Struktura fizyczna
Odnosi się to do sposobu organizacji środowiska. Istnieją wyraźne granice wizualne dzielące przestrzeń na rozpoznawalne części. Pomaga to dzieciom zrozumieć, czego oczekuje się od nich w każdym obszarze. W obszarze przeznaczonym do pracy rozpraszanie uwagi jest ograniczone do minimum.
Harmonogram
To wizualnie informuje dziecko, jakie czynności będą miały miejsce iw jakiej kolejności. Używając przedmiotów, zdjęć, obrazków, liczb lub słów (w zależności od poziomu rozwoju danej osoby) pomaga się dziecku zrozumieć sekwencję zdarzeń.
System pracy
Dzięki tym systemom dziecko uczy się:
- Jakie zadanie/czynność muszę wykonać?
- Ile muszę zrobić?
- Kiedy skończę?
- Co będę musiał zrobić dalej?
Wizualna przejrzystość
Zadania są przedstawiane wizualnie, aby jasno określić oczekiwania i podkreślić ważne informacje.
Podłoże teoretyczne
W latach 60. dominującym podejściem do autyzmu była psychoterapia. Dzieci z autyzmem były uważane za nieuczące się i często były odsunięte od rodziców. Schopler i Reichler pracowali z wieloma dziećmi z autyzmem i ich rodzinami. Doświadczenie doprowadziło ich do przekonania, że autyzm wywodzi się z jakiejś formy nieprawidłowości w mózgu, a nie z rodzicielstwa „lodówka”. Uważali, że najlepszym rozwiązaniem jest praca z rodzicami, pomaganie im w rozwijaniu umiejętności i zrozumienia, tak aby rodzice zostali współterapeutami. Zrozumieli, że dzieci z autyzmem uważały świat za zagmatwane, nieprzewidywalne, a czasem przerażające. Mieli również świadomość, że te dzieci są stosunkowo dobrymi wzrokowcami. Doprowadziło to do opracowania struktury wizualnej i strategii nauczania, aby pomóc dzieciom i młodzieży zrozumieć świat i to, czego się od nich oczekuje.