Logo: Słowo; Słowo Boże, powszechnie uosobione, jest porównywalne z mądrością Bożą w tekstach gnostyckich i innych. W judaizmie boski logos jest twórczym słowem Księgi Rodzaju, a w filozofii grecko-rzymskiej, włączając w to stoicyzm i formy platonizmu, boski logos jest rozumem i racjonalnością przenikającą kosmos. W tradycji Janowej logos jest szczególnie widoczny i mówi się, że Jezus jest przejawem lub wcieleniem słowa Bożego. W Matce Ksiąg Salman nazywany jest Słowem Bożym. W Drugim Traktacie Wielkiego Seta słowem przetłumaczonym jako "traktat" jest logos.
Lucyfer: "Nosiciel Światła", anioł utożsamiany z gwiazdą poranną (Wenus), a później z Szatanem, jak w Ewangelii Wielkiej Wieczerzy.
Luminarze: Cztery światła w myśli gnostyckiej, szczególnie w tekstach Sethi, które świecą w Pleromie. Nazywają się Harmozel, Oroiael, Daveithai i Eleleth.
Limit: greckie horos, "ograniczenie, granica". W myśli Walentyniana granica oddziela świat wewnątrz Pleromy od świata na zewnątrz i w ten sposób chroni integralność Boskiej Pełni.
Leda: Kobieta zachwycona przez Zeusa, który przybrał postać łabędzia, w mitologii greckiej. Wspomniane w Księdze Barucha.
List: Symbol boskiego wezwania do objawienia i wiedzy w Pieśni Perły. Jako skrzydlaty boski posłaniec, list funkcjonuje jako forma gnostycznego objawiciela.
Los: grecki heimarmene. W świecie grecko-rzymskim los uznawano za przemożną siłę, która decyduje o losach wszystkiego, co ziemskie i niebiańskie. Los, wyrażający się w nieubłaganych ruchach ciał niebieskich, był powszechnie rozumiany w astrologii i często uważano, że siła losu przewyższa siłę bogów i bogiń. Los może więc być ostateczną niewolą. Wspomniane w Tajemnej Księdze Jana, O pochodzeniu świata i gdzie indziej.

licencjonowanie: globalna strategia, w ramach której firma (licencjodawca) zezwala firmie zagranicznej (licencjobiorcy) do wytwarzania swojego produktu w zamian za opłatę (tantiemę).

Lahmu: co oznacza "włochaty", to imię opiekuńczego bóstwa Mezopotamii, którego wizerunek był używany w fundamentach budynków w celu odparcia zła.

Lewant: potoczna nazwa regionu obejmująca to, co znamy dzisiaj jako Palestynę, Izrael, Jordanię, Liban i zachodnią Syrię.

Lewiatan: biblijne imię potwora kojarzonego lub utożsamianego z pierwotnym kosmicznym morzem.

List do Tytusa: Jeden z trzech listów znanych jako listy pasterskie lub pasterskie (1 Tymoteusza, 2 Tymoteusza i Tytusa). Nie jest uważany za autentyczny list Pawła, ale za pismo pseudoepigraficzne lub fałszerstwo późniejszych chrześcijan próbujących naśladować styl Pawła w celu promowania powstającej ortodoksji. Nie było go w kanon dziesięciu listów Pawła, Marcjona.
łono: W Egzegezie o duszy upadła dusza nosi swoje łono na zewnątrz, podobnie jak męskie genitalia, ale kiedy żałuje, jej łono obraca się do wewnątrz, co pozwala jej począć dziecko z pomocą oblubieńca.
literatura mądrościowa: Forma starożytnej literatury, która w celu nauczania mądrości wykorzystuje szczególnie powiedzenia. W Biblii hebrajskiej Księga Hioba, Przysłów i Kaznodziei oraz w apokryfach Mądrość Salomona i Syrach lub Ecclesiasticus są księgami mądrości. Literatura mądrościowa często łączy zdroworozsądkowe rady z głębokimi wypowiedziami duchowymi. Mądrość została uosobiona jako boska postać kobieca, co doprowadziło do gnostyckiego mitu o Sophii (Mądrości) i jej upadku. Ewangelię Tomasza można uznać za przykład chrześcijańskiej literatury mądrościowej.
Literatura pseudoklementyńska: późne romanse żydowsko-chrześcijańskie pisane głosem Klemensa Rzymskiego, w których występuje apostoł Piotr jako ważna postać. Istnieją dwie wersje, w których materiał w dużym stopniu pokrywa się słowo w słowo, homilie klementyńskie i rozpoznania klementyńskie. Znaczna część materiału dotyczy sporu Piotra z Szymonem Magiem, który może być postrzegany jako szyfr dla apostoła Pawła. Niektórzy żydowscy chrześcijanie postrzegali Pawła jako odstępcę z powodu odrzucenia przez niego prawa Tory.
łożysko (poród): W parafrazie Sema zła siła Natury jest podzielona na cztery części: błona dziewicza, łożysko, moc i woda. Łożysko jest opisane jako chmura ciszy i majestatyczny, szalejący ogień. W Traktacie o zmartwychwstaniu starość jest opisana jako poród ciała.
List do Filipian: Jeden z siedmiu autentycznych listów Pawła, który może składać się z trzech oddzielnych listów Pawła, chociaż jest dość krótki. Fragmenty z Listu do Filipian zinterpretował Walentynian Teodot.
List do Filemona: Najkrótszy z siedmiu niekwestionowanych listów Pawła, skierowany do właściciela niewolników Filemona. Próbuje pojednania między Filemonem a jego niewolnikiem Onezymem.
Luminarze: Harmozel, Oroiael, Daveithai i Eleleth to czterej Luminarze w micie Seta, urodzeni z Barbelo lub podobnej postaci matki i towarzyszą jej trzy eony.
LXX: Cyfra rzymska oznaczająca siedemdziesiąt, popularny skrót Septuaginty.
Lydus: (III wiek) pisarz gnostycki wspomniany mimochodem przez Porfiriusza. Jego prace studiowano w szkołach Akwilina i Adelfiusza.
Ludwik VIII: (1187-1226) król Francji, syn Filipa Augusta i mąż Blanche z Kastylii. Nakazał masakrę Marmande, a w 1226 r. rozpoczął królewską krucjatę, która ostatecznie przesądziła o losach katarów.
Lucan: (koniec II - początek III wieku) Niezależny nauczyciel w Kościele marcjonitów, o którym wspominają ojcowie kościoła Tertulian i Hipolit.
Lucyfer: (łac. "niosący światło") Anioł utożsamiany z gwiazdą poranną, Wenus i szatanem, jak w Księdze Izajasza 14:12-17. W Katar/Bogomil Ewangelii Wielkiej Wieczerzy, Lucyfer jest demiurgiem.
Loel: Jeden ze strażników nieśmiertelnej duszy w Zostrianos.
Logos: (po grecku "słowo") Grecki termin filozoficzny. Stoicy traktowali Logos jako przyczynę przenikającą wszechświat, a Filon z Aleksandrii połączył grecką filozofię z żydowską koncepcją Mądrości, aby stworzyć Logos, który był jednocześnie zasadą stwórczą, boskim umysłem i pierworodnym Synem Bożym. W Ewangelii Jana Logos został utożsamiony z preegzystującym Chrystusem. W wielu systemach gnostyckich Logos jest eonem, aw kosmologii Bazylidesa jedną z pięciu emanacji Ojca. Trójstronny traktat Walentyniana jest szczególnie godny uwagi ze względu na przypisanie Logosowi roli, jaką zwykle pełniła Zofia.
Loios: W Trzech Formach Pierwszej Myśli, eon z trzeciej grupy eonów.
Lombers: miasto na południe od Albi, gdzie katarzy pod przywództwem Doskonałego Oliviera debatowali z wysokimi rangą katolikami z tego obszaru w 1165 r. Katarzy używali Nowego Testamentu na poparcie swoich twierdzeń, ale byli zjadliwi wobec praktyki składania przysięgi i oskarżali katolików o bycie jak drapieżne wilki z powodu rozległego zaangażowania finansowego Kościoła katolickiego.
Longinus: (ok. 213-273) Cassius Longinus, filozof i retor z Syrii, który studiował w Aleksandrii i przez trzydzieści lat nauczał w Atenach. Jednym z jego uczniów był neoplatonista Porfiriusz, który narzekał, że Longinus, który nie przyjął neoplatonizmu, jest uczonym, ale nie filozofem. Kasjusz Longinus różni się od Longinusa, krytyka literackiego z I wieku, który napisał O wzniosłości.
Lithargoel: Handlarz perłami i lekarz z Dziejów Apostolskich Piotra i Dwunastu Apostołów. Jego imię oznacza "jasny, jasny kamień", co jest odniesieniem do perły, i identyfikuje się jako Jezus. Imię Lithargoel należy również do anioła w apokryficznej Księdze Instalacji Anioła i pojawia się w tradycji nubijskiej.
Lethe: (po grecku "zapomnienie") Rzeka zapomnienia w greckim świecie podziemnym.
List Piotra do Filipa: (NHC VIII,2; Codex Tchacos 1) Tekst gnostycki przedstawiony jako list apostoła Piotra (tu postać godna podziwu) do apostoła Filipa. Apostołowie zgromadzili się na Górze Oliwnej, gdzie słyszą głos, który wydaje się być głosem Jezusa, który opisuje eony, archontów i pleromę. List kończy się powrotem apostołów do Jerozolimy, gdzie Piotr zwraca się do nich o znaczenie ukrzyżowania. Następnie rozchodzą się, by głosić po całym świecie.
List do Flory: List Walentyniana Ptolemeusza do Flory, zaadresowany jako jego "siostra", który przetrwał w cytacie Epifaniusza. Ptolemeusz informuje Florę, że prawo Tory ma trzy źródła: czyste prawo Dziesięciu Przykazań, dodatki do prawa przez Mojżesza i dodatki przez starszych. Te dwa ostatnie były zmieszane z nieczystym i złym prawem i były wytworem demiurga, ale przyznał, że Dziesięć Przykazań było autentycznym słowem Zbawiciela, Syna Ojca, podczas gdy inne części Pisma miały być interpretowane alegorycznie.
List do Rheginosa: Inna nazwa Traktatu o Zmartwychwstaniu.
Listy Maniego: dzieło Maniego napisane w języku aramejskim i jedno z jego siedmiu dzieł kanonicznych. Przetrwa tylko w bardzo fragmentarycznych rękopisach.
Leucius Charinus: (II w.) Tradycyjny autor wielu aktów apokryficznych lub "romansów apostolskich", w szczególności Dzieje Jana, Dzieje Piotra, Dzieje Pawła, Dzieje Andrzeja i Dzieje Tomasza. Leucjusz był podobno współpracownikiem apostoła Jana.
Lewi: uczeń z Ewangelii Marii, prawdopodobnie Mateusz, utożsamiany z Lewim w tradycji chrześcijańskiej. Broni Maryi przed wrogością Piotra i Andrzeja.
Levitikon: Komentarz rzekomo zakupiony w paryskim kiosku przez Bernarda-Raymonda Fabré-Palaprata w 1812 roku, który zawierał ezoteryczną linię od Jezusa do Jana, Umiłowanego Ucznia Zakonu Templariuszy, którego Fabré-Palaprat twierdził, że jest Wielkim Mistrzem.
Liber contra Manicheos: (1223-1224) antyheretyczne dzieło Duranda z Huesca, w którym tekst katarów znany jako traktat "manichejski" został obalony i tym samym zachowany.
Liber Graduum: (łac. "Księga kroków/Księga etapów"; IV w.) Chrześcijański tekst syryjski składający się z trzydziestu dyskursów zawierających kilka wypowiedzi Jezusa, których nie ma w Nowym Testamencie. Odnosi się do społeczności podzielonej na wewnętrzny krąg Doskonałych, których obowiązują surowe prawa, w tym celibat oraz wyrzeczenie się rodziny i własności, oraz Prawych, którzy nie podlegają tym samym ograniczeniom. Sugerowano, że Liber Graduum może być dziełem mistycznej, heretyckiej sekty mesalskiej, a podział społeczności na Doskonałych i Prawych może odzwierciedlać wpływ manichejski. libertynizm: doktryna, która zachęca do zaspokajania potrzeb seksualnych i zmysłowych jako sposobu na uwolnienie się od przywiązania do materialnego świata. Życie św. Issy: Opublikowano sfałszowane dziewiętnastowieczne apokryficzne życie Jezusa (zwanego Issą) przez rosyjskiego dziennikarza Nicolasa Notowicza. Życie świętego Issy jest źródłem wielu spekulacji na temat straconych lat Jezusa w Tybecie i Indiach. Zawiera tłumaczenia rzekomych starożytnych pism, które znalazł Notavitch, ale nie zawiera tekstów oryginalnych. Praca została ostatecznie zdemaskowana jako oszukańcza, ale zainteresowanie straconymi latami Jezusa i jego indiańskimi powiązaniami nie ustało.
Leda: W mitologii greckiej matka Heleny, Klitajmestry, Kastora i Polluksa, która została zgwałcona przez Zeusa pod postacią łabędzia. W Baruchu Justyna łabędź jest interpretowany jako Elohim, a Leda jako Eden.
Leekaphar: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który ożywiał lewe palce.
lewa : Lewa strona była tradycyjnie uważana za złą lub pechową, a jej łacińska nazwa, złowieszcza, zachowała tę konotację w języku angielskim. W walentynianizmie lewa strona odnosi się do hylików lub ludzi materialnych. W Ewangelii Filipa lewa kojarzona jest z ciemnością i śmiercią.
legalizm: przeciwieństwo antynomianizmu, poglądów religijnych, które koncentrują się na wymogach prawnych, zwykle jest to obraźliwe określenie.
legomena: werbalny składnik religii misteryjnych.
Leonardo z Pistoi: włoski mnich, który w 1460 roku przyniósł Corpus Hermeticum Cosimo de ′Medici we Florencji.
Lathen: Anioł Edenu w Baruchu Justyna.
Laberniuum: W Sekretnej Księdze Jana, archont odpowiedzialny za stworzenie części ciała; która część jest nieznana z powodu luki w rękopisie.
Lachon: Pomocnik siedmiu dziewic światła w Księgach Jeu.
Lactantius : (ok. 240 - ok. 320) łaciński ojciec kościoła w Afryce Północnej. Urodzony jako poganin, po nawróceniu się na chrześcijaństwo próbował pokazać poganom błędy ich postępowania i wyjaśnić chrześcijaństwo w sposób zrozumiały dla pogan. Jego pisma wywarły wpływ na hermetyczne odrodzenie renesansu, ponieważ zakładał, że Hermes Trismegistus był postacią historyczną i że Hermetica poprzedzała zarówno Platona, jak i chrześcijaństwo.
Lalameus: eon drugiej mocy i asystent opiekuna nieśmiertelnej duszy w Allogenes i Zostrianos.
Lampno: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który ożywiał prawe palce.
Langwedocja: region w dzisiejszej południowej Francji, gdzie ruch katarów był szczególnie silny w XII i XIII wieku. Langwedocja została przekształcona w prowincję królestwa Francji w bezpośrednim wyniku krucjaty albigensów.
Lao Tzu: (VI wiek p.n.e.) Założyciel taoizmu. Przypisuje się mu Tao Te Ching, Hua Hu Ching i inne dzieła. manichejczycy twierdzili, że Mani był reinkarnacją Lao Tzu.
Literatura Janowa: pisma chrześcijańskie lub gnostyckie przypisywane Janowi. W Nowym Testamencie Ewangelia Jana, trzy listy Jana i Objawienie Jana mogły pochodzić od określonej wspólnoty chrześcijańskiej, która miała historyczny lub legendarny związek z Janem Apostołem. Do tego korpusu Jana można prawdopodobnie dodać Tajemną Księgę Jana, która wyraźnie odwołuje się do Jana, syna Zebedeusza, oraz Dzieje Jana, które mają wiele cech gnostyckich.
L′Église Johannite des Chretiens PrimitifZałożony przez Bernarda-Raymonda Fabré-Palaprata w 1812, w oparciu o doktryny znajdujące się w Evangelicon i Levitikon. Nacisk na tradycję joannicką i praktykowanie mszy joannickiej zraził wielu rzymsko-katolickich neo-templariuszy, którzy byli członkami Zakonu Świątyni Fabré-Palaprata, a Kościół joannicki ostatecznie upadł.
List Barnaby: (80-120) Anonimowy wczesnochrześcijański list przypisywany Barnabie, towarzyszowi Pawła. Zawiera długie chrześcijańskie alegoryczne interpretacje żydowskiego rytuału i prawa.
List o załącznikach: zaginiony list Walentego, który przetrwał tylko w cytacie Klemensa Aleksandryjskiego. Kontrastuje stan serca przepełnionego demonami z czystym sercem, w które wszedł Boski Ojciec.
List do Agathopusa: zaginiony list od Valentinusa do nieznanego skądinąd Agathopusa. Jedyny zachowany fragment, cytowany przez Klemensa Aleksandryjskiego, omawia zdolność Jezusa do jedzenia i picia w sposób szczególny, eliminujący potrzebę wypróżniania się.
List do Rheginosa: Inna nazwa Traktatu o Zmartwychwstaniu.

Lustro

Element optyczny, od którego odbija się światło. Ponieważ światło odbija się od przedniej powierzchni zwierciadła astronomicznego, nie musi przechodzić przez materiał, z którego zwierciadło jest wykonane. Zwierciadło astronomiczne zwykle składa się z odpowiednio ukształtowanego podłoża (korpusu zwierciadła), na którym osadzana jest cienka warstwa silnie odbijającego światło metalu, takiego jak srebro lub aluminium. Podłoże jest zwykle materiałem o bardzo niskim współczynniku rozszerzalności, który w związku z tym rozszerza się i kurczy w jak najmniejszym stopniu, gdy zmienia się jego temperatura, typowymi materiałami są Pyrex (szkło o niskiej rozszerzalności), kwarc lub ceramika. Teleskopy inne niż teleskopy optyczne (np. rentgenowskie lub radiowe) wykorzystują zwierciadła (lub reflektory) w analogiczny sposób; jednak materiały podłoża i powierzchni odbijającej są dostosowane do właściwości promieniowania. W teleskopie zwierciadlanym światło jest zbierane i skupiane przez wklęsłe "pierwotne" zwierciadło, którego rozmiar obrazu utworzonego w jego płaszczyźnie ogniskowej jest proporcjonalny do ogniskowej zwierciadła (odległość między powierzchnią zwierciadła a ostrość). W większości systemów odbijających zbiegający się stożek światła z pierwotnego jest przechwytywany przez mniejsze zwierciadło wtórne. Jeśli zwierciadło wtórne jest płaskie, odbija zbieżny stożek światła w innym miejscu bez zmiany kąta zbieżności i bez zmiany ogniskowej instrumentu. Na przykład w projekcie Newtona płaski element wtórny odbija światło do ogniska z boku tubusu teleskopu. W innych konstrukcjach przednia powierzchnia elementu wtórnego jest zakrzywiona i zmienia kąt zbieżności promieni świetlnych, zmieniając w ten sposób efektywną ogniskową teleskopu. W projektach Gregoriana i Cassegraina, wtórny odbija światło z powrotem w dół tubusu teleskopu, przez otwór w środku zwierciadła głównego, do nowego ogniska. Gregorian wykorzystuje wklęsłą drugorzędną, której powierzchnia ma eliptyczny przekrój, podczas gdy Cassegrain (i jego pochodne) wykorzystuje wypukłą drugorzędną krzywą z hiperboliczną krzywą. Jeśli powierzchnia lustra ma krzywiznę sferyczną, nie będzie w stanie skupić równoległych promieni padających na różne części jego powierzchni w tym samym ognisku (taka wada nazywana jest "aberracją sferyczną"). Większość teleskopów zwierciadlanych wykorzystuje paraboloidalne zwierciadła główne (zwierciadła, w których przekrój powierzchni jest częścią paraboli), aby przezwyciężyć ten problem. Jednak zwierciadła paraboloidalne dają wyraźny, ostry obraz tylko w centralnej części pola widzenia, a obraz przy krawędziach pola ma inną wadę zwaną komą. Projekt Ritchey-Chrétien (rozwinięcie Cassegraina), który zapewnia obrazy dobrej jakości w większości swojego pola widzenia, ma hiperboloidalną pierwotną i hiperboloidalną wtórną.

Listy Abgara: (III w.): Apokryficzna wymiana listów między Jezusem a Abgarem, królem Edessy z I wieku w królestwie Osroene w Syrii. List Abgara zachęca Jezusa, by przybył do Edessy ze względu na jego cudowną reputację. W odpowiedzi Jezus chwali wiarę Abgara i obiecuje wysłać jednego ze swoich uczniów do Edessy.

Limit Dawesa

Anempiryczna miara zdolności rozdzielczej teleskopu opracowanego przez Williama Ruttera Dawesa (1799-1868), bystrego obserwatora gwiazd podwójnych. Zgodnie z kryterium Dawesa zdolność rozdzielcza teleskopu wyraża się wzorem R = 0,115/D, gdzie R oznacza zdolność rozdzielczą wyrażoną w sekundach kątowych, a D oznacza aperturę teleskopu (w metrach). Na przykład granica Dawesa dla teleskopu o aperturze 0,1 m (100 mm) wynosiłaby 0,115/0,1 = 1,15 sekundy kątowej. Granica Dawesa daje zdolności rozdzielcze o około 20% lepsze od teoretycznych wartości podanych przez granicę Rayleigha. Odzwierciedla to fakt, że wprawni obserwatorzy, w idealnych warunkach, mogą być w stanie rozdzielić gwiazdy podwójne, które są nieznacznie bliżej siebie niż granica teoretyczna, granica zdefiniowana w wygodny, ale do pewnego stopnia arbitralny sposób.

Łunochod

Dwa radzieckie łaziki księżycowe, pierwsze zautomatyzowane pojazdy poruszające się po innym świecie. Obsługiwany z Ziemi za pomocą pilota. Przewożone kamery stereo, reflektor laserowy, magnetometr, spektrometr rentgenowski i detektor promieniowania kosmicznego. Łunochod 1 został wystrzelony na pokładzie Łuny 17 w listopadzie 1970 roku. Wylądował na Mare Imbrium i działał przez 322 dni, pokonując 10,5 km. Lunochod 2 został wystrzelony na pokładzie Łuny 21 w styczniu 1973 roku. Wylądował na wschód od Mare Serenitatis i działał przez cztery miesiące, pokonując 37 km.

Lupus

(Wilk; w skrócie Lup, gen. Lupi; powierzchnia 334 stopnie kwadratowe) Południowy konstelacja, która leży między Centaurusem a Skorpionem, a jej kulminacja przypada na północ na początku maja. Od dawna kojarzony jest z dzikim zwierzęciem, chociaż identyfikacja z wilkiem sięga stosunkowo niedawnych czasów. Jest zwykle przedstawiany na wczesnych mapach niebieskich jako wilk nabity na tyrs (laskę) trzymany przez Chirona, centaura, reprezentowany przez sąsiedni konstelację Centaura. Najjaśniejsze gwiazdy tocznia zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 ne) w Almagest. Mała, ale niepozorna konstelacja, w cieniu Centaura na zachodzie, najjaśniejsze gwiazdy w Lupus to α Lupi o jasności 2,3 magnitudo, β Lupi o jasności 2,7 magnitudo i γ Lupi, bardzo bliski układ podwójny z niebieskawo-białymi (B2) składowymi, jasności 3,5 i 3,6 (łączna wielkość 2,8), separacja 0,8. Istnieje dziesięć innych gwiazd o wielkości 4,0 lub jaśniejszych. Inne interesujące układy podwójne to ξ Lupi, który ma niebieskawo-białe (A3 i B9) składowe, jasność 5,1 i 5,6, separacja 10,4″ oraz μ Lupi, potrójny system składający się z bliskiej pary niebiesko-białych (B7) składowych, jasności 5,0 i 5,1 magnitudo (łącznie 4,3 magnitudo), separacja 1,1″ oraz trzecia, niebieskawo-biała (A2) składowa, jasność 7,2mag, separacja 23″. Inne interesujące obiekty to NGC 5822, otwarta gromada ponad 100 gwiazd między dziewiątą a dwunastą magnitudo oraz NGC 5986, gromada kulista dziewiątej magnitudo.

Luyten Willem Jacob (1899-1994)

Amerykański astronom, pracował na Uniwersytecie w Minnesocie, wyznaczając ruchy własne ponad 120 000 gwiazd, aby znaleźć pobliskie lub szybko poruszające się gwiazdy i określić ich odległości. Powtórzył przegląd nieba Obserwatorium Palomar, budując zautomatyzowaną skomputeryzowaną maszynę do pomiaru płyt, aby porównać go z wcześniejszym przeglądem, iw ten sposób określił ruchy własne kolejnych 400 000. Dzięki tym danym odkrył ogromną większość znanych białych karłów.

Lynx

(Ryś; w skrócie Lyn, gen. Lyncis; powierzchnia 545 stopni kw.) Północna konstelacja, która leży między Wielką Niedźwiedzicą a Aurigą i kończy się o północy pod koniec stycznia. Wprowadził go astronom Jan Heweliusz (1611-1687) z Gdańska, który umieścił go w swoim atlasie Firmamentum Sobiescianum sive Uranographia z 1687 r. Niepozorna konstelacja Heweliusz (który nie ufał celownikom teleskopowym do obserwacji gwiazd) nazwał ją Ryś, ponieważ , napisał, trzeba by mieć oczy rysia, żeby to zobaczyć! Najjaśniejsze gwiazdy w Lynx to α Lyncis, jasność 3,1, 38 Lyncis, układ podwójny z niebieskawo-białymi składnikami (A3 i A4), jasność 3,9 i 6,6, separacja 2,7″, z których ta ostatnia ma niewidocznego towarzysza, oraz HR 3579 , wielkość 4,0. Innym interesującym układem gwiazd wielokrotnych jest 12 Lyncis, który składa się z bliskiej pary niebiesko-białych (A2) składowych, jasności 5,4 i 6,0, separacja 1,7″, okres około 700 lat, oraz trzeciego składnika, 7,1mag, separacja 8″ . Inne interesujące obiekty to NGC 2419, gromada kulista dziesiątej wielkości, wyróżniająca się oddaleniem od halo gromad kulistych otaczających Galaktykę (jest ona dalej niż Obłoki Magellana) oraz NGC 2683, galaktyka spiralna dziesiątej wielkości.

Lyota, Bernarda Ferdynanda (1897-1952)

Astronom urodzony w Paryżu, pracował w Obserwatorium Paryskim w Meudon, wynalazł koronograf, urządzenie, które tworzy sztuczne zaćmienie w teleskopie i pozwala w każdej chwili obserwować koronę Słońca. Za jego pomocą zarejestrował nowe szczegóły widma korony i pierwsze zdjęcia poklatkowe protuberancji słonecznych. Wynalazł filtr Lyota, dwójłomny filtr interferencyjny wykonany z naprzemiennych warstw płytek polaroidowych i kalcytowych. Dzięki polarymetrowi fotoelektrycznemu o niespotykanej dokładności był także pionierem w astronomicznych badaniach polaryzacji światła odbitego od powierzchni Księżyca i planet, stwierdzając, że powierzchnia Księżyca zachowuje się jak pył wulkaniczny, a na Marsie występują burze piaskowe. Imię Lyota jest upamiętnione w T´elescope National Bernard Lyot z Obserwatorium Pic du Midi w Pirenejach.

Lira

(Lyra; w skrócie Lyr, gen. Lyrae; powierzchnia 286 st. kw.). Inny konstelacja północna, która leży między Herkulesem a Łabędziem, a jej kulminacja następuje o północy na początku lipca. Jest to starożytny wzór konstelacji, który był kojarzony z orłem lub sępem na subkontynencie indyjskim iw krajach arabskich oraz z mityczną lirą wymyśloną przez Hermesa i podarowaną przez Apolla Orfeuszowi w starożytnej Grecji. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 ne) w Almagest . Mała, ale rzucająca się w oczy konstelacja, Lyra jest łatwo rozpoznawana na mocy α Lyrae (Vega), która przy jasności 0,0 magnitudo jest piątą najjaśniejszą gwiazdą na niebie iz północnych umiarkowanych szerokości geograficznych niemal natychmiast pojawia się nad naszymi głowami w letnie wieczory, kiedy wraz z α Aquilae (Altair) i α Cygni (Deneb) tworzy asteryzm Trójkąta Letniego. Inne jasne gwiazdy to γ Lyrae (Sulafat), wielkość 3,3 i β Lyrae (Sheliak), układ wielokrotny składający się z układu podwójnego zaćmieniowego (zakres 3,25-4,36, okres 12,91 dnia) i dwóch znacznie oddalonych słabszych gwiazd, jasności 7,2 i 9,9 V, separacja 46″ i 86″, którego jaśniejszy składnik ma również niewidzialnego towarzysza. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Inne interesujące gwiazdy to ε Lyrae, tak zwany "Double Double", który składa się z dwóch bliskich układów podwójnych, ε¹, z niebieskawobiałymi (A4 i F1) składnikami, jasności 5,1 i 6,0, separacja 2,5″ i ?2 , również z niebieskawo-białymi (A8 i F0) składnikami, jasności 5,1 i 5,4, separacja 2,3″, które same są oddzielone 209″, oraz RR Lyrae, najjaśniejszy znany członek klasy pulsujących zmiennych (zakres 7,06-8,12, okres 0,57 dnia). Inne interesujące obiekty w Lirze to M57 (NGC 6720, Mgławica Pierścień), mgławica planetarna dziewiątej wielkości oraz M56 (NGC 6779), gromada kulista ósmej wielkości. Deszcz meteorytów Lirydów (czasami nazywany Lirydami Kwietniowymi, aby odróżnić go od mniejszego deszczu, który występuje w czerwcu) wydaje się promieniować z punktu na południowy zachód od Wegi.

Lirydy

Deszcz meteorytów występujący w kwietniu, czasami nazywany kwietniowymi Lirydami. Radiant leży w gwiazdozbiorze Liry, blisko granicy z Herkulesem, w pobliżu gwiazdy Wega. Sporadycznie zdarzają się wybuchy, ostatnio w 1982 r., Kiedy zwykła szczytowa godzinowa stawka zenitalna wynosząca 10-15 wzrasta do 100 lub więcej. Kometa macierzysta, C/1861 G1 Thatcher, ma najdłuższy okres (415 lat) ze wszystkich komet, o których wiadomo, że są związane z deszczem meteorytów. Jego wysokie nachylenie orbity wynoszące 80? oznacza, że na strumień meteorytów wpływ perturbacji planetarnych jest niewielki, a zatem aktywność Lirydów wykazuje długoterminową stałość.

Lunar-A

Japoński orbiter księżycowy, którego wystrzelenie zaplanowano na 2003 r. Miał wystrzelić trzy penetratory na głębokość 1-3 m w powierzchnię Księżyca w celu wykrycia trzęsień Księżyca i pomiaru temperatury gleby.

Lowell, Percival (1855-1916)

Biznesmen, podróżnik, dyplomata i ostatecznie astronom, urodzony w Bostonie, MA, w dystyngowanej rodzinie (młodszy brat jest rektorem Uniwersytetu Harvarda, siostra pisarką). Jego chłopięce zainteresowanie astronomią powróciło w wieku 37 lat, kiedy po korespondencji z WILLIAMEM H PICKERINGEM zorganizowali wyprawę mającą na celu obserwację opozycji Marsa w 1894 roku z czystego nieba Arizony. Założyli Obserwatorium Lowella w Flagstaff, postrzegane jako "spekulacyjny, wysoce sensacyjny i idiosynkratyczny projekt" mający na celu badanie Układu Słonecznego jako "badanie warunków życia na innych światach, w tym… . . ich zdatność do zamieszkania przez istoty podobne lub niepodobne do człowieka". Lowell już wcześniej podjął bezstronną decyzję co do implikacji zidentyfikowania przez SCHIAPARELLI sieci kanałów na Marsie: "Najbardziej oczywiste wyjaśnienie na podstawie samych oznaczeń jest prawdopodobnie tym prawdziwym; mianowicie, że patrzymy w nich na rezultat pracy jakichś istot inteligentnych". Lowell badał Marsa przez 15 lat, zauważając wiosenny ciemny pas wokół bieguna południowego, opisany jako "pierścień oceanu antarktycznego", który zasilał zieloną "roślinność" ciemnych obszarów. Narysował Marsa z wyrafinowanymi i wyimaginowanymi szczegółami, pokrywając jego mapę siecią setek prostych "kanałów" przecinających się w "oazach". Według JAMESA KEELERA, piszącego do GEORGE'A HALE'A (współredaktora Astrophysical Journal), artykuły Lowella były pisane w "dogmatycznym i amatorskim stylu" i "nie wyznacza on żadnej granicy między tym, co widzi, a tym, co wnioskuje", opinia, która doprowadziło do tego, że Astrophysical Journal odmówił opublikowania któregokolwiek z materiałów Lowella. Lowell wykorzystał ostatnie osiem lat swojego życia na poszukiwanie planety transneptunowej, po przeanalizowaniu orbity Urana i znalezieniu rozbieżności nawet po uwzględnieniu Neptuna. Nie był w stanie znaleźć planety, ale jego poszukiwania były kontynuowane po jego śmierci przez CLYDE TOMBAUGH we Flagstaff, a Pluton został odkryty w 1930 roku. Pierwsze dwie litery Plutona i symbol planety to inicjały Percivala Lowella.

Lukrecjusz (95-55 p.n.e.)

Rzymski poeta i filozof. Jego głównym dziełem jest atomistyczny poemat De rerum natura (O naturze rzeczy), popularyzujący twórczość DEMOKRYTA i EPIKURA.

Luna

Seria sowieckich automatycznych misji na Księżyc wystrzelonych w latach 1959-76. Lunas 16, 20 i 24 były udanymi przykładowymi misjami powrotnymi. Lunas 17 i 21 przewoziły pierwsze zautomatyzowane łaziki księżycowe, znane jako Lunokhods 1 i 2. Luna 3 dostarczyła pierwsze zdjęcia drugiej strony Księżyca. Lunar 9 przesłał pierwsze zdjęcia z powierzchni Księżyca.

Lunar Orbiter

Seria pięciu statków kosmicznych NASA krążących wokół Księżyca, wystrzelonych w latach 1966-67. Zaprojektowany do mapowania potencjalnych lądowisk APOLLO. Perturbacje na orbicie Lunar Orbiter 1 dostarczyły pierwszych danych na temat koncentracji mas księżycowych (maskon) i związanych z nimi anomalii grawitacyjnych. Służył do tworzenia pierwszego szczegółowego atlasu księżycowego o rozdzielczości przestrzennej do 1 m.

Lunar Prospector

Misja NASA Discovery, wystrzelona w styczniu 1998 r. Zaprojektowana do spędzenia jednego roku na orbicie wokół Księżyca. Miał ze sobą spektrometr neutronowy, który dawał wyraźne wskazania lodu wodnego w zacienionych kraterach na obu biegunach Księżyca. Przekazał również dane grawitacyjne w wysokiej rozdzielczości i zwrócił informacje o składzie skorupy księżycowej. Opuszczona na orbitę o wysokości 30 km w styczniu 1999 r. Po zakończeniu swojej podstawowej misji. Rozszerzona misja miała zakończyć się w lipcu 1999 roku.

Lorentz, Hendrik Antoon (1853-1928)

Urodzony w Arnhem w Holandii, został profesorem fizyki matematycznej na Uniwersytecie w Leiden. Laureat Nagrody Nobla z 1902 r., wspólnie z PIETEREM ZEEMANEM, za matematyczną teorię elektronu ukazującą wpływ silnego pola magnetycznego na długość fali światła wytwarzanego przez atom (było to przed odkryciem elektronu). Nazwisko Lorentza jest upamiętnione w skróceniu FitzGeralda-Lorentza, które jest zmniejszeniem długości obiektu przy relatywistycznych prędkościach i stanowiło podstawę szczególnej teorii względności EINSTEINA.

Lovell, Alfred Charles Bernard [Sir Bernard] (1913-2012)

Fizyk i astronom, urodzony w Oldland Common, Gloucestershire, Anglia. Pracował nad promieniami kosmicznymi w Manchesterze, badał radary podczas drugiej wojny światowej, a potem wraz z J S HEY nabył byłą wojskową mobilną jednostkę radarową używaną do wykrywania rakiet V-2 i próbował wykryć za jej pomocą roje promieni kosmicznych. Zakłócenia powodowane przez tramwaje elektryczne w Manchesterze spowodowały przeniesienie prac do uniwersyteckiej stacji badań botanicznych w Jodrell Bank (obecnie Nuffield Radio Astronomy Laboratories), gdzie odkrył, że echa pochodzą z zjonizowanych śladów meteorów, zwłaszcza pokazu Giacobinidów z października 1946 roku. JA Clegg, mozolnie zbudował paraboliczny teleskop tranzytowy o średnicy 218 stóp, używany przez Hanbury′ego Browna i Hazarda do wykrywania M31. Pokazało to przewagę dużego, w pełni sterowalnego teleskopu, a Lovell stał się siłą napędową konstrukcji teleskopu Mark 1 Jodrell Bank Telescope o średnicy 250 stóp, ukończonego przez inżyniera HC Husbanda w 1957 r. Z zastrzeżeniem bolesnych zarzutów o przekroczenie kosztów podczas jego W trakcie budowy teleskop Mark 1 został wystawiony na widok publiczny i uratowany od hańby w tym roku dzięki odbieraniu sygnałów ze Sputnika i amerykańskich pojazdów kosmicznych. Lovell otrzymał tytuł szlachecki w 1961 roku. Używał teleskopu do śledzenia i monitorowania rozbłysków zmiennych gwiazd radiowych. Lovell napisał wiele popularnych książek na temat astronomii, w szczególności radioastronomii.

Lockyer, Joseph Norman (1836-1920)

Urzędnik państwowy, profesor Solar Physics Observatory, Kensington (później przeniósł się do Cambridge), urodzony w Rugby, Warwickshire, Anglia. Zafascynowany astronomią obserwacją obrączkowego zaćmienia Słońca w 1858 roku, zbudował obserwatorium w swoim domu w Hampstead i obserwował Marsa. Lockyer wykazał spektroskopowo, że zjawiska obserwowane podczas całkowitego zaćmienia (takie jak protuberancje) mogą być widoczne na Słońcu w ciągu dnia i nie są zjawiskami księżycowymi. Wnioski te były równoczesne z wnioskami JULESA JANSSENA i zostały zgłoszone na tym samym spotkaniu Acad´emie des Sciences, które przyznało parze medal (w przeciwieństwie do sporu o pierwszeństwo w odkryciu Neptuna, patrz JOHN ADAMS). Lockyer zidentyfikował wszystkie emisje w widmie słonecznym z wyjątkiem jednej linii widmowej w pobliżu emisji sodu. Zasugerował . że linia była spowodowana nowym pierwiastkiem, który nazwał "helem" po grecku, helios, oznaczającym Słońce. Hel został wyizolowany na Ziemi 25 lat później przez Williama Ramsaya (1895), a Lockyer otrzymał tytuł szlachecki. Lockyer założył Nature, nowe czasopismo poświęcone naukom przyrodniczym, które istnieje do dziś. Podczas wakacji w Grecji zauważył, że świątynie były zorientowane ze wschodu na zachód i połączył to ustawienie ze wschodem słońca w miejscu ich powstania. Rozszerzył tę myśl na świątynie w Egipcie i znalazł wyrównanie odpowiadające zachodowi słońca w środku lata na głównej osi Wielkiej Świątyni Amona-Re w Karnaku. Inne charaktery były najwyraźniej związane z Syriuszem. W Stonehenge postawił hipotezę, że letnie Słońce wzeszło pierwotnie nad kamieniem Heel, i obliczył wstecz, aby określić, kiedy by to zrobiło, aby ustalić datę zbudowania Stonehenge. Chociaż jego praca jest uważana za błędną, wiara Lockyera w astronomiczne cele Stonehenge i innych kamiennych kręgów była impulsem do tego rodzaju badań w XX wieku (patrz GERALD HAWKINS) i tym samym był założycielem astroarcheologii. Tuż przed śmiercią zbudował Hill Observatory, później Norman Lockyer Observatory (Sidmouth, Devon); nadal działa, z aktywnym stowarzyszeniem astronomów.

Logan, James (1674-1751)

Amerykański urzędnik państwowy, urodzony w Lurgan w hrabstwie Armagh w Irlandii, wyemigrował (1699) do Pensylwanii, aby pracować dla Williama Penna i stał się jednym z pierwszych ludzi nauki w koloniach. Zajmował się matematyką, hybrydyzował kukurydzę, wynalazł wóz Conestoga, miał własny teleskop, pracował nad aberracją soczewek, obserwował niebo i napisał komentarz do tablic księżycowych HALLEYA.

Lohrmann, Wilhelm (1796-1840)

Geodeta i astronom-amator, urodzony w Dreźnie, był drugim selenografem (po TOBIASIE MAYERZE), który sporządził i opublikował mapę Księżyca opartą na pomiarach ilościowych i obliczeniach geometrycznych, zamiast łączenia szkiców oka. Mapa Lohmanna została oparta na średnicy Księżyca około metra, czyli ponad pięć razy większej niż średnica mapy Mayera. Pomogli mu i zachęcili go CARL GAUSS i J ENCKE. Publikacja atlasu ( Topografia widocznej powierzchni Księżyca ), obejmującego ponad 7000 kraterów, rozpoczęła się w 1824 r., Ale był to długotrwały proces, spowolniony przez słaby wzrok Lohrmanna i nie ukończony (pod nadzorem Juliusa Schmidta) aż do 38 lat po jego śmierci .

Łomonosow, Michaił (1711-65)

Rosyjski chemik i astronom. Studiował zorze polarne, aw 1761 obserwował tranzyt Wenus, wnioskując z oświetlonej od tyłu krawędzi dysku planetarnego, że ma ona atmosferę. Wprowadził do Rosji kopernikanizm i newtonizm.

Liu Xin (I wiek p.n.e. - I wiek n.e.)

Astronom chińskiego wodza wojennego Wang Manga. Sto lat przed Ptolemeuszem skonstruował tablice astronomiczne i wymienił 1080 gwiazd w sześciu kategoriach jasności. Ustalił, że rok ma 365,2502 dni. W 4 r. n.e. zorganizował kongres narodowy na nowoczesną skalę, w którym uczestniczyło 1000 naukowców.

Limb

Krawędź ciała niebieskiego, która wygląda jak dysk, gołym okiem lub teleskopowo. Gdy ciało porusza się po niebie, "wiodąca" część kończyny nazywana jest kończyną poprzedzającą, a przeciwna, "opóźniona" część - następną.

Lindblad, Bertil (1895-1965)

Szwedzki astronom, został dyrektorem Obserwatorium Sztokholmskiego. Studiował prędkości gwiazd, w tym dynamikę gromad gwiazd. Zdał sobie sprawę, że jeśli Słońce i gwiazdy krążą wokół Galaktyki, to musi się ona obracać, a gwiazdy bliżej centrum Galaktyki muszą obracać się szybciej niż te oddalone od niego, tak jak w Układzie Słonecznym planety wewnętrzne poruszają się szybciej niż zewnętrzne. Gwiazdy, które nie obracały się wokół Galaktyki, musiały wchodzić i wychodzić przez środek Galaktyki. W ten sposób pokazał, że Galaktyka jest podzielona na kilka podsystemów obracających się wokół tej samej osi, a każdy podsystem ma swoją własną prędkość rotacji i stopień spłaszczenia. Gwiazdy o "wysokiej prędkości" poruszają się w rzeczywistości powoli, nie wokół Galaktyki, ale przez jej środek, a Słońce porusza się przez nie szybko, pod kątem prostym do ich ruchu radialnego. Badając gwiazdy na orbicie, Lindblad był w stanie określić przybliżoną odległość do centrum Galaktyki, oszacować masę galaktyki i okres obiegu Słońca.

Lipperhey [Lippershey], Hans [Jan] (1570? -1619)

Twórca spektakli, urodzony w Wesel (Niemcy), osiadł w Middelburgu, stolicy Zelandii w Holandii, podobno wynalazca teleskopu. Lipperhey złożył wniosek o patent. Zawiadomienie rządu Zelandii do jego delegacji do Stanów Generalnych Niderlandów, datowane 25 września 1608 r., nakazuje im pomóc okazicielowi, "który twierdzi, że posiada pewne urządzenie, za pomocą którego można wszystko, co znajduje się na bardzo dużej odległości, widziany tak, jakby byli w pobliżu, patrząc przez okulary, co, jak twierdzi, jest nowym wynalazkiem". Zgłoszenie patentowe, pierwsza wzmianka o teleskopie (choć nie pierwsza idea teleskopu), zostało odrzucone, ponieważ urządzenia nie dało się utrzymać w tajemnicy. Inni pretendenci do wynalazku pojawili się zaraz potem w Holandii, w tym Jacob Metius z Alkmaar i Sacharias Janssen, podobnie jak Lipperhey, również twórca spektakli w Middelburgu.

Libra

(Wagi; skrót Lib, gen. Librae; powierzchnia 538 st. kw.) Południowy konstelacja zodiaku, która leży między Panną a Wężownikiem i kończy się o północy na początku maja. Najjaśniejsze gwiazdy Wagi były uważane przez starożytnych Greków za należące do konstelacji Chelae (Pazury Skorpiona) i jako takie zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest. Nazwa Libra została wprowadzona przez Rzymian w I wieku pne, aby odzwierciedlić fakt, że w tym czasie Słońce znajdowało się w znaku Wagi podczas równonocy jesiennej, kiedy dzień i noc mają tę samą długość (w równowadze). może sięgać czasów Sumerów z 2000 roku p.n.e. Waga jest jedynym obiektem nieożywionym wśród konstelacji zodiakalnych. Raczej niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Wadze to β Librae (Zubeneschamali, z arabskiego "północny pazur" - Skorpiona), jasność 2,6 magnitudo i α Librae (Zubenelgenubi, "południowy pazur"), szeroki podwójny gwiazda z niebieskawo-białymi (A3) i bladożółtymi (F4) składnikami, jasności 2,8 i 5,2 magnitudo, separacja 231″, które mają ten sam ruch własny, oraz trzeci, niewidoczny towarzysz, który obraca się wokół pierwszego. Istnieją cztery inne gwiazdy jaśniejsze niż czwartej wielkości. Inną interesującą gwiazdą jest ι Librae, układ wielokrotny składający się z dwóch bliskich układów podwójnych oddzielonych od siebie o 58″, jeden składający się z dwóch niebieskawo-białych (B9) składowych, jasności 5,1 i 5,6, separacja 0,1″, okres 22,4 lat i trzecia, niewidoczny towarzysz, drugi składający się z dwóch znacznie słabszych składników, o jasnościach 10,5 i 11,2 V, separacja 1,9″. Inne interesujące obiekty to gwiazda zmienna typu Algol δ Librae (zakres 4,9-5,9, okres 2,33 dnia) oraz NGC 5897, gromada kulista o jasności dziewiątej magnitudo.

Libracja

Oscylacja ciała niebieskiego wokół pewnego średniego położenia. Termin ten jest najczęściej używany w odniesieniu do Księżyca, aby opisać szereg efektów, które powodują, że półkula przedstawiona obserwatorowi na Ziemi nieznacznie się zmienia, gdy Księżyc porusza się po swojej orbicie. Z biegiem czasu Księżyc wydaje się lekko kołysać z boku na bok i lekko kiwać w górę iw dół. Chociaż Księżyc obraca się synchronicznie, obracając się wokół własnej osi w tym samym czasie, w jakim okrąża Ziemię, różne rodzaje libracji umożliwiają widoczność 59% powierzchni Księżyca w okresie 30 lat lub tak. Efektem libracji jest to, że cechy powierzchni w pobliżu krawędzi Księżyca są czasami bardzo skrócone, a czasami łatwiejsze do zaobserwowania. Głównymi rodzajami libracji są te zwane libracjami geometrycznymi, które wynikają z cech Księżyca obserwowanych pod różnymi kątami w różnym czasie. Księżyc ma orbitę eliptyczną, na której zmienia się jego prędkość orbitalna; to, w połączeniu ze stałą szybkością obrotu osiowego, prowadzi do libracji na długości geograficznej. W perygeum i apogeum, odpowiednio najbliżej i najdalej od Ziemi, Księżyc przedstawia Ziemi swój średni stosunek wschód-zachód, ale pomiędzy tymi dwoma pozycjami możemy widzieć dalej wokół jego zachodniego lub wschodniego krańca. Różnica wynosi wahanie ±7°45′. Libracja na szerokości geograficznej wynika z nachylenia płaszczyzny orbity Księżyca do płaszczyzny ekliptyki oraz w mniejszym stopniu z niewielkiego nachylenia równika Księżyca do płaszczyzny orbity. Dla różnych pozycji na jego orbicie możemy zatem zobaczyć więcej jednego lub drugiego regionu polarnego. Efekt ten wynosi ą5° 9′. Mniejszym efektem jest libracja dobowa, będąca wynikiem obrotu Ziemi zmieniającego pozycję obserwatora, dzięki czemu możemy zobaczyć nieco więcej wschodniej lub zachodniej krawędzi, gdy Księżyc wschodzi lub zachodzi. Efekt ten jest największy dla obserwatora na równiku, gdzie ma swój udział 57′ . W przeciwieństwie do libracji geometrycznej istnieje również libracja fizyczna, będąca konsekwencją niewielkich odchyleń orbity Księżyca spowodowanych jego nieco nieregularnym kształtem. Fizyczna libracja wynosi zaledwie 2′.

Lew

(Lew; w skrócie Lew, gen. Leonis; powierzchnia 947 stopni kw.) Północna konstelacja zodiakalna, która leży między Rakiem a Panną, a kulminuje o północy na początku marca. Przedstawia lwa nemejskiego, którego w mitologii greckiej Herkules zabił jako pierwszą ze swoich 12 prac. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Lwa, dużą, rzucającą się w oczy konstelację, można łatwo rozpoznać po asteryzmie Sierpa, odwróconym do przodu znakiem zapytania utworzonym przez sześć jego najjaśniejszych gwiazd. U podstawy Sierpa znajduje się α Leonis (Regulus), wielkość 1,4. Kolejne najjaśniejsze gwiazdy w konstelacji to β Leonis (Denebola), jasność 2,1, γ Leonis (Algieba), układ podwójny z pomarańczowymi (K1) i żółtymi (G7), jasności 2,5 i 3,6, separacja 4,6″, okres około 600 lat i δ Leonis (Zosma), wielkość 2,6. Istnieje osiem innych gwiazd o wielkości 4,0 lub jaśniejszych. Inne interesujące gwiazdy to R Leonis, zmienna typu Mira (zakres 4,4-11,3, okres około 310 dni), X Leonis, gwiazda U Geminorum (zakres 11,1-15,7, średni okres około 16,9 dni) i Wolf 359 (CN Leonis - gwiazda UV Ceti, zasięg 11,5-17,1), która w odległości 7,8 lat świetlnych jest trzecią najbliższą Słońcu gwiazdą. Inne interesujące obiekty w Lwie to galaktyki spiralne 9mag M65 (NGC 3623), M66 (NGC 3627), M95 (NGC 3351), M96 (NGC 3368) i M105 (NGC 3379), z których dwie pierwsze i trzy ostatnie wydają się być blisko razem na niebie. Istnieje również wiele słabszych galaktyk, w tym karłowate galaktyki sferoidalne Leo I (10mag) i Leo II (12mag), które są członkami Grupy Lokalnej. Deszcz meteorów Leonidów wydaje się promieniować z bliskiej odległości od &gmma; Leonis.

Leo Mały

(Mały Lew; w skrócie LMi, gen. Leonis Minoris; powierzchnia 232 stopnie kw.) Północna konstelacja, która leży między Wielką Niedźwiedzicą a Lwem, a jej kulminacja następuje o północy pod koniec lutego. Wprowadził ją astronom Jan Heweliusz (1611-1687) z Gdańska, który umieścił ją w swoim atlasie Firmamentum Sobiescianum sive Uranographia z 1687 r. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Lwie Mniejszym to 46 Leonis, wielkość 3,8 i β Leonis, bardzo bliski układ podwójny z żółtymi (G8 i F8) składnikami, wielkości 4,4 i 6,1, separacja 0,2″. Do interesujących obiektów należy NGC 3245, galaktyka soczewkowata o jasności 11 mag.

Leonardo da Vinci (1452-1519)

Malarz, wynalazca i erudyta, urodzony w Vinci (niedaleko Empolii) we Włoszech. Chociaż astronomia nie zajmuje dużego miejsca w pracach Leonarda, zdał sobie sprawę z możliwości skonstruowania teleskopu ("robienie okularów, aby zobaczyć Księżyc w powiększeniu"). Zasugerował, że ". . . aby obserwować naturę planet, otwórz dach i przenieś obraz pojedynczej planety na podstawę wklęsłego lustra. Obraz planety odbity od podstawy pokaże powierzchnię planety w dużym powiększeniu". Rozumiał, w jaki sposób Księżyc świeci odbitym światłem słonecznym i poprawnie wyjaśnił "stary Księżyc w ramionach nowiu" jako światło odbite od Ziemi.

Leonidy

Okresowy rój meteorów występujący w listopadzie. Radiant leży w gwiazdozbiorze Lwa. Niektóre szczątki komety macierzystej, 55P/Tempel-Tuttle, rozprzestrzeniły się po orbicie, tworząc strumień meteorów, który daje niewielką aktywność, ze średnią godzinową szybkością zenitalną wynoszącą 10 przez większość lat. Ale największe skupisko meteoroidów pozostaje w pobliżu komety. Tak więc, kiedy kometa powraca do peryhelium co 33 lata, istnieje potencjalna aktywność burzowa, szczególnie jeśli Ziemia minie zstępujący węzeł orbity strumienia wkrótce po tym, jak kometa. Na przykład w 1966 roku niektórzy obserwatorzy oszacowali, że w ciągu jednego 40-minutowego okresu dochodziło do 200 000 na godzinę. Nie każdy powrót Tempel-Tuttle powoduje aktywność burzową. Po wielkich burzach z lat 1799, 1833 i 1866 aktywność w latach 1900 i 1933 była niewiele większa niż przeciętna. W 1999 r. opady osiągnęły wartość szczytową około 1500 na godzinę w okresie 2 godzin. Uważa się, że główny rój Leonidów (czasami nazywany orto-Leonidami) składa się z wielu gęstych wstęg meteoroidów w konfiguracji przypominającej snopek. Burza wystąpiłaby wtedy tylko wtedy, gdyby Ziemia przecięła jedną z tych wstęg. Orbita wsteczna Tempela-Tuttle′a nadaje nadlatującym meteoroidom dużą prędkość względną, tworząc bardzo szybkie meteoryty. Istnieją zapisy o burzach Leonida sprzed ponad tysiąca lat.

Leptony

Cząstki, na które nie działają silne oddziaływania jądrowe i które nie są zbudowane z kwarków. Leptony nie mają struktury wewnętrznej i nie można ich rozłożyć na mniejsze cząstki składowe. Leptonami są elektron, mion, taon (lub taon) i trzy rodzaje neutrin wraz z ich antycząstkami. Mion i taon to ujemnie naładowane cząstki, które wydają się być cięższymi odpowiednikami elektronu, przy czym masa mionu (105,6 MeV) jest 200 razy większa niż elektronu, a masa tau (1,78 GeV) jest około 3500 razy większa niż elektron. Neutrina to cząstki o zerowym ładunku elektrycznym i zerowej lub wyjątkowo małej masie. Elektron i związane z nim neutrino (neutrino elektronowe) wraz z dwoma rodzajami kwarków ("górny" i "dolny") oraz ich antycząstkami tworzą rodzinę cząstek zwaną "pierwszą generacją". Mion i neutrino mionowe należą do drugiej generacji, a neutrino taonowe i taonowe do trzeciej generacji.

Lepus

(Zając; w skrócie Lep, gen. Leporis; powierzchnia 290 st. kw.) Południowy konstelacja, która leży między Orionem a Columbą, a kulminuje o północy w połowie grudnia. Czasami mówi się, że jest to zwierzyna Wielkiego Psa, jednego z dwóch psów Oriona (Łowcy). Najjaśniejsze gwiazdy Lepus zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Jako mała konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Lepus to α Leporis (Arneb) o jasności 2,6mag i β Leporis (Nihal), bliski układ podwójny z żółtą (G5) gwiazdą podstawową o jasności 2,8mag i znacznie słabszą towarzyszką o jasności 7,3mag. Istnieje sześć innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości, w tym gwiazda podwójna ? Leporis, która ma bladożółty (F6) i pomarańczowy (K2) składnik, jasności 3,6 i 6.2, separacja 97″, które mają ten sam wspólny ruch własny i prędkość radialną. Inne interesujące obiekty to R Leporis, gwiazda zmienna typu Mira (zakres 5,5-11,7, okres około 427 dni), czasami nazywana "szkarłatną gwiazdą Hinda" na cześć brytyjskiego astronoma Johna Russella Hinda (1823-1895), który zwrócił uwagę na jej głęboką kolor czerwony, NGC 2017, mała grupa sześciu powiązanych gwiazd (jasność 6,4-12,4), z których dwie to układy podwójne, IC 418, mgławica planetarna o jasności 9 magnitudo, oraz M79 (NGC 1904), gromada kulista o jasności 8 magnitudo.

Lescarbault, Edmund

Francuski wiejski lekarz mieszkający w Orgenes. Twierdził, że 26 marca 1859 roku przez godzinę obserwował przejście czegoś przez dysk słoneczny, co odpowiadało obliczeniom URBAIN LEVERRIER dla hipotetycznej planety Wulkan. Leverrier, współprzewidujący wraz z ADAMS-em Neptuna z odchyleń Urana od jego orbity, próbował powtórzyć swój wcześniejszy sukces, przypisując odchylenia Merkurego od jego orbity planecie wewnątrz Merkuria, Wulkanowi, lub więcej niż jednej planecie. MAX WOLF znalazł zdjęcia szeregu okrągłych plam na Słońcu, które można również zinterpretować jako pojedyncze obserwacje tranzytów planety wewnątrz orbity Ziemi. LEVERRIER zbadał twierdzenia Lescarbaulta i pokazano mu kilka liczb zapisanych na papierze receptowym, pokrytym tłuszczem i laudanum. Co zaskakujące, zaakceptował obserwacje i zasymilował je na orbicie Wulkana. Zmobilizował francuskich astronomów do poszukiwań Wulkana podczas zaćmienia Słońca w 1860 r. - nie znaleziono żadnych planet wewnątrz Merkurego. Inne okrągłe plamy na Słońcu zostały niezależnie sfotografowane w Greenwich i Madrycie, mniej więcej w czasie możliwego tranzytu Vulcan, ale kiedy Leverrier przewidział, że nastąpi tranzyt Vulcan przez Słońce 22 marca 1877 r., Nic nie było widać. JC Watson i Lewis Swift (1820-1913) twierdzili, że widzieli małe planety (w różnych pozycjach) w pobliżu Słońca podczas całkowitego zaćmienia Słońca w 1878 r., ale podczas zaćmienia w 1929 r. RWINFREUNDLICH niczego nie znalazł. W 1916 roku ALBERT EINSTEIN opublikował swoją ogólną teorię względności, która wyjaśniła odchylenia w ruchach Merkurego jako efekt nienewtonowski zwany postępem peryhelium, a potrzeba Wulkana zniknęła. Zgłoszone obserwacje obejmowały błędnie zidentyfikowane plamy słoneczne (Wolf, Weber), błędnie zidentyfikowane gwiazdy (Watson i Swift) oraz przypadkowe obserwacje małych asteroid lub komet przelatujących wewnątrz orbity Ziemi (Lescarbault).

Leucippus (fl. V wiek pne)

Filozof urodzony w Milecie w Azji Mniejszej. Praktycznie nic nie wiadomo o jego życiu poza tym, że był twórcą atomizmu, opracowanego przez jego ucznia DEMOKRYTA i przystępnie przedstawionego przez LUKRECJUSZA w De Rerum Natura. Zasadniczo atomizm jest teorią wyjaśniającą zmianę. Atomy są mikroskopijnymi cząsteczkami i są trwałe. Oni ruszają się w stałych ramach przestrzeni i zmieniają ich układy - zmienia się wygląd. Jest to rozpoznawalna teoria naukowa. Leucippusowi przypisuje się dwie książki, The Great World System i On the Mind, ale jego teorii i pism nie można wiarygodnie oddzielić od teorii Demokryta

Leuschner, Armin Otto (1868-1953)

Astronom i nauczyciel, urodzony w Detroit, dorastał w Niemczech i wrócił do USA, aby kierować wydziałem astronomii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Jego badania dotyczyły mechaniki nieba i obliczał orbity asteroid i komet, opracowując technikę, która odnosiła sukcesy nawet wtedy, gdy opierała się na obserwacjach szybko poruszającego się obiektu ocierającego się o Ziemię. Cieszył się dużym uznaniem jako nauczyciel.

Leverrier [Le Verrier], Urbain Jean Joseph (1811-77)

Mechanik nieba, urodzony w Saint-Loo we Francji. Pracował w Obserwatorium Paryskim pod kierunkiem ARAGO. Później został dyrektorem, gdzie jego dążenie do wydajności i całkowitej kontroli nad personelem uczyniło go niepopularnym, zwłaszcza jego dyktat, że "Nie należy czytać w gazetach nazwisk asystentów astronomów, którzy dokonali odkryć, gdy zasługa należy wyłącznie do dyrektora, pod którego kierownictwem nakazuje im działać. Młodzi astronomowie powinni oczywiście otrzymać podziękowania i medal za każde odkrycie". Rząd zwrócił uwagę na niepokoje pracownicze i Leverrier został usunięty ze stanowiska. Później został przywrócony pod zwierzchnictwem rady kierującej. Leverrier zyskał sławę jako młody człowiek, kiedy Arago zasugerował, aby obliczył pozycję Neptuna na podstawie nieregularności orbity Urana (patrz także ADAMS). Neptuna w przewidywanym miejscu odkrył niemiecki astronom GALLE. Leverrier próbował powtórzyć swój sukces z Neptunem, badając rozbieżność w ruchu w peryhelium Merkurego i przypisał to planecie wewnątrz Merkurego, którą nazwał Vulcan (patrz EDMOND LESCARBAULT).

Lewi ben Gerson (1288-1344)

Filozof, teolog i astronom, urodzony w Bagnols, Gard, Francja. Wynalazł laskę Jakuba, przyrząd do mierzenia kątów między gwiazdami. Jest to laska o przekroju kwadratowym o długości około 1 m, z poprzeczkami perforowanymi, które przesuwają się po lasce. Koniec laski jest trzymany w oku, a poprzeczka przesuwa się wzdłuż, aż dwa końce zmieszczą się w dwóch mierzonych gwiazdach. Łata jest skalibrowana i wygrawerowana tangensem kąta rozwarcia, dzięki czemu kąt można odczytać z położenia poprzeczki. Levi obserwował zaćmienia Słońca i Księżyca w 1337 r., podając wyjaśnienia, a także prowadził inne obserwacje astronomiczne Księżyca, Słońca i planet za pomocą camera obscura. Napisał, że Droga Mleczna świeci odbitym światłem Słońca.

Lexell, Anders John (1740-84)

Fiński astronom, urodzony w Abzo, został profesorem matematyki w Sankt Petersburgu i jako jeden z pierwszych udowodnił, że Uran jest planetą (a nie kometą), obliczając jego orbitę.

Ley, Willy (1906-69)

Rakietowy naukowiec, pisarz, urodzony w Berlinie w Niemczech. Zainspirowany lekturą pracy pioniera kosmosu, HERMANNA OBERTHA, Ley założył Niemieckie Towarzystwo Podróży Kosmicznych (1927), zwerbował WERNHERA VON BRAUNA i pomógł opracować rakietę na paliwo ciekłe. Uciekł do USA i został pisarzem naukowym, w tym science fiction i scenariuszy filmowych.

Lemaître, Abbè Georges Edouard (1894-1966)

Kapłan, inżynier budownictwa lądowego i astrofizyk, urodzony w Charleroi w Belgii, został profesorem teorii względności w Louvain, badał promienie kosmiczne i problem trzech ciał. Zaproponował (1927) niezależnie od FRIEDMANNA ewoluujący model kosmologiczny w ogólnej teorii względności. To matematyczne rozwiązanie równań EINSTEINA, poszukiwane, ale nie odkryte przez Einsteina, wskazywało, że wszechświat powstał w wyniku "Wielkiego Wybuchu" i powstał z gęstej koncentracji masy, którą Lema??tre wyobrażał sobie jako pierwotny atom. Odkrycie przez HUBBLE ekspansji galaktyk natychmiast nadało wiarygodności tej teorii pochodzenia wszechświata.

Lemonnier, Pierre Charles (1715-99)

Astronom urodzony w Paryżu zbadał kształt Ziemi za kołem podbiegunowym i wykonał 12 obserwacji poprzedzających odkrycie Urana, ale nie kontynuował swoich obserwacji i tym samym nie rozpoznał go jako planety.

Lassell, William (1799-1880)

Urodzony w Bolton w Anglii. Bogaty biznesmen (piwowar z Liverpoolu), Lassell budował coraz większe teleskopy zwierciadlane. Jego innowacją było wykonanie ich nie w tradycji Herschela z drewna i montażem azymutalnym, ale z masywnymi, mocnymi żelaznymi ramami, osadzonymi równikowo na wysokiej jakości łożyskach. Zlecił inżynierowi/astronomowi JAMES'owi NASMYTH'owi wykonanie jego 24-calowego teleskopu z precyzyjnym, 500-funtowym lustrem wziernikowym wykonanym maszynowo. Zgodnie z rodzinną tradycją, Lassell przegapił użycie teleskopu ustawionego w jego domu "Starfield", aby odkryć Neptuna, list informujący o przewidywanej przez ADAMS pozycji, który został przypadkowo zniszczony przez zbyt gorliwą pokojówkę. Kiedy współrzędne "planety Leverriera", odkrytej 23 września 1864 r., zostały opublikowane w The Times, Lassell znalazł ją i zobaczył, że eptune nie tylko ujawnia odrębny dysk, ale ma satelitę, Trytona. Lassell również myślał, że ma pierścień, jak Saturn, ale okazało się, że jest to cecha źle wyregulowanego systemu podparcia lustra. Następnie Lassell odkrył dwa księżyce wokół Urana (Ariel i Umbriel) oraz wspólnie z BOND-em odkrył ósmy księżyc Saturna (Hyperion). Przeniósł swój 24-calowy teleskop na czyste niebo Malty i zbudował tam swój 48-calowy teleskop, dokonując szczególnie dokładnych badań mgławicy Oriona. Sukces tego instrumentu zainspirował późniejsze pokolenia astronomów do podróży do najlepszych miejsc (takich jak La Palma i Hawaje) w celu założenia swoich obserwatoriów. Teleskop 24 w Liverpoolu jest rekonstruowany.

Lasser, Dawid (1902-1996)

Redaktor fantastyki naukowej i organizator związków zawodowych, urodzony w Baltimore w stanie Maryland, założył Amerykańskie Towarzystwo Międzyplanetarne, pierwszą organizację w USA zajmującą się podróżami kosmicznymi. Napisał wpływową książkę The Conquest of Space (1931). Wyśmiewany w Kongresie jako "nie tylko radykał, ale i wariat, z mentalnymi urojeniami, że możemy podróżować na Księżyc".

Lavanha, Joao Baptista (1550-1624)

Navigator, urodzony w Portugalii, został głównym inżynierem Filipa II i uczył marynarzy matematyki, publikując tekst Regimento Nautico i opracowując instrumenty nawigacyjne, w tym astrolabia, ćwiartki i kompasy.

LDEF (Long Duration Exposure Facility)

Duży satelita NASA wystrzelony z promu kosmicznego 7 kwietnia 1984 r. Przeznaczony do wystawiania materiałów i eksperymentów na otwartą przestrzeń kosmiczną przez rok. Odzyskiwanie zostało opóźnione przez katastrofę Challengera do 11 stycznia 1989 r. Przeprowadził 57 eksperymentów naukowych i technologicznych aby mierzyć wpływ tlenu atomowego, promieniowania kosmicznego, mikrometeoroidów, szczątków stworzonych przez człowieka, próżni i innych zjawisk związanych z tempem na ponad 10 000 próbek testowych. Leciał na orbicie ustabilizowanej grawitacyjnie, co dostarczyło unikalnych informacji na temat natury i kierunku zbliżania się kosmicznych szczątków. W jednym eksperymencie z meteorytami zarejestrowano kierunek i dokładny czas wystąpienia ponad 15 000 uderzeń. Również pierwszy satelita, który wykrył meteoroidy beta - maleńkie cząstki przyspieszane przez promieniowanie słoneczne. Zderzenia z krawędzią spływu LDEF po raz pierwszy pokazały, że cząstki szczątków znajdują się na orbitach eliptycznych.

Le Fevre [Le Fèvre; LeFebvre], Jean (1652-1706)

Urodzony w Lisieux we Francji, został współpracownikiem JEAN PICARD i PHILIPPE DE LA HIRE, został członkiem Académie des Sciences i zajmował się raczej rutynowymi pracami polegającymi na obliczaniu efemeryd i geodezji. Le Fevre oskarżył La Hire o kradzież jego tablic po tym, jak Philippe de La Hire opublikował Tabulae Astronomicae w 1687 r. W 1701 r., urażony tym, że nie został mianowany oficjalnym wydawcą efemerydów w Académie, Le Fevre opublikował przedmowę do Connaissances des Temps atakującą syn, GABRIEL-PHILIPPE DE LA HIRE. Przedmowa została wymieniona na polecenie rządu, a Pontchartrain, protektor La Hire, poprowadził kampanię, w wyniku której Le Fevre został wyrzucony z Académie

Le Gentil de la Galaziere, Guillaume-Joseph-Hyacinthe-Jean-Baptiste (1725-92)

Odkrył M32, galaktykę towarzyszącą Galaktyce Andromedy, odkrył także mgławicę gazową M8, mgławicę Laguna (niezależnie od FLAMSTEED) oraz M36 i M38.

Leavitt, Henrietta Swan (1868-1921)

Astronom, urodzony w Lancaster, MA. Został wolontariuszem, a następnie pracownikiem Obserwatorium Harvard College. Skierowany przez PICKERINGA do pracy nad gwiazdami zmiennymi w Obłokach Magellana, mierząc ich jasność na wielokrotnych ekspozycjach na kliszach fotograficznych. Ustanowienie standardów fotograficznych jasności (jasności) gwiazd, które zostały zaakceptowane na całym świecie pod nazwą "standardu Harvarda" i mogą być używane jako porównania do pomiaru jasności innych gwiazd. Odkrył związek między okresem a jasnością klasycznych gwiazd zmiennych cefeid. Ta relacja okres-jasność (P-L) umożliwiła pomiary odległości gromad i galaktyk od Ziemi, a tym samym skali wszechświata. Zależność P-L Leavitta została ponownie skalibrowana i wykorzystana przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a do określenia stałej Hubble′a.

Legendre, Adrien-Marie (1752-1833)

Matematyk, urodzony w Paryżu (lub Tuluzie) we Francji, w bogatej rodzinie. Studiował matematykę i prowadził niezależne badania dotyczące przyciągania grawitacyjnego mas elipsoidalnych (za pomocą których można było modelować obracające się planety lub gwiazdy), podczas których wprowadził tak zwane funkcje Legendre′a. Ta praca przyniosła mu członkostwo w Acadèmie des Sciences. Kontynuował badania mechaniki nieba i matematyki oraz pracował nad badaniem triangulacji między obserwatoriami w Paryżu i Greenwich w celu pomiaru Ziemi. Był członkiem komitetu Acadèmie des Sciences zajmującego się standaryzacją miar i wag. Stracił majątek w rewolucji 1793 r., ale mimo to, przy wsparciu nowej żony, kontynuował pracę naukową. Opublikował książkę opisującą, jak określić orbitę komety, przy uproszczonych założeniach i podając metodę najmniejszych kwadratów dopasowania krzywej do danych. W 1809 roku GAUSS na nowo wynalazł metodę najmniejszych kwadratów, przyznając, że pojawiła się ona w książce Legendre′a, ale nadal twierdził, że ma pierwszeństwo, coś, co Legendre'owi trudno było wybaczyć. W 1824 roku popełnił błąd polityczny, nie popierając kandydata rządu w wyborach, stracił emeryturę i zmarł w nędzy.

Larmor, Józef (1857-1942)

Fizyk, urodzony w Magheragall w hrabstwie Antrim w Irlandii, został profesorem Lucasa w Cambridge, zajmując się elektrycznością, dynamiką i termodynamiką, a zwłaszcza eterem, postulowanym materiałem przenikającym przestrzeń i w którym przemieszcza się promieniowanie elektromagnetyczne. Nie znajdując żadnych dowodów na istnienie eteru, doprowadził go do niektórych wyników nieodłącznie związanych z teorią względności EINSTEINA, wyjaśniając skrócenie FITZGERALDA niezależnie od LORENTZA. Obliczył energię promieniującą z przyspieszającego elektronu i rozszczepienie linii widmowych w polu magnetycznym. Nazwa Larmor jest używana w związku z precesją Larmora, wirowaniem elektronu w silnym polu magnetycznym, przy czym elektron oscyluje z częstotliwością Larmora. Stojąc na granicy fizyki Newtona i Einsteina, nie mógł zmusić się do uwierzenia w teorię względności.

Lalande, Joseph-Jérôme Lefrançais de (1732-1807)

Astronom urodzony w Bourg-en-Bresse we Francji. W ramach jednej z pierwszych skoordynowanych międzynarodowo kampanii naukowych mających na celu określenie paralaksy Księżyca został wysłany w 1752 r. do Berlina przez francuską Académie des Sciences. Inni astronomowie zajęli pozycje w sześciu innych miejscach położonych mniej więcej na tym samym południku od Sztokholmu do Przylądka (gdzie znajdował się kolega Lalande′a, LACAILLE). Obserwowali jednocześnie Księżyc (a właściwie Marsa) na jego tle gwiazd, a znając ich wzajemną odległość (w kilometrach), potrafili wykorzystać metodę triangulacji do wyznaczenia odległości Księżyca. Redagował francuski almanach La Connaissance des Temps i został profesorem astronomii w Collége de France, a później dyrektorem Obserwatorium Paryskiego. Jego głównym dziełem jest Traité d′Astronomie (1764), stworzył także obszerny katalog gwiazd, zapisując dwa razy planetę Neptuna przed jej odkryciem, nie rozpoznając, że nie jest to gwiazda.

Lambert, Johann Heinrich (1728-77)

Fizyk matematyczny, urodzony w Mulhouse w Alzacji we Francji, udowodnił, że liczba pi jest irracjonalna, opracował techniki fotometryczne (od jego imienia pochodzi nazwa lambert, jednostka natężenia światła). Pisał o geometrii nieeuklidesowej, teorii kartografii i perspektywie w sztuce. Problem Lamberta w dynamice orbitalnej jest następujący: mając planetę A w danym czasie i planetę B w późniejszym czasie, z jaką prędkością wystrzelić pocisk, aby dostać się z punktu A do punktu B, krążąc po orbicie pod wpływem Słońca? Jest to fundamentalna kwestia międzyplanetarnych podróży kosmicznych. Zapytany przez króla Fryderyka II, w której nauce jest najbardziej biegły, Lambert stwierdził: "Wszystkie"!

Lamont, Johann von (1805-79)

Astronom, urodzony w Braemar, Aberdeenshire, Szkocja, przyjął obywatelstwo niemieckie i został profesorem astronomii w Monachium. wyznaczył orbity księżyców Saturna i Urana, zajmował się magnetyzmem ziemskim, napisał podręcznik na ten temat (1849); odkrył, że pole magnetyczne Ziemi zmienia się w okresie 10 lat. Von Lamont zarejestrował Neptuna co najmniej trzy razy w ciągu czterech dni tuż przed jego odkryciem przez Galle i być może powinien był rozpoznać jego ruch, ale tego nie zrobił.

Langren [Langrenus], Michael Florent van [Michael Florentius] (ok. 1600-75)

"Sferograf", czyli astronom, kartograf, geograf i inżynier, urodzony (prawdopodobnie) w Amsterdamie, w wybitnej belgijskiej rodzinie twórców map i globusów. Próbował określić długość geograficzną, przewidując zjawiska na Księżycu (takie jak oświetlenie i cienie księżycowych gór), które można było obserwować ze wszystkich punktów na Ziemi i używać jako zegarów. W ramach tej pracy przygotował mapy księżycowe, uwzględniające widoki Księżyca na co dzień w jego cyklu. W nadziei na patronat nazwał cechy księżyca imionami wybitnych postaci, takich jak papież Innocenty X i członkowie rodziny królewskiej. Infantka Isabelle Claire Eugenie pojawia się trzykrotnie: góra Eugeniae (w Mare Belgicum), Mare Eugenianum i góra Isabellae (w Mare Eugenianum). Został "matematykiem i kosmografem" króla Hiszpanii Filipa IV.

Lansberge, Philip van [Lansbergen, Philips] (1561-1632)

Minister, urodzony w Gandawie w Belgii, publikujący książki z zakresu matematyki i astronomii, w których popierał teorie kopernikańskie. Nie mógł jednak wierzyć w niekołowe ruchy planet i nie zaakceptował teorii eliptycznego ruchu planet KEPLERA, publikując tablice astronomiczne, które, jak miał nadzieję (na próżno), wesprą Kopernika zamiast Keplera.

Laplace, Pierre-Simon (1749-1827)

Mechanik nieba, urodzony w Beaumont-en-Auge w Normandii we Francji, został profesorem matematyki w Ecole Militaire w Paryżu, badając kadeta Napoleona Bonaparte. To stanowisko sprawiło, że Laplace był dobrze znany ludziom na stanowiskach władzy, które oportunistycznie wykorzystywał, stając się za Napoleona ministrem spraw wewnętrznych (Napoleon wkrótce usunął go z urzędu, "ponieważ wniósł do rządu ducha nieskończenie małych"). Badał teorię prawdopodobieństwa, rachunek różniczkowy i mechanikę nieba. Jego pracę przerwały panowanie terroru. Chociaż, mądrze, sam wygnał się z Paryża, Laplace, jako członek komitetu miar Académie des Sciences, był konsultowany w sprawie racjonalizacji kalendarza i miar kątów i nie sprzeciwiał się rewolucyjnym propozycjom, chociaż wiedział, że były niepraktyczne, a nawet błędne. Gdy wróciły bardziej stabilne czasy, Laplace został szefem Obserwatorium Paryskiego i został skrytykowany za "zaniedbanie wszystkich obserwacji z wyjątkiem tych, które były potrzebne do jego formuł". Przedstawił hipotezę mgławicy Laplace′a w Exposition du Systeme du Monde (1796), według której Układ Słoneczny pochodzi z dużej, spłaszczonej, wolno obracającej się chmury gorącego gazu. Wyraził także inny niezwykle nowoczesny pogląd na wpływ komet na Ziemię: "Małe prawdopodobieństwo zderzenia komety Earthandy może stać się bardzo duże, sumując się przez długi ciąg stuleci. Łatwo sobie wyobrazić skutki tego zderzenia z Ziemią. Oś i ruch obrotowy zmieniły się, morza porzuciły swoją dawną pozycję. . . , duża część ludzi i zwierząt utonęła w tym powszechnym potopie lub została zniszczona przez gwałtowne wstrząsy nadane kuli ziemskiej". Ekspozycja była wstępem do najważniejszego, pięciotomowego dzieła Laplace′a Traité du Méanique Céleste, w którym ułożono równania różniczkowe dynamiki, rozwiązując je w celu opisania ruchu, w tym orbit planet, obrotu i kształt Ziemi oraz pływy. Książka zawiera tak zwane równanie Laplace'a (w rzeczywistości znane wcześniej). Laplace wyjaśnił, że "starałem się ustalić, że zjawiska przyrody można w ostatniej analizie sprowadzić do działań na odległość między cząsteczkami i że uwzględnienie tych działań musi służyć jako podstawa matematycznej teorii tych zjawisk" '. W późniejszej pracy Laplace′a Thérie Analytique des Probabilités, mając na uwadze tę filozofię, zastosował teorię prawdopodobieństwa do błędów w obserwacjach, określaniu mas Jowisza, Saturna i Urana, geodezji i geodezji.

Lagrange, Joseph-Louis (1736-1813)

Matematyk, urodzony w Giuseppe Lodovico Lagrangia w Turynie, na Sardynii-Piemoncie (obecnie Włochy), w rodzinie o skromnych dochodach. Jak powiedział: "Gdybym był bogaty, prawdopodobnie nie poświęciłbym się matematyce". Porównaj z GERHARDEM HERZBERGIEM. Jako młody człowiek opublikował prace dotyczące rachunku wariacyjnego, opracował teorię dynamiki opartą na zasadzie najmniejszego działania, mechanikę płynów (gdzie wprowadził funkcję Lagrange′a) oraz orbity Księżyca, Jowisza, jego księżyców i Saturna . Protegowany EULERA, zastąpił go na stanowisku dyrektora matematyki w Berlińskiej Akademii Nauk i pracował z nim nad problemem trzech ciał, ruchem Księżyca, perturbacjami orbit komet przez planety, stabilność Układu Słonecznego i inne problemy matematyczne. W wieku 51 lat przeniósł się do Paryża, gdzie został uznany za francuskiego matematyka dzięki publikacji M´ecanique Analytique. Ta praca podsumowała całą pracę wykonaną w dziedzinie mechaniki od czasów NEWTONA, wykorzystując równania różniczkowe do przekształcenia mechaniki w dziedzinę analizy matematycznej, którą jest dzisiaj. Zagroziły mu wydarzenia panowania terroru, będąc bezbronnym jako obcokrajowiec, ale uratowała go interwencja Lavoisiera, który sam stał się podejrzany i został zgilotynowany.

Lépaute, Nicole-Reine Etable, z domu de la Briére (1723-88)

Francuski astronom, pomocnik JOSEPHA LALANDE′a, który obliczał okoliczności pierścieniowego zaćmienia Słońca widocznego we Francji iw Europie. Pracowała nad przewidywaniami powrotu komety HALLEYA w 1759 r., w tym perturbacji Jowisza i Saturna. Pomagała również swojemu mężowi, królewskiemu zegarmistrzowi Francji, dokonując obliczeń, takich jak liczba oscylacji wahadeł o różnej długości w jednostce czasu.

La Condamine, Charles Marie de (1701-74)

Urodzony w Paryżu we Francji, miał karierę wojskową, został wysłany przez Académie Royale do Peru, aby zmierzyć długość stopnia południka na równiku, powtórzył (w Cayenne w Gujanie) eksperymenty RICHER dotyczące zmian ciężarów w różnych strefa. Chociaż był mniej utalentowanym astronomem niż Godin i mniej wiarygodnym matematykiem niż BOUGUER (obaj jego koledzy), często przypisywał sobie większą część zasługi wyprawy ze względu na jego sympatyczny charakter i talent pisarski.

La Hire, Philippe de [Philippe I] (1640-1718) i La Hire, Gabriel-Philippe de [Filip II] (1677-19)

Astronom Philippe I urodził się w Paryżu, we Francji, z wykształcenia artysta, uczył matematyki i architektury, pisał o przekrojach stożkowych. Zainstalował pierwszy instrument tranzytowy w Obserwatorium Paryskim i stworzył tablice przedstawiające ruchy Słońca, Księżyca i planet. Prowadził eksperymenty z magnetyzmem ziemskim i meteorologią, badał francuskie wybrzeże (z PICARDEM) i uczestniczył wraz z synem w pomiarach geodezyjnych przeprowadzonych przez JACQUESA CASSINIEGO w celu przedłużenia południka Paryża na północ od Amiens do Dunkierki. Jego syn Filip II, urodzony w Paryżu dyletant i astronom, mieszkał i kształcił się w Obserwatorium Paryskim, pomagając ojcu w obserwacjach. Ojciec i syn zostali oskarżeni przez LE FEVRE o plagiat po opublikowaniu efemeryd, do których Le Fevre twierdził, że są autorami. Philippe II publikował na temat astronomii obserwacyjnej i fizycznej, ale parał się także architekturą, wynalazkami i innymi naukami przyrodniczymi.

Lacaille 9352

Czerwony karzeł (typ widmowy M2-M3V) o pozornej jasności 7,35 mag, położony w konstelacji Piscis Austrinus, blisko granicy z Rzeźbiarzem i około 6? na południe od Fomalhaut. Jest dziewiątą najbliższą gwiazdą, w odległości 10,7 lat świetlnych, paralaksa 0,304′; jego bezwzględna wielkość wynosi 9,8. Jest to szczególnie istotne ze względu na czwarty co do wielkości znany ruch własny, 6.896″ rocznie. Gwiazdy o tak dużym ruchu własnym mają wielką wartość w badaniach rozkładu gwiazd, a zwłaszcza strumieni gwiazd i rotacji galaktycznej. Niestety jest ich bardzo mało - znanych jest tylko 45 układów gwiezdnych z rocznymi ruchami własnymi większymi niż 2″ , wszystkie w promieniu 96 lat świetlnych od Słońca. Ich pozorna wielkość waha się od -0,05 do 13,31; tylko 14 jest widocznych gołym okiem. Są dość dobrze rozmieszczone na niebie, ale jest to niestety niewielka liczba punktów odniesienia, na podstawie których można zbudować model ruchów telarnych. Tak więc pozornie nieistotne gwiazdy, takie jak Lacaille 9352, odgrywają główną rolę w badaniach astronomicznych.

Lacaille, Abbé Nicholas [Nicolas] Louis de (1713-62)

Astronom urodzony w Rumigny we Francji. Od 1750 do 1754 prowadził wyprawę na Przylądek Dobrej Nadziei, gdzie jako pierwszy zmierzył krzywiznę Ziemi w Afryce Południowej i za pomocą małego teleskopu stworzył wciąż używany katalog prawie 10 000 gwiazd południowych . W trakcie swoich badań odkrył i wymienił 50 obiektów mgławicowych (osiem uważa się obecnie za nieistniejące). Sklasyfikował swoje obiekty w trzech kategoriach, zapowiadając współczesną interpretację astrofizyczną: Lacaille I: mgławice; Lacaille II: mgliste gromady gwiazd; Lacaille III; mgliste gwiazdy. W swoim Atlasie nazwał 15 południowych konstelacji niewidocznych dla klasycznych astronomów: Antlia, Caelum, Circinus, Fornax, Horologium, Mensa, Microscopium, Norma, Octans, Pictor, Pyxis, Reticulum, Sculptor, Telescopium i przemianował konstelację Musca.

Lacerta

(Jaszczurka; w skrócie Lac, gen. Lacertae; powierzchnia 201 st. kw.) Północna konstelacja, która leży między Łabędziem a Andromedą, a kulminuje o północy pod koniec sierpnia. Wprowadził ją astronom Jan Heweliusz (1611-1687) z Gdańska, który umieścił ją w swoim atlasie Firmamentum Sobiescianum sive Uranographia z 1687 r. Heweliusz nadał jej także alternatywną nazwę Stellio (Stellion - traszka z gwiaździstym jak plamy na grzbiecie znalezione wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego), ale było to rzadko używane. Kilka lat wcześniej, w 1679 r., francuski architekt i kartograf nieba Augustin Royer przedstawił nową konstelację Sceptrum (Berło - reprezentujące francuskie berło i rękę sprawiedliwości, na cześć Ludwika XIV), której kulminacja znajdowała się bezpośrednio nad głową, jak widać z Paryża , mniej więcej w tej samej pozycji, ale nie było to powszechnie akceptowane i wkrótce zostało zastąpione przez Lacertę Heweliusza. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Lacercie to α Lacertae, wielkość 3,8 i 1 Lacertae, wielkość 4,1. Droga Mleczna przecina północną część Lacerty, a konstelacja zawiera kilka otwartych gromad gwiazd, w tym NGC 7243, która składa się z kilkudziesięciu gwiazd o jasności 8,5mag lub słabszych. Również w Lacercie znajduje się BL Lacertae, zmienne jądro (zakres 12,4-17,2) odległej galaktyki eliptycznej i typowy obiekt w swojej klasie.

Lada Terra

Jeden z trzech dużych wyżynnych regionów Wenus (pozostałe dwa to Terra Afrodyty i Terra Isztar), położony na półkuli południowej planety, ze środkiem 54,4°S, 17,5°W. W największym wymiarze mierzy 8614 km. Swoją nazwę zawdzięcza słowiańskiej bogini miłości. Podobnie jak inne regiony wyżynne, Lada Terra jest pokryta tesserae: przecinającymi się dolinami i grzbietami. Łada jest mniej wzniesiona niż inne główne regiony wyżynne i chociaż jest rozległa, jest mniej wyraźnie wytyczona. Brakuje mu wyraźnych szczytów i szczelin, które charakteryzują inne.

Laboratorium Rutherforda Appletona

Jeden z trzech ośrodków prowadzonych od 1995 r. przez Centralne Laboratorium Rad ds. Badań Wielkiej Brytanii. Znajduje się w Chilton w hrabstwie Oxfordshire. We współpracy z uniwersyteckimi grupami naukowymi wydział nauk kosmicznych Rutherford Appleton Laboratory (RAL) zajmuje się projektowaniem, budową, testowaniem i zarządzaniem oprzyrządowaniem kosmicznym, a także odbieraniem, przetwarzaniem i dystrybucją danych kosmicznych. RAL odgrywa znaczącą rolę w wielu misjach kosmicznych, w tym w Infrared Space Observatory (ISO); projekty obserwacji Ziemi ERS, Envisat i Meteosat; misje astronomii wysokoenergetycznej ROSAT i Spectrum-X; SOHO i Cluster, które badają połączenie Słońce-Ziemia; misja komety Rosetta; i System Obserwacji Ziemi. Specjalistyczne obiekty obejmują pomieszczenia czyste klasy 100, pełną gamę obiektów do badań środowiskowych, obiektów do projektowania i testowania optyki, centrum kontroli satelitarnej, obiekty danych geofizycznych i słoneczno-ziemskich oraz obiekt do spektroskopii molekularnej. Oprócz działalności kosmicznej, RAL aktywnie angażuje się w badania fizyki cząstek elementarnych, laserów dużej mocy, informatyki, kriogeniki i mikroelektroniki. Głównymi klientami RAL są brytyjskie rady badawcze, brytyjskie Narodowe Centrum Kosmiczne, brytyjskie Biuro Meteorologiczne, ESA, NASA, uczelnie wyższe i przemysł. Wydział astrofizyki prowadzi badania i projekty z zakresu nauk o kosmosie. Badania obejmują astronomię i nauki o Układzie Słonecznym w obszarach fizyki plazmy kosmicznej, fizyki Słońca i planetologii. Prace projektowe obejmują instrumenty kosmiczne w tych obszarach oraz zapewnienie wsparcia naukowego programom podejmowanym w innych działach.


Lord Rosse, Lord Oxmantown] (1800-67) i Rosse, 4.hrabia [Laurence Parsons, Lord Rosse, Lord Oxmantown] (1840-1908)

Irlandzki astronom i właściciel ziemski, 3. lord Rosse, kształcił się jako matematyk w Trinity College w Dublinie i Oksfordzie. Zainteresował się astronomią i wykonał w rodzinnym zamku w Birr odbłyśnik 36 w takim samym kształcie jak William Herschel. Zmapowałem Księżyc i obserwowałem mgławice z zamiarem rozdzielenia ich na gwiazdy. Opracował technologię w zamku Birr, aby wykonać lustra wziernikowe, korzystając z kowali, robotników i materiałów z posiadłości (takich jak torf jako paliwo do pieców). W 1842 roku z powodzeniem odrzucił 72 w lustrze dla "Lewiatana z Parsonstown", który był wówczas największym teleskopem na świecie (1845-1917), zawieszonym między dwiema masywnymi ścianami ustawionymi wzdłuż południka. Teleskop, przywrócony do stanu używalności w 1998 roku, został podniesiony na wysokość i śledzony pod niewielkim kątem w poprzek południka za pomocą systemu lin i kół pasowych. Obserwator miał dostęp do okularu z krzeseł zamontowanych na ścianach i był w stanie obserwować obiekt najwyżej przez półtorej godziny. Głód ziemniaczany w Irlandii opóźnił astronomiczną pracę teleskopu do 1848 r., kiedy używano go do oglądania planet, satelitów i mgławic. W ponad tuzinie mgławic Lord Rosse, jego syn, jego asystenci astronomiczni i odwiedzający obserwatorzy (tacy jak J LE DREYER i THOMAS ROMNEY ROBINSON) byli w stanie rozdzielić ramiona spiralne, wskazując, że były one czymś więcej niż tylko zbiorami gazów - w rzeczywistości galaktykami. Posunęli się tak daleko, że doszli do wniosku, że "nie wydaje się istnieć żadna prawdziwa mgławica… wszystkie wyglądały jak skupiska gwiazd". Lord Rosse zdał sobie również sprawę, że niektóre mgławice eliptyczne i soczewkowate były zwróconymi krawędziami spiralami. Rysunki mgławic autorstwa Lorda Rosse′a były uderzająco dokładne, chociaż w pierwszym zapisie M1 wykonanym przez teleskop pojawił się dziwny błąd, gdzie fantazyjny rysunek z wieloma promieniowymi "nogami" zainspirował nieprzemijającą nazwę Mgławica Krab. Syn trzeciego hrabiego Rosse′a, Laurence, czwarty hrabia Rosse, wyposażył zarówno 72-calowe, jak i 36-calowe teleskopy w spektroskopy. Jego obserwacje dowiodły, że niektóre mgławice mają widma jasnych linii, w tym wszystkie mgławice planetarne, a inne, w tym galaktyka Andromedy, składają się z gwiazd. Zmierzył również temperaturę Księżyca, skupiając jego światło na termoparze, obserwując spadek temperatury podczas zaćmienia.

Limit Roche′a

Minimalna odległość od planety, przy której satelita może oprzeć się grawitacyjnemu rozerwaniu przez siły pływowe. Daje to 2,456R(σ_p/σ_s)^1/3, gdzie R to promień planety, aσ_p i σ_s to gęstości planety i satelity. To wyrażenie (bez terminu gęstości) zostało wyprowadzone w 1849 roku przez Édouarda Roche′a i odegrało udział w teoriach powstawania pierścieni Saturna. Materiał znajdujący się w granicach Roche′a zostałby uniemożliwiony akrecji w większe ciało, podczas gdy rozpad satelity, który zapuścił się w granicach Roche′a, prawdopodobnie doprowadziłby do powstania systemu pierścieni. Zdefiniowana powyżej granica Roche′a dotyczy płynnego satelity - hipotetycznego ciała o zerowej wytrzymałości na rozciąganie - podczas gdy rzeczywiste satelity to oczywiście obiekty stałe o pewnym stopniu integralności strukturalnej, zdolne do zapewnienia pewnej odporności na zakłócenia pływowe. Małe satelity mogą teoretycznie istnieć w granicach określonych przez firmę Roche dla ich gęstości nasypowych. Jednak nie jest jasne, ilu to robi, ponieważ gęstość najbardziej wewnętrznych satelitów planet olbrzymów jest w większości nieokreślona. Większe satelity zostałyby jednak rozbite w ramach ich limitu Roche. Gdyby tak się stało, dalsze zderzenia powstałych fragmentów, które zajmowałyby podobne orbity, stopniowo tworzyłyby coraz mniejsze i liczniejsze obiekty, tworząc w ten sposób układ pierścieni.

Limit Rayleigha

Teoretyczna zdolność rozdzielcza teleskopu według kryterium opracowanego przez Lorda Rayleigha (1842-1919). Ze względu na zjawisko dyfrakcji obraz punktowego źródła światła (takiego jak gwiazda) wytwarzany nawet przez doskonały instrument optyczny składa się z centralnego jasnego punktu (dysku Airy′ego) otoczonego koncentrycznymi ciemnymi i jasnymi pierścieniami. Jeśli dwa źródła punktowe są bardzo blisko siebie, wynikowy obraz będzie składał się z dwóch nakładających się wzorów dyfrakcyjnych. Zgodnie z kryterium Rayleigha, dwa bliskie źródła światła można po prostu rozdzielić, jeśli kąt między nimi jest taki, że środek dysku Airy′ego odpowiadający obrazowi jednego źródła przypada na pierwsze minimum intensywności we wzorze dyfrakcyjnym drugiego (tj. pierwsza ciemna obwódka wokół dysku Airy′ego z drugiego źródła). W tych okolicznościach, zakładając idealny układ optyczny, nastąpi spadek natężenia światła o 20% w połowie drogi między środkami dwóch dysków Airy′ego. Granica Rayleigha jest wyrażona w radianach jako α = 1,22λ/D, gdzie λ oznacza długość fali, a D oznacza aperturę teleskopu; a w sekundach kątowych przez ? = 2,52 × 105λ/D. I tak np. teoretyczna rozdzielczość teleskopu o aperturze 0,1 m dla światła o długości fali 550 nm (5,50 ⋅10^?7m) wynosi 2,52 ⋅ 10⁵ ⋅ (5,50 ⋅ 10^?7/10^?1) ≈ 1,4 sekundy kątowej.

Laboratoria radioastronomiczne w Nuffield

Laboratoria radioastronomiczne w Nuffield są częścią Wydziału Fizyki i Astronomii Uniwersytetu w Manchesterze. Znajdują się one w Jodrell Bank w Cheshire w Wielkiej Brytanii. W 1945 roku, gdy nadal funkcjonowała jako uniwersytecka stacja botaniczna, Bernard Lovell wykorzystywał to miejsce do obserwacji promieni kosmicznych. Wkrótce okazało się, że echa radiowe, które wykrył, pochodzą od meteorów spalających się w atmosferze. Z inicjatywy Lovella i inżyniera Charlesa Husbanda największy na świecie w pełni sterowalny teleskop został ukończony w 1957 roku. Jednym z jego pierwszych zadań było śledzenie za pomocą radaru Sputnika 1, pierwszego na świecie sztucznego satelity, oraz górnego stopnia jego rakiety. Było wówczas duże zapotrzebowanie na wysyłanie i odbieranie danych telemetrycznych z satelitów amerykańskich i radzieckich, zwłaszcza z misji księżycowych i planetarnych. Dzięki darowiznie Lorda Nuffielda i Fundacji Nuffield spłacone zostały długi związane z budową teleskopu. Stacja Doświadczalna Jodrell Bank stała się wówczas Nuffield Radio Astronomy Laboratories. W 1987 roku, w trzydziestą rocznicę powstania teleskopu, 76-metrowy teleskop Mark I został przemianowany na Teleskop Radiowy Lovell. Małe przenośne teleskopy zostały później połączone z teleskopem Mark I za pomocą mikrofalowych łączy radiowych w celu stworzenia interferometru radiowego. Instrumenty te odegrały główną rolę w odkryciu kwazarów na początku lat 60. XX wieku. Paraboliczny teleskop MKII o wymiarach 38 × 25 m, ukończony w 1964 roku, został zbudowany według konstrukcji podobnej do teleskopu Goonhilly 1, który odebrał pierwsze sygnały telewizyjne przekazywane przez satelitę Telstar przez Atlantyk. Był to pierwszy teleskop dowolnego typu na świecie kontrolowany przez komputer cyfrowy, Ferranti Argus 100. W 1976 roku rozpoczęto prace nad budową 134-kilometrowego układu teleskopów połączonych mikrofalowymi łączami radiowymi z Jodrell Bank. Zbudowano trzy nowe 25-metrowe teleskopy, aby dodać je do teleskopów MKII, MKIII i Defford już obsługiwanych przez Jodrell Bank. Znajdowały się one w Knockin, niedaleko Oswestry, Pickmere, na północ od Northwich i Darnhall, na południe od Winsford. Na początku lat 90-tych sieć, obecnie nazywana MERLIN, została rozszerzona o nowy 32-metrowy teleskop w Cambridge. Można go połączyć z innymi obserwatoriami na całym świecie w celu prowadzenia badań VLBI. Bieżące badania w Jodrell Bank obejmują badania gwiazd, pulsarów, galaktyk, kwazarów, soczewek grawitacyjnych, kosmicznego mikrofalowego tła i SETI.

Linie Fraunhofera

Ciemne linie w widmie Słońca, po raz pierwszy zbadane przez Josepha von Fraunhofera (1787-1826) w 1814 r. Najbardziej widoczne z nich opisał literami Ato K, rozciągającymi się od czerwonego końca widma do fioletu. Większość z nich to linie absorpcyjne spowodowane absorpcją światła przez atomy w zewnętrznych obszarach Słońca; na przykład widoczna para bliskich ciemnych linii w żółtej części widma słonecznego to linie "D" pierwiastka sodu. Kilka linii Fraunhofera ma oryginalność w cząsteczkach w ziemskiej atmosferze.

Laboratorium Napędów Odrzutowych (JPL)

Zlokalizowane w Pasadenie w Kalifornii JPL to centrum badań, rozwoju i lotów obsługiwane przez NASA przez California Institute of Technology. Jego podstawową rolą jest eksploracja Układu Słonecznego za pomocą zrobotyzowanego naukowego statku kosmicznego. JPL odpowiada również przed NASA za wspieranie badań i zaawansowanych prac rozwojowych związanych z projektami lotniczymi. JPL zostało założone w latach trzydziestych XX wieku, kiedy profesor Caltech Theodore von Karman prowadził pionierskie badania nad napędem rakietowym na obszarze przylegającym do obecnego miejsca. Od 1944 r. laboratorium prowadziło badania dla armii amerykańskiej. W listopadzie 1957 roku została wybrana do zaprojektowania i zbudowania pierwszego amerykańskiego satelity. Dane z 14-kilogramowego Explorer 1 doprowadziły do odkrycia pasów promieniowania Van Allena. W dniu 3 grudnia 1958 roku JPL został przeniesiony do NASA. Od tego czasu brał udział w prawie wszystkich misjach planetarnych agencji, w tym w projektach księżycowych Ranger i Surveyor, serii Mariner, misjach Wikingów na Marsa, misjach Voyager do zewnętrznych części Układu Słonecznego, mapowaniu radarowym Magellan Venus, Galileo i Cassiniego. Obecne projekty obejmują serię misji Mars Surveyor i propozycje wysłania statku kosmicznego na Europę i Plutona. JPL był także amerykańskim kierownikiem projektu IRAS mającego na celu mapowanie nieba w podczerwieni. Ponadto JPL prowadzi badania Ziemi i jej środowiska za pomocą satelitów, takich jak Solar Mesosphere Explorer i Topex-Poseidon. W ładowni wahadłowca przeprowadzono szereg eksperymentów JPL, w tym kilka misji radarowych do obrazowania wahadłowca. Laboratorium projektuje również i obsługuje anteny Deep Space Network NASA, które służą do komunikacji z księżycowymi i międzyplanetarnymi statkami kosmicznymi.

Luki Kirkwooda

Wąskie obszary w pasie asteroid, w których znajduje się niewiele asteroid lub nie ma ich wcale. Luki wynikają z rezonansów orbitalnych z Jowiszem: współmierność okresu Jowisza z okresem asteroidy krążącej w szczelinie Kirkwooda. Ze względu na dominujący wpływ grawitacyjny Jowisza obiekt krążący w jednej z tych szczelin prędzej czy później zostałby zakłócony na innej orbicie. Na przykład istnieje wyraźna przerwa w odległości 3,28 AU, ponieważ asteroida krążąca w tej odległości miałaby okres dokładnie połowy okresu Jowisza. Ta orbita byłaby niestabilna, a asteroida wkrótce zostałaby zaburzona na inną. Ta szczególna luka odpowiada współmierności 2:1 i jest często określana jako rezonans 2:1; wyznacza granicę między grupą asteroid Cybele a zewnętrzną krawędzią głównego pasa asteroid. Inne luki występują przy innych prostych stosunkach okresów orbitalnych, na przykład 3:1 i 5:2. Jednak w odległościach większych niż około 3,5 AU rezonanse odpowiadają nie lukom, ale grupom asteroid: na przykład grupie Hilda przy rezonansie 3:2. Podobny mechanizm odpowiada za kształtowanie układów pierścieni planetarnych. Na przykład podział Cassiniego w pierścieniach Saturna odpowiada rezonansowi 2: 1 z orbitą satelity Mimas, a cząstki pierścienia na zewnątrz pierścienia A znajdują się w rezonansie 7: 6 z satelitami koorbitalnymi Epimetheus i Janus . Związek między przerwami a rezonansami został po raz pierwszy wskazany w połowie XIX wieku przez Daniela Kirkwooda.

Logika i twierdzenia

"Kiedy wyeliminujesz niemożliwe, to, co pozostaje, jakkolwiek nieprawdopodobne, jest odpowiedzią" - przekonywał Sherlock Holmes. Metoda Holmesa jest metodą matematyka, a słów takich jak rygor i precyzja używamy do opisania stanu umysłu, który umożliwia dedukcję - zdolność dostrzeżenia, że wszystkie możliwości zostały uwzględnione i że nie ma dwuznaczności ani nierozpatrzonych przypadków specjalnych. Spójniki logiczne, takie jak implikuje, istnieje lub dla wszystkich, są używane w tej książce bez większego rozwinięcia, ale warto zauważyć, że logika jest dziedziną matematyki samą w sobie. Argumenty matematyczne wykorzystują reguły logiki, które określają, w jaki sposób można manipulować stwierdzeniami dotyczącymi właściwości obiektów matematycznych, tak że jeśli niektóre zdania elementarne są prawdziwe, to zdania zbudowane na ich podstawie również są prawdziwe. Ale to nie tylko manipulacja nadaje znaczenie: właściwości i przedmioty, będąc abstrakcyjnymi, wymagają formalnej definicji. Bycie precyzyjnym w naszych dedukcjach ma sens tylko wtedy, gdy obiekty i ich właściwości są dokładnie opisane. W idealnym przypadku matematyka zaczyna się od zestawu obiektów - prymitywów - i aksjomatów - właściwości tych prymitywów. Bardziej skomplikowane instrukcje są następnie budowane z nich przy użyciu logiki. Przykładami takich systemów aksjomatycznych są klasyczna geometria i teoria mnogości. Z definicji i intuicji tworzymy domysły. Są to stwierdzenia, które chcielibyśmy udowodnić lub obalić. Udowodniona hipoteza nazywana jest twierdzeniem i powinna być poprawna, dokładna i precyzyjna. Twierdzenia rzekomo mówią nam coś nowego o przedmiotach, które rozważamy - coś, co logicznie wynika z definicji, od których zaczęliśmy. Mówi się, że węgierski matematyk Paul Erd?s opisał matematyka jako urządzenie do przekształcania kawy w twierdzenia. Zaskakujące w matematyce jest to, że wydaje się możliwe uzyskanie wyników, które są niezwykle nietrywialne, nawet jeśli są tautologiczne w ścisłej definicji tego słowa. Chociaż wynikają logicznie z rzekomych prawd, nie stają się oczywiste bez wielkiego wysiłku

Liczby Bettiego

Liczby Bettiego to zbiór liczb opisujących cechy topologicznego kształtu lub powierzchni, które można obliczyć za pomocą homologii. Podobnie jak charakterystyka Eulera, liczby Bettiego pomagają nam klasyfikować struktury pod względem prostych właściwości, takich jak liczba połączonych elementów, liczba otworów i liczba pęcherzyków. Weźmy pod uwagę kawałek szwajcarskiego sera. Ważne informacje topologiczne obejmują fakty, że:

o jest to pojedynczy kawałek sera, a więc jeden połączony składnik;
o przebiega przez nią n dziur, znanych jako liczba topologicznie różnych niekurczliwych pętli;
o w środku znajduje się m "ukrytych" dziur lub bąbelków, liczba niekurczliwych trójwymiarowych sfer.

Te fragmenty informacji lub ich odpowiedniki w wyższych wymiarach to pierwsze trzy liczby Bettiego obiektu.

Losowe wykresy

Graf losowy to taki, w którym krawędzie między wierzchołkami są wybierane w procesie losowym. Aby wygenerować graf losowy, rozważ N wierzchołków i dla każdej pary wierzchołków wybierz krawędź z prawdopodobieństwem p lub brak krawędzi z prawdopodobieństwem 1 ? p. Okazuje się, że ponieważ N dąży do nieskończoności, właściwości takich grafów stają się niezależne od p, a więc graf graniczny nazywany jest grafem losowym. W szczególności w grafie losowym zawsze będzie istniała ścieżka łącząca dowolne dwa wierzchołki - mówi się, że graf jest spójny. Ponadto, biorąc pod uwagę dowolne dwa skończone zbiory wierzchołków, istnieje wierzchołek, który jest połączony ze wszystkimi wierzchołkami w jednym ze zbiorów i żadnym z wierzchołków w drugim. Sposób, w jaki losowy wykres zwykle ewoluuje wraz ze wzrostem N, jest interesujący. Podczas gdy N jest małe, graf zawiera wiele małych elementów i nie zawiera cykli (nietrywialnych ścieżek od wierzchołka z powrotem do samego siebie). Istnieje granica dla właściwości łączności: jeśli p jest nieco mniejsze niż (lnN)/N zwykle, nadal istnieją izolowane wierzchołki.

Liczby zespolone

Liczby zespolone są rozszerzeniem liczb rzeczywistych, które umożliwiają zrozumienie pierwiastków kwadratowych liczb ujemnych. Dowolną liczbę zespoloną z można zapisać jako a + ib, gdzie aib są liczbami rzeczywistymi, a i jest pierwiastkiem kwadratowym z ?1, więc i² = ?1: a jest częścią rzeczywistą z, a b jest częścią urojoną. Jeśli pomyślimy o (a, b) jako o współrzędnych kartezjańskich, możemy zbadać geometrię liczb zespolonych, jak na rysunku obok. Nazywa się to diagramem Arganda. Jako punkt na płaszczyźnie, każda liczba zespolona z ma zatem odległość od początku układu współrzędnych, zwaną modułem z i oznaczoną |z|. Z twierdzenia Pitagorasa |z| można obliczyć z jego dwóch składowych, stosując |z|² = a² + b². Każda liczba zespolona ma również kąt względem osi x, zwany argumentem z. Liczbę zespoloną można zatem określić za pomocą jej modułu |z| i kąt θ, ponieważ z = |z| (cosθ + i sin θ).

Łączenie funkcji

Istnieją dwa główne sposoby łączenia funkcji w celu tworzenia nowych funkcji. Iloczyn dwóch funkcji f(x) i g(x) otrzymujemy mnożąc wartości funkcji, tworząc funkcję f(x)g(x). Na przykład funkcja x2sin x jest iloczynem funkcji f(x) = x² z funkcją g(x) = sin(x). Złożenie dwóch funkcji uzyskuje się, stosując je kolejno, aby otrzymać f(g(x)). Czasami nazywa się to funkcją funkcji. W powyższym przykładzie f(g(x)) to f(sin x) lub (sinx)². Różni się to od łączenia funkcji w odwrotnej kolejności, ponieważ g(f(x)) równałoby się sin(x²). Pochodne produktów i kompozycji można znaleźć za pomocą przedstawionych reguł produktu i łańcucha. Oba obowiązują tylko wtedy, gdy istnieją pochodne funkcji bazowych. Reguła ilorazu, która daje pochodną jednej funkcji podzielonej przez inną, jest bezpośrednią konsekwencją reguł iloczynu i łańcucha.

Linie i kąty

Linie i kąty to dwa z najbardziej podstawowych terminów w geometrii. Piąty aksjomat Euklidesa mówi, że przy danej linii prostej i punkcie znajdującym się nie na tej linii, wszystkie z wyjątkiem jednej z możliwych linii przechodzących przez ten punkt nieuchronnie przecinają daną linię. Innymi słowy, typowe linie przecinają się, a nieprzecinające się równoległe linie są niezwykłe. Pojęcie kąta powstało jako narzędzie opisujące przecinanie się linii. Załóżmy, że dwie linie przecinają się w punkcie P, jak pokazano obok.



W tym przypadku okrąg ze środkiem na P jest podzielony liniami na cztery segmenty. Jeśli te segmenty mają jednakową powierzchnię, to mówi się, że linie są prostopadłe, a kąty są kątami prostymi. Odnosi się to do czwartego aksjomatu Euklidesa. W bardziej ogólnych przypadkach kąty są mierzone w stopniach. Poprzez funkcje trygonometryczne kąty odgrywają również zasadniczą rolę w obszarach pozornie niezwiązanych z geometrią.


Lekarze

•  Lekarze egipscy byli sławni w całym starożytnym świecie. W leczeniu swoich pacjentów polegali na magii i medycynie, z ograniczonym powodzeniem.
•  Choroba była zwykle uważana za wynik złych duchów karzących złe zachowanie. Rzadko kiedy lekarz patrzył wyłącznie na fizyczne objawy choroby. Lekarze często pracowali z magiem.
•  Modlitwie do bogów (zwłaszcza do Sekhmet, bogini uzdrawiania) towarzyszyło w niektórych przypadkach wstrzykiwanie do uszu lub nozdrzy śmierdzących lekarstw.
•  Uważano, że rośliny mają zarówno właściwości lecznicze, jak i magiczne. Niektóre z nich, takie jak czosnek, zostały naukowo udowodnione przez współczesnych lekarzy, że mają ogromne korzyści zdrowotne.
•  Starożytne odpowiedniki lekarzy nazywano "grzechami". Byli tam także chirurdzy, zwani "księżmi Sekhmeta" oraz lekarze dentyści i weterynarze. Lekarze zawsze byli mężczyznami.
•  Egipscy lekarze wystawiali recepty. Odnaleziono dokumentację medyczną zawierającą 876 recept na dolegliwości takie jak problemy żołądkowe i podrażnienia skóry, a także książki wyjaśniające, jak lekarze radzili sobie z złamanymi kośćmi i ugryzieniami hipopotamów.
•  Lekarze ważyli składniki swoich leków zgodnie z systemem znanym jako "oko Horusa".
•  Mumie pokazują nam, że zęby ludzi były zwykle w złym stanie. Dentyści przepisali opium w leczeniu silnego bólu lub wwiercili się w kość szczęki.
•  Od lekarzy oczekiwano również leczenia problemów kosmetycznych. Przepisali balsamy do pielęgnacji skóry oraz maści i środki zapobiegające wypadaniu włosów, w tym krew i tłuszcze z krokodyli, węży i innych dzikich zwierząt.


Licencjonowanie

Zezwolenie innej firmie na produkcję i sprzedaż Twoich towarów w określonym celu przez określony czas.

Late Adopters

Ostatnia grupa, która kupi nowy produkt. Zrobią to tylko wtedy, gdy ryzyko jest niewielkie.

Loty

skoncentrowane wybuchy reklam z przerwą (brak reklam) pomiędzy nimi. Na przykład wyświetlaj reklamy przez cztery tygodnie, a potem przez cztery tygodnie wyłącz je, zanim je powtórzysz. W druku pomiń numer lub dwa przed ponownym wyświetleniem reklam.

Lojalność marki

Konsekwentne kupowanie tej samej marki. Ktoś, kto jest lojalny wobec określonej marki, pomija wyszukiwanie informacji i ocenę alternatyw.

Liczenie liczb wymiernych

Chociaż nie wszystkie nieskończone zbiory są policzalne, niektóre bardzo duże zbiory są. Należą do nich liczby wymierne - liczby utworzone ze stosunku dwóch liczb całkowitych a/b. Możemy to udowodnić, patrząc tylko na wartości wymierne od 0 do 1. Jeśli wymierne od 0 do 1 są policzalne, to powinniśmy umieć ułożyć je w kolejności, która tworzy pełną, choć nieskończoną listę. Naturalna rosnąca kolejność wielkości jest tutaj nieprzydatna, ponieważ między dowolnymi dwiema liczbami wymiernymi zawsze można znaleźć inną, więc nie mogliśmy zapisać nawet pierwszego i drugiego elementu takiej listy. Ale czy istnieje inny sposób podania numerów? Jednym z rozwiązań jest uporządkowanie liczb według mianownika, najpierw b, a następnie licznika a, jak pokazano obok. W tym podejściu występuje pewne powtórzenie, ale każda liczba wymierna od 0 do 1 pojawi się co najmniej raz na liście.


Logarytmy

Logarytmy to przydatny sposób mierzenia rzędu wielkości liczby. Logarytm liczby to potęga, do której musi zostać podniesiona stała liczba, podstawa, aby otrzymać daną liczbę. Jeśli daną liczbę b można wyrazić jako 10a, to mówimy, że a jest logarytmem o podstawie 10 z b, oznaczonym jako log (b). Ponieważ iloczyn liczby podniesionej do różnych potęg można uzyskać dodając te potęgi, możemy również użyć logarytmów do uzyskania dowolnego mnożenia obejmującego potęgi. Zatem ustawiając an = x i am = y, regułę anam = an⁺m można zapisać w formie logarytmicznej jako log (xy) = log (x) + log (y), podczas gdy (an)w = anw to log ( w) = wlog (x). Reguły te były używane do uproszczenia dużych obliczeń w erze przed kalkulatorami elektronicznymi, przy użyciu tabel logarytmicznych lub reguł suwakowych - dwóch liniałów ze skalami logarytmicznymi, które poruszają się względem siebie, gdzie dodawanie skal pociąga za sobą mnożenie. i jest "liczbą" używaną do reprezentowania pierwiastka kwadratowego z -1. Ta nieprzedstawialna koncepcja nie jest tak naprawdę liczbą w sensie liczenia i jest znana jako liczba urojona. Pojęcie i jest przydatne, gdy próbujemy rozwiązać równanie takie jak x² + 1 = 0, które można zmienić na x² = ?1. Ponieważ podniesienie do kwadratu dowolnej dodatniej lub ujemnej liczby rzeczywistej zawsze daje wynik dodatni, nie może być rozwiązania opartego na liczbach rzeczywistych tego równania. Ale w klasycznym przykładzie piękna i użyteczności matematyki, jeśli zdefiniujemy rozwiązanie i nadamy mu nazwę (i), możemy osiągnąć idealnie spójne rozszerzenie liczb rzeczywistych. Tak jak liczby dodatnie mają zarówno dodatni, jak i ujemny pierwiastek kwadratowy, tak -i jest również pierwiastkiem kwadratowym z -1, a równanie x² + 1 = 0 ma dwa rozwiązania. Uzbrojony w tę nową liczbę urojoną, otwiera się przed nami nowy świat liczb zespolonych, zarówno składowych rzeczywistych, jak i urojonych


Liczby niewymierne

Liczby niewymierne to liczby, których nie można wyrazić przez podzielenie jednej liczby naturalnej przez drugą. W przeciwieństwie do liczb wymiernych nie można ich wyrazić jako stosunek między dwiema liczbami całkowitymi ani w postaci dziesiętnej, która albo kończy się, albo przechodzi w regularny wzór powtarzających się cyfr. Zamiast tego dziesiętne ekspansje liczb niewymiernych trwają wiecznie bez okresowych powtórzeń. Podobnie jak liczby naturalne i wymierne, irracjonalne mają nieskończony zasięg. Ale podczas gdy wymierne i liczby całkowite są zbiorami tej samej wielkości lub liczności, irracjonalne są jeszcze znacznie liczniejsze. W rzeczywistości ich natura sprawia, że są nie tylko nieskończone, ale i niepoliczalne. Niektóre z najważniejszych liczb w matematyce są niewymierne, w tym ?, stosunek obwodu koła do jego promienia, stała Eulera e, złoty współczynnik oraz √2 pierwiastek kwadratowy z 2.


Liczby algebraiczne i transcendentalne

Liczba algebraiczna to taka, która jest rozwiązaniem równania obejmującego potęgi zmiennej x, wielomian o współczynnikach wymiernych, podczas gdy liczba transcendentalna to taka, która nie jest takim rozwiązaniem. Współczynniki w takich równaniach to liczby, które mnożą każdą ze zmiennych. Na przykład √2 jest irracjonalne, ponieważ nie można go zapisać jako stosunek dwóch liczb całkowitych. Ale jest algebraiczny, ponieważ jest rozwiązaniem x² - 2 = 0, które ma współczynniki wymierne (1 i 2). Wszystkie liczby wymierne są algebraiczne, ponieważ każdy podany stosunek p/q można znaleźć jako rozwiązanie qx - p = 0. Można by oczekiwać, że liczby transcendentalne będą rzadkie, ale w rzeczywistości jest odwrotnie. √2 jest wyjątkowa i prawie wszystkie irracjonalne są również transcendentalne. Udowodnienie tego jest bardzo trudne, ale przypadkowo wybrana liczba od zera do jedynki prawie na pewno byłaby transcendentalna. Rodzi to pytanie, dlaczego matematycy spędzają tyle czasu na rozwiązywaniu równań algebraicznych, ignorując zdecydowaną większość liczb.


Liczby pierwsze

Liczby pierwsze są dodatnimi liczbami całkowitymi, które są podzielne tylko przez siebie i 1. Pierwsze jedenaście to 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29 i 31, ale jest ich nieskończenie wiele. Zgodnie z konwencją 1 nie jest uważane za liczbę pierwszą, a 2 jest jedyną parzystą liczbą pierwszą. Liczba, która nie jest ani 1, ani liczbą pierwszą, nazywana jest liczbą złożoną. Każda liczba złożona może być zapisana niepowtarzalnie jako iloczyn czynników pierwszych pomnożonych razem: na przykład 12 = 2² × 3, 21 = 3 × 7 i 270 = 2 × 3³ × 5. Ponieważ liczby pierwsze nie mogą być faktoryzowane same, mogą należy traktować jako podstawowe elementy składowe dodatnich liczb całkowitych. Jednak określenie, czy liczba jest liczbą pierwszą, i znalezienie czynników pierwszych, jeśli tak nie jest, może być niezwykle trudne. Ten proces jest zatem idealną podstawą dla systemów szyfrowania. Istnieje wiele głębokich wzorów na liczbach pierwszych, a jedna z największych i wyróżniających się hipotez matematyki, hipoteza Riemanna, dotyczy ich dystrybucji


Łączenie liczb

Istnieje wiele różnych sposobów łączenia dowolnych dwóch podanych liczb. Można je zsumować, aby uzyskać sumę, odjąć, aby utworzyć różnicę, pomnożyć razem, aby otrzymać iloczyn, i podzielić, pod warunkiem, że dzielnik jest różny od zera, aby uzyskać ich stosunek. W rzeczywistości, jeśli myślimy o a - b jako o a + (?b) i a/b jako a × 1/b , to jedynymi naprawdę zaangażowanymi operacjami są dodawanie i mnożenie, a także obliczanie odwrotności. Mówi się, że dodawanie i mnożenie są przemienne, ponieważ kolejność liczb nie ma znaczenia, ale w przypadku bardziej skomplikowanych sekwencji kolejność wykonywania operacji może mieć znaczenie. Aby zwiększyć jasność w tych przypadkach, opracowano pewne konwencje. Co najważniejsze, operacje, które należy wykonać jako pierwsze, są zapisane w nawiasach. Mnożenie i dodawanie spełniają również inne ogólne zasady dotyczące reinterpretacji nawiasów, zwane asocjatywnością i dystrybucją, pokazane na odwrót.


Liczby wymierne

Liczby wymierne to liczby, które można wyrazić, dzieląc jedną liczbę całkowitą przez inną niezerową liczbę całkowitą. Tak więc wszystkie liczby wymierne mają postać ułamków lub ilorazów. Są one zapisywane jako jedna liczba, licznik, podzielony przez drugą, mianownik. Liczby wymierne wyrażone w postaci dziesiętnej albo kończą się po skończonej liczbie cyfr, albo jedna lub kilka cyfr są powtarzane w nieskończoność. Na przykład 0,3333333. . . jest liczbą wymierną wyrażoną w postaci dziesiętnej. W postaci ułamkowej ta sama liczba to 1/3. To również prawda ,że każda liczba dziesiętna, która dobiega końca lub się powtarza, musi być liczbą wymierną, którą można wyrazić w postaci ułamkowej. Ponieważ istnieje nieskończona liczba liczb całkowitych, nie jest zaskakujące stwierdzenie, że istnieje nieskończona liczba sposobów dzielenia się jeden przez drugi, ale nie oznacza to, że istnieje "większa nieskończoność" liczb wymiernych niż liczb całkowitych.


Liczby

Liczby w swoim najbardziej elementarnym znaczeniu to tylko przymiotniki opisujące ilość. Możemy na przykład powiedzieć "trzy krzesła" lub "dwie owce". Ale nawet jako przymiotnik instynktownie rozumiemy, że wyrażenie "dwie i pół kozy" nie ma sensu. Liczby mogą więc mieć różne zastosowania i znaczenia. Ponieważ starożytni ludzie używali ich na różne sposoby, liczby nabrały znaczenia symbolicznego, podobnie jak lilia wodna, która przedstawia liczbę 1000 w egipskich hieroglifach. Chociaż estetyczne, to wizualne podejście nie nadaje się do manipulacji algebraicznych. W miarę jak liczby stawały się coraz powszechniejsze, ich symbole stały się prostsze. Rzymianie używali niewielkiego zakresu podstawowych znaków do reprezentowania ogromnego zakresu liczb. Jednak obliczenia przy użyciu dużych liczb były nadal skomplikowane. Nasz nowoczesny system cyfr jest dziedzictwem arabskich cywilizacji pierwszego tysiąclecia naszej ery. Wykorzystując 10 jako podstawę, znacznie ułatwia zarządzanie złożonymi manipulacjami.


Liczby naturalne

Liczby naturalne to proste liczby liczące (0, 1, 2, 3, 4, ...). Umiejętność liczenia jest ściśle związana z rozwojem złożonych społeczeństw poprzez handel, technologię i dokumentację. Jednak liczenie wymaga czegoś więcej niż tylko liczb. Obejmuje dodawanie, a więc także odejmowanie. Po wprowadzeniu liczenia operacje na liczbach również stają się częścią leksykonu - liczby przestają być prostymi deskryptorami, a stają się obiektami, które mogą się nawzajem przekształcać. Po zrozumieniu dodawania mnożenie następuje jako sposób patrzenia na sumy - ile obiektów jest w pięciu grupach po sześć? - podczas gdy dzielenie jest sposobem na opisanie operacji odwrotnej do mnożenia - jeśli trzydzieści obiektów jest podzielonych na pięć równych grup , ile obiektów jest w każdym? Ale są problemy. Co to znaczy podzielić 31 na 5 równych grup? Co to jest 1 odjąć 10? Aby nadać sens tym pytaniom, musimy wyjść poza liczby naturalne.

---

[ 124 ]

---