https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Ta grupa zachowań stanowi trzecią podstawową cechę ASD. ABA jest najskuteczniejszym sposobem rozwiązywania problemów. Zostaną omówione konkretne problemy i interwencje oparte na badaniach.
Czym są stereotypy i rytuały?
Obecność ograniczonych lub powtarzalnych zainteresowań, działań i zachowań stanowi trzeci główny objaw behawioralny prowadzący do diagnozy zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) w oparciu o DSM-IV i ICD-10. Termin „powtarzające się zachowanie” zwykle obejmuje proste ruchy motoryczne (np. trzepotanie rękami, kołysanie ciałem, postawę twarzy), powtarzające się wokalizacje (np. powtarzające się dźwięki lub frazy emitowane przez inną osobę lub przedmiot), zachowania rytualne (np. zamykanie wszystkich drzwi w domu, ustawianie przedmiotów w szeregu) i ogólne naciski na identyczność (np. oznaki niepokoju związane z odchyleniami od typowego harmonogramu). Prosta obecność powtarzających się zachowań nie jest charakterystyczna dla osób z autyzmem; takie zachowania są powszechnie obecne u osób z upośledzeniem umysłowym, schizofrenią, zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, zespołem Tourette’a, a nawet wśród młodych, typowo rozwijających się dzieci. Częstotliwość i nasilenie powtarzających się zachowań jest zwykle większa i bardziej wyniszczająca wśród osób, u których zdiagnozowano autyzm . Powtarzające się zachowania mogą pojawić się nawet u bardzo małych dzieci z autyzmem; najczęstszymi z nich są stereotypie motoryczne i wokalne. Richlera, Bishop, Kleinke i Lord (2007) odkryli, że u ponad 50% dzieci z autyzmem już w wieku 2 lat stwierdzono powtarzające się używanie przedmiotów, nietypowe zainteresowania zmysłowe, złożone maniery oraz maniery ręka/palce. Co więcej, autorzy ci podali, że u ponad 33% dzieci z autyzmem w wieku 2 lat zaobserwowano nietypowe zajęcia i nieprawidłowe/specyficzne reakcje na bodźce sensoryczne. Obydwa szacunki częstości występowania różniły się znacząco od dopasowanych populacji dzieci o typowym rozwoju lub dzieci, u których zdiagnozowano inne zaburzenia rozwojowe. Ponadto rodzice dzieci autystycznych ocenili, że występowanie tych powtarzających się zachowań jest bardziej dotkliwe pod względem zakłócania codziennego funkcjonowania, niż rodzice dopasowanych rówieśników bez ASD. Opisując fenomenologię stereotypów u 224 dzieci z autyzmem, Campbell i in. (1990) podali, że 25% osób angażuje się w jakąś formę stereotypii dotyczącej obiektu, 16% macha rękami, 15% kołysze ciałem, 12% przechyla głowę, 28% angażuje się w stereotyp związany z inną kończyną dolną oraz 18 % zaangażowało się w stereotyp związany z inną kończyną górną. Ponadto donoszono, że powtarzające się zachowania samookaleczające (SIB) występują u 6% do 30% osób z autyzmem. Samo występowanie stereotypii i innych powtarzalnych zachowań, z wyjątkiem SIB, niekoniecznie jest problematyczne, ale staje się problematyczne, gdy ograniczają zakres, w jakim jednostki pomyślnie wchodzą w interakcję ze swoim otoczeniem. W szczególności występowanie stereotypii jest negatywnie powiązane z nabywaniem umiejętności akademickich i społecznych. Oznacza to, że gdy dzieci angażują się w stereotypy, robią to w stopniu, który konkuruje z ich interakcją z innymi osobami, uczestnictwem w zajęciach edukacyjnych i kontaktowaniem się z innymi wzmocnieniami w swoim otoczeniu, co skutkuje niepowodzeniem w rozwijaniu nowych umiejętności. Biorąc pod uwagę problemy związane z występowaniem stereotypii, dokładne zrozumienie warunków odpowiedzialnych za rozwój tereotypii oraz opracowanie metod leczenia eliminujących lub minimalizujących występowanie stereotypii pozostaje ważnym obszarem badań naukowców stosowanych, a w szczególności behawiorystów.