https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Kwestią, która dodatkowo komplikuje nauczanie osób z ASD umiejętności adaptacyjnych, jest to, że często umiejętności te składają się z sekwencji reakcji (tj. łańcucha), które muszą wystąpić w określonej kolejności, aby umiejętność została pomyślnie ukończona. Na przykład, aby dana osoba mogła myć zęby, musi wystąpić szereg odrębnych zachowań w określonej kolejności (patrz Tabela 1 zawierająca analizę zadań dotyczących mycia zębów). W przypadku łączenia w łańcuch osoba otrzymywałaby instrukcje „ręka za ręką”, aby nauczyć się sekwencji zachowań. Każdy kolejny krok sekwencji będzie nauczany poprzez zapewnienie najniższego poziomu podpowiedzi niezbędnego do ukończenia początkowego kroku z podpowiedziami (lub dokończeniem przez opiekuna) pozostałej części sekwencji. Po opanowaniu kroku początkowego, następny krok w sekwencji, a także pierwszy, będą wyświetlane z najniższym niezbędnym poziomem podpowiedzi i równowagą kroków wykonywanych metodą „przekazywanie rąk” (lub przez opiekuna) i tak NA. Wzmocnienie następuje, gdy nastąpi cała sekwencja zachowań, a zachowanie końcowe zostało pomyślnie zakończone (np. umycie zębów). Łączenie łańcuchowe dzieli się dalej na łączenie do przodu i do tyłu. W przypadku łączenia w przód zachowania rozwijają się w kolejności, w jakiej powinny wystąpić w sekwencji umiejętności. Na przykład w analizie zadań dotyczących mycia zębów pokazanej w Tabeli 1, przy użyciu łączenia w przód, pierwszym zachowaniem, którego należy się nauczyć, jest „weź szczoteczkę do zębów”. Dziecko będzie początkowo uczone przekazywania całej sekwencji, a następnie najwyższego poziomu podpowiedzi w przypadku początkowej sekwencji, po której nastąpi przekazywanie reszty zadania. Następnie szkolenie obejmowałoby „zdobycie pasty do zębów”, „nałożenie pasty do zębów na szczoteczkę do zębów” itp. w kolejności, w jakiej pojawiają się one w analizie zadania. Łańcuch wsteczny polega na rozpoczęciu od końca sekwencji i umożliwieniu dziecku wykonania tylko ostatniego zachowania w sekwencji. Na przykład w analizie zadań dotyczących mycia zębów przedstawionej w Tabeli 1 wiązanie wsteczne polegałoby na tym, że dziecko najpierw dokończy „wypłukanie szczoteczki do zębów”. Następnie dziecko otrzymuje wzmocnienie za wykonanie tego kroku sekwencji. Łańcuch wsteczny stopniowo przesuwa się od końca sekwencji do początku, tak aby z czasem dziecko było w stanie ukończyć całą sekwencję. W niedawnym badaniu Jerome, Frantino i Sturmey (2007) wykorzystali łączenie wsteczne, aby uczyć dorosłych z autyzmem i niepełnosprawnością umiejętności obsługi komputera w czasie wolnym. Przeprowadzono analizę zadań, aby ocenić kroki niezbędne do uzyskania dostępu do konkretnej witryny internetowej, zaczynając od włączenia komputera, a kończąc na kliknięciu w wybraną witrynę ze strony wyszukiwarki. Nauczanie umiejętności rozpoczęło się od zastosowania procedury podpowiedzi od największej do najmniejszej dla ostatniego elementu analizy zadania (tj. pojedynczego kliknięcia na wybraną stronę internetową ze strony wyszukiwarki). Następnie szkolenie przechodziło do następnego etapu analizy zadań, gdy dana osoba samodzielnie ukończyła ostatni krok dwa razy z rzędu. Proces był kontynuowany do momentu, gdy dana osoba była w stanie wykonać wszystkie 13 kroków analizy zadania bez podpowiedzi. Autorzy ci pokazali, jak można zastosować łączenie wsteczne w połączeniu z podpowiedziami do nauczania stosunkowo złożonych umiejętności osób z niepełnosprawnością rozwojową.