Autor: admin

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Harmonogram obserwacji diagnostycznej autyzmu oraz wywiad diagnostyczny autyzmu  są uważane za złote standardowe narzędzia oceny w diagnozowaniu ASD (Filipek i in. 1999). Narzędzia te znacznie poprawiły standaryzację oceny ASD i umożliwiły lepsze porównania różnych badań naukowych. Jednakże miary te nie miały na celu uchwycenia zmiennych kulturowych. Chociaż ADOS został przetłumaczony na 12 języków (duński, holenderski, fiński, francuski, niemiecki, węgierski, islandzki, włoski, koreański, norweski, hiszpański i szwedzki), wpływ tłumaczenia bez modyfikacji ze względu na potencjalne komplikacje kulturowe nie został dokładnie zbadany oceniony. Należy zachować ostrożność co do możliwości zastosowania i stosowności używania tych instrumentów w kulturach innych niż ta, w której zostały stworzone.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W zachowaniach społecznych istnieją różnice kulturowe. To, co w jednej kulturze uważane jest za „normalne” zachowanie społeczne, w innej może być nietypowe. Ponieważ ASD jest w swej istocie zaburzeniem wzajemnych interakcji społecznych, przy ustalaniu, czy dane zachowanie można uznać za dewiacyjne, niezwykle istotne jest uwzględnienie norm kulturowych. Niektóre objawy ASD mogą być akceptowalne w określonych kulturach. Na przykład modalna kultura azjatycka uważa bezpośredni kontakt wzrokowy z władzami za oznakę braku szacunku. Dzieci uczy się, aby ze względu na szacunek unikać kontaktu wzrokowego z dorosłymi. W typowej ocenie ASD dorosły, który prawdopodobnie będzie uważany za autorytet, próbuje zaangażować dziecko w interakcje społeczne i zauważa zaniepokojenie, jeśli dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. W rzeczywistości upośledzenie niewerbalnych zachowań społecznych, takich jak kontakt wzrokowy, jest jednym z kryteriów diagnostycznych wszystkich osób z autyzmem. W związku z tym dziecko wychowane w modalnej kulturze azjatyckiej może unikać kontaktu wzrokowego nie dlatego, że ma ASD, ale dlatego, że przestrzega norm społecznych swojej kultury. Relacje rówieśnicze to kolejny obszar, w którym wpływy kulturowe mogą się mylić. Niektóre rodziny mieszkające na odległych lub wiejskich obszarach lub nieposiadające innych dzieci w rodzinie mogą mieć ograniczony kontakt z rówieśnikami i ćwiczyć je w ograniczonym zakresie. Dlatego wyzwania w relacjach rówieśniczych mogą nie wynikać z podstawowych wyzwań w zakresie umiejętności społecznych, ale raczej z braku doświadczenia z rówieśnikami w tym samym wieku. Dlatego lekarze muszą postępować z wrażliwością kulturową, rozważając, czy ASD jest właściwą diagnozą.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

ASD jest często postrzegane jako szczególnie stresujące zaburzenie rozwojowe . W przeciwieństwie do innych zaburzeń rozwojowych, takich jak zespół Downa, ASD nie można wykryć w macicy ani po urodzeniu i nie ma żadnych powiązanych cech fizycznych, które można by zaobserwować z zewnątrz. Z perspektywy rodzica nie ma zewnętrznych oznak świadczących o tym, że coś jest nie tak z jego dzieckiem. W miarę jak niemowlęta, u których ostatecznie zdiagnozowano autyzm, dorastają, rodzice często dopiero stopniowo zdają sobie sprawę, że ich dziecko nie rozwija się normalnie i nie osiąga kluczowych etapów rozwoju w tym samym tempie (jeśli w ogóle) co ich siostrzenice, siostrzeńcy lub przyjaciele. dzieci. Różnice te na ogół nie są rozpoznawane aż do późnego okresu niemowlęcego lub małego dziecka, ponieważ umiejętności społeczne i językowe u typowo rozwijających się niemowląt zaczynają dojrzewać dopiero w późnym niemowlęctwie i/lub wczesnym wieku niemowlęcym. Zatem przez znaczną część życia dziecka różnice nie są wyraźne, jeśli w ogóle zauważalne, a rodzice (naturalnie) zakładają, że ich dziecko jest normalne i „idealne”. Dlatego też, oprócz wszechobecności ewentualnych wyzwań, rodziny często opłakują stratę „idealnego” dziecka po postawieniu diagnozy. Ten złożony proces może być szczególnie niszczycielski dla rodzin, w których dzieci po pewnym czasie normalnego rozwoju doświadczają znacznego regresu w zakresie umiejętności. Dlatego chociaż badania badające czynniki kulturowe związane z ogólnymi niepełnosprawnościami rozwojowymi dostarczają wglądu w ASD, mogą pojawić się dodatkowe i ważne kwestie związane konkretnie z posiadaniem dziecka z ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Chociaż dostęp do placówek świadczących usługi w zakresie zdrowia psychicznego i korzystanie z nich jest niższy w przypadku mniejszości rasowych i etnicznych, badania wykazały, że grupy mniejszości etnicznych są nadreprezentowane w publicznych programach edukacji specjalnej (Harry i in. 1995). Aby zakwalifikować się do usług edukacji specjalnej w szkole, przeprowadzane są testy poznawcze i inne powiązane rodzaje testów w celu ustalenia uprawnień do usług świadczonych przez szkołę. Istnieje wiele kontrowersji dotyczących stosowności i możliwości zastosowania standardowych testów poznawczych dla wszystkich grup etnicznych. Takie aspekty testowania, jak charakter narzędzi oceny i środowisko oceny, zostały zakwestionowane ze względu na ich wrażliwość kulturową. Dzieci należące do określonych mniejszości etnicznych konsekwentnie uzyskują niższe wyniki w ocenach funkcji poznawczych w porównaniu z dziećmi angloamerykańskimi. Na przykład w próbie normatywnej stosowanej w Skali Inteligencji Wechslera dla dzieci, wydanie czwarte (WISC-IV, Wechsler 2003), dzieci angloamerykańskie jako całość miały wynik IQ w pełnej skali, który był o 11,5 punktu wyższy niż dzieci afroamerykańskich i 10 punktów więcej niż dzieci latynoskie – różnica w wynikach wynosząca prawie jedno odchylenie standardowe. Z drugiej strony, w WISC-IV dzieci pochodzenia azjatycko-amerykańskiego uzyskały o 3,5 punktu więcej punktów niż dzieci angloamerykańskie. Zróżnicowane wyniki często przypisywano nieproporcjonalnemu odsetkowi tych grup mniejszościowych w niższych przedziałach dochodów w porównaniu z Anglo-Amerykanami. Chociaż większość rodzin mniejszości w Stanach Zjednoczonych nie żyje w ubóstwie, istnieje nadreprezentacja niektórych grup żyjących poniżej progu ubóstwa, w szczególności Latynosów, Afroamerykanów i rdzennych Amerykanów (odpowiednio 21,2%, 24,7% i 25,3% w porównaniu do 10,5% rasy białej i 10,6% Amerykanów pochodzenia azjatyckiego). W przypadku dzieci żyjących w ubóstwie często występuje większy stres związany z pracą rodziców na wielu stanowiskach, mniejszym dostępem do możliwości edukacyjnych, takich jak korepetycje, oraz zmniejszonym występowaniem zajęć przededukacyjnych, takich jak czytanie. Ponadto w gospodarstwach domowych dotkniętych ubóstwem powszechne jest narażenie na substancje toksyczne, takie jak farby na bazie ołowiu, oraz mieszkanie na obszarach o złej jakości powietrza. Na wyniki testów poznawczych mogą mieć wpływ negatywne skutki życia w gospodarstwie domowym o niższych dochodach i/lub dotkniętym ubóstwem . Chociaż jest to jeden z potencjalnych czynników powodujących obniżone wyniki w zakresie funkcji poznawczych, innym jest to, że testy poznawcze mogą być stronnicze pod względem kulturowym i językowym. Niedawne badanie wykazało, że dwujęzyczne dzieci z autyzmem należące do mniejszości etnicznej uzyskują niższe wyniki w ocenach znajomości języka w porównaniu z dziećmi angloamerykańskimi, niezwiązanymi z SES. Różnice mogą wynikać z błędnego założenia, że dominujące wartości kulturowe mają zastosowanie do wszystkich kultur, i założenia te zostają osadzone w tych ocenach. Na przykład jeden z podtestów werbalnych powszechnie stosowanej oceny poznawczej w Stanach Zjednoczonych wymaga wiedzy o rządzie USA i znajomości normatywnych zachowań społecznych. Dziecko, które na przykład niedawno wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych i które miało ograniczoną świadomość procesu rządowego i niewielki kontakt z normami społecznymi obowiązującymi w tym kraju, miałoby trudności z „poprawną” odpowiedzią na te pytania. Zatem wyniki mogą zostać obniżone nie z powodu obniżonych zdolności intelektualnych, ale w wyniku ograniczonego kontaktu z normami kulturowymi dominującego społeczeństwa. Bariery językowe występują również w ocenach, co naraża niektóre grupy kulturowe i etniczne na ryzyko negatywnego wpływu na wyniki. Nieprawidłowe odpowiedzi można przypisać zmniejszonej płynności w posługiwaniu się językiem testowym, a nie faktycznemu poziomowi umiejętności. Aby wyeliminować potencjalne bariery językowe, idealnie jest przeprowadzić ocenę diagnostyczną i/lub poznawczą w języku ojczystym dziecka, jeśli lekarz posługuje się nim biegle. Jeśli nie, pomocne może być skorzystanie z usług niezależnych tłumaczy ustnych, którzy posiadają wiedzę na temat rodzimej kultury rodziny, a nie członków rodziny lub przyjaciół. Służy to zmniejszeniu potencjalnej stronniczości w interpretacji i maksymalizacji reakcji dziecka. Wydaje się, że znajomość osoby badającej poprawia wyniki testów poznawczych u wszystkich dzieci (Fuchs i Fuchs 1989). Wydaje się jednak, że ma to szczególny wpływ na dzieci pochodzące ze statusu mniejszości i/lub z rodzin o niskich dochodach. Dzieci Afroamerykanów i Latynosów uzyskały około 11 punktów IQ wyższe w przypadku znajomego egzaminatora w porównaniu z nieznanym egzaminatorem. Znajomość egzaminatora nie wpłynęła na wyniki ogółu dzieci angloamerykańskich. Podobnie w przypadku dzieci z rodzin o niskim SES (niezależnie od rasy) wyniki u znajomego egzaminatora uległy większej poprawie w porównaniu ze zmianami w wynikach dzieci z rodzin o średnim i wyższym SES. Podniesione argumenty opisujące potencjalną stronniczość testów pomogły zwiększyć wrażliwość kulturową testów poznawczych, na przykład zachęcając twórców testów do poszerzania próby normatywnej, z której pobierane są standardowe testy, aby lepiej odzwierciedlały demografię regionu. Ponadto elementy testowe poddawane są obecnie dokładniejszej analizie, aby zminimalizować uprzedzenia kulturowe. Jednak standaryzowane testy w dalszym ciągu wymagają modyfikacji, aby stały się bardziej wrażliwe kulturowo

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Według Dyches, Wilder i Obiakor (2001) kolejnym elementem fazy dostosowawczej Modelu Odporności, który jest istotny dla przystosowania się do niepełnosprawności, jest korzystanie ze wsparcia społecznego, w tym rodziny, przyjaciół, sąsiadów i wsparcia społecznego, takiego jak kościół i grupy wsparcia dla rodziców. Rodzaj i poziom wsparcia społecznego jest bardzo zróżnicowany w zależności od kultury. Wiele kultur, takich jak modalni rdzenni mieszkańcy Hawajów , filipiński, latynoscy  i Afroamerykanie .Kultury kładą nacisk na szerszą współpracę pomiędzy członkami rodziny (zarówno bezpośrednią, jak i dalszą) a członkami społeczności w celu opieki nad potrzebującą jednostką. Stres opiekunów jest często postrzegany jako niższy w tych grupach, być może ze względu na wspólne świadczenie opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym. Podejście do świadczenia usług, które może być szczególnie istotne dla grup, które w dużym stopniu polegają na szerszej społeczności wsparcia nazywa się Praktyką Skoncentrowaną na Rodzinie. Praktyka skoncentrowana na rodzinie polega na priorytetowym traktowaniu wyborów dokonywanych przez rodzinę w celu zapewnienia świadczenia usług, a nie świadczenia opartego na preferencjach systemu (i powiązanych specjalistów) oraz potrzebach specyficznych dla dziecka. Uznaje, że rodzina jest stałą częścią życia dziecka, podczas gdy systemy usług i personel w tych systemach podlegają zmianom. Praktyka skoncentrowana na rodzinie jest bardziej elastyczna niż bardziej tradycyjne formy świadczenia usług i zachęca do ciągłej refleksji nad najlepszymi możliwymi opcjami leczenia dla konkretnej rodziny. Może to na przykład obejmować oferowanie rodzinom możliwości wyboru i umożliwianie im pomocy w podjęciu decyzji najlepszego sposobu postępowania dla ich dziecka. Interakcja i włączenie specjalistów, opiekunów i wsparcia społecznego (np. bliskich przyjaciół, członków ich kościoła i liderzy grup wsparcia) w planowaniu leczenia jest niezbędna. Wiele rodzin zgłasza, że nieformalne wsparcie społeczne zapewniane przez rodziców innych niepełnosprawnych dzieci, bliskich przyjaciół i rodzinę oraz inne wsparcie społeczne ma większy wpływ niż wsparcie zawodowe. Dlatego też pomoc rodzinie w aktywowaniu nieformalnego wsparcia społecznego uważa się za ważny element Praktyki Skoncentrowanej na Rodzinie. W jednym randomizowanym, kontrolowanym badaniu oceniano wyniki i wsparcie uzupełniające dla niemowląt wysokiego ryzyka w pierwszym roku życia . Jedna część badania oferowała cotygodniowe wizyty domowe przeprowadzane przez specjalistów, podczas gdy druga część badania obejmowała zwykłe leczenie, bez regularnie zaplanowanych wizyt domowych. Wyniki sugerują, że w przypadku rodzin z grupy wizyt domowych, które miały nieformalną sieć wsparcia społecznego, cotygodniowe wizyty były często postrzegane jako obciążenie i złe wykorzystanie czasu. W przypadku rodzin o niskim poziomie nieformalnego wsparcia społecznego wizyty te były odbierane bardziej pozytywnie. Wyniki Afflecka i współpracowników (1989) można rozszerzyć na dziedzinę ASD, tak że w przypadku rodzin dzieci z ASD, które mają taktowane nieformalne wsparcie, uzasadniona może być mniej profesjonalna pomoc. Pomocne może być uświadomienie rodzinom pozbawionym większego wsparcia społecznego o wsparciu dostępnym w ich społeczności, takim jak grupy wsparcia prowadzone przez rodziców dla rodzin dzieci z ASD. Ogólnie rzecz biorąc, praktyka skoncentrowana na rodzinie obejmująca ocenę poziomu wsparcia społecznego dostępnego dla rodzin byłaby korzystna w zapewnieniu najskuteczniejszego wsparcia dla pojedynczej rodziny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Przekonania religijne są również ważnym czynnikiem kulturowym, który należy uznać za mający wpływ na przystosowanie się rodziny do niepełnosprawności rozwojowej, takiej jak ASD. W modalnej kulturze amerykańskiej uwzględnienie religii i/lub duchowości w opiece nad dzieckiem ze specjalnymi potrzebami stanowi odejście od typowej praktyki oddzielania kościoła od państwa. Religia może jednak odgrywać i często odgrywa ważną rolę w procesie radzenia sobie rodzin z niepełnosprawnym dzieckiem. Religia może służyć zarówno jako źródło wsparcia duchowego, jak i nieformalnego wsparcia za pośrednictwem instytucji religijnych . Wpływa także na praktyki wychowawcze, pomaga określić rolę pomagającego i naturę samej „pomocy”. W jednym badaniu porównano perspektywy religijne rodzin latynoskich, które miały dzieci z niepełnosprawnością rozwojową. Na te rodziny, których perspektywa religijna prawdopodobnie zachęcała do wiary, że posiadanie dziecka z niepełnosprawnością rozwojową jest karą Bożą za grzechy, wywarło to bardziej negatywny wpływ niż te rodziny, których religijny pogląd był taki, że dziecko było wyjątkowe i „wybrane” przez Boga . Religie związane z modalną kulturą afroamerykańską kładą nacisk na akceptację i znaczenie wszystkich dzieci i mogą częściej zachęcać do pozytywnej oceny ASD. Opiekunka z rodziny afroamerykańskiej, która miała niepełnosprawne dziecko, skomentowała: „Oni [ludzie w kościele] traktują ją, jakby nie było z nią nic złego. Traktują ją jak nas. Jak zwykle – jak traktowaliby innych”. Jednak poglądy na temat religii mogą się różnić w obrębie grupy kulturowej. Przeprowadzono wywiady z wieloma Afroamerykankami o niskich dochodach (np. matkami, ciotkami itp.), które były głównymi opiekunami niepełnosprawnych członków rodziny, na temat ich doświadczeń w wychowywaniu osoby niepełnosprawnej . Wpływ „Boga” pojawiał się w każdym wywiadzie w odniesieniu do doświadczeń kobiet związanych z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. Jednakże szczególny rodzaj wpływu, jaki Bóg wywierał na opiekunów, był zróżnicowany. Podgrupa kobiet biorących udział w tym badaniu, te o bardziej „świeckim dyskursie”, jak określiła to autorka, postrzegała Boga jako odległą, osądzającą postać, która nie miała bezpośredniego wpływu na występowanie pozytywnych wydarzeń w ich życiu. W celu wspierania dzieci ze specjalnymi potrzebami korzystały zazwyczaj z usług specjalistów, takich jak placówki edukacyjne i lecznicze. Dla kontrastu te kobiety, które twierdziły, że mają bliższą więź z Bogiem, postrzegały Go jako życzliwego, troskliwego i aktywnie zaangażowanego w ich codzienne życie. Pewna matka stwierdziła: „Moja wiara pomogła mi dowiedzieć się, że światło, o którym ciągle mówię, że widzę, istnieje. I to się pojawi. Nie wierzę, że ona [moje niepełnosprawne dziecko] znalazła się w naszym życiu przez przypadek”. Kobiety te zazwyczaj postrzegały wyzwania związane z wychowywaniem dziecka jako możliwe do pokonania i częściej skupiały się na „błogosławieństwach” w swoim życiu, takich jak dobra opieka zastępcza i pozytywne warunki w szkole. Podsumowując, dla niektórych osób w danej kulturze silna wiara może być korzystna pod względem wsparcia w radzeniu sobie z rutynowym stresem w życiu. Inni jednak mogą nie doświadczać wiary religijnej w ten sam sposób i zamiast tego mogą polegać na profesjonalistach jako głównych świadczeniodawcach i źródle wsparcia.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Ocena rodziny lub określenie siły stresora jest elementem fazy dostosowawczej Modelu Odporności. W tym przypadku stresor związany z diagnozą niepełnosprawności rozwojowej może być różnie oceniany w różnych kulturach. Jak opisali Dyches, Wilder i Obiakor (2001), przy stosowaniu modelu medycznego często pojawia się negatywna ocena – że „coś jest nie tak” lub „choroba” u osób z niepełnosprawnością rozwojową, co należy „naprawić”. Stosowanie tego modelu medycznego często ma miejsce w przypadku Anglo-Amerykanów mieszkających w Stanach Zjednoczonych. Nawet angielskie słowo niepełnosprawność odzwierciedla model medyczny, skupiający się na umiejętnościach, których „nie ma”. Negatywne oceny pochodzenia niepełnosprawności rozwojowej pojawiają się także w kulturach takich jak Mojaves oraz Navajos , gdzie uważa się, że niepełnosprawność dziecka wynika z wykroczeń rodziców. W modalnych kulturach azjatyckich wstyd jest często kojarzony z diagnozą niepełnosprawności rozwojowej i zaburzeń zdrowia psychicznego (Sue i Sue 2008). Napiętnowanie związane z niepełnosprawnością budzi także obawy w krajach Bliskiego Wschodu, takich jak Zjednoczone Emiraty Arabskie. Poczucie wstydu w związku z diagnozą i związanymi z nią wyzwaniami jest powszechne wśród rodziców, zwłaszcza ojców. Jednak w jednym z badań okazało się, że matki są zdecydowane zapewnić swoim dzieciom najlepszą możliwą opiekę. Kultury rdzennych mieszkańców Hawajów i Amerykanów skupiają się bardziej na obecnych zdolnościach dziecka i jego „normalnym” zachowaniu (niezależnie od stopnia), a nie na niepełnosprawności i nietypowych zachowaniach. Wiele rodzin afroamerykańskich o niskich dochodach rzadziej uważa swoje niepełnosprawne dziecko za znaczące obciążenie w porównaniu z rodzinami angloamerykańskimi i zgłasza, że ich niepełnosprawne dziecko odnotowuje pozytywne korzyści i rozwój osobisty. Raporty sugerują, że gdy niepełnosprawne dziecko osiągnie wiek dorosły, wolałoby zatrzymać je w domu, niż korzystać z pomocy zewnętrznej w ramach domu grupowego lub bardziej zorganizowanej opieki stacjonarnej. Jeszcze inne badanie przeprowadzone na rodzinach afroamerykańskich wykazało, że rodziny obawiały się piętna związanego z diagnozą. Ocena może się różnić także w obrębie kultur. Donoszono, że Latynoski z młodszego pokolenia postrzegają niepełnosprawne dziecko jako błogosławieństwo i szansę na podjęcie wyzwania, jakim jest wychowanie wyjątkowego dziecka, podczas gdy starsze pokolenia w kulturze latynoskiej mogą uważać dziecko za karę za złe uczynki.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele wiadomo na temat adaptacji rodziny do wychowywania dziecka z niepełnosprawnością rozwojową i, jak omówiono w Dyches, Wilder i Obiakor (2001), pochodzenie etniczne zaczyna być uważane za istotny czynnik przystosowania rodziny do dzieci w wieku przedszkolnym. rodzina z niepełnosprawnością rozwojową. Można znaleźć podobieństwa pomiędzy ogólnymi opóźnieniami rozwojowymi a ASD, należy jednak zachować ostrożność, ponieważ zostaną opisane stresory różnicujące reakcje ASD, ale specyficzna adaptacja rodziny będzie się oczywiście różnić w zależności od mocnych stron konkretnego dziecka i wyzwań oraz indywidualnej reakcji rodziny. Dyches, Wilder i Obiakor (2001) opisują model odporności rodziny na stres, przystosowanie i adaptację („model odporności”), który pierwotnie został opracowany jako środek do zbadania, w jaki sposób pochodzenie etniczne i kultura odgrywają rolę w adaptacji rodzin z problemami niskie dochody do czynników stresogennych. Model ten został po raz pierwszy zaprezentowany przez McCubbina i innych (1998) i podkreśla, że czynniki etniczne i kulturowe mają wpływ na rozwój nowych wzorców funkcjonowania i przywracanie równowagi w rodzinie po wystąpieniu stresora rodzinnego. Stresor nie musi być koniecznie postrzegany jako negatywny. Ukończenie szkoły średniej, zmiana pracy, a może i diagnoza niepełnosprawności rozwojowej u nastolatka mogą być interpretowane jako pozytywne, stresujące wydarzenia życiowe.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Czynnikom kulturowym wpływającym na percepcję, możliwości leczenia i reakcję na diagnozę poświęcono niewiele uwagi badaniom w dziedzinie ASD w porównaniu z innymi obszarami. Większość badań nad ASD nie uwzględnia kultury jako istotnej zmiennej ani nie podejmuje prób włączania osób z różnych grup kulturowych . Jednakże wnioski na temat wpływu kulturowego na ASD można wyciągnąć z badań w innych dziedzinach i/lub zaburzeniach związanych z ASD. ASD uznawane jest za niepełnosprawność rozwojową zaliczaną do kategorii zaburzeń psychicznych. W Stanach Zjednoczonych i gdzie indziej wrażliwość kulturowa w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych stanowi coraz większy obszar nacisku ze względu na poważne obawy dotyczące różnic w dostępie i dostępności opieki w zakresie zdrowia psychicznego dla mniejszości rasowych i etnicznych. Na przykład dzieci afroamerykańskie w Stanach Zjednoczonych i ich rodziny rzadziej poszukują usług w zakresie zdrowia psychicznego i z nich korzystają w porównaniu z innymi grupami. Co więcej, rodziny afroamerykańskie poddane leczeniu psychiatrycznemu częściej zgłaszają negatywne doświadczenia  i pozostają w terapii krócej niż rodziny angloamerykańskie ). Wielu Amerykanów pochodzenia azjatyckiego odczuwa wstyd i hańbę, gdy przyznają, że problemy emocjonalne skłoniły ich do szukania pomocy w zakresie zdrowia psychicznego, zamiast samodzielnie radzić sobie z problemami w środowisku rodzinnym (Sue i Sue 2008). Takie czynniki kulturowe często zniechęcają Amerykanów pochodzenia azjatyckiego do w ogóle podejmowania leczenia psychiatrycznego. Jeśli chodzi o dzieci, Lau i in. (2004) odkryli, że rodzice pochodzenia azjatyckiego i afroamerykańskiego rzadziej zgadzali się z obawami nauczycieli, że trudne zachowania ich dzieci w klasie były wynikiem podstawowego zaburzenia (a nie odmiany normalnego zachowania) niż rodzice angloamerykańscy. Dlatego też niektóre rodziny z kultur niedominujących mogą rzadziej interpretować zachowania dziecka jako problematyczne. Jeśli nie postrzegają zachowań dziecka jako zakłócających jego funkcjonowanie, wówczas naturalnie rzadziej będą szukać leczenia lub usług w związku z tymi zachowaniami. Rodzice dzieci z grup o niskich dochodach i mniejszości mogą częściej być gorzej wykształceni, mieć brak dostępu do informacji i doświadczać większego wykluczenia z usług edukacyjnych. Czynniki te narażają ich na ryzyko związane z mniejszą wiedzą na temat usług i dostępem do nich. Wykazano, że wykorzystanie wrażliwości kulturowej w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych skutecznie pomaga w nawiązywaniu i utrzymywaniu pozytywnych relacji klinicznych. Wrażliwość kulturowa jest definiowana przez O’Donohue  jako wiedza, do jakich kultur należy klient/rodzina, komfort poznania podstawowych faktów na temat zasad społecznych i zwyczajów panujących w tych kulturach oraz wiedza, kiedy należy zastosować takie zasady. Zaleca się również konsultację z członkiem klienta/rodziny wykonującym zawód lekarza, aby zapewnić opiekę uwzględniającą różnice kulturowe.

Czynniki kulturowe związane z niepełnosprawnością rozwojową

Oprócz istniejących rozbieżności w korzystaniu z usług w zakresie zdrowia psychicznego, istnieją również różnice w sposobie diagnozowania i leczenia niepełnosprawności rozwojowej w poszczególnych grupach etnicznych. Dostosowanie rodziny do stanu dziecka, poglądy na temat jego etiologii oraz wpływu religii i wsparcia społecznego na funkcjonowanie rodziny mogą być bardzo zróżnicowane.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W oryginalnej pracy Leo Kannera opisującej osoby z ASD zauważył: „Istnieje jeszcze jeden bardzo interesujący wspólny mianownik w pochodzeniu tych dzieci. Wszyscy pochodzą z rodzin wysoce inteligentnych” (1943, s. 248). Chociaż oświadczenie dr Kannera odnosi się do inteligencji rodziców, w rzeaczywistości nie przeprowadził z nimi testów poznawczych/inteligencji. Zamiast tego opisał ich wykształcenie i różne zawody, takie jak lekarz, prawnicy i profesorowie. Artykuły z lat 60. i 70. XX wieku z Wielkiej Brytanii, Danii, Japonii i Stanów Zjednoczonych również wykazały podwyższony odsetek ASD w rodzinach o wyższym poziomie wykształcenia i należących do wyższego SES . Pozyskanie uczestników wcześniejszych badań epidemiologicznych było jednak częściowo uzależnione od dostępu rodzin do świadczeń. Ponieważ rodziny o wyższym SES mają łatwiejszy dostęp do usług niż rodziny o niższym SES, prawdopodobne jest, że związek między diagnozą ASD a wyższym SES jest artefaktem błędu w wynikach badań . Nowsze szacunki, oparte na bardziej rygorystycznej i wszechstronnej metodologii, nie znajdują związku z edukacją rodziców ani diagnozą SES i ASD . Sugeruje to, że ASD dotyka w równym stopniu osoby ze wszystkich środowisk społeczno-ekonomicznych.