https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Generalizację można również promować, upodabniając warunki szkolenia do warunków generalizacji. Programowanie wspólnych bodźców wymaga, aby środowisko szkoleniowe zawierało bodźce porównywalne z tymi występującymi w warunkach generalizacji . Na przykład, ucząc receptywnej identyfikacji kotów, naszym celem może być to, aby dziecko wskazywało zdjęcia kotów w książce podczas zajęć w kręgu w przedszkolu. Gdybyśmy promowali uogólnianie poprzez programowanie wspólnych bodźców, stworzylibyśmy podobne środowisko do celów szkoleniowych. Może to obejmować wykorzystywanie nauczyciela jako instruktora, symulowanie czasu w kręgu poprzez obecność rówieśników podczas szkolenia, po kolei udzielanie odpowiedzi i korzystanie z tych samych materiałów, co w klasie. Jeśli wspólne bodźce są dobrze dobrane, funkcjonalne i wyraziste podczas treningu, prawdopodobieństwo uogólnienia zostanie zwiększone . Petursdottir, McComas, McMaster i Horner (2007) wykorzystali programowanie typowych bodźców, aby zwiększyć interakcje społeczne u 5-letniego dziecka w wieku przedszkolnym z autyzmem z rówieśnikami po sesji korepetycji. Ich interwencja obejmowała nauczanie rówieśnicze oparte na scenariuszu podczas czytania z programowaniem wspólnych bodźców lub bez nich. Wybrano trzech kolegów z klasy na opiekunów rówieśniczych do czytania i przeprowadzono obserwacje w celu określenia częstotliwości interakcji społecznych pomiędzy uczestnikiem a jego partnerami w czasie swobodnej zabawy. Zaprogramowano wspólne bodźce poprzez włączenie do sesji czytania w ramach korepetycji z rówieśników tych samych zabaw, które stosowano podczas sesji swobodnej zabawy. Interakcje społeczne podczas czytania uogólniły się na swobodną zabawę, gdy zaprogramowano wspólne bodźce, w porównaniu z sytuacją, gdy tak nie było. Przed zaprogramowaniem powszechnych bodźców ważne jest określenie bodźców znaczących. Ucząc dzieci z wieloma niepełnosprawnościami zamawiania jedzenia w restauracji typu fast food, van den Pol i inni (1981) ustalili, że znaczącym bodźcem może być jeden lub wiele bodźców, takich jak tablica z menu, cena artykułów i osoba przy kasie. Praktyk programowałby typowe bodźce, umieszczając modele tablicy menu i cen pozycji w miejscu szkolenia, aby zwiększyć prawdopodobieństwo ułatwienia uogólnienia zamawiania fast foodów z jednego lokalu na drugie.