Problemem może nie być sama czynność, ale czas jej trwania i dominacja nad innymi czynnościami. Pewien sukces można osiągnąć przez ograniczenie dostępnego czasu za pomocą zegara lub timera. Kiedy wyznaczony czas się skończy, aktywność musi zostać przerwana, a dziecko można aktywnie zachęcać do realizowania innych zainteresowań lub priorytetów, takich jak kontakty towarzyskie i wypełnianie obowiązków lub zadań. Dziecko może być uspokojone, że wkrótce nadejdzie kolejny zaplanowany czas na cieszenie się jego szczególnym zainteresowaniem. Ważne jest, aby alternatywna aktywność znajdowała się poza zasięgiem materiału źródłowego dla zainteresowania. Pokusa kontynuowania zainteresowania będzie dość silna, więc nowa aktywność może odbywać się w innym pokoju lub na zewnątrz. Zajęcie zastępcze może być czymś, co lubi dziecko, nawet jeśli nie jest tak przyjemne, jak szczególne zainteresowanie. Podejście polega na racjonowaniu dostępu i aktywnym wspieraniu szerszego zakresu interesów. „Księga przyjemności”, może dostarczyć pewnych sugestii dotyczących alternatywnych zajęć . Częścią programu kontrolowanego dostępu może być przydzielenie określonego czasu społecznego lub „jakościowego” na realizację zainteresowania jako działalności społecznej. W takim przypadku rodzic lub nauczyciel ma harmonogram regularnych godzin, w których może rozmawiać lub wspólnie badać zainteresowania. Dorosły zapewnia, że nie będzie rozpraszany, a obie strony postrzegają to doświadczenie jako przyjemne. Przekonałem się, że takie sesje, często pod koniec wizyty w klinice, mogą być okazją do pogłębienia wiedzy na tak ciekawe tematy, jak Księga Rekordów Guinnessa, motyle, Titanic czy systemy pogodowe. Mogę wtedy rozmawiać z pewnym autorytetem i zyskać szacunek innych spotykanych dzieci z zespołem Aspergera, które mają takie same zainteresowania, jak dziecko, które zostało moim nauczycielem. Rozmowa może stać się wzajemna, jeśli jako osoba dorosła wyjaśnisz, czym jesteś zainteresowany, a oboje możecie spędzić czas na poznawaniu swoich zainteresowań.