https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Podpowiedzi zostały zdefiniowane przez Coopera i innych jako bodźce poprzedzające, które powodują określone reakcje i są uzupełnieniem leczenia behawioralnego. Istnieją co najmniej dwie szerokie kategorie monitów: monity odpowiedzi i monity fizyczne. Monity odpowiedzi, takie jak zachowanie docelowego wskazówek fizycznych. Podpowiedzi bodźców dotyczą warunków, które istniały przed wystąpieniem docelowego zachowania. Podpowiedzi bodźcowe są często używane jako środek do okazywania zachowań. Gdy reakcja jest częstsza i bardziej niezawodna w obecności naturalnie występujących bodźców, te bodźce pomocnicze można usunąć. DeQuinzio, Townsend, Sturmey i Poulson (2007) zastosowali podpowiadanie jako część planu leczenia, aby nauczyć troje małych dzieci z autyzmem naśladowania modeli twarzy. Przed leczeniem wszystkie dzieci nie naśladowały dokładnie różnych wyrazów twarzy (np. płakały, gdy inni się do nich uśmiechali lub śmiały się, gdy inni płakali). Uśmiech, zmarszczenie brwi, zaskoczenie i złość były wyrazami twarzy, które miały być naśladowane w tym badaniu. Podczas linii bazowej eksperymentator modelował jeden z wyrazów twarzy. Podczas treningu naśladowania wykorzystano kombinację procedur podpowiadania, modelowania, wzmacniania różnicowego i korekcji błędów. Specyficzne dla tej części rozdziału podpowiedzi składały się z hierarchii od najmniejszej do największej, w której eksperymentator rozpoczynał od ustnego stwierdzenia („zrób to”), jeśli uczestnik nie naśladował modelu twarzy w ciągu 5 sekund od jego prezentacji. Jeśli uczestnik nadal nie naśladował modelu twarzy, eksperymentator przedstawiał kolejne ustne stwierdzenie, a także modelował dwa ruchy motoryczne twarzy, które były topograficznie powiązane z odpowiedzią docelową. Jeśli dziecko nadal nie naśladowało ruchów motorycznych, eksperymentator ręcznie podpowiadał prawidłową reakcję (np. dwoma palcami unosił kąciki ust uczestnika). Jeśli dziecko nie naśladowało ruchu motorycznego po tej ręcznej podpowiedzi, eksperymentator następnie łączył podpowiedź ręczną ze stwierdzeniem słownym (np. „to się uśmiecha”). Wszystkie dzieci konsekwentnie wykazywały wysokie wskaźniki naśladowania niektórych modeli twarzy podczas treningu względem linii bazowej. Podpowiedzi zostały również wykorzystane do zwiększenia inicjacji społecznych dzieci z autyzmem. Taylor i Levin (1998) wykorzystali dotykowe urządzenie zachęcające (wibrujący pager), aby nauczyć ucznia z autyzmem inicjowania werbalnych interakcji z dorosłym podczas zabaw. Inicjacje społeczne zdefiniowano jako wypowiedź słowną, która miała miejsce przy braku wzorców werbalnych, gdy była związana z kontekstem działania, była skierowana do innej osoby i była to zdanie pełne. Porównano trzy warunki: warunek bez zachęty, w którym urządzenie dotykowe nie zostało umieszczone w kieszeni dziecka i nie zapewniono modeli werbalnych, warunek werbalny, w którym dorosły terapeuta co minutę modelował inicjację społeczną, oraz warunek zachęty dotykowej w którym pager został umieszczony w kieszeni dziecka i ustawiony na wibrowanie co minutę. Prowadzono sesje nauczania, podczas których dłoń dziecka kładziono na wibrującym pagerze, a dorosły terapeuta modelował inicjację werbalną. Zastosowano hierarchię od największego do najmniejszego, aby wyciszyć monity, aż dziecko było w stanie samodzielnie wykonywać werbalne inicjacje za każdym razem, gdy wibrował pager. Podczas sond kontrolnych dziecko siedziało przy stole z dwójką typowo rozwijających się dzieci i uczestniczyło we wspólnych zajęciach edukacyjnych. Ani uczestnik, ani rówieśnicy nie otrzymali instrukcji ani konsekwencji dotyczących inicjowania interakcji werbalnych lub odpowiadania sobie nawzajem. Częstotliwość inicjacji porównano w warunkach, w których pager znajdował się w kieszeni dziecka i był zaprogramowany na wibrowanie co 60 s, gdy pager nie był aktywowany oraz gdy pager nie znajdował się w kieszeni dziecka. W trzech różnych zabawach z dorosłym terapeutą dziecko wykazywało znacznie wyższą częstotliwość werbalnych inicjacji z zachętą dotykową w porównaniu z warunkami bez zachęty lub słownymi zachętami. Podobnie dziecko częściej inicjowało interakcje werbalne z rówieśnikami, gdy zachęta dotykowa była aktywowana niż wtedy, gdy zachęta nie była aktywowana lub była niedostępna. Odkrycia te sugerują, że pager służył jako skuteczna zachęta dotykowa do zwiększenia słownych inicjacji dziecka z dorosłymi i rówieśnikami. Shabani i inni (2002) rozszerzyli te ustalenia, wprowadzając program szybkiego zanikania, aby usunąć lub zmniejszyć poleganie na podpowiedziach.