Książę ciemności: transcendentna boska manifestacja zła w myśli manichejskiej. Książę ciemności rodzi dwa demony, Saklę i Nebroela, które tworzą stworzenia świata materialnego
poprzez seksualność.
Księżyc: Statek nocy, kosmiczny pojazd mający pomóc w transporcie światła z powrotem do królestwa światła, według myśli manichejskiej.
Kore: "Dziewica" po grecku, utożsamiana z cyklem życia zboża i ludzi, z misteriów greckich, zwłaszcza tajemnic eleuzyjskich. Jej matką jest Demeter, a ona sama jest często utożsamiana z Persefoną. W kazaniu Naassene określana jako Persefona.
Kouretes: Ekstatyczni celebranci tajemnic, pierwotnie łączeni z Zeusem i Kretą. Wspomniany przez Hipolita z Rzymu w związku z kazaniem z Naassene.
Kronos: Boski władca Tytanów w mitologii greckiej. Wspomniane w kazaniu Naassene.
Kushta: Prawda zrytualizowana poprzez uścisk dłoni w religii Mandaean.
Kabała: żydowska tradycja mistyczna, która rozwinęła się z wcześniejszych koncepcji mistycznych i rozkwitła od czasów średniowiecza.
Kanna: Miejsce, dom, często duszy, w źródłach mandejskich.
Kaulakau, Saulasau, Zeesar: Trzy słowa pochodzące z języka hebrajskiego Izajasza 28:10, 13: sav la-sav, sav la-sav, kav la-kav, kav la-kav, ze′ir sham, czyli niepewne, przetłumaczone na poprawioną Wersję Standardową w następujący sposób: "jest przykazanie za przykazaniem, przykazanie za przykazaniem, przepis za przepisem, przepis za przepisem, trochę tu, trochę tam". W Kazaniu Naassene określane jako słowa mocy. Czasami te słowa są powiązane z trzema słowami lub powiedzeniami z Ewangelii Tomasza 13.
Kephalaia: po grecku "nagłówki, główne zasady". Święty tekst manichejski, w którym Mani omawia ze swoimi uczniami podstawowe zasady religii.
Król chwały: Jeden z pięciu synów żywego ducha, wysłanych na pomoc pierwotnemu człowiekowi, według myśli manichejskiej. Wspomniane w Kefalajach.
Kosmogonia: opis stworzenia kosmosu lub wszechświata.
Kolory: W tekstach gnostyckich język opisowy używany jest do graficznego przedstawienia światła i ciemności oraz podkreślenia kontrastu między nimi. W Matce Ksiąg chwała Boskiej Pełni jest przedstawiona jaskrawymi kolorami, a sfery niebieskie charakteryzują się tymi kolorami. Z drugiej strony mówi się, że ten świat jest szary i bezbarwny, dopóki Bóg, Najwyższy Król, nie wzmocni go duchowo i nie ożywi kolorami.
Kolumna chwały: Droga Mleczna, kosmiczny pojazd pomagający w transporcie światła z powrotem do królestwa światła, według myśli manichejskiej.
Kain: Syn Adama i Ewy w Księdze Rodzaju, czasami uważany za syna Ewy i demiurga w tekstach gnostyckich.
Katarzy: Cathari, z greckiego katharoi, "czyści". Katarzy byli grupą gnostycką, zamieszkującą głównie południowo-zachodnią Europę, a zwłaszcza południowo-zachodnią Francję, która rozkwitła między XI a XIV wiekiem.
kurs walutowy : Wartość waluty jednego kraju w stosunku do walut innych krajów
kabod: Hebrajskie określenie często używane w Biblii w znaczeniu "chwały" lub "blasku".
Khnum: egipskie bóstwo stwórcze, często obsadzane w roli garncarza i kojarzone z coroczną powodzią Nilu.
Kothar-wa-Hasis: bóg rzemiosła w Ugarit, zajmujący niższą pozycję w panteonie.
Kumarbi: Hurryjski bóg, który uzurpuje sobie prawo do swojego ojca, aby stać się najwyższym bogiem panteonu. Jego synem jest bóg wojownik Teszub (znany również jako Tarhun).
kanon: termin wywodzący się od greckiego słowa kanon ("reguła" lub "norma"), używanego przez pierwszych chrześcijan w odniesieniu do listy pism religijnych, które "uważali" za święte.
Keynesowska teoria ekonomiczna: Teoria, że polityka rządu polegająca na zwiększaniu wydatków i obniżaniu podatków może stymulować gospodarkę w czasie recesji.
komunizm: system gospodarczy i polityczny, w którym rząd podejmuje prawie wszystkie decyzje gospodarcze i posiada prawie wszystkie główne czynniki produkcji.
konkurencja monopolistyczna : stopień konkurencji, w ramach którego duża liczba sprzedawców wytwarza bardzo podobne produkty, które jednak kupujący postrzegają jako różne.
kapitalizm: system gospodarczy, w którym wszystkie lub większość czynników produkcji i dystrybucji jest własnością prywatną i jest eksploatowana dla zysku.
kapitalizm państwowy: połączenie bardziej wolnych rynków i pewnej kontroli rządu.
kradzież tożsamości: uzyskiwanie danych osobowych osób fizycznych, takich jak numery ubezpieczenia społecznego i numery kart kredytowych, w celach niezgodnych z prawem.
krytyka tekstu: badanie dowodów z rękopisu dla określonego tekstu przy użyciu logiki krytycznej w celu ustalenia najwcześniejszej wersji tekstu.
krytyka źródeł: Dyscyplina akademicka polegająca na identyfikowaniu oryginalnych źródeł używanych przez starożytnych pisarzy. Na przykład Ewangelia Marka jest identyfikowana jako źródło używane przez pisarzy Ewangelii Mateusza i Łukasza, a Mądrość Jezusa Chrystusa jest oparta na Eugnostosie Błogosławionym i została przekształcona z dzieła pogańskiej gnozy w chrześcijański dialog gnostycki. Krytyka źródeł pozwala naukowcom zbadać, w jaki sposób pisarze wykorzystali i zmienili swoje źródła, a tym samym zrozumieć ich podejście.
Kazania Refutera: zaginiona praca przypisywana Szymonowi Magowi.
krytyka redakcyjna: akademicka dyscyplina krytyczna, która próbuje odkryć, w jaki sposób redaktor (redaktor) zmienił swój tekst źródłowy. Jest to szczególnie istotne w przypadku Ewangelii kanonicznych, w których uważa się, że Mateusz i Łukasz korzystali z Marka jako źródła. Krytyka redakcyjna pozwala krytykowi zbadać typowe motywy, słownictwo, dodatki, inkluzje i pominięcia redaktora. Na przykład gnostycki tekst Christiana Nag Hammadi Mądrość Jezusa Chrystusa jest oparty na niechrześcijańskim Eugnostosie Błogosławionym, a badanie sposobów, w jakie autor zmienił tekst, pozwala nam zobaczyć, jak chrześcijańscy gnostycy mogli dostosować pogański materiał do swoich własne końce.
Kabała: Wariant pisowni Kabały, czasami używany do odróżnienia nieżydowskiej, zachodniej tradycji okultystycznej Kabały.
Kodeksy z Nag Hammadi: zbiór kodeksów (dwanaście oddzielnych ksiąg i trzynasta włożona do jednej z pozostałych ksiąg) odkryty w grudniu w słoiku pod klifem w pobliżu Nag Hammadi 1945 przez Muhammada Alego Sammana. Kodeksy zostały wystawione na sprzedaż przez handlarza antykami, ale wszystkie z wyjątkiem Kodeksu I, który został zakupiony przez Instytut Junga w 1951 roku, zostały zatrzymane przez rząd egipski i ostatecznie zostały odrestaurowane i przetłumaczone. Wszystkie kodeksy, które składają się ze stron papirusu oprawionych w skórę, znajdują się obecnie w Muzeum Kairskim. Cała biblioteka została po raz pierwszy opublikowana w tłumaczeniu na język angielski w 1977 r., A następnie poprawione wydania w 1988 i 2007 r. Wszystkie z pięćdziesięciu dwóch traktatów w kodeksach są w języku koptyjskim, ale uczeni uważają, że pierwotnie zostały napisane po grecku. Treść kodeksów Nag Hammadi jest następująca:
Kodeks I (Kodeks Junga)
1. Modlitwa Apostoła Pawła
2. Tajemna księga Jakuba
3. Ewangelia prawdy
4. Traktat o zmartwychwstaniu
5. Traktat Trójstronny
Kodeks II
1. Tajemna Księga Jana (wersja długa)
2. Ewangelia Tomasza
3. Ewangelia Filipa
4. Natura władców
5. O powstaniu świata
6. Egzegeza o duszy
7. Księga Tomasza
Kodeks III
1. Tajemna Księga Jana (wersja skrócona)
2. Święta Księga Wielkiego Niewidzialnego Ducha (Ewangelia Egipcjan)
3. Eugnosta Błogosławionego
4. Mądrość Jezusa Chrystusa
5. Dialog Zbawiciela
Kodeks IV
1. Tajemna Księga Jana (wersja długa)
2. Święta Księga Wielkiego Niewidzialnego Ducha (Ewangelia Egipcjan)
Kodeks V
1. Eugnostos Błogosławiony
2. Objawienie Pawła
3. Pierwsze Objawienie Jakuba
4. Drugie Objawienie Jakuba
5. Objawienie Adama
Kodeks VI
1. Dzieje Piotra i Dwunastu Apostołów
2. Grzmot (Grzmot: doskonały umysł)
3. Autorytatywny dyskurs
4. Koncepcja naszej wielkiej potęgi
5. Republika Platona, wyciąg (588A-589B)
6. Dyskurs o ósmym i dziewiątym
7. Modlitwa dziękczynna
8. Wyciąg z Doskonałego
Dyskurs / Asklepios
Kodeks VII
1. Parafraza Sema
2. Drugi dyskurs Wielkiego Seta
3. Objawienie Piotra
4. Nauki Silvanusa
5. Trzy stele Seta
Kodeks VIII
1. Zostrianos
2. List Piotra do Filipa
Kodeks IX
1. Melchizedek
2. Myśl Norei
3. Świadectwo prawdy
Kodeks X
1. Marsańczycy
Kodeks XI
1. Interpretacja wiedzy
2. Ekspozycja walentynian z walentyńskimi czytaniami liturgicznymi
3. Allogenes Obcy
4. Hipsyfron
Kodeks XII
1. Zdania Sekstusa
2. Ewangelia prawdy
3. Fragmenty
Kodeks XIII
1. Trzy formy pierwszego
Myśl / Trimorficzna Protennoia
2. O powstaniu świata
Księżyc: Jedna z siedmiu klasycznych planet, zajmująca pierwszą ze sfer planetarnych w starożytnej kosmologii geocentrycznej. W manicheizmie Księżyc jest statkiem, który odbiera dusze światła i przenosi je z powrotem do królestwa światła. Gdy gromadzą się dusze, Księżyc przybywa, a gdy są rozładowywane, słabnie. Morphaia: W parafrazie Sema, archonta, który krąży po niebie i określa bieg gwiazd, aby wpłynąć na losy ludzkości.
Kabała: (dosł. "przyjmowanie") Ezoteryczne nauczanie judaizmu, oparte na interpretacji Tory i alfabetu hebrajskiego. Centralnym elementem nauczania kabalistycznego jest diagram Drzewa Życia, który przedstawia Boga w zewnętrznym wszechświecie i możliwe wewnętrzne doświadczenie ludzkości. Wielu uczonych, w tym Gershom Scholem, najwybitniejszy XX-wieczny autorytet w dziedzinie Kabały, upatruje jej początków we wpływie myśli gnostyckiej na judaizm w pierwszych wiekach naszej ery.
Kalila/Galila: W Sekretnej Księdze Jana jeden z archontów mianowany nad innymi archontami odpowiedzialnymi za stworzenie ludzkiego ciała.
Kalila-Oumbri: W Sekretnej Księdze Jana, archont siedmiu niebios, stworzony przez Yaldabaotha i związany z Merkurym.
Kalyptos: w setyjskim gnostycyzmie nazwa potrójnego samca Barbelo; który jest nazywany ukrytym, światem wiedzy.
Kandephoros: W Trzech Stelach Seta, imię związane z najwyższym Przedegzystującym.
Kanna: (Mandaean, "miejsce", "dom") Często dom duszy.
Karkamenos: Anioł Edenu w Baruchu Justyna.
Karneois: Bóg czczony w misteriach andańskich, często utożsamiany z Apollem.
Kartir/Kerder: Głowa Mędrców Babilonu za panowania Bahrama I, który stał się śmiertelnym przeciwnikiem Maniego i jego nauk, co doprowadziło do śmierci Maniego.
Kaulakau, Saulasau, Zeesar: Magiczna fraza, słowa mocy, w Kazaniu z Naasene, wywodząca się z hebrajskiego Izajasza 28:10, 13, z grubsza "przepis za przykazaniem, nakaz po przepisie, trochę tu, trochę tam".
kavannah: (hebr. "koncentracja") Termin używany w odniesieniu do modlitw kabalistycznych, technik medytacyjnych i ćwiczeń uwagi.
Kavithan: Anioł Edenu w Baruchu Justina.
kenoma: (z greckiego "pustka") Świat materialny lub świat zjawisk; pustka w przeciwieństwie do pełni pleromy; królestwo duchowe.
kenosis: (z greckiego "pustka") Ogołocenie siebie w celu otrzymania Boga. Odnosi się również do ogołocenia się Chrystusa, aby przybrać ludzką postać, jak w Liście do Filipian 2:5-8.
Kefalaja: (po grecku "Nagłówki mądrości)" Ważny zbiór nauk Maniego, który przetrwał w języku koptyjskim.
Kefaleniks: wyspa na Morzu Adriatyckim, skąd pochodziła żona Karpokratesa, Aleksandria, i gdzie wzniesiono świątynię ich syna Epifanesa.
Keter (również Kether): Korona, pierwsza sefira Drzewa Życia w Kabale, uważana za współwieczną z En Sof; znany również jako Ratson (Wola) i Ayin (Nicość).
Ketzer: niemieckie słowo określające heretyka, pochodzące od słowa "katar".
Król Chwały: W manicheizmie jeden z pięciu synów Żywego Ducha.
Królestwo: Jedna z siedmiu mocy stworzonych przez Yaldabaotha w Tajemnej Księdze Jana i połączona z archontem Sabaothem; twórca tzw. dusza krwi.
Knesion: Pomocnik siedmiu dziewic światła w Księgach Jeu.
Knyx: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który stworzył prawą goleń.
Koade: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który ożywiał prawy staw barkowy.
Koine: (z greckiego "powszechny") Wspólny język grecki, który rozwinął się w hellenistycznym świecie śródziemnomorskim po podbojach Aleksandra Wielkiego pod koniec IV wieku pne. Greka koine straciła niektóre z bardziej zaawansowanych cech gramatycznych klasycznej greki i była mniej wyrafinowana niż greka literacka, ale wchłonęła szerokie słownictwo z innych kultur. Nowy Testament i Septuaginta zostały napisane w języku greckim Koine.
Korach: Syn Ezawa, który wraz z Ezawem walczył z Izraelitami. Liczby 16 odnotowują drugiego Koracha, który zbuntował się przeciwko Mojżeszowi. Obaj mężczyźni o imieniu Korach byli postrzegani przez Żydów jako zdrajcy, ale według Ireneusza Korach był traktowany przez niektórych gnostyków (Kainitów) jako postać godna podziwu i ich poprzednik, podobnie jak Judasz Iskariota, Kain i Sodomici.
Kore: Inna nazwa Persefony, greckiej bogini płodności. We fragmencie z doskonałego dyskursu Kore jest opisane jako przynoszące owoc dla wszystkich śmiertelnych żywych stworzeń.
Kriman: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył paznokcie.
Kronos: W mitach greckich syn Gai, ziemi i Uranosa, nieba. Przywódca Tytanów, obalił swojego ojca i rządził w Złotym Wieku, dopóki nie został obalony przez własnego syna, Zeusa. W micie Peratae, moc, która panuje nad zniszczeniem i reprodukcją.
Krun: W micie Mandejczyków władca jednego z królestw ciemności, opisywany jako "góra ciała".
Krys: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył prawą rękę.
Kuni: W manicheizmie demoniczna moc i cielesna postać króla ciemności.
Kushta/Kusta: Mandejska klamra reprezentująca zjednoczenie ze światem światła i tym światem, prawdomówność i wierność.
Kybele: (również Cybele) grecka bogini matka związana z ziemią, przyrodą, jaskiniami i górami oraz dzikimi stworzeniami.
Kościół gnostycki: założony we Francji w 1890 roku przez Julesa Doinela, Église Gnostique lub Kościół gnostycki (znany również jako Église Gnostique de France) czerpał ze źródeł herezjologicznych i katarskich i miał silne wpływy martynistyczne, masońskie i teozoficzne. Wielu członków wyjechało, aby założyć własne kościoły gnostyckie, a większość współczesnych grup gnostyckich wywodzi się z kościoła gnostyckiego Doinela.
klejnoty: W starożytności wiele materiałów, w tym papirus i kamienie szlachetne, było wyrytych magicznymi formułami i noszonych jako amulety. Na wielu klejnotach wygrawerowano nazwy wyraźnie gnostyckich bytów, a magiczne klejnoty jako całość tradycyjnie nazywane są klejnotami gnostyckimi. Wśród wymienionych postaci gnostyckich są Abraxas, Sabaoth i Yaldabaoth. Wiele klejnotów zawiera również sekwencje samogłosek lub barbarzyńskie słowa podobne do tych w tekstach gnostyckich, takich jak Księgi Jeu czy Święta Księga Wielkiego Niewidzialnego Ducha. Klejnoty zazwyczaj zawierały również obrazy, z których ulubionym był Abraxas z głową koguta i ogonem węża.
kobieta: Często używana symbolicznie jako symbol fizycznej strony człowieka lub namiętnych emocji, w przeciwieństwie do mężczyzny, który często reprezentuje racjonalną stronę. Na przykład w Ewangelii Tomasza 144 Jezus mówi Piotrowi, że uczyni Marię mężczyzną, aby mogła wejść do królestwa. Jednak w wielu gnostyckich opisach Adama i Ewy w Ogrodzie Eden, Ewa reprezentuje bardziej duchową część ludzkości. Kategoria płci używana symbolicznie do określenia tego, co fizyczne i ziemskie (na przykład boskość opisywana jako matka ziemia)
Krucjaty: Seria kampanii militarnych prowadzonych przez zachodnie kraje chrześcijańskie na Bliskim Wschodzie od XI do XIII wieku w celu zdobycia Jerozolimy i okolic z rąk islamu; używany bardziej ogólnie do każdej kampanii wojskowej prowadzonej w imieniu kościoła. Krucjata albigensów była skierowana przeciwko katarom w Langwedocji.
kult: W starożytnym świecie zestaw czynności rytualnych, które wiążą ludzi z boskością, w szczególności czynności takie jak składanie ofiar, chrzest, rytualne posiłki i inicjacja.
Kustosz Splendoru: W manicheizmie jeden z pięciu synów Żywego Ducha, którego rolą jest utrzymywanie niebios w miejscu.
Kosma: bułgarski kapłan z X wieku, który potępił bogomiłów w swoim kazaniu przeciwko heretykom.
Kosmocrator: (gr. "zarządca świata", "władca świata") W walentynowskim systemie Ptolemeusza, opisanym przez Ireneusza, dziecko demiurga, który rządzi światem materialnym i jest odpowiednikiem diabła. W Drugim dyskursie Wielkiego Seta, określenie Yaldabaoth.
kosmogonia: nauka o stworzeniu świata i porządku kosmicznym. Emanacja lub powstawanie eonów, pleromy i stworzenia materialnego świata oraz demiurga i jego archontów są centralnym elementem tekstów gnostyckich. Gnostycy byli zafascynowani filozoficznymi i mitologicznymi kwestiami stworzenia kosmosu i powstania wielości z jedności.
kosmologia: Badanie istniejącego porządku kosmicznego. Kosmologia gnostycka odnosi się do roli świata materialnego, którym rządzi demiurg i jego archonci, będącego skutkiem upadku, oraz do struktury świata duchowego: pleromy utworzonej z eonów i ich stosunku do ostatecznego i prawdziwego Bóg. Świat materialny jest postrzegany jako system siedmiu koncentrycznych sfer planetarnych, w kolejności: Księżyc, Wenus, Merkury, Słońce, Mars, Jowisz, Saturn.
Koryntian, Pierwszy List do: (AD 53-57) Jeden z siedmiu niekwestionowanych listów Pawła, które napisał do chrześcijan w Koryncie. 1 List do Koryntian obejmuje wiele tematów, w tym m.in. Wieczerza Pańska, przejawy ducha i rola miłości w chrześcijaństwie. Interpretacje i echa fragmentów z 1 Listu do Koryntian można znaleźć w takich pismach Walentyniana, jak Ewangelia Filipa i Fragmenty z Teodota. 1 Koryntian 2:6-8 zawiera fragment, który w oryginale greckim mógłby pochodzić prosto z gnostyckiej w tekście i wspomina o Sofii, archontach i eonie w kilku wersach, chociaż większość uczonych rozumie, że Paweł odnosi się do ziemskich władców (grecki archont).
Koryntian, Drugi List do: (ok. 55 r. n.e.) Drugi z listów napisanych przez Pawła do kościoła w Koryncie (choć może to być kompilacja kilku listów) i jeden z siedmiu niekwestionowanych listów Pawła. Broni swojego nauczania przed konkurencyjnymi naukami i opisuje lub "chwali się" trudnymi doświadczeniami, przez które przeszedł. W 2 Liście do Koryntian 12:1-4 Paweł opisuje wznoszenie się duszy "aż do trzeciego nieba". W 2,14-17 pisze, że łaska Boża objawia "woń jego gnozy".
Koptyjski: ostateczna forma języka starożytnego Egiptu, zapisana alfabetem greckim z kilkoma dodatkowymi znakami zapożyczonymi z demotycznego języka egipskiego i zawierająca bogate słownictwo greckich słów zapożyczonych. Wszystkie nasze zachowane kodeksy gnostyckie są napisane w języku koptyjskim, który kwitł od drugiego do trzynastego wieku. Następnie, dialekt bohairic przetrwał jako język liturgiczny Kościoła koptyjskiego. Większość tekstów koptyjskich jest napisana w dialektach górnoegipskich sahidic i akhmimic, przy czym odmiana sub-achmimic tego ostatniego jest szczególnie widoczna w tekstach z Nag Hammadi.
Kościół koptyjski: największa organizacja chrześcijańska w Egipcie, której początki sięgają ewangelisty Marka, o którym kościół twierdził, że odwiedził Egipt w 42 r. n.e. Kościół nadal używa języka koptyjskiego w niektórych liturgiach. Jest organem prawosławnym i ma niewielką sympatię dla gnostyckiego dziedzictwa Egiptu.
Koptyjski Psalm Manichejski / Psałterz / Śpiewnik: Zbiór pięknych psalmów i hymnów w języku koptyjskim. Niektóre to psalmy Tomasza, być może mające być uczniem Maniego, a nie apostoła Tomasza; inne przypisuje się Herakleidesowi, być może jednemu z dwunastu uczniów Maniego.
Konstantyn I: (ok. 272-337) Powszechnie znany jako Konstantyn Wielki, cesarz rzymski od 306 r. Do śmierci i pierwszy chrześcijański cesarz rzymski. Wydał edykt mediolański w 313 r., który głosił, że chrześcijaństwo powinno być tolerowane w całym cesarstwie. Matka Konstantyna, Helena, była chrześcijanką, ale jego własne nawrócenie na chrześcijaństwo jest kwestią sporną. Mógł nawrócić się w młodości lub mógł zostać stopniowo schrystianizowany; został ochrzczony na krótko przed śmiercią w 337 r. Sprzeciw Konstantyna wobec donatyzmu i zwołanie przez niego I Soboru Nicejskiego w celu rozprawienia się z herezją ariańską utorowało drogę do triumfu Kościoła katolickiego.
Konstantyn z Mananalis : (ok. 620-681 n.e.) nauczyciel paulicki, któremu przypisuje się zdefiniowanie paulicjanizmu jako dualistycznego i doketycznego oraz ustanowienie jego kanonu i organizacji. Został stracony jako manichejczyk.
Konfiguracje losu nieba poniżej dwunastu: zaginiona praca wspomniana w O pochodzeniu świata. Zawiera nazwiska i funkcje siedmiu dobrych androgynicznych mocy.
Konrad z Marburga: (zm. 1233) Pierwszy Inkwizytor. Konrad wierzył, że odkrył herezję lucyferiańską, która w rzeczywistości była całkowicie fikcyjna. Był odpowiedzialny za śmierć setek niewinnych ludzi i ostatecznie został zamordowany przez franciszkanina.
Kolosan, List do: List ten został włączony do Apostolikonu, kanonu Marcjona składającego się z dziesięciu listów Pawła, chociaż uczeni są podzieleni co do jego autentyczności. Wiele aspektów Listu do Kolosan dobrze pasuje do interpretacji gnostyckiej, na przykład Chrystus jest obrazem niewidzialnego Boga, a odniesienia do tronów, panowań, władców i mocy (1:16) można uznać za odnoszące się do eonów; Walentynian Ptolemeusz cytuje fragment na poparcie tej interpretacji.
Kolumna Chwały: manichejska nazwa Drogi Mlecznej. Dla manichejczyków Droga Mleczna była punktem postojowym, w którym po wyzwoleniu z ziemi osadzało się światło w drodze do królestwa światła.
Koncepcja Naszej Wielkiej Mocy/Koncepcja Wielkiej Mocy: (NHC VI,4, od II do połowy IV wieku) Traktat Nag Hammadi, który po wstępnej obietnicy zbawienia dla tych, którzy znają Wielką Moc oraz wstępny opis wody i ducha, opisuje trzy epoki świata: wiek ciała, wiek duszy i wiek ducha. Wiek ciała kończy się potopem, a ojcem ciała jest demiurg. Wiek duszy charakteryzuje się konfliktem między objawiającym, który zstąpił na świat, a archontami. Kiedy nadejdzie apokalipsa, skończy się drugi wiek i rozpocznie się wiek ducha, era piękna i duchowego małżeństwa.
kolofon: Tytuł lub opis umieszczony na końcu tekstu. W bibliotece Nag Hammadi tytuły zawsze pojawiają się jako kolofony na końcu traktatów, a nie na początku.
kodeks: (łac. "klocek drewna"; liczba mnoga: kodeksy) Rękopis. W przeciwieństwie do zwoju, który jest pojedynczym, długim kawałkiem materiału, zwiniętym w rulon, kodeks składa się z wielu arkuszy papirusu lub pergaminu (i ewentualnie papieru) ułożonych w quires (dwadzieścia pięć arkuszy) i oprawionych między okładki w sposób współczesnej książki. Tomy biblioteki Nag Hammadi są często błędnie nazywane zwojami, ale są to kodeksy stronic papirusu oprawionych w skórzane okładki. Formularz został po raz pierwszy użyty w dziełach literackich w Cesarstwie Rzymskim pod koniec pierwszego wieku naszej ery, ale był używany do robienia notatek co najmniej trzy wieki wcześniej w Egipcie. Kodeks stał się szczególnie kojarzony z chrześcijaństwem, w większości przypadków zastępując zwój.
Klemens z Aleksandrii: (ok. 140/150-202/215) Urodzony prawdopodobnie raczej w Atenach niż w Aleksandrii, Tytus Flawiusz Klemens został wychowany jako poganin i otrzymał gruntowne wykształcenie filozoficzne. Po nawróceniu się na chrześcijaństwo, około 180 r. przeniósł się do Aleksandrii i został uczniem Pantenosa, nauczyciela i pierwszego odnotowanego przywódcy Szkoły Katechetycznej w Aleksandrii. Jego stosunek do gnostyków był niejednoznaczny. Przyjął termin gnostyk, aby określić tych, którzy wyznają chrześcijańską prawdę, ale był krytyczny wobec gnostycyzmu i obszernie cytował zwłaszcza teksty walentynianskie, używając ich do promowania ortodoksyjnej teologii chrześcijańskiej, choć z silnym wpływem platońskim. Jego głównymi dziełami są Protrepticus (nawoływanie do Greków), Pedagogus (instruktor) i Stromata (Miscellanies), które zawierają wiele ważnych fragmentów dzieł gnostyckich i apokryficznych.
2 Klemens: (130-160) praca pod pseudonimem przypisywana * Klemensowi Rzymskiemu. List jest najwyraźniej skierowany do nawróconych chrześcijan, którzy byli poganami i zawiera nieznany skądinąd dialog między Piotrem a Chrystusem oraz interpretację powiedzenia o ich zjednoczeniu, podobnie jak w Ewangelii Tomasza.
Klemens Rzymski: (zm. ok. 99) według tradycji czwarty biskup Rzymu i pierwszy ojciec apostolski. Tradycyjnie utożsamiany jest z Klemensem wspomnianym w Liście do Filipian 4:3. Jego list do kościoła w Koryncie, znany jako 1 Klemens, jest jednym z najwcześniejszych zachowanych fragmentów literatury chrześcijańskiej poza Nowym Testamentem. Mówiono, że utonął w Morzu Czarnym po tym, jak został wrzucony przez wrogich pogan.
krzyżmo: (z greckiego "namaszczenie") Jeden z pięciu sakramentów walentyńskich, w którym osoba przyjmująca jest smarowana olejem. W Ewangelii Filipa jest on określany nieco symbolicznie i jest uważany za wyższy od chrztu. Ireneusz (Przeciw herezjom 1.21.5) opisuje obrzęd odprawiony przez Markusa, w którym wylewał maść lub mieszaninę wody i olejku balsamicznego na głowy swoich wyznawców.
Kościół celtycki: Główny kościół chrześcijański w Irlandii, Walii i innych krajach, w których mówiono językami celtyckimi, w tym w Bretanii i Kornwalii, aż do VIII wieku. Kościół celtycki był częścią zachodniego chrześcijaństwa i nie miał oficjalnej niezależności od Rzymu, ale zachował starsze cechy chrześcijaństwa (w tym stare datowanie na Wielkanoc i odrębną tonsurę), miał silną sympatię do natury i często włączał elementy starszego celtyckiego religia.
Katar/kataryzm: (gr. katharos, "czysty") Chrześcijanie dualistyczni po raz pierwszy znani w regionie Langwedocji we Francji w XI wieku. Nazywali siebie "dobrymi chrześcijanami", ale powszechnie znani byli jako albigensi, ze względu na ich związek z miastem Albi. Katarzy mieszkali także na innych terenach, zwłaszcza we Włoszech, gdzie byli powszechnie znani jako Patarenes, oraz w Katalonii, gdzie katarzy z Langwedocji uciekali przed prześladowaniami. Katarowie szczególnie czcili Ewangelię Jana i Modlitwę Pańską. Nie-Katarów, którzy byli zainteresowani doktryną katarów, nazywano Słuchaczami. Gdy Słuchacz przyjął obrzęd zwany covenenza, stawał się wyznawcą katarów. Wierzący mogli otrzymać consolamentum, rytuał inicjacyjny, który czynił wierzącego doskonałym katarem. Na Perfect nałożono wiele ograniczeń dotyczących czystości. Sukces katarów w Langwedocji wzbudził wrogość Kościoła rzymskokatolickiego, a katarzy zostali poddani nowo powstałej Inkwizycja (1184) i krucjata albigensów (1209-1229). Ostatni bastion katarów w Langwedocji znajdował się w Montségur i Quéribus. Pomimo odrodzenia się kataryzmu w Langwedocji około 1300 roku, na którego czele stał Peter Autier i jego rodzina, oraz utrzymującego się istnienia włoskich katarów, pod koniec XIV wieku katarzy byli wyczerpaną siłą, pokonaną przez militaryzm Kościoła rzymskokatolickiego. .
Karpokrates: gnostyk z Aleksandrii z początku II wieku. Jego daty urodzenia i śmierci nie są znane, ale uważa się, że działał za panowania Hadriana (117-138). Ożenił się z kobietą imieniem Aleksandria, która pochodziła z wyspy Kefaleniks na Adriatyku, a ich syn, Epifanes, był szkolony na następcę Karpokratesa, ale zmarł w wieku siedemnastu lat. Aby zapoznać się z naukami Karpokratesa, zobacz *Carpocratians.
Karpokracjanie: Antynomowie Gnostyccy wyznawcy Karpokratesa i jego syna Epifanesa. Zinterpretowali powiedzenie z Łukasza 12:59 / Mateusza 5:26: "Nie wyjdziesz, dopóki nie zapłacisz ostatniego grosza", jako odnoszące się do reinkarnacji lub transmigracji dusz i możliwości uwolnienia się od ponownej reinkarnacji. Ojciec kościoła Ireneusz twierdził, że Karpokraci używali tego przekonania, aby usprawiedliwić swoje wolnościowe i antynomiczne praktyki, polegające na tym, że musieli oddawać się różnego rodzaju doświadczeniom w wielu ciałach, dopóki nie zostali wyzwoleni. Karpokracjanie są wymienieni w spornym liście Klemensa Aleksandryjskiego, który zawiera fragment Tajemnej Ewangelii Marka. Wierzyli, że Jezus był zwykłym człowiekiem, ale jego dusza była niezwykle silna i pamiętali to, co przeżyła w obecności nieznanego ojca, zanim wcieliła się w jego ciało. Czuli, że powinni naśladować Jezusa i w ten sposób osiągnąć lub przewyższyć swoją własną doskonałość. W ich kosmologii świat został stworzony przez aniołów, których szefem był Archont. Diabeł jest jednym z tych aniołów i prowadzi dusze zmarłych do Archonta, który osądza każdą duszę i wysyła ją do trzeciego anioła, aby ukarał ją reinkarnacją, przedłużając w ten sposób jej uwięzienie.
Kain: w Księdze Rodzaju pierworodny syn Adama i Ewy oraz morderca swego brata Abla. W Sekretnej Księdze Jana Ewa zostaje zgwałcona przez Yaldabaotha i rodzi Kaina i Abla, znanych również jako Eloim i Youe, ale w tej samej księdze Kain jest również opisany jako archont siedmiu niebios i jest powiązany z niedzielą. W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Kain jest szóstym z dwunastu archonicznych aniołów zrodzonych przez Sakla i Nebruela; mówi się, że rasa ludzi nazywa Kaina słońcem.
Kainici: Sekta gnostycka nazwana przez różnych ojców kościoła, którzy rozwijają opis nienazwanych gnostyków autorstwa Ireneusza. Według relacji ojców kościoła, takich jak Pseudo-Tertulian, Klemens Aleksandryjski, Hipolit i Orygenes, Kainici praktykowali odwróconą egzegezę i czcili mordercę Kaina jako gnostyckiego bohatera. Niektórzy utożsamiali ich z Ofitami. Współczesne badania sugerują, że nigdy nie istniała żadna sekta nazywająca siebie Kainitami i że były one po prostu wynikiem haftu kolejnych ojców kościoła.
Kain: w Księdze Rodzaju pierworodny syn Adama i Ewy oraz morderca swego brata Abla. W Sekretnej Księdze Jana Ewa zostaje zgwałcona przez Yaldabaotha i rodzi Kaina i Abla, znanych również jako Eloim i Youe, ale w tej samej księdze Kain jest również opisany jako archont siedmiu niebios i jest powiązany z niedzielą. W Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha, Kain jest szóstym z dwunastu archonicznych aniołów zrodzonych przez Sakla i Nebruela; mówi się, że rasa ludzi nazywa Kaina słońcem.
Kainici: Sekta gnostycka nazwana przez różnych ojców kościoła, którzy rozwijają opis nienazwanych gnostyków autorstwa Ireneusza. Według relacji ojców kościoła, takich jak Pseudo-Tertulian, Klemens Aleksandryjski, Hipolit i Orygenes, Kainici praktykowali odwróconą egzegezę i czcili mordercę Kaina jako gnostyckiego bohatera. Niektórzy utożsamiali ich z Ofitami. Współczesne badania sugerują, że nigdy nie istniała żadna sekta nazywająca siebie Kainitami i że były one po prostu wynikiem haftu kolejnych ojców kościoła.
Kabała: Wariant pisowni Kabały, czasami używany do odróżnienia specyficznie chrześcijańskiej adaptacji żydowskiej Kabały.
komnata weselna: powszechny obraz w pismach chrześcijańskich, żydowskich i gnostyckich, ale szczególnie w gnostyckich tekstach Walentyniana. Komnata weselna była miejscem, w którym łączyła się panna młoda z panem młodym, metafora zjednoczenia duszy z duchem będącego wynikiem gnozy. Komnata ślubna była jednym z pięciu sakramentów celebrowanych przez Walentynian, ale szczegóły dotyczące jej dokładnej formy są rzadkie. Określana jako jeden z pięciu sakramentów w Ewangelii Filipa i wspominana w innych miejscach w tekstach gnostyckich. Ceremonia w komnacie ślubnej zazwyczaj podkreśla duchowe znaczenie niebiańskiego zjednoczenia.
Kościół bośniacki: tajemniczy dualistyczny kościół, o którym mówi się, że istniał w Bośni w okresie średniowiecza, miał powiązania z bogomilami i katarami, ale niewiele więcej wiadomo na ten temat.
Księga Allogenesa: (II wiek) Czwarty traktat w Codex Tchacos, Księga Allogenesa jest innym tekstem niż z Nag Hammadi Allogeny. Jest mocno zniszczony, ale wcześniejsza część tekstu jest częściowo czytelna. Allogenes wchodzi na górę Tabor z (przypuszczalnie) swoimi uczniami i odmawia modlitwę. Jest wtedy kuszony przez Szatana, nazywanego władcą świata. Po przeciwstawieniu się szatanowi Allogenes woła do Boga o pomoc i zostaje otoczony świetlistą chmurą. Ostatnia sekcja wydaje się zawierać kosmologiczne objawienie, ale uszkodzenia rękopisu są tak poważne, że niewiele można zrozumieć.
Księga Nabożeństw: Zbiór mandejskich tekstów liturgicznych.
Księga Elchasai/Elxai: (początek drugiego wieku) święta księga Elchasytów, obecnie zaginiona. Mówi się, że została skomponowan przez Elchasai za panowania Trajana (98-117 n.e.) i prawdopodobnie została napisana po aramejsku, a później przetłumaczona na grecki. Jej fragmenty cytują Hipolit, Epifaniusz i Orygenes. Mówiono, że księga została objawiona przez Syna Bożego, anioła o wysokości dziewięćdziesięciu sześciu mil, szerokości szesnastu mil i szerokości ramion dwudziestu czterech mil, którego ślady stóp miały czternaście mil długości, cztery mile szerokości i dwie mile głębokości. Wiara w księgę była podstawą religii elchazyckiej. Jego zawartość obejmowała materiał apokaliptyczny, praktyki ceremonialne, kryptogram i porady dotyczące leczenia ukąszenia wściekłego psa.
Księga Tajemnic: (III wiek) dzieło Maniego napisane w języku aramejskim. Jedno z jego siedmiu kanonicznych dzieł przetrwało jedynie w bardzo fragmentarycznych rękopisach.
Księga Salomona: zaginione dzieło wspomniane w O powstawaniu świata. Zawiera imiona czterdziestu dziewięciu androgenicznych demonów i jest w tradycji magii salomońskiej.
Księga Gigantów: (III w.) Jedno z siedmiu kanonicznych dzieł Maniego, napisane po aramejsku i zachowane jedynie w bardzo fragmentarycznych rękopisach.
Księga Wielkiego Tajemniczego Logosu: Tytuł rękopisu pierwszej z Ksiąg Jeu.
Księga praw krajów: (II wiek) Księga ucznia Bardaisana, która przetrwała w oryginalnym języku syryjskim. Składa się z długiego dialogu między Bardaisanem i jego uczennicą Awidą w domu innego ucznia Shemashgrama, omawiającego kwestię wolnej woli i losu.
Księga dwóch zasad: tekst katarski prawdopodobnie napisany przez Jana z Lugio. Pod wpływem Ewangelii Jana proponuje absolut jako rozróżnienie między dobrem a złem oraz opozycję między Bogiem a diabłem
Księga Tomasza: (NHC II, VII, II wiek) Dialog między zmartwychwstałym Chrystusem (Zbawicielem) a jego bliźniakiem, Judą Tomaszem, rzekomo zapisay przez Mateusza. Zmartwychwstały Jezus uczy samopoznania i poznania tego, co niewidzialne i ukryte. Nauka ma pewne cechy gnostyckie, ale jest bardziej konkretnie ascetycznym tekstem chrześcijańskim, potępiającym palenie ciała, które jest seksualnością. Kończy się długim monologiem Zbawiciela na temat nadchodzącego apokaliptycznego sądu, z listą nieszczęść i błogosławieństw. Księga Tomasza została napisana w Syrii i może, podobnie jak wcześniejsza Ewangelia Tomasza należą do tradycji chrześcijaństwa tomasińskiego.
Księgi Jeu: (200-250) Dwa późnognostyckie teksty znalezione w Kodeksie Bruce′a, z których każdy zawiera obszerne diagramy. Nazwa Księga Jeu pochodzi od odniesień do tekstów zawartych w Pistis Sophia. W Kodeksie Bruce′a pierwsza Księga Jeu nosi tytuł Księga Wielkiego Tajemniczego Logosu. Zmartwychwstały Jezus rozmawia z różnymi apostołami, w tym z Mateuszem, Janem, Filipem, Bartłomiejem i Jakubem. Duży nacisk kładzie się na wznoszenie się duszy, z diagramami i listami imion różnych archontów.
Księgi Zbawiciela: Tytuł sekcji Pistis Sophia.
Krucjata przeciw albigensom: (1209-1229) kampania wojskowa usankcjonowana przez Kościół rzymskokatolicki w celu zwalczania herezji katarów w Regionie Langwedocji. Krucjata została zainicjowana przez papieża Innocentego III po zamordowaniu jego legata Piotra z Castelnau. W walkach toczyli się głównie żołnierze północnego królestwa Francji, co również miało motywy polityczne, a część Langwedocji została w wyniku krucjaty zaanektowana przez Francję. Straty szacuje się na od 200 000 do 1 000 000. Krzyżowcy z powodzeniem oblegali wiele miast, w tym Béziers, Albi i Carcassonne, ale po 1215 roku doświadczyli pewnych odwrotów z powodu udanego oporu langwedockiej szlachty. Do 1229 roku wszystkie langwedockie twierdze ostatecznie się poddały i ostatecznie katarowie, którzy bronili się pod Montségur (1244) i Quéribus (1255), zostali pokonani.
Kamienny Meteoryt
Meteoryt składający się głównie z krzemianów, z niewielką (zwykle 5%) zawartością metali, głównie niklu i żelaza. Kamienne meteoryty są również nazywane po prostu kamieniami; przestarzała nazwa to aerolit. Kamienie są zdecydowanie najpowszechniejszym rodzajem meteorytów, stanowiąc prawie 93% wszystkich znanych okazów. Ich ciemna skorupa obtopieniowa (gdzie zewnętrzne warstwy zostały częściowo stopione przez ogrzewanie tarciowe podczas zanurzania się w ziemską atmosferę, a następnie ponownie zestalona) daje im podobieństwo do skał ziemskich. Istnieją dwie główne klasy meteorytów kamiennych: chondryty (96% wszystkich kamieni) i achondryty (4%). Chondryty składają się z aglomeracji milimetrowych chondr, cząstek, które uważa się za reprezentujące pierwotną materię, która skondensowała się z mgławicy słonecznej. Rzadsze achondryty, jak sama nazwa wskazuje, nie mają chondr, co sugeruje, że są fragmentami ciała rodzicielskiego, które przeszło różnicowanie.
Kamienno- żelazny meteoryt
Meteoryt składający się z mniej więcej równych proporcji materiału krzemianowego (kamienistego) i metali (głównie niklu i żelaza); dawniej zwany syderolitem. Kamienne żelazo jest najmniej powszechnym z trzech głównych typów meteorytów, stanowiąc mniej niż 1% wszystkich znanych okazów. Zdecydowana większość z nich należy do jednej z dwóch głównych klas: pallasytów i mezo-syderytów. Pallasyty składają się z matrycy niklowo-żelazowej, w której luki są wypełnione oliwinem (krzemianami magnezowo-żelazowymi) i przypuszcza się, że powstały w pobliżu granicy rdzeń / płaszcz zróżnicowanego ciała. Mezo-syderyty przypominają brekcje: składają się z fragmentów eukrytu i howardytu (odmian materiału achondrytowego) zmieszanych z niklem-żelazem i uważa się, że powstały w wyniku uderzeń w powierzchnie ciał planetarnych. Największym znanym pojedynczym fragmentem o masie 1,4 tony jest meteoryt Huckitta (Australia, 1924), który jest pallasytem. Zebrane fragmenty meteorytu z Brenham (Kansas, 1882), również pallasytu, ważyły łącznie 4,3 tony.
Kwadrat Pegaza
Rzucający się w oczy asteryzm czterech jasnych gwiazd tworzących kwadrat o boku około 15°, wyróżniający się brakiem w nim jakichkolwiek gwiazd poza bardzo słabymi. Jest utworzona przez gwiazdy β, α i γ Pegasi (pozorna jasność odpowiednio 2,44, 2,49 i 2,83) oraz α Andromedae (jasność 2,07) i jest widoczna na wieczornym niebie jesienią.
Kosmiczny Teleskop na Podczerwień (SIRTF)
Czwarte z "Wielkich Obserwatoriów" NASA, które ma zostać wystrzelone w latach 2001-2002. Planowany jako 1-metrowy, chłodzony kriogenicznie teleskop kosmiczny do astronomii w podczerwieni. Może być serwisowany przez wahadłowiec lub na załogowej stacji kosmicznej. Instrumenty zapewnią wysoką czułość i rozdzielczość przestrzenną. Zaprojektowany do badania obłoków pyłu okołogwiazdowego, brązowych karłów, galaktyk w podczerwieni i kwazarów. Instrumenty obejmują szerokokątną kamerę o wysokiej rozdzielczości obejmującą obszar 2-30 mikronów; fotometr obrazujący obejmujący 3-700 mikronów i spektrometr.
Kometa krótkookresowa
Kometa, której okres jest krótszy niż 200 lat, znana również jako kometa okresowa. Komety o dłuższych okresach nazywane są kometami długookresowymi; są one również "okresowe", ale kometę można bezsprzecznie sklasyfikować jako okresową tylko wtedy, gdy zaobserwowano ją podczas co najmniej dwóch powrotów. Wybór 200 lat jako punktu odcięcia jest historyczną wygodą, odpowiadającą w przybliżeniu długości czasu, dla którego możliwe było obliczenie orbit z wystarczającą dokładnością, aby przewidzieć powrót; ponadto od czasu jej odkrycia nie zaobserwowano powrotu komety o obliczonym okresie dłuższym niż 200 lat. W systemie oznaczeń komet wprowadzonym w 1995 r. komecie krótkookresowej przypisuje się przedrostek "P/" oraz liczbę wskazującą kolejność ustalania okresowości jej orbity, w kolejności rozpoczynającej się od 1P/Halley. W kwietniu 2000 roku znanych było 143 komet krótkookresowych. Ponadto istnieje ponad 40 komet o obliczonym okresie krótszym niż 200 lat, które zaobserwowano tylko podczas jednego powrotu, plus około dwóch tuzinów komet krótkookresowych, które nie pojawiły się w przewidywanym terminie lub rozpadły się. Większość komet krótkookresowych ma nachylenie orbity mniejsze niż 30° (15° jest typowe) i porusza się po orbitach bezpośrednich. Najkrótszy okres, 3,3 roku, posiada 2P/Encke; najdłuższy, 155 lat, autorstwa 35P / Herschel - Rigollet. Wiele komet krótkookresowych zostało zaburzonych na swoich obecnych orbitach przez grawitacyjny wpływ Jowisza i mają aphelię w pobliżu 5,2 AU, odległość Jowisza od Słońca i okresy orbitalne od 6 do 12 lat - w rzeczywistości trzy czwarte wszystkich komet krótkookresowych ma okresy mieszczące się w tym zakresie. Uważa się, że te tak zwane komety z rodziny Jowisza pochodzą z Pasa Kuipera. Uważa się, że te z okresami od 20 do 200 lat, znane jako komety przypadkowe lub komety typu Halleya, podobnie jak komety długookresowe, pochodzą z Obłoku Oorta.
Krater wtórny
Mały krater utworzony na ciele planetarnym przez blok wyrzutu wyrzucony podczas wykopywania większego krateru uderzeniowego, krateru głównego. Wtórne kratery z niedawnych uderzeń, takie jak te związane z księżycowym kraterem Tycho, wydają się być łatwiejsze do zidentyfikowania jako cechy drugorzędne. Niektóre są skupione wokół głównego krateru i wydają się być nieregularne, ponieważ powstały w wyniku uderzeń pod niskim kątem i z małą prędkością. Inne, powstałe w wyniku wyrzucenia na wyższych trajektoriach poruszających się szybciej, znajdują się dość daleko i mają zwykle bardziej okrągły kształt. Mogą występować jako łańcuchy kraterów, jak na przykład na Księżycu (chociaż niektóre łańcuchy kraterów są pochodzenia wulkanicznego) oraz na tak zwanych równinach międzykraterowych Merkurego. Inne ciała, na których zidentyfikowano kratery wtórne, to Ganimedes, powiązany z dużym wielopierścieniowym obiektem uderzeniowym Gilgamesz, oraz Europa, gdzie przypuszcza się, że powstały w wyniku uderzeń, które spowodowały powstanie dużych kraterów, takich jak Pwyll.
Krater meteorytowy
Ziemski krater uderzeniowy 55 km na wschód od Flagstaff na pustyni w Arizonie, odkryty w 1891 r. Jego kilka alternatywnych nazw obejmuje krater Barringera, na cześć Daniela M. Barringera, który w latach trzydziestych XX wieku jako pierwszy go zbadał i jako pierwszy zasugerował jego pozaziemskie pochodzenie . Krater meteorytowy ma średnią średnicę 1,2 km, dno ma 180 m poniżej poziomu gruntu, a krawędź ma wysokość 30-45 m. Szacuje się, że powstał 50 000 lat temu w wyniku uderzenia meteorytu żelaznego o średnicy około 40 m i masie około 250 000 ton. Energia wybuchu wywołanego uderzeniem, który wydobył 175 000 ton wapienia, wyniosłaby 20 megaton lub więcej. Tysiące meteorytowych fragmentów niklu i żelaza znaleziono w odległości do 7 km od krateru, co sugeruje, że nadlatujące ciało rozpadło się na krótko przed uderzeniem. Wykopaliska nie ujawniły żadnych mas niklu i żelaza pod dnem krateru i przypuszcza się, że główna masa tworząca krater asteroidy wyparowała.
Katalog Messiera
W XVIII wieku francuski astronom Charles Messier (1730-1817) sporządził katalog 109 jaśniejszych mgławic, gromad i galaktyk. Obiekty w tym katalogu są oznaczone literą M, po której następuje liczba, na przykład M31 to Galaktyka Andromedy. Głównym zainteresowaniem Messiera były komety. Jego celem było ułatwienie polowania na komety poprzez zestawienie stałych obiektów głębokiego nieba, które można było pomylić z kometami. W 1771 roku opublikował wstępną listę 45 takich obiektów, a 10 lat później zebrał większość swojego katalogu. Katalog jest nadal cennym przewodnikiem dla astronomów-amatorów, chociaż został zastąpiony przez New General Catalog (NGC) i nowoczesne katalogi oparte na astrofizyce.
Krajowa Placówka MERLIN/VLBI
Multi-Element Radio Linked Interferometer Network (MERLIN) to unikalny radioteleskop do syntezy, który został pierwotnie opracowany przez Uniwersytet w Manchesterze pod koniec lat 70. przez University of Manchester w imieniu RADY BADAŃ FIZYKI CZĄSTECZEK I ASTRONOMII WIELKIEJ BRYTANII. MERLIN działa w dyskretnych pasmach długości fal w zakresie od 2 m do 1 cm i ma odpowiednie rozdzielczości kątowe w zakresie od 1,4 sekundy łuku do 8 milisekund łuku. Przy najwyższej długości fali roboczej wynoszącej 6 cm ma rozdzielczość odpowiadającą rozdzielczości Kosmicznego Teleskopu Hubble′a. Oprócz normalnych, samodzielnych operacji, jest regularnie używany w połączeniu z europejską siecią interferometrii bardzo długiej linii bazowej (EVN), aby zapewnić rozdzielczość kątową do kilkuset mikrosekund łuku. MERLIN jest używany do badania szerokiego zakresu tematów astronomicznych, w tym formowania się gwiazd, materii międzygwiazdowej, mgławic, aktywnych gwiazd, supernowych, galaktyki zewnętrzne, kwazary i aktywne galaktyki na krańcach znanego wszechświata. Był to pierwszy instrument, który rozróżnił odpływ materii z nowych wewnątrz Galaktyki oraz powłoki supernowych w zewnętrznych galaktykach. Odegrał kluczową rolę w odkryciu około dwudziestu soczewek grawitacyjnych oraz w ustaleniu układu współrzędnych Głębokiego Pola Hubble′a.
Kopuła
Okrągłe, bardzo płytkie wzniesienie na powierzchni ciała planetarnego. Kopuły księżycowe znajdują się w marii i mają zwykle średnicę 10-15 km, z nachyleniem nie większym niż kilka stopni. Są pochodzenia wulkanicznego, a niektóre mają mały dół pośrodku; mogą oznaczać szczyty kominów wulkanicznych, przez które wyłoniła się lawa, która utworzyła ciemniejsze obszary powierzchni Księżyca.
Kometa długookresowa
Kometa, której okres wynosiwięcej niż 200 lat. Komety o okresach krótszych niż 200 lat nazywane są kometami okresowymi lub kometami krótkookresowymi. Komety długookresowe są również "okresowe", ale kometę można bezsprzecznie sklasyfikować jako kometę okresową tylko wtedy, gdy zaobserwowano ją podczas co najmniej dwóch powrotów; wybór 200 lat jako granicy jest tradycyjny, ale arbitralny. Tak się składa, że od czasu jej odkrycia nie zaobserwowano jeszcze powrotu komety, której okres obliczony na ponad 200 lat. Jako pierwsza dokona tego kometa Peters (C/1857 O1), która ma powrócić w 2092 roku. W systemie oznaczeń komet wprowadzonym w 1995 roku "C/" to przedrostek przypisywany kometom długookresowym. Komety długookresowe wykazują znacznie większy rozrzut nachylenia orbity niż komety krótkookresowe. Wiele z nich ma rzeczywiście bardzo długie okresy, a niektóre wydają się znajdować na otwartych, hiperbolicznych orbitach. Kiedy jednak pozorne orbity długookresowych komet krążących wokół Słońca (oscylujące orbity heliocentryczne) są zamiast tego odnoszone do środka masy Układu Słonecznego (aby uzyskać orbity barycentryczne), okazuje się, że wszystkie one są eliptyczne, po uwzględnieniu dla perturbacji planetarnych i sił niegrawitacyjnych. Stwierdzono, że około jedna trzecia wszystkich komet długookresowych ma okresy zbliżone do miliona lat, co odpowiada apheliom raczej mniejszym niż 50 000 jednostek astronomicznych, podczas gdy okresy pozostałych dwóch trzecich są dość równomiernie rozłożone między miliardem lat a 200 lat. Szczyt trwający milion lat wskazuje na pochodzenie tych komet z Obłoku Oorta.
Klasyfikacja Hubble′a
Schemat klasyfikacji galaktyk, opracowany w pierwotnej formie w 1925 roku przez Edwina P. Hubble'a (1889-1953) i nadal szeroko stosowany. Klasyfikacja Hubble'a rozróżnia cztery główne typy galaktyk - eliptyczne, spiralne, spiralne z poprzeczką i nieregularne - i układa je w sekwencję, która nazywa się diagramem kamertonowym. Galaktyki eliptyczne są oznaczone literą "E", po której następuje liczba od 0 do 7, aby wskazać stopień spłaszczenia obserwowanego kształtu eliptycznego. Dla galaktyki En liczbę n otrzymuje się z n = 10 [(a - b)/a], gdzie a jest maksymalną średnicą, a b minimalną. Tak więc galaktyki E0 wydają się być kuliste (n = 0, ponieważ a = b), podczas gdy galaktyki E7 są znacznie spłaszczone, a maksymalna średnica jest ponad trzykrotnie większa niż średnica minimalna. Galaktyki spiralne, oznaczone literą "S", mają centralne zgrubienie otoczone spłaszczonym dyskiem, w którym gwiazdy, mgławice i obłoki gazu i pyłu skupiają się we wzór ramion spiralnych. Spirale są podzielone na trzy kategorie, Sa, Sb i Sc, galaktyka Sa z dużym centralnym zgrubieniem otoczonym ciasno skręconymi ramionami, galaktyka Sb z nieco mniejszym zgrubieniem i mniej ciasnymi ramionami oraz galaktyka Sc ze stosunkowo małym zgrubieniem i luźne, otwarte ramiona. W galaktykach spiralnych z poprzeczką, oznaczonych jako "SB", ramiona wyłaniają się z końców czegoś, co wygląda jak sztywna poprzeczka lub wydłużona elipsoida gwiazd i świecącej materii, która otacza jądro centralne. Spirale z poprzeczką są podzielone na typy SBa, SBb i SBc według podobnych kryteriów jak zwykłe spirale. Kategorie pośrednie są odpowiednio oznaczone; na przykład galaktyka w połowie wyglądu między kategoriami Sa i Sb byłaby oznaczona jako Sab. Inne osobliwości są identyfikowane przez dodatkowe litery, takie jak "p" (od "osobliwego") lub "r" (oznaczające obecność pierścienia wokół jądra). Galaktyka Droga Mleczna, której członkiem jest Słońce, była kiedyś klasyfikowana jako zwykła spirala typu Sbc, ale ponieważ ostatnie obserwacje wskazują, że jej centralne zgrubienie jest wydłużone, bardziej właściwe może być uznanie jej za spiralę z poprzeczką SBbc. Pośrednie między galaktykami eliptycznymi i spiralnymi znajdują się galaktyki soczewkowate (w kształcie soczewek), oznaczone jako "S0" lub "SB0". Chociaż soczewkowaty ma centralne wybrzuszenie otoczone dyskiem, nie wykazuje żadnych śladów struktury spiralnej. Nieregularne galaktyki, które nie mają oczywistego jądra ani uporządkowanej struktury, są oznaczane jako "Irr" i ogólnie dzielą się na "Irr I" i "Irr II". Galaktyki Irr I wykazują dowody trwającego formowania się gwiazd (na przykład skupiska lub "asocjacje" młodych, gorących gwiazd i jasnych obszarów HII). Galaktyki Irr II mają zaburzony wygląd, a ich kształty wydają się być zniekształcone przez gwałtowną aktywność wewnętrzną lub w wyniku zderzeń lub bliskich spotkań z innymi galaktykami. Obiekty eliptyczne zawierają niewiele gazu, jeśli w ogóle, i są zdominowane przez światło starych czerwonych olbrzymów. Spirale i spirale z poprzeczką zawierają znaczne ilości gazu i pyłu (około 5-15% masy galaktyki), galaktyki Sc i SBc zawierają średnio więcej niż galaktyki Sa i Sba. Niektóre, ale nie wszystkie, nieregularne zawierają większe proporcje gazu i pyłu (do 20-30% masowych).
Kąt godzinowy
Kąt między południkiem obserwatora a ciałem niebieskim mierzony na zachód (tj. zgodnie z ruchem wskazówek zegara) od południka w kierunku równoległym do równika niebieskiego. Kąt godzinowy jest zwykle wyrażany w jednostkach czasu (godziny, minuty i sekundy, gdzie 1 h odpowiada 15?), ponieważ wartość kąta godzinnego wzrasta z powodu pozornego dobowego obrotu sfery niebieskiej. Tak więc kąt godzinny gwiazdy wynosi zero, gdy przecina ona południk (w górnym przejściu); 6 h później sfera niebieska obróciła się o 90°, a wartość kąta godzinnego wynosi 6 h. Kąt godzinowy jest więc równy czasowi, który upłynął od ostatniego razu, kiedy gwiazda przecięła południk. Po 24 godzinach gwiazda ponownie wraca do południka.
Katalog Indeksowy (IC)
Katalog mgławic i gromad przygotowany przez duńskiego astronoma JLE Dreyera (1852-1926) jako kontynuacja jego Nowego katalogu ogólnego (NGC), który został opublikowany w 1888 r. Katalog indeksowy został opublikowany w dwóch częściach - "Indeks katalogowy mgławic Znalezione w latach 1888 do 1894 z uwagami i poprawkami do nowego katalogu ogólnego" (opublikowanego w 1895) oraz "Drugi katalog mgławic znalezionych w latach 1895 do 1907; z uwagami i sprostowaniami do Nowego Katalogu Generalnego i Katalogu Indeksowego za lata 1888-1894" (wyd. 1908). Obiekty w tym katalogu są oznaczone literami "IC", po których następuje liczba, na przykład "IC 2220". Poprawiona edycja NGC i dwóch katalogów indeksowych, zredagowana przez RW Sinnotta i zaktualizowana do epoki 2000.0, została opublikowana jako jeden tom w 1988 roku.
Kulminacja
Przejście ciała niebieskiego przez południk obserwatora (znane również jako "tranzyt"). Górna kulminacja (górny tranzyt) to przejście ciała przez punkt, w którym jego wysokość nad horyzontem jest największa (a odległość zenitalna jest najmniejsza). Na przykład Słońce osiąga górną kulminację w południe. Dolna kulminacja (dolny tranzyt) to przejście dalej od zenitu. Jeśli ciało jest okołobiegunowe, punkt dolnej kulminacji będzie powyżej horyzontu; w przeciwnym razie dolna kulminacja występuje, gdy ciało znajduje się w maksymalnej odległości kątowej poniżej horyzontu obserwatora.
Krzyż
(Południowy) Krzyż; w skrócie Cru, gen. Crucis; powierzchnia 68 stopni kwadratowych) Południowy konstelacja, która leży na północ od Musca i jest otoczona z trzech stron przez Centaura. Jej kulminacja następuje o północy pod koniec marca. Najjaśniejsze gwiazdy Crux zostały włączone przez starożytnych Greków do Centaura i jako takie skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest, ale europejscy nawigatorzy je rozdzielili pojawiły się w XVI wieku i zostały włączone jako osobna konstelacja na kuli ziemskiej przez holenderskiego teologa i geografa Petrusa Planciusa w 1598 roku. Crux jest najmniejszym, ale także jednym z najbardziej rzucających się w oczy z 88 konstelacji i (wraz z Orionem i asteryzm Pługa w Wielkiej Niedźwiedzicy) jeden z najbardziej znanych. Jej najjaśniejsza gwiazda, α Crucis (Acrux), jest układem potrójnym składającym się z dwóch niebieskawo-białych (B0,5 i B1) składowych, jasności 1,3 i 1,6 magnitudo, separacji 4,1″ oraz trzeciego, niewidocznego składnika, który
obraca się wokół tego pierwszego w 75,8 dni. Inne jasne gwiazdy to β Crucis (Becrux lub Mimosa) o jasności 1,3 magnitudo, ? Crucis (Gacrux) o jasności 1,6 magnitudo i δ Crucis o jasności 2,8 magnitudo. Linia od γ do α (wzdłuż dłuższej osi krzyża) wskazuje mniej więcej w kierunku południowego bieguna niebieskiego, podczas gdy linia od δ do β (wzdłuż krótszej osi) wskazuje mniej więcej w kierunku β Centauri. Jest jeszcze jedna gwiazda jaśniejsza niż czwartej wielkości, ε Crucis, o jasności 3,6 magnitudo, która leży pomiędzy i nieco przesunięta od linii łączącej ?γ i α i raczej psuje symetrię krzyża - który, jeśli w ogóle, bardziej przypomina latawiec. Do interesujących obiektów w Crux należą μ Crucis, szeroki podwójny układ gwiazd z niebieskawo-białymi (B2 i B5) składnikami, jasności 4,0 i 5,1 magnitudo, separacja, 35″ , Jewel Box (NGC 4755), wspaniała otwarta gromada gwiazd skupiona wokół κ Crucis i Worek Węgla, obszar ciemnej mgławicy zarysowany na tle Drogi Mlecznej, która biegnie przez konstelację.
Krymskie Obserwatorium Astrofizyczne
Krymskie Obserwatorium Astrofizyczne (CrAO) jest jednym z największych ośrodków naukowych na Ukrainie iw byłym Związku Radzieckim. CrAO została utworzona w czerwcu 1945 roku przez Akademię Nauk ZSRR z Wydziału Simeiz Obserwatorium Pułkowo. Od 1991 roku CrAO jest kontrolowane i finansowane przez Ministerstwo Nauki i Technologii Ukrainy. Główna część Obserwatorium znajduje się w miejscowości Nauchny, około 12 km na południowy wschód od Bakczysaraju. Główne teleskopy to: teleskop Shajna 2,6 m, dwa teleskopy 1,25 m; naziemny teleskop gamma (GT-48) ze zwierciadłami o powierzchni 54m2, teleskop 1,2m Solar Tower; a także kilka innych mniejszych instrumentów. Katedra Radioastronomii z 22-metrowym radioteleskopem (RT-22) na fale radiowe mm i cm znajduje się nad brzegiem morza, w pobliżu Simeiz. RT-22 uczestniczy w międzynarodowych programach w globalnej sieci VLBI do badań geodynamicznych i astrofizycznych. Stacja Simeiz, założona w 1873 roku, należy do światowej sieci Satelitarnych Laserowych Stacji Pomiarowych do badań dynamiki Ziemi i znajduje się na górze Koshka na wysokości 346 m. CrAO dysponuje sprzętem do obserwacji astrofizycznych w szerokim zakresie spektralnym od promieni gamma po fale radiowe gwiazd i galaktyk, a także Słońca i Układu Słonecznego. Głównymi przedmiotami badań są: aktywność słoneczna, heliosejsmologia, budowa i skład chemiczny atmosfer gwiazd, pola magnetyczne gwiazd i Słońca, gwiazdy zmienne, astronomia pozagalaktyczna, planety, planetoidy oraz geodynamika. Obecnie w CrAO projektowane i produkowane są teleskopy naziemne i kosmiczne nowej generacji oraz sprzęt astrofizyczny. CrAO zaprojektowało i wyprodukowało ponad dziesięć urządzeń do obserwacji kosmosu. W latach 1983-89 obserwacje kosmiczne prowadzono za pomocą wyniesionej na wysoką orbitę stacji "Astron" wyposażonej w 0,8-metrowy teleskop nadfioletowy Ritchey-Cretien, zaprojektowany i wyprodukowany w CrAO. CrAO zatrudnia 350 pracowników, w tym około 100 naukowców, 16 seniorów i 40 doktorów.
Kosmologia
Badanie struktury, pochodzenia i ewolucji wszechświata jako całości. Z obserwacji wynika, że świetlista materia we wszechświecie jest rozproszona w postaci grudek, agregowana w pojedyncze galaktyki, grupy galaktyk, gromady i supergromady. Jednak w bardzo dużej skali wszechświat wydaje się być jednorodny (tj. jest wszędzie taki sam) i izotropowy (tj. wygląda tak samo we wszystkich kierunkach). Oznacza to, że wszyscy obserwatorzy zobaczą ten sam widok wszechświata w dużej skali, niezależnie od tego, gdzie się znajdują. Żadna pojedyncza galaktyka ani obserwator nie zajmuje uprzywilejowanej pozycji, a wszechświat nie ma określonego środka ani krawędzi. W latach dwudziestych XX wieku Edwin P Hubble (1889-1953) wykazał, że wszystkie galaktyki poza naszą bezpośrednią grupą lokalną mają przesunięcia ku czerwieni w swoich widmach i że wielkość przesunięcia ku czerwieni jest proporcjonalna do odległości galaktyki. Jeśli przesunięcie ku czerwieni jest interpretowane jako efekt Dopplera, obserwacje Hubble'a sugerowały, że wszystkie galaktyki oddalają się z prędkością proporcjonalną do ich odległości, co jest obecnie znane jako prawo Hubble′a. Późniejsze obserwacje potwierdziły, że prawo Hubble'a ma zastosowanie do bardzo dużych odległości. Obserwacje te sugerują, że każda galaktyka (a ściślej każda gromada galaktyk) oddala się od każdej innej i że cały wszechświat się rozszerza. Zaobserwowana recesja galaktyk jest zgodna z teorią Wielkiego Wybuchu, która sugeruje, że Wszechświat powstał skończony czas temu (prawdopodobnie między 10 a 15 miliardów lat temu), rozszerzając się z gorącego, gęstego stanu początkowego. Teoria Wielkiego Wybuchu dostarcza dobrego wyjaśnienia wielu aspektów obserwowanego Wszechświata, w tym recesji galaktyk, względnej obfitości najlżejszych pierwiastków chemicznych oraz istnienia i właściwości kosmicznego mikrofalowego promieniowania tła (rozcieńczonego tła mikrofalowego promieniowanie przenikające wszechświat). Nowszy dodatek do tej teorii, hipoteza inflacyjna, głosi, że na bardzo wczesnym etapie swojej historii wszechświat przeżywał krótki, ale bardzo dramatyczny okres przyspieszonej ekspansji. Hipoteza ta, jeśli jest słuszna, zapewnia wyjaśnienie kilku cech wszechświata, w tym jego jednorodności i izotropii, których nie można bezpośrednio wyjaśnić standardowym modelem Wielkiego Wybuchu. Jednak to, jak, kiedy iw jakiej kolejności powstały galaktyki, gromady i supergromady pozostaje nierozwiązanym pytaniem. Innym ważnym problemem we współczesnej kosmologii jest pytanie, czy wszechświat będzie się rozszerzał w nieskończoność. Oczekuje się, że przy braku jakiejkolwiek innej siły grawitacja spowalnia tempo ekspansji. Jeśli średnia gęstość wszechświata przekroczy określoną wartość, zwaną gęstością krytyczną, ekspansja ustanie w pewnym momencie w przyszłości i wszechświat zacznie się kurczyć, najpierw powoli, a potem coraz szybciej, aż cała jego materia i promieniowanie zderza się w "wielkim kryzysie". Wszechświat tego rodzaju nazywany jest "zamkniętym". Jeśli średnia gęstość jest mniejsza niż krytyczna, wszechświat będzie się rozszerzał w nieskończoność i nazywa się go "otwartym". Linią podziału między tymi dwiema alternatywami jest wszechświat, w którym średnia gęstość jest dokładnie równa gęstości krytycznej iw którym prędkości recesji galaktyk zmniejszają się coraz bardziej do zera, ale nie osiągają zera aż do nieskończonej przyszłości. Ten przypadek nazywa się "płaskim" wszechświatem (lub wszechświatem Einsteina-de Sittera), ponieważ w takim wszechświecie przestrzeń w dużej skali ma zerową krzywiznę netto. To, czy Wszechświat jest otwarty, płaski czy zamknięty, można w zasadzie ustalić, mierząc tempo, w jakim ekspansja zwalnia, lub określając średnią gęstość materii i promieniowania we wszechświecie. Chociaż wielu kosmologów teoretycznych preferuje modele "płaskie" lub "zamknięte", a dane obserwacyjne są dalekie od rozstrzygających, bilans ostatnich dowodów wydaje się faworyzować model otwarty.
Kosmos
Seria ponad 2300 rosyjskich/sowieckich satelitów wojskowych, badawczych i naukowych. Większość działała przez kilka tygodni lub miesięcy i ujawniono kilka szczegółów dotyczących ich ładunków lub wyników.
Kometa Giacobini-Zinner (21P/Giacobini-Zinner)
Kometa krótkookresowa odkryta niezależnie w 1900 roku przez Michela Giacobiniego iw 1913 roku przez Ernsta Zinnera. Z okresem 6,61 roku jest, podobnie jak większość komet krótkookresowych, członkiem rodziny komet Jowisza. Osiągnęła swoją największą wielkość 7, kiedy zbliżyła się do Ziemi w 1946 roku, przechodząc w odległości 0,26 AU. Krótki wybuch zwiększył wielkość do 6 na kilka dni, a podobne krótkie wybuchy obserwowano przy innych powrotach. Wybuchy te mogą być powiązane z aktywnością burzową w związanym z kometą roju meteorytów, znanym jako Giacobinids, który miał miejsce w 1946 r. Odległość peryhelium wynosi 1,03 AU, odległość aphelium 5,99 AU, ekscentryczność 0,71 i nachylenie 32?. W 1985 roku kometa jako pierwsza została odwiedzona przez sondę kosmiczną, gdy International Cometary Explorer przeszedł w odległości 7800 km od jej jądra. Wykryto front szoku w miejscu, w którym zjonizowane cząsteczki w śpiączce napotkały wiatr słoneczny.
Kometa IRAS - Araki - Alcock (C/1983 H1)
Kometa długookresowa odkryta niezależnie w 1983 roku przez satelitę podczerwieni IRAS, Genichi Arakiego i George′a Alcocka. Najbliżej Ziemi, 11 maja, znajdowała się zaledwie 0,03 jednostki astronomicznej (4,6 miliona km) od nas - było to największe zbliżenie ze wszystkich komet od czasu komety Lexella w 1770 r. W tym czasie był to duży rozproszony obiekt o wielkości 2, poruszający się szybko w poprzek niebo. Nie było dostrzegalnego ogona, tylko rozproszona koma o średnicy 2° lub 3°, bardziej rozciągnięta po słonecznej stronie jądra. Obserwacje radarowe wykazały, że jądro ma średnicę 9,3 km. Peryhelium (0,99 AU) miało miejsce 21 maja. Okres ten wynosi około 1000 lat; mimośród wynosi 0,99, a nachylenie 73°.
Kometa Kohoutek (C/1973 E1)
Kometa długookresowa odkryta przez Luboysa Kohoutka w marcu 1973 roku. W tym czasie znajdowała się blisko orbity Jowisza i była bardzo jasna jak na kometę z tej odległości. Doprowadziło to do przewidywań, że będzie wyjątkowo jasny w peryhelium (niektórzy szacują, że ma jasność -12 magnitudo, rywalizując z Księżycem w pełni), co wzbudziło duże zainteresowanie mediów. Jednak kometa nie pojaśniała znacząco w miarę zbliżania się do Słońca. Po przejściu przez peryhelium (0,14 AU) w dniu 28 grudnia, pojawiła się na wieczornym niebie w styczniu 1974 roku z jasnością 4mag i ogonem o długości 25°. Pod tym względem kometa Kohoutek nie spełniła swojej obietnicy. Ale ze względu na wielkie oczekiwania była ona celem bardziej niż jakakolwiek poprzednia kometa i była przedmiotem międzynarodowych wysiłków, które przewyższył dopiero Międzynarodowy Zegarek Halley z 1986 roku. W rezultacie nauka o kometach znacznie się rozwinęła. Możliwe, że Kohoutek odbywał swoją pierwszą wizytę z Obłoku Oorta do wewnętrznego Układu Słonecznego. To wyjaśniałoby jego jasność w odległości Jowisza, ponieważ byłby wtedy nieskazitelnym obiektem odgazowującym najbardziej lotne ze swoich składników. Nachylenie wynosi 14°, a mimośród wynosi 1, co oznacza, że jego okres i odległość aphelium są prawie nieokreślone.
Kometa LINEAR (C/1999 S4)
Kometa C/1999 S4A (LINEAR) została znaleziona przez automatyczny program wyszukiwania mniejszych planet LINEAR z siedzibą w Nowym Meksyku. W lipcu 2000 roku kometa rozpadła się całkowicie, gdy zbliżyła się do Słońca na odległość 71 milionów mil. Co najmniej 16 fragmentów, przypominających "minikomety" z ogonami, zostało następnie sfotografowanych przez KOSMICZNY TELESKOP HUBBLE′a. Wyniki obserwacji szczątków to m.in. dowody na to, że uderzenia komet mogły odegrać znaczącą rolę w powstaniu ŻYCIA NA ZIEMI, dostarczając większość wody w oceanach Ziemi, a także materiał organiczny. LINEAR to pierwsza kometa, której skład pozwoliłby na przenoszenie tego samego rodzaju wody, co w oceanach na Ziemi.
Kometa Swift-Tuttle (109P/Swift-Tuttle)
Kometa krótkookresowa odkryta w 1862 roku niezależnie przez kilku obserwatorów, z których pierwszymi byli Lewis Swift i Horace Tuttle. W najjaśniejszym momencie osiągnął jasność 2 magnitudo i pokazał ogon o długości ponad 25°. Późniejsze obliczenia wykazały, że okres ten wynosił około 120 lat, ale poszukiwania na początku lat 80. nie przyniosły rezultatu. Kometa została odkryta dopiero we wrześniu 1992 roku, jako "nowa" kometa opisana przez Tsuruhiko Kiuchi. Podczas tego objawienia osiągnął piątą wielkość i rozwinął ogon o długości 7?; peryhelium (0,96 AU) miało miejsce 12 grudnia. Jądro pokazało jeden szczególnie aktywny dżet, którego obserwacje wskazywały na okres rotacji 2,9 dnia. Uważa się, że ta aktywność jest odpowiedzialna za siły niegrawitacyjne, które powodują, że okres różni się od wartości przewidywanej na podstawie perturbacji grawitacyjnych. Kometa została następnie zidentyfikowana z Kometą Keglera z 1737 r. oraz z dwiema kometami odnotowanymi w chińskich kronikach z 68 r. p.n.e. i 188 r. n.e. Na swojej obecnej orbicie kometa ma szacunkowy okres 135 lat; jego mimośród wynosi 0,96, a nachylenie 113°. Szczątki z komety tworzą strumień meteorów Perseidów.
Kometa Tempel-Tuttle (55P/Tempel-Tuttle)
Kometa krótkookresowa odkryta niezależnie przez Ernsta Tempela w grudniu 1865 r. I przez Horace'a Tuttle'a w styczniu 1866 r. Ustalono, że ma ona okres około 33 lat. Badania przeprowadzone przez Giovanniego Schiaparellego wykazały bardzo bliskie dopasowanie elementów orbitalnych komety i strumienia meteorytów Leonida, który wywołał spektakularną burzę meteorytów w listopadzie 1866 roku; była to pierwsza udana demonstracja związku między kometami a meteorami. Komety nie widziano podczas kolejnych dwóch spodziewanych powrotów w latach 1899 i 1932 (a w tamtych latach nie było burz meteorów Leonidów). Odkryto go w 1965 roku, ale tylko jako odległy obiekt o jasności szesnastej (a kolejna spektakularna burza Leonidów nastąpiła w 1966 roku). Podczas objawienia w 1998 roku osiągnęła piątą wielkość; jak przy poprzednich okazjach, nie pokazał ogona. Obliczono, że w 1366 r osiągnęła jasność 3 magnitudo i minęła zaledwie 0,023 AU (3,4 miliona km) od Ziemi - trzecie największe zbliżenie ze wszystkich zarejestrowanych komet. Odległość peryhelium wynosi 0,98 AU; mimośród wynosi 0,90, a nachylenie 163°.
Kometa Arenda-Rolanda (C/1956 R1)
Kometa długookresowa odkryta wspólnie przez Sylvaina Arenda i Georgesa Rolanda w listopadzie 1956 r. Osiągnęła peryhelium (0,32 AU) 8 kwietnia 1957 r. I przeszła najbliżej Ziemi (0,57 AU) 21 kwietnia. Kometa osiągnęła szczytową jasność 0 magnitudo i rozwinęła warkocz pyłowy o długości 30? w największym stopniu, ale najbardziej wyróżniał się antywarkoczem, który w najlepszym przypadku miał połowę długości głównego warkocza i wyglądał jak wyraźny kolec rozciągający się od głowy w kierunku przeciwnym do ogona. Antyogony są efektem perspektywy: kiedy Ziemia znajduje się blisko płaszczyzny orbity komety, a kometa zmierza w ogólnym kierunku Ziemi, krzywizna warkocza pyłowego sprawia, że warkocz jest widoczny po obu stronach głowy. Nachylenie wynosiło 120?, a mimośród podano jako 1, przez co odległość i okres aphelium były nieokreślonie duże.
Kometa Bennetta (C/1969 Y1)
Kometa długookresowa odkryta przez Jacka Bennetta w grudniu 1969 r. Przeleciała najbliżej Ziemi 26 marca 1970 r., Osiągając peryhelium (0,54 AU) 20 marca i była wtedy najjaśniejsza, o jasności 0. Kometa była najlepiej umieszczona do obserwacji w kwietniu, kiedy jego ogon osiągnął około 11°, według niektórych szacunków 25°. Strumienie materii emitowane przez jądro spiralnie opadały, gdy jądro się obracało. Bennett była jedną z pierwszych komet, dla których obserwacje w ultrafiolecie wykonane z orbity Ziemi wykryły ogromną chmurę wodoru otaczającą głowę w odległości 13 milionów km, około 10 razy większej od średnicy Słońca. Mimośród wynosił 0,995, nachylenie 90°, okres około 1700 lat.
Kometa Biela (3D/Biela)
Okresowa kometa, która rozpadła się w XIX wieku i dała początek krótko aktywnemu deszczowi meteorów Bielid; "D" w przedrostku oznacza "nieistniejący". Kometa została odkryta w 1772 roku przez Jacquesa Montaigne'a i odzyskana przez Jeana-Louisa Ponsa w 1805 roku, ale w żadnym przypadku nie była obserwowana wystarczająco długo, aby można było obliczyć orbitę. Dokonał tego Wilhelm von Biela, kiedy odzyskał kometę w lutym 1826 r. Był w stanie śledzić ją przez 72 dni, ustalając jej tożsamość z kometami z lat 1772 i 1805, i tym samym stała się trzecią znaną kometą okresową. Podczas powrotu 1845/6 zaobserwowano, że kometa podzieliła się na dwa jądra, jedno jaśniejsze od drugiego, oddalone od siebie o około 300 000 km. Obydwa jądra powróciły osobno w 1852 roku, różniąc się bardziej jasnością i obecnie oddalone od siebie o ponad 2 miliony km. To było ostatnie pojawienie się komety: nie było śladu żadnego jądra w czasie, który powinien być kolejnym pomyślnym powrotem w latach 1865/6, ale w 1872 roku miała miejsce burza meteorów, co sugeruje, że kometa całkowicie się rozpadła. Były też inne godne uwagi pokazy tego, co stało się znane jako deszcz meteorytów Bielid w odstępach czasu odpowiadających okresowi komety wynoszącemu nieco ponad 6,6 lat. Rozpad komety w strumień meteorytów dostarczył silnego potwierdzenia związku między kometami a meteorami, po raz pierwszy zaproponowanego przez Giovanniego Schiaparelliego w 1866 r. W momencie ostatecznego pojawienia się bliźniacze jądra (oznaczone jako 3D-A i 3D-B) miały nachylenie 13?, ekscentryczność 0,76 i okres 6,62 lat.
Kometa de Chéseaux (C/1743 X1)
Kometa długookresowa odkryta przez Dirka Klinkenberga 9 grudnia 1743 r., a cztery dni później niezależnie przez Philippe de Chéseaux. Znana była również jako kometa Klinkenberga, ale to de Chéseaux obliczył jej orbitę, a jego nazwisko jest obecnie częściej kojarzone z kometą. Była to jedna z najjaśniejszych komet współczesności, osiągająca jasność -7 w lutym 1744 roku. Jej liczne warkocze - według niektórych raportów ponad 10 - tworzyły wielki wachlarz widoczny na niebie przed świtem jeszcze przed kometą sam się podniósł. Kometa osiągnęła peryhelium (0,22 AU) 1 marca. Jego nachylenie wynosiło 47°, a ekscentryczność nie do odróżnienia od 1.
Kometa Donati (C/1858 L1)
Kometa długookresowa odkryta przez Giovanniego Donatiego w czerwcu 1858 r. Osiągnęła największą jasność -1 na krótko przed peryhelium (0,58 AU) 20 września i była najbliżej Ziemi (0,5 AU) 9 października. Jego wygląd był imponujący, z wydatnym zakrzywionym warkoczem pyłowym rozciągającym się na około 60° i dwoma cienkimi warkoczami gazowymi. Koncentryczne, ostro zarysowane otoczki materii przed jądrem sugerowały, że materia była wyrzucana głównie z jednego otworu wentylacyjnego, gdy obrót jądra przesuwał otwór wentylacyjny w stronę słońca; okres rotacji oszacowano na podstawie oddzielenia muszli na 4,6 godziny. Mimośród wynosił 0,996, nachylenie 117°, a okres około 2000 lat.
Kometa Enckego (2P/Encke)
Kometa krótkookresowa o najkrótszym znanym okresie około 3,3 roku. Została odkryta niezależnie przez Pierre'a Méchaina w 1786 r., Caroline Herschel w 1795 r. oraz Jean-Louisa Ponsa w 1805 r. i ponownie w 1818 r. W 1821 r. Johann Encke obliczył orbitę komety Ponsa z 1818 r. i przewidział jej powrót do peryhelium w 1821 r. z dokładnością do jednego dnia. Dwa lata później ustalił tożsamość tej komety z kometami obserwowanymi w latach 1786, 1795 i 1805, a Kometa Enckego, jak ją nazywano, stała się w ten sposób drugą znaną kometą okresową. Jej wczesne odkrycie i krótki okres dają jej rekord największej liczby obserwowanych powrotów do peryhelium (0,33 AU), z których 60. miało miejsce w 2000 r. Wydaje się, że kometa znajdowała się na stabilnej orbicie od kilku tysięcy lat, co stwarza problem, dlaczego zapisy historyczne nie wspominają o jej obserwacjach przed 1786 rokiem. Obecnie kometa jest dość słaba (szósta magnitudo) i ma tylko krótki warkocz, prawdopodobnie po wyrzuceniu większości pyłu i gazu. Jednak przy czwartej wielkości był to obiekt widoczny gołym okiem przy kilku powrotach na początku XIX wieku. Orbita wykazuje oznaki powolnego rozpadu, obecny okres wynosi 3,28 roku; jego odległość aphelium wynosi 4,06 AU, ekscentryczność 0,85, a nachylenie 12?. Odłamki z komety tworzą strumień meteorów, który Ziemia przecina dwa razy w roku, tworząc deszcz Taurydów w listopadzie i dzienny Beta Taurydów w czerwcu.
Kolimacja
Proces, w którym elementy systemu optycznego, takiego jak teleskop, są ustawiane i ustawiane w celu uzyskania optymalnej wydajności. W przypadku refraktora każda soczewka powinna być wyśrodkowana i prostopadła do osi optycznej teleskopu. Odbłyśniki Cassegraina i pokrewne typy są kolimowane, zapewniając, że oś zwierciadła głównego przechodzi przez środek zwierciadła wtórnego oraz że środki okularu i zwierciadła wtórnego leżą na tej samej osi. Tam, gdzie światło z głównego zwierciadła odbija się pod kątem prostym (jak w zwierciadle Newtona), system jest kolimowany, gdy oś zwierciadła głównego i oś okularu przecinają się w środku ukośnego zwierciadła płaskiego i są nachylone do jego powierzchnię pod tym samym kątem. Skolimowana wiązka światła to taka, która składa się z wiązki równoległych promieni. Kolimator to urządzenie (soczewka lub lustro), które wytwarza skolimowaną wiązkę. Zasadniczo można to osiągnąć, przepuszczając światło przez mały otwór lub otwór umieszczony w ognisku soczewki; po przejściu przez soczewkę wychodząca wiązka światła powinna składać się z równoległych promieni
Kameleon
(The Chameleon; w skrócie Cha, gen. Chamaeleontis; powierzchnia 132 stopnie kwadratowe) Południowy konstelacja, która leży między Kilem a południowym biegunem niebieskim i kończy się o północy na początku marca. Po raz pierwszy został pokazany na globusie niebieskim Petrusa Planciusa z ok. 1598, chociaż zwykle przypisuje się go holenderskim nawigatorom Pieterowi Dirkszoonowi Keyserowi (znanemu również jako Petrus Theodorus) i Frederickowi de Houtmanowi, którzy w latach 1595-1597 sporządzili mapy tej części południowego nieba. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Chamaeleon to α i γ Chamaeleontis, obie o jasności 4,1mag. Do interesujących obiektów należą δ Chamaeleontis, szeroka gwiazda podwójna z niebieskawo-białymi (B2.5) i pomarańczowymi (K0) składnikami, jasności 4,5 i 5,5 magnitudo, w odległości około 6′, z których słabsza (δ1) ma słabszego towarzysza, oraz NGC 3195, mgławica planetarna dwunastej wielkości.
Kasjopeja
(w skrócie Cas, gen. Cassiopeiae; powierzchnia 598 st. kw.). Inny konstelacja północna, która leży między Cefeuszem a Andromedą, a jej kulminacja następuje o północy na początku października. Został nazwany na cześć królowej Kasjopei, żony króla Cefeusza i matki Andromedy w mitologii greckiej, i jest zwykle przedstawiany na wczesnych mapach niebieskich jako postać siedząca. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest. Rzucająca się w oczy konstelacja Kasjopei jest łatwo rozpoznawalna po charakterystycznej literze "W" (lub "M") utworzonej przez jej pięć najjaśniejszych gwiazd: ε (mag. 3,4), δ (Ruchbah, mag. 2,7), γ (mag. 2,2) , α (Shedar, mag. 2.2) i β (Caph, mag. 2.3). Istnieją trzy inne gwiazdy o wielkości 4,0 lub jaśniejsze. γ Cassiopeiae, centralna gwiazda "W", jest szybko wirującą nieregularną zmienną, która spazmatycznie odrzuca powłokę materii ze swojej strefy równikowej i jednocześnie zanika nawet o 1,4 magnitudo. Inne interesujące zmienne to R Cassiopeiae, gwiazda typu Mira (zakres 4,7-13,5, okres około 430 dni) oraz RZ Cas, układ podwójny zaćmieniowy (zakres 6,2-7,7, okres 1,2 dnia). η Cassiopeiae jest subtelnym układem podwójnym z żółtymi (G0) i czerwonymi (M0) składnikami, wielkości 3,5 i 7,4, separacja 12,5″. Droga Mleczna przechodzi przez Kasjopeę, a konstelacja zawiera wiele otwartych gromad gwiazd, w tym M52 (NGC 7654), która zawiera ponad 100 gwiazd między dziewiątą a dwunastą magnitudo, M103 (NGC 581), która zawiera około 40 gwiazd między 8 a 12 magnitudo, oraz NGC 225, która ma około 20 gwiazd słabszych niż dziewiąta magnitudo. Cassiopeia jest także "cmentarzyskiem" supernowej reprezentowanej przez potężne źródło radiowe Cassiopeia A oraz supernowej obserwowanej przez duńskiego astronoma Tycho Brahe (1546-1601) w 1572 r.
Kasjopeja A
Najjaśniejsze źródło radiowe w konstelacji Kasjopei i najjaśniejsze kosmiczne źródło radiowe na całym niebie. Jest to pozostałość po supernowej, rozszerzająca się chmura gazu, która została wyrzucona w katastrofalnej eksplozji gwiazdy. Biorąc pod uwagę obecne rozmiary i tempo ekspansji obłoku, eksplozja, która go stworzyła, musiała mieć miejsce około 1660 roku. Kasjopea A leży w odległości około 10 000 lat świetlnych. Z tej odległości typowa supernowa powinna osiągnąć szczytową jasność większą niż jasność najjaśniejszej gwiazdy widocznej gołym okiem i być może porównywalną z planetą Wenus, ale mniej więcej w tym czasie na Kasjopei nie zarejestrowano żadnej jasnej "nowej gwiazdy". Z jakiegoś powodu supernowa, która wytworzyła CassiopeiaAust, musiała mieć niezwykle niską jasność optyczną. Chociaż nie rzuca się w oczy w świetle widzialnym (można zobaczyć tylko kilka słabych smug mgławicy) Cassiopeia promieniuje w całym spektrum elektromagnetycznym, od rentgenowskiego do radiowe długości fal. Jego intensywność lub gęstość strumienia przy długości fali 20 cm w obszarze radiowym wynosi 2477 jansky, a jego średnica kątowa wynosi około 5 minut kątowych.
Koziorożec
(Kozioł Morski; w skrócie Cap, gen. Capricorni; powierzchnia 414 st. kw.) Południowy konstelacja zodiaku, która leży między Strzelcem a Wodnikiem i kończy się o północy na początku sierpnia. Pochodzenie niezwykłej figury konstelacji, która składa się z głowy i przednich kończyn kozy oraz ogona ryby, sięga czasów babilońskich i jest również kojarzone w mitologii greckiej z Panem, który miał rogi, nogi i uszy kozy i zmienił dolną połowę swojego ciała w rybę, gdy zanurzył się w Nilu, aby uciec przed potworem Tyfonem. Najjaśniejsze gwiazdy Koziorożca zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Raczej niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Koziorożcu to δ Capricorni (Deneb Algedi) o jasności 2,9 magnitudo i β Capricorni (Dabih), wielokrotność systemu składający się z dwóch głównych składników, żółtego (F8, połączone) głównego o jasności 3,1mag, który jest spektroskopową gwiazdą potrójną, oraz niebiesko-białego (B9) drugorzędnego o jasności 6,1 mag, który ma towarzysza o jasności 10,2 mag, separacja 0,85″ . Istnieją trzy inne gwiazdy jaśniejsze niż czwartej wielkości, w tym ?2 Capricorni (Secunda Algedi lub Secunda Giedi), żółta (G8), jasność 3,6, podwójna gołym okiem z niepowiązanym ?1 (Prima Algedi lub Prima Giedi), żółta (G3), jasność 4,3 magnitudo, separacja 378 mag, obie gwiazdy mają słabszych towarzyszy. Innym interesującym obiektem jest M30 (NGC 7099), gromada kulista 8 mag.
Kanały (marsjańskie)
Niektórzy obserwatorzy twierdzili, że od końca XIX wieku do późnych lat XX istniały na Marsie nieuchwytne liniowe struktury. Chociaż wcześniejsi obserwatorzy zgłaszali pojedyncze smugi, to Giovanni Schiaparelli jako pierwszy nadał znaczenie liniowym oznaczeniom na mapie Marsa, którą narysował w 1877 roku. Nadał im włoską nazwę canali, co może oznaczać "kanały" lub "kanały", ale zostało przetłumaczone jako to drugie w angielskich raportach. W ten sposób przylgnęła do nich konotacja sztucznej konstrukcji, chociaż Schiaparelli nie miał tego na myśli - w rzeczywistości nie pochwalał tego terminu. W latach osiemdziesiątych XIX wieku kanały pozostawały kontrowersyjnym tematem, kilku szanowanych astronomów twierdziło, że je obserwowało, ale inni - zwłaszcza Asaph Hall - ich nie widzieli. Od czasu swoich pierwszych rzekomych obserwacji kanałów w 1894 roku Percival Lowell zaczął przedstawiać klasyczny scenariusz kanałów jako sztucznych dróg wodnych zbudowanych przez Marsjan w ostatniej próbie nawodnienia planety, której zasoby wodne się kurczyły. Pomysł ten, przedstawiony przez Lowella w książkach takich jak Mars i jego kanały, i przedstawiony przez niego na mapach Marsa, przedstawiających rozległą i skomplikowaną sieć kanałów, rozpalił wyobraźnię opinii publicznej i zainspirował literaturę, inspirując takie historie, jak Wojna światów HG Wellsa. Siła popularnej wizji przetrwała, przetrwała demonstrację Eug`ene Antoniadi, że kanały są iluzoryczne - w wyniku zmagań obserwatora z rozróżnieniem nieuchwytnych szczegółów. Kiedy mózg myśli, że wie, co oko powinno zobaczyć, oko to widzi. Obrazy przesłane przez statek kosmiczny z późnych lat 60. nie pokazywały żadnych kanałów.
Królewskie Towarzystwo Astronomiczne
Królewskie Towarzystwo Astronomiczne (RAS) reprezentuje zawodowych astronomów i geofizyków w Wielkiej Brytanii. Zostało założone w 1820 roku jako Londyńskie Towarzystwo Astronomiczne przez Johna Herschela i 13 innych znanych astronomów i naukowców. Towarzystwo otrzymało przywilej królewski od króla Wilhelma IV w 1831 roku. Jego siedziba znajduje się na Piccadilly w Londynie. Celem Towarzystwa jest "zachęcanie i promocja astronomii i geofizyki". Jego głównymi funkcjami jest publikowanie wyników badań astronomicznych i geofizycznych, utrzymywanie możliwie kompletnej biblioteki z tych przedmiotów oraz organizowanie spotkań w Londynie i innych miejscach, na których można omawiać sprawy astronomiczne i geofizyczne. RAS jest stowarzyszona z Europejskim Towarzystwem Astronomicznym i Europejskim Towarzystwem Geofizycznym. Wraz z Towarzystwem Geologicznym utworzyło Wspólne Stowarzyszenie Geofizyki w celu promowania geofizyki. Biblioteka RAS zawiera materiały do badań z zakresu astronomii i geofizyki oraz historie tych nauk i dziedzin pokrewnych, takich jak nawigacja. Kolekcje instrumentów Towarzystwa są wypożyczane do muzeów, uniwersytetów i obserwatoriów w całej Wielkiej Brytanii. Towarzystwo publikuje artykuły naukowe w dwóch czasopismach naukowych: Monthly Notices of the Royal Astronomical Society dla astronomów i Geophysical Journal International dla geofizyków. Domowe wydawnictwo Towarzystwa Astronomia i Geofizyka zawiera relacje ze zjazdów naukowych, referaty na tematy bieżące, korespondencję i recenzje książek. W Londynie organizowane są regularne naukowe spotkania dyskusyjne, podczas gdy coroczne krajowe spotkania astronomiczne odbywają się w różnych miejscach. Towarzystwo współpracuje z Radą ds. Fizyki Cząstek i Astronomii (PPARC) oraz Radą ds. Badań nad Środowiskiem Naturalnym (NERC). Towarzystwo przyznaje Nagrodę Astronomiczną Michaela Penstona (dawniej Nagrodę Astronomiczną RAS) i Nagrodę RAS Blackwell oraz przyznaje szereg medali za wkład w astronomię i geofizykę.
Królewskie Towarzystwo Astronomiczne Kanady
Królewskie Towarzystwo Astronomiczne Kanady, pierwotnie znane jako Toronto Astronomical Club, zostało założone w 1868 roku przez ośmiu członków-założycieli. 25 lutego 1890 r. w Toronto została zarejestrowana wraz z konstytucją i regulaminem. W 1903 roku stało się znane jako Królewskie Towarzystwo Astronomiczne Kanady. Obecnie Towarzystwo ma 23 stowarzyszone ośrodki od wybrzeża do wybrzeża i liczy blisko 4000 członków. Towarzystwo wydaje kilka powszechnie szanowanych publikacji, w tym Journal of the Royal Astronomical Society of Canada, The Observer′s Handbook, Beginner′s Observing Guide oraz kalendarz obserwatora.
Królewskie Obserwatorium w Edynburgu
Królewskie Obserwatorium w Edynburgu (ROE) składa się z Brytyjskiego Centrum Technologii Astronomicznej (ATC) należącego do RADY BADAŃ FIZYKI CZĄSTEK I ASTRONOMII oraz Instytutu Astronomii Uniwersytetu w Edynburgu. Fizyka i Astronomia. Jest to jeden z głównych ośrodków badań astronomicznych w Wielkiej Brytanii, w szczególności związanych z kosmologią, aktywnymi galaktykami i powstawaniem gwiazd. Instytut dysponuje teleskopem 0,5 m i spektrografem/teleskopem słonecznym 3,5 m, detektorami podczerwieni, retikonowym i CCD, zapleczem do fotografii, fotometrii fotoelektrycznej, polarymetrii oraz spektrografem CCD. TheATC to brytyjskie krajowe centrum projektowania i produkcji najnowocześniejszej technologii astronomicznej. Obejmuje grupę optyki stosowanej, która projektuje i buduje instrumenty zarówno dla teleskopów naziemnych (UKIRT, GEMINI, ING), jak i teleskopów kosmicznych (FIRST, NGST). Inne grupy w ATC zajmują się mechaniką, elektroniką i oprogramowaniem. Podejmowane są główne badania technologiczne w zakresie detektorów/kamer CCD, systemów na podczerwień, submilimetrów i kriogeniki. Szczególne zainteresowania badawcze grupy astronomicznej ATC obejmują powstawanie gwiazd i planet, brązowe karły i oddziałujące galaktyki. Jednym z głównych obszarów badań są pozostałe dyski pyłowe wokół gwiazd ciągu głównego, takich jak Wega. TheROE zarządza witrynami UKtelescope i zasobami archiwów danych. Znajduje się tam biblioteka płyt dla brytyjskiego teleskopu Schmidta, która zawiera ponad 17 000 płyt, oraz zaawansowana maszyna do digitalizacji płyt fotograficznych SuperCOSMOS. ROE zostało założone w 1811 roku przez grupę astronomów amatorów i zawodowych. Pierwotnie znany jako Astronomical Institution of Edinburgh, został przemianowany na Królewskie Obserwatorium w 1822 roku po wizycie króla Jerzego IV w mieście. W 1834 roku Uniwersytet Edynburski przejął jego administrację pod warunkiem, że rząd zapewni pensję profesorowi, który będzie posiadał tytuł królewskiego astronoma Szkocji. Związek ten trwał do 1995 roku, kiedy to ten honorowy tytuł został oddzielony od stanowiska Dyrektora ROE.
Królewskie Obserwatorium w Greenwich
Królewskie Obserwatorium w Greenwich w Londynie, założone w 1675 roku, jest miejscem, w którym znajduje się Airy Transit Telescope, który określa główny południk świata i jest siedzibą chronometrów Harrisona. Obserwatorium zostało założone przez Karola II w celu dostarczenia dokładnego katalogu gwiazd i modelu ruchu Księżyca, co umożliwiło marynarzom określenie ich długości geograficznej. W XX wieku obserwatorium w coraz większym stopniu angażowało się w astrofizykę, a jednostka badawcza, znana jako Królewskie Obserwatorium w Greenwich, przeniosła się z Greenwich w latach pięćdziesiątych i ostatecznie została zamknięta w 1998 roku. Obecnie w Greenwich znajduje się muzeum, odwiedzane przez pół milionów odwiedzających rocznie, zawierające zegary, instrumenty stronomiczne, w tym refraktor 70 cm i planetarium. Administracyjnie jest częścią pobliskiego Narodowego Muzeum Morskiego. Budynki, w tym Flamsteed House zaprojektowany przez Christophera Wrena, zostały odrestaurowane. Obserwatorium zawiera publiczną grupę informacyjną, która odpowiada na zapytania opinii publicznej i mediów dotyczące współczesnej astronomii. Będzie to centrum zarządzania 2-metrowym teleskopem Faulkesa dla edukacji publicznej, zlokalizowanym na Hawajach i używanym przez studentów na Hawajach iw Wielkiej Brytanii.
Królewiątko
Gwiazda α Leonis, pozorna wielkość 1,36, niebiesko-biała gwiazda ciągu głównego typu widmowego B7V. Jej nazwę, oznaczającą "Mały Król", nadał jej Mikołaj Kopernik (1473-1543), zaznaczając fakt, że przez około 2000 lat była uważana za jedną z wiodących gwiazd na niebie. Była to jedna z czterech "Królewskich Gwiazd" Persów, ok. 3000 p.n.e., który nazwał go Venant, później Miyan ("Centrum"); oznaczało to dla nich przesilenie letnie, szczególnie widoczne w czerwcowe wieczory. W odległości 78 lat świetlnych ma paralaksę 0,042″ i bezwzględna wielkość -0,5. Istnieje gwiazda towarzysząca 8mag 2,95′ odległa pod kątem położenia 307°.
Kąt pozycji
Miara kierunku jednego obiektu względem drugiego na sferze niebieskiej, na przykład kierunek jednego składnika (zwykle słabszego) gwiazdy podwójnej od jej towarzysza. Wraz z separacją określa to obserwowaną postać układu, a takie pomiary powtarzane przez wiele lat umożliwiają wyznaczenie dowolnego ruchu binarnego. Kąt położenia, zwykle w skrócie "PA", był definiowany w literaturze na różne sposoby, często mylące, a czasem wzajemnie sprzeczne. Najlepsza definicja systemu, obecnie akceptowana jako standard, brzmi: "kąt położenia mierzony jest w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, jak widać na niebie, od +δ kierunku" ("kierunek +δ" to kierunek rosnącej deklinacji, tj. w kierunku północnym). Kąt położenia może być również wykorzystany do zarejestrowania położenia obserwowanej cechy na dysku planety lub Słońca lub do określenia kierunku osi obrotu. W takich przypadkach PA jest mierzona na wschód od linii łączącej środek dysku z kierunkiem punktu północnego.
Kompilacje danych
Popper (1980) zebrał dostępne wówczas dane o masach, jasnościach i promieniach gwiazd na podstawie obserwacji układów w większości oderwanych od siebie. Popper zwrócił uwagę na niedostatek danych na temat gwiazd typu widmowego B5 i wcześniejszych. Hilditch i Bell (1987) opublikowali dane dotyczące 31 takich systemów, z których 16 to odłączone pliki binarne. Harmanec (1988) zebrał obserwacje publikowane od 1980 r. i dostarczył również wzory aproksymacyjne dla podstawowych parametrów gwiazd na podstawie obserwacji.
Koraliki Bail′ego
Olśniewające punkty świetlne widoczne na krawędzi tarczy Księżyca podczas całkowitego zaćmienia Słońca, tuż przy początku i końcu tego zaćmienia. Wynikają one ze światła słonecznego przechodzącego przez doliny i wgłębienia na krawędzi widocznego dysku Księżyca. Uwagę zwrócił angielski astronom Francis Baily (1774-1844).
Kula ognia
Wyjątkowo jasny meteor, tradycyjnie definiowany jako taki, który pod względem jasności przewyższa planety. Ponieważ Wenus przy największej jasności osiąga wielkość -4,7, kula ognia jest obecnie ogólnie uważana za meteor o wielkości -5 lub większej. Mniej więcej jeden meteor na tysiąc zarejestrowanych to kula ognia. Niektóre roje meteorów, na przykład Geminidy, są szczególnie produktywne w postaci ognistych kul. Wśród sporadycznych meteorów kule ognia najczęściej pojawiają się wiosną. Kule ognia są wytwarzane przez większe niż przeciętne meteoroidy i zwykle są pochodzenia asteroidalnego, a nie kometarnego, a zatem są gęstsze. Wystarczająco duży obiekt nie tylko wytworzy kulę ognia, ale zostanie tylko częściowo pochłonięty podczas przejścia przez ziemską atmosferę i spadnie na powierzchnię jako meteoryt. Kula ognia, która generuje bum dźwiękowy, nazywana jest bolidem.
Korff, Serge Alexander (1906-89)
Astrofizyk, urodzony w Helsinkach w Finlandii, uciekł przed bolszewikami i prowadził badania w Mount Wilson Observatory, CalTech i New York University, badał promieniowanie kosmiczne, prowadząc obserwacje z obserwatoriów, balonów i samolotów na całym świecie.
Korolow [Koroljow], Siergiej [Siergiej, Siergiej] Pawłowicz [Pawlowitsch] (1907-66)
Konstruktor rakiet, twórca radzieckiego programu kosmicznego, urodzony w Żytomierzu w Rosji. Po pionierskich eksperymentach z rakietami w Moskwie Korolow padł ofiarą stalinowskich pogromów, ale został odwołany ze stalagu, by produkować dopalacze rakietowe na paliwo ciekłe do samolotów wojskowych. Po wojnie przejął zdobyte niemieckie pociski V-2 i opracował pierwszy międzykontynentalny pocisk balistyczny Związku Radzieckiego. Kierował projektowaniem, testowaniem, budową i startem załogowych statków kosmicznych Wostok, Woschod i Sojuz, a także bezzałogowych statków kosmicznych z serii Cosmos, Molniya i Zond. Jego tożsamość i kluczowa praca dla rosyjskiego programu kosmicznego, jako radziecki odpowiednik amerykańskiego VON BRAUNA, nie były znane na Zachodzie aż do jego śmierci.
Kraus, Jan (1910-2004)
Radioastronom, urodzony w Ann Arbor, MI, został profesorem elektrotechniki i astronomii na Ohio State University oraz dyrektorem Ohio State-Ohio Wesleyan Radio Observatory. Autor szeroko stosowanych podręczników techniki radiowej, jest wynalazcą wielu typów anten radiowych. Dokonał przeglądu nieba radiowego na centymetrowych długościach fal, sporządził mapy i skatalogował około 20 000 źródeł radiowych, w tym wiele kwazarów. Inicjator szeroko zakrojonych poszukiwań pozaziemskich sztucznych sygnałów radiowych. Poszukiwania nieoczekiwanie odkryły naturalne sygnały wąskopasmowe, zinterpretowane jako zimne, izolowane, neutralne chmury wodoru, aw 1977 roku znaleziono sygnał "WOW!" (adnotacja Jerry′ego Ehmana na wydruku komputerowym), który jako niebiański, wąskopasmowy i przerywany, zasugerował inteligentne pochodzenie. Jednak sygnał nigdy nie powrócił z tego kierunku i jest teraz przypisywany sygnałowi z tajnej sondy kosmicznej wystrzelonej z Ziemi, a nie z gwiazdy.
Kroto, Sir Harold (1939-2016)
Spektroskop, urodzony jako "Krotoschiner" w Wisbech, Cambridgeshire. Laureat nagrody Nobla w dziedzinie chemii (1996) wraz z chemikami Robertem F Curlem i Richardem E. Smalleyem "za odkrycie fulerenów". został profesorem na Uniwersytecie w Sussex. Pracował nad spektroskopią mikrofalową, mierząc i obliczając widma małych cząsteczek. Chociaż wiele takich cząsteczek nie występuje naturalnie na Ziemi, istnieją one w kosmosie i mogą być wykrywane za pomocą radioastronomii, zarówno w atmosferach gwiazd, jak iw międzygwiazdowych obłokach gazowych. Kroto był szczególnie zainteresowany bogatymi w węgiel gigantycznymi gwiazdami i zidentyfikował linie widmowe w ich atmosferach jako długołańcuchowe cząsteczki węgla i azotu, zwane cyjanopolijanami. Aby zbadać ich powstawanie, sprzymierzył się z chemikami fizycznymi Smalleyem i Curlem, a oni odtworzyli warunki panujące w gwiezdnych atmosferach w sprzęcie laboratoryjnym. Badając łańcuch zdarzeń, które mogą wytwarzać cyjanopoliny, odkryli węgiel w skupiskach 60 atomów ułożonych w strukturę przypominającą piłkę nożną zwaną buckminsterfullerene, na cześć amerykańskiego architekta R. Buckminstera Fullera, wynalazcy kopuły geodezyjnej. Oczekuje się, że podobnie jak grafit i diament, fuleren C-60 będzie składnikiem przestrzeni międzygwiezdnej, gdzie zostanie uwodorniony przez przyłączone atomy wodoru.
Kuhn, Thomas S. (1922-96)
Historyk nauki, urodzony w Cincinnati, Ohio. Opracował teorię rewolucji naukowej, która przedstawiała naukę nie jako stały postęp wiedzy, ale jako "serię pokojowych przerywników przerywanych intelektualnie gwałtownymi rewolucjami", w których jeden światopogląd jest nagle zastępowany innym. Na przykład teoria względności EINSTEINA obaliła koncepcje fizyki Newtona, a legendarne eksperymenty GALILEO obaliły teorię Arystotelesa, że ciała spadają z prędkością proporcjonalną do ich ciężaru. Ale naukowcy nie byli typowo obiektywnymi, wolnomyślicielami, twierdził Kahn. Akceptowali i zwykle odnosili swoją pracę do paradygmatu, archetypowego rozwiązania problemu. Tak więc astronomowie przez długi czas opierali się badaniom podważającym paradygmat teorii Ptolemeusza, że Słońce krąży wokół Ziemi, pomijając np. krążyć wokół Słońca. Minęło prawie 2000 lat, zanim paradygmat Ptolemeusza został nagle zastąpiony nowym paradygmatem naukowego rewolucjonisty, KOPERNIKA
Kuiper, Gerard Peter (1905-73)
Pierwszy wnioskodawca multidyscyplinarnych technik do badania Układu Słonecznego, czyli pierwszy planetolog urodzony w Harencarspel w Holandii, wykształcony w Leiden, przeniósł się do USA, gdzie został dyrektorem Yerkes Observatory i założył (1960) oraz kierował Obserwatorium Księżycowym i Laboratorium Planetarne Uniwersytetu Arizony. Wykrył spektroskopowo atmosferę metanową na satelicie Saturna Tytan oraz atmosferę dwutlenku węgla Marsa. Odkrył Mirandę (piąty księżyc Urana) i Nereid (drugi księżyc Neptuna). Zidentyfikował pas kometopodobnych szczątków na krawędzi Układu Słonecznego (pas Kuipera; zob. także KENNETH EDGEWORTH). Wybrał miejsca lądowania na Księżycu dla sond Ranger i lądowań Apollo. Jego imieniem nazwano Kuiper Airborne Observatory do astronomii w podczerwieni (szeroko używane do teledetekcji planet).
Kulik, Leonid (1883-1942)
Rosyjski badacz meteorytów, z wykształcenia leśnik. Kierował ekspedycjami mającymi na celu zbadanie uderzenia Tunguski, publikował relacje o spłaszczonych drzewach i małym kraterze
Kuo Shou Ching (1231-1316)
Chiński astronom skonstruował w Linfen (Shansi) "uproszczony instrument", moment obrotowy do obserwacji pozycji gwiazd. Nazywano go tak, ponieważ był zamontowany równikowo, dzięki czemu mógł pominąć niektóre obroty i obliczenia, które wynikały z pierwotnego projektu arabskiego, zamontowanego altazymutalnie. Instrument przetrwał w Obserwatorium Purpurowej Góry, przeniesiony do Nanjing w czasach dynastii Ming, kiedy zapomniano, że zmiana szerokości geograficznej uczyniła go bezużytecznym. Według JOSEPHA NEEDHAMA idea tego instrumentu została przekazana z powrotem przez astronomię arabską, poprzez Gemmę Frisius do Tycho Brahe, i wpłynęła na jego instrumenty i koncepcję astronomii równikowej. Shou-Ching opracowała trygonometrię sferyczną, a także stworzyła globus niebieski napędzany mechanizmem zegarowym.
Kołmogorow, Andriej Nikołajewicz (1903-87)
Matematyk, urodzony w Tambowie, w prowincji Tambow, Rosja, został profesorem w Moskwie, rozwinął teorię prawdopodobieństwa, budując ją z podstawowych aksjomatów, zastosował swoją pracę do turbulencji (jego teoria jest wykorzystywana do badania wnętrz gwiazd) i układów dynamicznych w odniesieniu do ruchu planet .
Kirkwood, Daniel (1814-95)
Astronom i matematyk, urodzony w Harford, MD, został profesorem matematyki w Delaware iw Indianie. Wyjaśnił strukturę rozmieszczenia asteroid w pasie asteroid w wyniku wpływu Jowisza. Jeśli asteroida rezonuje z Jowiszem, tj. ma okres orbitalny, który jest prostym ułamkiem (1/2, 2/3, ...) okresu Jowisza, powtarzające się w czasie zakłócenia Jowisza na asteroidzie, kiedy mają bliskie podejście wyrzuca go na ekscentryczną orbitę przecinającą Ziemię. Wynikający z tego brak asteroid z tymi okresami w pasie asteroid stał się znany jako luki Kirkwooda.
Kiddinu (340 p.n.e. -?)
Kierownik szkoły astronomicznej w Babilonie. Opracował precesję równonocy.
Kiepenheuer-Institut für Sonnenphysik
Kiepenheuer-Institut für Sonnenphysik (KIS) prowadzi eksperymentalne i teoretyczne badania procesów fizycznych zachodzących na Słońcu i wewnątrz niego. Jej siedziba znajduje się we Freiburgu w Niemczech. Liczba pracowników (naukowych, technicznych i administracyjnych) wynosi około czterdziestu. Instytut został założony w 1943 roku przez Karla-Otto Kiepenheuera i od 1978 roku nosi imię jego założyciela. KIS jest instytucją badawczą kraju związkowego Badenia-Württemberg. Głównym obiektem obserwacyjnym KIS jest teleskop z wieżą próżniową w OBSERVATORIO DELTEIDE w Izaña na Teneryfie w Hiszpanii.
Kinetyczna teoria gazów
Teoria, rozwinięta w XIX wieku, zwłaszcza przez Rudolfa Clausiusa (1822-88) i Jamesa Clerka Maxwella (1831-79), zgodnie z którą właściwości gazu (temperatura, ciśnienie itp.) Można opisać za pomocą ruchów ( i energia kinetyczna) cząsteczek zawierających gazy. Teoria ma szerokie implikacje w astrofizyce. W szczególności prawo gazu doskonałego, które odnosi się do ciśnienia, objętości, temperatury i liczby cząsteczek w gazie i które ma fundamentalne znaczenie dla teoretycznych modeli wnętrza gwiazd, jest zgodne z tą teorią.
Kirchów, Rodzina
Kirch, Gottfried (1639-1710)
Kirch, Maria Margarethe, z domu Winckelmann (1670-1720) jego żona Kirch, Christfried (1694-1740); i Kirch, Christine, jego dzieci
Rodzina astronomów i twórców kalendarzy. Gottfried Kirch urodził się w Guben (Niemcy) i nabył 4-stopowy kwadrant i kilka teleskopów, dokonując obserwacji komet, w tym komety z 1680 r., najwyraźniej pierwszej komety odkrytej za pomocą teleskopu. Odkrył, że gwiezdne chi Cygni jest zmienne i obserwował Mirę. W 1700 roku został dyrektorem obserwatorium berlińskiego i zaczął przygotowywać jego kalendarze i efemerydy. Christfried Kirch sam został dyrektorem obserwatorium w 1716 roku. Obserwował zakrycia gwiazd, zaćmienia Słońca i Księżyca, Jowisza, Saturna i kometę z 1723 roku. Maria (ur. w Panitsch, Niemcy) zainteresowała się astronomią dzięki Christophowi Arnoldowi z Sommerfeld, tzw. -nazywany "chłopem astronomicznym", astronomem samoukiem. W 1692 wyszła za mąż za Gottfrieda, współpracując z nim regularnie, dokonując obserwacji i szczególnie robiąc obliczenia. Odkryła kometę z 1702 r. Po śmierci Gottfrieda (1710 r.) nadal samodzielnie publikowała, a kiedy Christoph wrócił do Berlina, również z nim współpracowała. Ojciec, matka, syn i córka, Christine - publikowane przez Kirch efemerydy astronomiczne zasadniczo jako firma rodzinna.
Kircher, Atanazy (1602-80)
Polimat, urodzony w Geisa a.d. Ulster w Niemczech został jezuitą. Po kolejnych nominacjach akademickich podjął samodzielne studia. Napisał ogromną liczbę książek i sprzedawał wyłączne prawa do ich publikacji za dużą sumę pieniędzy, więc był prawdopodobnie pierwszym naukowcem, który mógł żyć ze sprzedaży swoich książek. Korespondował z wybitnymi astronomami, takimi jak GB RICCIOLI, GD CASSINI i HEVELIUS, i działał jako swego rodzaju tablica ogłoszeń dla ich obserwacji. W jednej książce Kircher opisuje fantastyczną podróż w kosmosie, aby omówić swoje teorie Układu Słonecznego. Przy akompaniamencie "muzyki sfer" bohaterowie podróżują do innych światów i rozmawiają z napotkanymi tam inteligentnymi formami życia. Filozofia Kirchera była mieszanką nauki i przesądów, łącząc obserwacje empiryczne z magią i religią, zapowiadając dzisiejszą popularnonaukową fantazję.
Kirchhoff, Gustaw Robert (1824-87)
Urodzony w Królewcu w Prusach (obecnie Kaliningrad, Rosja), został profesorem fizyki w Heidelbergu, gdzie współpracował z Bunsenem, później profesorem w Berlinie. Dzięki prawom elektryczności Kirchhoffa rozszerzył pracę Ohma. Pracował nad promieniowaniem ciała doskonale czarnego i analizą widma. Za pomocą praw promieniowania Kirchhoffa wyjaśnił, że ciemne linie w widmie Słońca są spowodowane absorpcją określonych długości fal, gdy światło z gorącego źródła przechodzi przez chłodniejszy gaz. Pokazał, że dany pierwiastek wytwarza ten sam charakterystyczny wzór linii emisyjnych i absorpcyjnych. To zapoczątkowało temat astrofizyki gwiazd, dzięki której można znaleźć skład, gęstość, temperaturę i inne warunki fizyczne atmosfery gwiazdy.
Klaster Karina
Grupa około 40 znanych planetoid (w tym 832 Karin), które powstały w wyniku zderzenia 25-kilometrowego ciała około 6 milionów lat temu.
Keeler James Edward (1857-1900)
Astronom, urodzony w La Salle, IL. W 1881 roku udał się z jucznym taborem mułów, wyładowanym lusterkami, teleskopami i bolometrami, na 14 495 stóp szczytu Mount Whitney w Kalifornii (najwyższe wzniesienie w sąsiednich Stanach Zjednoczonych), aby zmierzyć, niezakłócony przez atmosferę, podczerwień widmo Słońca i jego strumień, "stała słoneczna". Został dyrektorem obserwatoriów Allegheny i Lick, ustalił, że pierścienie Saturna nie są stałe, wykazując, że obracają się zgodnie z prawem KEPLERA (jak przewidział JAMES CLERK MAXWELL), sugerując, że składają się one z cząstek meteorytów na poszczególnych orbitach. Założył Astrophysical Journal w 1895 wraz z GEORGE E HALE, w pierwszym tomie którego artykuł Keelera o pierścieniach Saturna pojawił się miesiąc po wykonaniu przez niego widm!
Kapteyn Astronomical Institute
Kapteyn Astronomical Institute, University of Groningen, Holandia, specjalizuje się w obszarach struktury galaktyk i wszechświata oraz interakcji między gwiazdami a ośrodkiem międzygwiazdowym, korzystając z wielu krajowych i międzynarodowych obiektów obserwacyjnych w całym spektrum elektromagnetycznym. Specyficzne obszary badań obejmują rozmieszczenie i naturę ciemnej materii w galaktykach, soczewki grawitacyjne, astrofizykę molekularną i wielkoskalową strukturę wszechświata. Instytut Kapteyn znajduje się na terenie kampusu uniwersyteckiego (kompleks Zernike) na obrzeżach miasta Groningen w północnej części Holandii. Zostało założone pod koniec XVIII wieku przez Jacobusa Kapteyna jako "laboratorium astronomiczne", w którym mierzono i analizowano płyty pobrane z innych miejsc. Kapteyn jest twórcą nowoczesnych badań struktury galaktyki poprzez liczenie gwiazd i ojcem słynnego "Planu Wybranych Obszarów". Instytut zatrudnia obecnie około piętnastu stałych pracowników naukowych i ośmiu pracowników pomocniczych
oraz średnio około pięciu doktorów habilitowanych i dwudziestu doktorantów pracujących nad rozprawami doktorskimi. Ponadto istnieje około pięćdziesięciu studentów studiów licencjackich z astronomii. Finansowanie pochodzi głównie z uniwersytetu z dodatkowymi stanowiskami na stanowiska czasowe (doktoraty i doktoranci) z Holenderskiej Organizacji Badań Naukowych NWO (Rada ds. Badań) oraz z funduszy międzynarodowych, takich jak Komisja Europejska. Kapteyn Institute jest częścią Holenderskiej Wyższej Szkoły Astronomicznej (NOVA) wraz z trzema innymi głównymi instytutami astronomicznymi na uniwersytetach w Amsterdamie, Lejdzie i Utrechcie. Kapteyn Institute dzieli swój budynek z częścią Holenderskiej Fundacji Badań Kosmicznych (SRON), która jest finansowana przez NWO i specjalizuje się w budowie oprzyrządowania dla astrofizycznych obiektów kosmicznych. Badania w Instytucie obejmują szeroki zakres zagadnień, począwszy od astrofizyki molekularnej ośrodka międzygwiazdowego, późnych stadiów ewolucji gwiazd, struktury
i dynamiki galaktyk, po wielkoskalową strukturę Wszechświata. Główny punkt prac Instytutu dotyczy rozmieszczenia i natury ciemnej materii w galaktykach, najpierw poprzez obserwacje rotacji galaktyk spiralnych przy użyciu 12-centymetrowej linii widmowej neutralnego wodoru na Teleskopie Radiowym Westerbork Synthesis, a obecnie na zwiększając poziom, stosując różne formy soczewkowania grawitacyjnego. Wszystkie obiekty badawcze są na poziomie krajowym i międzynarodowym. Na Ziemi należą do nich WESTERBORK SYNTHESIS RADIO TELESCOPE i powiązana z nią European Network for Very Long Baseline Interferometry, (UK-NL-Kanada) JAMES CLERK MAXWELL TELESCOPE na falach milimetrowych, obiekty optyczne i bliskiej podczerwieni w Wielkiej Brytanii - NLISAACNEWTONGROUPOF TELESCOPES w La Palma, Wyspy Kanaryjskie i EUROPEJSKIE OBSERWATORIUM POŁUDNIOWE w Chile. Poprzez SRON i ESA dostęp zapewnia cała gama urządzeń kosmicznych, z których obecnie najważniejsze są Teleskop Kosmiczny Hubble′a oraz misja ESO Infrared Space Observatory (ISO).
Kapteyn, Jakub Korneliusz (1851-1922)
Holenderski astronom, który na Uniwersytecie w Groningen, z pomocą skazanych z pobliskiego więzienia, zmierzył klisze fotograficzne wykonane przez DAVIDA GILLA na Przylądku Dobrej Nadziei. Skompilował katalog pół miliona gwiazd południowych, z którego wyprowadził wartości gęstości gwiazd w kosmosie w funkcji odległości, jasności i klasy widmowej, rozszerzając prace Herschela (patrz RODZINA HERSCHALA). W modelu Galaktyki Kapteyna potwierdził, że Galaktyka ma kształt soczewki. Jednak jego wniosek, że Słońce znajdowało się blisko środka, był błędem spowodowanym absorpcją międzygwiazdową, która ograniczała odległość, z której mógł badać, w taki sam sposób, w jaki ktoś we mgle mógł uwierzyć, że poza kręgiem nie ma nic, co mógłby zbadać. Następnie Kapteyn zidentyfikował Wybrane Obszary, w których zaproponował, aby astronomowie na całym świecie pobrali próbki słabych gwiazd iw ten sposób sporządzili mapę Galaktyki. Projekt ten został osłabiony przez pierwszą wojnę światową i być może był zbyt duży, aby można go było ukończyć nawet w czasie pokoju, ale stymulował wiele indywidualnych odkryć. Zmierzył prędkości gwiazd i odkrył "strumień gwiazd", który okazał się przejawem rotacji Galaktyki. Odkrył gwiazdę Kapteyna, która ma drugi co do wielkości ruch własny po gwieździe BARNARDA. Udało mu się wyjaśnić rozszerzające się halo wokół Nowej Persei, odkryte przez CHARLESA DILLONA PERRINE jako lekkie echo, odbijające błysk nowej z otaczających chmur pyłu. Teleskop Kapteyn na La Palmie nosi jego imię.
Kaiser, Frederik [Fryderyk] (1808-72)
Holenderski astronom, dyrektor Obserwatorium Leiden, obserwator gwiazd podwójnych, Drogi Mlecznej i Marsa.
Kant, Immanuel (1724-1804)
Niemiecki filozof, urodzony w Królewcu, opublikował swój pogląd na wszechświat w Ogólnej historii przyrody i teorii nieba (1755), w której przedstawił swoją hipotezę mgławicową dotyczącą powstania Układu Słonecznego. Było to bardzo podobne do obecnej teorii, że Słońce i planety powstały z kondensacji obracającego się dysku materii międzygwiezdnej. Kant zidentyfikował Drogę Mleczną jako zbiór gwiazd w kształcie soczewki, krążących wokół jej centrum, jak pierścienie Saturna, i jako jeden z wielu "wyspowych wszechświatów" (to on ukuł ten termin). Zasugerował, że pływy wznoszone przez Księżyc były powodem, dla którego Księżyc zawsze przedstawiał nam tę samą stronę, a tarcie pływowe spowalniało obrót Ziemi. Filozofia Kanta jest opisana w Krytyce czystego rozumu.
Kwazar
Obiekt pozagalaktyczny (taki, który leży daleko poza granicami naszej własnej Galaktyki), który ma bardzo mały rozmiar kątowy, ale ma duże przesunięcie ku czerwieni. Ponieważ pierwszymi obiektami tego rodzaju odkrytymi na początku lat 60. XX wieku były źródła radiowe, których wygląd pokrywał się z czymś, co wyglądało jak gwiazdy, nazwano je "quasi-gwiezdnymi źródłami radiowymi". Chociaż później wykazano, że tylko około 10% obiektów tego rodzaju było w rzeczywistości silnymi nadajnikami radiowymi, a bardziej ogólny termin "obiekt quasi-gwiazdowy" (QSO) został przywołany w celu uwzględnienia wersji radiocichych, w praktyce termin "kwazar" jest szeroko stosowany do opisania obu rodzajów obiektów. Widmo kwazara zazwyczaj przedstawia linie emisyjne nałożone na nietermiczne (niegwiazdowe) widmo ciągłe (continuum). Przesunięcia ku czerwieni linii w widmach kwazarów wahają się od 0,06 do około 5, przy czym te wartości przesunięcia ku czerwieni odpowiadają prędkościom recesji w zakresie od około 6% do około 95% prędkości światła. Jeśli, jak się powszechnie przyjmuje, przesunięcia ku czerwieni sugerują, że kwazary są odległymi obiektami, które oddalają się, ponieważ podobnie jak konwencjonalne galaktyki uczestniczą w ogólnej ekspansji wszechświata zgodnie z prawem Hubble′a, to wszystkie muszą znajdować się w bardzo dużych odległościach. Aby wydawać się tak jasne jak one, pomimo ich bardzo dużych odległości, ich jasność musi wahać się od około stu do około dziesięciu tysięcy razy większa niż jasność konwencjonalnej galaktyki, takiej jak Droga Mleczna (implikowana jasność mieści się w przedziale 1039-1041 watów ). Wiele kwazarów znacznie różni się jasnością (do 10 razy, a w wyjątkowych przypadkach nawet więcej) w okresach tak krótkich, jak miesiące, a nawet dni. Oznacza to, że większość ich energii jest emitowana z obszarów przestrzeni, które są bardzo małe, w niektórych przypadkach o średnicy mniejszej niż dzień świetlny. Od lat 80. wykazano, że wiele kwazarów jest otoczonych słabymi, rozmytymi plamami światła. Widma tych "rozmytych plam" zawierają gwiezdne linie absorpcyjne, co jest zgodne z ideą, że kwazary są osadzone w odległych galaktykach. Ponadto badania kwazarów, które wydają się znajdować w gromadach galaktyk, wykazały, że mają one takie same przesunięcia ku czerwieni jak te gromady, co jest zgodne z ich położeniem w bardzo dużych odległościach. Co więcej, kwazary mają ogólnie podobne cechy do aktywnych jąder galaktycznych. Promieniują silnie w szerokim zakresie długości fal, mają widmo nietermiczne, wykazują krótkoterminową zmienność, są zwarte i bardzo świecące, aw niektórych przypadkach wydają się emitować strumienie i plamy materii. W świetle tych dowodów astronomowie (z kilkoma godnymi uwagi wyjątkami) są przekonani, że kwazar jest niezwykle jasnym, aktywnym jądrem galaktycznym, tak odległym i tak bardzo jasnym w porównaniu z galaktyką, w której jest osadzony, że w większości przypadków tylko można zobaczyć zwarte jądro. Podobnie jak w przypadku innych aktywnych jąder galaktycznych, powszechnie uważa się, że źródłem energii w kwazarze jest supermasywna czarna dziura, która akreuje materię z otoczenia. Uważa się, że szerokie linie emisyjne w widmie kwazara pochodzą z gorących obłoków gazu krążących wokół centralnej czarnej dziury z prędkością do kilku tysięcy kilometrów na sekundę.
Kwadrantydy
Deszcz meteorów, który ma miejsce na początku stycznia. Jest to jeden z najbardziej płodnych, ze szczytową zenitalną stawką godzinową wynoszącą 120 w krótkim, ostrym maksimum około 12 godzin. Najjaśniejsze meteory mają niebieski lub żółto-zielony odcień. Radiant leży w konstelacji Bojote, w pobliżu jego granicy z Herkulesem. Prysznic został nazwany na cześć przestarzałego konstelacji Quadrans Muralis (Kwadrant Muralu), który zajmował ten region. Perturbacje strumienia meteorów przez Jowisza powodują, że oscyluje on w górę iw dół ekliptyki; obecna faza działalności Kwadrantydów rozpoczęła się w XVIII wieku i potrwa do 2200 roku.
Kwadratura
Pozycja planety lub Księżyca, gdy kąt, jaki tworzy ona ze Słońcem (różnica między długościami geograficznymi obu ciał niebieskich) wynosi 90°.
Ksenokrates z Chalcedonu (396-314 p.n.e.)
Filozof i matematyk, urodzony w Chalcedonie (obecnie Kadikoy, niedaleko Stambułu), Bitynii (obecnie Turcja), zastąpił Speuzypa na stanowisku szefa Akademii Ateńskiej, którą założył PLATON. Uważał, że materia składa się z niepodzielnych jednostek (i stąd wczesny atomista). Wierzył (i być może zapoczątkował ten pogląd), że ludzie mają potrójną egzystencję, umysł, ciało i duszę, i że umierają dwukrotnie, raz na Ziemi, a potem na Księżycu, kiedy umysł oddziela się od duszy i podróżuje do Słońca.
Ksenofanes z Kolofonu (ok. 570 - ok. 480 p.n.e.)
Filozof grecki, urodzony w Kolofonie. Wierzył, że Ziemia jest podstawowym elementem wszechświata, zauważając, że ponieważ muszle czasami znajdują się na szczytach gór, fizyczny układ Ziemi zmienia się w czasie.
Krajowy Ośrodek Teleskopu Australii
Australia Telescope National Facility (ATNF), utworzony w 1989 r., obsługuje Australia Telescope Compact Array, jedyną macierz radiosyntezy na półkuli południowej. Zestaw, otwarty w 1988 roku, składa się z sześciu anten o średnicy 22 m, które razem symulują pojedynczą antenę o średnicy 6 km. Znajduje się w pobliżu miasta Narrabri, około 580 km na północny zachód od Sydney. Macierz ma wysoką zdolność rozdzielczą, szerokie pasmo przenoszenia, dobre możliwości linii widmowych i możliwość dokładnego pomiaru polaryzacji do niskich poziomów. Nowe techniki zastosowane w instrumencie obejmują "mozaikowanie" dużych pól i "bramkowanie pulsarowe". Został wykorzystany do stworzenia pierwszego trójwymiarowego obrazu pola magnetycznego Jowisza i śledził ewolucję radiową pozostałości supernowej 1987A, najważniejszej supernowej czasów współczesnych. ATNF obsługuje również radioteleskop Parkes o średnicy 64 m (otwarty w 1961 r.). Najważniejszym instrumentem jest chłodzony odbiornik wielowiązkowy o średnicy 21 cm, który znajduje się w głównym ognisku teleskopu. Instrument ten został zainstalowany w 1997 roku i umożliwia prowadzenie głębokich obserwacji dużych obszarów nieba. Klaster zasilający to układ 13 belek umieszczonych na sześciokątnej siatce. Odbiornik ten był ostatnio używany do znajdowania setek nowych galaktyk, wcześniej ukrytych przez pył galaktyczny, oraz do znajdowania setek nowych pulsarów w Drodze Mlecznej. Jest również używany do przeprowadzania przeglądu HI Parkes All-Sky Survey (HIPASS), pierwszego szerokokątnego "ślepego" przeglądu mającego na celu zbadanie pobliskiego Wszechświata w 21-centymetrowym przejściu neutralnego wodoru. Trzeci teleskop ATNF to antena o średnicy 22 m, używana do obserwacji na falach milimetrowych. Znajduje się w pobliżu miasta Coonabarabran, w połowie drogi między dwoma pozostałymi obserwatoriami. Anteny ze wszystkich trzech obserwatoriów są używane razem oraz z antenami innych instytucji do bardzo długich podstawowych eksperymentów interferometrycznych. Będąc częścią CSIRO, największej krajowej organizacji badawczej w Australii, ATNF zatrudnia 135 pracowników i dysponuje rocznym budżetem operacyjnym w wysokości 13 milionów dolarów australijskich, z czego większość pochodzi bezpośrednio z CSIRO. Cele ATNF to: obsługa i rozwój Teleskopu Australijskiego jako narodowego ośrodka badawczego do użytku przez australijskich i międzynarodowych naukowców; wykorzystanie wyjątkowego położenia teleskopu na południu i zalet technologicznych w celu utrzymania jego pozycji jako światowej klasy obserwatorium radioastronomicznego; i do dalszego rozwoju wiedzy.
Kontrapozycje i kontrprzykłady
Negacja zdania P, czasami nazywana nie P, to zdanie, które jest prawdziwe, jeśli P jest fałszywe, i fałszywe, jeśli P jest prawdziwe. Ważną zasadą logiki jest to, że stwierdzenie P implikuje Q jest logicznie równoważne z nie Q implikuje nie P. Czasami łatwiej jest udowodnić związek między negacjami niż między zdaniami początkowymi i mówi się, że jest to dowód przez kontrapozycję. Użycie kontrapozycji może być skuteczne tylko wtedy, gdy stwierdzenie, które ma zostać udowodnione, jest prawdziwe. Ale w badaniach matematycznych, gdzie początkowe twierdzenia mogą być przypuszczeniami, zawsze istnieje szansa, że twierdzenie nie jest prawdziwe i nie ma na to dowodu. Jeśli wydaje się to prawdopodobne, można zastosować dwie strategie. Jednym z nich jest próba logicznego udowodnienia zaprzeczenia Q zamiast Q; drugim jest znalezienie kontrprzykładu - pojedynczego przypadku, który jest sprzeczny ze stwierdzeniem Q. Na przykład, jeśli Q jest stwierdzeniem, wszystkie liczby parzyste są podzielne przez 4, to 6 jest prostym kontrprzykładem, który obala stwierdzenie.
K-teoria
Teoria K została opracowana w latach pięćdziesiątych XX wieku i zapewnia sposób rozdzielania wiązek wektorowych w rozmaitości na różne klasy - pierścienie i grupy. Ta klasyfikacja prowadzi z kolei do jeszcze innego sposobu liczenia dziur w powierzchni topologicznej. K-teoria ma paralele z kohomologią, bardziej wyrafinowaną wersją homologii. Okazał się bardzo przydatnym narzędziem w zastosowaniach w równaniach różniczkowych, a także dostarcza teoretycznych podstaw do rozwoju dziedziny geometrii nieprzemiennej - geometrii przestrzeni, których opisy algebraiczne są nieprzemienne; innymi słowy, gdzie xy niekoniecznie jest równe yx. W fizyce teoretycznej teoria K odgrywa ważną rolę w niektórych teoriach strun, które próbują opisać podstawowe cząstki wszechświata jako wibrujące wielowymiarowe struny.
Kule
Kula to trójwymiarowy odpowiednik koła, idealnie okrągły obiekt geometryczny. Jeśli kula ma ustalony układ odniesienia, na przykład biegunową oś Ziemi, to każde położenie na jej powierzchni można opisać dwoma kątami. W przypadku Ziemi przedstawiamy je jako długość i szerokość geograficzną. Szerokość geograficzna to kąt między linią łączącą lokalizację ze środkiem sfery, znany jako a promień i oś główna. Długość geograficzna to kąt wokół osi między promieniem szerokości geograficznej a linią od określonego punktu odniesienia, takiego jak południk zerowy Ziemi. Promienie z granicy dowolnego obszaru na powierzchni kuli tworzą uogólniony stożek w środku. Rozrzut tego, zwany jego kątem bryłowym, jest miarą stosunku pola przecięcia tego stożka do całkowitego pola powierzchni kuli o promieniu 1. Ponieważ pole powierzchni kuli dana jest wzorem 4πr2, pole powierzchni tej sfery to po prostu 4&pri;.
Kafelki Penrose′a
Kafelki Penrose to specjalna klasa płytek wykorzystująca dwa różne podstawowe kształty. Odkryte w połowie lat 70. przez brytyjskiego fizyka teoretycznego Rogera Penrose′a te aperiodyczne kafelki nie powtarzają się w sposób okresowy. Co ciekawe, te abstrakcyjne obiekty okazały się mieć naturalne zastosowanie. Na początku lat 80. naukowcy zajmujący się materiałami odkryli struktury aperiodyczne zwane quasikryształami o podobnym opisie matematycznym. Mogą być stosowane jako twarde powłoki dla innych materiałów i mają bardzo niskie tarcie. Najprostsze kafelki Penrose&prrime;a są konstruowane przy użyciu "grubego" rombu i "cienkiego" rombu jako podstawowych kształtów, jak pokazano obok. Romb to kształt o czterech równych bokach, w których każda para przeciwległych boków jest równoległa. Nie wiadomo, czy uda się znaleźć jeden kształt, który da się złożyć z takimi samymi właściwościami.
Kąty w radianach
Jako alternatywę dla tradycyjnych stopni, minut i sekund łuku, matematycy często wyrażają kąty w jednostkach zwanych radianami. W oparciu o geometrię okręgu radiany mają wiele zalet. W szczególności znacznie ułatwiają obsługę funkcji trygonometrycznych. Intuicyjne znaczenie radianów najlepiej zrozumieć, biorąc pod uwagę okrąg o promieniu 1. Kąt w radianach między dwiema liniami jest wtedy równy długości łuku między dwiema liniami utworzonymi przez okrąg o promieniu 1, wyśrodkowany na przecięciu naszych dwóch linii . Ponieważ obwód koła jest określony wzorem C = 2πr, jeśli r = 1, to C = 2π. Dlatego część x okręgu ma kąt &thet; radianów, gdzie θ = 2πx. Na przykład pocięcie koła na cztery równe segmenty daje kąt prosty równy 2π pomnożonemu przez , czyli radiany.
Klątwy i mity
• Najsłynniejsza klątwa egipska dotyczy odkrycia grobowca Tutanchamona. Carter podobno znalazł tabliczkę z napisem "Śmierć skrzydłami zabije tego, kto zakłóci spokój faraona".
• Nie odnaleziono nigdy śladu po tabliczce, ale wielu osób związanych z wyprawą Cartera zmarło w tajemniczych okolicznościach. Kilka miesięcy po otwarciu grobowca lord Carnarvon zmarł w wieku 57 lat. Dokładną przyczyną śmierci była infekcja wywołana ukąszeniem owada.
• Plotki o klątwie mumii podsyciły się, gdy mumia Tutanchamona została odpakowana w 1925 roku. Okazało się, że ma ranę na lewym policzku w tej samej pozycji, co śmiertelne ukąszenie owada na Carnarvonie.
• Do roku 1929 jedenaście osób związanych z odkryciem grobowca zmarło z przyczyn nienaturalnych, w tym osobisty sekretarz Cartera i jego ojciec.
• Ojciec Cartera popełnił samobójstwo, zostawiając notatkę, która brzmiała: "Naprawdę nie mogę znieść więcej okropności i prawie nie widzę, co dobrego mam tu do zrobienia, więc odchodzę".
• Mikrobiolodzy zidentyfikowali kilka potencjalnie niebezpiecznych zarodników znalezionych w starożytnych grobowcach.
• Naukowcy noszą teraz sprzęt ochronny, taki jak maski i rękawiczki podczas rozpakowywania mumii.
• Teksty piramid z piątej dynastii zawierają klątwę grobową. Brzmi on: "Jeśli chodzi o każdego, kto położy palec na tej piramidzie i tej świątyni, które należą do mnie i mojej ka, … zostanie wygnany, ten, który zje samego siebie".
• Klątwa została również znaleziona przy wejściu do grobowca Petety w Gizie. Zaczyna się: "Słuchajcie wszyscy! Kapłan Hathor pobije dwukrotnie każdego z was, którzy wejdą do tego grobowca lub wyrządzą mu krzywdę".
• Stela należąca do Sarenputa I, nomarchy (gubernatora prowincji) pod Senusretem I, ma wypisaną klątwę: Jak na każdego burmistrza, każdego księdza-płakana, każdego skrybę i każdego szlachcica, który weźmie (ofiarę) od posągu, jego ramię będzie odcięte jak tego byka, jego szyja będzie skręcona jak ptak, jego urząd nie będzie istniał.
Kamień z Rosetty
• Kamień z Rosetty to kawałek granitowej skały pokryty starożytnym pismem. Chociaż nie wygląda to imponująco, zawierał klucz do tajemnic starożytnego Egiptu.
• Stela została zapisana w 196 r. p.n.e. dekretem wydanym w mieście Memfis. Odkryto go w małej wiosce w delcie zwanej Rosetta (el-Rashid).
• Egiptolodzy byli podekscytowani kamieniem, ponieważ jego inskrypcja została napisana w trzech różnych językach - hieroglificznym, demotycznym i greckim. Ponieważ rozumiano starożytną grekę, oznaczało to teoretycznie możliwość rozszyfrowania tekstu przez porównanie języków.
• Kamień z Rosetty został znaleziony przez zespół naukowców Napoleona w 1799 roku. Francuski przywódca polecił rozesłać odlewy gipsowe naukowcom w całej Europie w nadziei, że ktoś zdoła rozszyfrować napis.
• Kiedy Napoleon został pokonany przez Brytyjczyków, Kamień z Rosetty trafił do British Museum. Tam europejscy eksperci zdali sobie sprawę, że królewskie imiona, które mogli zrozumieć w alfabecie greckim, były tymi samymi imionami, które zostały ujęte w owalach (kartuszach) w piśmie hieroglificznym.
• Za rozszyfrowanie tekstu demotycznego odpowiedzialny był egiptolog Thomas Young. Był w stanie rozszyfrować imiona Ptolemeusza i Kleopatry.
• Hieroglificzny kod został złamany przez młodego francuskiego uczonego, Jean Francois Champollion. W 1822 zorientował się, że hieroglify były w rzeczywistości raczej fonetycznym niż czysto obrazkowym pismem.
• Champollion opublikował książkę Lettre a M. Dacier, aby ogłosić swoje odkrycie niedowierzającemu światu w 1822 roku. Dwa lata później napisał kolejną książkę, w której przedstawił koncepcje pisma hieroglificznego.
• Teraz wiemy, że Kamień z Rosetty został napisany przez grupę kapłanów, aby uczcić faraona. Scenariusz wychwala dobre rzeczy, które zrobił dla ludu Egiptu.
Kapłani
• Faraon był arcykapłanem Egiptu i jedynym kapłanem, któremu pozwolono być przedstawianym w świątyniach. Do opieki nad świątyniami zatrudniono tysiące pomniejszych kapłanów.
• Główną rolą kapłana była opieka nad świątynią. Skrybowie byli zwykle mianowani kapłanami, a w wielu przypadkach stanowisko to stawało się dziedziczne.
• Faraona wspierał naczelny kapłan, czyli "pierwszy prorok". "Drugi prorocy" dbali o gospodarkę świątyni. Niższe stany (kapłani Wab) zajmowały się bardziej służalczymi obowiązkami, takimi jak sprzątanie.
• Dokumenty i dzieła sztuki mówią nam, że były kapłankami aż do Nowego Królestwa. Wiele z nich służyło jako kapłanki bogini Hathor.
• Zwykli Egipcjanie nie mieli wstępu do wewnętrznych obszarów świątyń, a świątynne wizerunki bogów oglądali tylko podczas procesji świątecznych. Złożyli ofiary bogom na dziedzińcach zewnętrznej świątyni.
• Kapłanom płacono ofiarami w świątyni. Uważano, że ich esencja została pochłonięta przez bogów, ale kapłani jedli substancję fizyczną. Większość księży pracowała w systemie zmianowym.
• Niektórzy księża posiadali specjalistyczne umiejętności i wiedzę. W niektórych częściach Egiptu znający się na astronomii "kapłani godzinni" zostali poproszeni o ustalenie, kiedy odbywały się najważniejsze święta.
• Kapłani musieli myć się dwa razy w ciągu dnia i dwa razy w nocy. Musieli też być gładko ogoleni, bez włosów na ciele i obrzezani. Nie wolno im było nosić wełny ani skóry.
• Chociaż wiedza religijna nie była warunkiem koniecznym do wstąpienia do kapłaństwa, obowiązywały surowe zasady rządzące zawodem, a księżom zabroniono dyskutować o tym, co się dzieje wewnątrz świątyni.
Kupowanie i sprzedawanie
• Handel odbywał się poprzez handel wymienny - towary były wymieniane na przedmioty o równoważnej wartości zamiast pieniędzy. Wartość towarów byłaby podawana w postaci ich ekwiwalentu wagowego dla rodzaju miedzi zwanego deben.
• Sprzedaż zarejestrowana na kamieniu zapewnia wgląd w kursy walut. To nigdy nie było stałe, ponieważ wartość czegoś zależała od jego dostępności.
• Na targowiskach w miastach, wsiach i na nabrzeżach spotykali się ludzie, by wymieniać się towarami. Byli też często odwiedzani przez komiwojażerów, którzy chcieli odebrać ciekawy towar.
• Monety obce zostały wprowadzone do Egiptu w V wieku p.n.e. W IV wieku p.n.e. Egipcjanie zaczęli bić własne monety.
• Pożyczanie pieniędzy było dość powszechne. Czasami były to pożyczki nieformalne - innym razem były to oficjalne pożyczki z oprocentowaniem sięgającym nawet 200 procent!
• Już w okresie przeddynastycznym kupcy kupowali egzotyczne przedmioty, aby przywieźć je do Egiptu, w tym skóry lamparta, ogony żyraf, małpy, kość słoniową i złoto.
• Wojsko organizowało międzynarodowe wyprawy handlowe. Były one często niebezpieczne. Wyprawa Hatszepsut do Punt trwała ponad trzy lata.
• Historycy nie są do końca pewni, gdzie znajdowała się kraina Punt. Uważa się, że znajdował się w rejonie rzeki Atbara w dzisiejszej Etiopii.
• Starożytni Egipcjanie zwykle handlowali z sąsiednimi krajami wzdłuż Morza Śródziemnego i Nilu na południu. W różnym czasie zakładali szlaki handlowe na Cypr, Kretę, Grecję, Syro-Palestynę, Punt i Nubię.
• Kupcy greccy byli tak regularnymi gośćmi Egiptu, że pozwolono im założyć własne miasto w delcie Nilu.
Kwiaty i drzewa
• Egipcjanie wierzyli, że kwiaty mają szczególne właściwości. Myśleli, że ich zapach pochodzi od bogów. Kadzidła z kwiatów używano na pogrzebach oraz w rytuałach świątynnych.
• Mężczyźni i kobiety używali perfum z lilii i kwiatów lotosu. Na specjalne okazje zakładano kołnierze i nakrycia głowy z płatków kwiatów.
• Kwiaty były często symboliczne i miały różne znaczenia. Kwiat lotosu symbolizował odrodzenie, a papirus symbolizował dobrobyt i jedność Górnego i Dolnego Egiptu.
• Drzewa zapewniały cień przed palącym słońcem. Gatunki takie jak palma rosły chętnie na żyznej glebie Doliny Nilu i dostarczały owoców, drewna i schronienia.
• Wokół świątyń egipskich rosły drzewa oliwne. Stanowiły źródło oliwy do lamp potrzebnych do wielu świątyń.
• Drewno dobrej jakości nie było łatwo dostępne dla starożytnych Egipcjan. Większość rodzimych gatunków, takich jak akacja i jawor, była niewielka i wolno rosnąca. Były mało przydatne do budowy.
• Aby rozwiązać ten problem, drewno sprowadzano od Starego Państwa, w tym cedr i sosnę z Libanu oraz heban z Afryki.
• Starożytni Egipcjanie kojarzyli wiele drzew z bogami i życiem pozagrobowym. Hathor była nazywana "panią sykomory".
• Drzewa były czasami wiązane z czasem trwania rządów faraona. Znaleziono płaskorzeźby przedstawiające bogów Thota i Seszata wpisujących na liściach zaginionego drzewa liczbę lat panowania faraona.
• Symbol gałązki palmy daktylowej był używany w hieroglifach na oznaczenie słowa "rok".
Kara
• W społeczeństwie egipskim kary były surowe. Na przykład fałszerzom odcięto ręce, a nieposłusznych żołnierzy poproszono o zadośćuczynienie, dokonując heroicznych czynów.
• Jedna z najsurowszych kar była przeznaczona dla rabusiów grobów, a zwłaszcza tych, którzy zostali przyłapani na kradzieży królewskich grobowców. Oficjalną karą było spalenie żywcem lub nabicie na pal i pozostawienie na śmierć.
• Kolejną karą było wygnanie do odległej oazy na Pustyni Zachodniej. Jest mało prawdopodobne, że kiedykolwiek uciekniesz, ponieważ nie było praktycznego sposobu na pokonanie ogromnej przestrzeni piasku.
• Wielu Egipcjan wierzyło, że nie ma czegoś takiego jak ucieczka i sprawiedliwości i że nawet jeśli unikniesz kary na Ziemi, zostaniesz ukarany w życiu pozagrobowym.
• W Egipcie nie było więzień długoterminowych. Przestępcy byli skazywani na kary więzienia w ciężkich obozach pracy, gdzie musieli ciągnąć ogromne kamienne płyty przez pustynię.
• Kiedy przestępca został ukarany, ucierpiała również ich rodzina. Jeśli mężczyzna popełnił przestępstwo porzucenia służby wojskowej, mógł zostać uwięziony wraz z całą rodziną.
• Przestępstwa rzadko były wybaczane we wczesnych okresach historii Egiptu. Wydaje się, że w późniejszych latach ułaskawienia były używane dość często.
• Czasami ludzie byli karani po śmierci. Podobno Tetiego zamordowali ochroniarze, więc ich imiona zostały wydrapane z ich grobów, a posągi na ich grobach zostały zniszczone.
• Starożytni Egipcjanie wierzyli, że duchy można ukarać. Duch uznany za winnego bycia wrogiem Ra mógł zostać ugotowany w kotle lub spalony w jeziorze ognia.
Kobiety w społeczeństwie
• Wszystkie najważniejsze stanowiska w starożytnym Egipcie zajmowali mężczyźni. Od kobiet oczekiwano, że zapewnią stabilne środowisko rodzinne.
• Kobiety wykonywały wiele prac rolniczych w starożytnym Egipcie.
• Egipcjanki zwykle mogły swobodnie poruszać się publicznie bez towarzystwa eskorty. Prawo nie wymagało od nich noszenia welonów.
• Egipcjanki mogły nabywać majątek i majątek na kilka sposobów. Zazwyczaj dawane były w prezencie lub odziedziczone po rodzicach lub mężu.
• Zgodnie z egipskim prawem majątkowym, kobieta miała prawo do jednej trzeciej całego majątku, który para zgromadziła od czasu ślubu.
• Jeśli kobieta wniosła do małżeństwa własność prywatną, pozostawała ona jej własnością, chociaż mąż często mógł z niej swobodnie korzystać. W przypadku rozwodu jej majątek musiał zostać jej zwrócony wraz z ewentualną ugodą rozwodową.
• Po ślubie kobiety cieszyły się ochroną prawną, która była niemal bezkonkurencyjna w starożytnym świecie. Jeśli żona była źle traktowana, mogła się rozwieść z mężem. Mogła wtedy ponownie wyjść za mąż.
• Kobiety odgrywały wiele ról w społeczeństwie. Na najwyższym końcu skali społecznej mogli to być faraonowie, wdowy królowe i regenci. Większość zwykłych kobiet miała opiekować się rodziną i domem, ale niektóre działały jako gospodynie domowe, służące, robotnice lub robotnice wykwalifikowane.
• Kobiet zwykle nie uczono czytać i pisać. Tylko od jednego do pięciu procent kobiet było piśmiennych między Starym Królestwem a Okresem Późnym.
Kolonialny Egipt
• W 1798 r. w Egipcie wylądował francuski przywódca Napoleon Bonaparte. Pokonał armię Mameluków w bitwie pod piramidami, ale jego flota została z kolei pokonana przez Brytyjczyków, dowodzonych przez admirała Nelsona. Francuzi opuścili Egipt zaledwie trzy lata później.
• W tym okresie zamieszania Mohammad Ali, oficer pochodzenia albańskiego, wystąpił, by przejąć kontrolę nad Egiptem. W 1801 r. sułtan osmański nadał mu tytuł "paszy" i zainicjował program modernizacji.
• Ali zaczął wykorzeniać wszelkie wpływy Mameluków w Egipcie. Podbił także Sudan, Palestynę i Syrię - choć nie udało mu się podbić Grecji.
• W 1831 r. siły europejskie interweniowały, aby zapobiec obaleniu przez Alego sułtana Turcji, ale egipski przywódca przejął kontrolę nad Syrią i Kretą.
• Po śmierci Alego kontrolę nad Egiptem przejęli jego bratanek Abbas w 1848 r., a następnie jego synowie Said (1854-1863) i Ismail (1863-1879). Za panowania Ismaila otwarto Kanał Sueski.
• Pod koniec XIX wieku kraj był zadłużony. W 1876 r. finansami Egiptu powierzono angielsko-francuską komisję. Ismail został usunięty przez sułtana za niekompetencję, a jego synem Tawfikem Paszą został wyznaczony dowództwo. Kiedy armia egipska zbuntowała się, Tawfik wystosował bezpośredni apel do Wielkiej Brytanii o pomoc. W odpowiedzi zajęli Egipt w 1882 roku.
• Chociaż siłom brytyjskim udało się przywrócić porządek w Egipcie, ich obecność wzbudziła gorzkie urazy. W 1918 roku Wafd, egipska partia nacjonalistyczna kierowana przez Saada Zaghlula, zażądała niepodległości. W 1922 Wielka Brytania niechętnie wycofała się z Egiptu.
• Po usunięciu Brytyjczyków król Fuad I ustanowił pierwszą konstytucję Egiptu jako monarchię parlamentarną.
• Egipt dołączył do Ligi Narodów w 1937 roku.
Kleopatra VII
• Kleopatra to imię siedmiu królowych ptolemejskich. Najbardziej znana była Kleopatra VII. Ona i jej przyrodni brat Ptolemeusz XIII rządzili Egiptem od 51 r. p.n.e.
• Ptolemeusz odsunął swoją siostrę od władzy, ale Kleopatra wezwała jej bliskiego sojusznika, rzymskiego generała Juliusza Cezara. Ptolemeusz XIII zginął w wojnie domowej.
• Juliusz Cezar wjechał do Egiptu i uczynił królową Kleopatrę, chociaż musiała dzielić tron z innym bratem, Ptolemeuszem XIV.
• Po powrocie Cezara do Rzymu Kleopatra urodziła syna. Nazwała go Cezarionem, twierdząc, że Cezar jest jego ojcem. Kiedy zmarł jej przyrodni brat, Kleopatra uczyniła Cezariona swoim współwładcą.
• Poddani Kleopatry bardzo ją podziwiali i sposób, w jaki rządziła krajem, porównując ją do bogini Izydy, również samotnej matki.
• Kleopatra słynie z katastrofalnego romansu z rzymskim generałem Markiem Antoniuszem. Obiecał poślubić siostrę cesarza rzymskiego Oktawiana, a jego romans z Kleopatrą miał zakończyć się tragedią.
• Kleopatra i Marek Antoniusz mieli troje dzieci. Użyła swojego wielkiego bogactwa, aby opłacić jego armie. W zamian Marek Antoniusz uczynił Aleksandrię stolicą nowego niezależnego imperium egipskiego, rządzonego przez Kleopatrę i jej dzieci, w akcie zwanym Darowiznami Aleksandrii.
• Antoniusz działał bez pozwolenia rządu rzymskiego, więc wkrótce wybuchły zaciekłe walki. Antoniusz i Kleopatra zostali pokonani w bitwie pod Akcjum przez rzymskiego cesarza Oktawiana.
• Antoniusz zabił się, gdy Oktawian zbliżył się do Aleksandrii. Kleopatra popełniła samobójstwo wkrótce potem. Cezarion został zamordowany, a Egipt został włączony do Cesarstwa Rzymskiego.
• Pałac Kleopatry został znaleziony pod wodą w Aleksandrii. Jest nadzieja, że jej grób zostanie odnaleziony i może zawierać szczątki królowej.
Koordynacja pionowa
metoda kontrolowania pracy podwładnych poprzez uprawnienia, zasady i polityki oraz systemy planowania i kontroli.
Koordynacja pozioma
Metoda komunikacji wewnętrznej. Przykłady obejmują: spotkania, zespoły zadaniowe i sieci.
Kluczowe Kompetencje
Unikalne produkty lub cechy, które sprawiają, że Twoja organizacja odnosi sukces - te, które odróżniają ją od innych.
Kupowanie udziału w rynku
Sprzedaż większej liczby takich samych produktów lub usług na aktualnym rynku docelowym, odbierając tych klientów konkurencji. Wymaga zwiększenia wydatków na promocję lub obniżenia ceny.
Koncentracja na marce
Szersza definicja Twojej firmy niż tylko koncentracja na produkcie. Koncentracja na marce wyobraża sobie korzyści. Na przykład Standard Oil nie sprzedaje już benzyny, ale raczej dostarcza energię. Encyclopaedia Britannica przeszła od sprzedaży encyklopedii do dystrybucji informacji.
Kim był faraon?
• ( Termin "faraon" ("per-aa") był pierwotnie używany do opisania dworu królewskiego, ale od czasów Nowego Królestwa był używany w odniesieniu do samego króla.
• Niezwykłe było, aby kobieta samodzielnie rządziła Egiptem. Królową nazywano "Wielką Królewską Żoną". Hatszepsut i Nefertiti były wyjątkami od tej reguły.
• Starożytni Egipcjanie wierzyli, że faraon był bogiem Horusem w ludzkiej postaci. Nie można było zwracać się do niego bezpośrednio po imieniu. Faraon był przedstawicielem bogów i dbał o harmonię wszechświata.
• Nikt inny w rządzie starożytnego Egiptu nie miał większej władzy niż faraon. Był odpowiedzialny za prawo i porządek, handel i przemysł oraz opodatkowanie ziem świątynnych i prywatnych posiadłości.
• Był długi okres szkolenia na faraona. Książę musiał popracować nad swoimi umiejętnościami wojskowymi i sportowymi, a następnie mieć nadzieję na przekonanie faraona, by przyjął go jako swojego "współregenta". Kiedy zmarł faraon, kontrola przechodziła na jego współregenta.
• Faraon był religijną głową państwa. Odprawiał wiele ceremonii religijnych i był honorowym arcykapłanem każdej świątyni.
• Wierzono, że faraonowie byli jedynymi ludźmi, którzy mogli zbliżyć się i dotknąć bogów. Faraonowie to jedyni ludzie ukazani, którzy składają ofiary bogom na malowidłach ściennych świątyni.
• Faraon był także głową egipskiego systemu prawnego. Jeśli Egipcjanin czuł, że został skrzywdzony, mógł zwrócić się bezpośrednio do faraona o sprawiedliwość.
• Jednym z obowiązków faraona była ochrona Egiptu przed jego wrogami. Niektórzy faraonowie, tacy jak Totmes III, faktycznie poprowadzili armię egipską do bitwy.
Kardynalność i policzalność
Kardynalność skończonego zbioru A, zapisanego |A|, to liczba różnych elementów w nim zawartych. O dwóch zbiorach, skończonych lub nieskończonych, mówi się, że mają tę samą liczność, jeśli ich elementy można umieścić w zgodności jeden do jednego. Oznacza to, że elementy każdego zestawu można łączyć w pary, przy czym każdy element jest powiązany dokładnie z jednym elementem w drugim zestawie. Zbiory policzalne to zbiory, których elementy można oznaczyć liczbami naturalnymi. Intuicyjnie oznacza to, że elementy zestawu mogą być wymienione, chociaż lista może być nieskończona. Matematycznie oznacza to, że zbiór można umieścić w korespondencji jeden do jednego z podzbiorem liczb naturalnych. Ma to zaskakujące konsekwencje. Na przykład ścisły podzbiór policzalnego zbioru może mieć taką samą liczność jak sam zbiór. Zatem zbiór wszystkich liczb parzystych ma taką samą liczność jak zbiór liczb kwadratowych, który ma taką samą liczność jak liczby naturalne. Mówi się, że wszystkie są policzalnie nieskończone.
Kwadraty, pierwiastki kwadratowe i potęgi
Kwadrat dowolnej liczby x jest iloczynem samej liczby, oznaczony jako x2. Pojęcie to wywodzi się z faktu, że pole powierzchni kwadratu (o równych bokach) jest długością boku pomnożoną przez siebie. Kwadrat dowolnej liczby niezerowej jest dodatni, ponieważ iloczyn dwóch liczb ujemnych jest dodatni, a kwadrat zerowy wynosi zero. I odwrotnie, każda liczba dodatnia musi być kwadratem dwóch liczb, x i -x. To są jego pierwiastki kwadratowe. Mówiąc bardziej ogólnie, mnożenie przez siebie liczby x n razy daje x do potęgi n, zapisanej xn. Potęgi mają swoje własne reguły kombinacji, które wynikają z ich znaczenia: xn × xm = xn+m, (xn)m = xnm, x0 = 1, x1 = x i x-1 = 1/x .Z wzoru (xn)m = xnm wynika również, że pierwiastek kwadratowy z liczby można traktować jako liczbę podniesioną do potęgi połowy, tj. √x = x1/2
Kim byli Egipcjanie?
• Egipt leży w północno-wschodniej Afryce. Rzeka Nil przepływa przez kraj i do Morza Śródziemnego przez Deltę, tworząc długą, żyzną dolinę.
• Ludzie żyli na tym obszarze od epoki kamienia, a współcześni ludzie przybyli około 60 000 lat temu.
• Około 8000 p.n.e. klimat Afryki Północnej zaczął się zmieniać. Krajobraz stał się bardziej suchy, a klimat mniej gościnny. Natomiast dolina Nilu była obszarem obfitującym w żywność i wodę.
• Mieszkańcy Chartumu przybyli do Egiptu około 6000 p.n.e. Jako pierwsi udomowili bydło i uprawiali zboże w Dolinie Nilu. Niektóre z ich spektakularnych rzeźb naskalnych można zobaczyć w Muzeum Nubijskim w Asuanie.
• Około 5000 p.n.e. na całym świecie zaczęła rozwijać się seria cywilizacji, skupionych wokół głównych dolin rzecznych - Indusu w Indiach, Tygrysu-Eufratu na Bliskim Wschodzie, Żółtej Rzeki w Chinach i Nilu w Egipcie.
• Pierwsi osadnicy w starożytnym Egipcie przybyli prawdopodobnie z innych części Afryki, takich jak Libia i Nubia, a także z Palestyny i Syrii. Mieszkaliby w prostych lepiankach nad brzegiem Nilu.
• Do osadników tych 2000 lat później dołączyli ludzie przed ucieczką z suchych warunków współczesnego południowego Iraku. Przyciągnęłyby ich także żyzne gleby, regularne zaopatrzenie w wodę i obfitość dzikiej przyrody, które były cechami starożytnego Egiptu.
• Okres od założenia tych osad do początku zjednoczenia Górnego i Dolnego Egiptu w 3100 r. p.n.e. znany jest jako era przeddynastyczna.
• Historycy nie są pewni, jak doszło do końca ery predynastycznej. Mogło to być spowodowane inwazją z Azji, ale bardziej prawdopodobne jest, że czynniki wewnętrzne spowodowały stopniowe zjednoczenie Egiptu.
Konfucjusz
• Konfucjusz jest najsłynniejszym myślicielem i nauczycielem w historii Chin.
• Konfucjusz to imię używane przez Europejczyków. Chińczycy nazywali go Kongzi lub K′ung-Fu-Tzu. Konfucjusz urodził się w Lu, obecnie prowincji Szantung, w 551 p.n.e., tradycyjnie 28 września, a zmarł w 479 p.n.e.
• Konfucjusz opanował do perfekcji sześć sztuk chińskich - rytuał, muzykę, łucznictwo, wożenie zaprzęgami, kaligrafię (pisanie) i arytmetykę - i stał się znakomitym nauczycielem.
• Konfucjusz był pierwszą osobą w Chinach, która argumentowała, że wszyscy ludzie powinni być kształceni, aby uczynić świat lepszym miejscem, a nauczanie może być sposobem na życie.
• W średnim wieku Konfucjusz służył jako minister króla Lu. Miał wysoce moralne podejście do służby publicznej. Powiedział mężom stanu tę złotą zasadę: "Nie rób innym tego, czego nie chciałbyś, żeby zrobili tobie".
• Król Lu nie był zainteresowany ideami Konfucjusza, więc Konfucjusz udał się na wygnanie, a za nim jego uczniowie.
• Po jego śmierci idee Konfucjusza zostały rozwinięte przez nauczycieli takich jak Mencjusz (390-305 p.n.e.) i Xunzi (C.250 p.n.e.) w sposób na życie zwany konfucjanizmem. Do niedawna dominował on w chińskim życiu.
• W tym samym czasie co Konfucjusz mógł mieszkać człowiek zwany Lao-Tse. Lao-Tse napisał Tao Te Ching, podstawę religii taoistycznej.
• Tao Te Chingtells of theTao (Drogi) - podstawowa jedność natury, która czyni wszystko tym, czym jest.
Kleopatra
• Kleopatra (69-30 p.n.e.) była ostatnią macedońską królową Egiptu. Pochodziła od Ptolemeusza, generała Aleksandra Wielkiego, który po śmierci Aleksandra został królem.
• Kleopatra mogła być piękna. Z pewnością była inteligentna, urocza A: i bardzo zdeterminowana.
• Kleopatra została królową w 51 p.n.e., kiedy zmarł jej ojciec. Jej dziesięcioletni brat Ptolemeusz został królem.
• Strażnicy Ptolemeusza przejęli władzę i wypędzili Kleopatrę. Została przywrócona na tron przez wojska rzymskie Juliusza Cezara
.
• Legenda głosi, że Kleopatra została dostarczona Cezarowi zwinięta w dywan. Jakakolwiek była prawda, zakochał się w niej, a ona miała z nim syna, Cezariona.
• Cezar zaprosił Kleopatrę i Cezariona do Rzymu, gdzie przebywała do 44 p.n.e., kiedy Cezar został zamordowany.
• Rzymski generał Marek Antoniusz udał się do Kleopatry po jej wsparcie w jego staraniach o władzę w Rzymie. On też się w niej zakochał. Później pobrali się i mieli troje dzieci.
• Marek Antoniusz wrócił do Rzymu, aby zawrzeć polityczny ślub z Oktawią, siostrą Oktawiana. Ale wkrótce wrócił do Kleopatry.
• Marek Antoniusz i Kleopatra byli ambitni i dążyli do przejęcia wschodniego Cesarstwa Rzymskiego. Ale ich armie zostały pokonane w bitwie pod Akcjum u wybrzeży Grecji w 31 pne przez siły Oktawiana (później Cezara Augusta).
• Gdy Oktawian ścigał ich do Aleksandrii, Kleopatra rozniosła pogłoski, że nie żyje. W rozpaczy Mark Antoniusz dźgnął się. Zmarł w jej ramionach. Kleopatra próbowała zawrzeć pokój z Oktawianem, ale nie udało się. Odebrała sobie życie, kładąc na piersi jadowitego węża.
Kalifowie
• Kalifowie byli władcami islamu. Słowo kalif oznacza "następcę" i wszyscy mieli być następcami Mahometa po jego śmierci w roku 632.
• Pierwszym kalifem był teść Mahometa, Abu Bakr. Potem przyszli Umar, Uthman i Ali.
• Pierwszych czterech kalifów nazywa się Rashidun ("doskonały"), ponieważ byli jedynymi kalifami akceptowanymi przez wszystkich.
• Kiedy Ali zmarł w 661, islam został rozdarty przez wojnę domową. Niektórzy muzułmanie, zwani szyitami, postrzegali jako przywódców tylko następców Alego, imamów. Większość muzułmanów podążała za rodziną Umajjadów, która została kalifami w Damaszku.
• 14 kalifów Umajjadów rozszerzyło Imperium Islamskie poprzez podboje przez Afrykę Północną i Hiszpanię. Ale okazało się to dla nich zbyt wielkim wyzwaniem.
• W roku 750 ostatni kalif Umajjadów, Marwan II, został pobity w bitwie pod Wielkim Zabem przez rywalizujących Abbasydów, którzy byli potomkami wuja Mahometa.
• 38 kalifów Abbasydów zwróciło swoje oczy na wschód i utworzyło nową stolicę w Bagdadzie, który wkrótce stał się najbogatszym miastem na świecie.
• Za Abbasydów islam zasłynął z nauki, nauki i sztuki, zwłaszcza w czasach Haruna al-Raszida.
• Jeden z Umajjadów uciekł, by założyć konkurencyjny kalifat w Hiszpanii (756-1031).
• Potomkowie Fatimy, córki Mahometa, zostali kalifami w Egipcie, tworząc wielkie miasto Kair.
Karol Wielki
• W 732 przywódca frankoński (wczesnofrancuski) Karol Martel powstrzymał wielką muzułmańską inwazję na Europę w bitwie pod Tours w środkowej Francji.
• Syn Martela, Pepin Krótki, upewnił się, że jego rodzina utrzyma władzę w królestwie Franków. W 768 r. syn Pepina, Karol Wielki został królem Franków.
• Karol Wielki (742-814) był największym władcą europejskim przez 1000 lat po upadku Rzymu.
• Imię Karola Wielkiego oznacza Karola Wielkiego.
• Karol Wielki był wielkim dowódcą wojskowym, biorąc swoje armie na 53 udane kampanie. Odniósł zwycięstwa z Maurami w Hiszpanii oraz z Sasami i Awarami w Europie Środkowej.
• Do 796 Karol Wielki stworzył imperium łączące Francję, Niemcy, północne Włochy i północną Hiszpanię.
• Karol Wielki był chrześcijaninem, a w roku 8OO papież uczynił Karola Wielkiego cesarzem rzymskim.
Karol Wielki był wielkim władcą, który ustanowił skuteczny system prawny i wprowadził ideę ławy przysięgłych w procesach.
• Karol Wielki znał łacinę, niemiecki i grekę i zachęcał do nauki, wspomagany przez wielkiego nauczyciela Alcuina.
• Szkoła pałacowa w stolicy Karola Wielkiego Akwizgranie była najważniejszą szkołą w Europie.
• Po jego śmierci narosło wiele legend o Karolu Wielkim. Wiemy, że musiał mieć potężną osobowość. Jeden naoczny świadek powiedział: "Miał szerokie i silne ciało niezwykłego" wzrost... i szedł zdecydowanym krokiem i zachowywał się jak mężczyzna.