ci, którzy byli z tą osobą, mogli nie zidentyfikować żadnego widocznego poprzednika myśli depresyjnej, ale niewielka irytacja, taka jak drażnienie lub popełnienie błędu, może wywołać intensywną reakcję emocjonalną, atak depresji. Osoba może być powstrzymana i uchroniona przed urazami, i, co niezwykłe, niedługo później zwykle powraca do swojego typowego stanu emocjonalnego, który nie wskazuje na ciężką depresję kliniczną. Kiedy dana osoba jest w depresji, istnieje również ryzyko samookaleczenia. Nita Jackson wyjaśniła w swojej autobiografii, że:

Inną rzeczą związaną z depresją jest to, że wszystko może spowodować łzę: melodia, sekwencja akordów, obraz, przedmiot nie na miejscu, drobinka kurzu na ramie obrazu… a potem wszystko, o czym mogę myśleć, to jak uciec przed bólem moja głowa, której jedyną drogą jest fizyczna. Samogwałt może przybierać różne formy. Nie chodzi tylko o brzytwy i noże.

Nie zawsze jest prawdą, że ludzie z zespołem Aspergera są egocentryczni i niedbali. Wielu moich przyjaciół z zespołem Aspergera mówi, że trzymają w tajemnicy swoje samookaleczenia, ponieważ nie chcą denerwować swoich rodzin. (Leczenie konwencjonalnej depresji klinicznej u osoby z zespołem Aspergera powinno być połączeniem leków, terapii poznawczo-behawioralnej i programów zachęcających do sukcesu społecznego, poczucia własnej wartości i bardziej optymistycznych perspektyw.

Oczekuje się, że fobia społeczna lub zespół lęku społecznego będą stosunkowo powszechne u osób z zespołem Aspergera, zwłaszcza w wieku młodzieńczym i dorosłym, kiedy są bardziej świadomi swojego zagubienia w sytuacjach społecznych, popełniania błędów społecznych i prawdopodobnie są wyśmiewani . Typowa osoba, która rozwija fobię społeczną, jest bardzo zaniepokojona tym, co pomyślą o niej inni, ze strachem przed zakłopotaniem. Zauważyłem, że młodzi ludzie z zespołem Aspergera, u których pojawiają się objawy fobii społecznej, bardziej unikają samokrytyki niż krytyki innych i mają patologiczny lęk przed popełnieniem błędu społecznego. Leczenie obejmuje leki i CBT, ale osoba z zespołem Aspergera, która ma fobię społeczną, będzie również potrzebowała wskazówek w zakresie poprawy umiejętności społecznych oraz zachęty do bycia mniej samokrytycznym i radzenia sobie z błędami społecznymi.

Mutyzm wybiórczy częściej dotyka dziewczynki niż chłopców, a przyczyną unikania mowy jest zwykle lęk. Kiedy ktoś jest niespokojny, reakcją może być walka, ucieczka lub zamrożenie. Tak więc niepokój może sprawić, że osoba będzie poruszona i niespokojna (walka), będzie próbowała uciec lub uniknąć sytuacji (ucieczka) lub zastygnąć w stanie niemożności uczestniczenia lub rozmowy. Dzieci z zespołem Aspergera, u których we wczesnych latach rozwija się mutyzm wybiórczy, mogą mówić płynnie, gdy są zrelaksowane, na przykład w domu, ale w szkole ich poziom lęku jest tak silny, że nie są w stanie (nie chcą) mówić. Programy leczenia powinny koncentrować się na tym, które aspekty kontekstu wywołują niepokój, oraz na opracowywaniu strategii zachęcających do relaksu i pewności siebie.

Typowe dzieci mogą odmówić pójścia do szkoły z wielu powodów, w tym z powodu niepokoju, chęci uniknięcia określonych lekcji i przebywania z przyjaciółmi poza terenem szkoły. Odmowa szkoły dla dzieci z zespołem Aspergera jest zwykle spowodowana lękiem. W przypadku małych dzieci może to być lęk separacyjny i niechęć do opuszczenia towarzystwa matki. Dziecko potrzebuje obecności rodzica, aby zapewnić wsparcie i wskazówki. Klasa może być bardzo zniechęcającym środowiskiem, które wywołuje znaczny niepokój. Może to skutkować prawdziwymi objawami fizjologicznymi związanymi z lękiem, takimi jak nudności, bóle głowy i problemy z jelitami. W późniejszym dzieciństwie kontrast między stylem życia i warunkami w domu a tymi w szkole może prowadzić do odmowy szkoły. Brak sukcesu akademickiego i społecznego, strach przed dokuczaniem i poczucie przytłoczenia doświadczeniami w klasie i na placu zabaw mogą prowadzić do fobicznej reakcji na szkołę. Programy leczenia będą musiały najpierw określić, które aspekty szkoły wywołują niepokój, a następnie zachęcić do osiągnięcia sukcesu w pracy szkolnej i integracji społecznej.

Zespół stresu pourazowego (PTSD) może być konsekwencją doświadczenia traumatycznego wydarzenia lub serii wydarzeń. Objawy kliniczne PTSD obejmują próby uniknięcia incydentu lub wspomnień o incydencie oraz oznaki lęku, depresji, złości, a nawet halucynacji związanych z przyśpieszającymi wydarzeniami lub wydarzeniami. W populacji ogólnej PTSD wiąże się z doświadczeniami wojennymi oraz nadużyciami seksualnymi, fizycznymi i emocjonalnymi. Wiem, że poważne i powtarzające się zastraszanie może wywołać kliniczne objawy PTSD u dzieci z zespołem Aspergera, a strach przed urazami fizycznymi w wyniku zastraszania jest często zgłaszany przez dzieci z zespołem Aspergera, które są niespokojne . Osoba może mieć natrętne wspomnienia traumatycznego wydarzenia, które bardzo trudno „zablokować”. Nastolatek z zespołem Aspergera wyjaśnił mi, że natrętne myśli (o byciu celem bardzo złośliwego zastraszania) wydają się prawie kłócić się z nim. Wyjaśnił, że jego wewnętrzny głos „nie pozwala mi łatwo się uspokoić. Ciągle opowiada o tym, co się stało i jak zła ta druga osoba była dla mnie zła”. Pierwotne wydarzenie było oczywiście traumatyczne, ale natrętne myśli i rekonstrukcje mentalne spowodują, że dana osoba będzie wielokrotnie doświadczać tych samych uczuć strachu i niepokoju. Leczenie polega na przyjmowaniu leków i psychoterapii. Używam Rozmów Komiksowych (tj. rysunków z patyczków i dymków myśli, uczuć i mowy) w celu zbadania traumatycznych doświadczeń dziecka lub osoby dorosłej oraz wyjaśnienia, dlaczego zdarzenie mogło mieć miejsce, sposobu postrzegania zdarzenia przez daną osobę oraz myśli i motywy różnych uczestników, w tym osoby z zespołem Aspergera. Komponent restrukturyzacji poznawczej CBT jest następnie wykorzystywany do zmiany myśli i reakcji oraz osiągnięcia rozwiązania lub zamknięcia

Około 25% dorosłych z zespołem Aspergera ma również wyraźne objawy kliniczne zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego (Russell i wsp. 2005). W OCD osoba ma natrętne myśli, o których nie chce myśleć: myśli są określane jako egodystoniczne, tj. niepokojące i nieprzyjemne. U typowych ludzi natrętne myśli często dotyczą czystości, agresji, religii i seksu. Doświadczenie kliniczne i badania naukowe wskazują, że obsesyjne myśli dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera znacznie częściej dotyczą czystości, zastraszania, dokuczania, popełniania błędów i bycia krytykowanym niż inne kategorie natrętnych myśli  . Okresy podatności na rozwój OCD w populacji ogólnej iu osób z zespołem Aspergera to okres od 10 do 12 lat do wczesnych lat dorosłości. Leczenie OCD jest połączeniem psychoterapii, takiej jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) i leków. Czasami rodzice opisują szczególne zainteresowanie danej osoby jako „obsesję”, co sugeruje diagnozę OCD, ale istnieje wyraźna różnica jakościowa między zainteresowaniem a obsesją kliniczną. Osoba z zespołem Aspergera wyraźnie cieszy się zainteresowaniem: nie jest on egodystoniczny, a zatem niekoniecznie wskazuje na OCD. Kompulsje to sekwencja czynności i rytuałów, zwykle o powtarzalnym charakterze, mających na celu zmniejszenie poziomu lęku. Może to obejmować czynności, takie jak mycie rąk, aby zapobiec skażeniu przez zarazki lub kilkakrotne sprawdzanie, czy wszystkie przełączniki elektryczne w domu są w pozycji wyłączonej. Typowe zachowanie dzieci z zespołem Aspergera obejmuje czynności powtarzalne lub kompulsywne. Może to obejmować upewnienie się, że przedmioty są ustawione w linii lub symetrycznie, gromadzenie i liczenie przedmiotów lub rytuał, który należy wykonać, zanim dziecko zasnie. Chociaż są to znane cechy zespołu Aspergera, dodatkową diagnozę OCD stawia się, gdy intensywność lub stopień ekspresji wykracza poza oczekiwania osoby z zespołem Aspergera i osiąga znaczenie kliniczne. Klinicznie istotna jest jednak subiektywna decyzja psychologa lub psychiatry.

Wszyscy czasami czujemy się trochę niespokojni, ale wiele dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera wydaje się mieć skłonność do niepokoju przez większą część dnia lub bardzo niepokoju związanego z konkretnym wydarzeniem. Nieżyjący już Marc Segar miał zespół Aspergera i w swoim eseju „The Battles of the Autistic Thinker” napisał, że jedną rzeczą, w której ludzie autystyczni są często dobrzy, jest martwienie się. Rozmawiałam z dorosłymi z zespołem Aspergera, którzy potrzebowali leczenia przewlekłego lęku, i wielu z nich mówiło, że nie potrafią wyobrazić sobie czasu w swoim życiu, kiedy nie czuli niepokoju, nawet we wczesnym dzieciństwie. Nie jestem pewien, czy jest to konstytucjonalna cecha niektórych osób z zespołem Aspergera, czy wynik nadmiernego stresu związanego z próbami socjalizacji i radzenia sobie z nieprzewidywalnością i zmysłowymi doświadczeniami codziennego życia. Konkretnym wydarzeniem, które może wywołać uczucie niepokoju, może być przewidywana zmiana, taka jak zastępstwo nauczyciela klasy na dany dzień, nieoczekiwane zmiany w rutynach, publiczna krytyka lub pochwała lub doświadczenie zmysłowe. Bardzo wrażliwa percepcja sensoryczna, zwłaszcza dźwięków, może powodować, że osoba z zespołem Aspergera będzie się martwić, kiedy nastąpi kolejne bolesne doznanie zmysłowe. Moja szwagierka ma zespół Aspergera, a szczekanie psa jest dla niej potwornym przeżyciem. Czasami powodowało to u niej niemal agorafobię, obawiając się opuszczenia domu, ponieważ podróż do lokalnych sklepów może obejmować usłyszenie szczekania psa. Wrażliwość sensoryczna wywoła uczucie niepokoju, ale niestety uczucie niepokoju zwiększa również percepcję sensoryczną, a połączenie wrażliwości sensorycznej i niepokoju ma zatem głęboki wpływ na jakość życia danej osoby. Niepokój wpłynie na myślenie osoby i doprowadzi do opracowania strategii zmniejszania poziomu lęku. Kiedy jesteśmy zrelaksowani, nasze ciała są elastyczne, ale w niepokoju napinamy mięśnie i sztywniemy. To samo dotyczy myślenia i rozwiązywania problemów. Kiedy osoba z zespołem Aspergera jest niespokojna, jej myślenie staje się bardziej sztywne. Jedną z oznak niepokoju u takich osób jest „widzenie tunelowe” lub „umysł jednotorowy” w myśleniu. Marc Segar powiedział, że „Problem z zamartwianiem się polega na tym, że często odwraca to uwagę od tego, na czym musisz się skoncentrować, jeśli masz rozwiązać problem”. Sposobem na uniknięcie sytuacji wywołujących lęk jest rozwinięcie osobowości, która jest niestety postrzegana jako kontrolująca lub opozycyjna. Dziecko może używać napadów złości, szantażu emocjonalnego, sztywnego buntu i nieprzestrzegania przepisów, aby uniknąć sytuacji, które mogą zwiększyć niepokój. Innym sposobem na uniknięcie sytuacji związanych z lękiem jest wycofanie się w samotność lub szczególne zainteresowanie. Największy niepokój jest zwykle związany z sytuacjami społecznymi, a samotność zapewnia, że ​​dana osoba nie popełnia żadnych błędów społecznych ani nie cierpi z powodu upokorzeń lub udręki ze strony innych. Szczególne zainteresowanie może być tak wciągające i przyjemne, że żadna niespokojna myśl nie wdziera się w myślenie osoby. Klinicyści muszą również zdawać sobie sprawę, że jednym ze sposobów zmniejszenia lęku jest samoleczenie, takie jak używanie alkoholu lub konopi indyjskich. Kiedy poziom lęku jest ekstremalny i długotrwały, może nastąpić załamanie poczucia rzeczywistości tak, że osoba rozwija urojenia zgodne z nastrojem. Obsesja może stać się złudzeniem, zwłaszcza gdy opór wobec obsesyjnych lub natrętnych myśli zostaje porzucony, a wgląd zanika. Myślenie wydaje się być zdezorganizowane i psychotyczne, a wyraźnie osoba wykazująca takie cechy powinna być skierowana do psychiatry specjalizującego się w leczeniu zaburzeń nastroju u osoby z zespołem Aspergera. Osoba cierpiąca na długotrwały niepokój stanie się niezwykle wrażliwa na każdą sytuację, która może zwiększyć niepokój. Może wystąpić tendencja do zbyt szybkiego „naciśnięcia przycisku paniki”. Wpłynie to również na jakość życia osób, które wspierają osobę z zespołem Aspergera z przewlekłym zaburzeniem lękowym. Na życie rodzinne ma wpływ unikanie sytuacji potencjalnie wywołujących lęk, a osoba z zespołem Aspergera i członkowie rodziny czują, że „przechodzą przez pole minowe lęku”. Niektóre osoby z zespołem Aspergera mogą obawiać się wydarzeń i doświadczeń, które są bardzo mało prawdopodobne. Marc Fleisher napisał książkę o strategiach przetrwania osób z zespołem Aspergera. Opisuje swój niepokój i to:

Jedną z krytycznych obserwacji jest fakt, że aż 99 procent rzeczy, które mnie martwiły, nigdy się nie wydarzyło. Osoby z autyzmem mogą marnować niesamowitą ilość energii, napinając każdą część swojego ciała w stanie niepokoju, jednocześnie zastanawiając się nad czymś, z czym prawdopodobnie nigdy nie będą musieli się zmierzyć.

Najczęstsze rodzaje zaburzeń lękowych u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera to zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD), zespół stresu pourazowego (PTSD), odmowa szkoły, mutyzm wybiórczy i zespół lęku społecznego

Istnieje kilka skal samooceny stosowanych przez klinicystów do pomiaru stopnia depresji, lęku lub złości, które zostały zaprojektowane dla typowych dzieci i dorosłych, ale mogą być również podawane dzieciom i dorosłym z zespołem Aspergera. Istnieją jednak specyficzne modyfikacje, które można zastosować u osób z zespołem Aspergera. Może być bardziej w stanie określić ilościowo reakcję emocjonalną, używając liczbowej reprezentacji stopniowania doświadczenia i wyrażania emocji, niż precyzyjnego i subtelnego słownictwa. Używam pojęcia „termometru” emocji, wykresu słupkowego lub skali „objętości”. Te analogowe miary są wykorzystywane do ustalenia oceny wyjściowej, a także są włączane do komponentu edukacji emocjonalnej w leczeniu zaburzeń nastroju. Ocena rozumienia i wyrażania emocji powinna obejmować budowę listy behawioralnych wskaźników zmian nastroju. Wskaźniki mogą obejmować zmiany cech związanych z zespołem Aspergera: na przykład wydłużenie czasu spędzanego w samotności lub w szczególnym zainteresowaniu; sztywność lub niespójność procesów myślowych z powodu lęku lub depresji; lub zachowanie mające na celu narzucenie kontroli w codziennym życiu danej osoby i nad innymi. Jest to dodatek do konwencjonalnych wskaźników, takich jak ataki paniki, komentarze wskazujące na niską samoocenę i epizody gniewu. Osoba i jej rodzina mogą również wypełnić codzienny dziennik nastroju, aby określić, czy istnieje cykliczna natura lub konkretne czynniki wywołujące zmiany nastroju. Na przykład, jeśli dziecko ma zaburzenie lękowe, rodzice mogą wziąć pod uwagę poziom niepokoju dziecka w ciągu dnia i ocenić poziom niepokoju w skali od zera do 20. Wynik bliski zera wskazywałby na stosunkowo zrelaksowany dzień, typowo dziesięć. poziom lęku i wynik bliski 20 wskazują, że dziecko było tego dnia bardzo niespokojne. Z czasem może pojawić się pewien wzór. Może to być związane z cyklem miesiączkowym lub księżycowym, konkretną porą roku lub wyraźnym cyklem lub wzorcem fal, który może, ale nie musi być związany z czynnikami środowiskowymi. Badania medyczne mogą następnie ustalić, czy dana osoba ma niezwykłą fluktuację hormonów, czy też cykl huśtawek nastroju, co sugeruje diagnozę choroby afektywnej dwubiegunowej.