https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Do niedawna znacznie większy nacisk kładziono na treść programów PT niż na to, kto zapewnia interwencję. Jest to ważna kwestia, ponieważ klinicyści są często szkoleni w zakresie udzielania interwencji bezpośrednio dzieciom, a nie w zakresie strategii nauczania rodziców interwencji porodowej. Kaiser i Hancock (2003) podkreślają kluczowe umiejętności wymagane od edukatorów rodziców i sugerują, aby klinicystów bezpośrednio uczyć tych umiejętności. Należą do nich mistrzostwo i koncepcyjne zrozumienie procedur interwencyjnych, responsywny i oparty na współpracy styl nauczania, płynność w prezentacji treści i udzielaniu natychmiastowej informacji zwrotnej, a także umiejętność indywidualizowania interwencji i oceny postępów. Ingersoll i Dvortcsak (2006) podkreślają inne umiejętności interakcji, które są ważne w pracy z rodzinami. Na przykład podkreślają znaczenie budowania relacji z rodzicami poprzez uznanie rodzicielskich uczuć (np. poczucia winy, frustracji), wysłuchanie obaw rodziców i unikanie sojuszu z jednym lub drugim rodzicem podczas pracy z więcej niż jednym. Ponadto w badaniach porównano wpływ dwóch podejść do interakcji klinicystów na proces PT.