Znaczna część wszystkich dzieci w populacji ogólnej ma zaburzenia koncentracji uwagi / nadpobudliwości (ADHD). Większość badań sugeruje, że odsetek klinicznie znaczących zaburzeń jest co najmniej rzędu 3%, przy czym chłopcy przewyższają liczbę dziewcząt o co najmniej dwa do jednego. lata przedszkolne. Niektóre dzieci są bardzo – i przewlekle – nadpobudliwe, ale większość nie, wahając się między hipoaktywnością a łagodną do umiarkowanej nadpobudliwością. Impulsywność jest również zwykle, ale z pewnością nie zawsze, częścią obrazu. ADHD rozpoznaje się zgodnie z DSM-IV na podstawie co najmniej (i) sześciu objawów (z dziewięciu możliwych) nieuwagi; (ii) sześć objawów (z dziewięciu możliwych) nadpobudliwości-impulsywności; lub (iii) sześć objawów nieuwagi i sześć objawów nadpobudliwości. Te trzy podtypy są oznaczone (i) ADHD – głównie nieuważny; (ii) ADHD – głównie hiperaktywny impulsywny; i (iii) ADHD – łącznie. Wiele osób z zespołem Aspergera i innymi chorobami podobnymi do autyzmu wykazuje znaczny stopień nieuwagi i impulsywności, a wiele z nich spełnia kryteria objawów ADHD według DSM-IV. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia ADHD w zespole Aspergera. Istnieje wiele bardzo pomocnych interwencji, które należy rozważyć w przypadkach ciężkiej nieuwagi / nadpobudliwości. Niektórzy klinicyści uważają, że rozpoznanie zespołu Aspergera jest „niedostateczne”, a stawianie dodatkowych diagnoz współistniejących nie jest właściwe. Jednak wieloletnie doświadczenie kliniczne sugeruje, że główne problemy związane z uwagą i aktywnością, które pojawiają się u tak wielu osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, należy wziąć pod uwagę i leczyć na ich własnych zasadach