https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Termin autyzm został po raz pierwszy użyty na początku XX wieku przez psychiatrę dr Eugena Bleulera do opisania osób chorych na schizofrenię oderwanych od rzeczywistości (Bleuler 1916). Kilkadziesiąt lat później dr Leo Kanner, psychiatra dziecięcy na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, przyjął ten termin do opisania zaburzenia dziecięcego, które określił jako „wczesny autyzm dziecięcy”, obejmującego wyzwania społeczne i językowe, a także występowanie powtarzalnych zachowań (Kanner 1943). Doktor Kanner wskazał, że grupa dzieci, o której mówił, również była oderwana od rzeczywistości, jak opisał dr Bleuler, ale nie cierpiała też na schizofrenię. W tym samym okresie w Europie dr Hans Asperger, austriacki pediatra praktykujący w Wiedniu, opisał w 1944 roku małą grupę chłopców z podobnymi problemami w interakcjach społecznych, ale nie dotkniętych nimi tak poważnie, jak te opisane przez dr Kannera ( Aspergera 1944). Nazywał ich „małymi profesorami” ze względu na ich skłonność do bardzo szczegółowego omawiania tematów. Doktor Lorna Wing, psychiatra z Wielkiej Brytanii, powróciła później do prac doktora Aspergera z lat 80. XX wieku i zachęcała ekspertów zajmujących się autyzmem, aby postrzegali autyzm jako spektrum wyzwań, a nie jedno jednorodne zaburzenie. To myślenie doprowadziło do dodania w 1994 roku, obok innych diagnoz związanych z autyzmem, takich jak PDD-NOS, zaburzenia Aspergera, które uznano za odrębne diagnozy od autyzmu (APA 1994). Teoria psychoanalityczna zdominowała myśl psychologiczną połowy XX wieku, a przez wiele lat uważano, że autyzm ma swoje korzenie w odrzuceniu dziecka przez rodziców. Zwolennicy teorii matki z lodówki” utrzymywali, że przyczyną autyzmu u dziecka było zimne i powściągliwe rodzicielstwo. Jednak wielu rodziców dzieci autystycznych oraz wielu wybitnych psychiatrów i psychologów odrzuciło tę teorię. Badania nad genetycznymi podstawami autyzmu zaczęto prowadzić w latach 70. XX wieku. W 1977 roku dr Susan Folstein i Sir Michael Rutter opublikowali przełomową pracę opisującą autystyczne bliźnięta jednojajowe i dwujajowe i doszli do wniosku, że autyzm to zaburzenie o podłożu genetycznym, które nie jest spowodowane złymi rodzicami (Folstein i Rutter 1977). Artykuł ten odegrał kluczową rolę w obaleniu teorii matki-lodówki. Odkrycia te zostały powtórzone i rozszerzone w 1995 r. przez zespół badaczy pod przewodnictwem dr. Anthony’ego Baileya, co dostarczyło dalszych dowodów na rolę czynników genetycznych w autyzmie. Doktor Bernard Rimland, psycholog eksperymentalny i ojciec dziecka autystycznego, był wczesnym orędownikiem biologicznego wyjaśnienia autyzmu (Rimland 1964), a pisma dr Rimlanda częściowo zachęcały do wczesnych badań nad rozwojem i funkcjonowaniem mózgu dzieci autystycznych. Na przestrzeni lat odkrycia wykorzystujące elektrofizjologię, badania neuropsychologiczne, sekcję zwłok i obrazowanie mózgu wykazały różnice w szeregu obszarów mózgu u osób z autyzmem, w tym w płacie czołowym, płacie skroniowym, układzie limbicznym, móżdżku i wielu innych. struktury mózgowe . W ciągu lat, które upłynęły od wczesnych badań neuronauki nad autyzmem, potwierdzono i wyjaśniono wiele odkryć, podkreślając, że autyzm jest niewątpliwie zaburzeniem mającym swoje korzenie w mózgu. Chociaż w połowie stulecia przeprowadzono badania nad autyzmem i wśród klinicystów i naukowców toczyło się wiele dyskusji na ten temat, świadomość ogółu społeczeństwa na temat autyzmu zaczęła rosnąć w latach 80. XX wieku. Wiele osób częściowo przypisuje tę zwiększoną świadomość filmowi Rain Man (1988), który zdobył kilka Oscarów, w tym dla najlepszego filmu i najlepszego aktora dla Dustina Hoffmana, który bardzo trafnie przedstawił osobę dorosłą z autyzmem. Od początku lat 90. XX wieku zainteresowanie mediów autyzmem znacznie wzrosło, co doprowadziło do jeszcze większej świadomości społecznej i powiązania z tym zaburzeniem. W ostatnich latach rośnie liczba reportaży telewizyjnych, filmów dokumentalnych, artykułów prasowych i magazynów na temat autyzmu. Świadomość społeczną dodatkowo wzrosła dzięki zwróceniu uwagi celebrytów na to zaburzenie oraz wpływie kilku organizacji non-profit, takich jak Autism Speaks, które pracowały nad zwróceniem uwagi opinii publicznej na autyzm. Organizacje takie pomogły w zapewnieniu zwiększonego finansowania badań i usług ze strony rządu na rzecz rodzin dzieci autystycznych. Na przykład organizacja Autism Speaks wywarła duży wpływ na uchwalenie ustawy o zwalczaniu autyzmu, podpisanej w 2006 r., która przeznaczyła miliardy dolarów z wydatków rządowych na badania nad autyzmem i usługi kliniczne dla rodzin.