https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie rozwojem relacji między dziećmi autystycznymi a ich typowo rozwijającymi się rówieśnikami. Rodzice dzieci autystycznych zgłaszają, że często nie mają one przyjaciół, pomimo uczestnictwa w środowisku włączającym . Wielu uczniów ze spektrum zgłasza również problemy w funkcjonowaniu społecznym . Wydaje się, że w miarę starzenia się dzieci autystycznych doświadczają one wzmożonego poczucia samotności , co może odzwierciedlać bardziej zniuansowane rozumienie integracji społecznej i relacji na przestrzeni czasu. W ostatnich latach mapowanie sieci społecznościowych rzuciło nieco światła na asymilację i integrację uczniów z autyzmem z szerszym środowiskiem społecznym. Naukowcy badają zmienne, takie jak wzajemność powiązań przyjaźni. Ponadto poszukiwali bardziej szczegółowych informacji na temat najlepszego sposobu radzenia sobie z deficytami społecznymi wykazywanymi w kontaktach z rówieśnikami, biorąc pod uwagę, że korzyści płynące z większości podejść szkoleniowych są skromne . Ogólnie rzecz biorąc, podejścia, które włączają rówieśników bezpośrednio w wysiłki szkoleniowe, są znacznie skuteczniejsze niż te, które ich nie uwzględniają . Zarówno programy szkolenia rówieśniczego, jak i podejścia łączone (ukierunkowujące zarówno umiejętności rówieśnicze, jak i nauczanie dzieci autystycznych) są skuteczniejsze niż samo nauczanie dziecka autystycznego. Pytania bez odpowiedzi obejmują, w jaki sposób można najlepiej wspierać uogólnianie, w jaki sposób można włączyć indywidualizację, aby rozwiązać problemy specyficzne dla dziecka i jakie są najważniejsze elementy interwencji.