https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Przekonania religijne są również ważnym czynnikiem kulturowym, który należy uznać za mający wpływ na przystosowanie się rodziny do niepełnosprawności rozwojowej, takiej jak ASD. W modalnej kulturze amerykańskiej uwzględnienie religii i/lub duchowości w opiece nad dzieckiem ze specjalnymi potrzebami stanowi odejście od typowej praktyki oddzielania kościoła od państwa. Religia może jednak odgrywać i często odgrywa ważną rolę w procesie radzenia sobie rodzin z niepełnosprawnym dzieckiem. Religia może służyć zarówno jako źródło wsparcia duchowego, jak i nieformalnego wsparcia za pośrednictwem instytucji religijnych . Wpływa także na praktyki wychowawcze, pomaga określić rolę pomagającego i naturę samej „pomocy”. W jednym badaniu porównano perspektywy religijne rodzin latynoskich, które miały dzieci z niepełnosprawnością rozwojową. Na te rodziny, których perspektywa religijna prawdopodobnie zachęcała do wiary, że posiadanie dziecka z niepełnosprawnością rozwojową jest karą Bożą za grzechy, wywarło to bardziej negatywny wpływ niż te rodziny, których religijny pogląd był taki, że dziecko było wyjątkowe i „wybrane” przez Boga . Religie związane z modalną kulturą afroamerykańską kładą nacisk na akceptację i znaczenie wszystkich dzieci i mogą częściej zachęcać do pozytywnej oceny ASD. Opiekunka z rodziny afroamerykańskiej, która miała niepełnosprawne dziecko, skomentowała: „Oni [ludzie w kościele] traktują ją, jakby nie było z nią nic złego. Traktują ją jak nas. Jak zwykle – jak traktowaliby innych”. Jednak poglądy na temat religii mogą się różnić w obrębie grupy kulturowej. Przeprowadzono wywiady z wieloma Afroamerykankami o niskich dochodach (np. matkami, ciotkami itp.), które były głównymi opiekunami niepełnosprawnych członków rodziny, na temat ich doświadczeń w wychowywaniu osoby niepełnosprawnej . Wpływ „Boga” pojawiał się w każdym wywiadzie w odniesieniu do doświadczeń kobiet związanych z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. Jednakże szczególny rodzaj wpływu, jaki Bóg wywierał na opiekunów, był zróżnicowany. Podgrupa kobiet biorących udział w tym badaniu, te o bardziej „świeckim dyskursie”, jak określiła to autorka, postrzegała Boga jako odległą, osądzającą postać, która nie miała bezpośredniego wpływu na występowanie pozytywnych wydarzeń w ich życiu. W celu wspierania dzieci ze specjalnymi potrzebami korzystały zazwyczaj z usług specjalistów, takich jak placówki edukacyjne i lecznicze. Dla kontrastu te kobiety, które twierdziły, że mają bliższą więź z Bogiem, postrzegały Go jako życzliwego, troskliwego i aktywnie zaangażowanego w ich codzienne życie. Pewna matka stwierdziła: „Moja wiara pomogła mi dowiedzieć się, że światło, o którym ciągle mówię, że widzę, istnieje. I to się pojawi. Nie wierzę, że ona [moje niepełnosprawne dziecko] znalazła się w naszym życiu przez przypadek”. Kobiety te zazwyczaj postrzegały wyzwania związane z wychowywaniem dziecka jako możliwe do pokonania i częściej skupiały się na „błogosławieństwach” w swoim życiu, takich jak dobra opieka zastępcza i pozytywne warunki w szkole. Podsumowując, dla niektórych osób w danej kulturze silna wiara może być korzystna pod względem wsparcia w radzeniu sobie z rutynowym stresem w życiu. Inni jednak mogą nie doświadczać wiary religijnej w ten sam sposób i zamiast tego mogą polegać na profesjonalistach jako głównych świadczeniodawcach i źródle wsparcia.