ROLNICTWO Egipt był krajem rolniczym, w którym większość ludności stanowili chłopi zajmujący się pracą na roli. Żyzność ziemi spowodowana powodziami Nilu zapewniła obfite plony, a głód, chociaż występował, był rzadki. Głównymi uprawami była pszenica i jęczmień, z których wytwarzano chleb i piwo, stanowiące podstawowe pożywienie ludu. Produkowano także warzywa, a winnice są atestowane. Sadziono len na płótno na odzież i uprawiano paszę dla bydła. Życie na wsi było zdominowane przez harmonogram rolniczy. Sadzenie nastąpiło po powodzi na Nilu wczesnym latem, a pod koniec sezonu wegetacyjnego chłopi byli dostępni do pracy przymusowej przez rząd. Inspektorzy rządowi ustalali wysokość podatku należnego od poszczególnych działek, a zebrane zboże magazynowano i wykorzystywano do wyżywienia pracowników rządowych, podobnie jak w Deir el-Medina. W egipskiej gospodarce barterowej do wyceny tańszych towarów używano miary pszenicy. Większość ziemi była własnością dworu królewskiego, świątyń i biurokracji, ale oprócz dużych posiadłości poświadczone są również małe działki prywatne. Większość ludności stanowili prawdopodobnie chłopi bezrolni, którzy pracowali w dużych majątkach jako dzierżawcy lub robotnicy, ale niektórzy chłopi posiadali własną ziemię w drodze dziedziczenia lub daru korony. Przedsiębiorczy rolnicy posiadali część ziemi, większą część dzierżawili od majątków i zatrudniali robotników, zatem status ludności rolniczej może być zróżnicowany.

Ruha: Duch mądrości, który upada i rodzi syna, pana ciemności. Razem tworzą potęgi tego świata. Znany również jako Ruha dQudsha, "duch święty", jak w myśli chrześcijańskiej, choć wcale nie jest święta.
Reszta: greckie anapausis. Boski odpoczynek lub spoczynek, błogosławiony stan tych, którzy cieszą się pokojem. W myśli gnostyckiej odpoczynek zarezerwowany jest dla ludzi, którzy osiągnęli gnozę. W Sekretnej Księdze Jana jest powiedziane, że Transcendentny jest w ciszy i spokoju.
Rea: Boska żona Kronosa w mitologii greckiej.
Rebouel: Kobieta ścięta, w parafrazie Sema. Być może należy to interpretować alegorycznie jako oddzielenie od powstającej cerkwi i jej praktyk chrzcielnych.
Refleksja: grecka epinoia, którą można przetłumaczyć jako "myśl, inteligencja, kreatywność". Emanacja boskiego i niebiańskiego eonu ściśle związana z Sofią w tekstach Setyjczyków. Refleksja nazywa się życiem (Zoe) i jest wysyłana jako objawiciel, aby oświecić Adama w Tajemnej Księdze Jana.

Rahab: Imię lub tytuł potwora związanego z pierwotnym morzem.

Re: Ważny egipski bóg-stwórca, ściśle powiązany z władzą królewską. Jego imię oznacza "słońce".

Reshef: bóstwo wojny i chorób, dobrze znane w starożytnej południowo-zachodniej Azji i Egipcie.

ruah: Hebrajskie określenie, które może oznaczać "oddech", "wiatr" lub "duch".

recesja : Dwa lub więcej kolejnych kwartałów spadku PKB.

rozwój zasobów: nauka o tym, jak zwiększyć zasoby i stworzyć warunki, które umożliwią lepsze wykorzystanie tych zasobów.

ryzyko: (1) Szansa, z jaką przedsiębiorca traci czas i pieniądze na biznes, który może okazać się nieopłacalny. (2) Szansa na stratę, stopień prawdopodobieństwa straty i kwota możliwej straty. standard życia: ilość towarów i usług, które ludzie mogą kupić za posiadane pieniądze.

Ruha: Dusza w języku i mitologii Mandejczyków. Ruha jest zwykle tłumaczona jako duch zgodnie z podobnymi słowami w innych językach semickich, takich jak hebrajski i arabski, ale jest to środkowy termin i odpowiednik duszy w tradycji gnostyckiej. Ruha jest personifikowana jako mandejski odpowiednik Sophii, która spada z królestwa światła do ciemności. Została kochanką własnego syna, kochanka Ur, i poczęła siedem planet i dwanaście domów zodiaku.
Rishamma: "Przywódca ludu", najwyższy stopień kapłaństwa mandejskiego. Obecnie stanowisko jest nieobsadzone.
Robert Bułgar: Inkwizytor, prawdopodobnie były katar lub były Bogomil. Był odpowiedzialny za spalenie 180 heretyków w regionie Szampanii we Francji w 1239 roku.
Robinson, James M .: (1924-2016) Akademik, znawca literatury Q i gnostyckiej, emerytowany profesor religii, Claremont Graduate University, Claremont, Kalifornia. Robinson był redaktorem naczelnym Biblioteki Nag Hammadi w języku angielskim, pierwszej publikacji zawierającej tłumaczenia wszystkich materiałów z Nag Hammadi w wydaniu dla ogółu społeczeństwa.
Roché, Déodat: (1877-1978) XX-wieczny francuski autor, który opublikował kilka książek o katarach, w tym dwutomową pracę pt. Catharism i czasopismo Cahiers d′Études Cathares.
Roeror: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył ścięgna.
Rzymian, List do: (ok. 57) Jeden z siedmiu niekwestionowanych listów Pawła i najdłuższy list Pawła. Tradycyjnie uważano, że była skierowana do wspólnoty chrześcijańskiej w Rzymie, ale mogła również służyć jako ogólne przedstawienie światopoglądu Pawła. List jest bardzo naładowany, dotyczy między innymi stosunku chrześcijaństwa do judaizmu i znaczenia wiary. Podobnie jak inne listy Pawła, List do Rzymian był interpretowany przez Walentynian, a sam Teodot i Walentyn mogli się do niego odwoływać.
Rheginos/Rheginus: gnostyk żyjący w II wieku i odbiorca Traktatu o zmartwychwstaniu, który występuje również pod nazwą List do Rheginosa, list skierowany do niego przez nieznanego pisarza w odpowiedzi na jego pytania dotyczące znaczenia zmartwychwstania.
Rhodon: teolog chrześcijański z II wieku, który debatował ze starszymi marcjonitami Apelles. Ich konfrontację opisuje Euzebiusz.
Riaramnacho: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który rządzi wszelkim impulsem do działania.
Richram: Jeden z siedmiu aniołów, którzy rządzą wszystkimi innymi aniołami, którzy aktywują ciało w Tajemnej Księdze Jana.
reinkarnacja: Reinkarnacja lub wędrówka dusz jest sugerowana w wielu systemach gnostyckich. Zwykle jest to wynikiem martwej duszy przywiązanie do świata materialnego, na przykład w systemie karpokratańskim, gdzie dusza musi przejść przez wszystkie możliwe odmiany doświadczeń, aby wydostać się z cyklu istnienia. Katarowie wierzyli w reinkarnację i wierzyli, że katar, który zmarł jako doskonały, nie będzie już musiał reinkarnować, podczas gdy wierzący katar odrodzi się jako doskonały.
Rahamim: Współczucie, szósta sefira Drzewa Życia w Kabale, znana również jako Tiferet.
Raheas: XI-wieczny misjonarz Bogomil, znany z infiltracji ortodoksyjnych klasztorów.
Rahmia: seria mandejskich modlitw, które należy odmawiać każdego dnia rano, w południe i o zachodzie słońca.
Ratson: Will, alternatywna nazwa pierwszej sefiry Drzewa Życia w Kabale.
Raymond Gros: katar, który przeszedł na katolicyzm i pomógł Inkwizycji.
Rajmund z Pereille: wyznawca katarów i pan Montségur w czasie jego oblężenia.
Raymond Roger z Foix: (zm. 1223) Brat Esclarmonde the Cathar i żonaty z Catharem, walczył za Langwedocję i był sympatyczny dla sprawy katarów.
Raymond Roger Trencavel : (1188-1209) wicehrabia Béziers i Carcassonne, sympatyzował z sprawą katarów i walczył z północnymi krzyżowcami.
Raymond Trencavel: Syn Raymonda Rogera, który próbował odzyskać Carcassonne z rąk krzyżowców, ale mu się nie udało.
Rajmund VI: (1156-1222) hrabia Tuluzy i przywódca Langwedocji; trzykrotnie ekskomunikowany i ostatecznie wywłaszczony ze swoich ziem na Soborze Laterańskim w 1215 r.
Rajmund VII: (1197-1249) hrabia Tuluzy i syn Rajmunda VI, subsydiował Inkwizycję w zamian za porozumienie pokojowe.
Rba: mandejski uthra zajmujący się czynnikami magicznymi, takimi jak egzorcyzmy i talizmany; także termin mandajski oznaczający "wielki" lub "nauczyciel".
Rebouel: kobieta w parafrazie Sema, która została zrodzona przez Zbawiciela; krzyżuje Soldasa, demoniczną personifikację fizycznego ciała Jezusa; i zostaje ścięty.
Republika Platona: (NHC VI,5) Luźne, koptyjskie tłumaczenie krótkiego fragmentu Republiki, Platona analizy idealnego społeczeństwa, znajduje się w Nag Hammadi Codex VI. Wyciąg z Księgi 9 dotyczy duszy widzianej jako wielogłowa bestia, lew i człowiek.
religie misteryjne: Inicjacyjne kulty religijne starożytnego świata hellenistyczno-rzymskiego, część intelektualnego i religijnego tła, na którym ukształtował się gnostycyzm. W niektórych kultach misteryjnych ekstatyczne zjednoczenie z bogiem było ostatecznym celem religii i środkiem do zbawienia; ten nacisk na zbawienne doświadczenie wewnętrzne jest również wspólny dla gnostycyzmu. Każdy kult misteryjny był poświęcony określonemu zestawowi bogów lub mitów. Głównymi religiami misteryjnymi były mitraizm; tajemnice eleuzyńskie; tajemnice andańskie; tajemnice orfickie i dionizyjskie; tajemnice Kybele, Attis i Sabazios; oraz tajemnice Izydy i Ozyrysa. Niektórzy uczeni sugerowali, że chrześcijaństwo, ze swoim świętym posiłkiem oraz umierającym i zmartwychwstałym bogiem, również powinno zostać uznane za religię misteryjną. Gnostyccy Naaseńczycy korzystali z mitów i pism wielu religii misteryjnych i być może uczestniczyli w pogańskich misteriach.
Ruchome i nieruchome: zaginione dzieło Bardaisana.
Rozprawa o Ósmej i Dziewiątej: (NHC VI,6) Pouczający dialog między Hermesem Trismegistusem a nienazwanym uczniem, którzy zwracają się do siebie per "ojciec" i "syn". Hermes uczy wchodzenia do ogdoady i enneady, ósmego i dziewiątego poziomu. Dyskurs zawiera barbarzyńskie imiona, sekwencje samogłosek i hymny.
Rada albigensów: (1167) odbyła się w Saint-Felix-de-Caraman pod przewodnictwem bułgarskiego biskupa, aby pomóc sformalizować organizację katarów.
Rytuały katarskie: (1240-1250) Nazwa zachowanych tekstów zawierających opisy rytuałów katarskich. Jedna wersja przetrwała po łacinie, a druga w języku prowansalskim. Teksty opisują modlitwy i inwokacje katarów oraz szczegółowo opisują rytuał consolamentum.

Rodzina Struve′ów

Struve, Friedrich Georg Wilhelm (1793-1864); Struve, Otto Wilhelm (1819-1905), syn Fryderyka; Struve, Karl Hermann (1854-1920), starszy syn Otto Wilhelm, brat Gustawa; Struve, Gustav Wilhelm Ludwig (1858-1920), młodszy syn Otto Wilhelm, brat Karola; Struve, Otto (1897-1963) [Otto Struve II], syn Gustawa.

Ramiona spiralne

Pasy gazu, pyłu i gorących młodych gwiazd, które spiralnie wychodzą z centralnych zgrubień galaktyk spiralnych i spiralnych z poprzeczką. Najbardziej widocznymi cechami ramion spiralnych są gromady i asocjacje gwiazd typu O i B (wysoce jasne gwiazdy o wysokiej temperaturze) oraz obszary HII (jasne mgławice), z których oba wskazują na niedawne i trwające formowanie się gwiazd. Przy długości fali radiowej ramiona spiralne można zidentyfikować, mierząc rozmieszczenie neutralnych chmur wodoru, które promieniują na długości fali 21 cm, oraz chmur molekularnych. Obserwacje w podczerwieni ujawniają obłoki ciepłego pyłu ogrzewane przez nowo utworzone gwiazdy wzdłuż ramion spiralnych. W niektórych galaktykach (spirale "wielkiego projektu") ramiona spiralne są długie, wąskie i dobrze zdefiniowane, w innych (spirale "kłaczkowate") są bardziej zbite i pofragmentowane, składają się z dużej liczby krótszych segmentów ramion. W naszej własnej galaktyce, Drodze Mlecznej, pasma pyłu pochłaniają światło gwiazd i uniemożliwiają astronomom optycznym dostrzeżenie gwiazd w płaszczyźnie galaktyki z odległości znacznie przekraczających około 10 000 lat świetlnych. Niemniej jednak można zobaczyć wystarczającą liczbę asocjacji O, B i regionów HII, aby zidentyfikować ramiona spiralne w sąsiedztwie Słońca. Obserwacje emisji na falach radiowych i milimetrowych z chmur wodorowych, aw szczególności z chmur molekularnych, ujawniają ogólną strukturę spiralną. Spiralny wzór naszej galaktyki składa się z dwóch lub więcej głównych ramion i kilku krótszych segmentów, z których jeden - ramię Oriona lub "ostroga" - zawiera Słońce. Ramię Strzelca, które obejmuje gwiazdy i obłoki międzygwiezdne, które leżą w ogólnym kierunku konstelacji Strzelca, leży bliżej centrum Galaktyki niż ramię Oriona, a ramię Perseusza leży dalej. Galaktyka NGC 4622, sfotografowana przez Kosmiczny Teleskop Hubble′a w 2002 roku, wydaje się obracać w kierunku przeciwnym do oczekiwanego. Obrót zgodnie z ruchem wskazówek zegara jest zagadkowy ze względu na kierunek, w którym skierowane są zewnętrzne ramiona spiralne. Większość galaktyk spiralnych ma ramiona gazu i gwiazd, które podążają za nimi, gdy się obracają, ale ta galaktyka ma dwa wiodące zewnętrzne ramiona, które wskazują kierunek obrotu galaktyki zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Aby dodać do zagadki, NGC 4622 ma również tylne ramię wewnętrzne, które jest owinięte wokół galaktyki w kierunku przeciwnym do jej obrotu. Astronomowie podejrzewają, że NGC 4622 oddziałała z inną galaktyką, ponieważ jej dwa zewnętrzne ramiona są przekrzywione, co oznacza, że coś ją zakłóciło. NGC 4622 mogła pochłonąć małą galaktykę towarzyszącą. Jądro galaktyki dostarcza dodatkowych dowodów na połączenie NGC 4622 z mniejszą galaktyką. Ta informacja może być kluczem do zrozumienia niezwykłej wiodącej rms.

Rozbłyski słoneczne: związek z koronalnymi wyrzutami masy

ROZBŁYSKI SŁONECZNE i SŁONECZNE WYRZUCENIA MASY KORONALNEJ zostały powiązane z aktywnością geomagnetyczną, taką jak AURORA, interferencja radiowa i "burze geomagnetyczne" powodowane przez duże prądy przepływające przez ziemską magnetosferę. Oba są również związane z dużymi strumieniami cząstek energetycznych ("zdarzeniami protonowymi") w przestrzeni bliskiej Ziemi. Są to jednak różne rodzaje imprez. Rozbłyski słoneczne to nagłe, intensywne wzrosty jasności poszczególnych cech Słońca. Obserwowano je od ponad wieku w świetle widzialnym i można je wykryć za pomocą radioteleskopów. Wraz z pojawieniem się obserwacji kosmicznych rozbłyski obserwowano w całym krótkim zakresie widma elektromagnetycznego, od ultrafioletu po promienie gamma. Rozbłyski pojawiają się, gdy małe, intensywne obszary słonecznego pola magnetycznego ulegają reorganizacji, nagle uwalniając energię do słonecznej plazmy koronalnej i chromosferycznej. W środowisku kosmicznym bliskim Ziemi rozbłyski powodują natychmiastowe zwiększenie strumienia promieniowania jonizującego, takiego jak wysokoenergetyczne elektrony (promienie β), protony i fotony (promienie γ). Są one również skorelowane z opóźnionymi efektami geomagnetycznymi na Ziemi: zorza polarna i tymczasowy ruch ziemskiego pola magnetycznego są częściej obserwowane trzy dni po rozbłysku słonecznym niż w innym czasie. Ten czas opóźnienia odpowiada czasowi przejścia powolnego WIATRU SŁONECZNEGO, który rozchodzi się od Słońca z prędkością ˜400 km s^-1. Jednak nie wszystkie rozbłyski są związane z zorzą polarną lub burzami geomagnetycznymi; a niektóre zorze występują nawet bez poprzedzającego rozbłysku słonecznego. Koronalne wyrzuty masy (CME) to erupcje dużych, masywnych ciał plazmy z korony. CME mogą obejmować 120°szerokości lub długości geograficznej słonecznej i obejmować do 10¹⁶ gramów (10¹⁰ ton metrycznych). Zostały odkryte dopiero po wynalezieniu CORONAGRAFA, a szczegółowo zbadane dopiero po pojawieniu się SKYLAB i innych kosmicznych koronografów, takich jak koronograf Solar Maximum Mission, a ostatnio koronograf LASCO na pokładzie statku kosmicznego SOHO. Koronalne wyrzuty masy są skorelowane z rozbłyskami, ale wydają się być ściślej związane z odrywaniem WŁÓKN od powierzchni Słońca. Ponieważ tylko połowa powierzchni Słońca jest widoczna w danym momencie, połowa wszystkich CME pochodzi z drugiej strony Słońca. Około połowy obserwowanych CME można przypisać zniknięciu włókna lub wypukłości na widocznym dysku Słońca; statystyki te wskazują, że wszystkie CME pochodzą z włókien. Sekwencje obrazów w ultrafiolecie o wysokiej rozdzielczości z satelity Transition Region i Coronal Explorer (TRACE) oraz z instrumentu SOHO/EIT pokazały, że "odrywanie się" włókna ma kluczowe znaczenie dla powstawania CME. Związek między rozbłyskami a CME nie jest przypadkowy. Koronalne wyrzuty masy wydają się być spowodowane niestabilnościami na dużą skalę w strukturach magnetycznych (włóknach) o rozmiarach do 300 000 km, podczas gdy rozbłyski są spowodowane niestabilnościami na mniejszą skalę, które powodują nagłe ponowne połączenie linii pola w bardzo małych (<1000 km) objętościach . Odrywanie się włókien i związana z nim reorganizacja pola powoduje dodatkowe miejscowe naprężenia w polu magnetycznym, które czasami mogą wywołać rozbłysk; a rozbłyski powodują rekonfiguracje pola, które mogą wywołać niestabilności na dużą skalę. Który (jeśli którykolwiek) z tych mechanizmów jest poprawny, jest obecnie nieznany.

Rzeźbiarz

(Rzeźbiarz; skrót Scl, gen. Sculptoris; powierzchnia 475 st. kw.). Południowa konstelacja, która leży między Wielorybem a Feniksem i kończy się o północy pod koniec września. Został wprowadzony jako Apparatus Sculptoris (Warsztat Rzeźbiarza) przez francuskiego astronoma Nicolasa Lde Lacaille (1713-1762), który sporządził mapy południowego nieba w latach 1751-1722. Niepozorna konstelacja, najjaśniejszą gwiazdą w Sculptor jest ? Sculptoris o jasności 4,3mag. Do interesujących gwiazd w Sculptor należą ? Sculptoris, układ podwójny z bladożółtymi (F2) i żółtymi (G9) składnikami, jasności 5,4 i 8,8 magnitudo, separacja 4,9″, okres około 1200 lat, oraz R Sculptoris, bardzo czerwona (C6) półregularna zmienna gwiazda (zakres 9,1-12,9, okres około 370 dni). Inne interesujące obiekty to NGC 288, gromada kulista 8mag, Galaktyka Karłowata Rzeźbiarza (ESO 351-G30), szeroko rozproszona sferoidalna galaktyka karłowata w Grupie Lokalnej, odległa o około 260 000 lat świetlnych, NGC 253 i NGC 55, 8. galaktyki spiralne skierowane krawędzią wielkości (obie członkinie grupy Sculptor, która jest najbliższym zbiorem galaktyk do Grupy Lokalnej, odległa o około 12 milionów lat świetlnych) oraz Galaktyka Koło Wozu (ESO 350-G400), galaktyka pierścieniowa o jasności czternastej magnitudo z słabymi, promienistymi "szprychami" będącymi świadkami poprzedniej kolizji. Południowy biegun galaktyczny znajduje się w Rzeźbiarzu.

Radioastrofizyczne Obserwatorium Dominium

Dominion Radio Astrophysical Observatory rozpoczęło działalność w 1959 r., a w 1970 r. dołączyło do KRAJOWEJ RADY BADAWCZEJ. W 1975 r. stało się częścią Instytutu Astrofizyki Herzberga. W pobliżu Penticton w Kolumbii Brytyjskiej znajduje się 26-metrowy radioteleskop, siedmioantenowy teleskop syntezujący na 600 m linii bazowej i dwa teleskopy przeznaczone do monitorowania słonecznego strumienia radiowego na 10,7 cm. Ta część Instytutu wspiera również rozwój korelatorów i projektowanie przyszłych radioteleskopów.

Ruch dzienny

Pozorny dzienny ruch ciała niebieskiego po niebie ze wschodu na zachód, spowodowany osiowym obrotem Ziemi. Ruch dobowy powoduje, że gwiazdy wydają się kreślić kręgi wyśrodkowane na biegunach niebieskich. Dla obserwatora z północnego lub południowego bieguna Ziemi dobowy ruch gwiazd odbywa się po okręgach równoległych do horyzontu, podczas gdy widziane z równika gwiazdy wyznaczają ścieżki, które przecinają horyzont pod kątem prostym. Ogólnie rzecz biorąc, łuki, wzdłuż których wydają się poruszać gwiazdy, przecinają horyzont pod kątem równym 90° minus szerokość geograficzna obserwatora.

Ruch bezpośredni

Ruch kątowy w dominującym kierunku, znany również jako ruch postępowy (w przeciwieństwie do ruchu wstecznego w przeciwnym kierunku). Ruch ciała w Układzie Słonecznym, albo obrót osiowy, albo obrót orbitalny, jest prosty, jeśli odbywa się w tym samym kierunku, co obrót Słońca: przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, patrząc z bieguna północnego Słońca. Większość obiektów Układu Słonecznego wykazuje ruch prosty, który jest reliktem ruchu wirującego dysku materii, z którego powstało Słońce i planety. Ciała na bezpośrednich orbitach mają nachylenie orbity mniejsze niż 90° ciała obracające się bezpośrednio mają nachylenia osiowe mniejsze niż 90°. Wszystkie główne planety, większość satelitów planetarnych, asteroidy z wyjątkiem kilku i większość komet mają orbity bezpośrednie. Spośród głównych planet Merkury, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn i Neptun obracają się w sensie bezpośrednim. Większość satelitów obraca się bezpośrednio; rotacje asteroid i komet są znane tylko w niewielkiej liczbie przypadków. Termin ten jest również używany do określenia regularnego ruchu ciał Układu Słonecznego z zachodu na wschód na sferze niebieskiej.

Rotacja różnicowa

Zmiana wraz z szerokością geograficzną kątowej szybkości obrotu Słońca. Na podstawie badań ruchu plam słonecznych po dysku słonecznym, przeprowadzonych w latach 1853-1861, angielski astronom Richard Carrington (1826-75) wykazał, że prędkość obrotu kątowego powierzchni Słońca maleje, a okres rotacji wydłuża się wraz ze wzrostem szerokości geograficznej północnej lub na południe od równika słonecznego. Chociaż plamy słoneczne są rzadko obserwowane na szerokościach geograficznych znacznie większych niż około 30?, pomiary szybkości rotacji w szerokim zakresie szerokości geograficznych można uzyskać, mierząc przesunięcia Dopplera w długościach fal linii widmowych w różnych punktach Słońca. Ostatnie dane obserwacyjne wskazują, że gwiezdny okres rotacji fotosfery zwiększa się z 24,8 dnia na równiku słonecznym do 26,1 dnia na 30? szerokości geograficznej, około 31 dni na 60? szerokości geograficznej i około 35 dni na biegunach. struktura i ruchy wnętrza Słońca) wskazuje, że rotacja różnicowa rozciąga się aż do podstawy strefy konwekcyjnej, która znajduje się na głębokości równej 29% promienia Słońca, ale poniżej tego poziomu wnętrze Słońca ma niemal jednorodną okres rotacji poniżej 27 dni.

Różnicowanie

Proces, w wyniku którego ciało planetarne (planeta stała lub główny satelita) uzyskuje strukturę warstwową z gęstymi materiałami w środku, w jądrze i mniej gęstymi materiałami w pokrywającym je płaszczu i skorupie. Ciało, które powstało w wyniku akrecji, ma jednorodny skład, z materiałami o różnej gęstości rozmieszczonymi równomiernie w całej jego objętości. Aby jego materiały składowe zaczęły się oddzielać, wnętrze ciała musi zacząć się topić. Ciepło potrzebne do topienia pochodzi z wielu źródeł. Obejmują one kompresję grawitacyjną (temperatura wzrasta wraz z ciśnieniem, nagrzewanie środka), energię kinetyczną dalszych uderzeń (która zamienia się w energię cieplną, ogrzewając powierzchnię), nagrzewanie radiogeniczne (energia uwalniana podczas rozpadu pierwiastków promieniotwórczych, nagrzewająca całe ciało) oraz siły pływowe (wywierane przez planetę na satelicie, deformujące go i tym samym ogrzewające wnętrze). Gdy ciało jest przynajmniej częściowo stopione, gęste materiały mogą zacząć grawitować w kierunku centrum, gdzie tworzą rdzeń, podczas gdy mniej gęste materiały zaczynają unosić się w kierunku powierzchni, gdzie tworzą płaszcz i skorupę. Różnicowanie jest więc napędzane przez grawitację, która również odgrywa rolę w topieniu, które to umożliwia, więc proces ten może zachodzić tylko w ciałach, które urosły wystarczająco duże. Temperatura, w której może rozpocząć się topnienie, zależy od temperatury topnienia materiałów składowych ciała. Zróżnicowanie planet typu ziemskiego zwykle rozpoczynało się od utworzenia jądra. Po stopieniu w środku, gęsty materiał (w przypadku Ziemi, głównie żelazo i nikiel) dość szybko segregowałby się w kierunku środka. Energia potencjalna grawitacji uwolniona przez formowanie się jądra zostałaby przekształcona w wystarczającą ilość ciepła, aby stopić wszystkie leżące nad nią warstwy, tworząc skalisty płaszcz. Po tej początkowej fazie, gdy zewnętrzne warstwy zestalały się, gdy ciepło zostało wypromieniowane w przestrzeń, inne czynniki odegrały większą rolę. Ogrzewanie radiogeniczne w płaszczu spowodowało częściowe stopienie, tworząc kieszenie lżejszej magmy, która wynurzyła się na powierzchnię, wybuchając jako wulkany, proces, który trwa nadal na Ziemi i, całkiem prawdopodobnie, na Wenus. Uderzenia, szczególnie w okresie znanym jako późne ciężkie bombardowanie, które zakończyło się około 3,9 miliarda lat temu, dostarczyły energii do stopienia całej powierzchni, tworząc globalne oceany magmy, w których lżejsza materia utworzona w wyniku segregacji chemicznej wypływała na powierzchnię (w bardzo podobny sposób jak żużel tworzy się na szczycie wielkiego pieca), zestalać się w postaci skorupy. Uważa się, że większe satelity w zewnętrznym Układzie Słonecznym również uległy zróżnicowaniu. W przypadku galileuszowych satelitów Jowisza ogrzewanie pływowe mogło równie dobrze być czynnikiem przyczyniającym się na pewnym etapie ich wewnętrznej ewolucji. Uważa się, że Io, Europa i Ganimedes są w pełni zróżnicowane, z przeważnie żelaznymi rdzeniami otoczonymi krzemianowymi płaszczami (w przypadku Io stopionymi) i skorupą lodową, Ganimedes ma dodatkowo znaczny lodowy płaszcz zewnętrzny. Uważa się, że najbardziej odległa z czterech, Callisto, ma tylko częściowo zróżnicowane wnętrze skały i lodu. Średniej wielkości lodowe satelity Saturna i Urana mogły równie dobrze doświadczyć różnicowania, głównie poprzez ogrzewanie radiogeniczne i pływowe. Byłoby to możliwe dzięki powstaniu tak zwanego eutektycznego stopu amoniaku i wody, który topi się w temperaturze zaledwie 176 K i zachowuje się w panujących warunkach raczej jak magma na Ziemi. Uważa się, że dziwna powierzchnia Mirandy była częściowo wynikiem niepełnego zróżnicowania, które dotyczyło tylko niektórych części powierzchni. W pasie asteroid Westa jest jedynym obiektem, w przypadku którego istnieją dobre dowody na występowanie różnicowania i który przetrwał nienaruszone katastrofalne zderzenia, które całkowicie zniszczyły inne zróżnicowane ciała, tworząc na przykład asteroidy klasy Mand R i meteoryty jonowe.

Rok świetlny (l.y.)

Jednostka miary odległości równa odległości przebytej przez promień światła w próżni w ciągu jednego roku. Ponieważ światło porusza się z prędkością 299 792 458 m s-1 (186 282 mil s-1), odległość ta odpowiada 9,46?1012 km (tj. 9,46 miliona milionów km) lub 63 240 jednostkom astronomicznym. Jednostka jest powszechnie używana do wyrażania dużych odległości we wszechświecie i reprezentuje czas potrzebny promieniowi światła na pokonanie tych odległości. Około 3,262 lat świetlnych to jeden parsek.

Rodzina Hirayama

Dowolna z kilku grup asteroid, z których każdy ma podobne elementy orbity, w szczególności bardzo podobną półoś wielką i nachylenie orbity. Przypuszcza się, że te podobieństwa wskazują, że członkowie określonej rodziny Hirayama mają wspólne pochodzenie w kolizyjnym rozpadzie dużego ciała macierzystego. Na istnienie takich grup po raz pierwszy zwrócił uwagę Kiyotsugu Hirayama w 1918 roku. Z dużą dozą pewności zidentyfikowano kilkadziesiąt rodzin Hirayama. Widmowe podobieństwa w obrębie niektórych rodzin potwierdzają ideę wspólnego pochodzenia. Dotyczy to najliczniejszych rodzin. Na przykład rodzina Themis krąży po orbicie 3,13 AU z nachyleniem 1?. Ma kilku głównych członków, w tym Temidę o średnicy 228 km (24) i wiele mniejszych członków, z których wszystkie są obiektami typu C o niskim albedo (węglisty chondryt). Istnieją jednak rodziny, które zawierają różne typy: na przykład rodzina Alexandra krąży między 2,6 a 2,7 AU z nachyleniem od 11? do 12?, ale ma członków typu C, G i T - trudnych do pogodzenia z początkiem jako pojedynczym obiektem.

Region H I

Obłok materii międzygwiazdowej składający się głównie z neutralnych atomów wodoru. "Neutralny" oznacza niezjonizowany - każdy atom wodoru składa się z protonu i jego samotnego elektronu; to właśnie sugeruje "H I" (wymawiane "H jeden"). W regionach H II ("H dwa") wodór jest zjonizowany, a każdy atom utracił swój elektron. Pod względem masy i objętości neutralny wodór stanowi około połowy całej materii międzygwiazdowej. Typowy region H I ma średnicę 15-20 lat świetlnych i zawiera 50 mas Słońca wodoru w temperaturze około 100 K. Regiony H I nie emitują światła widzialnego, ale są wykrywalne dzięki emisji radiowej o długości fali 21 cm (częstotliwość około 1420 GHz). To tak zwane promieniowanie 21 cm umożliwiło po raz pierwszy odwzorowanie kształtu naszej Galaktyki w połowie XX wieku: neutralny wodór jest obecny w dysku Galaktyki, skoncentrowany w ramionach spiralnych, a promieniowanie 21 cm ma niewielki wpływ przez interwencję materii międzygwiezdnej. Regiony H I zostały również wykryte w innych galaktykach spiralnych i nieregularnych, chociaż są one w dużej mierze nieobecne w galaktykach eliptycznych.

Rodzina komet

Grupa komet o zasadniczo podobnych elementach orbitalnych. Rozkład aphelii członków grupy komet osiąga szczyt przy wartości odpowiadającej odległości określonej głównej planety od Słońca. Perturbacje tej planety były odpowiedzialne za zmianę różnych pierwotnych orbit komet na te, które obecnie zajmują. Kiedyś uważano, że wszystkie główne planety posiadają rodziny komet. Tylko rodzina komet Jowisza jest obecnie uznawana za prawdziwą, a komety Saturna, Urana i Neptuna są wyjaśniane w kategoriach rezonansów orbitalnych z Jowiszem. Sama rodzina komet Jowisza zawiera ponad dwie trzecie wszystkich komet oficjalnie uznanych za krótkookresowe. Przykładem niedawno przechwyconej przez Jowisza komety do swojej rodziny jest 16P/Brooks 2, która w 1886 roku minęła zaledwie dwa promienie Jowisza od planety, co zmieniło jej okres z około 30 lat na 7 lat. Orbity rodziny komet Jowisza nieustannie się zanikają, a członkowie są ostatecznie wyrzucani z Układu Słonecznego przez grawitacyjną "procę" lub zakłócane przez pływy. Świeże zdobycze uzupełniają zapasy.

Równik niebieski

Koło wielkie na sferze niebieskiej otrzymane przez przecięcie się z kulą płaszczyzny równika ziemskiego. Kiedy Słońce leży w płaszczyźnie, dzień i noc są wszędzie równej długości. Znane jako równonoc, zdarza się to dwa razy w roku, kiedy Słońce znajduje się w jednym z dwóch punktów

Rak

(Krab; w skrócie Cnc, dopełniacz Cancri; powierzchnia 506 stopni kw.) Północna konstelacja zodiakalna, która leży między Bliźniętami a Lwem, a kulminuje o północy pod koniec stycznia. Przedstawia kraba, którego w mitologii greckiej Herkules zmiażdżył podczas walki z wielogłową Hydrą. Nazwa α Cancri, jej najjaśniejszej gwiazdy, to Acubens, co pochodzi od arabskiego słowa oznaczającego "pazur". Najjaśniejsze gwiazdy Raka zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest. Niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Raku to β Cancri o jasności 3,5 magnitudo, δ Cancri (Asellus Australis) o jasności 3,9 magnitudo i ι Cancri, szeroka gwiazda podwójna z żółtymi (G8) i niebieskawo-białymi (A3) składnikami, jasności 4,0 magnitudo i 6,6, rozdział 30″. Inną interesującą gwiazdą jest ζ Cancri (Tegmine), poczwórny układ złożony z dwóch żółtych (F8 i G5) składowych, jasności 5,4 i 6,0, separacja 0,6″, okres 59,7 lat, z trzecim składnikiem, również żółtym (F9), magnitudo 6.2, separacja 6.2″, która obraca się wokół pozostałych w około 1150 lat, oraz czwarty, niewidoczny składnik, który, jak się uważa, obraca się wokół trzeciego w ciągu około 17,6 lat. Konstelacja zawiera również gwiazdę zmienną typu Mira R Cancri (zakres 6,1-11,8, okres około 362 dni). W połowie odległości i nieco na zachód od γ i δ Cancri znajduje się Praesepe (Ul lub Żłóbek; M44, NGC 2632), jedna z najwspanialszych otwartych gromad gwiazd na niebie, która w odległości około 160 szt. widoczne dla nieumarłych oczu jako słaba mglista plama. Inną interesującą gromadą otwartą jest M67 (NGC 2682), która zawiera około 200 gwiazd między ósmą a czternastą magnitudo.

Rozszerzający się wszechświat

Wszechświat, który rozszerza się z czasem. Chociaż możliwość została podniesiona wcześniej w ramach prac teoretycznych przeprowadzonych przez Willema de Sittera (1872-1934), Aleksandra Friedmanna (1888-1925) i księdza Georgesa Lemaître′a (1894-1966), fakt, że nasz wszechświat się rozszerza, był pierwszym zademonstrowany obserwacyjnie w 1929 r. przez Edwina P. Hubble′a (1889-1953), poprzez jego pomiary przesunięć ku czerwieni w widmach galaktyk. W naszym rozszerzającym się wszechświecie każda galaktyka (lub gromada galaktyk) oddala się od każdej innej, a szybkość recesji jednej galaktyki względem drugiej zależy od odległości między nimi. Jeśli pominie się ruchy wywołane lokalnymi skupieniami masy, galaktyki i gromady zachowują się tak, jakby znajdowały się w spoczynku w rozszerzającej się przestrzeni. Użyteczną analogią jest rozważenie, że cała trójwymiarowa przestrzeń jest reprezentowana przez (dwuwymiarową) powierzchnię balonu i przedstawienie galaktyk i gromad przez plamki przyklejone do tej powierzchni. Gdy balon się rozszerza, każda "galaktyka" oddala się od każdej innej, ale nie ma unikalnego centrum tego rozszerzenia (każda kropka jest równoważna każdej innej, a powierzchnia balonu nie ma środka).

Równonoc

Chwila, w której Słońce przecina równik niebieski; Słońce znajduje się wówczas pionowo nad równikiem, a dzień i noc mają taki sam czas trwania w każdym punkcie powierzchni Ziemi. Pozorna roczna droga Słońca po sferze niebieskiej jest nachylona do równika niebieskiego i przecina go w dwóch punktach. Terminy równonoc wiosenna i do tych punktów stosuje się równonoc jesienną. Pozycje gwiazd są mierzone we współrzędnych niebieskich w oparciu o konkretną równonoc wiosenną, np. równonoc z roku 2000. Tak więc słowo "równonoc" użyte w kontekście pozycji gwiazdy definiuje używany układ współrzędnych.

Równanie czasu

Równanie określające różnicę między pozornym czasem słonecznym (lub czasem zegara słonecznego) a czasem średnim. Zatem:

równanie czasu (E) = pozorny czas słoneczny (AT) - czas średni (MT).

Dodatnia wartość E oznacza, że czas pozorny wyprzedza czas średni. Ujemna wartość E oznacza, że pozorny czas jest opóźniony w stosunku do czasu średniego. Różnica wynika z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ Ziemia porusza się wokół Słońca po orbicie eliptycznej, kiedy Ziemia znajduje się w pobliżu peryhelium, porusza się szybciej niż w pobliżu aphelium; w konsekwencji pozorny ruch Słońca względem gwiazd tła jest szybszy w pobliżu peryhelium niż w pobliżu aphelium. Ta zmiana pozornego ruchu Słońca wpływa na długość pozornego dnia słonecznego. Po drugie, chociaż pozorny ruch Słońca odbywa się wzdłuż ekliptyki, zmiana długości pozornego dnia słonecznego zależy od dziennej zmiany rektascensji Słońca. Ta zmiana RA jest równa rzutowi ruchu ekliptyki Słońca na równik niebieski i jest maksymalna w pobliżu przesilenia, a minimalna w pobliżu równonocy. W wyniku połączenia tych dwóch efektów, średni czas i pozorny czas słoneczny mogą różnić się nawet o 16,3 minuty. Czas pozorny wyprzedza czas średni między około 16 kwietnia a około 15 czerwca i ponownie między około 2 września a około 26 grudnia, różnica osiąga maksima około 3,75 i 16,3 min odpowiednio 15 maja i 4 listopada. Pozorny czas pozostaje w tyle za średnim czasem w pozostałej części roku, różnica osiąga maksimum 14,3 minuty i 6,3 minuty odpowiednio 12 lutego i 27 lipca.

Radioteleskop Effelsberga

Radioteleskop o średnicy 100 m jest obsługiwany przez MAX-PLANCK-INSTITUT FU¨ RRADIOASTRONOMIE od 1972 roku w pobliżu Effelsberg w Niemczech. Teleskop jest w pełni sterowalny, a jego pionierska "homologiczna" konstrukcja minimalizuje deformacje grawitacyjne zależne od wysokości, umożliwiając rutynowe obserwacje na falach o długości zaledwie 6 mm. Programy naukowe obejmują badania kontinuum o wysokiej czułości, szeroko zakrojone badania polaryzacji naszych własnych i zewnętrznych galaktyk, badania pulsarów oraz atomową i molekularną spektroskopię liniową. Teleskop często uczestniczy w obserwacjach VLBI.

Rok Galaktyczny

Termin używany czasem do opisania okresu obiegu Słońca wokół centrum Galaktyki, około 225 milionów lat.

Ryle, Sir Martin (1918-84)

Brytyjski radioastronom, laureat Nagrody Nobla (1974) za pionierskie badania w dziedzinie radioastrofizyki, w szczególności za wynalezienie techniki syntezy apertury. Podczas II wojny światowej pracował nad rozwojem radaru i dołączył do Cavendish Laboratory w Cambridge, gdzie został profesorem. W 1972 roku został mianowany Królewskim Astronomem, co było pierwszym takim mianowaniem na honorowe stanowisko niezwiązane z Królewskim Obserwatorium. Wynalazł interferometrię radiową i wyznaczył dokładne pozycje i strumienie dla źródeł radiowych. Doprowadziło to do identyfikacji wielu źródeł z galaktykami, które można było badać w świetle widzialnym, ujawniając ich naturę. Skompilował katalogi źródeł radiowych, które dostarczyły zbioru informacji statystycznych o liczbie źródeł o słabszych i słabszych strumieniach (a tym samym coraz większych odległościach), które dowiodły, że wszechświat ewoluował, tj. rozpoczął się od Wielkiego Wybuchu. Był to pierwszy z kilku niemal śmiertelnych ciosów dla wiarygodności modelu stanu stacjonarnego, bronionego przez jego kolegę z Cambridge, FRED HOYLE′a, zanim teoria została dokończona przez odkrycie mikrofalowego promieniowania tła. Ryle wynalazł syntezę apertury, dzięki której interferometr obracający się na Ziemi mógłby wypełnić aperturę wirtualnego dużego radioteleskopu. Stworzyło to metodę, dzięki której radioastronomowie mogą uzyskać niezrównaną rozdzielczość kątową, badając na przykład zjawiska w pobliżu centralnych czarnych dziur w galaktykach radiowych.

Russell, Henry Norris (1877-1957)

Astronom, urodzony w Oyster Bay w stanie Nowy Jork, prawie całe życie spędził pracując na Uniwersytecie Princeton. Badał spektroskopowo zaćmieniowe gwiazdy podwójne, aby określić masy ich gwiazd składowych. Początkowo współpracując z brytyjskim astronomem Hinksem w Cambridge, zaczął mierzyć paralaksy gwiazd i wykreślając wielkości bezwzględne gwiazd, których odległość w ten sposób zmierzył, w odniesieniu do ich typów widmowych, znalazł korelację znaną obecnie jako ciąg główny Hertzsprunga - Diagram Russella. Rozróżniał gigantyczne gwiazdy i karły. Zaproponował, że gwiazdy ochładzają się zgodnie z tą korelacją. Ta teoria ewolucji gwiazd została zastąpiona, ale diagram H - R nadal dostarcza narzędzia do testowania teorii ewolucji gwiazd. Russell zastosował teorię jonizacji MEGHNAD SAHA do gwiezdnych atmosfer i określił obfitość pierwiastków w gwiazdach, w tym, po pracach fundamentowych CECILII PAYNEGAPOSCHKIN, wielką obfitość wodoru. W teorii budowy gwiazd wykazał, że rozmiar, temperaturę itp. gwiazdy na każdym etapie jej ewolucji można określić wyłącznie na podstawie jej masy, składu chemicznego i wieku (twierdzenie Vogta-Russella).

Rosyjska Agencja Lotnictwa i Kosmosu

Rosyjska Agencja Kosmiczna (RKA) została utworzona 25 lutego 1992 roku dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Powstał po rozpadzie byłego Związku Radzieckiego i rozwiązaniu sowieckiego programu kosmicznego. RKA korzysta z technologii i miejsc startowych, które należały do byłego radzieckiego programu kosmicznego. Obejmuje to opłatę dla Kazachstanu za korzystanie z kosmodromu Bajkonur. Oficjalne obowiązki RKA zostały skodyfikowane w sierpniu 1993 r. W ustawie Federacji Rosyjskiej o kosmosie. Określa politykę państwa w zakresie badań i eksploracji kosmosu w celach pokojowych oraz realizacji federalnego programu kosmicznego. Obejmuje to promocję interesów Rosji na międzynarodowej arenie kosmicznej. RKA sprawuje scentralizowaną kontrolę nad rosyjskim cywilnym programem kosmicznym, w tym wszystkimi załogowymi i bezzałogowymi lotami kosmicznymi. Agencja nadzoruje obecnie rosnącą liczbę umów dwustronnych i wielostronnych z innymi krajowymi agencjami kosmicznymi, m.in. program Shuttle-Mir i Międzynarodowa Stacja Kosmiczna. Od 1994 roku agencja zyskała większą władzę nad rosyjskimi koncernami przemysłowymi. Na mocy dekretu rządowego z 1994 r. do RKA przekazano 38 przedsiębiorstw przemysłu rakietowego i kosmicznego. W 1998 r. RKA uzyskała kontrolę nad 38 kolejnymi spółkami państwowymi i federalnymi udziałami w 22 spółkach akcyjnych. 11 marca 1999 r. ogłoszono, że RKA przejmie kontrolę nad 350 firmami przemysłu lotniczego i zmieni nazwę na "Rosyjską Agencję Lotnictwa i Kosmosu".

Rubin, Vera Cooper (1928-2016)

Astronomka, urodzona w Filadelfii, pracowała w Instytucie Carnegie nad problemami badań pozagalaktycznych, w tym nad ciemną materią, która stanowi główny składnik galaktyk i ujawnia swoje istnienie poprzez oddziaływanie grawitacyjne na ich gwiazdy.

Rue, Warren de la (1815-89)

Urodzony na Guernsey, astronom w Kew Observatory, pionier astrofotografii. Podczas całkowitego zaćmienia Słońca w 1860 r. wykazał, że protuberancje widoczne na krawędzi Słońca i Księżyca były niezależne od ruchu Księżyca, a tym samym przydatków Słońca.

Rossi X-ray Timing Explorer (RXTE/Explorer 69)

Misja NASA polegająca na badaniu zmian emisji promieniowania rentgenowskiego w skali czasowej od mikrosekund do lat. Nazwany na cześć pioniera astronomii rentgenowskiej Bruno B Rossi, byłego profesora fizyki w Massachusetts Institute of Technology. Wystrzelony w grudniu 1995 r. Posiada proporcjonalną tablicę liczników i wysokoenergetyczny eksperyment pomiaru czasu w promieniowaniu rentgenowskim do badania zwartych obiektów w zakresie energii 2-200 KeV. Posiada również All Sky Monitor, który skanuje ponad 70% nieba na każdej orbicie. Kluczową cechą jest elastyczność operacji dzięki szybkiemu wskazywaniu, dużej szybkości przesyłania danych i prawie ciągłemu odbieraniu danych. Odkrył milisekundowe pulsary rentgenowskie i impulsy rentgenowskie o wysokiej częstotliwości z gwiazd neutronowych w układach podwójnych.

Rossi, Bruno Benedetto (1905-93)

Fizyk promieniowania kosmicznego, urodzony w Wenecji, Rossi studiował i pracował we Włoszech, dopóki reżim faszystowski go nie zwolnił. Zajmował stanowiska w Europie i dołączył do Laboratorium Los Alamos w Nowym Meksyku, aby opracować bombę atomową. Został profesorem na MIT. Opracował obwód koincydencji Rossiego, który rejestrował jednoczesne występowanie impulsów elektrycznych w promieniu kosmicznym i innych detektorach w celu odróżnienia rzeczywistych zdarzeń od szumu. Badał naturę i energie promieni kosmicznych i umieścił detektory w kosmosie do badań promieni kosmicznych, odkrywając za pomocą satelity Explorer X w 1961 roku magnetopauzę, granicę zawierającą ziemskie pole magnetyczne. Wraz z RICCARDOGIACCONIm wystrzelił rakietę do wykrywania kosmicznego promieniowania rentgenowskiego (z Księżyca), która przypadkowo odkryła za Księżycem źródło promieniowania rentgenowskiego Scorpius X-1, które zostało odkryte jako pierwsze. Jego imieniem nazwano satelitę do astronomii rentgenowskiej , Rossi X-ray Timing Explorer (RXTE).

ROSAT (satelita Röntgen)

Niemiecko-amerykańsko-brytyjskie obserwatorium rentgenowskie ROSAT zostało wystrzelone na orbitę kołową o długości 550 km w czerwcu 1990 roku. Zawierało ono dwa teleskopy obrazujące pracujące w miękkim promieniowaniu rentgenowskim (0,1-2,4 keV) i ekstremalnym UV (EUV) (006- 0,2 keV). Teleskop rentgenowski składał się z czterech zagnieżdżonych lusterek Woltera typu I. Produkcja luster rentgenowskich - największych i najdokładniejszych w tamtych czasach - była pionierem w zastosowaniu Zerodur (ceramika o zerowej rozszerzalności cieplnej) i wyjątkowo niskiej chropowatości powierzchni (0,25 nm rms). W ognisku teleskopu znajdowały się dwa proporcjonalne liczniki czułe na pozycję (PSPC, 20 sekund łuku) i jeden przetwornik obrazu o wysokiej rozdzielczości (HRI, 5 sekund łuku). Teleskop EUV składał się z trzech zagnieżdżonych zwierciadeł Woltera-Schwarzschilda oraz dwóch detektorów płyt kanałowych (3 arcmin). Satelita i teleskop rentgenowski zostały zaprojektowane, zbudowane i obsługiwane przez Niemcy. NASA dostarczyła start Delta i kamerę o wysokiej rozdzielczości podczas gdy Wielka Brytania zbudowała i obsługiwała teleskop EUV. Główne centra danych ROSAT znajdowały się i znajdują się w Instytucie Fizyki Pozaziemskiej im. Maxa Plancka w Garching (promieniowanie rentgenowskie) oraz na Uniwersytecie w Leicester (EUV), z lustrzanymi lokalizacjami w Goddard Space Flight Center i innych instytucjach naukowych. ROSAT przeprowadził pierwsze przeglądy całego nieba za pomocą teleskopów rentgenowskich i EUV, co doprowadziło do odkrycia 125 000 źródeł promieniowania rentgenowskiego i 479 źródeł EUV. Ponadto rozproszona galaktyczna emisja rentgenowska została zmapowana z niespotykaną dotąd rozdzielczością kątową (≤ 1 arcmin). Większość czasu misji poświęcono celnym obserwacjom wybranych celów. W sumie 4580 pól PSPC i 4482 HRI ?eld zostało objętych czasem obserwacji od ~ 2000 s do ~ 1 Ms. Siedmiuset naukowców (Principal Investigators) z 24 krajów byli zaangażowani w te obserwacje. Całkowita liczba publikacji opartych na ROSAT wynosi 4787, z czego 54,9% w recenzowanych czasopismach (sierpień 2001). Wszystkie dane ROSAT są skalibrowane i zarchiwizowane i są dostępne na stronie http://wave.xray.mpe.mpg.de/rosat/catalogues. Ogromna liczba odkryć została dokonana przy użyciu zarówno przeglądu całego nieba, jak i precyzyjnych obserwacji ROSAT:

* cienie rentgenowskie rzucane przez chłodne obłoki międzygwiazdowe na miękkie promieniowanie rentgenowskie tła Galaktyki i pobliskich galaktyk;
* promieniowanie rentgenowskie i światło EUV z nasłonecznionej strony Księżyca;
* promieniowanie rentgenowskie brązowych karłów;
* promieniowanie rentgenowskie gwiazd T Tauri znajdujących się w dużej odległości od ich miejsc narodzin;
* niedoświetlenie pojedynczych białych karłów w promieniach rentgenowskich i EUV, spowodowane metalami w ich atmosferach;
* emisja podobna do ciała czarnego z biegunów pośrednich;
* supermiękkie źródła promieniowania rentgenowskiego spalanie jądrowe na akreujących białych karłach;
* emisja rentgenowska z fotosfer pojedynczych gwiazd neutronowych;
* emisja promieniowania rentgenowskiego z pulsarów milisekundowych;
*pulsacje rentgenowskie enigmatycznego γ ray srce Geminga i jej identyfikacja jako gwiazdy neutronowej;
* promieniowanie rentgenowskie i emisja EUV z komet (np. Hyakutake, Levi);
* emisja miękkiego promieniowania rentgenowskiego z fali uderzeniowej SN 1987A;
* fragmenty eksplozji emitujące promieniowanie rentgenowskie w pozostałości po Supernowej Vela;
* silna i wysoce zmienna emisja promieniowania rentgenowskiego z wąskich galaktyk linii Seyferta;
* 80% kosmicznego promieniowania rentgenowskiego zostało rozdzielone na dyskretne źródła, głównie aktywne jądra galaktyczne (AGN); * nadświetlne ßare w centrach normalnych galaktyk wskazujące na epizodyczną akrecję na supermasywne czarne dziury;
* diagnostyka rentgenowska łączących się gromad galaktyk;
* interakcja między dżetami AGN a ośrodkiem wewnątrz gromady galaktyk;
* pomiar struktury wielkoskalowej do skali ~ 700 Mpc przy użyciu dużych próbek gromad galaktyk wykrytych w promieniowaniu rentgenowskim.

ROSAT został wyłączony w lutym 1999 roku po 81Ú2 latach pomyślnej operacji.

Ritchey, George Willis (1864-1945)

Początkowo meblarz i stolarz, został wytwórcą instrumentów, a zwłaszcza optykiem, kiedy otrzymał pracę w niepełnym wymiarze godzin w obserwatorium na Uniwersytecie w Cincinnati. Spotkałem GEORGE ELLERY HALE w Chicago i zgłosiłem się na ochotnika do pomocy mu w przygotowywaniu klisz fotograficznych, uczeniu się fotografowania gwiazd i mgławic aparatem. Został pełnoetatowym optykiem i kierownikiem sklepu z przyrządami w Obserwatorium Yerkes i sprawił, że jego 40-letni teleskop refrakcyjny działał poprawnie. Zbudował teleskop zwierciadlany 24 w Ritchey, za pomocą którego odkrył rozszerzającą się mgławicę wokół Nova Persei 1901. Zbudował także poziomy teleskop słoneczny i poziomy teleskop Snow, który go zastąpił. Ritchey podążył za Hale'em do Obserwatorium Mount Wilson i wykonał 60-calowe i 100-calowe lustra dla dużych teleskopów kalifornijskich. Odkrył nową w galaktyce spiralnej NGC 6946, ukazując odległości galaktyk jako "wyspowych wszechświatów". Hale pokłócił się z Ritcheyem i zwolnił go. Ritchey zamieszkał we Francji, gdzie wdrożył projekt teleskopu Ritchey-Chréetien, wariant Cassegraina z paraboloidalnym wklęsłym zwierciadłem głównym i elipsoidalnym zwierciadłem wtórnym oraz zakrzywioną płaszczyzną ogniskową (podobnie jak teleskop anglo-australijski). Wrócił do Stanów Zjednoczonych i zaczął budować 40-calowy teleskop Ritchey-Chrétien dla Obserwatorium Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie, ale kiedy upuścił lustro, nad którym pracował, projekt stracił do niego zaufanie i Ritchey przeszedł na emeryturę.

Rittenhouse, David (1732-96) i Rittenhouse, Benjamin (1740-1825)

David był konstruktorem przyrządów i astronomem, urodzonym w Paper Mill Run, Pensylwania, samoukiem, jako młody człowiek konstruował zegary i teleskopy, wprowadził wykorzystanie pajęczyn jako krzyży nitkowych w teleskopach tranzytowych i wykonał orreres, aby pokazać planetarne ruchy. Używał własnych instrumentów do astronomii. Pracował nad badaniem linii MASON i DIXON oraz wykładał astronomię na Uniwersytecie w Pensylwanii. Został mężem stanu i był dyrektorem mennicy amerykańskiej. Benjamin, jego brat, urodzony w Norriton, był rzemieślnikiem, który wykonywał zdobione kompasy i zegary.

Robinson, Thomas Romney (1792-1882)

Irlandzki astronom, był dyrektorem Obserwatorium Armagh przez 59 lat (prawdopodobnie rekord świata dla dyrektora obserwatorium). Skoncentrowano się na określaniu pozycji gwiazd za pomocą nowo zainstalowanych teleskopów południkowych i tranzytowych. Do obserwatorium Robinson zakupił od THOMASA GRUBBA, producenta przyrządów i założyciela firmy budującej teleskopy, która nosiła jego imię, reflektor o średnicy 15 cali. Był to pierwszy duży teleskop Cassegraina zbudowany w Wielkiej Brytanii i pierwszy duży teleskop zwierciadlany zamontowany na równiku z napędem zegarowym. Miał nowatorski system podparcia dźwigni, który utrzymywał kształt głównego zwierciadła wziernika przed wygięciem spowodowanym grawitacją, gdy lustro zmieniało położenie. Ten projekt komórki zwierciadlanej został później wykorzystany w sześciostopowym reflektorze Lorda ROSSE'a oraz w Wielkim Teleskopie Południowym w Melbourne, którego budowę nadzorował również Robinson, a także w stuleciu późniejszych teleskopów Grubba-Parsona. Robinson obserwował z "Lewiatanem z Parsonstown". Do obowiązków obserwatorium należała meteorologia, a Robinson wynalazł anemometr kubkowy do pomiaru prędkości wiatru.

Rhea

Największy ze średniej wielkości lodowych satelitów Saturna, o średnicy 1528 km, odkryty przez Giovanniego Cassini w 1672 roku. Krąży w odległości 527 000 km. Powierzchnia została dobrze sfotografowana przez sondę Voyager 1. W przeciwieństwie do innych zwykłych satelitów Saturna średniej wielkości, Rhea wykazuje niewielkie zróżnicowanie terenu - powierzchnia jest nasycona kraterami. Wyjątkiem jest krater Izanagi o średnicy 250 km: większość kraterów Rhea ma rozmiar około 20 km. Sugerowano, że ta równa populacja kraterów powstała w wyniku zderzenia, które pozostawiło orbitującego dalej satelitę Hyperion o nieregularnym kształcie. Istnieją pewne grzbiety i skarpy, interpretowane jako wynik globalnej kompresji, która prawdopodobnie miała miejsce na Merkurym. Brak jakichkolwiek rezonansów orbitalnych z innymi satelitami jest tym, co pozostawiło Rhea w większości geologicznie nieaktywną.

Rheticus [Rhaeticus; Lauchen, Georg Joachim von] (1514-74)

Urodził się w Feldkirch w Austrii i rozpoczął niezwykłe życie pod nazwiskiem Georg Iserin. Po straceniu ojca za czary i porzuceniu nazwiska, Iserin przyjął zgermanizowaną formę nazwiska panieńskiego matki, a następnie imienia Retyk (rzymska nazwa prowincji, w której się urodził). Wykładał matematykę i astronomię na uniwersytecie w Wittenberdze, przez dwa lata gościł KOPERNIKA, na podstawie którego opublikował i wprowadził do teorii heliocentrycznej Narratio prima, czyli pierwszy raport do Johanna Schönera o księgach o obrotach uczonych Dżentelmen i Zasłużony Matematyk, Wielebny Doktor Mikołaj Kopernik z Oruna, Kanonik Warmiński, przez Pewien Młodzież oddaną Matematyce, który wiarygodnie ustalił hipotezę Kopernika. Retyk negocjował z władzami publikację De Revolutionibus Kopernika, publikując najpierw przekroje trygonometryczne, z własnym obliczeniem tablicy cosinusów (pierwszy opublikowany). Gdy zbliżał się koniec przygotowania tekstu De revolutionibus, zaproponowano mu posadę na uniwersytecie w Lipsku ze znacznie podwyższoną pensją, a wykonanie zadania pozostawił OSIANDERowi. Retyk musiał uciekać przed aferą homoseksualną w Lipsku i znalazł się w Krakowie jako lekarz, pracując w wolnym czasie iz grupą pomocników przy tablicach trygonometrycznych, budując instrumenty i prowadząc obserwacje w astronomii.

Riccioli, Giambattista [Giovanni Battista] (1598-1671)

Włoski astronom, urodzony w Ferrarze, został jezuitą i popadł w konflikt z systemem kopernikańskim, tak jak OSIANDER obalił go, uznając jednocześnie jego zastosowanie jako hipotezy matematycznej. Sporządził mapę Księżyca i wprowadził niektóre nadal używane nazwy na wykresie opublikowanym w New Almagest w 1651 r. Jako zwolennik systemu ptolemejskiego nazwał główne kratery księżycowe imionami HIPPARCHUSA, PTOLEMEUSZA i BRAHE (a duży krater jego imieniem) , a mniejszym nadawał imiona KOPERNIK i ARYSTARCH. Eksperymentował ze spadającymi ciałami, zamierzając obalić GALILEO i pokazać, że Ziemia spoczywa. Jego eksperymenty potwierdziły jednak koncepcję ruchu jednostajnie przyspieszonego Galileusza. Dokonywał ogólnych obserwacji astronomicznych - plam słonecznych, Jowisza i Saturna, refrakcji atmosferycznej i pozycji gwiazd. Jego obserwacja w 1650 r., że Mizar jest gwiazdą podwójną, była pierwszym odkryciem takiej gwiazdy za pomocą teleskopu. Odkrył zjawisko popielatego światła Wenus.

Ryszard z Wallingford (1291/2-1336 (?))

Urodzony w Wallingford w hrabstwie Oxfordshire w Anglii, został opatem St Albans, udał się do Awinionu, aby papież potwierdził jego nominację, i zaraził się trądem (a może syfilisem, skrofulą lub gruźlicą), umierając młodo. Skonstruował i opisał zegar astronomiczny oraz rozbudowane equitorium zwane Albion, rodzaj komputera analogowego, który mógł wykonywać ptolemejskie obliczenia pozycji Księżyca, Słońca i planet, w tym przewidywania zaćmień.

Richer, Jean (1630-96)

Urodzony we Francji, został "astronomem" Królewskiej Akademii Nauk. Przeprowadzał misje dla Académie, mierząc wysokości przypływów w La Rochelle w czasie równonocy, a podczas podróży do Kanady testował dwa zegary firmy HUYGENS (zatrzymały się, ku rozczarowaniu Huygensa). W 1671 roku udał się do Cayenne w Gujanie Francuskiej w ramach kampanii mającej na celu zmierzenie paralaksy Marsa i zbadanie okresów wahań w różnych punktach jego podróży, aby określić grawitację Ziemi. NEWTON i Huygens wykorzystali dane do określenia kształtu Ziemi.

Rigel

Gwiazda β Orionis. Przy pozornej jasności 0,18 magnitudo jest siódmą najjaśniejszą gwiazdą na niebie i chociaż oznaczono ją jako β, jest w rzeczywistości najjaśniejszą gwiazdą w Orionie. Betelgeuse (α Orionis), obecnie zmienna nieregularna, mogła być jaśniejszą gwiazdą, kiedy litery Bayera zostały przydzielone w 1603 r. Rigel ("Lewa noga olbrzyma") jest niebiesko-białym nadolbrzymem typu widmowego B8Ia. Z bezwzględną wielkością -6,7 jest to najbardziej jasna znana gwiazda. Jest to zmienna pulsacyjna typu α Cygni, z okresem 2,07 dnia, zakres wielkości około 0,0-0,3. Ma słabego towarzysza, który sam jest spektroskopowym układem podwójnym, oddzielonym od pierwotnego o 9,5″ okres orbitalny nie jest mierzalny. Układ znajduje się w odległości 770 lat świetlnych, a jego paralaksa wynosi 0,004″.

Rektascensja (RA)

Kąt między okręgami godzinowymi przechodzącymi przez równonoc wiosenną a ciało niebieskie, mierzony na wschód (tj. przeciwnie do ruchu wskazówek zegara) od równonocy wiosennej i wyrażony w jednostkach czasu (godzinach, minutach i sekundach), gdzie 24 godziny odpowiadają 360°. Innymi słowy, jest to kąt między równonocą wiosenną a punktem na równiku niebieskim, taki że kąt między równonocą wiosenną, tym punktem a gwiazdą jest kątem prostym. Pozycja gwiazdy jest zwykle wyrażana w kategoriach rektascensji i deklinacji.

Rille

Długie wąskie zagłębienie na powierzchni Księżyca. Istnieje kilka typów. Potoki liniowe (lub potoki proste), potoki rozwidlone i potoki łukowate to przeważnie rowki - płaskodenne pasy ziemi, które zapadły się między parą równoległych linii uskoków. Jak sugerują ich nazwy, mogą być proste lub łukowate i często kojarzone są z dużymi elementami uderzeniowymi. Przykładami są te nazwane Rimae Mersenius i Rimae Hippalus, po przeciwnych stronach Mare Humorum (rima to termin używany do nazywania tego typu obiektów). Różnego pochodzenia są kręte strumienie. Są to długie, strome kanały, czasem nieciągłe, które wiją się przez dno księżycowej marii. W rzeczywistości są to zapadnięte rury lawowe, podobne do tych znalezionych na Ziemi. Powierzchnia wąskiego strumienia lawy może zestalić się, podczas gdy lawa pod spodem wciąż płynie, tak że po ustaniu przepływu pozostaje pusta rura. Wijąca się fala powstaje, gdy całość lub część stropu rury zapada się. Przykładem księżycowego krętego strumienia jest Hadley Rille, odwiedzany przez załogę Apollo 15. Faliste strumyki zidentyfikowano również na Wenus i Marsie. Niektóre struktury na satelicie Urana Ariel bardzo przypominają kręte strumienie i mogą mieć podobne pochodzenie w procesie "kriowulkanicznym", w którym stopiony lód może zachowywać się jak lawa.

Relikt

Dwie sowieckie misje astronomiczne. Relikt-1 został wystrzelony na satelicie PROGNOZ-9 w lipcu 1983 roku. Dwa małe radioteleskopy posłużyły do poszukiwania jakiejkolwiek anizotropii (nierówności) w kosmicznym promieniowaniu tła. Relikt 2 został wystrzelony na orbitę halo w punkcie Lagrange′a L2, 1,5 miliona km w kierunku przeciwnym do Słońca, w styczniu 1994 roku. Przesłał dane astrofizyczne i warkocze magnetyczne o długości fali submilimetrowej.

Reticulum

(sieć; w skrócie Ret, gen. Reticuli; powierzchnia 114 st. kw.) . Konstelacja południowa, która leży (na północny zachód od Wielkiego Obłoku Magellana) między Dorado a Horologium, a jej kulminacja przypada na północ w połowie listopada. Po raz pierwszy został pokazany jako Reticulum Rhomboidalis (sieć romboidalna) na globusie niebieskim Izaaka Habrechta II w 1621 r. I został przemianowany przez francuskiego astronoma Nicolasa L de Lacaille (1713-1762), na cześć celownika w okularze teleskopu, którym mierzył pozycje gwiazd nieba południowego w latach 1751-1752. Skrócona forma została przyjęta przez IAU w 1922 roku. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Reticulum to α Reticuli o jasności 3,3mag i β Reticuli o jasności 3,8mag. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż czwartej wielkości. Interesującymi obiektami są ζ Reticuli, widoczna gołym okiem gwiazda podwójna z dwoma żółtymi składnikami (G1 i G2), jasności 5,2 i 5,5 magnitudo, odległość 5,1′, które mają ten sam ruch własny (który jest bardzo podobny do ruchu Słońca), θ Reticuli, bliski układ podwójny z niebiesko-białymi (B9) i białymi (Am), jasnościami 6,0 i 7,8 magnitudo, separacją 4,1 oraz NGC 1559, galaktyka spiralna z poprzeczką o jasności 11 magnitudo.

Ruch wsteczny

Ruch kątowy w kierunku przeciwnym do dominującego kierunku (w przeciwieństwie do ruchu prostego lub postępowego, który jest w tym samym kierunku). Ruch ciała w Układzie Słonecznym, obrót osiowy lub obrót orbitalny, jest wsteczny, jeśli odbywa się w kierunku przeciwnym do obrotu Słońca: zgodnie z ruchem wskazówek zegara, patrząc z bieguna północnego Słońca. Ciała w nekrogradach wstecznych mają nachylenie orbit między 90° i 180° ciała z obrotem wstecznym mają nachylenie osiowe między 90° a 180°. Ruch wsteczny jest wyjątkiem od normy, ponieważ jest przeciwny do ruchu wirującego dysku materiału, z którego uformowało się Słońce i planety, a zatem wskazuje, że jakieś zdarzenie w historii ciała zmodyfikowało jego ruch. Z głównych planet Wenus, Uran i Pluton mają rotację wsteczną, być może w wyniku zderzeń, których doznali w przeszłości. Najbardziej oddalone satelity Jowisza, Saturna i Urana, a także największy satelita Neptuna, Tryton, mają orbity wsteczne, co wskazuje, że są to obiekty przechwycone. Wiele komet długookresowych ma orbity wsteczne w wyniku okoliczności, w których zostały zaburzone do wewnątrz ze zbiorników kometarnych w odległych zewnętrznych krańcach Układu Słonecznego. Termin ten jest również używany do tymczasowego pozornego ruchu ze wschodu na zachód na sferze niebieskiej wyższej planety lub mniejszej planety, w przeciwieństwie do jego zwykłego bezpośredniego ruchu na wschód. Ten ruch wsteczny występuje w czasie opozycji planety. Gdy planeta zbliża się do opozycji, Ziemia zbliża się do niej i porusza się szybciej, a pozorne tempo ruchu planety zwalnia, a następnie zmienia kierunek. Jego ruch wsteczny jest najszybszy w opozycji. Odwrotna sytuacja ma miejsce po opozycji, kiedy Ziemia oddala się od planety: ruch wsteczny zwalnia, zatrzymuje się i powraca do kierunku bezpośredniego. Dwa punkty, w których ruch zmienia kierunek, nazywane są punktami stacjonarnymi. Ponieważ orbity planet są nachylone do ekliptyki, która określa płaszczyznę orbity Ziemi, sekwencja prosta-wsteczna-bezpośrednia powoduje, że planeta opisuje tak zwaną pętlę wsteczną na sferze niebieskiej lub czasami w kształcie litery S. krzywa. Im bardziej odległa planeta, tym mniejsza jest jej pętla wsteczna.

Reiche, Maria (1903-98)

Niemiecka matematyk i archeolog, urodzona w Dreźnie, uciekła przed nazistowskim reżimem do Peru, zidentyfikowała i zbadała ogromne postacie Nazca narysowane na pustyni i ujawnił wiedzę astronomiczną starożytnych mieszkańców nadmorskiego regionu Peru.

Reinhold, Erazm (1511-53) i Reinhold, Erazm (1538-92)

Urodzony w Saalfeld w Niemczech, został profesorem mathematicum superiorum (astronomii) na Uniwersytecie w Wittenberdze. Wpływowy na BRAHE i KEPLER. Zrewidował pracę GEORG PEURBACHA o ruchu planet i obliczył tablice pruskie (Prutenicae Tabulae Coelestium Motuum) zawierające obliczenia dotyczące ruchów ciał niebieskich. Pierwsze tego typu obliczenia wykonane według teorii Kopernika stały się podstawą reformy kalendarza w 1582 roku.

Reber, Grote (1911-2002)

Amerykański inżynier radiowy, urodzony w Chicago, IL. Po przeczytaniu artykułów JANSKY′ego na temat radioastronomii zbudował (1937) pierwszy na świecie radioteleskop (9-metrową przechylną paraboloidę) na swoim podwórku w Wheaton w stanie Illinois. Za jego pomocą wykrył emisję radiową ("statykę kosmiczną") na długości fali 1,9 m z Drogi Mlecznej. Dzięki ulepszonemu odbiornikowi w 1941 roku wykrył Słońce i silne źródło w Kasjopei (Cas A). Jako samozatrudniony badacz na Hawajach i Tasmanii sporządził mapę promieniowania tła o częstotliwości 1-2 MHz. Stworzył pierwsze radiowe mapy nieba.

Redman, Richard Oliver (1905-75)

Angielski astronom, został dyrektorem Cambridge Observatories. Jako astronom astronom i instrumentalista, analizował chromosferę słoneczną, a także odgrywał aktywną rolę w określaniu i nadzorowaniu budowy Teleskopu Anglo-Australijskiego.

Rees, Sir Martin John (1942-)

Brytyjski kosmolog, został Plumiańskim profesorem astronomii w Cambridge, aw 1995 Astronomem Królewskim (urząd honorowy oddzielony wówczas od dyrekcji Królewskiego Obserwatorium w Greenwich). Jego mocną stroną jest umiejętność modelowania dowolnego zjawiska astrofizycznego z fizycznym wglądem iz powodzeniem zastosował tę technikę do kwazarów, źródeł promieniowania rentgenowskiego, wybuchów promieniowania gamma, formowania się galaktyk, grupowania galaktyk i kosmicznego promieniowania tła. Skuteczny lobbysta i popularyzator nauki

Reeves, Hubert (1932-)

Francuski astrofizyk, urodzony w Montrealu, Quebec, został dyrektorem De Recherche Scientifique, Centre Nationale de la Recherche Scientifique w Paryżu i specjalizował się w astrofizyce jądrowej, badając reakcje w centrach gwiazd.

Refraktor

Teleskop optyczny wykorzystujący załamanie światła w soczewce do tworzenia obrazu odległego obiektu. Zasadniczo refraktor składa się z dwóch soczewek, obiektywu (lub szkła przedmiotowego) i okularu. Obiektywem jest soczewka o długiej ogniskowej, która zbiera światło i tworzy obraz odległego obiektu w ognisku lub płaszczyźnie ogniskowej. Okular to soczewka o krótkiej ogniskowej, która umożliwia obserwatorowi oglądanie powiększonego obrazu, a także może służyć do rzutowania powiększonego obrazu na ekran, emulsję fotograficzną lub detektor elektroniczny. W praktyce zarówno obiektyw, jak i okular są soczewkami złożonymi, z których każda składa się z dwóch lub więcej elementów. Wynalazek refraktora lub teleskopu refrakcyjnego przypisuje się zwykle holenderskiemu twórcy spektakli Hansowi Lippersheyowi (ok. 1570-1619), który podobno odkrył tę zasadę w 1608 r., kiedy przypadkowo zauważył, że odległe obiekty były widoczne jako powiększone, gdy umieścił jedną soczewkę przed drugą. Pierwszym astronomem, który poważnie wykorzystał refraktor, był włoski naukowiec Galileo Galilei (1564-1642), który za pomocą teleskopu własnego projektu i konstrukcji dokonał szeregu epokowych odkryć w latach 1609-10. Refraktor Galileusza wykorzystywał wypukły ("dodatni") obiektyw i wklęsły ("ujemny") okular, który został umieszczony przed płaszczyzną ogniskową obiektywu. Wytwarzał wyprostowane obrazy, ale jego pole widzenia było bardzo małe, a instrument był trudny w użyciu. Ulepszony projekt, który jest podstawą współczesnego refraktora, opublikował w 1611 roku Johannes Kepler (1571-1630). Refraktor keplerowski lub "astronomiczny" wykorzystuje wypukły obiektyw i wypukły okular, który jest umieszczony za płaszczyzną ogniskową obiektywu. Chociaż wytwarza odwrócony obraz, ma szersze pole widzenia niż instrument Galileusza. Ponieważ okular znajduje się na płaszczyźnie ogniskowej po stronie obserwatora, możliwe jest jednoczesne ogniskowanie obrazu i drutów mikrometrycznych umieszczonych w płaszczyźnie ogniskowej. Wydajność wczesnych refraktorów została poważnie obniżona przez kilka defektów optycznych, w szczególności aberrację chromatyczną i aberrację sferyczną (niezdolność prostej soczewki do skupienia wszystkich długości fal i wszystkich promieni ze źródła punktowego w tym samym ognisku). Ponieważ efekty tych aberracji można było zredukować stosując obiektywy o bardzo długiej ogniskowej, próby przezwyciężenia tych problemów doprowadziły w XVII wieku do opracowania niezwykle długich i nieporęcznych instrumentów, takich jak refraktor o długości 46 m skonstruowany w Gdańsku przez Jana Heweliusza (1611-87). Holenderski astronom Christiaan Huygens (1629-1695) całkowicie zrezygnował z tubusu teleskopu. Jego "teleskop powietrzny" składał się z obiektywu, który był trzymany w krótkiej rurce, która była podnoszona na maszt, połączona z okularem i wyrównana z nim za pomocą naprężonego sznurka. Wynalezienie dubletu achromatycznego (soczewki składającej się z dwóch elementów, których połączenie znacznie zmniejszyło skutki aberracji chromatycznej) zmieniło rozwój refraktora i sprawiło, że teleskop powietrzny stał się zbędny. Po serii eksperymentów z różnymi rodzajami szkła, które przeprowadził w latach 1729-1733, angielski optyk-amator, Chester Moor Hall (1703-1771), polecił profesjonalnemu optykowi George′owi Bassowi skonstruować pierwszy obiektyw achromatyczny w 1733 roku. Od 1754 roku twórcy teleskopów, zwłaszcza John Dollond, zaczęli konstruować dobrej jakości refraktory achromatyczne. Znacznie udoskonalone techniki szklarskie, opracowane przez niemieckiego astronoma Josepha von Fraunhofera (1787-1826), umożliwiły wytwarzanie większych obiektów o wyższej jakości. Rozwój refraktora zakończył się budową refraktora 1 m ("40 cali") w Obserwatorium Yerkes w stanie Wisconsin w USA, który został oddany do użytku w 1897 roku i do dziś pozostaje największym działającym refraktorem na świecie. Ponieważ teleskopy zwierciadlane są łatwiejsze i tańsze w budowie, montażu i utrzymaniu oraz nie cierpią z powodu aberracji chromatycznej (której nie można całkowicie wyeliminować z refraktora), duże refraktory nie są już konstruowane, a wszystkie duże nowoczesne instrumenty są typu zwierciadlanego.

Regiomontanus [Müller, Johann lub Johannes] (1436-76)

Urodzony w Königsberg (nazwa handlowa zlatynizowana), Mainz (obecnie Niemcy), uczeń PEURBACH. Zastąpił go jako profesor astronomii na Uniwersytecie Wiedeńskim i został astronomem króla Węgier Macieja Korwina. Zbudował obserwatorium i warsztat instrumentów w Norymberdze. Zaobserwowano kometę Halleya w 1472 i zaćmienia Księżyca. To skłoniło go do zasugerowania, że czas zaćmienia i techniki, których używał do śledzenia komet, mogą być skutecznie wykorzystywane jako zegar do określania długości geograficznej. Zaćmienia były w rzeczywistości zbyt rzadkie, aby mogły być przydatne jako znaczniki czasu, ale ogólny pomysł został podjęty przez JOHANNA WERNERA z Norymbergi i rozwinięty w metodę odległości Księżyca (tj. Ciągłe mierzenie odległości Księżyca od Słońca). Regiomontanus napisał o reformie kalendarza i został wezwany przez papieża Syksusa IV do Rzymu, aby doradzić w tej sprawie, ale zmarł (z powodu zarazy lub otruty przez wrogów), zanim mógł to zrobić.

Regolit

Luźny materiał pokrywający powierzchnię skalistego ciała planetarnego. Regolit składa się z pyłu i drobnych fragmentów skał powstałych w wyniku uderzenia małych meteorytów i mikrometeorytów i jest charakterystyczny dla światów, które nie mają atmosfery i były geologicznie nieaktywne przez kilka miliardów lat. Regolit księżycowy ma głębokość 2-8 metrów na mariach i aż 15 metrów na wyżynach, które były dłużej narażone na bombardowanie meteorytami. Jego skład w dużej mierze odzwierciedla skład leżącej pod nim skały. Merkury ma bardzo podobne albedo do Księżyca i na tej podstawie zakłada się, że posiada podobny regolit. Obrazy przedstawiające głazy na powierzchni asteroidy Ida sugerują, że ma ona regolit.

Rayet, Georges Antoine Pons (1839-1906)

Francuski astronom, który był współodkrywcą gwiazd Wolfa-Rayeta (WR), został dyrektorem Obserwatorium Floriac Bordeaux.

Ramsden Jesse (1735-1800)

Twórca przyrządów, urodzony w Halifax, Yorkshire, Anglia, najwybitniejszy twórca precyzyjnych przyrządów naukowych XVIII wieku, wytwarzający niezwykle precyzyjne koła w skali. W 1775 r. skonstruował pierwszą maszynę dzielącą, która mogła zapisywać precyzyjne podziały na granicach kół o małej średnicy. Wykonał teodolity z okręgami o średnicy 3 stóp, używane w triangulacji do łączenia sieci geodezyjnych Francji i Anglii, oraz duży instrument azymutalny z pionowym kołem o średnicy 5 stóp, zbudowany dla PIAZZI. Jego teleskopy wykorzystywały soczewki achromatyczne według projektu DOLLOND (Ramsden był żonaty ze swoją młodszą siostrą). Jego imię zostało upamiętnione w konstrukcji okularu Ramsdena.

Ranger

Seria misji NASA rozpoczętych w latach 1961-65. Zaprojektowany do wysyłania szczegółowych zdjęć Księżyca przed lądowaniem awaryjnym na powierzchni Księżyca. Tylko trzy ostatnie, Rangers 7, 8 i 9, odniosły sukces.

Radioteleskop

Instrument używany do zbierania i pomiaru fal radiowych ze źródeł kosmicznych. Zasadniczo radioteleskop składa się z kolektora promieniowania, detektora, wzmacniacza (w celu wzmocnienia słabych sygnałów kosmicznych) oraz urządzenia do przechowywania, monitorowania i wyświetlania danych wyjściowych z systemu. Chociaż najbardziej znany typ radioteleskopów wykorzystuje wklęsłą czaszę do zbierania promieniowania, radioteleskopy mogą przybierać inne formy, na przykład układy anten lub anten ułożonych w rzędach lub siatkach. Archetypowy kolektor to paraboliczna czasza, która podobnie jak zwierciadło główne teleskopu optycznego odbija padające promieniowanie do ogniska. Fale radiowe docierające do płaszczyzny ogniskowej wywołują zakłócenia elektryczne w antenie lub antenie, która jest doprowadzana do odbiornika dostrojonego do częstotliwości będącej przedmiotem zainteresowania, co wzmacnia słaby sygnał przychodzący o współczynniki do około 10 ¹⁵ . Dane wyjściowe z odbiornika mogą być następnie wyświetlane bezpośrednio przez urządzenie wyjściowe, takie jak rejestrator wykresów, lub przechowywane i przetwarzane w postaci cyfrowej przez komputer. Obraz rozszerzonego źródła radiowego można uzyskać, skanując antenę tam i z powrotem, aby zarejestrować intensywność sygnału pochodzącego z różnych punktów źródła, zapisać dane, a następnie zbudować mapę, na której wartości intensywności są wykreślone jako linie konturowe lub są kodowane kolorami, aby stworzyć obraz w fałszywych kolorach. Większość czasz można sterować i można je skierować w dowolne miejsce na niebie, ale niektóre są stałe. Największą sterowaną czaszą jest 100-metrowy instrument w Effelsberg, niedaleko Bonn w Niemczech. Największym stałym talerzem jest instrument o długości 300 m (1000 stóp), który jest wbudowany w naturalne zagłębienie w Arecibo w Puerto Rico. Podobnie jak w przypadku reflektora optycznego, zdolność rozdzielcza czaszy radiowej wynosi 1,22λ/D, gdzie λ jest długością fali promieniowania, a D aperturą instrumentu. Ponieważ długości fal badane przez radioteleskopy są o rzędy wielkości dłuższe niż długości fal optycznych, zdolność rozdzielcza radioteleskopu jest o rzędy wielkości gorsza niż w przypadku teleskopu optycznego o tej samej aperturze. Na przykład zdolność rozdzielcza czaszy radiowej o aperturze 100 m, działającej na długości fali 0,5 m (około milion razy dłuższej niż długość fali widzialnej) wynosiłaby około 20 minut kątowych (jedna trzecia stopnia), znacznie słabsza niż ludzkie oko. Teoretyczna rozdzielczość teleskopu optycznego o aperturze 1 m wynosi około 0,1 sekundy kątowej. Aby osiągnąć taką rozdzielczość, radioteleskop działający na długości fali 0,5 m wymagałby apertury 1000 km; nawet przy krótszej długości fali 1 cm wymagana byłaby apertura 20 km. Oczywiście nie można tego osiągnąć za pomocą jednego naczynia. Znacznie lepsze rozdzielczości można jednak osiągnąć za pomocą interferometrów radiowych i systemów syntezy apertur, instrumentów łączących sygnały odbierane przez pary lub zestawy czasz. Ponieważ długości fal radiowych są znacznie dłuższe niż fale światła widzialnego, anteny radiowe nie wymagają kształtowania z taką samą precyzją, jak powierzchnie zwierciadeł optycznych. Na przykład nieregularności w powierzchni odbijającej centymetra, odpowiadają odchyleniom mniejszym niż jedna dwudziesta długości fali (dobry poziom precyzji dla powierzchni odbijającej) dla instrumentu badającego emisje z chmur wodoru przy długości fali 21 cm. Przy krótszych długościach fal (fale centymetrowe lub milimetrowe) tolerancje są proporcjonalnie mniejsze. Przy dłuższych falach radiowych (powyżej, powiedzmy, 20 cm), powierzchnia z siatki drucianej, a nie solidna metalowa powłoka, może zapewnić dobre odbicie. To znacznie rozjaśnia naczynie i zmniejsza wpływ wiatru.

Radioaktywność

Spontaniczny rozpad niektórych niestabilnych jąder atomowych poprzez emisję cząstek alfa (jąder helu), cząstek beta (elektronów) lub promieniowania gamma. Proces ten, zwany inaczej rozpadem radioaktywnym, zmienia ("transmutuje") pierwotne ("macierzyste") jądro atomowe w ("córkę") jądra innego pierwiastka. Jeśli powstałe jądro samo w sobie jest niestabilne, nastąpi dalszy rozpad promieniotwórczy, aż po serii etapów pierwotne jądro zostanie przekształcone w jądro stabilne i radioaktywność ustanie. Dla jądra pierwiastka X o liczbie atomowej Z (równej liczbie protonów w jądrze) i liczbie masowej A (równej całkowitej liczbie protonów i neutronów w jądrze), co oznacza A ZX, emisja alfa (emisja jądra helu, 42 He, które zawiera dwa protony i dwa neutrony) zmniejsza A o 4 i Z o 2. Emisja beta, najpowszechniejsza forma radioaktywności zwykle wynika ze spontanicznego rozpadu w jądrze jednego z neutronów składowych na proton, elektron i antyneutrino. Ten proces (rozpad beta) zwiększa liczbę atomową o 1, liczba masowa pozostaje niezmieniona (liczba protonów wzrasta o jeden, a liczba neutronów maleje o jeden) i towarzyszy temu emisja elektronu i antyneutrina. W przypadku każdego rodzaju rozpadu, jeśli powstałe jądro jest uformowane w stanie wzbudzonym, "odbuduje się" (spadnie do niższego poziomu energii) poprzez emisję promieniowania gamma. Czas potrzebny do rozpadu połowy jąder w próbce materiału radioaktywnego jest znany jako okres półtrwania, a każdy radioaktywny nuklid (jądro określonego izotopu) ma swój własny charakterystyczny okres półtrwania. Okresy półtrwania różnych radioaktywnych nuklidów wahają się od ułamków mikrosekundy do miliardów lat. Na przykład 238/92 U, zdecydowanie najobficiej występujący z 14 różnych izotopów pierwiastka uranu, ulega rozpadowi alfa z okresem półtrwania wynoszącym 4,5 miliarda lat. Proces rozpadu jest kontynuowany poprzez serię znacznie szybszych rozpadów, kończących się ostatecznie wytworzeniem stabilnego izotopu ołowiu, 206/82 Pb. Rozpad promieniotwórczy można wykorzystać do oszacowania czasu, jaki upłynął od zestalenia się próbki materiału (np. skały). Na przykład, jeśli przeanalizuje się próbkę ołowiu, utworzoną w wyniku radioaktywnego rozpadu uranu, i porówna się względne proporcje pozostałej ilości uranu macierzystego i ołowiu pochodnego, to znając okres półtrwania uranu, wiek próbkę można obliczyć. Za pomocą tej techniki obliczono wiek Ziemi, meteorytów i próbek skał księżycowych. Młodsze materiały można datować za pomocą izotopów promieniotwórczych o krótszym czasie życia, takich jak węgiel-14 (14/6C), który rozpada się poprzez emisję beta z okresem półtrwania wynoszącym 5570 lat.

Radioastron (Spectrum-R)

Rosyjsko-amerykański satelita radioastronomiczny, który może zostać wystrzelony w latach 2000-2001. Zaprojektowany jako część bardzo długiego programu interferometrii bazowej, który obejmuje połączenie satelity z odbiornikami naziemnymi. Satelita ma 10-metrową antenę i będzie obserwował z wysoce eliptycznej orbity o wymiarach 4000×77 000 km. Przeznaczony do badania zwartych źródeł radiowych, takich jak kwazary i jądra galaktyczne, w bardzo wysokiej rozdzielczości (3 × 10^-5 sekund kątowych).

Radiant

Punkt na sferze niebieskiej, od którego wszystkie meteory danego roju wydają się rozbiegać. Meteoroidy w określonym strumieniu meteorytów uderzających w ziemską atmosferę robią to po zasadniczo równoległych ścieżkach. To, że obserwatorowi wydają się promieniować z jednego punktu, jest efektem perspektywy. Niektóre roje mają więcej niż jeden radiant, reprezentujący różne pasma meteoroidów w strumieniu meteorów. Radianty poruszają się na wschód z szybkością 4 min RA dziennie w wyniku ruchu orbitalnego Ziemi.

Rømer [Römer, Roemer], Ole [Olaf] Christensen (1644-1710)

Urodzony w Aarhus w Danii, studiował na Uniwersytecie w Kopenhadze u Thomasa i Erazma Bartholinów, którzy podarowali mu do redagowania rękopisy TYCHO BRAHE oraz własną córkę do poślubienia. R?mer towarzyszył Bartholinowi i JEANowi PICARDOWI w drodze do Hven, aby zmierzyć pozycję obserwatorium Tychona, aby lepiej ograniczyć obserwacje Tychona. Udał się do Obserwatorium Paryskiego, gdzie wykonał i używał instrumentów do pomiaru pozycji gwiazd. Podczas pobytu w Paryżu mierzył czas zaćmień Io, najgłębszego z księżyców Jowisza. Odkrył, że zmienia się okres między zaćmieniami. Zmiana okresu była spowodowana przesunięciem Dopplera, spowodowanym zmianą prędkości Ziemi względem Jowisza i doprowadziła R?mera do wartości 11 minut dla wartości czasu podróży światła ze Słońca na Ziemię ("równanie światła" ). Współczesna wartość to 499 s. Wyjaśnienie R?mera dotyczące zaćmień Io zostało skrytykowane przez CASSINI, który nie mógł powtórzyć tego z innymi satelitami Galileusza, oraz przez niedowierzającego Roberta HOOKE′a. Hooke utrzymywał, że światło porusza się natychmiast i jest tak niezwykle szybkie, że wykracza poza wyobraźnię; jak dotąd uważa za niewątpliwe, że porusza się on o przestrzeń równą średnicy Ziemi, czyli blisko 8000 mil, w czasie krótszym niż jedna sekunda, czyli w tak krótkim czasie, jak tylko można wymówić 1, 2, 3, 4: A jeśli tak, to dlaczego nie być równie natychmiastowym Nie znam powodu…′. Rømer był wspierany przez HUYGENSA i NEWTONA. Rø?mer został profesorem astronomii i matematyki w Kopenhadze, astronomem królewskim królów Danii Christiana V i Fryderyka IV oraz dyrektorem Obserwatorium Kopenhaskiego. Przeprowadził szereg zadań państwowych, w tym opracowanie zreformowanego systemu miar dla Danii.

Ryby

(Ryby; skrót Psc, gen. Piscium; powierzchnia 889 st. kw.). Północna konstelacja zodiaku, która leży między Pegazem a Wielorybem, a jej kulminacja następuje o północy pod koniec września. Jego pochodzenie sięga czasów babilońskich i mówi się, że przedstawia Afrodytę, boginię miłości z mitologii greckiej, i jej syna Erosa, którzy wskoczyli do Eufratu, aby uciec przed wielogłowym Tyfonem i zostali przemienieni w ryby. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Duża, ale raczej niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Rybach to η Piscium, wielkość 3,6, γ Piscium, wielkość 3,7, α Piscium (Alrescha), bliski układ podwójny z niebieskawo-białymi (A0 i A3) składnikami, wielkości 4,2 i 5,3, separacja 1,9″ i ω Piscium, wielkość 4,0. Inne interesujące obiekty to ζ Piscium, gwiazda podwójna składająca się z białych (A7) i bladożółtych (F7) składników, jasności 5,2 i 6,4 magnitudo, separacja 23″ , które dzielą ten sam ruch własny, z których każdy ma bardzo bliskie (oddzielenie) <0,05″ ) towarzysz, 19 Piscium (zwana także TX Piscium), jedna z niewielu tak zwanych "gwiazd węglowych" widocznych gołym okiem (zakres jasności 4,8-5,2) oraz M74 (NGC 628), dziewiąta galaktyka spiralna o wielkości błędnie skatalogowana przez Johna Herschela jako gromada kulista. Ryby zawierają również Pierwszy Punkt Barana lub równonoc wiosenną (patrz Pierwszy Punkt Barana), który, gdy został nazwany, znajdował się w sąsiedniej konstelacji Barana, ale od tego czasu przeniósł się do Ryb w wyniku precesji.

Rada Fizyki Cząstek i Badań Astronomicznych

PPARC to agencja, przez którą pieniądze brytyjskich podatników przepływają w celu finansowania astronomii (a także fizyki cząstek elementarnych). PPARC wspiera Europejską Agencję Kosmiczną, a także teleskopy z udziałem Wielkiej Brytanii, takie jak 8-metrowe Teleskopy Gemini, Brytyjski Teleskop Infra-Red (UKIRT), Teleskop Jamesa Clerka Maxwella (JCMT), Teleskop Williama Herschela (WHT) i Anglo-Australian Telescope (AAT) wraz z Jodrell Bank i Joint Institute for VBLI in Europe (JIVE). Centrum Technologii Astronomicznych w Edynburgu jest placówką PPARC i zapewnia szkielet technologiczny instrumentów dla teleskopów. PPARC, z siedzibą w Swindon, prowadzi system wzajemnej oceny i alokacji finansowania badań astronomicznych, w szczególności poprzez przyznawanie grantów uniwersytetom w Wielkiej Brytanii, i argumentuje za finansowaniem do Biura Nauki i Technologii oraz Ministra Nauki. Jej budżet przeznaczony na astronomię zbliża się do 100 milionów funtów rocznie.

Region Beta

Wybitny region wyżynny Wenus, położony na północ od równika planety, ze środkiem 25,8°N i 77,2°W. W największym wymiarze mierzy 2869 km. Jest to jedna z niewielu cech wenusjańskich, które nie noszą żeńskiego imienia. Pierwsze obiekty, które pojawiły się we wczesnych badaniach radarowych planety, otrzymały nazwy liter alfabetu greckiego. Kiedy przyjęto konwencję nadawania imion żeńskich, pozwolono przetrwać kilku imionom, które stały się dobrze ugruntowane. Beta Regio jest zdominowane przez trzy elementy: dwie duże kaldery wulkaniczne, Rhea Mons i położoną na południu Theia Mons oraz wyraźną szczelinę znaną jako Devana Chasma. Ta szczelina przechodzi przez obie kaldery i biegnie dalej na południe, o łącznej długości 1616 km. Za taki uważa się cały region jedna z najmłodszych cech planety i prawdopodobnie znajduje się na szczycie lokalnego upwellingu leżącego poniżej płaszcza. Wypływy lawy tutaj są jednymi z najnowszych na Wenus i być może region ten jest obecnie aktywny wulkanicznie.

Ramię Oriona

Lokalne ramię spiralne Drogi Mlecznej, w którym osadzone jest Słońce i obszar gwiazdotwórczy Oriona. Gwiazdy i obłoki gazu i pyłu, które tworzą ramię Oriona, zakrzywiają się na zewnątrz (w stosunku do centrum galaktyki) z ogólnego kierunku konstelacji Łabędzia do konstelacji Żagla. Region Oriona, który obejmuje gorące, młode gwiazdy asocjacji Oriona O, B, Mgławicę Oriona i obłok molekularny Oriona, jest najbardziej widocznym kompleksem gwiazdotwórczym w lokalnym ramieniu. Czasami określane jako "ostroga Oriona", uważa się, że ramię Oriona jest raczej przedłużonym segmentem ramienia niż głównym ramieniem, które wywodzi się bezpośrednio z centralnego zgrubienia Galaktyki.

Rozbłysk

Lokalne wybuchowe uwolnienie energii, zwykle z miejsca znajdującego się w złożonym obszarze aktywności słonecznej, w którym w ciągu kilku tysięcy sekund można wyzwolić do 1025 J. Typowy rozbłysk osiąga szczytową jasność w ciągu pierwszych 5 minut zdarzenia i spada wolniej w ciągu następnych 20 minut. Niektóre rozbłyski mogą trwać do trzech godzin. Rozbłyski emitują promieniowanie w praktycznie całym spektrum elektromagnetycznym, od twardego (krótkofalowego) promieniowania rentgenowskiego, a nawet promieni gamma, po fale radiowe, przy czym większość energii jest emitowana w zakresie długości fal x i ekstremalnego ultrafioletu. Wyrzucają strumienie wysokoenergetycznych cząstek subatomowych, w tym elektronów, które w niektórych przypadkach są przyspieszane do prędkości przekraczających połowę prędkości światła), protonów i niewielkiej liczby cięższych jąder oraz wyrzucają duże chmury plazmy przez koronę do przestrzeni międzyplanetarnej. Gdy strumienie cząstek o dużej prędkości i obłoki plazmy przedzierają się przez koronę, stymulują emisję promieniowania mikrofalowego i radiowego w szerokim zakresie częstotliwości. Te dramatyczne wydarzenia wysyłają również fale uderzeniowe przez powierzchnię Słońca do jego wnętrza i wyzwalają różnego rodzaju zjawiska protuberancji. Uważa się, że rozbłyski są spowodowane nagłym uwolnieniem energii magnetycznej, która wcześniej była zmagazynowana w skręconych polach magnetycznych złożonych grup plam słonecznych lub aktywnych obszarów za pomocą procesu zwanego rekoneksją magnetyczną. Dzieje się tak, gdy przeciwne linie pola stykają się, przecinają i łączą, tworząc nowe struktury pola - na przykład zamkniętą pętlę z "stopami" połączonymi z powierzchnią słoneczną i otwartą strukturą w kształcie litery U powyżej. W procesie tym część energii zawartej w polu magnetycznym jest zamieniana na inne formy energii, takie jak energia cieplna (ciepło) i energia kinetyczna strumieni cząstek. Zlokalizowane ogrzewanie w miejscu ponownego połączenia wytwarza większość miękkiego (o większej długości fali) promieniowania rentgenowskiego i ekstremalnego promieniowania ultrafioletowego, podczas gdy elektrony przyspieszane w pętlach wytwarzają impulsy twardego promieniowania rentgenowskiego i promieniowania wodorowego ? (optycznego), gdy wdzierają się do chromosfera. Twarde promieniowanie rentgenowskie jest również wytwarzane nad miejscem rozbłysku przez fale uderzeniowe, które podgrzewają plazmę koronalną do temperatury około 2 × 10⁸ K. Podobnie jak elastyczna struna, linia pola magnetycznego ma w sobie napięcie. W konsekwencji, gdy struktura pola magnetycznego rozrywa się i ponownie łączy, katapultuje masową plazmę na zewnątrz. Flary mają różny wpływ na Ziemię. Cząstki o dużej prędkości z rozbłysków słonecznych podróżują na Ziemię w około 30 minut. Niskoenergetyczne cząstki i zakłócenia wytwarzane w wietrze słonecznym przez rozbłysk docierają na miejsce w ciągu od kilku godzin do kilku dni. Naładowane cząstki wpadające w górne warstwy atmosfery dają początek zorzom polarnym. Promieniowanie rentgenowskie i ultrafioletowe generowane przez rozbłyski zakłócają jonosferę Ziemi i dlatego mogą zakłócać naziemną komunikację radiową. Chmury wyrzuconej plazmy oraz zakłócenia wiatru słonecznego i międzyplanetarnego pola magnetycznego ściskają i rozciągają magnetosferę Ziemi, powodując burze magnetyczne i skoki napięcia w liniach przesyłowych.

Rozszczepienie

Rozbijanie ciała na mniejsze części. W kontekście fizyki jądrowej termin rozszczepienie jądrowe odnosi się do rozszczepienia ciężkiego jądra atomowego na dwa lub więcej lżejszych jąder z uwolnieniem energii. Masa jądra przed rozszczepieniem jest większa niż łączna masa fragmentów, a różnica mas m jest uwalniana jako ilość energii ΔE ( ΔE = Δmc², gdzie c oznacza prędkość światła ). Na przykład przechwycenie neutronu przez jądro uranu-235 powoduje rozpad tego jądra na dwa fragmenty (jądro molibdenu-98 i jądro ksenonu-136), razem z dwoma neutronami i znaczną ilością energii (212 MeV). Ponieważ reakcja uwalnia dodatkowe neutrony, możliwa jest reakcja łańcuchowa w masie uranu. Jeśli pozwoli się na narastanie reakcji bez kontroli, nastąpi wybuch jądrowy (jest to podstawa bomby atomowej), natomiast jeśli szybkość reakcji jest kontrolowana poprzez regulację dopływu neutronów, zapewniona zostanie stała produkcja energii można osiągnąć (jest to podstawa reaktora jądrowego).

Rok

Okres obiegu Ziemi wokół Słońca lub pozornego ruchu Słońca po ekliptyce. Można go zdefiniować na wiele sposobów, z których każdy prowadzi do nieco innej wartości: rok gwiezdny. Przedział czasu, w którym Słońce najwyraźniej wykonuje jeden obrót sfery niebieskiej względem gwiazd (które w tym celu uważa się za nieruchome w przestrzeni). Odpowiada to okresowi obiegu Ziemi wokół Słońca mierzonemu względem gwiazd i odpowiada 365,2564 średnim dniom słonecznym. Rok tropikalny. Odstęp czasu między dwoma kolejnymi przejściami Słońca przez równonoc wiosenną. Jego długość wynosi 365,2422 dni słonecznych, około 20 minut krócej niż rok gwiezdny. Różnica wynika ze skutków precesji. Ponieważ ta definicja roku jest związana z powtarzalnością pór roku, termin "rok", jeśli nie jest określony, ogólnie przyjmuje się, że oznacza "rok zwrotnikowy". Rok anomalistyczny. Odstęp między dwoma kolejnymi przejściami Ziemi przez peryhelium jej orbity, który ze względu na powolną zmianę położenia peryhelium nie jest dokładnie taki sam jak rok gwiezdny. Jego długość wynosi 365,2596 dni słonecznych. Rok kalendarza gregoriańskiego. Jest to wartość roku przyjęta do celów kalendarzowych i równa się 365,2425 dniom słonecznym. Ze względów praktycznych można go przyjąć jako równy rokowi zwrotnikowemu (różnica wynosi 0,0003 średniej dni słonecznych).

Refrakcja atmosferyczna

Promienie światła wchodzące w atmosferę ziemską (tj. przechodzące z próżni kosmicznej do ośrodka w powietrzu) są załamywane, czyli załamywane. W rezultacie pozorne pozycje gwiazd są przesunięte o niewielką wartość w kierunku zenitu. Innymi słowy, efektem refrakcji atmosferycznej jest zwiększenie pozornych wysokości gwiazd. Przy stosunkowo małych wartościach odległości zenitu efekt jest niewielki i proporcjonalny do tangensa odległości zenitu. Jednak przy dużych odległościach zenitu efekty są dość odczuwalne. Na horyzoncie (odległość zenitalna = 90?) refrakcja zwiększa pozorną wysokość o około 35 minut kątowych. Oznacza to na przykład, że w momencie, gdy dolna krawędź Słońca wydaje się dotykać horyzontu o zachodzie słońca, cała tarcza Słońca znajduje się pod horyzontem.

Rozmaitości

Rozmaitość to specyficzny typ przestrzeni topologicznej. W skali lokalnej rozmaitości wyglądają jak codzienna przestrzeń euklidesowa i mówi się, że są lokalnie homeomorficzne z przestrzenią euklidesową. Lokalne powiązanie z przestrzenią euklidesową daje nam wykres: współrzędne, za pomocą których można opisać obiekty w rozmaitości. Ponieważ jednak ma to znaczenie tylko lokalnie, muszą istnieć warunki zapewniające spójność nakładających się map lokalnych. Klasyfikacja rozmaitości zależy od wymiaru odpowiedniej przestrzeni euklidesowej. Jeśli rozmaitość ma pięć lub więcej wymiarów, to klasyfikacja jest stosunkowo prosta i opiera się na procesie chirurgicznym, w którym nowe struktury, takie jak dziury, są dodawane do dobrze rozumianej rozmaitości. Dwu- i trójwymiarowe rozmaitości mają bardziej skomplikowany opis, a cztery wymiary są jeszcze dziwniejsze.

Różniczkowanie zespolone

Pochodna funkcji zespolonej jest definiowana w taki sam sposób, jak funkcja rzeczywista: mierzy sposób, w jaki funkcja zmienia się wraz ze zmianą danych wejściowych. Zatem pochodna ? w z , jeśli istnieje, to f'(z) ,miejsce, w którym ?(w) - ? (z) dąży do f'(z)(w-z) tego, jak zmienna zespolona w dąży do z . Oznacza to, że jeśli f(z) = z², to pochodna f′(z), wynosi 2z, czego byśmy się spodziewali. Ze względu na dwuwymiarowy charakter granicy i szczególną postać funkcji zespolonej, spełnienie tej definicji nakłada na funkcję o wiele więcej ograniczeń, niż można by się spodziewać. Na przykład, jeśli z = x + iy i ?(z) = u + iv , to ? jest różniczkowalną zespoloną wtedy i tylko wtedy, gdy reguły zwane relacjami Cauchy′ego-Riemanna są spełnione dla pochodnych cząstkowych


i

To z kolei implikuje, że u i v są funkcjami harmonicznymi, które spełniają
. To jest równanie Laplace′a, które jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych równań w fizyce matematycznej.

Rozwiązywanie równań macierzowych

Równania macierzowe to równania matematyczne, w których cała macierz macierzowa jest reprezentowana przez pojedynczą zmienną. Te uproszczone wyrażenia są używane w wielu różnych kontekstach, w tym w przekształceniach liniowych. Jeśli Mr opisuje wpływ przekształcenia liniowego na wektor r, to wektory odwzorowujące dany wektor b w ramach przekształcenia są podane przez rozwiązania równania macierzowego Mr = b. Aby rozwiązać ten problem, musimy użyć odwrotnej macierzy M, jeśli istnieje. Odwrotność M^?1 jest macierzą, która pomnożona przez M daje macierz jednostkową I. Stosując M^?1 do równania Mr = b, możemy powiedzieć, że M^?1Mr = M^?1b. Skoro M^?1M = I, to Ir = M^?1b. A po0nieważ macierz identyczności pozostawia wektor niezmieniony, więc r jest równe M^?1b. Oczywiście nie jest to pomocne, jeśli nie znamy M^?1, ale przynajmniej w przypadku 2 × 2 jest to łatwe do obliczenia. Dla ogólnej macierzy



, odwrotność wynosi



, pod warunkiem, że ad ? bc nie jest równe zeru. Jeśli pomyślimy o reprezentacji współrzędnych równania macierzowego Mr = b, to jest to właśnie zbiór jednoczesnych równań liniowych. W ten sposób zataczamy koło: problem znalezienia przecięcia trzech płaszczyzn jest równoważny rozwiązaniu trzech równoczesnych równań liniowych za pomocą wektorowej reprezentacji płaszczyzn , a także jest równoważny rozwiązaniu równań macierzowych. Nasza macierz odwrotna pozwala nam zobaczyć, że w dwóch wymiarach, gdzie płaszczyzny są tym samym co linie, istnieje unikalne rozwiązanie pod warunkiem, że ad ? bc nie jest równe zeru. Jeśli tak, to albo nie ma rozwiązań, albo jest ich nieskończenie wiele. Wielkość ad ? bc nazywana jest wyznacznikiem macierzy. W wyższych wymiarach wyrażenie jest bardziej skomplikowane, ale istnieją standardowe sposoby jego obliczania.

Różniczkowanie częściowe

Różniczkowanie cczęściowe to uogólnienie różniczkowania na funkcje kilku zmiennych. Podobnie jak w przypadku różniczkowania jednowymiarowego, pomysł polega na rozważeniu szybkości, z jaką funkcja zmienia się w określonym punkcie. Ale tutaj istnieje wiele różnych sposobów zmiany punktu początkowego. Jednym wyborem na płaszczyźnie (x, y) jest utrzymanie stałego y i zmiana x. To definiuje pochodną cząstkową względem x, zapisaną



, którą można obliczyć dokładnie tak, jak pochodną standardową względem x, traktując y jak stałą. Podobnie pochodną cząstkową względem y



uzyskuje się przez różniczkowanie względem y przy stałym x. Te pochodne cząstkowe opisują efekt niewielkich zmian w dwóch określonych kierunkach. Efekt zmian w innych kierunkach można z nich uzyskać, stosując ważone sumy pochodnych cząstkowych w x i y lub bardziej ogólnie, stosując wektor gradientu funkcji, grad (f), często reprezentowany przez symbol ∇

Równania różniczkowe

Równania różniczkowe wyrażają związki między funkcjami i pochodnymi. Służą do modelowania wielu procesów w ekonomii, biologii, fizyce i chemii, gdzie łączą tempo zmian wielkości z samą wielkością. Na przykład szybkość rozpadu promieniotwórczego w próbce chemicznej jest proporcjonalna do liczby atomów w próbce, jak pokazuje równanie rozpadu promieniotwórczego:



, gdzie N jest liczbą atomów, a jest stałą związaną z pół- życia elementu, a t to czas. To ma rozwiązanie N(t) = N(0)e^-at. Wyrażenie zawiera wyraz w postaci ex, pokazujący, że rozkład jest wykładniczy. Równania różniczkowe zwyczajne to takie, które obejmują tylko jedną zmienną niezależną, taką jak czas w powyższym przykładzie. Zwykle nie jest możliwe ich jawne rozwiązanie, dlatego należy zastosować metody aproksymacyjne lub symulacje numeryczne.

Różniczkowanie

Rózniczkowanie jest kluczowym pojęciem rachunku różniczkowego. Jest to sposób wykorzystania równań do obliczenia nachylenia lub gradientu funkcji, a tym samym jej szybkości zmian w określonym punkcie. Najprostszym związkiem między dwiema zmiennymi jest związek liniowy, f(x) = mx + c, gdzie m oznacza nachylenie. Jeśli ustalimy wartość na osi x x₀, to nachylenie funkcji w dowolnym punkcie x jest związane z wielkością zmian w kierunkach x i y lub f(x). Wielkości te są reprezentowane odpowiednio jako x - x₀ i f(x) - f(x₀). Znalezienie nachylenia w x₀ polega na znalezieniu wartości m, dla której f(x) - f(x₀) jest w przybliżeniu równe m(x - x₀), ponieważ x dąży do wartości x₀ Jeśli granica przy x dążącym do x₀0 i że ta granica jest pochodną f w x₀. Jeśli f jest różniczkowalna, to wartość m będzie się zmieniać wraz z wartością x₀ Innymi słowy, stworzyliśmy nową funkcję x, zwaną pochodną f i zapisaną jako df/dx lub f′(x).

Równania kwadratowe

Równanie kwadratowe to równanie obejmujące wyrazy aż do kwadratów zmiennej, więc jest to równanie dla zer wielomianu drugiego stopnia. Geometrycznie odpowiada to przecięciu paraboli z osią x (y = 0), a ogólna postać równania kwadratowego to ax² + bx + c = 0, gdzie a jest niezerowe. Jeśli b = 0, to rozwiązanie równania jest łatwe. Przestawiając ax² + c = 0 stwierdzamy, że ax² = ?c, czyli x² = -c/a . Nasze rozwiązanie to zatem x = ±√-c/a. Zwróć uwagę na symbol ±, wskazujący, że istnieją rozwiązania dodatnie i ujemne, z których oba można podnieść do kwadratu, aby uzyskać wynik -c/a . Oczywiście, jeśli -c/a samo jest ujemne, nie będziemy w stanie znaleźć pierwiastka kwadratowego z liczby rzeczywistej. Nieco bardziej ogólny argument pozwala wyprowadzić dobrze znaną formułę pokazaną obok. Wielkość b² - 4ac nazywana jest wyróżnikiem równania, a jej znak określa, ile rzeczywistych rozwiązań ma to równanie.

Równania

Równanie to wyrażenie matematyczne, które mówi, że jedna rzecz jest równa drugiej. Zatem 2 + 2 = 4 to równanie, podobnie jak E = mc² lub x + 3 = 26. Każdy z tych przykładów jest nieco inny. Pierwsza to tożsamość - zawsze jest prawdziwa. Druga jest relacją definiującą E w kategoriach mi c, podczas gdy trzecia jest równaniem, które jest prawdziwe tylko dla pewnych wartości x. W większości kontekstów algebraicznych co najmniej jedna strona równania zawiera nieznane elementy, zwykle oznaczane przez x, y lub z. Wiele technik algebraicznych dotyczy manipulacji i rozwiązywania równań w celu znalezienia tych niewiadomych. Większość dyscyplin ilościowych, takich jak nauka, ekonomia oraz obszary psychologii i socjologii, opisuje sytuacje ze świata rzeczywistego za pomocą równań. Na przykład w fizyce prawa ruchu Newtona, opisujące wzajemne oddziaływanie mas i sił, można zapisać jako równania obejmujące zarówno pochodne, jak i liczby, a w niektórych modelach ekonomicznych równania wiążą cenę towarów z podażą i popytem.

Równania symultaniczne

równania imultaneous to zestawy równań zawierające kilka niewiadomych. Przykładem mogą być dwa równania zawierające dwie niewiadome, takie jak: 2x + y = 3, x ? y = 1. Rozwiązując te dwa równania razem, możemy znaleźć każdą z niewiadomych. Jeśli przekształcimy drugie równanie, zgodnie z zasadami manipulacji algebraicznych, możemy wyrazić x jako 1 + y. Używając tej wartości dla x w pierwszym równaniu, widzimy, że 2(1 + y) + y = 3, więc 2 + 2y + y = 3 lub 2 + 3y = 3. Przekładając to wyrażenie, widzimy, że 3y = 3 ? 2 lub y = 1/3 . Jeśli wstawimy tę wartość dla y do drugiego równania, możemy teraz wyliczyć, że x ma wartość 4/3. Ogólnie rzecz biorąc, na każdą niewiadomą potrzebne jest jedno równanie, chociaż nie gwarantuje to rozwiązania ani tego, że rozwiązanie jest unikalne. Z geometrycznego punktu widzenia dwa powyższe równania są liniowe: opisują linie proste. Zatem rozwiązanie pary równań liniowych jest tym samym, co znalezienie przecięcia dwóch prostych.

Równania i wykresy

Wykreślenie równania w postaci wykresu pokazuje, w jaki sposób wartość jednej zmiennej zmienia się wraz ze zmianą drugiej. Wykorzystuje to ideę, że każde równanie odnoszące się do dwóch zmiennych rzeczywistych może być zobrazowane jako związek między dwuwymiarowymi współrzędnymi kartezjańskimi, x i y. Równanie można zatem interpretować jako krzywą reprezentującą odpowiednie wartości x i y określone przez to równanie. Równanie y = x2 generuje paraboliczną krzywą punktów, jak pokazano. Bardziej skomplikowane równania mogą tworzyć bardziej skomplikowane krzywe, chociaż dla każdego x może istnieć żadna lub wiele odpowiadających wartości y. Gdy para równoczesnych równań jest wykreślona na tych samych osiach, przecięcia oznaczają punkty, w których x i y spełniają oba równania. Zatem rozwiązanie równoczesnych równań jest w istocie kwestią wyznaczenia punktów przecięcia krzywych: spotykają się algebra i geometria.

Równanie prostej

Każda linia prosta w płaszczyźnie może być zapisana jako x = a, gdzie a jest stała (jest to szczególny przypadek linii pionowej) lub bardziej standardowa forma y = mx + c, gdzie m i c są stałymi. Stała m reprezentuje nachylenie linii, a c jest wartością y, gdzie linia styka się z osią y. Nachylenie lub nachylenie linii oblicza się, biorąc pod uwagę dowolne dwa punkty na linii. Jest równa zmianie wysokości między punktami, podzielonej przez zmianę położenia poziomego między punktami. Matematycznie, biorąc pod uwagę dowolne dwa różne punkty (x₁, y₁) i (x₂, y₂), to m = y₂ - y₁ / x₂ - x₁ . Oba równania x = a i y = mx + c można zapisać w bardziej ogólnej postaci rx + sy = t dla odpowiednio dobranych stałych r, s i t. W tej postaci równanie prostej często pojawia się w równoczesnych równaniach liniowych.

Równanie płaszczyzny

Płaszczyzna to dwuwymiarowa płaska powierzchnia w przestrzeni trójwymiarowej. Równanie płaszczyzny jest trójwymiarowym uogólnieniem równania prostej: a x + przez + cz = d, gdzie a, b, c i d są stałymi, a przynajmniej jedno z a, b lub c jest niezerowe. Zauważ, że ponieważ pracujemy teraz w trzech wymiarach, do opisania trzeciego kierunku potrzebna jest dodatkowa zmienna z. W szczególnym przypadku, gdy a = b = 0, równanie redukuje się do cz = d lub z = d/c . Ponieważ c i d są stałymi, z również jest stałe, więc ta płaszczyzna jest poziomą powierzchnią o stałej wysokości z, na której x i y mogą przyjmować dowolne wartości. Rozwiązanie trzech równoczesnych równań liniowych w trzech zmiennych reprezentuje przecięcie trzech płaszczyzn. Zwykle jest to punkt, ale mogą istnieć przypadki, w których nie ma rozwiązań (dwie płaszczyzny równoległe i nie pokrywają się) lub nieskończenie wiele rozwiązań: albo linia rozwiązań, albo płaszczyzna rozwiązań.

Równanie koła

Okrąg definiuje się jako zbiór punktów, które leżą w stałej odległości od danego punktu. Można go również opisać w terminach algebraicznych, w postaci równania. Jeśli środek okręgu jest zdefiniowany jako początek kartezjańskiego układu współrzędnych (0, 0), to możemy użyć twierdzenia Pitagorasa, aby znaleźć współrzędne dowolnego punktu na obwodzie okręgu (x, y). Dowolny promień r łączący środek z punktem (x, y) można traktować jako przeciwprostokątną trójkąta, którego pozostałe boki mają długość x i y. Zatem dla ustalonego promienia r możemy napisać x² + y² = r² i zdefiniować okrąg jako zbiór punktów, których współrzędne spełniają ten warunek. To jest równanie koła. Stanowi punkt wyjścia dla równań, które wynikają z różnych przekrojów stożkowych

Równania przekrojów stożkowych

Krzywa przekroju stożkowego jest definiowana geometrycznie przez przecięcie płaszczyzn z dwustronnym stożkiem . Wzór algebraiczny na taki stożek o symetrii wokół osi z to |z| = x² + y², gdzie |z| jest modułem z, więc |z| równa się z, jeśli z jest dodatnie, oraz ?z, jeśli z jest ujemne. Moduł nigdy nie jest ujemny i mierzy wielkość z. Współrzędna z płaszczyzny poziomej jest stałą, na przykład c, a jej przecięcie ze stożkiem pionowym jest określone przez x² + y² = |c|. Odpowiada to równaniu okręgu o promieniu √|c|. W przypadku przecięcia z płaszczyzną pionową współrzędna y jest stała, co daje x² + cy² = |z|. Jest to równanie pary parabol, jedna dla z < 0 i jedna dla z > 0. Elipsa i hiperbola są tworzone przez przecięcia z nachylonymi płaszczyznami. Jeśli płaszczyzna przecina stożek tylko na jednej zamkniętej krzywej, wynikiem jest elipsa o formie x²/a² + y²/b²= 1. Jeśli tnie dwa razy, wynikiem jest para hiperbol, dla której x²/a² - y²/b²= 1= 1

Rodzaje trójkąta

Istnieje kilka specjalnych typów trójkątów, z których każdy ma swoje własne specyficzne nazwy. W każdym trójkącie suma kątów wewnętrznych wynosi π radianów (lub 180°) i istnieje wyraźna zależność między wielkością kątów a względną długością boków. Trójkąt równoboczny ma wszystkie trzy boki równe, co oznacza również, że wszystkie trzy kąty są równe. Ponieważ kąty sumują się do radianów ?, każdy z nich musi być równy π/3 , czyli 60°. Trójkąt równoramienny ma dwa boki równe i dlatego musi mieć dwa równe kąty. Trójkąt prostokątny ma jeden kąt, który jest kątem prostym, π/2 czyli 90°, a trójkąt pochyły ma trzy boki o różnej długości i trzy kąty o różnych rozmiarach.

Robienie dobrych rzeczy

•  Egipscy jubilerzy wytwarzali przedmioty takie jak amulety, pierścionki, naszyjniki i pasy ze złota, srebra i kamieni półszlachetnych.
•  W Państwie Środka złoto było najcenniejszym surowcem w Egipcie. Pierwsza w historii mapa geologiczna to schemat kopalni złota i kamieniołomów w Wadi Hammamat.
•  Proces odlewania został wykorzystany do wykonania wielu metalowych przedmiotów. Metal był podgrzewany, aż stał się płynny, a następnie wlewany do form.
•  Starożytni Egipcjanie eksploatowali kopalnie między Nilem a wybrzeżem Morza Czerwonego. Złoto wydobywano zarówno z Pustyni Wschodniej, jak i z Nubii, gdzie egipskie inskrypcje pochodzą z 3100 r. p.n.e.
•  W Nubii robotnicy wydobywali złoto na dwa sposoby. Rozbijano skały i usuwano grudki rudy złota. Więcej złota zostało wypłukane i złapane przez sito - prawdopodobnie wykonane z owczego runa.
•  Technikę spawania stosowali jubilerzy począwszy od Państwa Środka. Różne metale były podgrzewane, aż stały się użyteczne. Całość połączono następnie nad piecem ceramicznym i palnikiem służącym do podgrzewania do momentu zespawania obu elementów.
•  Technika lutowania była używana od IV dynastii. Lutowanie twarde było preferowane od lutowania miękkiego, ponieważ artefakt można było ponownie nagrzać bez topienia spoiny.
•  Najlepszym przykładem sztuki złotniczej są maski pogrzebowe faraonów. Piękna maska pośmiertna Tutanchamona jest wspaniałym świadectwem ich umiejętności i pomysłowości.
•  Pierwsze szklane paciorki powstały w czasach przeddynastycznych. W czasach Starego i Średniego Królestwa artyści wykonywali szklane amulety, figurki zwierząt i inne przedmioty. Za panowania Totmesa I w Nowym Państwie powstały pierwsze naczynia szklane.
•  Większość ceramiki została wykonana z czerwono-brązowej gliny i nazywana jest mułem Nilu. Nie był wysoko ceniony i pozostawiony bez dekoracji.


Rolnictwo

•  Rolnictwo było bardzo ważne w starożytnym Egipcie. Większość Egipcjan z klasy robotniczej pracowała na roli przynajmniej przez część roku. Okres wegetacyjny trwał 8-9 miesięcy.
•  Egipscy rolnicy podzielili rok na trzy pory roku - 'Akhet' (czerwiec-wrzesień) to pora powodzi. "Peret" (październik-luty) był okresem wegetacji, a "Shemu" (marzec-maj) był okresem zbiorów.
•  Ziemia należała do króla lub instytucji takich jak świątynie. Granice pól wytyczono kamieniami. Urzędnicy sprawdzali je co dwa lata, aby upewnić się, że żadna ziemia nie została skradziona, a także aby upewnić się, że rolnik oddał królowi odpowiednią ilość plonów w postaci podatków.
•  Najważniejszymi uprawami były pszenica płaskurka i jęczmień, z których wyrabiano chleb i piwo. Ważny był także len do wyrobu lnu i papirus do wyrobu papieru.
•  Rolnicy uprawiali warzywa, w tym cebulę, czosnek, pory, rzodkiewki, sałatę, ogórki, soczewicę, fasolę i wiele rodzajów przypraw.
•  Owoce zawierały melony, granaty, winorośl, figi, daktyle i jabłka. Kiedy owoc drzewa daktylowego dojrzał, mężczyźni wspinali się po pniu, niosąc noże między zębami, aby ściąć plony.
•  Dobre zbiory zależały od wysokości powodzi na Nilu. Gdyby była za niska, plony byłyby spieczone. Za wysoko i zostaną zmyte.
•  Nawadnianie było niezbędne dla dobrego rolnictwa. Pola były nawadniane przez system kanałów "shaduf" (szufelka) lub "sakkia" (koło wodne).
•  Zwierzęta służyły do wdeptywania nasion w ziemię lub do orania pól po sezonie powodziowym.


Rabusie grobowców

•  Rabusie grobowców byli stałym zagrożeniem w starożytnym Egipcie. Grabież grobów prawdopodobnie rozpoczęła się wkrótce po ustanowieniu praktyki grzebania bogatych i ważnych z biżuterią i innymi pięknymi przedmiotami do użytku w życiu pozagrobowym.
•  Inskrypcje ze Starego Królestwa zawierały ostrzeżenia, że w przyszłym życiu złodzieje zostaną osądzeni przez bogów.
•  Budowniczowie grobowców opracowali szereg środków, aby pokrzyżować plany niedoszłym złodziejom. Towary składowano w podziemnych komorach, a wejścia blokowano płytami kamiennymi lub gruzem.
•  Piramida króla Amenemhata III w Hawarze z XII dynastii miała wiele ślepych przejść i ukrytych zapadni. Złodziejom udało się przedostać przez jeden z bloków dachowych, aby dostać się do sarkofagu!
•  Niektóre rabunki były dokonywane w tak subtelny sposób, że archeolodzy nie mogli od razu stwierdzić, co zostało zrobione. Grupa mumii z XXI dynastii w grobowcu w Tebach początkowo wydawała się nie przeszkadzać. Bliższe badanie wykazało, że pozłacane twarze zostały usunięte z trumien.
•  Niektóre napady na groby były skomplikowanymi operacjami. Amenpenofer, budowniczy pracujący dla Amenhotepa, zorganizował napad na piramidę Sobekmesefa. Zebrali złote maski na twarz i inne kosztowności, a szczątki spalili.
•  Grobowiec Tutanchamona również mógł zostać splądrowany. Howard Carter odnotował co najmniej dwa napady rabunkowe, do których prawdopodobnie doszło podczas zakopywania ciała.
•  Pomimo bogactwa znalezionego przez Cartera, większość skarbów faraona prawdopodobnie zniknęła.
•  Biorąc pod uwagę ich przekonanie, że nienaruszona mumia otoczona zapasami była niezbędna, aby zmarły mógł przeżyć życie pozagrobowe, jest zaskakujące, że niektórzy Egipcjanie byli gotowi pozbawić tego prawa przodków, rabując grobowce.


Rodzina i małżeństwo

•  Rodzina była centrum życia starożytnego Egiptu. Malowidła nagrobne przedstawiają różne pokolenia Egipcjan mieszkających razem. Służący i niewolnicy byli często uważani za członków rodziny w bogatych domach.
•  Głową domu był zawsze mężczyzna. Był odpowiedzialny za sprawy finansowe i dyscyplinę. Jego żona była nazywana "panią domu" i była odpowiedzialna za codzienne prowadzenie domu.
•  Małżeństwo w starożytnym Egipcie było dość nieformalne. Nie była wymagana żadna ceremonia prawna, a umowy małżeńskie powstały dopiero w Okresie Późnym. Para po prostu zamieszkała razem, jeśli obie rodziny się zgodziły.
•  Małżeństwa zawierały zwykle osoby z tej samej klasy społecznej. Wydaje się, że było niewiele ograniczeń dotyczących rasy lub narodowości. Odnotowano związki między północnymi Egipcjanami i Nubijczykami, a nawet z ludźmi z odległych krajów.
•  Dzieci miały kluczowe znaczenie dla życia rodzinnego, a małżeństwa miały mieć kilkoro dzieci.
•  Jeśli zmarło dziecko, rodzina opłakiwała, a czasami chowała je pod domem. Niektóre egipskie domy były wyposażone w fałszywe drzwi zwane mastabami, aby mogły przychodzić i odwiedzać duchy zmarłych.
•  Powszechną praktyką było płacenie przez przyszłego męża pewnej sumy pieniędzy ojcu panny młodej. Później ta praktyka została odwrócona i ojciec panny młodej zapłacił przyszłemu mężowi za utrzymanie córki.
•  Dziewczęta z biednych rodzin wyszły za mąż już w wieku 12 lat. Chłopcy zazwyczaj pracowali przed ślubem, więc rzadko wychodzili za mąż przed 15 rokiem życia. W królewskich małżeństwach uczestnicy byli często znacznie młodsi. Tutanchamon ożenił się, gdy miał około ośmiu lub dziewięciu lat.
•  Wiele portretów, posągów i malowideł ściennych sugeruje, że zwykli Egipcjanie osiedlali się w małżeństwach na całe życie tylko z jednym partnerem.


Ramzes II

•  Ramzes był najpopularniejszym imieniem wśród starożytnych egipskich członków rodziny królewskiej - w sumie nosiło je jedenastu faraonów. Najsłynniejszym był Ramzes II, który żył w latach 1279-1213 p.n.e.
•  Faraon Ramzes był zdecydowany uwiecznić się poprzez ożywienie wcześniejszego kolosalnego stylu budowania. Nakazał budowę wielu wielkich posągów samego siebie w całym Egipcie.
•  Imponująca świątynia stała w Abu Simbel, nad górnym Nilem. Został zbudowany na cześć Ramzesa i bogów Amona, Re-Harakhty i Ptaha.
•  Kolejna świetna konstrukcja stoi w Karnaku. Ten ogromny kompleks świątynny obejmuje setki akrów współczesnego Luksoru i był poświęcony bogom Amun-ra, Mut i Montu. Otaczały go tętniące życiem Teby.
•  W obliczu narastającego zagrożenia militarnego ze strony Hetytów, Ramzes II osobiście objął dowodzenie nad armią egipską. Ramzes twierdził, że to jego odwaga uratowała jego ludzi przed zniszczeniem.
•  Zarówno Hetyci, jak i Egipcjanie ogłosili zwycięstwo pod Kadesz, ale Ramzes później postanowił zawrzeć pokój. Poślubił hetycką księżniczkę w ramach traktatu pokojowego.
•  Oprócz programu budowy świątyni w Egipcie, Ramzes II zbudował nową stolicę o nazwie Piramesse w delcie Egiptu.
•  Kompleks kostnicowy na zachodnim brzegu Teb znany jest jako Ramesseum. Dziś stoi tam gigantyczny posąg faraona.
•  Po jego śmierci mumia Ramzesa II została przeniesiona do tajnego miejsca, aby uniemożliwić kradzież z grobowca.


Radio

jest skierowany do konsumentów, stosując głównie kryteria psychograficzne. Rolnictwo rotacyjne: Prosty sposób na zaszczepienie lojalności wobec marki poprzez zapewnienie zachęty do kupowania produktów, które nadają się do okresowych zakupów. Przykłady: myjnia samochodowa, wymiana oleju, strzyżenie, solarium itp.

Rozpoznawanie problemu

Pierwsza część procesu zakupu. Pojawia się wtedy, gdy czujemy, że czegoś nam w życiu brakuje. Mamy potrzebę, problem, który chcemy rozwiązać.

Rynek niszowy

Niewielki segment rynku, węższy. Klienci mają specyficzne potrzeby i pragnienia i zapłacą wyższą cenę, aby je zaspokoić.

Rynek masowy

Obejmuje wszystkich kupujących w kategorii.

Rzeczywisty produkt

Konkretna rzecz, którą otrzymujesz w zamian za pieniądze (lub handel wymienny). Jeśli kupujesz szampon, to jest to pojemnik i sam płyn. Jeśli kupisz wiertło, będzie to skręcający się kawałek z hartowanej stali.

Rodziny liczb

Liczby można podzielić na rodziny liczb, które mają określone właściwości. Istnieje wiele sposobów umieszczania liczb w klasach w ten sposób. W rzeczywistości, tak jak istnieje nieskończoność liczb, istnieje nieskończona różnorodność sposobów, na jakie można je dzielić i rozróżniać. Na przykład liczby naturalne, liczby całkowite, za pomocą których liczymy obiekty w świecie rzeczywistym, są po prostu taką rodziną, podobnie jak liczby całkowite-liczby całkowite, w tym liczby mniejsze od zera. Liczby wymierne tworzą inną rodzinę i pomagają zdefiniować jeszcze większą rodzinę, liczby nieracjonalne. Rodziny liczb algebraicznych i transcendentalnych są definiowane przez inne zachowania, podczas gdy członkowie wszystkich tych różnych rodzin są członkami liczb rzeczywistych, zdefiniowanych w opozycji do liczb urojonych. Stwierdzenie, że liczba jest członkiem pewnej rodziny, jest skróconym sposobem opisania jej różnych właściwości, a tym samym wyjaśnienia, jakiego rodzaju pytania matematyczne możemy na jej temat zadać. Często rodziny powstają w wyniku utworzenia funkcji, które opisują sposób konstruowania sekwencji liczb. Alternatywnie możemy skonstruować funkcję lub regułę opisującą rodziny, które intuicyjnie rozpoznajemy. Na przykład instynktownie rozpoznajemy liczby parzyste, ale czym one są? Matematycznie moglibyśmy zdefiniować je jako wszystkie liczby naturalne w postaci 2 × n, gdzie n samo jest liczbą naturalną. Podobnie liczby nieparzyste są liczbami naturalnymi w postaci 2n + 1, podczas gdy liczby pierwsze to liczby większe od 1, których jedynymi dzielnikami są 1 i siebie. Inne rodziny powstają naturalnie w matematyce - na przykład w liczbach Fibonacciego (1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, …, każda liczba jest sumą dwóch poprzednich. Ten wzorzec pojawia się naturalnie zarówno w biologii, jak iw matematyce (patrz strona 86). Liczby Fibonacciego są również ściśle związane ze złotym podziałem. Inne przykłady obejmują tablice mnożenia, które są tworzone przez pomnożenie dodatnich liczb całkowitych przez określoną liczbę oraz kwadraty, w których każda liczba jest iloczynem liczby naturalnej ze sobą: n razy n lub n2 lub n do kwadratu.


Rzymski styl życia

•  W dużych miastach bogaci Rzymianie prowadzili wygodne życie.
•  Na śniadanie Rzymianie zazwyczaj jedli chleb lub herbatniki pszenne z miodem, daktylami lub oliwkami oraz wodą lub winem.
•  Rzymski obiad (prandium) składał się z tych samych rzeczy, co śniadanie
•  Rzymianie mieli cenę (główny posiłek) po południu, po wizycie w łaźni. Stało się to bardzo wystawnym wydarzeniem z trzema daniami głównymi, każde z wieloma potrawami.
•  Bogaci Rzymianie mieli dużo wolnego czasu, ponieważ całą pracę wykonywali niewolnicy. Zajęcia rekreacyjne obejmowały hazard poprzez rzucanie monet (capita et nauia) i kostek (tali).
•  Rozrywki publiczne nazywano ludi (gry). Obejmowały one teatr, wyścigi rydwanów oraz walki z gladiatorami (wytrenowanymi wojownikami) i zwierzętami.
•  Cesarz Trajan wziął udział w konkursie gladiatorów, który trwał 117 dni i obejmował 10 000 gladiatorów.
•  Rzymianie mieli więcej niewolników niż jakiekolwiek imperium w historii. Wielu traktowano okrutnie, ale niektórzy żyli całkiem dobrze.
•  W 90 rpne człowiek zwany Spartakusem przewodził buntowi niewolników, który trwał dwa lata, dopóki nie został zmiażdżony przez wojska rzymskie.


Rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa

•  Pierwsi chrześcijanie byli Żydami w Palestynie, ale zwolennicy tacy jak Paweł wkrótce rozszerzyli wiarę na Gojów (nie-Żydów) i kraje poza Palestyną.
•  Na początku władcy rzymscy tolerowali chrześcijan, ale po roku 64 postrzegali chrześcijan jako zagrożenie i prześladowali ich.
•  Prześladowania wzmocniły chrześcijaństwo poprzez stworzenie męczenników, takich jak św. Alban.
•  W 313 cesarz Konstantyn dał chrześcijanom wolność kultu i zwołał pierwszy wielki ekumeniczny (generalny) sobór kościelny w 325.
•  Do 392 roku chrześcijaństwo było oficjalną religią imperium.
•  Kiedy Imperium Rzymskie podzieliło się na Wschód i Zachód, tak samo stało się z chrześcijaństwem, a Zachód skoncentrował się na Rzymie i Konstantynopolu.
•  Głową kościoła zachodniego był papież, głową kościoła wschodniego nazywano patriarchę. Pierwszym papieżem był apostoł Jezusa, św. Piotr, i od zawsze istnieje nieprzerwana linia papieży. Ale władza papieży tak naprawdę zaczęła się od św. Grzegorza w 590 roku.
•  Aby oddzielić się od oficjalnej religii, niektórzy chrześcijanie, tacy jak św. Benedykt, zaczęli żyć osobno jako mnisi w klasztorach.
•  Po AD500 mnisi szerzyli chrześcijaństwo w północno-zachodniej Europie.
•  Klasztory stały się głównymi przystaniami nauki na Zachodzie w średniowieczu, który nastąpił po upadku Rzymu.


Rozprzestrzenianie się islamu

•  Muzułmanie wierzą, że ich religia rozpoczęła się w dniu, w którym prorok imieniem Mahomet opuścił Mekkę w 622 r. n.e., ale dopiero po jego śmierci w 632 r. zaczęła się ona naprawdę rozwijać.
•  Rozprzestrzenianie się islamu było prowadzone przez kalifów (co oznacza słusznie kierowanych).
•  Islam rozszerzył się przez podbój, a wiele narodów stało się muzułmanami dopiero po ich podbiciu. Ale muzułmańscy zdobywcy byli tolerancyjni dla innych religii.
•  Muzułmanie uważali podbój za dżihad (świętą wojnę) i to dało im potężną gorliwość.
•  Arabowie muzułmańscy podbili Irak (637), Syrię (640), Egipt (641) i Persję (650).
•  Do roku 661 Imperium Islamskie rozciągało się od Tunezji po Indie. Jej stolicą był Damaszek.
•  Pierwsi muzułmanie byli Arabami, a wraz z rozprzestrzenianiem się islamu rozwinęli się także Arabowie, ale imperium obejmowało wiele narodów.
•  Mahomet nakazał ludziom 'szukać wiedzy, nawet w Chinach'. Wielu muzułmanów zostało wielkimi uczonymi.
•  Sztuka i nauka rozkwitły pod islamem, czyniąc go najbardziej kulturalnym, zaawansowanym społeczeństwem na świecie.

---

[ 117 ]

---