Hans Asperger bardzo pozytywnie odnosił się do zainteresowań, a umiejętności przejawiane w zainteresowaniach uważał za szczególny dar. W swoim pierwszym opublikowanym artykule, który opisywał (by użyć jego pierwotnego terminu) osobowość autystyczną, stwierdził, że: Twierdzimy – nie z powodów teoretycznych, ale z doświadczeń z wieloma dziećmi – że pozytywne i negatywne cechy tego chłopca są dwoma naturalnie niezbędnymi, powiązanymi aspektami jednej naprawdę jednorodnie rozplanowanej osobowości. Można to również wyrazić w ten sposób: trudności, jakie ten chłopiec ma z samym sobą, a także ze swoim stosunkiem do świata, są ceną, jaką musi zapłacić za swoje szczególne dary.
Zainteresowanie może być barierą lub pomostem w kontaktach społecznych, ale może być również konstruktywnie wykorzystywane w szkole i terapii psychologicznej lub stać się podstawą udanej kariery. Kiedy weźmie się pod uwagę atrybuty związane ze szczególnymi zainteresowaniami, to:
ważne jest, aby wziąć pod uwagę nie tylko korzyści dla osoby z zespołem Aspergera, ale także korzyści dla społeczeństwa. Pojawiły się sugestie, że osoby odnoszące sukcesy w nauce i sztuce mają osobowości, które przypominają profil zdolności związanych z zespołem Aspergera . Hans Asperger uznał, że:
Wydaje się, że aby odnieść sukces w nauce lub sztuce, odrobina autyzmu jest niezbędna. Aby odnieść sukces, niezbędnym składnikiem może być umiejętność odwrócenia się od codzienności, od po prostu praktycznego, umiejętność ponownego przemyślenia tematu z oryginalnością, aby tworzyć na nowe, nieokiełznane sposoby, ze wszystkimi umiejętnościami skupionymi w jednej specjalności .
Różne społeczeństwa i kultury będą miały różne postrzeganie tego szczególnego zainteresowania. W niektórych społeczeństwach zainteresowanie mogłoby być uważane za patologiczne i wskazujące na kogoś, kto potrzebuje leczenia psychiatrycznego lub „uzyskania życia”. Ale w niektórych kulturach, zwłaszcza brytyjskich, osoba ta jest uważana za łagodnego ekscentryka, a szczególnym zainteresowaniem może być temat popularnego programu telewizyjnego, w którym publiczność docenia umiejętności i osobowość tej osoby. Oglądałem brytyjski program telewizyjny Antiques Roadshow i cieszyłem się entuzjazmem zapalonych kolekcjonerów, którzy wydają się mieć objawy zespołu Aspergera. Jako kultura Brytyjczycy zawsze akceptowali i podziwiali ekscentrycznych ludzi. Podsumowując, popieram komentarz Jennifer McIlwee Myers, która ma zespół Aspergera, która w e-mailu do mnie napisała: „Nie traktuj szczególnego zainteresowania jako toksyny, którą należy oczyścić, ale jako cechę, którą należy opanować. Moim zdaniem jest to cecha, która może być bardzo korzystna dla społeczeństwa.