Środki psychoedukacyjne są zarówno ogólne, jak i szczegółowe. Środki ogólne to takie interwencje, które mają na celu zwiększenie wiedzy społeczeństwa na temat zaburzeń czynnościowych – takich jak zespół Aspergera. Konkretne działania dotyczą jednostki i odnoszą się do skoordynowanych prób podniesienia poziomu wiedzy i optymalizacji skierowanych do niej interwencji edukacyjnych i zawodowych. Niektóre z najbardziej inteligentnych dzieci z zespołem Aspergera mogą i zwykle powinny uczyć się w „normalnej” klasie, w tym, w niektórych przypadkach, w klasie z wieloma uczniami. W większości przypadków ważne jest jednak, aby upewnić się, że nauczyciele są świadomi diagnozy osoby dotkniętej chorobą i jej znaczenia. Zwykle wymagany jest wysoki stopień struktury. Oczekiwania i wymagania, które naprawdę odpowiadają ogólnemu – i specyficznemu – poziomowi funkcjonowania dziecka są kluczowe. Nierzadko zdarza się, że wymagania są o wiele za niskie w niektórych obszarach, podczas gdy w innych – szczególnie tych wymagających interakcji społecznych, takich jak praca w grupach itp. – mogą być nierealistycznie wysokie. Ścisła współpraca między dziećmi, rodzicami i nauczycielami, czasami wspierana przez zespół szkolnych lekarzy (lekarz, psycholog, pielęgniarka szkolna), jest zwykle konieczna, aby uniknąć poważnych problemów w szkole. Mniejsza grupa osób o bardzo wysokiej inteligencji, raczej większa grupa osób o normalnym poziomie inteligencji i praktycznie wszyscy ci z inteligencją poniżej normy, odniosą korzyści z uczęszczania do mniejszych grup klasowych, być może liczących nie więcej niż 6–15 uczniów. Takie grupy mogą równie dobrze obejmować osoby z podobnymi problemami, dzieci z innymi zaburzeniami neuropsychiatrycznymi, tak zwane normalne dzieci o wysokiej inteligencji, które wymagają bardziej indywidualnej stymulacji oraz dzieci z dysleksją. Włączenie dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu do normalnych klas, w których inni uczniowie zostali specjalnie przeszkoleni, aby „wyciągnąć rękę” w celu ułatwienia socjalizacji i komunikacji z nimi, może być bardzo skuteczne, przynajmniej według formalnych badań. Należy jednak powiedzieć, że integracja bez specjalnych środków ukierunkowanych na pomoc osobom z zaburzeniami ze spektrum autyzmu niekoniecznie musi sprzyjać rozwojowi społecznemu. Niewielka liczba dzieci z zespołem Aspergera, które funkcjonują intelektualnie w normalnym lub niskim zakresie normalnym, może potrzebować takiego rodzaju edukacji, jaki jest przewidziany dla „wykształcenia poniżej normy” (ESN). Niezwykle ważne jest, aby system szkolny zapewniał szereg alternatyw dla osób z zespołem Aspergera. Niektórzy będą dobrze funkcjonować w dużych grupach (pod warunkiem, że nauczyciel będzie miał dobrą wiedzę na temat zespołu Aspergera), podczas gdy inni będą potrzebować „schronienia” w mniejszej klasie, w której niektórzy mogą mieć zespół Aspergera, a inni mogą mieć problemy związane z innymi diagnozami. Uczęszczanie na zajęcia ESN może być w takich przypadkach bardzo pomocne i wręcz konieczne.