Jak inaczej spędza się czas, jeśli nie spędza się go na spotkaniach towarzyskich? Szczególnym zainteresowaniem cieszy się przyjemna aktywność rekreacyjna dla osoby z zespołem Aspergera, która zwiększa wiedzę i może mieć wartość praktyczną, np. pisanie programów komputerowych czy odnawianie starych pojazdów. W sytuacjach towarzyskich, jeśli osoba z zespołem Aspergera nie jest dobrym rozmówcą, ma niewielkie pojęcie o „małej rozmowie” lub społecznej „pogawędce” i nie jest pewna sygnałów kontekstowych, które wskazują odpowiedni temat rozmowy, wówczas istnieje wygodna pewność i płynność, jeśli rozmowa (lub monolog) dotyczy specjalnego zainteresowania. Słowa wypadają z łatwością i elokwencją praktykowaną w wielu podobnych interakcjach. Osoba z zespołem Aspergera może zakładać, że druga osoba podziela równoważną fascynację tematem lub może zostać „zarażona” z takim samym entuzjazmem. Częstym dążeniem osób z zespołem Aspergera jest unikanie pozorów głupich, a kompensacyjna intelektualna arogancja i próżność może wystąpić, gdy osoba zda sobie sprawę, że nie jest tak zdolna, jak rówieśnicy w kontaktach towarzyskich. Jednym ze sposobów na wskazanie inteligencji i zaimponowanie ludziom swoją wiedzą jest wygłoszenie monologu, który zawiera terminy techniczne nieznane słuchaczowi. Jeśli osoba z zespołem Aspergera jest profesorem lub ma zawód znany z używania restrykcyjnej terminologii (np. prawnik, specjalista akademicki lub medyczny), to druga osoba może po prostu założyć, że jest po prostu typowo ekscentrycznym członkiem tego zawodu i toleruj lub podziwiaj niejasną wiedzę, zwłaszcza jeśli słuchacz może z niej skorzystać.