https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Jednym z przytaczanych powodów przemawiających za postawieniem diagnozy jest to, że diagnoza powinna zalecić leczenie. Jeśli ktoś miałby oprzeć receptę na leczenie, na podstawie której terapie mają największe poparcie naukowe, diagnoza zaburzenia autystycznego lub PDD NOS dzisiaj skutkowałaby przepisaniem leczenia w formie wczesnej intensywnej interwencji behawioralnej. W najbardziej podstawowym sensie ten system działa; wiele tysięcy dzieci otrzymuje takie diagnozy, a następnie wiele tysięcy otrzymuje odpowiednią interwencję. Jednak każde dziecko jest oczywiście indywidualnością, posiadającą wysoce unikalne zestawy problematycznych zachowań i unikalne deficyty w repertuarze umiejętności behawioralnych. Jest to szczególnie ważne, biorąc pod uwagę fakt, że ASD mają charakter wszechobecny i wpływają na wiele obszarów funkcjonowania człowieka. Kompleksowe programy interwencji behawioralnej muszą być dostosowane do unikalnych cech każdego dziecka i dlatego nie mogą być podejściem „prostokątnym”. Biorąc pod uwagę połączoną złożoność repertuarów behawioralnych każdego indywidualnego dziecka i programów interwencji behawioralnej wymaganych dla każdego dziecka, prosta etykieta zaburzenia autystycznego lub PDD NOS ma bardzo niewielki wpływ na zalecenie leczenia. Jak omówiliśmy wcześniej, istotnym ograniczeniem wielu obecnie dostępnych narzędzi diagnostycznych i ogólnej perspektywy diagnostycznej jest tendencja do binarnej klasyfikacji obecności lub braku zaburzenia i z dala od bardziej jakościowych ocen repertuarów jednostek. Należy mieć nadzieję, że dalszy rozwój procesu diagnostycznego będzie przebiegał w kierunku dostarczania bardziej szczegółowych informacji dotyczących indywidualnych cech i repertuarów klientów. Jednym z obszarów, w którym diagnostyka różnicowa może dostarczyć bardziej szczegółowych informacji, są określone repertuary behawioralne. Na przykład diagnoza zaburzenia autystycznego wymaga znacznego upośledzenia komunikacji i dlatego też świadczeniodawcy terapii ABA skup się mocno na języku. Jest jednak prawdopodobne, że skuteczność dostawców terapii ABA byłaby większa, gdyby otrzymywali bardziej szczegółowe informacje dotyczące tego, które konkretne obszary językowe w których dany klient może się wyróżniać i które obszary mogą wymagać bardziej ukierunkowanego leczenia. Drugim obszarem, w którym proces diagnostyczny można udoskonalić w celu dostarczenia bardziej nakazowych informacji, jest obszar zaburzeń współistniejących. Jak omówiono wcześniej w tym rozdziale, literatura naukowa dotycząca współwystępowania ASD i innych zaburzeń psychicznych jest wciąż w powijakach, ale dalszy rozwój tej dziedziny może być przydatny dla specjalistów ABA. Na przykład, jeśli proces diagnozy różnicowej doprowadził do zidentyfikowania poważnych deficytów uwagi u konkretnego dziecka z ASD, wówczas specjalista ABA może skorzystać na skupieniu leczenia na ustaleniu uogólnionego repertuaru zwracania uwagi na odpowiednie bodźce, w większym stopniu niż mogłoby to mieć miejsce w przypadku dziecko z ASD, które nie cierpi na takie deficyty. Podobnie, jeśli dziecko z ASD cierpi na specyficzną fobię, specjalista ABA może dobrze zająć się fobią poprzez ukierunkowane leczenie na wczesnym etapie (jeśli takie leczenie leży w zakresie kompetencji specjalisty) lub uniknąć sytuacji, które mogą wywoływać trudnych zachowań, które w przeciwnym razie można po prostu zinterpretować jako nieprzestrzeganie instrukcji. Trzecim obszarem, w którym proces diagnostyczny mógłby być bardziej nakazowy dla leczenia, jest dalszy rozwój fenotypów autyzmu. Pełne omówienie dalszego fenotypowania ASD wykracza poza zakres tego rozdziału, ale wiele osób domaga się badań tego typu. Możliwe, że istnieją dalsze podtypy autyzmu na podstawie rozróżnień fizjologicznych lub rozróżnień behawioralnych (np. istotność różnych modalności bodźców, aberracje w podstawowych procesach behawioralnych, takie jak wzmocnienie warunkowe lub przyzwyczajenie). Znajomość rozróżnień między dziećmi w potencjalnych podkategoriach ASD może mieć kluczowe znaczenie dla specjalisty ABA, ponieważ takie rozróżnienia mogą bezpośrednio wpływać na to, w jaki sposób leczenie ABA może być modyfikowane lub dalej dostosowywane w celu optymalizacji uczenia się i unikania trudnych zachowań. Mamy nadzieję, że przyszłe badania nad dalszym fenotypowaniem ASD będą obejmować systematyczne tworzenie informacji, które będą bezpośrednio przydatne dla leczącego klinicysty.