Zabawa jako interwencja w edukacji przedszkolnej
Nacisk na podejście oparte na zabawie w realizacji programu nauczania dla wczesnych lat jest ogólnie mile widziany i uznawany przez praktyków zajmujących się wczesnymi latami. Rzeczywiście, Ministerstwo Edukacji i Zatrudnienia (2000) w Wytycznych dotyczących programu nauczania na etapie podstawowym podkreśliło rolę zabawy jako środka przekazu nauczania dla wczesnych lat. Neaum i Tallack w swojej znakomitej książce Good Practice in Implementing the Pre-school Curriculum (1997) doradzają czytelnikowi, że wszystkie modele programów nauczania przedszkolnego „oparte są na założeniu, że dzieci uczą się poprzez aktywne zaangażowanie w otoczenie i że to najlepiej osiągnąć poprzez zabawę”. Badają wpływowe podejścia do edukacji przedszkolnej, na przykład:
- podejście Rudolpha Steinera oparte na założeniu, że fantazja twórcza jest bardzo ważnym aspektem lat przedszkolnych i że do siedmiu lat jest wiekiem naśladownictwa;
- Maria Montessori, która argumentowała, że „zabawa jest dziełem dziecka” i zbudowała swoje podejście na tej zasadzie;
- Wysoki zakres, w którym psychologiczna teoria uczenia się Piageta stanowi podstawę podejścia opartego na uczeniu się przez zabawę.
Neaum i Tallack zalecają, aby „Zabawa, jako środek do realizacji programu nauczania, była uznawana za najodpowiedniejszy sposób uczenia się małych dzieci”. Stanowi to jednak trudność dla osób zaangażowanych w edukację małych dzieci z autyzmem, ponieważ trudności w rozwijaniu umiejętności zabawy charakteryzują autyzm we wczesnych latach.