https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Pierwsze badanie, które mogliśmy zidentyfikować, dotyczące konkretnie EIBI, zostało opublikowane przez Lovaasa, Koegela, Simmonsa i Longa (1973). Badanie było zasadniczo narracyjnym opisem kilku przypadków. Co jednak najważniejsze, autorzy ci przedstawili podstawowe pojęcie kompleksowego modelu leczenia małych dzieci autystycznych obejmującego szereg docelowych zachowań, w tym stereotypy, echolalię, odpowiednie zachowania werbalne, zachowania społeczne, odpowiednią zabawę, I.Q. i ogólne miary zachowań adaptacyjnych. Formuła miała być powtórzony przez Lovaasa i innych, i miał wziąć istniejące metody ABA, umieścić je w pakiecie i zająć się szerokim zakresem pozytywnych umiejętności, które dziecko musiało nabyć, jednocześnie spowalniając różne trudne zachowania. Od tego czasu różni autorzy opublikowali interwencje EIBI, kładąc nacisk na różne procedury ABA, wykorzystując rodziców lub profesjonalistów lub oboje jako trenerów, stosując różne ustawienia, przez różny czas w tygodniu (zwykle 20–40 godzin). Jednak podstawowe elementy badania Lovaasa i wsp. można znaleźć we wszystkich tych programach interwencyjnych. Naszym zdaniem najbardziej znanym i najbardziej kontrowersyjnym badaniem EIBI jest Lovaas, 1987. Średni wiek uczestników wynosił 32 miesiące w grupie eksperymentalnej i 35 miesięcy w grupie kontrolnej. Intensywna grupa ABA składająca się z 19 dzieci otrzymywała 40 godzin indywidualnego treningu tygodniowo przez 2 lata lub dłużej, podczas gdy mniej intensywna grupa kontrolna ABA otrzymywała indywidualne leczenie przez 10 godzin tygodniowo również przez 2 lata lub dłużej. Krótko mówiąc, bardziej intensywna interwencja przyniosła lepsze efekty, a Lovaas twierdził, że wyleczył autyzm w grupie intensywnej terapii, a 47% osób osiągnęło normalne funkcjonowanie. Nie trzeba dodawać, że doszło do kontrowersji. Klienci nie zostali losowo przydzieleni, a najbardziej zmotywowane rodziny znajdowały się w grupie intensywnej. Podobnie twierdzenia o wyleczeniu były trudne i ogólnie rzecz biorąc, inni nie byli w stanie powtórzyć wyników Lovaasa . Powiedziawszy to, chociaż twierdzenia Lovaasa mogły być nieco przesadnie entuzjastyczne, w badaniach replikacji wykazano wystarczająco dużo korzyści, aby wykazać korzyści. Wniosek ten jest możliwy pomimo faktu, że większość badań EIBI miała istotne niedociągnięcia metodologiczne. Liczba opublikowanych dotychczas prac, które wykazały efekty, choć być może nie wyleczenie, prowadzi do wniosku, że EIBI może być bardzo korzystne, przynajmniej dla znacznej liczby małych dzieci z ASD. Jednak jeden rozmiar nie pasuje do wszystkich, a mianowicie (aq) nasilenie ASD, współwystępowanie ID lub współistniejącej psychopatologii, wiek dziecka w momencie rozpoznania oraz zasoby i zaangażowanie rodziny mogą dyktować różne typy i nasilenie leczenia EIBI. Tak więc naszym zdaniem ostateczna ocena jest taka, że EIBI jest potężnym, ekscytującym i ważnym postępem w leczeniu ASD. Należy jednak przyznać, że problemy z technologią, które w tej części są w dużej mierze funkcją głównych luk, które wciąż istnieją w naszej wiedzy o procedurach. Ponadto przesadzanie z jakąkolwiek procedurą może na dłuższą metę zaszkodzić, ponieważ sprostanie oczekiwaniom może być problematyczne. Naszym zdaniem ostrożne, ale optymistyczne podejście będzie najskuteczniejsze dla rozwoju EIBI w dłuższej perspektywie.