Porady Wujka Barnaby

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

ASD jest często postrzegane jako szczególnie stresujące zaburzenie rozwojowe . W przeciwieństwie do innych zaburzeń rozwojowych, takich jak zespół Downa, ASD nie można wykryć w macicy ani po urodzeniu i nie ma żadnych powiązanych cech fizycznych, które można by zaobserwować z zewnątrz. Z perspektywy rodzica nie ma zewnętrznych oznak świadczących o tym, że coś jest nie tak z jego dzieckiem. W miarę jak niemowlęta, u których ostatecznie zdiagnozowano autyzm, dorastają, rodzice często dopiero stopniowo zdają sobie sprawę, że ich dziecko nie rozwija się normalnie i nie osiąga kluczowych etapów rozwoju w tym samym tempie (jeśli w ogóle) co ich siostrzenice, siostrzeńcy lub przyjaciele. dzieci. Różnice te na ogół nie są rozpoznawane aż do późnego okresu niemowlęcego lub małego dziecka, ponieważ umiejętności społeczne i językowe u typowo rozwijających się niemowląt zaczynają dojrzewać dopiero w późnym niemowlęctwie i/lub wczesnym wieku niemowlęcym. Zatem przez znaczną część życia dziecka różnice nie są wyraźne, jeśli w ogóle zauważalne, a rodzice (naturalnie) zakładają, że ich dziecko jest normalne i „idealne”. Dlatego też, oprócz wszechobecności ewentualnych wyzwań, rodziny często opłakują stratę „idealnego” dziecka po postawieniu diagnozy. Ten złożony proces może być szczególnie niszczycielski dla rodzin, w których dzieci po pewnym czasie normalnego rozwoju doświadczają znacznego regresu w zakresie umiejętności. Dlatego chociaż badania badające czynniki kulturowe związane z ogólnymi niepełnosprawnościami rozwojowymi dostarczają wglądu w ASD, mogą pojawić się dodatkowe i ważne kwestie związane konkretnie z posiadaniem dziecka z ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Chociaż dostęp do placówek świadczących usługi w zakresie zdrowia psychicznego i korzystanie z nich jest niższy w przypadku mniejszości rasowych i etnicznych, badania wykazały, że grupy mniejszości etnicznych są nadreprezentowane w publicznych programach edukacji specjalnej (Harry i in. 1995). Aby zakwalifikować się do usług edukacji specjalnej w szkole, przeprowadzane są testy poznawcze i inne powiązane rodzaje testów w celu ustalenia uprawnień do usług świadczonych przez szkołę. Istnieje wiele kontrowersji dotyczących stosowności i możliwości zastosowania standardowych testów poznawczych dla wszystkich grup etnicznych. Takie aspekty testowania, jak charakter narzędzi oceny i środowisko oceny, zostały zakwestionowane ze względu na ich wrażliwość kulturową. Dzieci należące do określonych mniejszości etnicznych konsekwentnie uzyskują niższe wyniki w ocenach funkcji poznawczych w porównaniu z dziećmi angloamerykańskimi. Na przykład w próbie normatywnej stosowanej w Skali Inteligencji Wechslera dla dzieci, wydanie czwarte (WISC-IV, Wechsler 2003), dzieci angloamerykańskie jako całość miały wynik IQ w pełnej skali, który był o 11,5 punktu wyższy niż dzieci afroamerykańskich i 10 punktów więcej niż dzieci latynoskie – różnica w wynikach wynosząca prawie jedno odchylenie standardowe. Z drugiej strony, w WISC-IV dzieci pochodzenia azjatycko-amerykańskiego uzyskały o 3,5 punktu więcej punktów niż dzieci angloamerykańskie. Zróżnicowane wyniki często przypisywano nieproporcjonalnemu odsetkowi tych grup mniejszościowych w niższych przedziałach dochodów w porównaniu z Anglo-Amerykanami. Chociaż większość rodzin mniejszości w Stanach Zjednoczonych nie żyje w ubóstwie, istnieje nadreprezentacja niektórych grup żyjących poniżej progu ubóstwa, w szczególności Latynosów, Afroamerykanów i rdzennych Amerykanów (odpowiednio 21,2%, 24,7% i 25,3% w porównaniu do 10,5% rasy białej i 10,6% Amerykanów pochodzenia azjatyckiego). W przypadku dzieci żyjących w ubóstwie często występuje większy stres związany z pracą rodziców na wielu stanowiskach, mniejszym dostępem do możliwości edukacyjnych, takich jak korepetycje, oraz zmniejszonym występowaniem zajęć przededukacyjnych, takich jak czytanie. Ponadto w gospodarstwach domowych dotkniętych ubóstwem powszechne jest narażenie na substancje toksyczne, takie jak farby na bazie ołowiu, oraz mieszkanie na obszarach o złej jakości powietrza. Na wyniki testów poznawczych mogą mieć wpływ negatywne skutki życia w gospodarstwie domowym o niższych dochodach i/lub dotkniętym ubóstwem . Chociaż jest to jeden z potencjalnych czynników powodujących obniżone wyniki w zakresie funkcji poznawczych, innym jest to, że testy poznawcze mogą być stronnicze pod względem kulturowym i językowym. Niedawne badanie wykazało, że dwujęzyczne dzieci z autyzmem należące do mniejszości etnicznej uzyskują niższe wyniki w ocenach znajomości języka w porównaniu z dziećmi angloamerykańskimi, niezwiązanymi z SES. Różnice mogą wynikać z błędnego założenia, że dominujące wartości kulturowe mają zastosowanie do wszystkich kultur, i założenia te zostają osadzone w tych ocenach. Na przykład jeden z podtestów werbalnych powszechnie stosowanej oceny poznawczej w Stanach Zjednoczonych wymaga wiedzy o rządzie USA i znajomości normatywnych zachowań społecznych. Dziecko, które na przykład niedawno wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych i które miało ograniczoną świadomość procesu rządowego i niewielki kontakt z normami społecznymi obowiązującymi w tym kraju, miałoby trudności z „poprawną” odpowiedzią na te pytania. Zatem wyniki mogą zostać obniżone nie z powodu obniżonych zdolności intelektualnych, ale w wyniku ograniczonego kontaktu z normami kulturowymi dominującego społeczeństwa. Bariery językowe występują również w ocenach, co naraża niektóre grupy kulturowe i etniczne na ryzyko negatywnego wpływu na wyniki. Nieprawidłowe odpowiedzi można przypisać zmniejszonej płynności w posługiwaniu się językiem testowym, a nie faktycznemu poziomowi umiejętności. Aby wyeliminować potencjalne bariery językowe, idealnie jest przeprowadzić ocenę diagnostyczną i/lub poznawczą w języku ojczystym dziecka, jeśli lekarz posługuje się nim biegle. Jeśli nie, pomocne może być skorzystanie z usług niezależnych tłumaczy ustnych, którzy posiadają wiedzę na temat rodzimej kultury rodziny, a nie członków rodziny lub przyjaciół. Służy to zmniejszeniu potencjalnej stronniczości w interpretacji i maksymalizacji reakcji dziecka. Wydaje się, że znajomość osoby badającej poprawia wyniki testów poznawczych u wszystkich dzieci (Fuchs i Fuchs 1989). Wydaje się jednak, że ma to szczególny wpływ na dzieci pochodzące ze statusu mniejszości i/lub z rodzin o niskich dochodach. Dzieci Afroamerykanów i Latynosów uzyskały około 11 punktów IQ wyższe w przypadku znajomego egzaminatora w porównaniu z nieznanym egzaminatorem. Znajomość egzaminatora nie wpłynęła na wyniki ogółu dzieci angloamerykańskich. Podobnie w przypadku dzieci z rodzin o niskim SES (niezależnie od rasy) wyniki u znajomego egzaminatora uległy większej poprawie w porównaniu ze zmianami w wynikach dzieci z rodzin o średnim i wyższym SES. Podniesione argumenty opisujące potencjalną stronniczość testów pomogły zwiększyć wrażliwość kulturową testów poznawczych, na przykład zachęcając twórców testów do poszerzania próby normatywnej, z której pobierane są standardowe testy, aby lepiej odzwierciedlały demografię regionu. Ponadto elementy testowe poddawane są obecnie dokładniejszej analizie, aby zminimalizować uprzedzenia kulturowe. Jednak standaryzowane testy w dalszym ciągu wymagają modyfikacji, aby stały się bardziej wrażliwe kulturowo

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Według Dyches, Wilder i Obiakor (2001) kolejnym elementem fazy dostosowawczej Modelu Odporności, który jest istotny dla przystosowania się do niepełnosprawności, jest korzystanie ze wsparcia społecznego, w tym rodziny, przyjaciół, sąsiadów i wsparcia społecznego, takiego jak kościół i grupy wsparcia dla rodziców. Rodzaj i poziom wsparcia społecznego jest bardzo zróżnicowany w zależności od kultury. Wiele kultur, takich jak modalni rdzenni mieszkańcy Hawajów , filipiński, latynoscy  i Afroamerykanie .Kultury kładą nacisk na szerszą współpracę pomiędzy członkami rodziny (zarówno bezpośrednią, jak i dalszą) a członkami społeczności w celu opieki nad potrzebującą jednostką. Stres opiekunów jest często postrzegany jako niższy w tych grupach, być może ze względu na wspólne świadczenie opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym. Podejście do świadczenia usług, które może być szczególnie istotne dla grup, które w dużym stopniu polegają na szerszej społeczności wsparcia nazywa się Praktyką Skoncentrowaną na Rodzinie. Praktyka skoncentrowana na rodzinie polega na priorytetowym traktowaniu wyborów dokonywanych przez rodzinę w celu zapewnienia świadczenia usług, a nie świadczenia opartego na preferencjach systemu (i powiązanych specjalistów) oraz potrzebach specyficznych dla dziecka. Uznaje, że rodzina jest stałą częścią życia dziecka, podczas gdy systemy usług i personel w tych systemach podlegają zmianom. Praktyka skoncentrowana na rodzinie jest bardziej elastyczna niż bardziej tradycyjne formy świadczenia usług i zachęca do ciągłej refleksji nad najlepszymi możliwymi opcjami leczenia dla konkretnej rodziny. Może to na przykład obejmować oferowanie rodzinom możliwości wyboru i umożliwianie im pomocy w podjęciu decyzji najlepszego sposobu postępowania dla ich dziecka. Interakcja i włączenie specjalistów, opiekunów i wsparcia społecznego (np. bliskich przyjaciół, członków ich kościoła i liderzy grup wsparcia) w planowaniu leczenia jest niezbędna. Wiele rodzin zgłasza, że nieformalne wsparcie społeczne zapewniane przez rodziców innych niepełnosprawnych dzieci, bliskich przyjaciół i rodzinę oraz inne wsparcie społeczne ma większy wpływ niż wsparcie zawodowe. Dlatego też pomoc rodzinie w aktywowaniu nieformalnego wsparcia społecznego uważa się za ważny element Praktyki Skoncentrowanej na Rodzinie. W jednym randomizowanym, kontrolowanym badaniu oceniano wyniki i wsparcie uzupełniające dla niemowląt wysokiego ryzyka w pierwszym roku życia . Jedna część badania oferowała cotygodniowe wizyty domowe przeprowadzane przez specjalistów, podczas gdy druga część badania obejmowała zwykłe leczenie, bez regularnie zaplanowanych wizyt domowych. Wyniki sugerują, że w przypadku rodzin z grupy wizyt domowych, które miały nieformalną sieć wsparcia społecznego, cotygodniowe wizyty były często postrzegane jako obciążenie i złe wykorzystanie czasu. W przypadku rodzin o niskim poziomie nieformalnego wsparcia społecznego wizyty te były odbierane bardziej pozytywnie. Wyniki Afflecka i współpracowników (1989) można rozszerzyć na dziedzinę ASD, tak że w przypadku rodzin dzieci z ASD, które mają taktowane nieformalne wsparcie, uzasadniona może być mniej profesjonalna pomoc. Pomocne może być uświadomienie rodzinom pozbawionym większego wsparcia społecznego o wsparciu dostępnym w ich społeczności, takim jak grupy wsparcia prowadzone przez rodziców dla rodzin dzieci z ASD. Ogólnie rzecz biorąc, praktyka skoncentrowana na rodzinie obejmująca ocenę poziomu wsparcia społecznego dostępnego dla rodzin byłaby korzystna w zapewnieniu najskuteczniejszego wsparcia dla pojedynczej rodziny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Przekonania religijne są również ważnym czynnikiem kulturowym, który należy uznać za mający wpływ na przystosowanie się rodziny do niepełnosprawności rozwojowej, takiej jak ASD. W modalnej kulturze amerykańskiej uwzględnienie religii i/lub duchowości w opiece nad dzieckiem ze specjalnymi potrzebami stanowi odejście od typowej praktyki oddzielania kościoła od państwa. Religia może jednak odgrywać i często odgrywa ważną rolę w procesie radzenia sobie rodzin z niepełnosprawnym dzieckiem. Religia może służyć zarówno jako źródło wsparcia duchowego, jak i nieformalnego wsparcia za pośrednictwem instytucji religijnych . Wpływa także na praktyki wychowawcze, pomaga określić rolę pomagającego i naturę samej „pomocy”. W jednym badaniu porównano perspektywy religijne rodzin latynoskich, które miały dzieci z niepełnosprawnością rozwojową. Na te rodziny, których perspektywa religijna prawdopodobnie zachęcała do wiary, że posiadanie dziecka z niepełnosprawnością rozwojową jest karą Bożą za grzechy, wywarło to bardziej negatywny wpływ niż te rodziny, których religijny pogląd był taki, że dziecko było wyjątkowe i „wybrane” przez Boga . Religie związane z modalną kulturą afroamerykańską kładą nacisk na akceptację i znaczenie wszystkich dzieci i mogą częściej zachęcać do pozytywnej oceny ASD. Opiekunka z rodziny afroamerykańskiej, która miała niepełnosprawne dziecko, skomentowała: „Oni [ludzie w kościele] traktują ją, jakby nie było z nią nic złego. Traktują ją jak nas. Jak zwykle – jak traktowaliby innych”. Jednak poglądy na temat religii mogą się różnić w obrębie grupy kulturowej. Przeprowadzono wywiady z wieloma Afroamerykankami o niskich dochodach (np. matkami, ciotkami itp.), które były głównymi opiekunami niepełnosprawnych członków rodziny, na temat ich doświadczeń w wychowywaniu osoby niepełnosprawnej . Wpływ „Boga” pojawiał się w każdym wywiadzie w odniesieniu do doświadczeń kobiet związanych z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. Jednakże szczególny rodzaj wpływu, jaki Bóg wywierał na opiekunów, był zróżnicowany. Podgrupa kobiet biorących udział w tym badaniu, te o bardziej „świeckim dyskursie”, jak określiła to autorka, postrzegała Boga jako odległą, osądzającą postać, która nie miała bezpośredniego wpływu na występowanie pozytywnych wydarzeń w ich życiu. W celu wspierania dzieci ze specjalnymi potrzebami korzystały zazwyczaj z usług specjalistów, takich jak placówki edukacyjne i lecznicze. Dla kontrastu te kobiety, które twierdziły, że mają bliższą więź z Bogiem, postrzegały Go jako życzliwego, troskliwego i aktywnie zaangażowanego w ich codzienne życie. Pewna matka stwierdziła: „Moja wiara pomogła mi dowiedzieć się, że światło, o którym ciągle mówię, że widzę, istnieje. I to się pojawi. Nie wierzę, że ona [moje niepełnosprawne dziecko] znalazła się w naszym życiu przez przypadek”. Kobiety te zazwyczaj postrzegały wyzwania związane z wychowywaniem dziecka jako możliwe do pokonania i częściej skupiały się na „błogosławieństwach” w swoim życiu, takich jak dobra opieka zastępcza i pozytywne warunki w szkole. Podsumowując, dla niektórych osób w danej kulturze silna wiara może być korzystna pod względem wsparcia w radzeniu sobie z rutynowym stresem w życiu. Inni jednak mogą nie doświadczać wiary religijnej w ten sam sposób i zamiast tego mogą polegać na profesjonalistach jako głównych świadczeniodawcach i źródle wsparcia.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Ocena rodziny lub określenie siły stresora jest elementem fazy dostosowawczej Modelu Odporności. W tym przypadku stresor związany z diagnozą niepełnosprawności rozwojowej może być różnie oceniany w różnych kulturach. Jak opisali Dyches, Wilder i Obiakor (2001), przy stosowaniu modelu medycznego często pojawia się negatywna ocena – że „coś jest nie tak” lub „choroba” u osób z niepełnosprawnością rozwojową, co należy „naprawić”. Stosowanie tego modelu medycznego często ma miejsce w przypadku Anglo-Amerykanów mieszkających w Stanach Zjednoczonych. Nawet angielskie słowo niepełnosprawność odzwierciedla model medyczny, skupiający się na umiejętnościach, których „nie ma”. Negatywne oceny pochodzenia niepełnosprawności rozwojowej pojawiają się także w kulturach takich jak Mojaves oraz Navajos , gdzie uważa się, że niepełnosprawność dziecka wynika z wykroczeń rodziców. W modalnych kulturach azjatyckich wstyd jest często kojarzony z diagnozą niepełnosprawności rozwojowej i zaburzeń zdrowia psychicznego (Sue i Sue 2008). Napiętnowanie związane z niepełnosprawnością budzi także obawy w krajach Bliskiego Wschodu, takich jak Zjednoczone Emiraty Arabskie. Poczucie wstydu w związku z diagnozą i związanymi z nią wyzwaniami jest powszechne wśród rodziców, zwłaszcza ojców. Jednak w jednym z badań okazało się, że matki są zdecydowane zapewnić swoim dzieciom najlepszą możliwą opiekę. Kultury rdzennych mieszkańców Hawajów i Amerykanów skupiają się bardziej na obecnych zdolnościach dziecka i jego „normalnym” zachowaniu (niezależnie od stopnia), a nie na niepełnosprawności i nietypowych zachowaniach. Wiele rodzin afroamerykańskich o niskich dochodach rzadziej uważa swoje niepełnosprawne dziecko za znaczące obciążenie w porównaniu z rodzinami angloamerykańskimi i zgłasza, że ich niepełnosprawne dziecko odnotowuje pozytywne korzyści i rozwój osobisty. Raporty sugerują, że gdy niepełnosprawne dziecko osiągnie wiek dorosły, wolałoby zatrzymać je w domu, niż korzystać z pomocy zewnętrznej w ramach domu grupowego lub bardziej zorganizowanej opieki stacjonarnej. Jeszcze inne badanie przeprowadzone na rodzinach afroamerykańskich wykazało, że rodziny obawiały się piętna związanego z diagnozą. Ocena może się różnić także w obrębie kultur. Donoszono, że Latynoski z młodszego pokolenia postrzegają niepełnosprawne dziecko jako błogosławieństwo i szansę na podjęcie wyzwania, jakim jest wychowanie wyjątkowego dziecka, podczas gdy starsze pokolenia w kulturze latynoskiej mogą uważać dziecko za karę za złe uczynki.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele wiadomo na temat adaptacji rodziny do wychowywania dziecka z niepełnosprawnością rozwojową i, jak omówiono w Dyches, Wilder i Obiakor (2001), pochodzenie etniczne zaczyna być uważane za istotny czynnik przystosowania rodziny do dzieci w wieku przedszkolnym. rodzina z niepełnosprawnością rozwojową. Można znaleźć podobieństwa pomiędzy ogólnymi opóźnieniami rozwojowymi a ASD, należy jednak zachować ostrożność, ponieważ zostaną opisane stresory różnicujące reakcje ASD, ale specyficzna adaptacja rodziny będzie się oczywiście różnić w zależności od mocnych stron konkretnego dziecka i wyzwań oraz indywidualnej reakcji rodziny. Dyches, Wilder i Obiakor (2001) opisują model odporności rodziny na stres, przystosowanie i adaptację („model odporności”), który pierwotnie został opracowany jako środek do zbadania, w jaki sposób pochodzenie etniczne i kultura odgrywają rolę w adaptacji rodzin z problemami niskie dochody do czynników stresogennych. Model ten został po raz pierwszy zaprezentowany przez McCubbina i innych (1998) i podkreśla, że czynniki etniczne i kulturowe mają wpływ na rozwój nowych wzorców funkcjonowania i przywracanie równowagi w rodzinie po wystąpieniu stresora rodzinnego. Stresor nie musi być koniecznie postrzegany jako negatywny. Ukończenie szkoły średniej, zmiana pracy, a może i diagnoza niepełnosprawności rozwojowej u nastolatka mogą być interpretowane jako pozytywne, stresujące wydarzenia życiowe.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Czynnikom kulturowym wpływającym na percepcję, możliwości leczenia i reakcję na diagnozę poświęcono niewiele uwagi badaniom w dziedzinie ASD w porównaniu z innymi obszarami. Większość badań nad ASD nie uwzględnia kultury jako istotnej zmiennej ani nie podejmuje prób włączania osób z różnych grup kulturowych . Jednakże wnioski na temat wpływu kulturowego na ASD można wyciągnąć z badań w innych dziedzinach i/lub zaburzeniach związanych z ASD. ASD uznawane jest za niepełnosprawność rozwojową zaliczaną do kategorii zaburzeń psychicznych. W Stanach Zjednoczonych i gdzie indziej wrażliwość kulturowa w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych stanowi coraz większy obszar nacisku ze względu na poważne obawy dotyczące różnic w dostępie i dostępności opieki w zakresie zdrowia psychicznego dla mniejszości rasowych i etnicznych. Na przykład dzieci afroamerykańskie w Stanach Zjednoczonych i ich rodziny rzadziej poszukują usług w zakresie zdrowia psychicznego i z nich korzystają w porównaniu z innymi grupami. Co więcej, rodziny afroamerykańskie poddane leczeniu psychiatrycznemu częściej zgłaszają negatywne doświadczenia  i pozostają w terapii krócej niż rodziny angloamerykańskie ). Wielu Amerykanów pochodzenia azjatyckiego odczuwa wstyd i hańbę, gdy przyznają, że problemy emocjonalne skłoniły ich do szukania pomocy w zakresie zdrowia psychicznego, zamiast samodzielnie radzić sobie z problemami w środowisku rodzinnym (Sue i Sue 2008). Takie czynniki kulturowe często zniechęcają Amerykanów pochodzenia azjatyckiego do w ogóle podejmowania leczenia psychiatrycznego. Jeśli chodzi o dzieci, Lau i in. (2004) odkryli, że rodzice pochodzenia azjatyckiego i afroamerykańskiego rzadziej zgadzali się z obawami nauczycieli, że trudne zachowania ich dzieci w klasie były wynikiem podstawowego zaburzenia (a nie odmiany normalnego zachowania) niż rodzice angloamerykańscy. Dlatego też niektóre rodziny z kultur niedominujących mogą rzadziej interpretować zachowania dziecka jako problematyczne. Jeśli nie postrzegają zachowań dziecka jako zakłócających jego funkcjonowanie, wówczas naturalnie rzadziej będą szukać leczenia lub usług w związku z tymi zachowaniami. Rodzice dzieci z grup o niskich dochodach i mniejszości mogą częściej być gorzej wykształceni, mieć brak dostępu do informacji i doświadczać większego wykluczenia z usług edukacyjnych. Czynniki te narażają ich na ryzyko związane z mniejszą wiedzą na temat usług i dostępem do nich. Wykazano, że wykorzystanie wrażliwości kulturowej w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych skutecznie pomaga w nawiązywaniu i utrzymywaniu pozytywnych relacji klinicznych. Wrażliwość kulturowa jest definiowana przez O’Donohue  jako wiedza, do jakich kultur należy klient/rodzina, komfort poznania podstawowych faktów na temat zasad społecznych i zwyczajów panujących w tych kulturach oraz wiedza, kiedy należy zastosować takie zasady. Zaleca się również konsultację z członkiem klienta/rodziny wykonującym zawód lekarza, aby zapewnić opiekę uwzględniającą różnice kulturowe.

Czynniki kulturowe związane z niepełnosprawnością rozwojową

Oprócz istniejących rozbieżności w korzystaniu z usług w zakresie zdrowia psychicznego, istnieją również różnice w sposobie diagnozowania i leczenia niepełnosprawności rozwojowej w poszczególnych grupach etnicznych. Dostosowanie rodziny do stanu dziecka, poglądy na temat jego etiologii oraz wpływu religii i wsparcia społecznego na funkcjonowanie rodziny mogą być bardzo zróżnicowane.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W oryginalnej pracy Leo Kannera opisującej osoby z ASD zauważył: „Istnieje jeszcze jeden bardzo interesujący wspólny mianownik w pochodzeniu tych dzieci. Wszyscy pochodzą z rodzin wysoce inteligentnych” (1943, s. 248). Chociaż oświadczenie dr Kannera odnosi się do inteligencji rodziców, w rzeaczywistości nie przeprowadził z nimi testów poznawczych/inteligencji. Zamiast tego opisał ich wykształcenie i różne zawody, takie jak lekarz, prawnicy i profesorowie. Artykuły z lat 60. i 70. XX wieku z Wielkiej Brytanii, Danii, Japonii i Stanów Zjednoczonych również wykazały podwyższony odsetek ASD w rodzinach o wyższym poziomie wykształcenia i należących do wyższego SES . Pozyskanie uczestników wcześniejszych badań epidemiologicznych było jednak częściowo uzależnione od dostępu rodzin do świadczeń. Ponieważ rodziny o wyższym SES mają łatwiejszy dostęp do usług niż rodziny o niższym SES, prawdopodobne jest, że związek między diagnozą ASD a wyższym SES jest artefaktem błędu w wynikach badań . Nowsze szacunki, oparte na bardziej rygorystycznej i wszechstronnej metodologii, nie znajdują związku z edukacją rodziców ani diagnozą SES i ASD . Sugeruje to, że ASD dotyka w równym stopniu osoby ze wszystkich środowisk społeczno-ekonomicznych.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Odbyła się debata dotycząca częstszego występowania diagnozy ASD wśród osób, których rodzice mają status imigranta. Niedawno w Szwecji odnotowano zwiększoną częstość występowania ASD u somalijskich imigrantów , a także bardziej nieformalne doniesienia ze stanu Minnesota w Stanach Zjednoczonych. Fombonne stwierdza jednak, że dowody na zwiększoną częstość występowania ASD u osób o statusie imigranta są niejednoznaczne, biorąc pod uwagę zmienność wyników w różnych badaniach i stosunkowo małą liczebność próby stwierdzoną w wielu ankietach. Szeroko zakrojone szacunki epidemiologiczne nie potwierdzają stwierdzenia zwiększonego wskaźnika chorobowości w rodzinach imigrantów. Na przykład Croen i inni podali wskaźniki rozpowszechnienia „pełnego zespołu ASD” (które wykluczało rozpoznanie zespołu Aspergera, PDD-NOS, zaburzenia dezintegracyjnego u dzieci i zespołu Retta) w stanie Kalifornia w kohortach urodzeniowych na przestrzeni lat. z okresu siedmiu lat. Wskaźniki rozpowszechnienia były w przybliżeniu równe we wszystkich grupach etnicznych i rasowych, w tym w rodzinach o statusie imigranta. Fombonne (2007) podsumowuje pogląd swój i wielu innych ekspertów stwierdzając, że „hipoteza o związku między statusem imigranta lub rasą a autyzmem pozostaje zatem w dużej mierze niepotwierdzona wynikami empirycznymi”.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dziedzina epidemiologii bada rozmieszczenie chorób w populacjach ludzkich i czynniki wpływające na prezentację zaburzenia. Do ważnych miar choroby w tej dziedzinie należą „wskaźniki zapadalności”, które odnoszą się do liczby nowych przypadków występujących w danym okresie, oraz „wskaźniki chorobowości” oznaczające odsetek osób, które w danym momencie chorują . Zdecydowana większość badań epidemiologicznych dotyczących ASD ma charakter przekrojowy i podaje wskaźniki chorobowości. Dlatego też badania te zostaną uwzględnione w dyskusji. Dr Eric Fombonne, wybitny epidemiolog i ekspert ds. ASD, przeprowadził przegląd badań epidemiologicznych dotyczących ASD w 2005 r. Na podstawie ankiet przeprowadzonych w różnych krajach stwierdził, że międzynarodowa średnia częstości występowania ASD w przypadku zaburzeń autystycznych wynosi 13/10 000, 21/ 10 000 w przypadku całościowych zaburzeń rozwoju – nieokreślonych inaczej (PDD-NOS) i 2,6/10 000 w przypadku zespołu Aspergera. Niektóre szacunki wahają się od 22/10 000 w Wielkiej Brytanii ), przez 7,2/10 000 w Danii, 13,2/10 000 w Islandii, do 66/10 000 w Stanach Zjednoczonych (Centra ds. Kontrola i zapobieganie chorobom 2007). W swoim przeglądzie Fombonne (2005) stwierdził, że wskaźniki rozpowszechnienia są powiązane z wielkością próby, tak że badania z mniejszą liczbą uczestników wykazały wyższe wskaźniki rozpowszechnienia. Ponadto występowało duże zróżnicowanie próbek, nawet w obrębie tego samego kraju, ze względu na różne metodologie stosowane w badaniach epidemiologicznych. Sposób stawiania diagnozy i możliwość uchwycenia bardziej subtelnych diagnoz, takich jak zespół Aspergera i PDD-NOS, również różnią się w zależności od kraju. Fombonne  sugeruje, że „każde badanie epidemiologiczne dotyczące ASD ma unikalne cechy konstrukcyjne, które mogą prawie całkowicie wyjaśniać różnice w częstości występowania między badaniami”, co sugeruje, że rzeczywiste wskaźniki chorobowości są prawdopodobnie porównywalne w różnych krajach. Trudność w uzyskaniu wskaźnik rozpowszechnienia w niektórych krajach jest to powszechne z powodu różnych czynników, takich jak zwiększona śmiertelność wśród dzieci, ubóstwo i problemy zdrowotne. Wiele kultur może nie uznawać ASD za zaburzenie lub grupować takie osoby w grupach innej kategorii. Brak spójnej dokumentacji zdrowotnej w niektórych krajach powoduje, że dane na temat częstości występowania ASD i powiązanych czynników ryzyka są niedostępne. Dodatkowo, co zostanie omówione w dalszej części