https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Niektórzy badacze sugerują, że pomocne może być również nawiązywanie przez rówieśników określonych interakcji z dziećmi autystycznymi. Na przykład chociaż wiele badań skupiało się na pomaganiu rówieśnikom w zadawaniu pytań, przydatne może być nauczenie ich komentowania. Goldstein, Kaczmarek, Pennington i Shafer (1992) nauczyli rówieśników komentowania dzieci z autyzmem i stwierdzili znaczną poprawę w zachowaniach społecznych. Spekulatywne wyjaśnienie jest takie, że komentarze mogą ułatwiać interakcję właśnie dlatego, że nie wymagają od dziecka z autyzmem konkretnej reakcji. Wykazano również, że przydatne są systemy koleżeńskie. Laushey i Heflin (2000) stosowali program „rówieśniczy” dla przedszkolaków, w ramach którego dzieciom autystycznym przydzielano codziennie znajomego. Kumpelowi powiedziano, aby został, bawił się i rozmawiał ze swoim kumplem. Dzięki takiemu podejściu znacznie wzrosły interakcje społeczne. Umiejętności ukierunkowane obejmowały proszenie o przedmiot, odpowiadanie na zadane pytanie, zwracanie uwagi, czekanie na swoją kolej i patrzenie na partnera do rozmowy. Dzieci autystyczne reagowały na kontakt z wieloma rówieśnikami i udokumentowano także generalizację na nowe środowisko w klasie. Te korzyści z uogólnienia są godne uwagi, biorąc pod uwagę konieczność przeniesienia do środowisk i kontekstów naturalnych. Samokontrola przez rówieśników zaangażowanych w szkolenie ma również pewne potencjalne korzyści. Sainato, Goldstein i Strain (1992) uczyli rówieśników stosowania strategii samooceny w celu oceny, jak dobrze weszli w interakcję z dziećmi autystycznymi. W szczególności rówieśnicy oceniali, jak dobrze przyciągali uwagę dziecka, inicjowali zabawę lub reagowali na dziecko. Trening reagowania kluczowego (PRT) okazał się również bardzo obiecujący w ułatwianiu interakcji między dziećmi autystycznymi a ich rówieśnikami. PRT koncentruje się na zwiększaniu kluczowych zachowań, które są kluczowe dla szerokich obszarów funkcjonowania . Wykazano, że PRT powoduje uogólnione zmiany w zachowaniu i rozwiązuje inne trudne kwestie, takie jak motywacja i reagowanie na wiele sygnałów. Pierce i Schreibman uczyli rówieśników używania PRT poprzez kombinację modelowania, odgrywania ról i instrukcji dydaktycznych. Wyniki wskazały, że nastąpił wzrost interakcji, inicjacji, wspólnej uwagi i zaangażowania. Korzyści z generalizacji i wzrost zachowań społeczno-komunikacyjnych, takich jak wspólna uwaga, są bardzo imponujące, biorąc pod uwagę, jak trudne może być osiągnięcie uogólnionych efektów i zbudowanie złożonych, wieloelementowych zachowań społeczno-komunikacyjnych.