Częstość występowania zespołu Aspergera różni się w zależności od wyboru kryteriów diagnostycznych. Kryteria DSM-IV Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, które są niemal identyczne z kryteriami Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, czyli ICD-10, są kryteriami najbardziej restrykcyjnymi i są przedmiotem znacznej krytyki w wyniku badań naukowych i uznane przez klinicystów za niewykonalne w praktyce klinicznej. Częstość występowania zespołu Aspergera przy użyciu kryteriów DSM-IV lub ICD różni się w każdym badaniu, przy czym zgłoszony odsetek wynosi od 0,3 na 10 000 dzieci do 8,4 na 10 000 dzieci. Oczekiwany wskaźnik chorobowości dla zespołu Aspergera, zatem, zgodnie z tymi kryteriami, wahałby się od 1 na 33 000 do 1 na 1200 dzieci. Kryteriami diagnostycznymi wybieranymi przez wielu klinicystów, zwłaszcza w Europie i Australii, są kryteria Gillberga i Gillberga, które dokładniej odzwierciedlają oryginalne opisy Aspergera i profil zdolności dzieci kierowanych do diagnostyki zespołu Aspergera. Według kryteriów Gillberga wskaźnik chorobowości wynosi od 36 do 48 na 10 000 dzieci lub od 1 na 280 lub 210 dzieci .Istnieje różnica między naukowymi terminami chorobowości i zachorowalności. Dane dotyczące rozpowszechnienia wskazują, ile osób cierpi na tę chorobę w określonym momencie, podczas gdy zapadalność to liczba nowych przypadków występujących w określonym czasie, na przykład w jednym roku. Stosując kryteria Gillberga, w mojej opinii klinicznej obecnie wykrywamy i diagnozujemy około 50 procent dzieci z zespołem Aspergera. Osoby, które nie zostały skierowane na diagnostykę zespołu Aspergera, są w stanie zakamuflować swoje trudności i uniknąć wykrycia lub lekarz nie widzi zespołu Aspergera i skupia się na innej diagnozie.