Trzysta sześćdziesiąt pięć: Liczba dni w roku słonecznym i wartość liczbowa imienia Abrasax. W Tajemnej Księdze Jana trzysta sześćdziesiąt pięć aniołów składa ciało Adama.
Tibil: Ziemia, świat fizyczny w myśli Mandajczyków.
Tora: po hebrajsku "nauczanie", prawo żydowskie.
Trismegistos: po grecku "trzykrotnie największy". Najwyższy epitet Hermesa w tekstach hermetycznych.
Tartaros: Hades, podziemie, królestwo umarłych. Często Tartaros jest niższym królestwem Hadesu, stąd piekło, miejsce kary.
Tartarouchos: "Władca Hadesu", władca Tartaros. Wspomniane w Księdze Tomasza.
Tat: Od Thota, egipskiego boga mądrości i boskiego pisarza. W tekstach hermetycznych Tat jest opisywany jako wtajemniczony i uczeń.
Telmachael Telmachael Eli Eli Machar Machar Seth: Imię lub epitet niebiańskiego Seta w Ewangelii Egipcjan.
Teogonia: relacja o stworzeniu bogów i bogiń.
Theona: Męczenniczka, o której mowa, wraz z Marią i innymi osobami, w Śpiewniku koptyjskim manichejskim. Imię Theona może pochodzić od formy greckiego słowa theos, "bóg" lub słowa pokrewnego.
Thomas: po aramejsku lub syryjsku "bliźniak"; porównaj Didymos, po grecku "bliźniak". Przydomek Judasza, brata Jezusa, uważanego przez Syryjczyków za brata bliźniaka Jezusa, autora Ewangelii Tomasza i współpracownika Księgi Tomasza.

taryfa: podatek nakładany na import. kontyngent importowy Ograniczenie liczby produktów w określonych kategoriach, które naród może importować.

teoria przewagi komparatywnej: Teoria, która głosi, że kraj powinien sprzedawać innym krajom te produkty, które produkuje najskuteczniej i wydajniej oraz kupować od innych krajów te produkty, których nie jest w stanie wyprodukować równie skutecznie lub wydajnie.

Tałes: Szal modlitewny.

Talmud: Zbiór komentarzy do Miszny, opracowany w okresie od III do VI wieku n.e. Istnieją dwie wersje: Talmud babiloński (Bavli) i Talmud palestyński (Jerozolima) (Yerushalmi).

Tanach: Akronim żydowskiej Biblii zaczerpnięty z trzech głównych części: Tory, Neviim (Prorocy) i Ketuvim (Pisma).

tannin: Hebrajskie określenie potwora morskiego lub smoka.

Tarhun: hetyckie imię huryckiego boga burzy Teszuba.

Tashmetu: Boska żona mezopotamskiego boga Nabu.

tefilin: Małe skórzane woreczki lub pudełka zawierające fragmenty Tory, noszone na głowie i ramieniu podczas modlitwy. Znane również jako filakterie.

Tefnut: egipska bogini słodkiej wilgoci. Jest siostrą i partnerką boga powietrza Shu.

Tehom: Hebrajska nazwa pierwotnej "Głębi", czyli kosmicznego morza.

Telipinu: anatolijskie bóstwo związane z rolnictwem i płodnością, najlepiej potwierdzone w tradycjach hetyckich.

Teshub: Hurryjski bóg burzy, który uzurpuje sobie prawa do swojego ojca, Kumarbi.

Thanatos: Grecka nazwa przypominająca bóstwo lub uosobienie Śmierci.

Thot: egipski bóg pisma, mądrości i wiedzy tajemnej.

Tiamat: Bogini lub boska personifikacja pierwotnego słonego morza, przedstawiona w babilońskim eposie Enuma Elish jako niebezpieczny przeciwnik Marduka.

Tishpak: Mezopotamski bóg-wojownik i boski patron miasta Esznunna.

Tora: Pierwsze pięć ksiąg Biblii hebrajskiej, tradycyjnie rozumianej jako zawierająca boską "naukę" (torę).

technologia: wszystko, od telefonów i kopiarek po komputery, urządzenia do obrazowania medycznego, osobiste asystenty cyfrowe i różne programy, które zwiększają efektywność, wydajność i produktywność procesów biznesowych.

towary : Produkty materialne, takie jak komputery, żywność, odzież, samochody i urządzenia.

Typhon: Archon z twarzą osła w Księgach Jeu.
typologia: sposób interpretacji, w którym historia lub postać jest postrzegana jako uniwersalny symbol zasady religijnej. Typologia chrześcijańska postrzega postacie i wydarzenia w Biblii hebrajskiej jako zapowiedź przybycia Chrystusa. Typologia gnostycka często odczytuje gnostycki mit i podział ludzi na ciało, duszę i ducha w Biblii. Walentynianie szeroko posługiwali się typologią, a Ewangelia Filipa stwierdza, że "prawda nie przyszła na świat naga, ale przyszła w typach i obrazach".
Tupelon: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który stworzył lewą goleń.
Treneu: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który stworzył palce prawej ręki.
triacontad: Grupa trzydziestu eonów podzielona przez Markusa na ogdoad (osiem), duodecad (dwanaście) i decad (dziesięć).
Tribe of Souls: nazwa Mandejczyków.
trychotomia: podział na trzy części. W wielu systemach gnostyckich człowiek składa się z trzech części, trychotomii ciała, duszy i ducha, w których duch jest pokrewny boskości, a dusza jest pośrednikiem między ciałem a duchem. W wielu antropologiach chrześcijańskich nie ma rozróżnienia między duszą a duchem, a zamiast tego istnieje dychotomia która proponuje ciało i duszę/ducha.
Trimorphic Protennoia: inna nazwa trzech form pierwszej myśli.
Traktat trójdzielny: (NHC I,5; koniec III wieku) Długi walentynianski tekst w trzech częściach, w którym Logos spełnia funkcję często przypisywaną Zofii i jest odpowiedzialny za upadek i stworzenie tego świata. Część pierwsza zawiera dokładną kosmogonię Walentyniana, śledzącą hierarchię wszechświata od jedynego Ojca poprzez eony i inne istoty. Stworzenie wszechświata materialnego i istnienie demiurga wynikają z upadku Logosu, a sfery duchowe, psychiczne i materialne są rozróżniane. Druga część szczegółowo opisuje stworzenie i upadek ludzkości. W ostatniej części utrzymuje się, że religia Hebrajczyków była wyższa od filozofii Greków i barbarzyńców i rozróżnia ludzi pneumatycznych, psychicznych i hylicznych. Tekst kończy się szczegółami ostatecznego zbawienia i końca czasów.
Triptolemos: mityczny oracz w misteriach eleuzyjskich.
Tora: Pięć pierwszych ksiąg Biblii hebrajskiej: Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzonego Prawa.
Trachoun: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył lewą stopę.
traktat: Traktat lub esej, używany zwłaszcza do oznaczania tekstów z biblioteki Nag Hammadi.
Traditions of Matthias: (110-160) Zaginiony tekst z II wieku cytowany przez Klemensa Aleksandryjskiego w Stromacie. Główną postacią w tym dziele jest Maciej, znany też jako Zacheusz, zwierzchnik poborców podatkowych. Według Klemensa nauki Macieja były używane przez Bazylidesów, a jedna z tradycji głosiła, że Bazylides był nauczany przez Macieja.
transcendencja: pogląd, że natura Boga jest poza światem fizycznym i że wiedza o Bogu wymaga wyjścia poza świat materialny.
Traktat o zmartwychwstaniu: (NHC I,4) Walentyński tekst skierowany do Rheginosa, który interpretuje zmartwychwstanie jako duchowe wydarzenie, które ma miejsce w indywidualnym gnostyku, a nie jest dosłownym fizycznym powrotem Jezusa z martwych. W przeciwieństwie do ciała i świata iluzji, zmartwychwstanie jest rzeczywiste i niezmienne. Dla gnostyków, takich jak Rheginos, zmartwychwstanie już nastąpiło.
Toechtha: W Sekretnej Księdze Jana anioł, który ożywiał lewą goleń.
Toledot Yeshu: (hebr. "zwój Jezusa") Wczesnośredniowieczna żydowska relacja z życia Jezusa. Jest satyryczny, ale wciąż nieco w tradycyjnym stylu opowieści rabinicznych. Jezus jest przedstawiany jako magik nieślubnego urodzenia, który nielegalnie odzyskał imię Boga ze Świątyni Jerozolimskiej. Jego magiczne moce pozwalają mu latać i toczy powietrzną bitwę z Judaszem Iskariotą. Kiedy zostaje ukrzyżowany, jego uczniowie zdejmują ciało, aby udawać, że zmartwychwstał.
Tibil: (Mandaic, "ziemia") Fizyczny lub materialny świat w mandeanizmie.
Tiferet: Piękno, szósta sefira Drzewa Życia w Kabale, znana również jako Rahamim, Współczucie.
Tymoteusz, Pierwszy List do: (koniec pierwszego wieku - początek drugiego wieku) Jeden z trzech listów znanych jako listy pasterskie lub listy pasterskie (1 Tymoteusza, 2 Tymoteusza i Tytusa). 1 List do Tymoteusza nie jest uważany za autentyczny list Pawła, ale za pismo pseudoepigraficzne lub fałszerstwo późniejszych chrześcijan próbujących naśladować styl Pawła w celu promowania powstającej ortodoksji. Nie znalazł się w kanonie dziesięciu listów Pawłowych Marcjona.
Tymoteusz, Drugi List do: (koniec I wieku) Jeden z trzech listów znanych jako listy pasterskie lub pasterskie (1 Tymoteusza, 2 Tymoteusza i Tytusa). Podobnie jak 1 List do Tymoteusza, 2 List do Tymoteusza nie został włączony do kanonu dziesięciu listów Pawła przez Marcjona i nie jest uważany za autentyczny list Pawła, ale za pseudoepigraficzne pismo późniejszych chrześcijan próbujących naśladować styl Pawła w celu promowania powstającej ortodoksji. 2. Tymoteusz wzywa adresata do odrzucenia fałszywych nauk.
Thouro: W Zostrianos, anioł, który prowadzi chmury.
Tracja: starożytne królestwo bałkańskie, które obejmowało południową Bułgarię, część północno-wschodniej Grecji i graniczący z Turcją obszar. Była to pogańska twierdza aż do drugiego tysiąclecia i schroniła się, oprócz pogan, paulicjan i bogomilów.
Trazyllus: (ok. 60) filozof średnioplatoński z Aleksandrii, który był oficjalnym filozofem dworu Tyberiusza.
Trzy formy pierwszej myśli: (NHC XIII,1) Traktat z Nag Hammadi znany również jako Trimorphic Protennoia. Protennoia, pierwsza myśl, opowiada o swoich trzech zejściach na świat jako postać zbawiciela. Najpierw zstępuje jako Głos Pierwszej Myśli, potem jako Mowa, a na koniec jako Słowo (Logos). Każde z tych zejść jest opisane w formie hymnu z użyciem stwierdzeń "jestem". Ona jest pierwszą myślą Ojca, obrazem Ducha Niewidzialnego, Barbelo, Światła itd. Wreszcie jest Jezusem, którego "zrodziła z przeklętego drzewa", czyli z krzyża. trzysta sześćdziesiąt: W przybliżeniu liczba dni w roku, a zatem numerologicznie istotna liczba. W Błogosławionym Eugnostosie dwanaście mocy i niebios podzieliło się na * sześć, tworząc siedemdziesiąt dwie moce i niebiosa, które podzieliły się na dalsze pięć, co równa się trzystu sześćdziesięciu. W Ekspozycji Walentynian różne grupy eonów łączą się w liczbę trzysta sześćdziesiąt, "pleroma roku".
Three Steles of Set: (NHC VII,5) Ważny setyjski tekst rzekomo nagrany przez Dositheosa, który nie ma zauważalnego wpływu chrześcijańskiego. Pierwsza stela zawiera hymny Seta do Pigeradamasa, niebiańskiego Adama, do Autogenesa i do Barbelo. Drugi zawiera hymny do eonu Barbelo, a trzeci zawiera doksologie Najwyższego. Trzy stele są przeznaczone do mistycznego wchodzenia i schodzenia.
Thopithro: W Tajemnej Księdze Jana, anioł, który stworzył jelita.
Tot: egipski bóg liter i skryba bogów. Grecy utożsamiali go z Hermesem i był wzorem dla Hermesa Trismegistusa.
Thalanatheus: W Trzech Stelach Seta, imię związane z najwyższym Przedegzystującym.
Thartharaoth: Na diagramie Ophite opisanym przez Orygenesa, siódmy anioł w kształcie osła, znany również jako Onoel.
Thaspomocha: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył lewe oko.
Thauthabaoth: Na diagramie Ophite opisanym przez Orygenesa, piąty anioł w kształcie niedźwiedzia.
Theletus: ("Doskonały") Zgodnie z systemem Walentyniana w "Przeciwko Walentynianom" Tertuliana, eon emanował z Anthropos i Ecclesia, połączonych w syzygię z Sophią.
Theoderet of Cyrrhus: herezjolog z V wieku, który napisał Podsumowanie bajek heretyckich (453).
teodycea: teologiczne studium problemu dobra i zła oraz kwestii, gdzie przypisać winę za cierpienie, śmierć i zło. Teologia gnostycka z łatwością rozwiązała ten problem, czyniąc demiurga i archontów odpowiedzialnymi za ciągłe cierpienia ludzkości i za uczynienie upadku Sofii przyczyną zła świata materialnego.
Theodore bar Konai: biskup nestoriański z VIII/IX wieku, którego adnotacje do wcześniejszych dzieł herezjologicznych dostarczają cennego świadectwa późnym sektom gnostyckim.
Teodor z Asine: żyjący w IV wieku uczeń neoplatonika Jamblichusa.
Teodot: Wiodący Walentynian ze szkoły wschodniej od połowy do końca II wieku. Wyciągi z jego pism zachował Klemens Aleksandryjski.
teogonia: mityczny lub kosmologiczny opis stworzenia bogów.
Theona: męczennica manichejska z koptyjskiego psalmu manichejskiego.
Theopemptos: Wielki dowódca eonu w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha i strażnik chwały w Zostrianos.
teofania: Manifestacja lub pojawienie się boga dla osoby.
Teofil z Antiochii: (zm. ok. 185) patriarcha Antiochii, mniej znany herezjolog, który napisał dzieła przeciwne Marcjonowi i Hermogenesowi; pierwszy znany pisarz, który użył terminu Trójca Bóstwa.
Theophylact Lecapenus : X-wieczny ortodoksyjny chrześcijański patriarcha Konstantynopola, który ogłosił, że Bogomilowie byli odmianą manichejczyków.
theosis: (gr. "przebóstwienie") W tradycji prawosławnej doświadczenie istoty Boga, danej przez łaskę; zbawienie poprzez udział w życiu Boga.
Towarzystwo Teozoficzne: Towarzystwo założone przez Mme Helenę P. Blavatsky w Nowym Jorku w 1875 roku jako powszechne bractwo w celu studiowania pism głównych religii w poszukiwaniu duchowej prawdy. Wkrótce założyła swoją siedzibę główną w Adyar w Indiach i stała się organizacją o zasięgu światowym.
teozofia: (z greckiego "mądrość Boża") termin używany w neoplatonizmie, prawosławiu i renesansowym okultyzmie w odniesieniu do mądrości rzeczy boskich, zanim stał się synonimem nauczania pani Bławatskiej i Towarzystwa Teozoficznego.
Theotimus: (ok. 200) mało znana postać, która według Tertuliana specjalizowała się w alegorycznej interpretacji Tory.
Theotokos: (z greckiego "niosący Boga") Tytuł nadawany katarowi Doskonałemu, który właśnie otrzymał consolamentum; także epitet Marii Dziewicy we wschodnim prawosławiu.
Therapeutae: (z greckiego therapeuō, "leczyć, czcić") Żydowska sekta w pobliżu Aleksandrii na początku naszej ery, prawdopodobnie powiązana z esseńczykami. Filon odnosi się do nich w De vita contemplative, w którym opisuje ich jako zaangażowanych w praktyki kontemplacyjne i mieszkających nad jeziorem Mareotis w pobliżu Aleksandrii.
Tesaloniczan, Pierwszy List do: (ok. 51) adresowany do chrześcijan w Tesalonice w Macedonii, najstarszy tekst w Nowym Testamencie, najwcześniejszy list Pawła i jeden z jego siedmiu autentycznych listów. Słynny końcowy fragment opisuje eschatologię, którą można interpretować jako "zachwyt".
Tesaloniczan, Drugi List do: (75-90) W przeciwieństwie do 1 Listu do Tesaloniczan, większość współczesnych uczonych nie uważa tego za autentyczny list Pawła, ale został zaakceptowany przez Marcjona w jego kanonie. Theudas: (1) (Aleksandria, koniec I do początku II wieku) Zgodnie z tradycją Walentyniana, uczeń św. Pawła, który przekazał Walentynowi tajemną tradycję paulińską. Nic więcej o nim nie wiadomo. (2) W Drugim Objawieniu Jakuba Theudas jest nazwany mężem Marii (matki Jezusa) i ojcem Jakuba, co może oznaczać, że Theudas ma być drugim mężem Marii po śmierci Józefa. To uczyniłoby Jakuba albo przyrodnim bratem, albo przyrodnim bratem Jezusa.
teurgia: Magiczne praktyki, które odwołują się do działania wyższych bogów poprzez ludzi, co może prowadzić do cudów. Neoplatonicy, zwłaszcza Jamblich, promowali teurgię jako formę wyższej lub świętej magii.
trzydziesty dziewiąty list świąteczny: List arcybiskupa Atanazego z Aleksandrii z 367 r., potępiający dzieła apokryficzne. Być może tak był wpływowy ,że zdeponowano go w bibliotece Nag Hammadi, aby usunąć teksty z pobliskiego klasztoru bez ich niszczenia. Zawiera również pierwszą kompletną listę kanonu Nowego Testamentu, jaki mamy dzisiaj.
Tomasz: (po aramejsku "bliźniak") Jeden z dwunastu apostołów i ważna postać w tradycji chrześcijańskiej i gnostyckiej. Ewangelia Tomasza jest przedstawiona jako tajne wypowiedzi Jezusa spisane przez Tomasza, a mówiąc 13, Tomasz jest uczniem, który odpowiednio odpowiada na żądanie Jezusa: "Powiedz mi, kim jestem", i w ten sposób upił się z bulgoczącego źródła, które Jezus odmierzył. W Dialogu Zbawiciela Tomasz wraz z Marią i Mateuszem jest jednym z trzech uczniów rozmawiających z Jezusem, a w Księdze Tomasza prowadzi długą rozmowę z Jezusem i jest opisany jako bliźniak Jezusa i prawdziwy przyjaciel. Tradycyjnie, Tomasz udał się do Indii i został pochowany w Edessie w Syrii.
tetrad: W kosmologii Walentyniana Ptolemeusza pierwsze cztery eony: Bythos, Sige, Caen i Akhana.
tetragrammaton: cztery litery imienia Bożego w języku hebrajskim, Yod-He-Vau-He, przepisywane jako YHVH w języku angielskim.
Texerant: ("Tkacze") Nazwa używana przez Eckberta ze Schönau dla francuskich dualistów, wywodząca się z francuskiego terminu oznaczającego tkactwo, zawód często kojarzony z alternatywnymi sektami chrześcijańskimi.
Tertulian: (150-223/225) herezjolog i pierwszy ojciec kościoła, który obszernie pisał po łacinie. Był synem rzymskiego żołnierza, dorastał w rzymskiej Afryce, a po nawróceniu był kapłanem w Kartaginie. Napisał wiele prac, z których wiele, takich jak Przeciw Walentynianom lub Przeciw Hermogenesowi, atakuje określone grupy lub jednostki gnostyckie. Około 207 roku Tertulian przyłączył się do heretyckiej sekty montanistów, ale ostatecznie odłączył się i założył własną sektę ascetyczną, Tertulianistów. Tertulianiści nadal istnieli w Kartaginie po jego śmierci, ale Augustyn z Hippony poinformował, że sekta została prawie wygaszona za jego czasów w IV wieku, kiedy przekazali swój kościół i zostali przyjęci do Kościoła katolickiego.
Tesphoiode: Pomocnik siedmiu dziewic światła w Księgach Jeu.
Tebar: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył prawe ramię.
Tebessa Codex: kodeks manichejski w języku łacińskim z około IV wieku, który koncentruje się na rolach wybranych i słuchaczy w manicheizmie.
Telmachael Telmachael Eli Eli Machar Machar Seth: Barbarzyńskie imię używane jako epitet Seta lub potrójnego Dziecka w Świętej Księdze Wielkiego Niewidzialnego Ducha.
Templariusze: Zakon mnichów wojskowych założony w 1119 r., aby pomagać w wyprawach krzyżowych; znani również jako Templariusze lub Ubodzy Rycerze Chrystusa. Zostali rozwiązani przez papieża Klemensa V w 1312 roku po aresztowaniu i egzekucji wielu francuskich templariuszy w 1307 roku.
Talmud: Podstawowy tekst judaizmu rabinicznego, obszerna kompilacja tradycyjnych materiałów i uczonych komentarzy. W centrum Talmudu znajduje się Miszna, rdzeń nauczania rabinicznego. Każda część Miszny jest komentowana przez późniejszych rabinów, a komentarze te tworzą drugą część Talmudu, znaną jako Gemara. Istnieją dwie wersje Talmudu, Talmud Babiloński (V w. n.e.) i Talmud Palestyński (IV w. n.e.).
Talmud Jmmanuela: Współczesna sfałszowana ewangelia rzekomo odkryta przez Billy′ego Meiera i księdza w 1963 roku w rzeczywistej jaskini, w której pochowano Jezusa. Niestety, po przetłumaczeniu na język niemiecki i angielski, oryginalny zwój aramejski zaginął. W historię zaangażowane są UFO, podobnie jak proroctwa dotyczące współczesnego Izraela. Mówiono, że Jezus przebywał jakiś czas w Indiach i nie został zdradzony przez Judasza Iskariotę, który był lojalnym uczniem i autorem Talmudu Jmmanuela, ale przez podobnie zwanego Judę Ihariotę. Juda Ihariot połączył siły z Saulem/Pawłem, który spotkał Jezusa, ale został przepędzony przez dzierżącego kij Mesjasza.
Taphreo: W Sekretnej Księdze Jana, anioł, który stworzył kręgosłup.
Taricheas: Trzecia moc wielkich archontów, syn Adamasa Sabaotha.
Tarmida: (Mandaic) Pierwszy stopień kapłaństwa Mandejczyków.
Tartarouchos: Kontroler Hadesu w Księdze Tomasza.
Tartar: W mitologii greckiej część podziemi, Hades, najbardziej przypominająca chrześcijańskie piekło. Na diagramie Ophite opisanym przez Celsusa Tartarus (lub Gehenna) jest grubą czarną linią, która dzieli diagram na dwie części. W naturze władców Yaldabaoth jest związany przez anioła utworzonego z ognistego oddechu Zoe i wrzuconego do Tartaru.
Tat: Uczeń Hermesa w Hermetica. Imię Tat powstało jako greckie zniekształcenie egipskiego boga Thota, ale Tat stał się postacią samą w sobie jako syn Thota-Hermesa.
Tacjan: (zm. ok. 185) Ojciec kościoła z II wieku, o którym mówi się, że pochodził z "ziemi Asyryjczyków", który studiował u Justyna Męczennika. Skompilował Diatessaron, pierwszą harmonię czterech Ewangelii, wybierając i porządkując materiał z Ewangelii Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Ale później został enkratytą, a może i walentynianinem, i wprowadził gnostycki system eonów do nauczania Encratite. Jego przemówienie do Greków broniło chrześcijaństwa przed pogańską nauką.
Tau: litera alfabetu greckiego używana jako tytuł dla współczesnego duchowieństwa gnostyckiego ze względu na podobieństwo do ankh. Np. Stephan Hoeller to Tau Stephanus.
Tauri′il: mandejski duch lub uthra, często przywoływany w egzorcyzmach i magii. Czasami jest utożsamiany z Yawarem i jest wymieniany w Ginza Rabba, Niania i innych świętych tekstach.
Tavernier, Prades: (? -1310) doskonały katar, który z zawodu był tkaczem i częścią Odrodzenia Autier. Był znany z tego, że dawał consolamentum każdemu, kto tego chciał, podczas gdy inni doskonali katarzy chcieli ocenić, czy odbiorca jest godny bycia doskonałym. Został aresztowany w 1309 i spalony żywcem przez Inkwizycję w 1310.
Tekst bez tytułu: Krótki gnostycki traktat kosmologiczny w Kodeksie Bruce′a.
tradycja ustna: Metoda przekazywania wiedzy za pomocą pamięci i nauczania ustnego, a nie pisemnego. Przykłady tradycji ustnej obejmują wypowiedzi Jezusa, szczególnie te, które znajdują się w Ewangelii Tomasza, lub wiedzę rabiniczną zawartą w Misznie.
Ten, który jest: Identyfikator Boga w kilku tekstach gnostyckich, w tym w Pierwszym Objawieniu Jakuba, Eugnostosie Błogosławionym i Mądrości Jezusa Chrystusa.
teologia negatywna: koncepcja Boga jako przekraczającego ludzką myśl do tego stopnia, że można go opisać tylko negatywnie.
Traktat "manichejski": Tekst, który przetrwał dzięki cytatowi z wrogiej relacji Liber contra Manicheos autorstwa Duranda z Huesca. Tytuł jest mylący, ponieważ jest to tekst katarów z początku XIII wieku, a nie manichejski. Traktat jest przykładem absolutnego dualistycznego kataryzmu i prawdopodobnie pochodzi z Włoch. Kontrastuje Boga, twórcę świata duchowego, z *Szatanem, stwórcą i władcą świata materialnego.
Ten, który jest / Istniejący: imię ostatecznego i prawdziwego Boga w wielu traktatach gnostyckich.
Towarzystwo Gnostyckie: Założone w Los Angeles w 1928 roku przez autora Jamesa Morgana Pryse′a i jego brata Johna Pryse′a w celu studiowania gnostycyzmu i zachodniej tradycji ezoterycznej; ostatecznie połączył się z Ecclesia Gnostica.
Tajemnice andańskie: Odbywające się w mieście Andania w południowo-zachodnim Peloponezie tajemnice andańskie były uważane za drugie miejsce do tych z Eleusis. W świętym gaju czczono kilku bogów, w tym Apolla, Hermesa, Kore i Wielką Boginię.

Trójkąt Letni

Wyraźny asteryzm, który dominuje latem na północnym niebie, składający się z jasnych gwiazd Wega (α Lyrae, pozorna jasność 0,03 magnitudo), Deneb (α Cygni, pozorna jasność 1,25 magnitudo) i Altair (α Aquilae, pozorna jasność 0,76 magnitudo). Vega, zdecydowanie najjaśniejsza gwiazda na północnym letnim niebie, jest również najjaśniejszą gwiazdą, która przelatuje nad naszymi głowami (w odległości 13° od zenitu), z wyjątkiem Capelli (α Aurigae), która jest obiektem zimowym. Trójkąt Letni przecina podwójne pasmo Drogi Mlecznej (równik galaktyczny przechodzi prawie osiowo przez trójkąt). W jej granicach znajduje się wiele bogatych pól gwiazdowych i interesujących obiektów, ale mało jasnych gwiazd. Wewnątrz trójkąta znajdują się tylko dwie gwiazdy trzeciej wielkości lub jaśniejsze (β i γ Cygni), a trzy kolejne wzdłuż jego boków. Dlatego gołym okiem wydaje się nieco pusty, ale jest satysfakcjonującym obszarem do badania przez lornetkę lub mały teleskop.

Teleskop Subaru, Hawaje

Teleskop Subaru na Hawajach to optyczny teleskop na podczerwień o aperturze 8,2 m, obsługiwany przez NATIONAL ASTRONOMICAL OBSERVATORY, JAPONIA (NAOJ) na szczycie Mauna Kea na Hawajach. Jest to jeden z teleskopów nowej generacji z aktywnie sterowanym dużym monolitycznym zwierciadłem i od tego czasu dostarcza wyników obserwacji w fazie testów dotyczących Układu Słonecznego, formowania się gwiazd, aktywnych jąder galaktycznych i kwazarów, grup galaktyk, soczewkowania grawitacyjnego i kosmologii itp. swoje pierwsze światło w styczniu 1999 r. Teleskop Subaru ma na celu głębszą i szerszą eksplorację wszechświata dzięki bardzo wysokim możliwościom obrazowania i bogatym instrumentom obserwacyjnym zamontowanym w czterech ogniskach. Po dziewięciu latach budowy od 1991 roku Teleskop Subaru rozpocznie swoją otwartą działalność w roku 2000. Baza Teleskopu Subaru w Hilo na Hawajach zatrudnia 50 pracowników, 20 gości, duży system komputerowy i laboratoria do prac rozwojowych.

Teoria strun/teoria superstrun

Teoria cząstek elementarnych i sił, w której podstawową jednostką jest wyjątkowo krótka jednowymiarowa struktura ("struna"), a nie cząstka punktowa. Przewiduje się, że struny te mają długość około 10^-36 m, a różne tryby drgań strun odpowiadają różnym typom cząstek o różnych energiach i masach. Kiedy idee supersymetrii stosuje się do teorii strun, wynikiem jest teoria superstrun. Teoria superstrun wymaga dziesięciowymiarowej czasoprzestrzeni, z wyjątkiem czterech wymiarów (długości, szerokości, wysokości i czasu), które są ukryte we współczesnym wszechświecie. Teoria superstrun jest jednym z głównych kandydatów na "teorię wszystkiego", która obejmuje wszystkie siły i cząstki przyrody.

Teoria stanu stacjonarnego

Teoria, która postuluje, że wielkoskalowy wygląd Wszechświata nie zmienia się w czasie. Teoria, opracowana w 1948 roku przez Hermanna Bondiego, Thomasa Golda i Freda Hoyle′a, spełnia tak zwaną "doskonałą zasadę kosmologiczną", zgodnie z którą wszechświat jest wszędzie taki sam przez cały czas. Teoria ta uniknęła konieczności powstania Wszechświata "Wielkiego Wybuchu", ale wymagała ciągłego tworzenia materii w celu utrzymania stałej, jednolitej gęstości we Wszechświecie przez cały czas (nowe galaktyki powstawały, gdy starsze się oddalały, utrzymując w ten sposób taka sama średnia liczba galaktyk w każdej dużej objętości przestrzeni). Odkrycie w 1965 roku kosmicznego mikrofalowego promieniowania tła, którego w naturalny sposób nie można było wyjaśnić teorią stanu stacjonarnego, doprowadziło do odrzucenia tej teorii

Tarcza

(Tarcza; skrót Sct, gen. Scuti; powierzchnia 109 st. kw.). Konstelacja południowa, która leży na południowy zachód od Orła i kończy się o północy na początku lipca. Został wprowadzony jako Scutum Sobiescianum (Tarcza Sobieskiego) przez astronoma Jana Heweliusza (1611-1687) z Gdańska w 1684 roku na cześć króla Polski Jana Sobieskiego III. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejszą gwiazdą Tarczy jest α Scuti o jasności 3,9mag. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż 4,0 magnitudo. Do interesujących obiektów należą gwiazdy zmienne R Scuti (zakres 4,2-8,6, okres około 147 dni), gwiazda RV Tauri oraz δ Scuti (zakres 4,6-4,8, okres 0,19 dnia), prototyp klasy gwiazd pulsujących, oraz M11 (NGC 6705, Gromada Dzikiej Kaczki), gromada otwarta w kształcie wachlarza, która zawiera ponad 400 gwiazd między ósmą a czternastą wielkością. Droga Mleczna przechodzi przez Tarczę i jest szczególnie jasna w północno-wschodniej części gwiazdozbioru, gdzie jest znana jako Gwiezdny Obłok Tarczy.

Teleskop Schmidta-Cassegraina

Forma teleskopu, która łączy w sobie niektóre cechy systemów Schmidta i Cassegraina. Główne elementy optyczne Schmidta-Cassegraina to wklęsłe zwierciadło główne, cienka soczewka korektora umieszczona blisko ogniska soczewki podstawowej oraz wypukła wtórna (często przymocowana bezpośrednio do wnętrza soczewki korektora), która odbija światło przez centralny otwór w pierwotnym ognisku. Zakrzywiona soczewka wtórna zmienia kąt, pod jakim zbiegają się promienie światła ze zwierciadła głównego i, podobnie jak w przypadku konwencjonalnego obiektywu Cassegraina, zwiększa efektywną ogniskową instrumentu, jednocześnie zmniejszając jego całkowitą długość. Soczewka korektora zapewnia szersze pole ostrości niż konwencjonalna soczewka Cassegraina. Schmidt-Cassegrain jest przykładem systemu katadioptrycznego, który wykorzystuje zarówno soczewki, jak i lustra do zbierania światła.

Teleskop Schmidta

Rodzaj teleskopu, wynaleziony przez estońskiego optyka Bernharda Schmidta (1879-1935), który służy do fotografowania dużych obszarów nieba. Ponieważ w swoim pierwotnym projekcie nadawał się tylko do fotografowania, instrument ten jest również znany jako aparat Schmidta. Schmidt wykorzystuje wklęsłe zwierciadło sferyczne jako kolektor światła i koryguje wadę optyczną, znaną jako aberracja sferyczna, która jest wprowadzana przez zwierciadło o tym kształcie, za pomocą specjalnie ukształtowanej cienkiej soczewki lub płytki korekcyjnej, która znajduje się w przedni koniec tubusu teleskopu. Przyrząd taki jak ten, który wykorzystuje zarówno soczewki, jak i zwierciadła do zbierania światła, nazywany jest instrumentem katadioptrycznym. minut kątowych pole widzenia teleskopu Schmidta może mieć szerokość od sześciu do dziesięciu stopni. Jego szerokie pole widzenia sprawia, że doskonale nadaje się do badania dużych obszarów nieba. Wadą tego systemu jest to, że powierzchnia ostrego ogniska (płaszczyzna ogniskowa) jest raczej zakrzywiona niż płaska. Problem ten można rozwiązać, wyginając kliszę fotograficzną, kliszę lub detektor, aby dopasować ją do kształtu powierzchni ostrości. Ponieważ płytka korekcyjna musi znajdować się w środku krzywizny zwierciadła głównego, jej odległość od zwierciadła jest dwa razy większa niż ogniskowa tego zwierciadła. W konsekwencji tubus teleskopu Schmidta jest co najmniej dwa razy dłuższy niż ogniskowa jego zwierciadła głównego. Ponieważ soczewka korekcyjna powoduje pewien stopień rozbieżności w padających promieniach świetlnych, średnica zwierciadła głównego musi być większa niż średnica płytki korekcyjnej. Maksymalny rozmiar aparatu Schmidta jest ograniczony praktycznymi problemami związanymi z podtrzymywaniem cienkiej soczewki (którą można podeprzeć tylko wokół jej krawędzi). Największe teleskopy Schmidta na świecie, jeden znajdujący się w Mount Palomar w Kalifornii, a drugi w Siding Spring w Australii, mają soczewki korekcyjne o średnicy 1,2 m.

Teleskop Syntetyczny Obserwatorium Molonglo

Australijski radioteleskop, znajdujący się w pobliżu Canberry i obsługiwany przez Uniwersytet w Sydney. W 1966 roku zbudowano tam duży interferometr radiowy Mills Cross. Jedno ramię krzyża zostało przekształcone w Teleskop Syntezacyjny Obserwatorium Molonglo (MOST). MOST składa się z dwóch cylindrycznych paraboloid o wymiarach 778 m × 12 m, oddalonych od siebie o 15 m i ustawionych w kierunku wschód-zachód. Sterowanie teleskopem polega na mechanicznym obracaniu cylindrycznych paraboloidów wokół ich długiej osi oraz na fazowaniu elementów zasilających wzdłuż ramion. Powstały układ może podążać za polem nieba przez ą6 godzin, jeśli leży na południe od deklinacji -30°.

Teleskop Maksutowa

Modyfikacja teleskopu Schmidta, opracowanego na początku lat czterdziestych przez DD Maksutowa w Moskwie i niezależnie przez AA Bouwersa w Holandii. Maksutow wykorzystuje cienką wklęsłą soczewkę menisku, umieszczoną z przodu tubusu teleskopu, aby skompensować aberrację sferyczną (wadę optyczną), która w przeciwnym razie zostałaby wprowadzona przez wklęsłe sferyczne zwierciadło główne. Ponieważ soczewka jest cienka, ma znikomą aberrację chromatyczną. Wypukła strona soczewki menisku, która sama ma kulistą krzywiznę, jest skierowana w stronę zwierciadła głównego. Ponieważ jego soczewka korektora może być umieszczona bliżej ostrości niż konwencjonalny Schmidt, Maksutov jest niższy i bardziej zwarty niż Schmidt. Podobnie jak Schmidt, Maksutov ma niską ogniskową i szerokie pole widzenia, co czyni go szczególnie przydatnym jako fotograficzny instrument pomiarowy. Podobnie jak Schmidt, Maksutow ma zakrzywioną płaszczyznę ogniskową, która leży wewnątrz instrumentu. W związku z tym w swojej pierwotnej postaci może być używany tylko do fotografii i nie może być używany do obserwacji wizualnych. Można go przystosować do obserwacji wizualnej, wprowadzając małe zwierciadło wtórne, które odbija światło do ogniska z boku tuby (Matsutov-Newton) lub przez otwór w zwierciadle głównym do ogniska z tyłu tuby ( Maksutowa-Cassegraina). W projekcie Maksutowa - Cassegraina zwierciadło wtórne można przedstawić jako małą środkową odbijającą powierzchnię z tyłu soczewki menisku.

Teleskop Dobsona

Prosta, tania i przenośna forma teleskopu zwierciadlanego Newtona zamocowana na montażu azymutalnym. Przymocowany do prostego mocowania widełkowego, które obraca się na wysokości (w elewacji) i azymucie (równolegle do horyzontu), z paskami teflonu jako powierzchniami nośnymi, teleskop Dobsona, pod warunkiem, że jest dobrze wyważony, może być szybko i płynnie przesuwany ręcznie do punktu w kierunku dowolnej części nieba. Ze względu na prosty sposób budowy, apertura za aperturą, Dobson jest znacznie tańszy w budowie niż inne konstrukcje. W rezultacie konstrukcja ta umożliwia astronomom-amatorom nabywanie instrumentów o stosunkowo dużej aperturze i mocy zbierania światła przy stosunkowo niskich kosztach.

Teleskop Cassegraina

Typ lunety zwierciadlanej oparty na projekcie, który został wyprodukowany w 1672 roku przez Francuza Guillaume′a Cassegraina. Wykorzystuje wklęsłe paraboloidalne zwierciadło główne i wypukłe elipsoidalne zwierciadło wtórne, które znajduje się w niewielkiej odległości wewnątrz ogniska głównego. Zbiegający się stożek światła z pierwotnego jest odbijany przez wtórny, w dół tubusu teleskopu i przez otwór w środku pierwotnego do okularu. Ponieważ zakrzywiona powierzchnia soczewki wtórnej powoduje, że promienie światła zbiegają się pod mniejszym kątem niż promienie odbite bezpośrednio od soczewki pierwotnej, zwiększa to efektywną ogniskową instrumentu, umożliwiając w ten sposób umieszczenie instrumentu o długiej efektywnej ogniskowej w stosunkowo krótka rurka. Chociaż ogniskowa zwierciadła głównego Cassegraina mieści się zazwyczaj w zakresie od f:3 do f:4, efekt zwierciadła wtórnego umożliwia tym instrumentom działanie przy ogniskowych w zakresie od f:10 do f:30. Standardowa konstrukcja Cassegraina zapewnia ostre obrazy tylko w centralnej części pola widzenia, obrazy oddalone od środka ("obrazy poza osią") podlegają różnym zniekształceniom lub aberracjom, takim jak koma. Dobrej jakości obrazy, w polach widzenia o średnicy kilkudziesięciu minut łuku, można uzyskać za pomocą teleskopów projektu Ritchey-Chrétien, w których główny jest wklęsłą hiperboloidą (a nie paraboloidą), a drugorzędny ma bardziej stromy krzywą hiperboliczną niż konwencjonalna krzywa wtórna Cassegraina. Innym wariantem projektu Cassegraina jest Dall-Kirkham, który wykorzystuje wklęsłą elipsoidalną pierwotną i sferyczną wypukłą drugorzędną, krzywe, które są łatwiejsze do wykonania niż paraboloidy i hiperboloidy konwencjonalnych Cassegraina. Jednak pole widzenia Dall-Kirkham wynosi zwykle tylko około jednej trzeciej pola widzenia normalnego Cassegraina. Większość dużych współczesnych teleskopów bazuje na konstrukcji Cassegraina lub jednym z jej wariantów.

Teleskop Carlsberg Meridian

Refraktor o średnicy 7 cali (17,8 cm), wcześniej znany jako Carlsberg Automatic Meridian Circle. Jest częścią OBSERVATORIO DEL ROQUE DE LOS MUCHACHOS na La Palmie i jest przeznaczony do przeprowadzania bardzo precyzyjnej astrometrii optycznej. Jest obsługiwany wspólnie przez Obserwatorium Uniwersytetu Kopenhaskiego, Instytut Astronomii w Cambridge oraz Real Instituto y Observatorio de la Armada en San Fernando. Kiedy po raz pierwszy przeniesiono go na La Palmę w 1984 roku, był to jeden z pierwszych w pełni automatycznych teleskopów na świecie. Od 1997 roku teleskop jest obsługiwany zdalnie przez Internet z Wielkiej Brytanii, Danii czy Hiszpanii. Ostatnie ulepszenia obejmują instalację przetwornika CCD, który może obserwować około 70 000 gwiazd w ciągu nocy do jasności wizualnej 17 magnitudo. Jest on używany do mapowania północnego nieba między -3° a +30° w deklinacji.

Teleskop Kanada - Francja - Hawaje

Kanadyjsko-Francusko-Hawajski Teleskop (CFHT) to 3,6-metrowy teleskop optyczny na podczerwień, znajdujący się na szczycie Mauna Kea na Hawajach. W dniu 20 czerwca 1974 r. przedstawiciele National Research Council of Canada (NRC), Centre National de la Reserche Scientifique of France (CNRS) i University of Hawaii (UH) podpisali Porozumienie Trójstronne, którego kulminacją było poświęcenie obiektu na 28 września 1979 r. Czas jest przydzielany partnerom proporcjonalnie do ich wsparcia finansowego, przy czym Kanada i Francja otrzymują po 42,5% czasu. Siedziba Obserwatorium znajduje się w mieście Waimea i mieści około 50 osób. Teleskop ma wymienne końcówki górne obsługujące ogniskowanie stałoogniskowe (f/4), ogniska Cassegraina (f/8 i f/35 IR) oraz ogniska Coud´e z dużym zestawem przyrządów do obrazowania i spektroskopii. CFHT jest pionierem wielu metod stosowanych do poprawy jakości obrazu w teleskopach naziemnych. Zaczęło się to od kontroli środowiska kopuły, poprzez pierwszy operacyjny system korekcji czoła fali typu tip-tilt (1988) oraz wdrożenie systemu optyki adaptacyjnej w obiekcie w 1996 roku. Niedawno CFHT wdrożył plan obrazowania szerokiego pola. Obsługuje CFH12K, największą na świecie kamerę CCD typu mosiac, aw połowie 2001 roku wdroży kamerę CCD o pełnym kącie kwadratowym

Tycho (krater)

Wybitny młody krater księżycowy na południowych wyżynach Księżyca i centrum najbardziej uderzającego systemu promieni Księżyca. Jego średnica wynosi 102 km, a jego środek znajduje się na 43,4°S, 11,1°W; nosi imię astronoma Tycho Brahe. Krater jest jednym z najmłodszych obiektów na Księżycu, ma prawdopodobnie zaledwie 100 milionów lat. Jego system promieni rozciąga się do 1500 km we wszystkich kierunkach i jest najbardziej widoczny podczas pełni księżyca, kiedy świeże wyrzuty, z których się składa, odbijają światło słoneczne z powrotem w kierunku Ziemi, a promienie rozciągają się na większą część bliższej strony Księżyca . Sam krater ma tarasowe ściany, spowodowane częściowym zapadnięciem się odcinków wewnętrznej krawędzi, które wznoszą się do 4,5 km, oraz wyraźny centralny szczyt. Przez ponad 80 km poza krawędzią we wszystkich kierunkach występuje ciągłe osadzanie się ejekta (koc wyrzutowy). Skała stopiona przez uderzenie spłynęła na zewnątrz, aby zakrzepnąć w kałużach, a następnie po wewnętrznej stronie krawędzi strumykami w kierunku dna krateru. Materiał wyrzucony na wyższych trajektoriach wytworzył promienie, a także wiele kraterów wtórnych.

Turner, Herbert Hall (1861-1930)

Urodzony w Anglii, został Savilian profesorem astronomii na Uniwersytecie Oksfordzkim. Idąc za sugestią E Moucheza (Paryż) zorganizował międzynarodowy projekt naukowy Carte du Ciel, mający na celu tworzenie map astrograficznych za pomocą fotografii.

Tucana

(Tukan; w skrócie Tuc, gen. Tucanae; powierzchnia 295 st. kw.) południowa konstelacja, która leży między Indusem a Hydrusem, a kulminuje o północy w połowie września. Po raz pierwszy został pokazany na globusie niebieskim przez holenderskiego teologa i geografa Petrusa Planciusa około 1598 r., chociaż zwykle przypisuje się go holenderskim nawigatorom Pieterowi Dirkszoon Keyserowi (znanemu również jako Petrus Theodorus) i Frederickowi de Houtmanowi, którzy sporządzili mapy tej części południowej niebo w latach 1595-7. Mała, raczej niepozorna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy w Tucana to α Tucanae o jasności 2,9mag, β? Tucanae, układ wielokrotny składający się z szerokiej pary niebiesko-białych (B9 i A2) składników o jasności 4,4 i 4,5mag (łączna wielkość 3,7) , separacja 27&Pirme;, z których obie mają słabszego towarzysza, pierwsza o jasności 13,6mag, separacja 2,4″, druga biała (A7), magnitudo 6,0, separacja 0,1-0,6″, okres 44,4 lat i inna niebieskawo-biała (A2) składnik 10′ na południowym zachodzie, który również jest podwójny, ze składnikami o jasnościach 5,8 i 6,0 (łączna wielkość 5,2), separacja 0,1″, wszystkie sześć gwiazd ma podobny ruch własny, oraz γ Tucanae o jasności 4,0. Inną interesującą gwiazdą jest ? Tucanae, układ poczwórny składający się z bladożółtych (F6) i pomarańczowych (K1) składników, jasności 5,0 i 7,7, separacja 5,0″ oraz żółtego (G5) składnika, 7,9mag, 320″ odległy, który ma towarzysza o jasności 8,4 magnitudo, separacja 0,9-1,1″, okres 86,2 lat. Inne interesujące obiekty w Tucana to Mały Obłok Magellana, 47 Tucanae (NGC 104), druga co do wielkości imponująca gromada kulista na niebie (po ? Centauri), widoczna gołym okiem jako rozmyta gwiazda czwartej wielkości, oraz NGC 362, inna gromada kulista siódmej wielkości.

Troughton Edward (1753-1836)

Twórca instrumentów, urodzony w Corney, Cumberland, Anglia, projektuje instrumenty wspomagające nawigację, geodezję i astronomię. Wraz ze swoim bratem Johnem, w ich rodzinnym biznesie w Londynie, robił kręgi tranzytowe dla Greenwich i innych obserwatoriów, kupując optykę, na przykład od Dollondów, ponieważ rodzinna cecha daltonizmu oznaczała, że nie byli w stanie przetestować soczewek . Troughton wynalazł metodę tworzenia dokładnych łusek przez podzielenie koła.

Trumpler, Robert Julius (1886-1956)

Astronom, urodzony w Z¨ urich, Szwajcaria. Pracował w Lick Observatory w Kalifornii, gdzie wykazał, że odległe gromady gwiazd są systematycznie zbyt słabe w stosunku do swoich rozmiarów, jakby były przyćmione przez zaciemniający ośrodek, którego efekty kumulują się wraz z odległością. Był to pierwszy przekonujący dowód na obecność ośrodka międzygwiezdnego w naszej Galaktyce, zgodny ze wskazaniami HEBER CURTIS rozpoznania, że galaktyki spiralne widziane z boku mają zaciemnienia wzdłuż swojej płaszczyzny centralnej.

Trapez

Gwiazda wielokrotna θ¹ Orionis, w sercu Mgławicy Oriona, widoczna, gdy patrzy się bezpośrednio przez teleskopy o średniej mocy oraz na zdjęciach mgławicy o krótkim czasie naświetlania; można to zobaczyć na zdjęciach z długim czasem naświetlania tylko tam, gdzie techniki poprawiające obraz zwiększyły kontrast z otaczającą mgławicą. Składa się z czterech gwiazd ułożonych we wzór przypominający nieregularny trapez o bokach od 8,6″ do 18,4″ i przekątnych 16,9″ i 20,6″. Identyfikacja poszczególnych gwiazd może być dość myląca; były one wcześniej oznaczane jako θ¹ Ori A, B, C i D w kolejności rosnącego rektascensji; jednak w katalogu Hipparcos są one oznaczone literami w kolejności malejącej jasności. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara od najbardziej wysuniętego na południe komponentu są one teraz oznaczone jako A (dawniej C), C (dawniej D), D (dawniej B) i B (dawniej A). Ich pozorne wielkości to A, 4,96; B, 6,35; C, 7,20; D, 7,49. Najsłabszy składnik, θ¹ Ori D, jest układem podwójnym zaćmieniowym z okresem 6,5 dnia i jest również znany jako BM Orionis; Niedawno odkryto, że θ¹ Ori B jest również układem podwójnym zaćmieniowym, z okresem 65,4 dni. Wszystkie cztery składniki to gorące, niebiesko-białe gwiazdy typu pektralnego O i B, które razem z kilkoma innymi słabszymi gwiazdami w regionie tworzą embrionalną gromadę gwiazd, nowo utworzoną z materiału mgławicy.

Trójkąt

(trójkąt; w skrócie Tri, gen. Trianguli; powierzchnia 132 st. kw.). Północna konstelacja, która leży między Andromedą a Baranem i kończy się o północy pod koniec października. Jego pochodzenie jest niepewne, chociaż starożytni Grecy porównywali go do delty stolicy (Δ), a także był związany z deltą Nilu i wyspą Sycylią. Jego najjaśniejsze gwiazdy zostały skatalogowane przez Ptolemeusza (ok. 100-175 n.e.) w Almagest . Mała, ale charakterystyczna konstelacja, najjaśniejsze gwiazdy Trójkąta, β Trianguli o jasności 3,0, α Trianguli (Mothallah) o jasności 3,4 wielkości i γ Trianguli o jasności 4,0, tworzą wąski trójkąt równoramienny z α na wierzchołku. Do interesujących obiektów należy 6 Trianguli, układ gwiazd wielokrotnych z żółtymi (G5) i bladożółtymi (F5) składnikami, jasności 5,3 i 6,8 magnitudo, separacja 3,9″, z których każdy ma niewidzialnego towarzysza, który obraca się wokół swojego głównego w 14,73 dni i 2,24 odpowiednio dni, oraz Galaktyka Trójkąta (M33, NGC 598, czasami nazywana Galaktyką Wiatraczek), galaktyka spiralna szóstej wielkości i członek Grupy Lokalnej, oddalona o około 2,6 miliona lat świetlnych.

Trójkąt Australe

(Trójkąt Południowy; w skrócie TrA, gen. Trianguli australijski; obszar 110 stopni kw.) południowa konstelacja, która leży między Normą a Apusem i kończy się o północy pod koniec maja. Po raz pierwszy została pokazana w atlasie Uranometria Johanna Bayera z 1603 r., chociaż zwykle przypisywana jest holenderskim nawigatorom Pieterowi Dirkszoon Keyserowi (znanemu również jako Petrus Theodorus) i Frederickowi de Houtmanowi, którzy w latach 1595-157 sporządzili mapy tej części nieba południowego. Inny południowy trójkąt, Triangulus Antarcticus, został pokazany na południe od Argo Navis na globusie niebieskim przez holenderskiego teologa i geografa Petrusa Planciusa w 1589 roku, ale nigdy nie został zaakceptowany. Mały, ale rzucający się w oczy konstelacja, Triangulum Australe, jest łatwo rozpoznawalny dzięki trzem najjaśniejszym gwiazdom, α Trianguli Australis (Atria) o jasności 1,9mag, β Trianguli Australis o jasności 2,8mag i γ Trianguli Australis o jasności 2,9mag, które tworzą prawie równoboczny trójkąt. Inne jasne gwiazdy to &deta; Trianguli Australis o jasności 3,9 magnitudo i ε Trianguli Australis o jasności 4,1 magnitudo. Do ciekawych obiektów należy NGC 6025, otwarta gromada około 60 gwiazd, z których najjaśniejsza ma jasność 7,3mag.

Tompion, Tomasz (ok. 1639-1713)

Clockmaker, urodzony w Northill, Bedfordshire, Anglia, wykonał zegary dla Królewskiego Obserwatorium w Greenwich, pierwsze zegary, które utrzymywały czas Greenwich i demonstrowały jednolitość obrotu Ziemi. Zegary miały 4-metrowe wahadła z 2-sekundowym wychyleniem i były powodem, dla którego sala obserwacyjna (Octagon Room w Flamsteed House) została zaprojektowana przez CHRISTOPHERA WRENA z tak wysokimi sufitami. Tompion trzymał skrzynie zamknięte i nie pozwolił JOHNowi FLAMSTEEDowi zdobyć klucza. Po śmierci Flamsteeda zegary zostały ponownie wykonane z konwencjonalnymi wahadłami o długości metra i sprzedane do celów domowych, ale jeden z nich został niedawno przywrócony do pierwotnej lokalizacji.


Torricelli, Evangelista (1608-47)

Urodzony w Faenza, Romania, Włochy. W młodości żywo interesował się astronomią i kopernikaninem, ale po potępieniu Galileusza w 1633 roku milczał na temat astronomii, prawdopodobnie uważając ją za zbyt kontrowersyjną. Pracował jako sekretarz Galileusza przez rok przed śmiercią i zastąpił go na stanowisku matematyka Wielkiego Księcia Toskanii Ferdynanda II. Był pierwszym człowiekiem, który wytworzył trwałą próżnię i odkryć zasadę działania barometru. Był wykwalifikowanym optykiem, konstruował teleskopy i mikroskopy.

Toruńskie Obserwatorium Radioastronomiczne

Toruńskie Centrum Astronomii znajduje się w Piwnicach, 15 km na północ od Torunia. Wchodzące w skład Wydziału Fizyki i Astronomii UMK zostało utworzone przez związek Toruńskiego Obserwatorium Radioastronomicznego (TRAO) i Instytutu Astronomii 1 stycznia 1997 roku. Od 1981 roku obserwatorium jest częścią światowej sieci obserwatoriów radiowych uczestniczących w VLBI (interferometria bardzo długiej linii bazowej). Dzięki nowemu 32-metrowemu teleskopowi i nowoczesnemu, wyrafinowanemu oprzyrządowaniu, stacja w Toruniu jest jedyną lokalizacją VLBI w Europie Wschodniej. Niedawno został członkiem Europejskiej Sieci Pulsar (EuroToP). Badania koncentrują się na obserwacjach i teoretycznej interpretacji procesów fizycznych zachodzących w radiogalaktykach i kwazarach, synchronizacji pulsarów, poszukiwaniu nowych układów planetarnych oraz badaniach Układu Słonecznego. Ważny jest również rozwój oprzyrządowania dla radioastronomii (odbiorniki ultraniskoszumowe, spektrometry, przetwornice częstotliwości, elektronika cyfrowa, systemy sterowania).

Towneley, Ryszard (1629-1707)

Zamożny naukowiec urodzony w Towneley Hall, niedaleko Burnley, Lancashire, dokonał pomiarów meteorologicznych i udoskonalił mikrometr (do użytku w obserwacjach astronomicznych), wprowadzając do niego FLAMSTEED. THOMAS TOMPION obwiniał jego wymyki za początkowe problemy z zegarami, które wykonał dla Johna Flamsteeda.

Townes, Charles Hard (1915-2015)

Fizyk urodzony w Greenville, Karolina Południowa, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1964 r. "za fundamentalne prace w dziedzinie elektroniki kwantowej, które doprowadziły do konstrukcji oscylatorów i wzmacniaczy opartych na zasadzie maser-laser". Pracował w Bell Telephone Laboratories i Columbia University nad spektroskopią mikrofalową w celu badania struktury cząsteczek, atomów i jąder. Wpadł na pomysł urządzenia do wzmacniania mikrofal poprzez wymuszoną emisję promieniowania, ukuł słowo "maser" od akronimu. Został profesorem fizyki w Massachusetts Institute of Technology, a następnie na Uniwersytecie Kalifornijskim. Użył masera do stworzenia czułych wzmacniaczy dla radioastronomii i przewidział istnienie linii OH w cząsteczkach przestrzeni międzygwiezdnej

Tranzyt

Przejście ciała niebieskiego przez dysk znacznie większego. Termin ten jest najczęściej stosowany do przejść Merkurego i Wenus na tle Słońca. Takie tranzyty po raz pierwszy wiarygodnie przewidział Johannes Kepler w swoich Rudolfińskich tablicach planetarnych. Na podstawie tych przewidywań Pierre Gassendi jako pierwszy zaobserwował tranzyt Merkurego w 1631 roku; osiem lat później Jeremiah Horrocks, również korzystając z tablic Keplera, dokonał pierwszej obserwacji tranzytu Wenus. Te dwie planety są widoczne w tranzycie, gdy znajdują się w pobliżu jednego z ich węzłów w gorszej koniunkcji. Merkury znajduje się w węźle wstępującym w listopadzie, a węźle zstępującym w maju; te okazje zbiegają się z gorszym połączeniem w odstępach 7, 13 i 46 lat (węzeł wstępujący) oraz 13 i 46 lat (węzeł zstępujący). Tranzyty Wenus są znacznie rzadsze. Mogą się zdarzyć około 7 czerwca (węzeł wstępujący) lub 8 grudnia (węzeł wstępujący) i powtarzać się parami, w odstępie 8 lat, w odstępach 10512 lat i 12112 lat. Następna para będzie 8 czerwca 2004 i 5/6 czerwca 2012; będą to dopiero piąte i szóste tranzyty od czasu zaobserwowanego przez Horrocksa w 1639 roku. Od XVIII wieku tranzyty stanowiły ważny sposób określania skali Układu Słonecznego. Jego względne proporcje były znane z praw Keplera. Dokładne czasy tranzytów z bardzo odległych miejsc na powierzchni Ziemi zapewniły poprawkę trygonometryczną. Wczesne próby zrobienia tego dla Wenus zakończyły się niepowodzeniem z powodu załamania światła słonecznego w atmosferze planety, co sprawia, że planeta wydaje się mniejsza niż zwykle, oraz efektu czarnej kropli. Można zobaczyć, jak główne satelity planet przechodzą przez powierzchnię swojej planety macierzystej. Cztery największe satelity Jowisza, znane jako satelity Galileusza, często przechodzą przez dysk planety; większe wewnętrzne satelity Saturna można również obserwować w tranzycie. Czasami cień satelity przecina dysk planetarny w tranzycie cienia. Termin "tranzyt" jest również używany przez obserwatorów planetarnych do wskazania przejścia elementu atmosferycznego lub powierzchniowego przez centralny południk planety - wyimaginowaną linię przecinającą jej widoczny dysk na pół, od bieguna północnego do bieguna południowego. Pomiar czasu takich tranzytów umożliwia określenie okresu rotacji planety.

Thuban

Gwiazda α Draconis, biały olbrzym typu widmowego A0III i pozornej jasności 3,67mag. W odległości 297 lat świetlnych (paralaksa 0,011″) ma wielkość bezwzględną -1,1. To była gwiazda polarna c. 2800 p.n.e. Nazwa wywodzi się od arabskiej nazwy całej konstelacji, oznaczającej "Smok".

Tibbon, Jakub ben Machir ibn [znany jako Profacjusz] (1236-1312)

Lekarz, urodzony w Marsylii w Hiszpanii (obecnie Francja), tłumacz, matematyk i astronom. Wynalazł tak zwany kwadrant Jakuba, a książka, w której go opisuje, zawiera tabelę 11 gwiazd użytych do budowy instrumentu. Napisał Luhot (Tabele) książkę z tablicami astronomicznymi podającymi pozycje gwiazd w Paryżu. Praca Tibbona została wspomniana w Boskiej Komedii DANTEGO i wykorzystana przez Kopernika przy formułowaniu jego teorii.

Timocharis (ok. 280 p.n.e)

Grecki filozof, który wraz z Aristillusem sporządził katalog pozycji gwiazd. Pomiar pozycji Spiki pomógł HIPPARCHUSOWI w zademonstrowaniu precesji.

Tisserand, Françcois F´elix (1845-96)

Mechanik nieba, urodzony w Nuits-St-Georges, Côted′Or we Francji, został dyrektorem Obserwatorium w Tuluzie i Obserwatorium Paryskim i pracował na orbicie Księżyca.

Tytania

Średniej wielkości satelita Urana, odkryty przez Williama Herschela w 1787 roku. Jego średnica wynosi 1580 km, a jego orbita znajduje się w odległości 191 000 km. Część Tytanii sfotografowana przez sondę Voyager 2 składa się z dużej równiny pokrytej małymi kraterami, poprzecinanej dużymi kanionami w miejscach uskoków skorupy ziemskiej. Najbardziej rozległym z nich jest system Messina Chasmata, o całkowitej długości prawie 1500 km i 100 km szerokości w najszerszym miejscu. Gertrude o średnicy 326 km jest jedynym dużym kraterem; ogólny brak dużych kraterów może wskazywać, że Tytania pojawiła się w przeszłości. Powierzchnia przypomina Ariela, innego satelitę Urana, a procesy, które tam zachodziły, są prawdopodobnie tymi, które ukształtowały powierzchnię Tytanii.

Tycjusz, Jan Daniel (1729-96)

Niemiecki astronom, urodzony w Konitz, Niemcy (obecnie Polska), profesor fizyki w Wittenberdze, zbudował pierwszy piorunochron. Włączył do przygotowanego przez siebie tłumaczenia książki przyrodnika Charlesa Bonneta związek między odległościami odkrytych przez siebie planet. Planety, jak zauważył Titius, były w odległościach od Słońca, które były proporcjonalne do sekwencji 4, 4 + 3, 4 + 6, 4 + 12, 4 + 48, 4 + 96. Bonnet skomentował brakującą liczbę w sekwencji 4 + 24 "Ale czy Lord Architekt powinien pozostawić tę przestrzeń pustą?", a asteroidy, jak się później okazało, odpowiadały temu miejscu. Odkrycie Titiusa zostało spopularyzowane przez BODE i jest znane jako prawo Bodego lub, tylko czasami, jako prawo Titiusa-Bodego.

Tombaugh, Clyde William (1906-97)

Urodzony w pobliżu Streator w stanie Illinois, jako chłopiec zainteresował się astronomią i na podstawie kilku obserwacji przesłanych do Obserwatorium Lowella został tam zatrudniony jako astronom do poszukiwania "Planety X" za Neptunem. Fotografując 65% nieba, odkrył kilka gromad gwiazd, dwie komety, ponad sto asteroid, dziesiątki gromad galaktyk oraz planetę Pluton. Pracował nad przechwyconymi rakietami V-2 w White Sands i został profesorem na New Mexico State University, gdzie potwierdził okres rotacji Merkurego wokół własnej osi, określił wirową naturę wielkiej czerwonej plamy Jowisza i szukał małej, naturalnej Ziemi satelity.

Tetyda

Lodowy satelita Saturna średniej wielkości, odkryty przez Giovanniego Cassini w 1684 roku. Jego średnica wynosi 1060 km, a odległość orbitalna od Saturna wynosi 295 000 km. Części Tethys sfotografowane w misjach Voyager pokazują różnorodne tereny o różnej gęstości kraterów. Mocno pokryta kraterami strona zawiera duży obiekt uderzeniowy, basen Odyseusza o średnicy 440 km, "zrelaksowaną" strukturę ze śladami wewnętrznego pierścienia górskiego. Na półkuli przeciwnej do Odyseusza znajduje się lekko pokryta kraterami równina przecięta przez Itakę Chasmę, ogromny system dolin składający się z wielu uskoków o średnicy ponad 100 km w najszerszym miejscu i długości około 1000 km, których powstanie można powiązać z uderzeniem, które spowodowało powstanie Odyseusza. Równiny są konsekwencją wynurzania się w odległej przeszłości. Całkowita gęstość satelity wynosi 1000 kg m-3, co wskazuje na skład składający się głównie z lodu wodnego. Orbita jest dzielona z dwoma satelitami koorbitalnymi, Calypso i Telesto.

Temida

Thémis Telescope Heliographique pour l′&Eeacute;tude des Instabilites Magnetiques sur le Soleil, teleskop został zbudowany i jest obsługiwany w ramach współpracy między CNRS-INSU (Conseil National de la Récherche Scientifique-Institut National des Sciences de l′Univers, Francja) i CNR (Consiglio Nazionale delle Ricerche, Włochy). Teleskop znajduje się w "OBSERVATORIO DEL TEIDE" na Teneryfie (Wyspy Kanaryjskie, Hiszpania), które jest obsługiwane przez IAC (INSTITUTO DE ASTROF´I SICA DE CANARIAS) na mocy umów międzynarodowych w sprawie astrofizyki między Hiszpanią a wieloma innymi krajami. Współrzędne terenu to: długość geograficzna 16 30 31,6, szerokość geograficzna 28 18 13,8, wysokość nad poziomem morza 2456 m n.p.m. W Thémis pracuje łącznie około 15 stałych pracowników we współpracy z kilkoma francuskimi i włoskimi grupami badawczymi (DASOP-Meudon i DT-INSU w Paryżu, Midi-Pyrenees w Tuluzie, Obserwatorium Arcetri i Uniwersytet we Florencji, Uniwersytet Tor Vergata w Rzymie). Thémis to teleskop azymutalny Ritchey-Chrétien o średnicy 90 cm, przeznaczony do obserwacji struktur magnetycznych Słońca w zakresie widzialnym z wysoką rozdzielczością (przestrzenną, spektralną i polarymetryczną). Konstrukcja teleskopu została zrealizowana tak, aby zminimalizować polaryzację instrumentalną. Główne tryby obserwacji oferowane przez Thémis to MTR (Multi Lines Spectroscopy), MSDP (Multi Channel Subtractive Double Pass Spectroscopy), zarówno z analizą polaryzacji jak i bez niej oraz IPM (włoski monochromator panoramiczny) bez analizy polaryzacji. MTR daje widma o wysokiej rozdzielczości jednocześnie w kilku liniach widmowych i sekwencyjnie w czterech parametrach Stokesa. MSDP zapewnia obrazowanie o wysokiej rozdzielczości spektralnej jednocześnie w kilku przedziałach spektralnych. IPM umożliwia bardzo wąskopasmowe skanowanie profilu linii.

Thabit Ibn Qurra, Abu′l-Hasan (836-901)

Astronom, urodzony w Harran w Mezopotamii (obecnie Turcja), został nadwornym astronomem w Bagdadzie, przetłumaczył greckie prace matematyczne i pisał o astronomii, w tym o ruchu ósmej sfery, o pozornych ruchach gwiazd, analizował ruchy Słońca i Księżyca i pisał traktaty o zegarach słonecznych. Niektóre z jego książek zostały przetłumaczone na łacinę przez Gherarda z Cremony i rozpowszechnione w Europie.

Tales z Miletu (624-546 p.n.e.)

Pierwszy znany grecki filozof; także naukowiec, matematyk i inżynier, urodzony w Milecie w Azji Mniejszej (obecnie Turcja), uważany za nauczyciela ANAKSYMANDERA. Najwyraźniej napisał książkę o nawigacji, definiując gwiazdozbiór Małej Niedźwiedzicy i używając go jako pomocy nawigacyjnej. Przypisuje się przewidywanie zaćmienia Słońca w 585 rpne, chociaż nie wiadomo w jaki sposób, ponieważ cykl metoniczny był znany tylko z zaćmień Księżyca w tym czasie (zaćmienia Słońca są trudniejsze do zauważenia, ponieważ zaćmienia Słońca są widoczne w różnych miejscach na Ziemi, podczas gdy zaćmienia Księżyca można zobaczyć z połowy Ziemi). Niemniej jednak zaćmienie zatrzymało wojnę między Medami a Lidyjczykami, według Herodota. Tales określał wysokość piramid, mierząc długość ich cienia w chwili, gdy cień człowieka jest równy jego wzrostowi. Nauczał, że "wszystko jest wodą", co może wydawać się mało obiecującą hipotezą, ale było pierwszym wyrazem idei wyjaśniania różnych zjawisk na podstawie wspólnej przyczyny i zapowiedzią teorii naukowej. Podobnie jak Egipcjanie, Tales wierzył, że Ziemia jest płaskim dyskiem unoszącym się na nieskończonym oceanie, tłumacząc trzęsienia ziemi drganiami pływającej "łodzi". Pewnej nocy Tales wpatrywał się w niebo i wpadł do rowu, co spowodowało, że służąca zapytała: "Jak chcesz zrozumieć, co się dzieje na niebie, jeśli nawet nie widzisz tego, co masz pod stopami" (pierwsza roztargniony żart profesorski).

Tharsis Montes

Oficjalna nazwa regionu na Marsie, znanego jako Tharsis Ridge lub Tharsis Bulge, dużego wzniesienia na północnej półkuli Marsa, którego środek znajduje się na 2,8 ?N, 113,3 ?W. To bierze swoją nazwę od starożytnego hiszpańskiego miasta znanego wcześniej jako Tartessus. Tharsis to duży wyniesiony obszar o średnicy 2105 km w największym wymiarze, na którym znajdują się najbardziej znane wulkany planety. W 1000-kilometrowym łańcuchu z północnego wschodu na południowy zachód leżą Ascraeus Mons (wznoszące się do 26 km powyżej średniego poziomu powierzchni Marsa), PavonisMons (18 km) i ArsiaMons (20 km), z których wszystkie mają mniej więcej 150 km średnicy, a 1000 km do na północny zachód znajduje się największy wulkan Układu Słonecznego, Olympus Mons. Oprócz tych szczytów, najwyższym punktem Tharsis Bulge jest złożony spękany teren o nazwie Noctis Labyrinthus, o wysokości 11 km. Jest to część rozległego systemu pęknięć, rozmieszczonego mniej więcej w centrum Tharsis; inne widoczne pęknięcia to Ceraunius Fossae na północy i Claritas Fossae na południu. Ze wschodu regionu Tharsis rozciąga się na wschód gigantyczny system kanionów Valles Marineris. Możliwe, że cały region został wypiętrzony przez upwelling w leżącym poniżej płaszczu, prawdopodobnie w wyniku zdarzenia, które stworzyło basen uderzeniowy Hellas po przeciwnej stronie planety.

Teleskop Hobby-Eberly′ego

Teleskop Hobby-Eberly (HET) ma sferyczne zwierciadło główne o średnicy 11 m. Jest to jeden z największych teleskopów optycznych na świecie. Znajduje się w McDonald Observatory w zachodnim Teksasie, a jego partnerami są University of Texas w Austin, Pennsylvania State University, Stanford University, Ludwig Maximillians University w Monachium i Georg-August University w Getyndze. Czas obserwacji jest dzielony między partnerów proporcjonalnie do wkładu finansowego każdego z partnerów. Ze względu na sferyczne zwierciadło główne teleskop jest wyposażony w sferyczny korektor aberracji, który widzi fragment zwierciadła głównego o średnicy 9,2 m. Podczas obserwacji, aby zrekompensować obrót Ziemi, zwierciadło główne jest nieruchome, podczas gdy korektor aberracji sferycznej przesuwa się po powierzchni ogniskowej kuli, aby podążać za odbitym obrazem gwiazdy. Zwierciadło główne odchylane jest swoją osią optyczną o 35° od zenitu i jest zamontowane na stole obrotowym umożliwiającym obrót o 360° w azymucie. Ta nowatorska konstrukcja powoduje, że zwis grawitacyjny zwierciadła głównego jest stały, ale ogranicza teleskop do obserwacji obiektów przecinających okrąg, którego środek znajduje się w zenicie, którego promień wynosi 35°. HET jest przeznaczony głównie do wykonywania spektroskopii astronomicznej. Początkowy zestaw instrumentów obejmuje spektrograf o niskiej rozdzielczości na szczycie teleskopu, do którego światło jest kierowane bezpośrednio, oraz spektrograf o średniej i wysokiej rozdzielczości w piwnicy, pod teleskopem, które są zasilane światłowodami przenoszącymi światło od góry teleskopu do instrumentów. Teleskop jest ustawiony w kolejce, co pozwala mu obserwować okazjonalne cele, takich jak supernowe, oraz do regularnych obserwacji obiektów zmiennych. Harmonogram kolejkowy pozwala również na efektywniejsze wykorzystanie teleskopu i pozwala na dostosowanie harmonogramu do warunków na niebie. Odwiedzających Obserwatorium McDonalda zapraszamy do Galerii dla zwiedzających George′a T. Abell′a dołączonej do HET. Goście są mile widziani siedem dni w tygodniu, a nowe centrum dla zwiedzających zostanie otwarte pod koniec 2001 roku.

Teodozjusz z Bitynii (ok. 160 - ok. 100 p.n.e.)

Urodzony w Bitynii w Anatolii (obecnie Turcja), autor Sphaerics, książki o geometrii sfery, napisanej w celu dostarczenia matematyki dla astronomii i prawdopodobnie opartej na podręczniku przedeuklidesowym autorstwa EUDOXUSA. Mówi się, że wynalazł zegar słoneczny odpowiedni dla każdego miejsca na Ziemi.

Teon z Aleksandrii (ok. 335 - ok. 395)

Urodzony (prawdopodobnie) w Aleksandrii w Egipcie, napisał komentarze do Almagestu PTOLEMEUSZA i Elementów Euklidesa (jego wersja Euklidesa była najwcześniejszą znaną aż do dziewiętnastowiecznego odkrycia

Thom, Aleksander (1894-1945)

Urodzony w Szkocji brytyjski inżynier i archeoastronom został profesorem nauk inżynieryjnych na Uniwersytecie Oksfordzkim. Dokładnie zbadał megalityczne miejsca w Wielkiej Brytanii i megalityczne obserwatoria księżycowe, identyfikując ich kształty i astronomiczne wyrównanie. Twierdził, że odkrył w wymiarach okręgów, najwyraźniej używanych przez budowniczych megalitycznych, kwanty długości, które nazwał jardem megalitycznym i calem megalitycznym. Być może nadinterpretował dane

Thomson, William [Baron Kelvin z Largs] (1824-1907)

Urodzony w Belfaście w Irlandii, został profesorem fizyki w Glasgow, studiował termodynamikę, zaproponował bezwzględną kalkulację temperatury mierzoną w skali Kelvina. Równolegle z HERMANNEM VON HELMHOLTZem sformułował teorię ewolucji gwiazd, w której gwiazda promieniuje energią, którą uwalnia w wyniku postępującego kurczenia się grawitacyjnego. Czas życia gwiazdy z tej teorii (czas, w którym jej energia potencjalna grawitacji jest wypromieniowywana z jej powierzchni) to skala czasu Kelvina-Helmholtza i okazał się zbyt krótki, aby był zgodny z wiekiem geologicznym Ziemi.

Tenma (Astro-B)

Drugi japoński satelita rentgenowski, wystrzelony w lutym 1983 r. Wykrył promieniowanie rentgenowskie w zakresie 2-60 keV. Nosił również monitor źródła przejściowego. Zaprzestał działalności w 1984 roku. Tenma znaczy "Pegaz".

Tenskwatawa (1768-1837)

Indianin, przywódca Shawnee, członek klanu Shooting Star, urodzony w Piqua nad rzeką Mad River w pobliżu Springfield w stanie Ohio. Przepowiedział zaćmienie Słońca w 1806 roku i stał się znany jako "Prorok".

Terminator

Linia wyznaczająca granicę między dzienną i nocną stroną obiektu Układu Słonecznego widziana z Ziemi lub ze statku kosmicznego. W miarę przesuwania się względnych pozycji Ziemi, Słońca i obiektu zmienia się proporcja oświetlonej słońcem strony obiektu widocznej z Ziemi, a terminator przesuwa się po dysku obiektu. W ten sposób terminator określa fazę obiektu. Z Ziemi, Księżyc, Merkury, Wenus i Mars pokazują terminatory. Nierówny teren Księżyca nadaje jego terminatorowi postrzępiony wygląd, a czasami widoczne są wzniesienia tuż po nocnej stronie terminatora, ukośnie oświetlone przez Słońce.

Taylor, Józef H. (1941-)

Radioastronom, urodzony w Filadelfii, PA, zdobywca nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1993 roku wraz z RUSSELLEM HULSE'em "za odkrycie nowego typu pulsara, odkrycie, które otworzyło nowe możliwości badania grawitacji". Jako chłopiec interesował się radiem, został profesorem na Uniwersytecie Massachusetts w Amherst i wraz ze swoim studentem Hulsem poszukiwał pulsarów za pomocą radioteleskopu Arecibo. Odkryli pulsar Hulse-Taylor, PSR 1913 + 16, podwójny pulsar, który wykazywał ogólne efekty relatywistyczne, w tym utratę energii przez promieniowanie grawitacyjne. Taylor pomógł założyć Obserwatorium Radiowe Five College, w którym faktycznie przeprowadzono obserwacje pulsara Hulse-Taylor, potwierdzając ogólną teorię względności EINSTEINA.

Tebbutt, Jan (1834-1916)

Australijski astronom i meteorolog, urodzony w Windsor, NSW, odkrył Wielką Kometę z 1861 roku, przez której ogon przeszła Ziemia, ku alarmistycznym przewidywaniom zatrucia cyjankiem, gdy spektroskopowo odkryto w niej cyjanek.

Tektonika

Teoria tektonizmu - ogólny termin określający procesy, które kształtują cechy powierzchni ciała planetarnego poprzez siły generowane w jego skorupie przez ogrzewanie lub chłodzenie w jej wnętrzu. Siły tektoniczne mogą być generowane w ciałach, które przeszły różnicowanie i rozwinęły stopiony płaszcz pod skorupą. Globalne ogrzewanie spowoduje rozszerzenie całej skorupy, tworząc w niej siły rozciągające; globalne ochłodzenie spowoduje jego kurczenie się, tworząc siły ściskające. Rzeki księżycowe są przykładami cech spowodowanych rozszerzaniem się skorupy w miarę jej rozszerzania się. Na Merkurym rozległe skarpy płatkowe - długie, przypominające klify - zostały zinterpretowane jako wynikające z naprężeń ściskających spowodowanych globalnym skurczem. Grzbiety zmarszczek, występujące na większości planet skalistych, są również cechami kompresyjnymi. Zlokalizowane ogrzewanie w płaszczu, powodujące wypiętrzenie materiału, może spowodować lokalne wypiętrzenie skorupy powyżej, jak to miało miejsce na Wenus, tworząc górzysty region Maxwell Montes. Skorupa ziemska składa się z segmentów zwanych płytami, które poruszają się powoli względem siebie, napędzane prądami konwekcyjnymi w płaszczu; Uważano, że tektonika płyt, jak nazywa się ten proces, jest wyjątkowa dla Ziemi, ale mogła również działać na Wenus. Procesy tektoniczne ukształtowały także powierzchnię Europy i Ganimedesa oraz niektórych satelitów Saturna i Urana, w tym Enceladusa i Ariela.

Tektyt

Mały zaokrąglony kawałek naturalnego szkła, zielonego, czarnego lub brązowego, zwykle wielkości centymetra. Kiedyś uważano, że mają pochodzenie wulkaniczne lub są osobliwymi meteorytami, teraz uważa się, że powstały w wyniku uderzenia asteroid wielkości kilometra. Ich skład, głównie krzemionka z pewną zawartością tlenków metali, jest zgodny z szybkim topnieniem skał ziemskich pod dużym uderzeniem i następującym po nim gwałtownym ochłodzeniem, z temperatury 1500-2000 K, stopionych kropel rozpryskiwanych do atmosfery. Ich różne kształty potwierdzają ten pogląd: wiele z nich ma kształt dysku lub ma kołnierze, co sugeruje ponowne nagrzewanie powierzchni podczas lotu. Wiek i rozmieszczenie geograficzne również potwierdzają teorię pochodzenia uderzenia. Można je znaleźć w czterech głównych lokacjach, zwanych porozrzucanymi polami. Tektyty znalezione na rozsianym polu nie mają nic wspólnego pod względem geologicznym z otoczeniem, aw trzech z czterech przypadków istnieje możliwa do zidentyfikowania struktura uderzeniowa. Problematyczny jest brak potwierdzonego krateru uderzeniowego dla australijskiego rozrzuconego pola. Istnieją również mikrotektyty, mikroskopijne szklane kuleczki związane na przykład z basenem Chicxulub i inne rodzaje szkła uderzeniowego znalezione w pobliżu innych kraterów.

Teleskop

Instrument służący do badania odległych obiektów. Teleskop optyczny wykorzystuje soczewkę wypukłą (obiektyw lub szkło przedmiotowe) lub wklęsłe zwierciadło (zwierciadło główne), aw niektórych przypadkach połączenie obu, aby zbierać światło z odległego obiektu i tworzyć jego obraz. Wytworzony przez kolekcjonera obraz może być utrwalony fotograficznie lub elektronicznie. Teleskop używany do bezpośredniej obserwacji wizualnej zawiera również okular, soczewkę o krótkim ognisku, która umożliwia oku oglądanie powiększonej (powiększonej) wersji obrazu wytwarzanego przez kolektor. Okularu można również użyć do rzutowania powiększonego obrazu na emulsję fotograficzną lub detektor elektroniczny. Jeśli kolektorem jest soczewka, teleskop nazywamy refraktorem, natomiast jeśli kolektorem jest lustro, teleskop jest zwierciadłem. Teleskop katadioptryczny wykorzystuje kombinację soczewek i zwierciadeł do zbierania światła i tworzenia obrazu. Teleskop jest podzielony na kategorie według jego apertury (średnicy w świetle kolektora) i ogniskowej lub współczynnika ogniskowej, przy czym ta pierwsza to odległość między kolektorem a wytwarzanym przez niego obrazem, a druga to stosunek ogniskowej do apertury . Ponieważ teleskop zbiera więcej światła niż ludzkie oko nieuzbrojone, może ujawnić słabsze (i bardziej odległe) obiekty niż samo oko; im większa apertura, tym większa siła zbierania światła. Zdolność teleskopu do ujawniania drobnych szczegółów (zdolność rozdzielcza) zależy również od apertury. Rozmiar obrazu wytwarzanego przez teleskop jest wprost proporcjonalny do ogniskowej kolektora. Można zastosować dodatkowe soczewki lub lustra, aby zwiększyć efektywną ogniskową teleskopu, a tym samym uzyskać większe obrazy. Soczewka obiektywu refraktora zwykle składa się z co najmniej dwóch elementów, z których każdy ma przednią i tylną powierzchnię. W związku z tym istnieją co najmniej cztery powierzchnie, które należy wymodelować (wyszlifować do dokładnego kształtu). Z drugiej strony, ponieważ światło odbija się od przedniej powierzchni zwierciadła astronomicznego, wystarczy narysować tylko jedną powierzchnię. Ponadto soczewki można podpierać tylko na obwodzie, podczas gdy lustra można podpierać z tyłu, a także wokół krawędzi. Z tych i innych powodów duże odbłyśniki są łatwiejsze i tańsze w budowie oraz pod wieloma względami bardziej wydajne. Wszystkie duże nowoczesne teleskopy optyczne są typu zwierciadlanego, z których największym są dwa teleskopy Kecka, każdy o aperturze 10 m, które znajdują się na Mauna Kea na Hawajach. Wynalazek teleskopu przypisuje się zwykle holenderskiemu twórcy okularów Hansowi Lippersheyowi (ok. 1570-1619), który w 1608 r. skonstruował prosty refraktor. Jednak niektórzy historycy twierdzą, że pewna forma teleskopu mogła zostać skonstruowana i używana Anglik Leonard Digges około 1550 r. Chociaż Szkot James Gregory (1638-1675) opracował projekt teleskopu zwierciadlanego w 1663 r., powszechnie uważa się, że pierwszy działający reflektor został zaprojektowany i zbudowany w 1668 r. przez Angielski filozof przyrody Izaak Newton (1642-1727). Termin "teleskop" odnosi się również do instrumentów, które zbierają promieniowanie i umożliwiają wytwarzanie obrazów w zakresie długości fal, od promieni rentgenowskich po fale radiowe. Zobacz też: soczewka Barlowa, teleskop Cassegraina, teleskop Dobsona , okular, teleskop Galileusza, teleskop gregoriański, zdolność zbierania światła, powiększenie, teleskop Maksutowa, lustro, teleskop Newtona, obiektyw, radioteleskop, reflektor, refraktor, zdolność rozdzielcza, teleskop Schmidta, teleskop Schmidta-Cassegraina.

Teleskopium

(Teleskop; w skrócie Tel, gen. Telescopii; powierzchnia 252 stopnie kwadratowe) Południowy konstelacja, która leży między Arą a Indusem, a jej kulminacja przypada na północ na początku lipca. Został wprowadzony dla upamiętnienia jednego z długich "teleskopów powietrznych" używanych przez Cassini w Obserwatorium Paryskim przez francuskiego astronoma Nicolasa L de Lacaille (1713-1762), który sporządzał mapy południowego nieba w latach 1751-172 i pierwotnie zawierał gwiazdy z sąsiednich konstelacji Ophiuchus (który był wtedy większy niż obecnie), Scorpius , Corona Australis i Sagittarius , ale teraz ogranicza się do gwiazd na południe od dwóch ostatnich konstelacji. Mała, niepozorna konstelacja, najjaśniejszą gwiazdą w Telescopium jest α Telescopii o jasności 3,5mag. Nie ma innych gwiazd jaśniejszych niż 4,0 magnitudo. Do interesujących obiektów należą RR Telescopii, gwiazda podobna do nowej (zakres 6,5-16,5) i jedyna rozpoznana jako zmienna okresowa przed jej powolnym (1600 dni) wzrostem do siódmej wielkości w 1944 r. oraz NGC 6584, gromada kulista dziewiątej wielkości .

Teller, Edward (1908-2003)

Fizyk amerykański, urodzony w Budapeszcie na Węgrzech; na George Washington University współpracował z George'em Gamowem przy badaniu jądrowego rozpadu beta i astrofizyki. Pracował nad bombami atomowymi i wodorowymi.

Tempel, Ernst Wilhelm Leberecht (1821-89)

niemiecki astronom, urodzony w Nieder-Kunersdorf koło Löobau w Saksonii; z wykształcenia litograf, osiadł we Włoszech i zajął się astronomią amatorską, początkowo korzystając z balkonu weneckiego pałacu i odkrywając kometę w 1859 r. Odkrył mgławicę refleksyjną wokół Merope w Plejadach. Został astronomem w Obserwatorium Marsylii, odkrył osiem komet (w tym kometę związaną z Leonidami) i pięć mniejszych planet. Wydalony w 1871 z Francji, wrócił do Włoch, pracując w Obserwatorium Brera w Mediolanie, dodając do swojego łącznego wyniku 13 odkryć komet i 6 mniejszych planet, i został dyrektorem Obserwatorium Arcetri, gdzie pracował z rozpadającym się sprzętem na mgławicach.

Tata Institute of Fundamental Research

Tata Institute of Fundamental Research, Department of Astronomy and Astrophysics zatrudnia ponad 20 naukowców prowadzących badania z zakresu astrofizyki teoretycznej, astronomii optycznej i bliskiej podczerwieni oraz astronomii kosmicznej (farinfrared, rentgen i gamma) przy użyciu balonów i satelitów. Obecnie działa teleskop rentgenowski 2-20 keV na pokładzie indyjskiego satelity. Instytut prowadzi w Hyderabad pełnoprawny obiekt balonowy, który może wystrzelić ładunki o masie 500-1000 kg na wysokość 42-35 km.

Taurydy

Deszcz meteorytów występujący w październiku i listopadzie. W konstelacji Byka są dwa radianty, w grudniu. +14° i +22°. Strumień meteorytów składa się ze szczątków wyrzuconych z obecnie słabo aktywnej komety 2P/Encke w ciągu kilku tysięcy lat i jest jednym z najbardziej rozwiniętych strumieni, jakie napotyka Ziemia. Strumień rozprzestrzenił się na szeroki pas wewnętrznego Układu Słonecznego, a aktywność roju Taurydów trwa przez sześć tygodni, z niskim, ale stałym tempem powolnych, jasnych meteorów. Ziemia przepływa również przez strumień między 5 czerwca a 18 lipca, powodując dzienny deszcz Beta Taurydów. Chociaż nie można ich zaobserwować wizualnie, ponieważ radiant znajduje się blisko Słońca, obserwacje radiowe wskazują, że Beta Taurydy są bardzo aktywne.

Tarde, Jean (1561/2-1636)

Francuski proboszcz, geograf i astronom, urodzony w La Roque-Gajac, niedaleko Sarlat we Francji, przyjął kopernikanizm i założył obserwatorium do obserwacji plam słonecznych, które uważał za satelity Słońca. Nazwał je "gwiazdami Burbona", w ten sam sposób, w jaki GALILEO nazwał satelity Jowisza Medycyjskiego.

Talbot, William Henry Fox (1800-77)

Matematyk, parlamentarzysta i pionier fotografii, urodzony w Melbury Abbas, Dorset, Anglia, bliski przyjaciel Sir Johna Herschela i pracował z nim nad problemami światła i fotochemii. Wynalazł nowoczesne metody reprodukcji fotografii w procesie negatywu i wykonywania odbitek.

Teleskop prowadzący

Drugi teleskop, przymocowany do głównego teleskopu i ustawiony równolegle do niego, który służy do monitorowania pozycji interesującego obiektu w polu widzenia, podczas gdy główny teleskop jest używany do uzyskania obrazu obiektu przy długim czasie naświetlania . Z powodu niedoskonałości mocowania teleskopu, wygięcia teleskopu lub jego mocowania oraz niedoskonałości mechanizmu napędowego, obserwowany obiekt będzie miał tendencję do pewnego stopnia błądzenia po polu widzenia podczas długiego naświetlania. Aby to zrekompensować, teleskop musi być prowadzony (tj. musi być regulowany w sposób ciągły lub w regularnych odstępach czasu, aby obiekt pozostawał w centrum pola widzenia). Tradycyjnie jest to wykonywane przez obserwatora, który reguluje elementy sterujące teleskopu, aby utrzymać obiekt w centrum pola widzenia teleskopu prowadzącego - jest to żmudny i czasochłonny proces. Powszechnie stosowaną alternatywą jest autoguider, urządzenie elektroniczne, które wykrywa, kiedy obiekt dryfuje z właściwej pozycji i generuje sygnał, który powoduje, że napędy powolnego ruchu przywracają główny teleskop do właściwej pozycji. Autoguider może być zamocowany bezpośrednio do lunety prowadzącej lub służyć do monitorowania obszaru pola widzenia lunety głównej w pobliżu interesującego nas obiektu. Jeśli obiekt zainteresowania jest zbyt słaby, aby można go było zobaczyć w teleskopie prowadzącym, teleskop prowadzący można wyregulować tak, aby skupiał się na pobliskim jaśniejszym obiekcie (gwiazda przewodnia), podczas gdy główny teleskop pozostaje skierowany na obrazowany obiekt. Ten proces nazywa się prowadzeniem poza osią. W mniejszych teleskopach rolę lunety prowadzącej może spełniać szukacz.

Teleskop Gregoriański

Typ teleskopu zwierciadlanego pierwotnie zaprojektowany w 1663 roku przez szkockiego matematyka Jamesa Gregory′ego. Wykorzystuje wklęsłe paraboloidalne zwierciadło główne i wklęsłe elipsoidalne zwierciadło wtórne, które znajduje się poza ogniskiem głównego. Światło odbite od części wtórnej wraca w dół tubusu teleskopu, przez centralny otwór w części pierwotnej, do okularu. Ponieważ zwierciadło wtórne powoduje zbieganie się promieni świetlnych pod mniejszym kątem niż promienie odbite bezpośrednio od głównego, zwiększa efektywną ogniskową instrumentu, umożliwiając w ten sposób umieszczenie teleskopu o długiej efektywnej ogniskowej w stosunkowo krótkiej tubusie. System optyczny gregoriański wytwarza pionowy obraz, ale ma bardzo małe pole widzenia. Instrumenty gregoriańskie, skonstruowane przez twórców instrumentów, takich jak James Short (1710-1768), stały się popularne w XVIII wieku, głównie dlatego, że ich wklęsłe części wtórne były łatwiejsze do wykonania niż wypukłe części wtórne zasadniczo podobnych instrumentów Cassegraina. Kilka nowoczesnych teleskopów słonecznych jest opartych na projekcie gregoriańskim, ponieważ tworzy on rzeczywisty obraz Słońca, który może być zasłonięty przez dysk (w celu zmniejszenia rozproszonego światła lub usunięcia ciepła).

Teoria wielkiej unifikacji

Teoria, która próbuje wykazać, że silne oddziaływanie jądrowe, słabe oddziaływanie jądrowe i oddziaływanie elektromagnetyczne są różnymi przejawami pojedynczej, zunifikowanej, fundamentalnej siły. Każdą z tych sił można opisać za pomocą kwantowych teorii pola, które zakładają, że siły są przekazywane ("zapośredniczone") między rzeczywistymi cząstkami za pomocą cząstek wirtualnych (cząstek, których nie można bezpośrednio obserwować, ale którym pozwala na krótkie istnienie zasada nieoznaczoności Heisenberga) . Oddziaływanie elektromagnetyczne jest przenoszone przez wirtualne fotony, słabe oddziaływanie jądrowe przez masywne cząstki "W" i "Z" (bozony wektorów pośrednich), a silne oddziaływanie jądrowe między nukleonami przez wirtualne mezony i między kwarkami przez "gluony". Cząstki, na które działa silne oddziaływanie jądrowe, nazywane są hadronami (hadrony, do których należą protony i neutrony, składają się z kwarków), te, na które nie działa silne oddziaływanie, nazywane są leptonami. W obecnej, niskoenergetycznej ("chłodnej") fazie wszechświata cztery podstawowe siły (grawitacja jest czwartą siłą) są oddzielne i odrębne oraz mają wyraźnie różne siły. Teorie wielkiej unifikacji (lub "GUT") próbują ujednolicić oddziaływania słabe, silne i elektromagnetyczne. Wielu fizyków wierzy, że w końcu zostanie znaleziona bardziej wszechstronna teoria ("teoria wszystkiego"), która połączy wszystkie cztery siły. Pierwszym krokiem w kierunku unifikacji była opublikowana w 1967 r. teoria oddziaływania elektrosłabego Weinberga-Salama-Glashowa, która przewidywała, że przy energiach cząstek większych niż 100 GeV (10¹¹ eV) słabe oddziaływania jądrowe stają się nie do odróżnienia od siebie (przenoszące siły cząstki W i Z zachowywałyby się tak samo jak wirtualne fotony) i działały jako zunifikowana siła. Teoria została mocno potwierdzona przez odkrycie w 1983 roku przewidywanych bozonów Wand Z. Teorie wielkiej unifikacji przewidują, że przy znacznie wyższych energiach, około 10¹⁵ GeV (10²⁴ eV), oddziaływania elektrosłabe i silne tracą swoją odrębną tożsamość i zachowują się jak pojedyncze, zunifikowane " nadsiła". Takie energie znacznie przekraczają możliwości ziemskich akceleratorów cząstek, ale zgodnie z modelem Wielkiego Wybuchu istniałyby w całym wszechświecie podczas pierwszych 10^-3528K. Następnie, gdy wszechświat rozszerzał się i ochładzał, zjednoczona siła podzieliłaby się na siły silne i elektrosłabe ("symetria" między siłami została złamana). Około 10^?11 s później, gdy temperatura spadła do około 10¹⁵ K, oddziaływanie elektrosłabe rozdzieliłoby się na oddziaływanie elektromagnetyczne i oddziaływanie jądrowe. Najprostsza teoria wielkiej unifikacji, zaproponowana w 1974 roku przez Sheldona Glashow i Howarda Georgi, wymaga istnienia zestawu supermasywnych cząstek ("cząstek X"), które mogą przekształcać kwarki w leptony i leptony w kwarki (jednolita siła działa wtedy jednakowo na oba rodzaje cząstek). Ponieważ kwarki są podstawowymi składnikami protonów (i wszystkich hadronów), teoria przewiduje, że same protony muszą ostatecznie rozpaść się na leptony i fotony (rozpad protonu miałby miejsce, gdyby dwa kwarki składowe wewnątrz protonu zbliżyły się wystarczająco blisko, aby umożliwić wirtualną cząstka X do wymiany między nimi). Oczekuje się, że średni czas życia protonu wyniesie co najmniej 10³² lat, ale biorąc pod uwagę wystarczająco dużą próbkę protonów, sporadyczne rozpady powinny być obecnie wykrywalne. Próbuje tego dokonać detektor Kamio Kande. Eksperymenty nie wykryły jeszcze takiego zdarzenia, ale jeśli teoria zostanie potwierdzona, oznacza to ostateczny upadek materii, jaką znamy.

Teoria gigantycznego impaktora

Teoria, znana również jako teoria wielkiego rozbryzgu, według której planetoida wielkości Marsa zderzyła się z nowo utworzoną Ziemią, a ejekta z tego zderzenia nagromadziła się na orbicie wokół Ziemi, tworząc Księżyc. Poparcie dla tej teorii pochodzi z bardzo ścisłej zgodności stosunków izotopów tlenu w materiale księżycowym i ziemskim oraz z podobnych mineralogii obu ciał. Ponadto teoria wyjaśnia dużą ilość momentu pędu w układzie Ziemia-Księżyc.

Teleskop Galileusza

Teleskop refrakcyjny, który wykorzystuje soczewkę skupiającą o dużej ogniskowej i soczewkę rozpraszającą o krótkiej ogniskowej, aby uzyskać powiększony obraz odległego obiektu. Nazwany na cześć włoskiego naukowca Galileo Galilei (1564-1642), który zaprojektował i zbudował teleskop tego typu w 1609 r., refraktor galileuszowy wytwarza pionowy obraz, ale ma bardzo małe pole widzenia. Ten szczególny system optyczny jest nadal używany w lornetkach operowych, ponieważ konstrukcja jest zwarta.

Towarzystwo Planetarne

Carl Sagan, Bruce Murray i Louis Friedman założyli Towarzystwo Planetarne non-profit w 1979 roku, aby przyspieszyć eksplorację Układu Słonecznego i kontynuować poszukiwania życia pozaziemskiego. Towarzystwo ma swoją siedzibę w Pasadenie w Kalifornii, ale ma zasięg międzynarodowy, zrzesza 100 000 członków na całym świecie, co czyni go największą grupą zajmującą się kosmosem na świecie. Towarzystwo finansuje różne projekty i programy, w tym Red Rover Goes to Mars (dla studentów), Mars Microphone on the Mars Polar Lander, SETI@home, Gene Shoemaker Near Earth Object Grants itp.

Teleskop Newton

Teleskop arefleksyjny, w którym zbiegający się stożek światła z wklęsłego parabolicznego zwierciadła głównego jest odbijany na bok tubusu teleskopu przez małe płaskie zwierciadło ustawione pod kątem 45? do osi optycznej. Światło skupia się z boku tubusu, na przeciwległym końcu tubusu w stosunku do zwierciadła głównego i tam właśnie znajduje się okular. Pierwotnie opracowany przez Izaaka Newtona (1642-1727), który w 1668 roku zbudował pierwszy działający teleskop zwierciadlany według tego projektu, ten system optyczny jest nadal szeroko stosowany w małych teleskopach zwierciadlanych, ponieważ głowa obserwatora nie blokuje wpadającego światła. Konstrukcja jest mniej praktyczna, gdy ogniskowa teleskopu jest duża, powiedzmy większa niż wzrost osoby. Pierwszy reflektor Newtona miał aperturę 2,5 cm (1 cal), a jego zwierciadła były wykonane z metalu wziernikowego (stopu różnych metali, głównie miedzi i cyny), który nawet świeżo wypolerowany odbijał nie więcej niż 60% padającego światła . Dzięki dwóm takim zwierciadłom, niewielkiej aperturze i około 25-krotnemu powiększeniu generował bardzo słabe obrazy. Ponadto, ponieważ krzywizna jego zwierciadła głównego była raczej sferyczna niż paraboliczna, cierpiała na wadę optyczną zwaną aberracją sferyczną.

Teleskop Nasmytha

Teleskop zwierciadlany azymutalny ze stosunkowo stabilnymi platformami do montażu ciężkiego, dużego, delikatnego lub rozwojowego sprzętu, który nie może być lub nie został zaprojektowany w taki sposób, aby radził sobie ze zmianami położenia podczas śledzenia gwiazdy. Konfiguracja optyczna jest typu Cassegraina, ze zwierciadłem głównym i wtórnym oraz dodatkowym trzecim płaskim zwierciadłem zamontowanym na przecięciu osi wysokości i azymutu. Trzecie zwierciadło płaskie, znane jako "płaskie Nasmytha", odbija wiązkę światła ze zwierciadła wtórnego pod kątem prostym wzdłuż osi wysokości i przez namiar wysokości do ogniska z boku teleskopu. Sprzęt analityczny jest obsługiwany w centrum Nasmyth na platformie zamontowanej na filarze, który podtrzymuje namiar wysokości. Platforma Nasmyth obraca się na namiarze azymutalnym, zwykle stosunkowo wolno z prędkością jednego obrotu dziennie (więcej podczas tranzytu gwiazdy docelowej przez południk), ale pozostaje pozioma. Płaskie Nasmyth można obrócić wokół osi optycznej, aby przełączyć wiązkę światła teleskopu z jednego łożyska na drugie, więc teleskop Nasmyth ma zwykle dwie platformy Nasmyth. Teleskop Williama Herschela na La Palmie to projekt Nasmytha. Projekt teleskopu Gemini rozważał i odrzucił projekt Nasmyth, aby uniknąć efektów termicznych trzeciego lustra i jego mechanizmu podtrzymującego w wiązce światła. James Nasmyth był angielskim inżynierem mechanikiem i dżentelmenem astronomem, który wynalazł tę konfigurację teleskopu w późniejszych, mniej zwinnych latach, aby zapewnić wygodny układ obserwacyjny, w którym siedział na jednej z platform i wygodnie oglądał niebo przez okular na namiar wysokości.

Tunel czasoprzestrzenny

Hipotetyczny skrót lub "tunel", który w zasadzie może połączyć wnętrze czarnej dziury z innym wszechświatem lub innym miejscem w naszym wszechświecie. W latach trzydziestych XX wieku Albert Einstein (1879-1955) i Nathan Rosen (1909-1995) wykazali, że ostro zakrzywiona czasoprzestrzeń wnętrza czarnej dziury może ponownie otworzyć się w inną czasoprzestrzeń (inny wszechświat). Hipotetyczny związek między tymi dwoma regionami czasoprzestrzeni stał się znany jako most Einsteina-Rosena. Alternatywną interpretacją jest to, że most lub tunel łączy dwa różne regiony w czasoprzestrzeni naszego własnego wszechświata. Niedawno termin "tunel czasoprzestrzenny" został użyty do opisania tego rodzaju tunelu czasoprzestrzennego. Chociaż spekulowano, że tunele czasoprzestrzenne można wykorzystać do ułatwienia praktycznie natychmiastowych podróży międzygwiezdnych, w praktyce wydaje się prawdopodobne, że nawet jeśli tunele czasoprzestrzenne istnieją, będą one zbyt małe i zbyt krótkotrwałe (i zbyt fizycznie niebezpieczne), aby można je było wykorzystać w tą drogą

Teleskop całej Ziemi (WET)

Ogólnoświatowa sieć współpracujących obserwatoriów astronomicznych, która została założona przez astronomów z University of Texas w 1986 roku. Siedziba WET została przeniesiona do Iowa State University w 1997 roku. Ma na celu uzyskiwanie nieprzerwanych pomiarów szeregów czasowych gwiazd zmiennych (białych karłów i gwiazd Delta Scuti) ) i zmienne kataklizmiczne. Odbywa się to poprzez rozłożenie wielookresowych oscylacji obserwowanych w tych obiektach na ich poszczególne składowe. Widmo czasowe pozwala astronomom badać wnętrza obiektów docelowych przy użyciu techniki asterosejsmologii. Od pierwszej kampanii w marcu 1988 roku zespół WET koordynował globalne kampanie fotometryczne, tak aby obiekty docelowe były widoczne z nocnej strony planety przez 24 godziny na dobę. Kampanie te odbywają się zazwyczaj dwa razy w roku.

Teleskop radiowy z syntezą Westerbork

WSRT (Westerbork Synthesis Radio Telescope) w Hooghalen w Holandii to interferometr do syntezy apertury, który składa się z liniowego układu 14 anten rozmieszczonych na 3-kilometrowym pasie ze wschodu na zachód. Układ działa poprzez połączenie sygnału ze wszystkich anten i symuluje teleskop o aperturze 3 km. Anteny są zamontowane równikowo na 25-metrowych czaszach o współczynniku f/D równym 0,35. Ten rodzaj montażu zapewnia stałą orientację systemów odbiorczych względem nieba. Dziesięć teleskopów jest nieruchomych, oddalonych od siebie o 144 m, dwie pobliskie anteny są ruchome po torze o długości 300 m, a dwie inne są po torze o długości 180 m w odległości 1,5 km. W tablicy linie bazowe rozciągają się od 36 m do 3 km. Dokładność wskazywania naczyń wynosi od 15 do 20 sekund kątowych, dokładność powierzchniowa jest rzędu 1,7 mm. Teleskop WSRT z pierwszymi 12 antenami na linii podstawowej 1,5 km został zainaugurowany w 1970 r. Druga faza z dwiema antenami na 3-kilometrowym przedłużeniu została zakończona w 1980 r. Główna modernizacja, która miała zostać sfinalizowana w 2000 r., Dodano wieloczęstotliwościowe przednie końce możliwości i najnowocześniejsze backendy. Matryca może rutynowo działać na długości fali 92, 49, 21, 18, 13, 6 i 3 cm i zmieniać częstotliwość w mniej niż minutę. Dodawana jest zdolność obserwacyjna z chwilową szerokością pasma do 160 MHz. WSRT jest używany przez astronomów z Holandii, ale także z wielu innych krajów do szerokiego zakresu badań naukowych, począwszy od naszej Galaktyki, a skończywszy na obiektach w najdalszych zakątkach wszechświata. Każdego roku obowiązują dwa terminy składania wniosków. WSRT uczestniczy również w europejskich (EVN) i globalnych sieciach interferometrii o bardzo długiej linii bazowej. TheWSRT jest obsługiwany przez Holenderską Fundację Badań Astronomicznych (NFRA), która jest finansowana przez Holenderską Organizację Badań Naukowych (NWO).

Teoria wielkiego wybuchu

Teoria, która twierdzi, że wszechświat powstał skończony czas temu, rozszerzając się ze stanu nieskończenie ściśniętego. Zgodnie z tym modelem przestrzeń, czas i materia powstały razem i od tego czasu wszechświat się rozszerza. Kluczowe etapy w historii wszechświata Wielkiego Wybuchu podsumowano poniżej. Zgodnie ze standardowym modelem Wielkiego Wybuchu, bardzo wczesny Wszechświat składał się z niezwykle wysokotemperaturowej mieszaniny promieniowania (fotonów) i cząstek. Zgodnie z równoważnością masy i energii nieodłączną częścią szczególnej teorii względności Einsteina, zderzenia między wysokoenergetycznymi fotonami przekształciłyby energię promieniowania w cząstki materii. Aby zachować zgodność z prawami zachowania fizyki cząstek elementarnych, zderzenie fotonów o wystarczającej energii tworzy parę cząstka-antycząstka (np. elektron i pozyton lub kwark i antykwark). I odwrotnie, zderzenie cząstki z jej antycząstką skutkuje anihilacją pary cząstka-antycząstka i ich przekształceniem w fotony. Gdy wszechświat rozszerzał się i ochładzał, energie fotonów szybko spadały poniżej progów, przy których mogły nadal tworzyć pary cząstka-antycząstka. Następnie cząstki i antycząstki szybko zderzyły się i anihilowały. Bariony i antybariony (cząstki takie jak protony, neutrony i kwarki, z których składają się) uległy wzajemnej anihilacji około jednej milionowej sekundy po zdarzeniu początkowym, gdy temperatura spadła poniżej 10¹³ K. Mniej masywne elektrony i pozytony doświadczyły podobnego zdarzenia kilka sekund później, gdy temperatura spadła do około 5×109 K. dokładnej równości między liczbą cząstek i antycząstek, praktycznie żadna materia nie pozostała, aby utworzyć gwiazdy i galaktyki. Ponieważ zniszczenie każdej pary cząstka-antycząstka wytworzyło parę fotonów, a stosunek fotonów do barionów we współczesnym wszechświecie wynosi prawie miliard do jednego, wynika z tego, że nadmiar cząstek nad antycząstkami we wczesnym wszechświecie musi również zdarzały się mniej więcej raz na miliard. Około 100 sekund po początku czasu, kiedy temperatura spadła poniżej 109 K, reakcje jądrowe połączyły część protonów i praktycznie wszystkie neutrony w jądra helu wraz z niewielkimi ilościami innych lekkich pierwiastków i izotopów, takich jak deuter, hel-3 i lit. Pod koniec tej fazy na każde jądro helu przypadało około 11 jąder wodoru (protonów). Ponieważ jądra helu są cztery razy cięższe niż jądra wodoru, odpowiada to stosunkowi masowemu wodoru do helu około 73:27. Zaobserwowane względne obfitości najlżejszych pierwiastków bardzo ściśle odpowiadają przewidywaniom teorii Wielkiego Wybuchu. Następnie rozszerzający się wszechświat składał się z mieszaniny jąder atomowych, elektronów i fotonów w równowadze termicznej (częste zderzenia fotonów i cząstek zapewniały wspólną temperaturę materii i promieniowania). Kilkaset tysięcy lat po początkowym zdarzeniu, kiedy temperatura wszędzie spadła do kilku tysięcy kelwinów, jądra były w stanie wychwycić elektrony, tworząc całkowicie neutralne atomy. Proces ten zmiótł wolne elektrony, które były odpowiedzialne za rozpraszanie fotonów, a tym samym uczynienie przestrzeni nieprzejrzystą dla promieniowania elektromagnetycznego. Zerwany został ścisły związek między materią a promieniowaniem (to zdarzenie nazywane jest "rozdzieleniem" materii i promieniowania), przestrzeń stała się zasadniczo przezroczysta, a pierwotna zawartość promieniowania we wszechświecie mogła później rozprzestrzeniać się coraz ciaśniej w rozszerzającej się objętości przestrzeni. Rozrzedzona, przesunięta ku czerwieni pozostałość pierwotnego promieniowania jest dziś wykrywalna jako kosmiczne mikrofalowe promieniowanie tła. Jakiś czas później, prawdopodobnie w ciągu pierwszego miliarda lat po oddzieleniu, skupiska materii połączyły się, tworząc galaktyki, gromady, supergromady i inne wielkoskalowe cechy wszechświata. Jak, kiedy iw jakiej kolejności pojawiły się te różne struktury, jest przedmiotem dyskusji. Teoria Wielkiego Wybuchu jest zgodna z obserwowaną ekspansją Wszechświata (pod warunkiem, że wiek Wszechświata przekracza wiek najstarszych gwiazd), względną obfitością lżejszych pierwiastków chemicznych oraz istnieniem i właściwościami kosmicznego mikrofalowego promieniowania tła. Niemniej jednak, chociaż hipoteza "inflacji" rozwiązała pewne inne kwestie, wiele kwestii pozostaje nierozwiązanych.

Tlen (O)

Gaz, który stanowi 20,95% objętości atmosfery ziemskiej na poziomie gruntu, 89% masy w wodzie morskiej i 46,6% w skorupie ziemskiej. Wydaje się, że jest trzecim najbardziej rozpowszechnionym pierwiastkiem we wszechświecie (po wodorze i helu), ale jego obfitość - pod względem liczby atomów - wynosi tylko około 1/1500 wodoru. Symbol chemiczny to O i zwykle występuje w atmosferze w postaci cząsteczkowej (połączone dwa atomy), O2. Trójatomowy tlen, O3, zwany ozonem, i jednoatomowy tlen, O, przeważają w górnych warstwach atmosfery, gdzie ozon chroni Ziemię przed promieniowaniem ultrafioletowym Słońca. Czysty tlen jest 1,1 razy cięższy od powietrza. Jego masa atomowa wynosi 15,99, a liczba atomowa 8. Cząsteczki tlenu są niezbędne do utrzymania życia ludzi i zwierząt na Ziemi. Tlen łączy się z większością innych pierwiastków, a kiedy ta reakcja zachodzi szybko z uwolnieniem ciepła i światła, opisujemy ją jako spalanie lub spalanie. Tlen skrapla się pod normalnym ciśnieniem w temperaturze około -183°C i przechodzi w stan stały w temperaturze około -218°C. Ciekły tlen (LOX) jest powszechnie stosowany jako utleniacz w paliwie rakiet chemicznych. Wolny tlen cząsteczkowy jest prawie całkowicie nieobecny w atmosferach Wenus i Marsa.

Teleskop dalekiej podczerwieni i submilimetrowy (FIRST)

Misja "Cornerstone" Europejskiej Agencji Kosmicznej ma się rozpocząć w 2007 r. Zawiera zwierciadło o średnicy 3,5 metra, największe, jakie kiedykolwiek zastosowano w kosmicznym teleskopie na podczerwień. Jego trzy instrumenty - dwie kamery i spektrometr o wysokiej rozdzielczości - będą obserwować emisje w dalekiej podczerwieni i submilimetrowe z gazu i pyłu ogrzewanych przez młode gwiazdy i powinny wykrywać galaktyki formujące się w bardzo wczesnym Wszechświecie. Instrumenty zostaną schłodzone do temperatury zbliżonej do zera bezwzględnego (-273° C) przy użyciu technologii kriostatu z ciekłym helem opracowanej na potrzeby misji ISO.

Teleskop Jamesa Clerka Maxwella

Teleskop Jamesa Clarka Maxwella (JCMT) o średnicy 15 m, największy obiekt na świecie zaprojektowany specjalnie do pracy w submilimetrowym obszarze widma, został uruchomiony w 1987 r. Znajduje się blisko szczytu Mauna Kea na Hawajach, na wysokość 4092 m n.p.m. JCMT jest obsługiwany przez Joint Astronomy Center w Hilo na Hawajach w imieniu PPARC w Wielkiej Brytanii, National Research Council of Canada i The Netherlands Organization for Scientific Research. Służy do badania szerokiej gamy obiektów astronomicznych, w tym Słońca, komet, obłoków molekularnych, galaktyk, kwazarów i kosmicznego promieniowania tła. 11 lipca 1991 JCMT stał się największym teleskopem, który kiedykolwiek obserwował całkowite zaćmienie Słońca. Jego wydajność została zwiększona przez dodanie SCUBA - submilimetrowej matrycy bolometrycznej powszechnego użytku - kamery i fotometru, które działają na falach milimetrowych i submilimetrowych. SCUBA jest schładzany do 0,1 K i jest najbardziej czułym i wszechstronnym urządzeniem nowej generacji do obrazowania w obszarze submilimetrowym. Posiada dwie tablice detektorów bolometrycznych. Matryca długofalowa działa w oknach transmisji atmosferycznej 750 i 850 μm, podczas gdy macierz krótkofalowa służy do obserwacji przy 350 i 450 μm. SCUBA, który został zaprojektowany i skonstruowany przez ROYALOBSERVATORY W EDYNBURGU we współpracy z Queen Mary i Westfield College w Londynie, rozpoczął obserwacje w maju 1997 roku. Od tego czasu odkrycia obejmują wykrycie pierścienia cząstek pyłu wokół Epsilon Eridani; odległa galaktyka ukryta w pyle; i możliwe nowe układy słoneczne w formacji wokół Vega i Fomalhaut.

Teoria kwantowa

Teoria oparta na założeniu, że w skali mikroskopowej wielkości fizyczne mają dyskretny, a nie ciągły zakres wartości. Teoria ta została opracowana na początku XX wieku w celu wyjaśnienia pewnych zjawisk, których nie mogła wyjaśnić fizyka klasyczna. W 1900 roku niemiecki fizyk Max Planck (1858-1947) był w stanie precyzyjnie opisać wcześniej niewyjaśniony rozkład energii emitowanej przez ciało doskonale czarne, proponując, że światło i inne formy promieniowania elektromagnetycznego istnieją w postaci dyskretnych pakietów energii zwane kwantami (liczba pojedyncza: "kwant"). Energia (E) kwantu promieniowania elektromagnetycznego jest wprost proporcjonalna do częstotliwości (f) promieniowania i odwrotnie proporcjonalna do długości fali (λ); stąd E = hf = hc/λ, gdzie h jest stałą proporcjonalności, zwaną stałą Plancka (lub stałą Plancka), a c oznacza prędkość światła. Wartość stałej Plancka wynosi 6,63 × 10^?34 Js. W 1905 roku Albert Einstein (1879-1955) wykorzystał pojęcie kwantów do wyjaśnienia efektu fotoelektrycznego, zjawiska polegającego na tym, że pewne substancje emitują elektrony, gdy są oświetlone światłem o wystarczająco krótkiej długości fali. Einstein wykazał, że ponieważ elektron musi otrzymać pewną minimalną ilość energii, aby mógł zostać wyrzucony, emisja elektronów miałaby miejsce tylko wtedy, gdyby padające światło składało się z kwantów (lub "fotonów") o energiach powyżej to minimum, a zatem długości fal krótsze niż określona wartość. W 1913 roku duński fizyk Neils Bohr (1885-1962) rozszerzył hipotezę kwantową na materię i promieniowanie, proponując, że elektrony w atomach mogą mieć tylko określone wartości energii, wartości będące prostymi wielokrotnościami stałej Plancka. Gdy elektron znajdował się w jednym z dozwolonych stanów energetycznych, mógł pozostawać na orbicie wokół jądra atomowego bez wypromieniowywania energii (było to w wyraźnej sprzeczności z klasyczną teorią, zgodnie z którą orbitujący elektron promieniowałby w sposób ciągły, tracił energię i poruszał się po spirali w kierunku jądro). Gdyby elektron spadł na niższy poziom, wypromieniowałby foton o określonej energii (a zatem o określonej długości fali) równej różnicy energii między dwoma dozwolonymi poziomami. Teoria Bohra bardzo dobrze zgadzała się z obserwowanymi długościami fal różnych linii w widmie pierwiastka wodoru. Dalszy rozwój teorii doprowadził do sugestii, że momenty pędu orbitujących elektronów były ograniczone do całkowitych wielokrotności h/2? oraz do pomysłu, że sam elektron ma wewnętrzny spin (jakby to była mała kula obracająca się wokół własnej osi) wielkości h/4?. Dokładny stan kwantowy elektronu (lub innej cząstki subatomowej) jest zdefiniowany przez zestaw liczb (liczb kwantowych), które określają takie wielkości, jak energia, moment pędu i spin. Bardziej wszechstronna i głębsza wersja teori, zwana mechaniką kwantową, została opracowana w latach dwudziestych XX wieku. Obecnie teoria kwantowa obejmuje praktycznie wszystkie aspekty fizyki mikroskopowej.

Towarzystwo Astronomiczne Australii

Australijskie Towarzystwo Astronomiczne (ASA) powstało w 1966 roku. Zrzesza zawodowych astronomów, a jego celem jest "promowanie i poszerzanie wiedzy z zakresu astronomii i pokrewnych dziedzin nauki". Działalność ASA jest prowadzona przez wybraną Radę. Jest reprezentowana w wielu organach astronomicznych, takich jak National Committee for Astronomy. Towarzystwo wydaje międzynarodowe czasopismo "Publications of the Astronomical Society of Australia" i organizuje coroczne czterodniowe spotkania naukowe.

Towarzystwo Astronomiczne Pacyfiku

Towarzystwo Astronomiczne Pacyfiku (ASP) działa od 1890 roku na rzecz rozwoju astronomii i wyjaśniania wszechświata uczniom, nauczycielom i ogółowi społeczeństwa. Jest to największa na świecie organizacja zajmująca się astronomią ogólną. Jej coroczne spotkania gromadzą astronomów zawodowych i amatorów, historyków, Towarzystwo Astronomiczne Pacyfiku Towarzystwo Astronomiczne Pacyfiku (ASP) działa od 1890 r. na rzecz rozwoju astronomii i wyjaśniania wszechświata uczniom, nauczycielom i ogółowi społeczeństwa. Jest to największa na świecie organizacja zajmująca się astronomią ogólną. Jej coroczne spotkania gromadzą profesjonalnych i amatorskich astronomów, historyków, nauczycieli, studentów i opinię publiczną. Publikuje szanowane profesjonalne czasopismo Publications of the ASP, serię konferencji ASP zawierającą materiały z ponad 200 konferencji astronomicznych oraz nietechniczny magazyn Mercury. Jest także wydawcą MIĘDZYNARODOWEJ UNII ASTRONOMICZNEJ. Jej kwartalny biuletyn dla nauczycieli The Universe in the Classroom dociera do tysięcy sal lekcyjnych i jest tłumaczony na kilkanaście języków. Produkuje również szeroką gamę wysokiej jakości, niedrogich zasobów dydaktycznych, w tym książek i slajdów. Współzarządza programem edukacyjnym i społecznym w lotniczym obserwatorium NASA SOFIA. Jej wzorcowy Projekt ASTRO rozwija produktywne długoterminowe partnerstwa między astronomami i nauczycielami w całej Ameryce Północnej.chers, studenci i społeczeństwo. Publikuje szanowane profesjonalne czasopismo Publications of the ASP, serię konferencji ASP zawierającą materiały z ponad 200 konferencji astronomicznych oraz nietechniczny magazyn Mercury. Jest także wydawcą MIĘDZYNARODOWEJ UNII ASTRONOMICZNEJ. Jej kwartalny biuletyn dla nauczycieli The Universe in the Classroom dociera do tysięcy sal lekcyjnych i jest tłumaczony na kilkanaście języków. Produkuje również szeroką gamę wysokiej jakości, niedrogich zasobów dydaktycznych, w tym książek i slajdów. Współzarządza programem edukacyjnym i społecznym w lotniczym obserwatorium NASA SOFIA. Jej wzorcowy projekt ASTRO rozwija produktywną długoterminową współpracę między astronomami i nauczycielami w całej Ameryce Północnej.

Tera Afrodyta

Największy z trzech głównych regionów wyżynnych Wenus (pozostałe dwa to Isztar Terra i Lada Terra), rozciągający się prawie do połowy równika planety i wyśrodkowany na 5,8 ?N, 104,8 ?E. Jego całkowita długość wynosi 9999 km. Swoją nazwę zawdzięcza greckiej bogini miłości. Zachodni kraniec Afrodyty tworzą dwie odrębne jednostki wzniesionego terenu: Ovda Regio na dalekim zachodzie i Thetis Regio na wschodzie, oba wznoszące się na około 4 km mniej więcej od średniego poziomu powierzchni planety. Na wschodnim krańcu leży podobny region, Alta Regio, a za nim mniej wzniesiony Ulfrun Regio. Podobnie jak Ishtar i Lada Terrae, te regiony w Afrodycie charakteryzują się typem terenu określanym jako tesserae - obszary przecinających się dolin i grzbietów. Pomiędzy Tetydą a Altą znajduje się duży złożony system kanionów, którego najbardziej widoczne części noszą nazwy Diana Chasma i Dali Chasma. Te chasmaty są strome, z krawędziami wzniesionymi ponad ich otoczenie, z maksymalną różnicą, w przypadku Dali Chasma, 6 km między krawędzią a dnem kanionu. Inny, prawie okrągły kanion, Artemis Chasma, leży na południe od Tetydy; Ganis Chasma rozciąga się na północ od Alty. W Alta Regio znajduje się wiele wybitnych szczytów wulkanicznych, z których najwyższy, Maat Mons, ma ponad 8 km wysokości. Globalna analiza grzbietów zmarszczek - cech charakterystycznych dla naprężeń ściskających, powszechnych na równinach Wenus - pokazuje, że mają one tendencję do układania się promieniście na Terrze Afrodyty, co sugeruje wspólne pochodzenie wydarzenia, które wyniosło Afrodytę.

Trójki pitagorejskie

Trzy liczby całkowite a, b i c tworzą trójkę pitagorejską, jeśli spełniają równanie a2 + b2 = c2. Zatem (3, 4, 5) jest trójką pitagorejską, ponieważ 3² + 4²= 9 + 16 = 25, czyli 5². Jest oczywiste, że trójek pitagorejskich jest nieskończenie wiele, ponieważ pomnożenie każdego składnika trójki przez ten sam czynnik daje w nowej trójce. Jeśli ograniczymy się do tych trójek, w których trzy liczby nie mają wspólnego dzielnika ani dzielnika, możemy pokazać, że są one również nieskończone. Te tak zwane prymitywne trójki pitagorejskie można również skonstruować w elegancki sposób. Wybierz dodatnie liczby całkowite x i y z x > y i ustaw a = x² ? y² i b = 2xy. Wtedy



Trójka (x² - y², 2xy, x² + y²) jest zatem trójką pitagorejską i jest prymitywna, jeśli x i y nie mają wspólnych dzielników. Przy odrobinie więcej pracy można wykazać, że każda prymitywna trójka pitagorejska może być zapisana w tej postaci.

Twierdzenie o liczbach pierwszych

Twierdzenie o liczbach pierwszych opisuje sposób dystrybucji liczb pierwszych. Stwierdza, że liczba liczb pierwszych mniejsza niż jakakolwiek liczba rzeczywista x jest w przybliżeniu równa x/ln x . Wykorzystując tablice znanych liczb pierwszych, Carl Gauss był w stanie odgadnąć, że gęstość liczb pierwszych wynosi w przybliżeniu 1/ln x . Oznacza to, że prawdopodobieństwo znalezienia liczby pierwszej w jakimś małym zakresie szerokości d wokół x wynosi w przybliżeniu d/ln x . Jeśli to prawda, to całkowita liczba liczb pierwszych mniejszych niż x jest w przybliżeniu całką gęstości



, która jest w przybliżeniu rzędu x/ln x . Wykres obok pokazuje, że dolna linia x/ln x jest rozsądnym przybliżeniem górnej krzywej rzeczywistej liczby liczb pierwszych mniejszych niż x. Okazuje się jednak, że dokładny wynik jest możliwy przy użyciu wyrażenia zwanego funkcją zeta Riemanna.



Teoria węzłów

Węzeł to zamknięta krzywa osadzona w przestrzeni trójwymiarowej. Dwie lub więcej takich krzywych nazywa się połączeniami. Teoria węzłów ma na celu opisanie i sklasyfikowanie węzłów, biorąc pod uwagę, jak powinny być reprezentowane i jakie reguły mogą je rozróżnić. W tym kontekście węzły są uważane za równoważne, jeśli ich krzywe mogą być w sposób ciągły odkształcane od jednego do drugiego bez cięcia lub rozdzierania. Niemniej jednak wyzwanie polegające na porównywaniu węzłów wciąż nie ma łatwego rozwiązania. Istnieje wiele niezmienników węzłów, właściwości, które są takie same dla wszystkich węzłów określonego typu i są niezmienione przez transformacje, ale we wszystkich znanych przypadkach istnieją różne węzły, które mogą mieć ten sam niezmiennik węzła, więc nie są diagnostyczne. Teoria węzłów jest przydatna w biologii do opisywania konfiguracji DNA i powiązanych długich białek. Jest również używany w niskowymiarowych układach dynamicznych do określania, w jaki sposób okresowe orbity niektórych równań różniczkowych mogą oddziaływać.

Twierdzenie o geometryzacji Thurstona

Twierdzenie o geometryzacji Thurstona pozwala na klasyfikację zamkniętych powierzchni trójwymiarowych. W 1982 roku Bill Thurston wymienił osiem znanych klas trójwymiarowych rozmaitości (3-rozmaitości), z których każdą można powiązać z inną definicją odległości na powierzchni. Thurston przypuszczał, że każdą inną trójwymiarową powierzchnię można uzyskać przez "zszycie" przykładów tych ośmiu podstawowych typów. Każda z ośmiu klas Thurstona jest powiązana z grupą Kłamców. Najprostszy jest powiązany z geometrią euklidesową i zawiera dziesięć skończonych zamkniętych rozmaitości, podczas gdy inne obejmują geometrie sferyczne i hiperboliczne, które nie zostały w pełni sklasyfikowane. Sposób, w jaki mogą do siebie pasować, znajduje odzwierciedlenie w strukturze podstawowej grupy 3-rozmaitości. W 2003 roku Grigorij Perelman udowodnił tę hipotezę, używając zaawansowanej techniki zwanej przepływem Ricciego, aby określić, czy różne geometrie są równoważne.

Teoria miary

Teoria miary zapewnia sposób opisywania wielkości zbiorów w sposób uogólniający idee, takie jak długość, powierzchnia lub objętość. Kiedy mierzysz zestaw, przypisujesz mu liczbę lub wagę, która wskazuje jego rozmiar. Konsekwentne definiowanie miary za pomocą zbiorów jest trudne, a definicje opierają się na idei ?-algebry. Zapewnia to sposób zapewnienia spójności miar, więc na przykład miara podzbioru zbioru jest mniejsza lub równa mierze samego zbioru. W wielu zastosowaniach stwierdzenia mogą być prawdziwe, z wyjątkiem wyjątkowego zestawu szczególnych przypadków. Teoria miary zapewnia sposób ilościowego określania wielkości tych wyjątków. Zbiór miary zero jest mały, chociaż może zawierać niezliczoną liczbę punktów. Więc jeśli coś jest prawdziwe poza zbiorem miary zero, mówi się, że jest prawdziwe dla prawie wszystkich punktów. Na przykład prawie wszystkie liczby mają niekończące się rozwinięcia dziesiętne.

Twierdzenia o punkcie stałym

Twierdzenia o punkcie stałym określają warunki, w których funkcja f(x) ma co najmniej jeden punkt stały - punkt taki, że f(x) = x. Twierdzenie Brouwera o punkcie stałym dowodzi, że dla dowolnego odpowiedniego odkształcenia obiektu geometrycznego położenie co najmniej jednego punktu pozostaje niezmienione. Weź dwie kartki papieru, zgnij jedną i umieść pod oryginałem, tak aby żadna część nie wystawała poza nią. Twierdzenie mówi, że co najmniej jeden punkt na zgniecionym papierze znajduje się bezpośrednio pod jego pierwotną pozycją. Oczywiście ma to zastosowanie tylko wtedy, gdy nie rozdzieramy papieru na pół, co z matematycznego punktu widzenia oznacza, że funkcja ? musi być ciągła. Podobnie zgnieciony papier musi pozostawać w granicach nietkniętej kopii, co oznacza, że f oddziałuje na zamknięty zbiór wartości i skutkuje nim. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli f jest ciągłe i odwzorowuje na siebie zbiór domknięty, to musi mieć punkt stały. Podobne twierdzenia są szeroko stosowane w mikroekonomii i można je również wykorzystać do udowodnienia istnienia i jednoznaczności rozwiązań równań różniczkowych.

Twierdzenie o czterech kolorach

Twierdzenie o czterech kolorach jest klasycznym matematycznym studium przypadku. Stwierdza, że minimalna liczba kolorów, których można użyć do wypełnienia dowolnej mapy, tak aby żadne dwa regiony lub kraje mające wspólną granicę nie wyglądały tak samo, to cztery. Przeformułowując wynik w kategoriach teorii grafów, możemy przedstawić każdy region za pomocą wierzchołka i połączyć dwa wierzchołki, które mają wspólną granicę z krawędzią. Problem polega zatem na powiązaniu każdego wierzchołka z kolorem, tak aby żadne dwa sąsiednie wierzchołki nie były takie same. Jako problem wymagający analizy wielu różnych konfiguracji, twierdzenie to nadaje się do weryfikacji komputerowej. Pod koniec lat 80. Kenneth Appel i Wolfgang Haken ustalili jego poprawność za pomocą programu komputerowego do sprawdzenia każdego z około 2000 przypadków specjalnych. Od tego czasu z powodzeniem stosowano bardziej tradycyjne metody, a formalny dowód analityczny zakończono w 2005 roku.

Twierdzenie Greena-Tao

Twierdzenie Greena-Tao wykorzystuje metody z kombinatoryki do badania wzorców występowania liczb pierwszych. Twierdzenie to stwierdza, że za pomocą ciągu liczb pierwszych można znaleźć dowolnie długie ciągi arytmetyczne, choć niekoniecznie jako kolejne liczby pierwsze. Na przykład trzy pierwsze liczby pierwsze, 3, 5 i 7, tworzą sekwencję połączoną przez dodanie liczby 2 do każdej liczby. Liczby pierwsze 199, 409, 619, 829, 1039, 1249, 1459, 1669, 1879 i 2089 są również połączone przez dodanie 210. Jednak 2089 + 210 = 2299, co nie jest liczbą pierwszą. Więc ta progresja załamuje się po dziesięciu semestrach. Takie krótkie ciągi na liście liczb pierwszych były znane od lat, ale twierdzenie opierało się wszelkim próbom udowodnienia go za pomocą układów dynamicznych i teorii liczb. W 2004 roku Ben Green i Terence Tao z powodzeniem udowodnili tę hipotezę, używając zasadniczo technik kombinatorycznych.

Transformacje Möbiusa

Transformacje Möiusa to funkcje płaszczyzny zespolonej, które odwzorowują okręgi i linie proste na okręgi i linie proste. Przyjmują one postać f(z) = az+b/cz+d gdzie ad ? bc ? 0, gdzie a, b, c i d są liczbami zespolonymi, a z jest zmienną zespoloną. Kompozycje tych przekształceń tworzą grupę , przy czym operacja grupowa jest równoważna mnożeniu macierzy na macierzy 2 × 2, z wpisami a, b, c i d. Co najważniejsze, zachowują również kąty. Transformacje Möbiusa są używane na przykład w fizyce do zamiany dwuwymiarowych modeli płynów na prostsze scenariusze, w których problemy można łatwiej rozwiązywać, a następnie z powrotem. Niektóre cechy grupy złożonych macierzy 2 × 2 można również zwizualizować za pomocą transformacji Möbiusa, tworząc piękne wykresy.

Teoria Galois

Teoria Galois została opracowana przez francuskiego matematyka Evariste Galois, który zmarł po pojedynku w wieku 20 lat. Łączy teorię grup z rozwiązaniami wielomianów. Ogólne rozwiązania równań kwadratowych, sześciennych i kwartalnych były znane pod koniec XVI wieku, ale nie znaleziono takiego rozwiązania dla wielomianów wyższego rzędu. Chociaż rozwiązania wielomianów wydają się być zakorzenione w manipulacjach algebraicznych, Galois wykazał, że teoria grup może ujawnić, czy wielomian ma rozwiązanie w postaci zamkniętej, obejmujące proste operacje algebraiczne. Galois przyjrzał się sposobowi przekształcania równań z danymi rozwiązaniami między sobą i odkrył, że istnienie rozwiązań w postaci zamkniętej jest związane z tym, czy powiązana grupa jest przemienna. Tylko pierwsze cztery z rozwiązywalnych grup, które skonstruował, są przemienne, co wskazuje, że tylko wielomiany do stopnia 4 włącznie można ogólnie rozwiązać za pomocą prostych funkcji algebraicznych.

Transformacje liniowe

Transformacja liniowa to funkcja, która przekształca jeden wektor w inny wektor, przestrzegając jednocześnie zasad kombinacji liniowej. Na przykład transformacja zastosowana do sumy wektorów musi dać taki sam wynik, jak gdyby każdy wektor został przekształcony, a następnie zsumowany. Mówiąc bardziej ogólnie, jeśli a i b są skalarami, a u i v są wektorami, to transformacja liniowa L musi być zgodna z L(au + bv) = a(Lu) + b(Lv). Więc jeśli znamy wartość transformacji liniowej na zbiorze wektorów bazowych, będziemy również znać wartość transformacji wszędzie w przestrzeni zdefiniowanej przez bazę. Transformacje liniowe mają interpretację geometryczną i obejmują translacje, obroty i ścinanie. W ten sposób język przekształceń liniowych umożliwia opisanie prostych operacji geometrycznych. Powstają również naturalnie w rachunku różniczkowym: w rzeczywistości pochodne są niczym więcej niż liniowymi przekształceniami funkcji, a badanie przekształceń liniowych jednoczy aspekty geometrii i rachunku różniczkowego.

Twierdzenie Greena

Twierdzenie Greena łączy całkę podwójną po powierzchni A z całką krzywoliniową wokół granicy ? powierzchni. Twierdzi, że:



gdzie ds oznacza jednowymiarową małą zmianę wzdłuż ścieżki ? . Równania takie jak to wskazują na bardzo abstrakcyjny związek między całkami uogólnionymi a pochodnymi cząstkowymi. Funkcje o wartościach wektorowych dostarczają jeszcze kilku kluczowych przykładów. Biorąc pod uwagę fundamentalne twierdzenie rachunku różniczkowego, takie połączenia nie powinny być zupełnym zaskoczeniem. Interesujące jest tutaj to, że powiązania między całkami po powierzchniach i krzywymi uogólniają się na stwierdzenia dotyczące całek po powierzchniach n- i (n-1)-wymiarowych.

Twierdzenie Taylora

Twierdzenie Taylora mówi, że jeśli funkcja f(x) może być różniczkowalna nieskończoną liczbę razy, to może być aproksymowana szeregiem potęgowym zwanym szeregiem Taylora. Szereg Taylora funkcji o punkcie x0 jest sumą wyrazów obejmujących (x - x₀) podnoszonych do kolejnych potęg liczb naturalnych. Dla wartości x bliskiej 0 szereg ma postać:



gdzie f(n) jest n-tą pochodną funkcji oraz ! jest operatorem silni Ten szczególny przypadek szeregu Taylora jest znany jako szereg Maclaurina. Jeżeli szereg jest zbieżny dla wszystkich wartości x bliskich x₀, to mówi się, że funkcja jest analityczna w x₀. Funkcje analityczne są ważne w analizie złożonej.

Twierdzenie o wartości pośredniej

Twierdzenie o wartości pośredniej formalizuje ideę, że funkcję ciągłą można narysować bez odrywania pióra od kartki. Stwierdza, że dla dowolnej funkcji ciągłej, mając dowolną liczbę między dwoma wyjściami, istnieje wejście, które ma tę liczbę jako swoje wyjście, tj. Nie ma skoków, które pomijają niektóre z możliwych wyjść. Na przykład, jeśli dane wejściowe 10 i 20 dają wyniki 20 i 40, twierdzenie o wartości pośredniej implikuje, że dla każdego wyniku naszej funkcji między 20 a 40 musi istnieć wejście między 10 a 20, które ma tę liczbę jako wynik. Należy zauważyć, że chociaż twierdzenie dotyczy wszystkich funkcji ciągłych, istnieje wiele funkcji nieciągłych, które również je spełniają. Twierdzenie o wartości pośredniej jest używane w wielu dowodach, w tym o istnieniu rozwiązań niektórych równań. Jest to również ważny składnik twierdzenia kanapki z szynką, które mówi, że kawałek szynki między dwoma kawałkami chleba można jednocześnie przeciąć na pół jednym plasterkiem.

Tłumaczenie, obrót i odbicie

W geometrii istnieją trzy podstawowe typy symetrii. W ten sposób możemy przekształcić przedmiot, zachowując jego zasadniczy kształt. Translacje przesuwają kształt w określonym kierunku, ale nie zmieniają długości ani kątów określających obiekt. Obroty obracają kształt wokół pewnego punktu na płaszczyźnie, ponownie bez zmiany długości lub kątów. W dwóch wymiarach odbicia odzwierciedlają kształt wzdłuż dowolnej linii zwanej osią symetrii. Podczas gdy inne translacje można uzyskać przesuwając kształt w jego płaszczyźnie, odbicie można uzyskać tylko przez podniesienie kształtu z płaszczyzny i obrócenie go. Ponownie długości lub kąty pozostają niezmienione. W pewnych okolicznościach włączenie odbić do definicji symetrii może być niewłaściwe. Na przykład obie strony elementu układanki nie są równoważne, ponieważ jedna strona zawiera obraz, a druga jest pusta.

Triangulacja

Triangulacja to metoda obliczania pełnych właściwości trójkąta na podstawie pomiaru tylko jednego boku i kąta. Polega na znajomości wartości funkcji trygonometrycznych, sinusa, cosinusa i tangensa. Wyobraź sobie księcia, który próbuje dotrzeć do Roszpunki na szczycie swojej wieży bez drzwi. Skąd może poznać wysokość d jej okna i jak długie muszą być włosy Roszpunki, żeby sięgały ziemi? Stoi w odległości l od wieży i mierzy kąt θ między podstawą wieży a oknem. Zakładając, że wieża jest pionowa, jej okno i podstawa wraz z położeniem księcia tworzą narożniki trójkąta prostokątnego. Książę zna kąt θ i sąsiedni bok l i chce znaleźć d, przeciwną stronę do kąta θ. Wstawiając te wartości do formuły stycznej, widzimy, że:

tan θ = d/1, a więc d= l x tanθ

Tożsamości trygonometryczne

Tożsamości trygonometryczne to wyrażenia zawierające funkcje sinus, cosinus i tangens, które są prawdziwe dla wszystkich kątów. Mając dowolny trójkąt prostokątny o kącie θ, przeciwnej długości O, przyległej długości A i przeciwprostokątnej H, twierdzenie Pitagorasa mówi, że O² + A² = H². Dzieląc obie strony tego równania przez H2 otrzymujemy:
O² / H² + A²/ H² lub (O/H)² + (A/H)² = 1. A ponieważ sinθ = O/H i cosθ = A/H co oznacza ,że sin²θ + cos²θ = 1 dal dowolnego kąta θ . Zauważ, że forma sin²θ pokazuje, że mówimy o kwadracie sinusa θ, a nie sinusa z ?². Ta tożsamość jest prawdziwa dla wszystkich wartości θ, ale mówi nam coś przydatnego o samych funkcjach. Zauważ, że jest to w rzeczywistości powtórzenie twierdzenia Pitagorasa

Twierdzenie Pitagorasa

Chociaż jego nazwa pochodzi od greckiego matematyka Pitagorasa z końca VI wieku p.n.e., to słynne połączenie długości boków trójkąta prostokątnego było prawie na pewno znane Babilończykom wiele wieków wcześniej. Stwierdza, że kwadrat najdłuższego boku, zwany przeciwprostokątną, jest równy sumie kwadratów długości pozostałych dwóch boków. Prosty dowód oparty na stosunkach boków podobnych trójkątów jest zilustrowany obok, ale twierdzenie można również udowodnić, biorąc pod uwagę pola kwadratów geometrycznych zbudowanych na każdym boku trójkąta. Twierdzenie Pitagorasa jest ważnym narzędziem geometrii i wiele definicji odległości w geometrii współrzędnych opiera się na tej relacji. Można go przeformułować pod kątem relacji między funkcjami trygonometrycznymi, sinusem i cosinusem

Trójkąty

Trójkąt można zdefiniować za pomocą dowolnych trzech punktów, które nie leżą na tej samej linii prostej. Trójkąt to po prostu obszar otoczony trzema odcinkami linii łączącymi te punkty. Pole trójkąta można obliczyć, konstruując wokół niego prostokąty. Jeżeli jako podstawę trójkąta wybierzemy jeden bok i określimy wysokość jako prostopadłą odległość trzeciego wierzchołka trójkąta do podstawy, to pole trójkąta jest równe połowie iloczynu wysokości i długości baza. Trójkąty i ich wysokowymiarowe uogólnienia są często używane jako proste sposoby opisywania bardziej skomplikowanych ciał. Na przykład wiele obiektów można modelować, sklejając ze sobą trójkąty. Ten pomysł jest oczywiście znany inżynierom, którzy łamią skomplikowane kształty, takie jak zakrzywione ściany, w trójkąty o prostych bokach, aby nadać im większą wytrzymałość.

Taniec

•  Starożytni Egipcjanie uwielbiali tańczyć. Znaleziono naczynia ceramiczne sprzed okresu przeddynastycznego, ozdobione tancerzami unoszącymi ręce nad głowami.
•  Zawodowymi tancerzami były zazwyczaj kobiety. Sceny sugerują, że nosiły spódnice lub luźne tuniki z ramiączkami. Czasami pojawiały się okryte długimi szalami.
•  Wiele starożytnych malowideł ściennych i rzeźb przedstawia sceny śpiewających i tańczących Egipcjan. Trudno dokładnie powiedzieć, jakie były ruchy taneczne Egipcjan, ale sceny pokazują ich klaskanie, podskakiwanie i przeskakiwanie.
•  Tancerze wykonywali również akrobacje, w tym wygięcia do tyłu, przewroty, jazdę na wózku, wysokie kopnięcia i stanie na rękach.
•  Archeolodzy nie znaleźli jeszcze żadnych przedstawień mężczyzn i kobiet tańczących razem. Najczęstsze sceny przedstawiają tancerki solo lub grupy tancerek, zwykle występujące w parach.
•  W czasach Starego Państwa w obrzędach pogrzebowych często występował taniec. Taniec był wyrazem żałoby po zmarłych i sposobem na zaznaczenie regeneracji ciała.
•  Inne grupy tancerzy podążały za konduktem pogrzebowym do grobu. Tancerze mww wystąpili, gdy procesja dotarła do grobu. Ich taniec symbolizował prowadzenie zmarłych do podziemi.
•  Taniec był sposobem na celebrowanie radości i hulanki świąt.
•  Taniec w świątyniach oznaczał ważne święta, takie jak ceremonia jubileuszowa, znana jako Sed. Zwykle wiązało się to z uroczystą procesją niosącą posąg boga świątyni.
•  Szczególną atrakcją były tańczące krasnale. Egipcjanie wierzyli, że nigdy się nie starzeją, ponieważ nigdy nie przekroczyli wzrostu dziecka. Pepi II pochwalił jednego ze swoich urzędników za sprowadzenie krasnoluda na "boskie tańce" z wyprawy na południe


Tworzenie mumii

•  Mumia to martwe ciało zachowane przez wysuszenie. Termin pochodzi od egipskiego słowa "mama", oznaczającego "wosk", odnoszącego się do procesu owinięcia zwłok w woskowaną tkaninę, aby zapobiec jego gniciu.
•  Próbowano zachować królewskie zwłoki w Starym Państwie, ale praktyka ta stała się powszechna w Państwie Środka i osiągnęła szczyt w Nowym Państwie.
•  Wierzono, że dzięki zachowaniu ciała poprzez mumifikację duch (Ka) zmarłego będzie mógł ponownie żyć.
•  O procesie tworzenia mumii wiemy na podstawie ilustracji grobowych oraz pism greckiego historyka Herodota.
•  Zwłoki zabierano do miejsca zwanego Domem Piękna, gdzie miało być przeprowadzone balsamowanie. Ciało było umyte, a mózg wyciągnięty przez nos żelaznym hakiem.
•  Wykonywano szczelinę po lewej stronie ciała i usunięto wątrobę, płuca, żołądek i jelita i umieszczono je w specjalnych słojach kanopskich. Serce pozostało na swoim miejscu.
•  Ciało było napełnione substancją chemiczną o nazwie natron, aby je odwodnić. Pozostawiono go na 40 dni, a następnie nadziewano ziołami, aby pozbyć się zapachu. Skórę nacierano maścią i pokrywano żywicą.
•  Mumia była owinięta lnianymi bandażami. W bandaże owinięto amulety i biżuterię, aby pomóc zmarłym w życiu pozagrobowym.
•  Czasami na głowę mumii nakładano malowaną maskę. W przypadku króla może to być spektakularnie ozdobne. Mumia została następnie umieszczona w trumnie, gotowa do pogrzebu.


Transport

•  Większość starożytnych Egipcjan podróżowała wszędzie pieszo. Preferowanym obuwiem były sandały, ale na długie dystanse były zdejmowane i noszone, aby uniknąć nadmiernego zużycia. Pałki służyły jako wsparcie, a także jako broń przeciwko bandytom.
•  Rydwany zostały wynalezione przez Sumerów około 3000 roku p.n.e. Egipcjanie używali tych pojazdów kołowych podczas długich podróży i podczas działań wojennych.
•  Na krótkie podróże faraona niesiono w palankinie, czyli lektyce. Było to krzesło z baldachimem, podniesione na dwóch słupach przez czterech królewskich sług.
•  Do transportu ciężkich posągów używano sań, ponieważ były one znacznie mocniejsze niż pojazdy kołowe.
•  Osły były używane zarówno do jazdy konnej, jak i do przewożenia ciężkich plecaków i były trzymane w ogromnych ilościach. Wykopaliska w grobowcu Ahy w Abydos odsłoniły dziesięć szkieletów osłów.
•  Niewiele jest dowodów na używanie wielbłąda przez starożytnych Egipcjan. Do kraju został wprowadzony dopiero w 500 roku p.n.e.
•  Archeolodzy odkryli w Egipcie wczesny karawan. W grobowcu arcykapłana Petosirisa (300 r. p.n.e.) znajduje się obraz mumii przewożonej tym pojazdem.
•  Najwcześniejsze łodzie egipskie były budowane z łodyg papirusu ciasno połączonych ze sobą i przymocowanych do ramy. Odkrywca Thor Heyerdahl z powodzeniem przepłynął w 1970 roku rekonstrukcją tego typu łodzi z Egiptu do Ameryki.
•  Słynny Królewski Statek Króla Cheopsa (Khufu) jest doskonałym przykładem drewnianej łodzi, odkrytej około 1954 roku.
•  Modele egipskich łodzi rzecznych pokazują, że miały małe żagle, były napędzane wiosłami i sterowane dużym wiosłem na rufie (tył), które pełniło rolę steru.


Tutenchamon

•  Faraon Tutanchamon urodził się około 1330 r. p.n.e. i mieszkał w pałacu królowej Nefertiti w Amarnie. Historycy nawet nie wiedzą, kim byli jego rodzice.
•  Tutanchamon został królem, gdy miał zaledwie osiem lub dziewięć lat i poślubił jedną z nastoletnich córek Echnatona.
•  Tutanchamon był odpowiedzialny za przywrócenie starych bogów zakazanych przez Echnatona i Nefertiti. To uczyniło go popularnym wśród mieszkańców Egiptu.
•  Stolica została przeniesiona z Echetaten z powrotem do Memfis. Wysocy urzędnicy ponownie zaczęli chować się w Sakkarze, a nie w Tebach.
•  Historycy niewiele wiedzą o życiu osobistym Tutanchamona. Uważa się, że miał dwoje martwych dzieci i nie przeżył 18 roku życia.
•  Badania kryminalistyczne mumii króla wykazały, że prawdopodobnie został zabity przez uderzenie w głowę. Nie wiadomo, czy był to wypadek, czy morderstwo.
•  Prawdopodobnie miał zostać pochowany w pobliżu grobu Amenhotepa III, który mógł być jego ojcem lub dziadkiem. To miejsce zajął wezyr Ay, a Tutanchamon został pochowany w najmniejszym grobowcu w Dolinie Królów.
•  Tysiące wspaniałych przedmiotów stłoczono wokół grobowca Tutanchamona. Jego miejscem spoczynku była fantastyczna trumna z litego złota z piękną złotą maską pogrzebową.
•  Skarby Tutanchamona przetrwały. Wejście do jego grobowca leżało ukryte pod gruzami budynku i zostało przeoczone przez bandytów szukających łupów.
•  Grobowiec leżał nienaruszony przez tysiące lat, dopóki nie został odnaleziony przez zespół archeologiczny Howarda Cartera w 1922 roku. Mieli dokonać odkrycia stulecia.


Taktyka

Czwarta część planu marketingowego, po analizie sytuacji, celach i strategiach. To są konkretne działania. Przykłady obejmują: reklamy telewizyjne, reklamy, kupony, broszury lub udział w targach.

Telewizja

Najbardziej inwazyjne medium.

Teoria X

Autorytarne podejście do zarządzania, w którym zakłada się, że pracownicy nie lubią pracy i potrzebują zdecydowanego kierowania i kontroli.

Teoria Y

Podejście do zarządzania, w którym zakłada się, że pracownicy są bardziej zaangażowani w firmę i jej misję, jeśli uczestniczą w procesie podejmowania decyzji.

Teoria Z

Kombinacja teorii X i Y, w której pracownikom podaje się osiągalne cele i prosi się o oferowanie planów mających na celu osiągnięcie tych celów.

Trzy "R" of Service

Uznanie, naprawa i wzmocnienie. Proces tworzenia lojalnych klientów spośród zgłaszających reklamację.

Top of Mind

Najważniejsza miara, która zapewnia, że klienci będą pamiętać Twoje imię jako pierwsze, gdy przyjdzie czas na podjęcie decyzji o zakupie.

Totmes III i Hatszepsut

•  Król Totmes III był królem podczas XVIII dynastii. Jako dziecko objął tron, więc jego ciotka i macocha Hatszepsut została królową regentką.
•  Po kilku latach jako regentka Hatszepsut została koronowana na "król Egiptu". Oznaczało to, że Tutmozis nie doszedł do władzy przez kolejne 20 lat. Hatszepsut nosiła koronę faraona i królewską brodę ceremonialną.
•  Kiedy Tutmozis został wreszcie królem po śmierci Hatszepsut, zbudował armię i poprowadził serię śmiałych kampanii w Palestynie i Syrii.
•  Najsłynniejsze zwycięstwo Totmesa III zapisane jest na inskrypcji w świątyni w Karnaku. Opisuje niespodziewany atak na Megiddo w Izraelu, gdzie jego 10-tysięczna armia zdobyła miasto.
•  Zwycięstwa militarne Tutmozisa przyniosły Egiptowi jeszcze większe bogactwo i zbudowano wiele bardziej wyszukanych świątyń.
•  W późniejszych latach panowania Tutmozisa usunął z egipskich pomników wiele wizerunków swojej macochy. W Deir el-Bahari nakazał zniszczenie wielu jej posągów.
•  Ulubioną królową Tutmozisa była Hatszepsut-Merytre. Miał też kilka pomniejszych królowych, w ramach układów dyplomatycznych. Trzy z nich to Menhet, Menwi i Merti, a ich grobowce znaleziono na zachód od Deir el-Bahri.
•  Totmes III ma grobowiec w Dolinie Królów ozdobiony scenami z Księgi tego, co jest w zaświatach.
•  W XIX wieku archeolodzy odkryli mumię Totmesa III, która została przeniesiona do Deir el-Bahri, by chronić ją przed rabusiami grobów. Była to jedna z 40 mumii królewskich znalezionych w 11-tym roku grób dynastii.


Teoria prawdopodobieństwa

Prawdopodobieństwo to gałąź matematyki zajmująca się mierzeniem i przewidywaniem prawdopodobieństwa pewnych wyników. Jest to zarówno zastosowanie teorii mnogości, jak i zupełnie nowa teoria sama w sobie. Jednym ze sposobów patrzenia na prawdopodobieństwa jest traktowanie szeregu możliwych wyników jako elementów zbioru. Weźmy na przykład przypadek uczciwej monety rzuconej trzy razy. Zbiór wszystkich możliwych wyników można przedstawić za pomocą elementów składających się z trzech liter, po jednej na rzut monetą, gdzie H oznacza orła, a T - reszkę. Oczywiście ten zestaw składa się z ośmiu elementów:

{TTT, TTH, THT, THH, HTT, HTH, HHT, HHH}

Ponieważ jeden z tych wyników musi wystąpić, suma wszystkich tych prawdopodobieństw musi wynosić 1, a jeśli moneta jest uczciwa i każdy wynik jest jednakowo prawdopodobny, prawdopodobieństwo każdego przypadku wynosi . Na bardziej skomplikowane pytania dotyczące prawdopodobieństw można odpowiedzieć, traktując określone wyniki jako zbiory będące podzbiorami poprzedniego zbioru wszystkich możliwych wyników. Na przykład widzimy od razu, że zbiór wyników z dokładnie dwom orłami zawiera trzy elementy, a więc ma prawdopodobieństwo . Ale co z prawdopodobieństwem, że dokładnie jeden rzut jest orłem, biorąc pod uwagę, że przynajmniej jeden jest reszką? Jeśli wiemy, że przynajmniej jeden rzut jest ogonem, możemy ograniczyć zbiór wyników do:

{TTT, TTH, THT, THH, HTT, HTH, HHT}

Dwa elementy tego zbioru, z siedmiu w sumie, mają dokładnie jednego orła - więc prawdopodobieństwo wynosi . Podobne, ale bardziej uogólnione argumenty pozwoliły matematykom opracować zbiór aksjomatów prawdopodobieństwa, pisanych w kategoriach prawdopodobieństwa zbiorów i operacji określonych na zbiorach.


Trzeci Okres Przejściowy

•  Po upadku XX dynastii królowie Egiptu wycofali się do Delty. Mieli niewielką kontrolę nad południem kraju. Smendes (1069-1043 r. p.n.e.) został pierwszym królem XXI dynastii po śmierci Ramzesa XI w 1070 r. p.n.e.
•  Władza w Egipcie została podzielona między arcykapłanów boga Amona w Tebach na południu i królów XXI dynastii (1070-945 r. p.n.e.) w Tanis na północy w Dolnym Egipcie.
•  W X wieku p.n.e. na północy rozpoczęła się 22. dynastia. Zainspirowani przez Szeszonka I (945-924 r. p.n.e.) libijskiego pochodzenia, królowie ci ustanowili bazę władzy na wschód od Delty, więc Teby straciły na znaczeniu.
•  Nowi władcy przywieźli posągi i obeliski (wysokie, zwężające się kamienne kolumny) z innych miejsc w Egipcie. Archeolodzy odkryli również w swoich grobowcach wiele złotych i srebrnych skarbów.
•  Pod rządami Takelota II (850-825 r. p.n.e.) rozpoczęła się 23. dynastia. Dwie dynastie rządziły jednocześnie przez około 90 lat.
•  W VIII wieku p.n.e. władza w Egipcie nie była już centralna. W tym czasie pojawiła się również 24. dynastia, rządząca z miasta Sais, w postaci człowieka zwanego Tefnachtem (724-717 r. p.n.e.).
•  W tym okresie Nubia była rządzona z miasta Napata. Chociaż kraj miał silną własną kulturę, ludzie czcili egipskich bogów. Niezależna rodzima dynastia zaczęła rządzić około 760 r. p.n.e.
•  Nowy rząd nubijski rozszerzył swoje wpływy na południowy Egipt. W 729 r. p.n.e. egipscy władcy Namhet i Tefnacht zjednoczyli się, aby spróbować wyprzeć Nubijczyków, ale ich atak sprowokował inwazję na pełną skalę.
•  W VIII wieku p.n.e. król Piy z Napaty w Nubii najechał Egipt i zdobył wszystkie główne miasta.
•  Piy odniósł sukces w zjednoczeniu Egiptu. Różni przywódcy egipscy poddali się jego rządom w Memfis w 728 r. p.n.e. Panowanie królów nubijskich znane jest jako 25. dynastia i rozpoczął się późny okres historii Egiptu.


Twierdzenia Gödla o niezupełności

Twierdzenia Gödla o niezupełności to dwa niezwykłe wyniki, które zmieniły sposób, w jaki matematycy postrzegają matematykę aksjomatyczną. Opracowany przez niemieckiego matematyka Kurta Gödla pod koniec lat dwudziestych XX wieku i we wczesnych latach trzydziestych teorematy wyrosły z jego metody kodowania twierdzeń w teoriach aksjomatycznych i pokazania, jak twierdzenia mogą być modyfikowane przez reguły logiczne. Chociaż aksjomatyczna metoda opisu różnych dziedzin matematyki okazała się bardzo skuteczna, wykazano, że niektóre teorie wymagają samych w sobie nieskończonych zbiorów aksjomatów, dlatego matematycy chcieli znaleźć formalne sposoby udowodnienia kompletności i spójności danego zbioru aksjomatów. . Uznaje się, że zbiór aksjomatów jest kompletny, jeśli jest w stanie udowodnić lub zaprzeczyć każdemu stwierdzeniu podanemu w jego odpowiednim języku, podczas gdy zbiór aksjomatów jest spójny, jeśli nie można sformułować żadnego stwierdzenia, które można zarówno udowodnić, jak i zanegować. Pierwsze twierdzenie Gödla stwierdza, że:

W każdej (odpowiedniej) teorii aksjomatycznej istnieją stwierdzenia, które mają sens w ramach teorii, ale których nie można w ramach tej teorii udowodnić prawdziwości lub fałszu.

Oznacza to, że aksjomaty teorii, co do których moglibyśmy mieć nadzieję, że całkowicie opisują tę teorię, nigdy tego nie zrobią i że zawsze jest możliwe zwiększenie liczby aksjomatów. Jakby tego było mało, druga komplikacja dotyczyła wewnętrznej spójności zbiorów aksjomatów:

Można tylko udowodnić, że (odpowiedni) zbiór aksjomatów jest niespójny, a nie, że są one spójne.

Innymi słowy, nigdy nie możemy być pewni, że zbiór aksjomatów nie zawiera ukrytej sprzeczności. Wyniki Gödla mają głębokie implikacje dla filozofii matematyki - ale ogólnie rzecz biorąc, pracujący matematycy mieli tendencję do postępowania tak, jakby nic się nie zmieniło.


Tutenchamon

•  Tutanchamon był faraonem (królem) starożytnego Egiptu z od 1347 do 1339 r. p.n.e . Był chłopcem, kiedy został faraonem i miał tylko 18 lat, kiedy zmarł.
•  Tutanchamon był ostatnim z wielkiej XVIII dynastii (rodziny) faraonów, którzy rządzili Egiptem w latach 1567-1339 p.n.e. Byli wśród nich wojownicza królowa Hatszepsut i Totmes III, który doprowadził Egipt do szczytu swojej potęgi około 1400 roku p.n.e.
•  Tutanchamon był synem Echnatona, który wraz ze swoją królową Nefertiti wywołał rewolucję w Egipcie. Echnaton zastąpił kult dawnych egipskich bogów kultem jednego boga i przeniósł stolicę do Armarna
•  Żona Tutanchamona była jego przyrodnią siostrą Ankhesenamun Kiedy zmarł - być może zamordowany - Ankhesenamon był na łasce swoich wrogów, Ay i generała Horemheba. Napisała do króla hetyckiego, prosząc o ślub syna, ale książę hetycki został zamordowany w drodze do Egiptu. Ankhesenamun został zmuszony do poślubienia Ay, który w ten sposób został faraonem. Ona też umarła młodo
•  Dolina Królów w pobliżu Luksoru nad Nilem w Egipcie jest największym na świecie stanowiskiem archeologicznym. Było to specjalne miejsce pochówku faraonów z XVIII dynastii i zawiera groby 62 faraonów i wysokich urzędników.
•  Grobowiec Tutanchamona był jedynym grobowcem w Dolinie Królów, który nie został splądrowany na przestrzeni wieków. Po otwarciu zawierał 5000 przedmiotów, w tym wiele wspaniałych rzeźbionych i złotych przedmiotów
•  Grób Tutanchamona został odkryty przez angielskiego archeologa Howarda Cartera w 1922 roku.
•  Pogłoski o klątwie na niepokojących grobowiec zaczęły się, gdy kanarek Cartera został zjedzony przez kobrę - symbol faraona - w momencie otwarcia grobowca
•  Eksperci ustalili daty panowania Tutanchamona na podstawie etykiet dat na słojach z winem pozostawionych w grobowcu.


Toltekowie

•  Do 900 roku miasto Teotihuacan zostało zniszczone, a znaczna część Meksyku znalazła się w rękach plemion wojowników z północy.
•  Legenda mówi, że Teotihuacan zostało zniszczone przez jedno z tych plemion wojowników, zwane Toltekami, prowadzone przez ich władcę Mixcoatla. Mixcoatl oznacza "Chmurny wąż".
•  Pod rządami syna Mixcoatla, Topiltzina, Toltekowie zbudowali imperium, a także stolicę w Tollan, obecnie uważaną za Tulę, 45 km na północ od Mexico City.
•  Topiltzin wprowadził kult boga Quetzalcoatla ("Upierzany Wąż") i sam przyjął to imię.
•  Toltekowie byli nie tylko wielkimi wojownikami, ale także znakomitymi budowniczymi i rzemieślnikami. Tollan było pełne piramid, świątyń i innych ogromnych, imponujących budowli.
•  Legenda mówi, że Tolpiltzin Quetzalcoatl został wypędzony z Tollan przez zazdrosnych rywali - w tym kapłanów boga Tezcatlipoca ("Palenie zwierciadła").
•  Po opuszczeniu Tollan, Quetzalcoatl popłynął na wschód do Zatoki Meksykańskiej, przysięgając wrócić pewnego dnia.
•  Aztekowie byli pod ogromnym wpływem Tolteków. Aztekowie wpadli na pomysł składania ofiar z ludzi od kapłanów Tezcatlipoca. Niektórzy Aztekowie wierzyli, że kiedy Hiszpanie przybyli w 1519 roku, to Quetzalcoatl powrócił w zemście.
•  Imperium Tolteków rozpadło się w XII wieku, a Tollan zniknęło.

---

[ 121 ]

---