Na tym etapie rozwoju przyjaźni typowe dzieci zaczynają zdawać sobie sprawę, że potrzebują przyjaciela do grania w pewne gry i że ich przyjaciel również musi je lubić. Dzieci akceptują i włączają w swoją zabawę wpływy, preferencje i cele swoich przyjaciół. Typowe dzieci stają się bardziej świadome myśli i uczuć swoich rówieśników oraz tego, jak ich działania i komentarze mogą zranić fizycznie i emocjonalnie. Dziecko jest przygotowane do zahamowania pewnych działań i myśli, „pomyśl o tym, a nie mów” lub „białe kłamstwo”, aby nie zranić czyichś uczuć. W przyjaźniach oczekuje się na tym etapie większej wzajemności i wzajemnej pomocy. Przyjaźń może się rozwinąć, ponieważ oboje dzieci mają podobne zainteresowania. Rozpoznawane są raczej aspekty charakteru przyjaciela niż jego własności (fajnie jest z nim przebywać, śmiejemy się razem). Coraz ważniejsza staje się koncepcja wzajemności (ona przychodzi na moją imprezę, a ja na jej) oraz autentyczne dzielenie się zasobami i uczciwość w grach. Podczas radzenia sobie z konfliktem dziecko uważa, że sprawca musi wycofać akcję, a satysfakcjonującym rozwiązaniem jest zaaplikowanie równego dyskomfortu lub „oko za oko”. Pojęcie odpowiedzialności i sprawiedliwości opiera się na tym, kto rozpoczął konflikt, a nie na tym, co później zostało zrobione lub jak się zakończył. W wieku około ośmiu lat dziecko może rozwinąć koncepcję najlepszego przyjaciela nie tylko jako pierwszego wyboru do zabawy towarzyskiej, ale także jako kogoś, kto pomaga w praktyce (wie, jak naprawić komputer) i w chwilach emocjonalnych stres (ona rozwesela mnie, kiedy jest mi smutno). Jednak na tym etapie nie każde dziecko ma „najlepszego przyjaciela”.